Πιστεύω ότι οτιδήποτε είναι καλό και έχει κάτι να πει, σίγουρα βρίσκει το δρόμο του. Θα ξεχωρίσει αργά ή γρήγορα, αλλά θέλει υπομονή και επιμονή.
– Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στη Θεσσαλονίκη. Μπήκατε στη δισκογραφία το 1993 και γίνατε ευρέως γνωστή το 1999 με την επιτυχία σας «Αυτό που ξέρω». Από εκεί και πέρα, ακολούθησε μία σειρά συνεργασιών με τους Αλέξη Παπαδημητρίου, Παναγιώτη Μάργαρη, Δημήτρη Κοντόπουλο, Αντώνη Μιτζέλο, Φίλιππο Γράψα, Ελένη Ζιώγα, Αντώνη Βαρδή, Στέφανο Κορκολή, Κώστα Τουρνά, Θέμη Καραμουρατίδη, Γεράσιμο Ευαγγελάτο, Ελεάνα Βραχάλη, Μιχάλη Χατζηγιάννη, Γιάννη Χριστοδουλόπουλο και πολλούς ακόμη. Πείτε μας τι έχετε αποκομίσει από την μέχρι τώρα πορεία σας.
Ελένη Πέτα: Είναι μία πορεία που ξεκίνησε το 1993, λίγο πιο ανέμελα και όχι τόσο συνειδητοποιημένα. Στην πορεία υπήρξαν αλλαγές, γιατί ωρίμασα και ακόμη βέβαια ωριμάζω και θα υπάρξουν και άλλες. Στηρίζομαι όλο και περισσότερο στις δικές μου δυνάμεις και στο ένστικτό μου. Έπαψα δηλαδή να αφήνομαι στα χέρια των εκάστοτε παραγωγών των δισκογραφικών εταιριών και εμπιστεύτηκα λίγο παραπάνω το ένστικτό μου. Έχουμε φτάσει στο 2019, όπου τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ όσον αφορά την δισκογραφία. Μπορώ να πω ότι είναι μία πορεία που στο μεγαλύτερο μέρος της είμαι ευχαριστημένη. Κάθε φορά που σκέφτομαι το παρελθόν, νιώθω ότι αν ξαναγεννιόμουν τώρα, θα τα έκανα όλα διαφορετικά, αλλά για να κάνω αυτά τα πράγματα τότε, έτσι έπρεπε να γίνουν. Είναι πολύ σημαντικό για μένα ότι είμαι εδώ το 2019 και μπορώ να δίνω συνεντεύξεις και να ενημερώνω τους αναγνώστες σας.
– Έχετε κάνει διαφορετικές μουσικές επιλογές και σας έχουμε δει σε διαφορετικά είδη.
Ελένη: Όσον αφορά τα live μου, έχω κάνει αρκετές αλλαγές, ενώ στην δισκογραφία μου είμαι πολύ πιο σταθερή. Σαν άνθρωπος, θέλω να δοκιμάζω διαφορετικά είδη και μου αρέσει η δημιουργικότητα μέσα από τη δουλειά μου. Δεν μου αρέσει η στασιμότητα και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να υποστηρίζω αποκλειστικά και μόνο το δικό μου ρεπερτόριο. Δεν είναι κάτι που με εκφράζει απόλυτα. Θέλω να λέω δικά μου τραγούδια, αλλά θέλω επίσης να δοκιμάζομαι σε διάφορα άλλα είδη και μάλιστα από άλλες χώρες. Έχω πει πολλά τραγούδια σε διάφορες άλλες γλώσσες και παρόλο που δεν τις μιλάω, μπήκα βαθιά μέσα σε αυτό το ρεπερτόριο, γιατί με ενδιαφέρει πάρα πολύ.
– Ποιά συνεργασία ξεχωρίζετε από την μέχρι τώρα πορεία σας και γιατί;
Ελένη: Έχω κάνει πάρα πολλές συνεργασίες και ως επί το πλείστον ήταν και πολύ καλές. Πέρασα πολύ καλά με τους ανθρώπους που με επέλεξαν ή που επέλεξα να συνεργαστώ. Αυτό είναι και το ζητούμενο για μένα σε μία συνεργασία. Δεν μπορώ να κάνω κάτι, επειδή έτσι πρέπει. Μου αρέσει να περνάω καλά και να έχουμε την ίδια οπτική με τον άνθρωπο που είναι να συνεργαστώ.
– Ποιό τραγούδι άλλου καλλιτέχνη θα θέλατε να είχατε πει εσείς;
Ελένη: Μία δουλειά που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, είναι το «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά» του Νίκου Αντύπα και της Λίνας Νικολακοπούλου. Όταν βγήκε αυτή η δουλειά, μπορώ να σου πω ότι ήταν η μοναδική που άκουσα τόσο πολύ και για πολύ καιρό. Ήξερα το κάθε τραγούδι απέξω και ήταν κάτι το οποίο ζήλεψα με την καλή έννοια. Ήθελα να τα έχω πει όλα εγώ. Ήταν εξαιρετική δουλειά.
– Με ποιόν καλλιτέχνη, τραγουδιστή ή δημιουργό, θα θέλατε να συνεργαστείτε στο άμεσο μέλλον;
Ελένη: Σε επίπεδο δισκογραφικής δουλειάς, δεν έχω κάνει συνεργασίες με μεγάλα ονόματα ή μεγάλους συνθέτες και αυτό είναι ένα απωθημένο. Θαυμάζω ας πούμε απεριόριστα τον κύριο Ξαρχάκο. Υπάρχουν τεράστιοι συνθέτες, που θα ήθελα να συνεργαστώ. Από την άλλη όμως, πιστεύω και στο “νέο αίμα” που λέμε. Δηλαδή στα νέα παιδιά, γιατί αυτά μπορούν να αλλάξουν λίγο το κατεστημένο που εδώ και πάρα πολλά χρόνια επαναλαμβάνεται. Θέλω καινούργιους ήχους, ιδέες, θεματολογία στο στίχο. Το ψάχνω πάρα πολύ αυτό.
– Υπάρχουν κάποιοι νέοι καλλιτέχνες, δημιουργοί ή τραγουδιστές, που ξεχωρίζετε και θεωρείτε πως είναι αξιόλογοι;
Ελένη: Σίγουρα υπάρχουν καλλιτέχνες, όπως είναι ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Είναι δύο νέα παιδιά που έχουν κάτι να πουν και το δείχνουν με το έργο τους και τα τραγούδια τους. Ειδικά ο Γεράσιμος μου αρέσει πάρα πολύ, γιατί είναι νέο παιδί και γράφει τόσο ώριμα, εύστοχα και ωραία θέματα. Υπάρχουν σίγουρα νέα παιδιά που δεν είναι τόσο γνωστά και προσπαθούν να μπουν σε αυτό το χώρο. Φτάνουν στα χέρια μου πολύ αξιόλογα πράγματα.
Απεχθάνομαι την αγένεια και τους ανθρώπους που δεν είναι καλλιεργημένοι και που δεν έχουν υπόβαθρο.
– Μιας και έχετε ασχοληθεί πολύ ενεργά με την δισκογραφία όλα αυτά τα χρόνια, πιστεύετε ότι αυτή τη στιγμή ένας νέος καλλιτέχνης έχει δυνατότητες να κάνει μία δισκογραφική δουλειά, καριέρα και βιοποριστεί μέσα από αυτό;
Ελένη: Είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα, γιατί δεν υπάρχουν δισκογραφικές εταιρείες. Πιο παλιά, υπήρχαν άνθρωποι μέσα από τις δισκογραφικές που ψάχνονταν και όταν έβλεπαν κάτι που τους κέντριζε το ενδιαφέρον, επένδυαν σε αυτό. Τώρα δεν υπάρχει αυτό και καλούμαστε μόνοι μας να τα κάνουμε όλα. Ένα παιδί που ασχολείται πάρα πολύ με την τεχνολογία και ξέρει πώς κινείται όλο αυτό το σύστημα, μπορεί να έχει μία ελπίδα. Ένα παιδί όμως που είναι καλλιτέχνης και του αρέσει μόνο η δημιουργία, είναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεχωρίσει. Πρέπει να είναι πολύ καλό σε μία μεγάλη γκάμα πραγμάτων για την προώθηση του εαυτού του, αλλά πιστεύω ότι οτιδήποτε είναι καλό και έχει κάτι να πει, σίγουρα βρίσκει το δρόμο του. Θα ξεχωρίσει αργά ή γρήγορα, αλλά θέλει υπομονή και επιμονή.
– Σίγουρα έχει αλλάξει ο τρόπος γραφής της μουσικής, της παραγωγής και της προώθησης. Πλέον τα περισσότερα γίνονται ηλεκτρονικά. Θα ήθελα να μου πείτε, ποιο είναι το σχόλιο σας για όλες αυτές τις αλλαγές που βιώνουμε στη δισκογραφία και στη μουσική γενικότερα.
Ελένη: Είναι σίγουρα φαινόμενο της εποχής, αλλά εμένα δεν μου αρέσει και πάρα πολύ αυτό, να σου πω την αλήθεια. Εγώ είμαι νοσταλγός της εποχής που υπήρχε το βινύλιο ή το CD. Τότε που έφταναν στα χέρια των ανθρώπων ολοκληρωμένες δουλειές όπου άνοιγαν το βιβλιαράκι, το ξεφύλλιζαν, υπήρχε ένα artwork, ένα εξώφυλλο και ήταν ωραία όλη αυτή η διαδικασία. Τώρα όλο αυτό μου κάνει λίγο «σουπερμάρκετ» και δεν έχει κανένα νόημα για έναν καλλιτέχνη να κάνει ολοκληρωμένη δουλειά πια. Η τεχνολογία είναι αναγκαίο κακό και αν μπορούσε να λείπει, θα ήταν καλύτερο για μένα, αλλά προσπαθώ να συμβαδίσω. Από την άλλη βέβαια, δεν είμαι ο άνθρωπος που θα είναι με το τηλέφωνο όλη την ώρα.
– Μέσω της τεχνολογίας δεν θεωρείτε ότι έχει γίνει λίγο πιο εύκολο να ξεχωρίσει κάποιος καλλιτέχνης, όπως π.χ. μέσα από το YouTube;
Ελένη: Η δυσκολία είναι ότι για να ξεχωρίσει κάποιος ακόμη και από το YouTube, θα πρέπει να χρηματοδοτήσει ο ίδιος τον εαυτό του, αλλιώς πώς θα ξεχωρίσει; Βγάζει π.χ. ένας νέος καλλιτέχνης ένα τραγούδι που δεν το γνωρίζουμε. Πώς θα ξεκινήσουν να ανεβαίνουν τα views; Άρα θα πρέπει κάποιος να έχει την οικονομική άνεση, για να χρηματοδοτήσει τον εαυτό του.
– Παρόλα αυτά, βλέπουμε ότι υπάρχει μία έκρηξη δημιουργικότητας στη μουσική με νέους καλλιτέχνες, συνθέτες, τραγουδιστές και τραγούδια. Ποιά είναι η γνώμη σας για αυτό;
Ελένη: Σίγουρα υπάρχει αυτή η δημιουργικότητα, αλλά το θέμα είναι τι ξεχωρίζει από όλο αυτό. Μιλάμε για κάποιους ανθρώπους που στηρίζονται από ένα ολόκληρο σύστημα, για αυτό και ξεχωρίζουν. Κοιτάξτε μόνο τι παίζει αυτή τη στιγμή στο ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τη νυχτερινή διασκέδαση… επαναλαμβάνουμε ένα μοτίβο, το οποίο έχει ξεκινήσει από το 1970 και εξακολουθούμε να το βλέπουμε ακόμη στο 2019. Ακόμη και από νέα παιδιά που έχουν τη δυναμική να αλλάξουν τα πράγματα στην νυχτερινή διασκέδαση και την ψυχαγωγία, βλέπουμε να επαναλαμβάνουν το ίδιο ακριβώς μοτίβο.
– Ποιό θεωρείτε ότι ήταν το κομβικό σημείο, το οποίο σας άλλαξε τη ζωή επαγγελματικά;
Ελένη: Η επαγγελματική μου πορεία άλλαξε γύρω στο 1996, μετά την δεύτερη δισκογραφική μου δουλειά. Ξαφνικά ένιωθα άβολα με όλο αυτό που βρισκόμουν και σαν νυχτερινή δουλειά και δισκογραφικά και θέλησα να αλλάξω λίγο τα πράγματα. Μεσολάβησε ένα διάστημα τεσσάρων ετών και μετά κυκλοφόρησε ο δίσκος με τον τίτλο «Ίδια μάτια, άλλο βλέμμα», που είχε μέσα το «Αυτό που ξέρω», το «Ισόγειο» και πολλά άλλα ωραία τραγούδια. Αυτό θεωρώ πως ήταν και το ξεκίνημά μου. Οι δύο προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές ήταν ένα πειραματικό στάδιο, όπου έψαχνα να βρω πού ανήκω και πώς θα βρω τον δρόμο μου για να βαδίσω. Το 1999 ξεκινάνε όλα για μένα, με πολλές δυσκολίες βέβαια. Ακόμη και τώρα τίποτα δεν είναι εύκολο για μένα, αλλά έχω γεννηθεί και μεγαλώσει μέσα από την μουσική και σίγουρα δεν θα μπορούσα να κάνω καμιά άλλη δουλειά.
– Με την μέχρι τώρα πορεία σας, έχετε κάνει κάποια όνειρά σας πραγματικότητα; Ποιά είναι αυτά που δεν έχετε πραγματοποιήσει ακόμη και θα θέλατε να πραγματοποιηθούν;
Ελένη: Ένα μεγάλο μειονέκτημα που έχω ως άνθρωπος, είναι ότι ποτέ δεν έκανα όνειρα και ποτέ δεν έβαζα στόχους στη δουλειά μου. Τα ωραιότερα πράγματα ήρθαν μόνα τους, από εκεί που δεν το περίμενα. Ήρθαν συνεργασίες από το εξωτερικό που δεν είχα διανοηθεί καν να τις φανταστώ. Ακολουθώ τη μουσική με έναν πιο χαλαρό τρόπο, χωρίς να με αγχώνει και να με τρελαίνει, παρόλο που ζω από αυτό. Έτσι είναι ο χαρακτήρας μου και δεν έχω το άγχος τι θα κάνω στο επόμενο βήμα, ώστε να κάνω μία στρατηγική για να πετύχω κάποια πράγματα.
Υπάρχουν τεράστιοι συνθέτες, που θα ήθελα να συνεργαστώ. Από την άλλη όμως, πιστεύω και στα νέα παιδιά, γιατί αυτά μπορούν να αλλάξουν λίγο το κατεστημένο που εδώ και πάρα πολλά χρόνια επαναλαμβάνεται.
– Επόμενη εμφάνισή σας είναι στις 6 και 20 Απριλίου στο «El Convento del Arte». Τί διαφορετικό θα ακούσουμε σε αυτή την εμφάνισή και τί θα πρέπει να περιμένει το κοινό σας;
Ελένη: Ποτέ δεν στήριζα το δικό μου ρεπερτόριο, δηλαδή έβαζα μόνο 2-3 τραγούδια μου. Τα τελευταία χρόνια βάζω όλο και περισσότερα τραγούδια από τη δισκογραφία μου, γιατί πιστεύω ότι έχω πει πολύ όμορφα τραγούδια που είναι κρίμα που δεν τα στήριξα. Πέρα όμως από το δικό μου ρεπερτόριο, πάντα συμπεριλαμβάνω τραγούδια άλλων συνθετών που θα ήθελα πολύ να πω και που ξέρω ότι αρέσουν πολύ και στον κόσμο, καθώς επίσης θα υπάρχουν και τραγούδια από το ξένο ρεπερτόριο.
– Ποιά είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Ελένη: Στις 9 Μαΐου θα συμμετέχω με το γκρουπ Mottet σε μία συναυλία στο φεστιβάλ της Κομοτηνής. Με τα παιδιά έκανα μία εμφάνιση στο «El Convento del Arte» και έχουμε πολύ καλή χημεία. Έχουμε στα σκαριά διάφορα πράγματα, οπότε ξεκινάμε από την Κομοτηνή και βλέπουμε από εκεί και πέρα. Το καλοκαίρι θα κάνω μία συνεργασία με τον κύριο Χατζηνάσιο, ο οποίος θα παίξει σε θέατρα σε όλη την Ελλάδα με τους DuoViolins, την Κλέλια Χαρίση που είναι ποιήτρια και δημοσιογράφος και τον Σπύρο Κλείσσα. Θα παιχτεί το ρεπερτόριο του με έναν διαφορετικό και σύγχρονο τρόπο και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή την συνεργασία, γιατί είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω. Είναι εξαιρετικός μουσικός και συνθέτης. Ξεκινάμε στις 28 Ιουνίου από το θέατρο της Μήλου και σίγουρα θα γίνει και Αθήνα. Επίσης, ψάχνω και ένα καλό τραγούδι, με το οποίο θα βγω μετά από πολύ καιρό αποχής.
– Σύζυγός σας είναι ο Κώστας Λιόλιος, με τον οποίο έχετε και ένα παιδάκι. Μιας και είναι ένας εξαιρετικός ντράμερ, που έχει συνεργαστεί με πάρα πολλά μεγάλα ονόματα, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο θα συζητήσετε τα επαγγελματικά σας και θα ακούσετε την γνώμη του;
Ελένη: Σίγουρα, αλλά δεν είμαστε και άνθρωποι που τα πολυσυζητάμε. Θα συζητήσουμε μεν, αλλά δεν θέλουμε να μας τρώει και πολύ χρόνο αυτό από την σχέση μας. Δεν θέλουμε να τα μπερδεύουμε, αλλά οπωσδήποτε θα ακούσουμε ο ένας την γνώμη του άλλου.
– Ποιό είναι το μότο ζωής που έχετε;
Ελένη: Να πορεύομαι στον δικό μου δρόμο, με τις δυνάμεις μου, να κοιτάζω πάντα μπροστά και να μην δημιουργώ πρόβλημα σε κανέναν άλλο γύρω μου.
Ένα μεγάλο μειονέκτημα που έχω ως άνθρωπος, είναι ότι ποτέ δεν έκανα όνειρα και ποτέ δεν έβαζα στόχους στη δουλειά μου. Τα ωραιότερα πράγματα ήρθαν μόνα τους, από εκεί που δεν το περίμενα.
– Μέσα από την μακρόχρονη πορεία σας στην μουσική, έχετε καταλάβει ακριβώς τί είναι η επιτυχία και ποιά είναι τα συστατικά της;
Ελένη: Δεν έχω καταλάβει και ειδικά στη δική μου περίπτωση, καθόλου! Έχω ένα διαφορετικό ρεπερτόριο και το να πετύχει η εμπορικότητα στο είδος των τραγουδιών που ακολουθώ, είναι καθαρά «ζάρια». Όταν έκανα το «Αυτό που ξέρω», δεν περίμενε κανένας ότι ένα τέτοιο τραγούδι με στίχο που δεν είναι και τόσο απλοϊκός, θα ήταν οκτώ συνεχόμενες εβδομάδες στο νούμερο ένα. Ήταν όμως κάτι διαφορετικό για την εποχή. Η ενορχήστρωση και η παραγωγή του τραγουδιού ήταν τρομερή. Ουσιαστικά, τότε ξεκίνησε ένα κίνημα τραγουδιστών και δημιουργών, όπως ήταν η Ηρώ και ο Μιχάλης Χατζηγιάννης που έκαναν ένα άλλο είδος ποπ που ήταν για ενήλικες, γιατί μέχρι τότε η ποπ ήταν πολύ πιο “παιδική” και “εύκολη”. Αυτό το είδος τραγουδιών, σηματοδότησε μία καινούργια εποχή με πιο ψαγμένο στίχο και διαφορετικές ενορχηστρώσεις, ήχους και παραγωγές.
– Γίνεστε πιο δημιουργική όταν όλα πηγαίνουν καλά στη δουλειά και τη ζωή σας ή όταν βιώνετε μία δυσκολία, μοναξιά ή απογοήτευση;
Ελένη: Όταν δεν πάει κάτι καλά στη ζωή μου, δεν υπάρχει καμία δημιουργικότητα και καμία διάθεση για δουλειά. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος. Όταν όλα πάνε καλά και έχω ψυχική ανάταση, τότε μπορώ να δω αισιόδοξα τη ζωή και το μέλλον μου.
– Έχετε έναν γιο, τον Νικολάκη, που είναι 7 χρόνων. Μιλήστε μας για αυτόν και τα συναισθήματά σας ως μητέρα πλέον.
Ελένη: Ο Νίκος είναι το δώρο της ζωής μου. Δεν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό για μένα, πέρα από αυτόν. Με έχει κάνει να δω τη ζωή μου από άλλη οπτική. Με έχει κάνει να νιώθω συναισθήματα που δεν πίστευα ποτέ ότι θα νιώσω, οπότε αυτό και μόνο τα λέει όλα. Το μόνο που με ενδιαφέρει, είναι να είναι γερός και να τον δω να μεγαλώνει και να κάνει τα δικά του όνειρα πραγματικότητα.
– Έχετε διακρίνει κάποια καλλιτεχνική επιρροή στο Νίκο;
Ελένη: Είναι καθαρά καλλιτεχνική φλέβα και το διέκρινα με σιγουριά από όταν ήταν ενός χρόνου. Του αρέσουν πάρα πολύ τα ντραμς, αλλά τον ακούω ότι τραγουδάει κιόλας. Είναι πολύ σωστός στη φωνή του και είναι πολύ μελωδική με βιμπράτο, που σε αυτή την ηλικία δεν έχεις τέτοια φωνή. Είναι ξεκάθαρα παιδί της μουσικής. Εν τω μεταξύ και οι δύο οικογένειες, του άντρα μου και η δική μου, είναι όλοι μουσικοί, οπότε δεν θα ξέφευγε ο Νίκος.
– Τί είναι αυτό που απεχθάνεστε στη σχέση σας με τους ανθρώπους;
Ελένη: Απεχθάνομαι την αγένεια και τους ανθρώπους που δεν είναι καλλιεργημένοι. Δεν μιλάω για το αν έχουν πάει σχολείο ή πανεπιστήμιο, αλλά για ανθρώπους που δεν έχουν υπόβαθρο. Απεχθάνομαι και τους βίαιους ανθρώπους, που ασκούν την οποιαδήποτε βία και ειδικά πάνω σε ζώα και σε άλλους ανθρώπους. Θεωρώ ότι δεν ανήκουν ούτε στην ανθρώπινη φυλή, αλλά ούτε και στα ζώα. Δεν υπάρχει ζώο που να κάνει αυτά τα πράγματα που κάνει ένας άνθρωπος.
– Μία ευχή που θα θέλατε να μας κάνετε;
Ελένη: Εύχομαι υγεία πάνω από όλα στον καθένα μας και δύναμη, για να ανταπεξερχόμαστε σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες πια, που βιώνουμε όλοι μας.
Μότο μου είναι να πορεύομαι πάντα με τις δυνάμεις μου, να κοιτάζω πάντα μπροστά και να μην δημιουργώ πρόβλημα σε κανέναν άλλο γύρω μου.
Συνέντευξη: Νίκος Γινάργυρος
Απομαγνητοφώνηση: Νίκος Γινάργυρος
Επιμέλεια: Μαρία Αγγέλου
Καμία κριτική