Αν ως καλλιτέχνη θεωρούμε τον άνθρωπο που καταφέρνει να εμφυσήσει πνοή δροσιάς στην απεραντοσύνη της καρδιάς, τότε μεταξύ αυτών των σπάνιων πλασμάτων που φέρουν τον τίτλο του καλλιτέχνη κατάσαρκα θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η Νικόλ Σαραβάκου. Για τις στιγμές που μας χαρίζει και μένουν μέσα μας για πολύ καιρό μετά… για το καλοκαίρι που πλάθει με τα χέρια της, ένα καλοκαίρι που συνεχίζεται στην ψυχή μας εν μέσω κάθε άλλης εποχής…
Υπάρχουν όμως και εκείνες οι σπάνιες συγκυρίες κατά τις οποίες ο ταλαντούχος ερμηνευτής ευθυγραμμίζεται άριστα με το επιβλητικό σκηνικό περιβάλλον το οποίο τον φιλοξενεί, έχοντας ως αδιαμφισβήτητο επιστέγασμα της σύμπραξής τους ένα ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι καρφιτσωμένο στον ουράνιο θόλο. Ο χρόνος τότε παγώνει και το μόνο που μοιάζει να κινείται είναι τα συναισθήματα που «χορεύουν» υπό τους ήχους των τραγουδιών.
Σε ανάλογα υλικά ονείρων βάσισε την μεθυστική εμπειρία που προσέφερε στο κοινό της και η Νικόλ Σαραβάκου μέσα από τις μελωδικές της εμφανίσεις με τίτλο «Αγάπες των μετρό» στην μουσική σκηνή «Οδός Λυσίου» στην Πλάκα. Εμφανίσεις που διήρκεσαν τρεις μήνες και έφεραν μαζί τους μια φωτεινή κι εκλεπτυσμένη πρόταση για ουσιαστική τέρψη. Μια από αυτές τις εμφανίσεις της μας πήρε στο ταξίδι της ως πιστούς συνοδοιπόρους.
Με αρωγό την ακαταμάχητη γοητεία του ιερού βράχου της Ακρόπολης από την μια και το άγρυπνο βλέμμα του Λυκαβηττού από την άλλη, που είναι εμφανή από το skybar του μαγαζιού και δημιουργούν ένα αξιοζήλευτο φόντο, η αέρινη παρουσία της Νικόλ Σαραβάκου με την ονειρική χροιά φωνής παρέσυρε τους θαμώνες του χώρου σε ένα μαγικό κόσμο που έμοιαζε να μην έχει μήτε τέλος μήτε αρχή, παρά μόνο συναισθήματα κάτω από τον ήλιο ενός απέραντου και αιώνιου καλοκαιριού.
Καταλυτικό ρόλο στην επιτυχία της βραδιάς έπαιξε και το ρεπερτόριο της νεαρής ερμηνεύτριας, που ανέδειξε τις φωνητικές της δυνατότητες και την ασίγαστη φλόγα που διαθέτει… Φλόγα που τρέφει κάθε σοβαρός καλλιτέχνης για το αντικείμενο της δουλειάς και της προσοχής του. Κάνοντας μια στάση στα δικά της μοναδικά τραγούδια με τα οποία χαράζει την διαδρομή της και ανθίζει ως τραγουδίστρια, όπως τα «Μη μ’ενοχλείτε» (Μάρω Μαρκέλλου), «Είναι ταξίδι» (Γιώργος Παπαδόπουλος, Βίκυ Γεροθόδωρου), «Στην πόλη της ταχύτητας» (Νίκος Μερτζάνος, Νίκος Γρίτσης) και το πρόσφατα οπτικοποιημένο «Και τι θα μείνει» (Κώστας Λειβαδάς), συνέχισε το μουσικό της ταξίδι με δικές της ερμηνευτικές προσεγγίσεις πάνω σε πολυαγαπημένα τραγούδια όπως είναι μεταξύ άλλων τα «Για ένα ταγκό» (Χάρις Αλεξίου), «Της καληνύχτας τα φιλιά» (Χρήστος Νικολόπουλος, Λίνα Νικολακοπούλου), «Ο Άδωνις» (Σταμάτης Κραουνάκης), «Τα ήσυχα βράδια» (Λάκης Παπαδόπουλος, Μαριανίνα Κριεζή), «Εν λευκώ» και «Εγώ μεγάλωνα για σένα» (Θέμης Καραμουρατίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος), «Μέλισσες» (Γιώργος Καζαντζής, Ελένη Φωτάκη) και «Στερεότυπα» (Χρυσόστομος Μουράτογλου, Λίνα Νικολακοπούλου).
Φωτογραφία: Νίκος Δρούκας, τον οποίο και ευχαριστούμε για την παραχώρηση της φωτογραφίας
Ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς υπήρξε η παρουσίαση του καινούριου τραγουδιού της Νικόλ με τίτλο «Αγάπες των μετρό», ένα ιδιαίτερα φρέσκο, ζωηρό και σύγχρονο κομμάτι που κινείται τόσο στο ύφος της ίδιας της Νικόλ, όσο και στο ύφος των καιρών μας.
Με συντροφιά της τον Αντώνη Παλαμάρη στο πιάνο, ο οποίος στήριξε επάξια το πρόγραμμα με τις άψογες εκτελέσεις του βάζοντας το δικό του σημαντικό λιθαράκι στην όμορφη αυτή δουλειά, η χαρισματική Νικόλ Σαραβάκου κατάφερε να σταθεί για άλλη μια φορά αντάξια των προσδοκιών που αναπόφευκτα γεννάει η ενασχόληση ενός νέου ανθρώπου με το τραγούδι.
Αν ως καλλιτέχνη θεωρούμε τον άνθρωπο που καταφέρνει να εμφυσήσει πνοή δροσιάς στην απεραντοσύνη της καρδιάς, τότε μεταξύ αυτών των σπάνιων πλασμάτων που φέρουν τον τίτλο του καλλιτέχνη κατάσαρκα θα πρέπει να συμπεριληφθεί και η Νικόλ Σαραβάκου. Για τις στιγμές που μας χαρίζει και μένουν μέσα μας για πολύ καιρό μετά… για το καλοκαίρι που πλάθει με τα χέρια της, ένα καλοκαίρι που συνεχίζεται στην ψυχή μας εν μέσω κάθε άλλης εποχής… Μπορεί επίσης αυτές οι στιγμές να κατεβάζουν ρολά παύσης λόγω συνθηκών, αλλά πάντα μας αφήνουν με μια υπόσχεση καλοκαιριού να πλανάται με βεβαιότητα στον αέρα…
Η κεντρική φωτογραφία ανήκει στον Νίκο Δρούκα τον οποίο και ευχαριστούμε για την παραχώρηση της φωτογραφίας.
Καμία κριτική