Nikos Dessipris – Μια συνέντευξη όχι σαν όλες τις άλλες/ An interview not like any other
Συνέντευξη στα Ελληνικά και στα Αγγλικά / Ιnterview both in Greek and in English
Oι kallitexnes.gr καλοσωρίζουν τον Έλληνα ομογενή Νick Dessipris, ο οποίος είναι ο παραγωγός της ταινίας “Νiko Newark” που έχει επίσημη πρεμιέρα στις 5 Νοεμβρίου. Η ζωή του Νίκου, όπως μου την έχει διηγηθεί εν συντομία μέσα από μηνύματα που ανταλλάξαμε, είναι όντως ένα σενάριο ταινίας. Μέσα από αυτή τη συνέντευξη, θα αφήσω τον Νick Dessipris να μας πει από το πού ξεκίνησε και το πώς έφτασε ως εδώ που βρίσκεται. Νίκο…όλα ξεκινάνε από μια μικρή συνοικία, στο μαγαζί του πατέρα σου στη Νέα Υόρκη. Τι θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια εκεί;
Nick Dessipris: Λοιπόν, ο πατέρας μου είχε ένα μικρό καφέ και εστιατόριο στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσεϊ. Το Νιούαρκ είναι η μεγαλύτερη πόλη στο Νιου Τζέρσεϊ και είναι γεμάτη από ταξί, λεωφορεία, τρένα, και όλων των ειδών τους ανθρώπους από διαφορετικά υπόβαθρα. Το μαγαζί ήταν ανοιχτό 24 ώρες την ημέρα 7 ημέρες την εβδομάδα. Μετά τα μεσάνυχτα, άρχιζαν να εμφανίζονται διαφορετικού τύπου πελάτες. Είχαμε τα πάντα.. από γκάνγκστερς, αστυνομικούς, πόρνες, αλήτες και απλά κανονικούς σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους. Ήταν τα τέλη της δεκαετίας του ’60, οπότε η περισσότερη μουσική που έπαιζαν οι πελάτες στο τζουκ-μποξ του μαγαζιού του πατέρα μου ήταν αυτό που αποκαλούνταν Motown music. Πρόκειται για ένα είδος μείγματος ποπ, ρυθμού και μπλουζ και σόουλ μουσικής Ξεκίνησε αρχικά από την αφροαμερικανική κοινότητα του Ντιτρόιτ στο Μίσιγκαν και εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα. Θυμάμαι ότι ως παιδί γοητευόμουν από τόσους πολλούς ασυνήθιστους και ενδιαφέροντες ανθρώπους. Η πρώτη φορά που πήγα σε αγώνα μπέιζμπολ των Yankees ήταν με έναν φίλο του πατέρα μου που ήταν στη μαφία, επειδή ο πατέρας μου δεν είχε χρόνο για τέτοια πράγματα και έτσι ζήτησε από τον τύπο να με πάει. Θυμάμαι πόσο παράξενο ήταν σε εκείνο τον αγώνα μπέιζμπολ να τρώω ένα χοτ ντογκ με κάποιον μαφιόζο. Πρέπει να ήμουν περίπου 8 ετών τότε και μου αγόρασε ένα καπέλο των Yankees για το μπέιζμπολ το οποίο αγαπούσα για πολλά χρόνια μετά από αυτό.
Οι εμπειρίες που έχεις ζήσει ως παιδί, μόνο τραυματικές μπορούν να χαρακτηριστούν. Μέσα όμως στα δύσκολα αυτά χρόνια, και όπως περιγράφεται και μέσα από την ταινία, γεννιέται μια φιλία. Τι απέγινε το νεαρό εκείνο μαύρο αγόρι, που ήταν ο καλύτερός σου φίλος;
N.D: Όσον αφορά το νεαρό μαύρο αγόρι που έγινε φίλος μου, θα πρέπει να δείτε την ταινία για να δείτε τι συμβαίνει. Μπορώ να σας πω αυτό, γίναμε σαν αδέλφια και κάναμε τα πάντα μαζί. Κάναμε πολλές αταξίες και διασκεδάζαμε πολύ όταν ήμασταν παιδιά. Δυστυχώς η νιότη δεν κρατάει για πάντα και τελικά απομακρυνθήκαμε. Ξεκίνησε πολύ αθώα, αλλά καθώς μεγαλώναμε τα πράγματα στα οποία εμπλεκόμασταν για να επιβιώσουμε στους δρόμους έγιναν πολύ πιο σοβαρά.
Συνεχίζοντας την εξιστόρηση με τα χρόνια της εφηβείας και ως νεαρός ενήλικας, τι έχεις να θυμάσαι; Πώς ήσουν εκείνη την εποχή; Σε μια συγκεκριμένη πορεία η οποία ήταν τόσο καταστροφική όσο και αυτοκαταστροφική, τι ήταν αυτό που σε άλλαξε και σε έκανε έναν άλλο άνθρωπο;
N.D: Εκείνη την εποχή ήμουν ένας πολύ θυμωμένος νεαρός. Υπήρχε πολλή βία στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου και η μητέρα μου πάντα τσακώνονταν και μερικές φορές γινόταν πολύ άσχημα. Θυμάμαι ότι μια φορά κρύφτηκα στην ντουλάπα όταν ήμουν μόλις 4 ετών. Ήθελα να πεταχτώ έξω και να κάνω έκπληξη στον πατέρα μου όταν γύριζε σπίτι, αλλά δεν είχα ποτέ αυτή την ευκαιρία γιατί όταν ο πατέρας μου μπήκε στην πόρτα η μητέρα μου έτρεξε εναντίον του με ένα κουζινομάχαιρο φωνάζοντας ότι η γειτόνισσα της είχε πει ότι όσο έλειπε μαζί μου για να επισκεφτούμε την οικογένειά της ο πατέρας μου είχε φέρει μια άλλη γυναίκα στο σπίτι. Ο πατέρας μου προσπάθησε να το αρνηθεί, αλλά η μητέρα μου δεν πίστευε ούτε λέξη. Κατέληξε να του πετάξει το μαχαίρι και αυτό καρφώθηκε στο πόδι του. Μετά από αυτό έπρεπε να μεταφερθεί εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Εγώ έμεινα στην ντουλάπα κλαίγοντας και τρέμοντας και δεν βγήκα ποτέ μέχρι αργά το βράδυ. Βαθιά μέσα μου ήξερα ότι ήμουν δυστυχισμένος και ότι ήθελα να είμαι πιο κοντά στον Θεό, αλλά ο θυμός με κρατούσε μακριά. Στα μέσα της δεκαετίας των τριάντα μου είχα μια μαζική ψυχική κατάρρευση και τελικά αναγκάστηκα να ζητήσω επαγγελματική βοήθεια. Αυτό ήταν που άλλαξε τη ζωή μου. Δόξα τω Θεώ, δεν μπορούσα να ζήσω πια με αυτό που ήμουν και τελικά παραδόθηκα ολόψυχα στον Θεό. Πέταξα τον εαυτό μου στα πόδια Του.
Ποιο είναι το μήνυμα που θες να περάσεις σε όλους τους ανθρώπους και ειδικά στους νέους μέσα από τη νέα σου ταινία;
N.D: Πάντα ήθελα να πω την ιστορία μου από την ηλικία των 11 ετών περίπου. Ήθελα να βοηθήσω άλλα νέα παιδιά που αγωνίζονταν σε βίαια και καταθλιπτικά περιβάλλοντα. Ήθελα να τους δείξω μια έξοδο ή μια διέξοδο μέσα από αυτό. Δυστυχώς, χρειάστηκαν πολλά χρόνια μάχης με τους δικούς μου δαίμονες, μέχρι να μπορέσω να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο. Το μήνυμα είναι ότι, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολα και από πόσο σκοτεινό μέρος έρχεσαι, υπάρχει πάντα φως στην άκρη του τούνελ, αν επιλέξεις να ακολουθήσεις το σωστό δρόμο στη ζωή. Ό,τι κι αν έχεις κάνει, ο Θεός περιμένει πάντα εκεί για να σε συγχωρήσει και να σε κλείσει στην αγκαλιά του.
Πες μας αν θες, κάποια λόγια για το κάστινγκ και τους συνεργάτες σου στην ταινία.
N.D: Είχα την ευλογία να βρω έναν πολύ καλό συγγραφέα, τον Rhyan St Clair. Ήταν σε θέση να μεταφέρει τις ιστορίες μου στο χαρτί με τρόπο που εγώ δεν μπορούσα γιατί ήμουν πολύ συναισθηματικά μπλεγμένος. Μέσω του διαφημιστή μας για τη NIKO NEWARK, Angelo Ellerbee, ο Rhyan και εγώ γνωρίσαμε μια βραβευμένη με έξι φορές Emmy παραγωγό του τηλεοπτικού δικτύου ABC, την Tracy Bagley Washington, η οποία ενδιαφερόταν να κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο στην ταινία μου. Προερχόταν από μια παρόμοια εποχή και γειτονιά και μπόρεσε να συνδεθεί με το θέμα με τρόπο που δεν θα μπορούσε να το κάνει άλλος σκηνοθέτης.
Ως Έλληνας ομογενής της Αμερικής, ποια είναι η σύνδεσή σου με τον ελληνικό χώρο; Έχεις διατηρήσει κάποιες επαφές με την Ελλάδα;
N.D: Είμαι πολύ περήφανος για την ελληνική μου κληρονομιά, όπως θα σας πουν η γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Έχουν βαρεθεί να ακούνε συνέχεια για οτιδήποτε ελληνικό! Σοβαρά τώρα… τα παιδιά μου και η σύζυγός μου λατρεύουν να περνούν τα καλοκαίρια τους στην Ελλάδα όποτε είναι δυνατόν. Έχουμε πολλούς συγγενείς στο νησί της Τήνου, καθώς και συγγενείς στον Πειραιά, και τα παιδιά μου έχουν περάσει τις πιο ευτυχισμένες στιγμές τους εκεί. Η σύζυγός μου και εγώ σχεδιάζουμε να συνταξιοδοτηθούμε στην Ελλάδα στο εγγύς μέλλον, Θεού θέλοντος.
Ποιες είναι οι προσδοκίες σου ως άνθρωπος; Τι περιμένεις τόσο από εσένα όσο και από τους ανθρώπους γύρω σου;
N.D: Οι προσδοκίες μου είναι να συνεχίσω να εργάζομαι συνεχώς για να γίνω καλύτερος χριστιανός και απλά καλύτερος άνθρωπος. Όσες φορές κι αν πέσω, και πέφτω συχνά, συνεχίζω να σηκώνομαι και να προσπαθώ ξανά. Παίρνω τη δύναμή μου από τον Κύριό μου, τον Ιησού Χριστό. Αυτός με κρατάει όταν το σκοτάδι προσπαθεί να ξαναμπεί στην καρδιά και την ψυχή μου. Προσπαθώ να περιβάλλω τον εαυτό μου με καλόκαρδους και ειλικρινείς ανθρώπους. Μένω μακριά από ανθρώπους που κάνουν χρήση ναρκωτικών ή πίνουν πολύ αλκοόλ.
Ως οικογένεια συναναστρεφόμαστε μόνο με άλλους ανθρώπους που έχουν επίσης οικογενειακό προσανατολισμό. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας στην ελληνορθόδοξη κοινότητα, ώστε να έχουν ρίζες που θα τα κρατήσουν όταν έρθουν οι δυνατοί άνεμοι και πάντα έρχονται για όλους κάποια στιγμή στη ζωή τους. Προσπαθούν να σε ανατρέψουν και να σε στείλουν να πετάξεις στη λήθη.
Τα δύσκολα, πέτρινα παιδικά σου χρόνια, τι όνειρα είχες; Μπόρεσες τελικά να τα πραγματοποιήσεις; Πώς βλέπεις τη ζωή σου ως τώρα που βρίσκεσαι εδώ που βρίσκεσαι;
N.D: Έχω ευλογηθεί με όλα όσα ονειρεύτηκα ποτέ. Ένα σπίτι και μια οικογένεια να με περιμένει όταν γυρνάω πίσω. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μια μέρα θα μπορούσα να ζήσω το όνειρό μου να πω την ιστορία μου. Όταν ήμουν παιδί, πάντα ονειροπολούσα στην τάξη. Όλοι πίστευαν ότι ήμουν απλώς ένας ονειροπόλος και ότι δεν θα είχα την πειθαρχία να το πραγματοποιήσω. Αφού άφησα τον Θεό να αναλάβει τον έλεγχο της ζωής μου, όλα μπήκαν στη θέση τους πολύ φυσικά.
Πώς οραματίζεσαι ένα καλύτερο μέλλον για τους ανθρώπους γενικά; Τι πρέπει να εκλείψει από τη ζωή μας και τι πρέπει να αναζητήσουμε προκειμένου να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι;
N.D: Έμαθα με τον δύσκολο τρόπο ότι τα χρήματα και τα υλικά πράγματα δεν θα σας δώσουν ποτέ χαρά. Η χαρά πρέπει να έρθει από μέσα σου. Πρέπει να εκτιμήσετε πραγματικά όλα τα μικρά πράγματα με τα οποία έχετε ευλογηθεί πριν μπορέσετε να εκτιμήσετε τα μεγαλύτερα δώρα. Διαφορετικά, είναι σαν να προσπαθείς να γεμίσεις ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Όσα πράγματα κι αν του βάλεις, παραμένει πάντα άδειο μέσα του. Όπως λέει και το ρητό, μπορείτε να υπηρετείτε μόνο έναν Θεό!
“Πάντα ήθελα να πω την ιστορία μου από την ηλικία των 11 ετών περίπου. Ήθελα να βοηθήσω άλλα νέα παιδιά που αγωνίζονταν σε βίαια και καταθλιπτικά περιβάλλοντα. Ήθελα να τους δείξω μια έξοδο ή μια διέξοδο μέσα από αυτό. Δυστυχώς, χρειάστηκαν πολλά χρόνια μάχης με τους δικούς μου δαίμονες, μέχρι να μπορέσω να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο. Το μήνυμα είναι ότι, ανεξάρτητα από το πόσο δύσκολα και από πόσο σκοτεινό μέρος έρχεσαι, υπάρχει πάντα φως στην άκρη του τούνελ, αν επιλέξεις να ακολουθήσεις το σωστό δρόμο στη ζωή”
“I have always wanted to tell my story since around the age of 11 years old. I wanted to help other young kids that were struggling in violent and depressing environments. I wanted to show them a way out or a way through it. Unfortunately, it took many years of combating my own demons, before I was able to realize this dream. The message is that no matter how hard and how dark of a place you’re coming from there is always light at the end of the tunnel if you choose to take the right path in life”
Interview in english
The artistic greek site kallitexnes.gr is welcoming the Greek expatriate Nick Dessipris, who is the producer of the film “Niko Newark”, which has its official premiere on November 5th. Niko’s life, as he has narrated me briefly through some messages we have exchanged, is indeed like a movie script. Through this interview, I will let Nick Dessipris tell us where and how he started and also how he got to where he is today. Nick…it all starts in a small neighborhood, in your father’s shop in New York City. What do you remember from your childhood there?
Nick Dessipris: Well my dad had a small Cafe and luncheonette in Newark New Jersey. It’s the largest city in New Jersey and it’s full of taxis, buses, trains and all kinds of people from different backgrounds. It was open 24 hours a day 7 days a week. After midnight, you started to see a different type of clientele. We had everything from gangsters ,cops, prostitutes, bums and just regular hard-working people. It was the late ’60s so most of the music that the customers played on the jukebox in my father’s place was what was called Motown music. It’s sort of a mix of pop, rhythm and blues and soul music It originally started in the African American community in Detroit Michigan and spread across the country. I remember being fascinated as a child by so many unusual and interesting people. The first time I went to a Yankees baseball game was with a friend of my father that was in the mafia because my father had no time for those things so he asked the guy to take me. I remember how strange it was at that baseball game eating a hot dog with some mafia guy. I must have been about 8 years old at the time and he bought me a Yankees baseball hat that I cherished for many years after that.
The experiences you had as a child can only be described as traumatic. But in those difficult years, as described in the film, a friendship was born. What happened to that young black boy who was your best friend back then?
N.D: As far as the young black boy that became my friend you’ll have to see the film to see what happens. I can tell you this, we became like brothers and did everything together. We got into a lot of mischief and had a lot of fun when we were kids. Unfortunately youth doesn’t last forever and eventually we grew apart. It started off very innocently, but as we grew older the things we got involved in to survive on the streets became a lot more serious.
Continuing the narrative with the teenage years and as a young adult, what do you have to remember? What were you like at that time? On a particular path that was both destructive and self-destructive, what event was that that changed you and made you a different person?
N.D: At that time I was a very angry young man. There was a lot of violence in our home. My father and mother were always fighting and sometimes it got really bad. I remember hiding in the closet once when I was just 4 years old. I wanted to jump out and surprise my father when he got home but I never got that chance because when my father walked in the door my mother ran at him with a kitchen knife yelling that the neighbor had told her that while she was away with me visiting her family my dad had brought another woman into the house. My father tried to deny it but my mom wasn’t believing one word of it. She ended up throwing the knife at him and it stuck in his leg. After that he had to be rushed to the hospital. I just stayed in the closet crying and shaking and never came out until late that night. Deep down inside I knew that I was unhappy and that I wanted to be closer to God but the anger kept me away. In my mid thirties I had a massive mental breakdown and was finally forced to seek professional help. That’s what turned my life around. Thank God I couldn’t live with who I was anymore and finally gave myself wholeheartedly to God. I threw myself at His feet.
What is the message you want to pass on to all people, especially young people, through your new film?
N.D: I have always wanted to tell my story since around the age of 11 years old. I wanted to help other young kids that were struggling in violent and depressing environments. I wanted to show them a way out or a way through it. Unfortunately, it took many years of combating my own demons, before I was able to realize this dream. The message is that no matter how hard and how dark of a place you’re coming from there is always light at the end of the tunnel if you choose to take the right path in life. No matter what you’ve done God is always waiting there to forgive you and embrace you in his arms.
Tell us, if you want, some words about the casting and your collaborators in the film.
N.D: I was blessed with finding a really good writer named Rhyan St Clair. He was able to get my stories on paper in a way I could not because I was too emotionally involved. Through our publicist for NIKO NEWARK, Angelo Ellerbee, Rhyan and I met a six time Emmy award winning producer from the Television network ABC by the name of Tracy Bagley Washington who was interested in making my film her directorial debut. She came from a similar time and neighborhood and was able to connect with the subject matter in a way that another director could not have.
As a Greek expatriate in America, what is your connection to the Greek area? Have you maintained any contacts with Greece?
N.D: I am very proud of my Greek heritage as my wife and children will tell you. They are sick of hearing about everything Greek! But seriously, my children and my wife love spending their summers in Greece whenever possible. We have a lot of family on the island of Tinos as well as family in Piraeus, and my children have had their happiest moments there. My wife and I are planning on retiring to Greece in the near future God willing.
What are your expectations as a person? What do you expect both from yourself and from the people around you?
N.D: My expectations are to continually keep working on becoming a better Christian and just a better human being. No matter how many times I fall and I fall a lot, I keep getting back up and trying again. I get my strength from my lord, Jesus Christ. He keeps me going when the darkness tries to make its way back into my heart and soul. I try to surround myself with good-hearted and honest people. I stay away from people who use drugs or drink too much alcohol.
As a family we only socialize with other people that are also family oriented. We’re raising our children in the Greek Orthodox community so that they have roots to hold them down when the strong winds come and they always come for everyone at some time in their lives. They try to upend you and send you flying into oblivion.
During your difficult, rocky childhood, what dreams did you have? Were you finally able to realize them? How do you see your life so far being where you are now?
N.D: I have been blessed with all the things I have ever dreamed of. A home and a family to come home too. I never imagined that one day I would actually get to live my dream of telling my story. I was always daydreaming in class when I was a child. Everyone thought that I was just a dreamer and would not actually have the discipline to follow through. After I let God take control of my life everything just fell into place very naturally.
How do you envision a better future for people in general? What should be eliminated from our lives and what should we seek in order to become happier?
N.D: I have learned the hard way that money and material things will never bring you joy. The joy has to come from within. You have to really appreciate all the little things you have been blessed with before you can appreciate greater gifts. Otherwise, it’s like trying to fill a bottomless pit. No matter how many things you fill it with, it’s still always empty inside. As the saying goes, you can only serve one God!
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Πολύ δυνατή συνέντευξη, ταυτίστηκα
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)