Στα θέλγητρα αυτής της σμίξης δεν αντιστάθηκε ούτε η χαρισματική ερμηνεύτρια Ζανέλ και ο χώρος του Concerto Cafe Artistic στο Μεταξουργείο πλημμύρισε με μελωδικό συναίσθημα και νοσταλγικά αρώματα μιας άλλης εποχής που μπορεί να πέρασε ανεπιστρεπτί, αλλά κάθε φορά που τα δάχτυλα του ικανότατου μαέστρου Χρήστου Κουμούση αγγίζουν τα πλήκτρα του πιάνου ξαναζωντανεύει μπροστά μας για να μας θυμίσει την αίγλη της και την προσαρμοστικότητα της να ξαναζεί μέσα από νέες φωνές.
Στα θέλγητρα αυτής της σμίξης δεν αντιστάθηκε ούτε η χαρισματική ερμηνεύτρια Ζανέλ και ο χώρος του Concerto Cafe Artistic στο Μεταξουργείο πλημμύρισε με μελωδικό συναίσθημα και νοσταλγικά αρώματα μιας άλλης εποχής που μπορεί να πέρασε ανεπιστρεπτί, αλλά κάθε φορά που τα δάχτυλα του ικανότατου μαέστρου Χρήστου Κουμούση αγγίζουν τα πλήκτρα του πιάνου ξαναζωντανεύει μπροστά μας για να μας θυμίσει την αίγλη της και την προσαρμοστικότητα της να ξαναζεί μέσα από νέες φωνές.
Η νεαρή αοιδός με την ντελικάτη όσο και αισθαντική φωνή και την εκλεπτυσμένη της παρουσία που αιχμαλωτίζει πάντοτε τα βλέμματα με το μπρίο και την θεατρικότητά της, δεν απογοήτευσε ούτε αυτή τη φορά το κοινό της ξετυλίγοντας μπροστά του ένα ρεπερτόριο γεμάτο διαχρονικά διαμαντάκια που αφού διέγραψαν την πορεία τους σαν αστερισμοί στο πεντάγραμμο, αποφάσισαν να κοσμήσουν το πρόγραμμα της ταλαντούχας Ζανέλ. «Πόσο λυπάμαι» (Βασίλης Σπυρόπουλος & Πάνος Παπαδούκας, Κώστας Γιαννίδης), «Ας ερχόσουν για λίγο» (Μίμης Τραϊφόρος, Μιχάλης Σουγιούλ), «Τί ‘ναι αυτό που το λένε αγάπη» (Δανάη Στρατηγοπούλου, Τάκης Μωράκης), «Εγώ θα σ’αγαπώ και μη σε νοιάζει» (Κώστας Κοφινιώτης, Γιώργος Μουζάκης), «Η μαύρη Φόρντ» (Μάνος Χατζηδάκις) και άλλες νοσταλγικές μελωδίες έγιναν η πολύτιμη συντροφιά του κοινού σε ένα ταξίδι στον χρόνο και τις αισθήσεις.
Από την αγκαλιά των τραγουδιών αυτών δεν θα μπορούσαν βέβαια να λείπουν τα κομμάτια της προσωπικής δισκογραφίας της Ζανέλ, που αποπνέουν την ίδια ρετρό αισθαντική ποιότητα με την εποχή που έχει επιλέξει η ερμηνεύτρια ως βάση της. «Η Λαίδη και ο Αλήτης» σε μουσική και στίχους Αντώνη & Δημήτρη Παπαβομβολάκη είναι ένα φρέσκο και ζωηρό τραγούδι που σε παρασύρει να το σιγοψιθυρίσεις και να εμπνευστείς από αυτό, ενώ το ολοκαίνουριο «Ρομάντζο» σε μουσική και στίχους Πέννυς Μπαλτατζή είναι ένα ονειρικό κομμάτι-φόρος τιμής στο συναίσθημα που διεγείρει την φαντασία των ακροατών του και μαγεύει με τους στίχους του και την μελωδική του γραμμή.
Από το πλευρό της αξιόλογης ερμηνεύτριας δεν θα μπορούσε να λείπει ο εξίσου αξιόλογος πιανίστας και μαέστρος Χρήστος Κουμούσης, ο οποίος ανέδειξε με την αριστοτεχνική του σύμπραξη τόσο τα ίδια τα τραγούδια, όσο και την φωνή της Ζανέλ συμβάλλοντας τα μέγιστα σε ένα αποτέλεσμα που αγγίζει τα όρια της μαγείας. Η μουσική άλλωστε είναι κατά βάση μια μορφή συλλογικής τέχνης που οφείλει πολλά στην αρμονία μεταξύ ανθρώπων με κοινό μελωδικό στόχο και την συγκεκριμένη βραδιά ο στόχος για ένα άρτιο αποτέλεσμα επετεύχθει με περίσσια άνεση και από τους δύο συμβαλλόμενους.
Στην επιτυχία της βραδιάς συνέβαλε σαφώς και ο χώρος που φιλοξένησε την μουσική παράσταση της Ζανέλ, ένας χώρος με γοητευτική αισθητική και φιλόξενη αύρα που σου υπόσχεται όμορφες στιγμές με το που πατάς το πόδι σου στο μαγαζί. Φτιαγμένος από τον Δημήτρη Αϊβαλιώτη με αγάπη και πάθος για ζωή, φέρνει το χαμόγελο και την αισιοδοξία ακόμα και στον πιο απαιτητικό θαμώνα, κάνοντάς το ιδανικό στέκι για όλους. Ειδικά δε για τους φιλόμουσους ανθρώπους.
Το να τραγουδάς τον έρωτα είναι μια συνθήκη απαιτητική. Όταν όμως αναμετριέσαι συνεχώς με τον εαυτό σου και το συναίσθημά σου και ανακαλύπτεις ότι κέρδισες κι αυτή τη φορά το στοίχημα με την μνήμη την ίδια στιγμή που οι εντυπώσεις όσων σε ακούν ανθίζουν σαν αειθαλή φυτά, τότε ξέρεις ότι και οι απαιτητικές συνθήκες υπάρχουν για να καταρρίπτονται και αυτό λίγοι καλλιτέχνες το καταφέρνουν. Η Ζανέλ πάντως είναι σίγουρα μια από αυτούς.
Φωτογραφίες: Θάνος Γεωργίου
Καμία κριτική