Με φοβίζει πραγματικά, ότι μπορεί να συνηθίσουμε στην εικόνα ενός ανθρώπου που ψάχνει να φάει από τα σκουπίδια και να το θεωρήσουμε ως κάτι καθημερινό. Ελπίζω να αλλάξουν άρδην τα πράγματα, προς το καλύτερο.
– Αρχικά, πες μας κάποια πράγματα για σένα. Σύστησε μας τον εαυτό σου!
Ανδρέας: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μενίδι. Η πρώτη μου επαφή με την μουσική ήταν μέσα από την βυζαντινή μουσική και ταυτόχρονα μέσα από την συμμετοχή μου σε διάφορα θεατρικά δρώμενα που διαδραματίζονταν στην περιοχή που έμενα.
– Ποια ήταν τα πρώτα ερεθίσματα που σε ώθησαν να ασχοληθείς με την μουσική;
Ανδρέας: Μου άρεσε πολύ η μουσική από τότε που ήμουν παιδί και ο πρώτος άνθρωπος που μου άναψε την σπίθα για το τραγούδι, ήταν μία καθηγήτρια μου στο γυμνάσιο που με άκουσε στην χορωδία του σχολείου και της άρεσα πολύ, αφού για το νεαρό της ηλικίας μου, η φωνή μου ήταν πολύ μπάσα. Κάπως έτσι άρχισαν όλα…
– Ποιες ήταν οι μουσικές σου επιρροές, ώστε να ξεκινήσεις να γράφεις και ποιοι οι καλλιτέχνες που καθόρισαν την μουσική σου γραφή;
Ανδρέας: Αρχικά, να σου πω ότι είμαι αρκετά επηρεασμένος από τα 90’s. Θυμάμαι ότι, ο πρώτος δίσκος που μου αγόρασαν και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση, ήταν ο δίσκος “EIMAI” της Άννας Βίσση σε μουσική του Νίκου Καρβέλα. Θυμάμαι ότι είχε αρκετά κλασικά όργανα μέσα και προσπαθούσα να διακρίνω ποιο όργανο άκουγα σε κάθε τραγούδι. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα στο πικάπ.
– Κάπως έτσι λοιπόν, αποφασίζεις να γράψεις την δική σου μουσική. Πως ξεκίνησες ακριβώς; Με ποιο μουσικό όργανο άρχισες να πειραματίζεσαι;
Ανδρέας: Αρχικά, άρχισα να πειραματίζομαι με τον ρυθμό. Τότε έβγαιναν συνέχεια λαϊκά τραγούδια και είχαν πολύ τουμπελέκι μέσα. Έτσι μάζεψα κάποια χρήματα από το χαρτζιλίκι μου και πήγα και αγόρασα το δικό μου τουμπελέκι. Ένα μεσημέρι θυμάμαι, εμπνεύστηκα μια δική μου μελωδία και από κει και πέρα, κάθε μήνα έγραφα και μια δική μου μελωδία. Ήταν πολύ όμορφη εμπειρία, γιατί έτσι άρχισα να καταλαβαίνω τι είναι ρυθμός και η μουσική εν γένει .
– Τώρα μου έδωσες μία ωραία αφορμή, για να έρθω σιγά-σιγά στο σήμερα και να σε ρωτήσω, πότε έγραψες το πρώτο σου επαγγελματικό τραγούδι, με το οποίο συστήθηκες στο κοινό σου;
Ανδρέας: Συστήθηκα στο κοινό το 2013 με το τραγούδι “Το φως του κενού” και με αυτή την αφορμή της ερώτησής σου, θέλω να σου πω και την ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι: Ήμουν στο ωδείο, κάναμε πρόβα και κάποια στιγμή, ένιωσα έντονα ότι αδικήθηκα για κάποιον λόγο. Σηκώθηκα και έφυγα! Στον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι, εμπνεύστηκα τη μελωδία για το τραγούδι αυτό. Πήρα αμέσως το κινητό μου και έγραψα το τραγούδι.
Θα ήθελα να είμαστε όλοι, λίγο πιο αισιόδοξοι, να αγαπήσουμε περισσότερο τους εαυτούς μας, ώστε να αγαπήσουμε και τον διπλανό μας, κι έτσι να είμαστε υγιείς στο σώμα και στη ψυχή!
– Πως είναι η ζωή σήμερα για έναν νέο καλλιτέχνη που η δισκογραφία σχεδόν έχει εκλείψει; Είναι δύσκολα τα πράγματα;
Ανδρέας: Τα δικά μου όνειρα πιστεύω ότι, αργά και σταθερά γίνονται πραγματικότητα. Είμαι ένας άνθρωπος που δεν θέλω να βλέπω τις δυσκολίες, ούτε να μένω σ΄ αυτές. Αν μερικά χρόνια πριν μου έλεγες ότι, κάποιο τραγούδι μου θα παιζόταν στο ραδιόφωνο και θα μου έπαιρναν συνέντευξη, δεν θα το πίστευα. Άρα, με τις οποιεσδήποτε συνθήκες μπορείς να προχωρήσεις, αν πιστεύεις αυτό που κάνεις.
– Αν σε ρωτούσα ποιο είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο καλλιτεχνικά, τι θα μου απαντούσες;
Ανδρέας: Ωραία ερώτηση. Θα ήθελα να παίξω σε μία φαντασμαγορική ροκ όπερα, με ωραία κοστούμια και σκηνικά ή σε ένα μεγάλο αφιέρωμα στο ρεμπέτικο τραγούδι.
– Ποια είναι η θεματολογία των τραγουδιών σου; Σου αρέσει να περνάς μηνύματα μέσα από τη μουσική σου και αν ναι, ποια είναι αυτά;
Ανδρέας: Στα τραγούδια μου μου αρέσει να μιλάω για τον άνθρωπο και την ψυχή του. Ένα τραγούδι που ετοιμάζω τώρα, έχει ως θέμα τον πόλεμο και τον πολεμιστή, που ενώ δεν θέλει να πολεμάει, το κάνει από ανάγκη. Το τραγούδι αυτό, καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα βγει μέσα στον Ιανουάριο.
– Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε από άσχημες εικόνες μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Σε φοβίζει αυτό; Πιστεύεις ότι βλέποντας συνεχώς τέτοιες εικόνες, τις συνηθίζουμε κιόλας;
Ανδρέας: Στεναχωριέμαι πολύ με όλα αυτά. Με φοβίζει πραγματικά, ότι μπορεί να συνηθίσουμε στην εικόνα ενός ανθρώπου που ψάχνει να φάει από τα σκουπίδια και να το θεωρήσουμε ως κάτι καθημερινό. Ελπίζω να αλλάξουν άρδην τα πράγματα, προς το καλύτερο.
– Τώρα θα ήθελα να μας πεις, που μπορούμε να σε δούμε αυτή την περίοδο;
Ανδρέας: Αυτή την περίοδο συμμετέχω στην θεατρική παράσταση “Ο δικός μας κύριος Σκρουντζ” της θεατρικής ομάδας “Παρ’ ολίγον… Αυτόχειρες!” σε σκηνοθεσία της Συραΐνας Κούτρα. Σε αυτό το έργο, υποδύομαι τον γιο του “Σκρουντζ”, ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο που το παίζει σοσιαλιστής.
Επίσης, μέσα στον Ιανουάριο, θα κάνω και κάποια live που θα τα ανακοινώσω σύντομα.
– Κλείνοντας, θα ήθελα να μου πεις, ποιες τρεις ευχές σου θα ήθελες να πραγματοποιηθούν το 2017;
Ανδρέας: Θα ήθελα να είμαστε όλοι, λίγο πιο αισιόδοξοι, να αγαπήσουμε περισσότερο τους εαυτούς μας, ώστε να αγαπήσουμε και τον διπλανό μας, κι έτσι να είμαστε υγιείς στο σώμα και στη ψυχή! Αν καταφέρουμε αυτά, πραγματικά πιστεύω ότι, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός.
– Σε ευχαριστούμε πολύ Ανδρέα για αυτή την όμορφη συνέντευξη που μας παραχώρησες και σου εύχομαι καλή συνέχεια στην μουσική σου σταδιοδρομία και πολλές επιτυχίες!
Στις 5 Ιανουαρίου παίζεται η τελευταία παράσταση “Ο Δικός μας κύριος Σκρουντζ” στο “Ποκέν Κόκκινου Μύλου” του Δήμου Αχαρνών με ελεύθερη είσοδο.
Συνέντευξη: Λεωνίδας Ζέης
Απομαγνητοφώνηση: Λεωνίδας Ζέης
Επιμέλεια: Νίκος Γινάργυρος
Λεωνίδας Ζέης
Latest posts by Λεωνίδας Ζέης (see all)
- Είδαμε την παράσταση “Η Κάρεν Στόουν δεν μένει πια εδώ” στο Studio Κυψέλης - 16 Ιουνίου 2017
- Συνέντευξη στην ηθοποιό Καίτη Ιμπροχώρη που πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Η Κάρεν Στόουν δεν μένει πια εδώ” στο Studio Κυψέλης - 22 Μαΐου 2017
- Κατερίνα Μορένα: “Όλα στη ζωή μας είναι στιγμές, μοναδικές και ανεπανάληπτες!” - 15 Μαρτίου 2017
Καμία κριτική