– Με αφορμή την εμφάνισή σας στο “Ίχνος” του Πειραιά, μου είπατε ότι ήσασταν ο πρώτος που τραγούδησε σε αυτό το χώρο, στο μαγαζί δηλαδή της Λένας Αλκαίου. Μιλήστε μας λίγο για αυτή την συνεργασία και για την πρώτη σας βραδιά στο “Ίχνος”.
Γιάννης Νικολάου: “Ίχνος” ίσον Λένα Αλκαίου. Στο ομώνυμο τραγούδι εγώ έγραψα τη μουσική και ο Γιώργος Κρητικός τους στίχους. Η Λένα Αλκαίου είναι για μένα κάτι περισσότερο από αδερφή μου. Θα έλεγα ότι έχουμε παράλληλες πορείες. Έχουμε κάνει μαζί συναυλίες και με τους “Λαθρεπιβάτες” ήταν μαζί μας στις περιοδείες. Θεωρώ πως είμαι το γούρι της, όπως και αυτή το δικό μου βέβαια. Όταν αποφάσισαν λοιπόν με την Αθηνά Τσαμαδού να κάνουν αυτό τον υπέροχο χώρο, σκέφτηκαν να τον ονομάσουν “Ίχνος” όπως είναι και το ομώνυμο τραγούδι τους που έχει κάνει επιτυχία και αφού είμαι ένας από τους νονούς αυτού του τραγουδιού, σκεφτήκαμε την πρώτη βραδιά να κάνουμε ένα live εδώ.
– Το ερχόμενο Σάββατο θα πραγματοποιήσετε στο “Ίχνος” άλλη μία βραδιά με τίτλο “Η Αρχόντισσα και ο Αλήτης” με την Μαρία Μικίδου. Μιλήστε μας για αυτή την συνεργασία.
Γιάννης: Καταρχάς η Μαρία Μικίδου είναι μία καλλιτέχνιδα χαμηλών τόνων, αλλά υψηλών δυνατοτήτων. Είναι ήρεμη δύναμη, θα έλεγα. Έχει σπουδάσει τραγούδι και πιάνο, έχει δουλέψει με την Λυρική Σκηνή και έχει συνεργαστεί με τον Γιώργο Μούτσιο, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και άλλους πολλούς. Αποφασίσαμε λοιπόν να κάνουμε μία παράσταση που να συγκρούεται το λαϊκό ύφος με την ευρεία έννοια με την κλασική μουσική. Έχουμε κάνει υπέροχες διασκευές, όπου εγώ μπαίνω στα τραγούδια της με το δικό μου τρόπο, αλλά και αυτή μπαίνει στα τραγούδια μου με τον δικό της τρόπο. Είναι μία αντίθεση που δημιουργεί μία γοητευτική παράσταση. Έχουμε παίξει σε πάρα πολλούς χώρους με πολύ καλές κριτικές. Υπάρχει φοβερή χημεία. Θα έχουμε μαζί μας και τον Γιώργο Κοντοβά, έναν καταπληκτικό πιανίστα με μεγάλες ακαδημαϊκές σπουδές και θα παίξουμε σε έναν προσφιλή χώρο εντός έδρας.
– Περιγράψτε μας λίγο την παράσταση που θα παρουσιάσετε το Σάββατο. Τί ακριβώς θα ακούσουν οι θεατές που θα την απολαύσουν;
Γιάννης: Θα αρχίσω με την δική μου δισκογραφία που ξεκίνησε το 1987 με το “Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε“, το “Ταξίδι στο όνειρο“, “Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω” και μετά θα πούμε κάποια τραγούδια με ποιητική διάθεση. Κάποια μελοποιημένα ποιήματα δηλαδή και πολλές εμπνευσμένες διασκευές. Η Μαρία έχει την ικανότητα να τα αποδίδει με έναν πολύ εκλεπτυσμένο τρόπο. Έχει μία δαντελένια φωνή, θα έλεγα. Σε αυτό το live θα υπάρχουν και πολλά τραγούδια-έκπληξη, όπως για παράδειγμα θα πω κάποια τραγούδια των Beatles και φυσικά θα υπάρχει αναφορά στον Χατζιδάκι, τον Γιάννη Σπανό και σε άλλους πολλούς μεγάλους μας δημιουργούς.
Τα μεγάλα ταλέντα τα κρύβουν και βγάζουν τους φελλούς προς τα έξω, γιατί φελλούς ζητάει η εποχή.
– Το 1985 ήταν μία κομβική στιγμή για εσάς αφού γνωρίσατε τον Παντελή Θαλασσινό και μαζί δημιουργήσατε τους “Λαθρεπιβάτες”. Μιλήστε μας για εκείνη την εποχή και την συνεργασία σας. Βρίσκετε κάποια κοινά στοιχεία στο πώς δημιουργούνται σήμερα τα συγκροτήματα και γενικότερα η μουσική και πώς προωθείται η μουσική βιομηχανία;
Γιάννης: Τότε όλα συνέβαιναν μαγικά. Εγώ ξεκίνησα να παίζω με έναν Σκοτσέζο αγγλόφωνα τραγούδια. Ήμασταν κάτι σαν περιφερόμενοι μουσικοί. Έγραψα τραγούδια στη Σαντορίνη, όπου πήγαινα κάθε χρόνο. Όταν γνώρισα τον Θαλασσινό το 1985, είχα ήδη γράψει τραγούδια και μαζί γράψαμε το “Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε“, που έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία. Όπως και το “Ανησυχώ” που το είπε η Ελένη Δήμου. Μετά παίξαμε στο μαγαζί “Πέτρα και φως“, κάναμε και ένα ντέμο και για καλή μας τύχη μας άκουσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο στούντιο και πήρε τηλέφωνο τον Ηλία Μπενέτο. Εγώ είχα κι άλλα τραγούδια που ήθελα να ηχογραφήσω στο στούντιο και κάπως έτσι βγήκε ο πρώτος μας δίσκος. Μας δέχτηκαν στην πρώτη εταιρεία που πήγαμε, στο οποίο έπαιξε σαφώς ρόλο και ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Μετά μας πήρε η Χαρούλα Αλεξίου στο “Ζυγό” μαζί με τον Χάρρυ Κλυνν, που έκανε μεγάλη επιτυχία τότε και κάπως έτσι ξεκινήσαμε εμείς.
Τα πράγματα ήταν πιο παρεΐστικα τότε, θα έλεγα. Τώρα υπάρχουν τα ριάλιτι όπου χρησιμοποιούν τα παιδιά για να φτιάξουν τα σόου τους, αλλά από εκεί και μετά δεν νοιάζονται για το μέλλον των παιδιών αυτών. Πολλά από αυτά είτε αποκτούν ψυχολογικά προβλήματα είτε τα παρατούν για πάντα είτε μισούν τη μουσική. Οι μόνοι ωφελημένοι από αυτό είναι οι παραγωγοί και οι κριτές. Εν τω μεταξύ υπάρχει και το ίντερνετ, που μοιάζει σαν μία τάξη όπου οι καλοί μαθητές είναι μπερδεμένοι με τους κακούς και μόλις ο καλός πάει να πει το μάθημά του, οι κακοί μαθητές φωνάζουν για να μην βγει στην επιφάνεια. Τώρα ο καθένας παίρνει μία κιθάρα και το μεταδίδει, ασχέτως εάν παίζει καλά ή όχι. Τότε όλη αυτή η διαδικασία ήταν μία ιεροτελεστία και έπρεπε να κάνεις καλή παραγωγή για να μεταδόσεις το ταλέντο σου. Ήταν υψηλά τα στάνταρ. Τώρα το γράφεις στο κινητό και δεν τρέχει τίποτα. Άλλαξε το επίπεδο και όλοι νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν μουσική. Η μουσική είναι τώρα είδος υπό διακόρευση.
– Ξεχωρίζετε κάποιους καλλιτέχνες νέας γενιάς;
Γιάννης: Ξεχωρίζω πολλούς και υπάρχουν πολύ μεγάλα ταλέντα. Το θέμα είναι όμως ότι τα μεγάλα ταλέντα τα κρύβουν και βγάζουν τους φελλούς προς τα έξω, γιατί φελλούς ζητάει η εποχή. Ζούμε την επανάσταση των μετρίων. Οι μέτριοι ζουν και βασιλεύουν ενώ τους καλούς καλλιτέχνες τους κρύβουν. Βέβαια υπάρχουν αυτοί που έχουν κάνει κάποια καριέρα και είναι όντως πολύ μεγάλα ταλέντα.
– Ποιά είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας σχέδια;
Γιάννης: Αυτή τη στιγμή “τρέχω” το σχήμα με τη Μαρία Μικίδου σε διάφορους χώρους. Στις 27 του μήνα κυκλοφορεί ο δίσκος που κάναμε με την Νεφέλη και λέγεται “Ποιος ξέρει, μπορεί“. Ετοιμάζω και ένα δίσκο με κρητική ποίηση με τον Βασίλη Λέκκα, τον Βασίλη Σκουλά και πολλούς άλλους καλλιτέχνες.
Καμία κριτική