Ο Κώστας Χρύσης αποκαλύπτει: «Οι VIPS μπορεί και να μην υπήρχαν καν σήμερα, αν δεν…»

– Εντάξει, δεν είσαι και μεγάλος.

– Δεν είμαι και μικρός. Θέλω να πω ότι ξεκινήσαμε αρκετά νέοι… Βρεθήκαμε με τον Νάσο μέσω μιας αγγελίας του Ποπ Κορν.

– Ναι, ναι ξέρω, ξέρω. Βρέφος εγώ, αλλά το ξέρω.

– Το περιοδικό έβαζε διάφορες αγγελίες… Ένα μήνα πριν είχα βάλει εγώ για να βρω άνθρωπο ή συγκρότημα, να κάνω κάτι, να αρχίσω να τραγουδάω. Ένα μήνα μετά έβαλε ο Νάσος και του απάντησα. Ο Νάσος έψαχνε έναν τραγουδιστή για να κάνει ένα project τύπου Wham. Εγώ εν τω μεταξύ ήμουνα ήδη fan των Wham, έτσι κι αλλιώς, και του George Michael. Τον πήρα τηλέφωνο, βρεθήκαμε και αρχίσαμε να κάνουμε κάποια demo. Αυτά έγιναν πριν πάω φαντάρος, το 1989. Εκείνος πήγε το 1990 φαντάρος. Εμείς βρεθήκαμε λίγο πιο πριν, το 1987. Παλεύαμε τέλος πάντων και από το 1987 με κάποια στούντιο να κάνουμε τα demo μας και όλα αυτά, μετά παρεμβλήθη ο στρατός και για εμένα και για εκείνον. Εκείνος πήγε ναυτικό, εγώ πήγα πεζικό και κάπως χαθήκαμε για λίγο.

Το 1991 κι αφού είχαμε τελειώσε το φανταριλίκι, ακούμε ότι κάνει η Ναταλία Γερμανού στον ANT1 Radio έναν διαγωνισμό με έπαθλο ένα δισκογραφικό συμβόλαιο στην SONY. Εμείς είχαμε πάει εν τω μεταξύ μία βόλτα από τις εταιρείες πιο πριν. Και η MINOS και η SONY, κι άλλες… όλες μας έλεγαν «τα τραγούδια μπορείτε να τα αφήσετε να τα δώσουμε σε γνωστούς καλλιτέχνες… Εσείς δεν μας κάνετε».

Γιατί δεν ήμασταν γνωστοί στο τότε μουσικό σύστημα… Αν δεν έμπενες μέσα με το να τραγουδάς τη νύχτα ως απλός τραγουδιστής δεύτερος, τρίτος, τέταρτος, πέμπτος… να δικτυωθείς, να σε ακούσουν οι παραγωγοί που έκαναν βόλτες στα μαγαζιά τότε, στα μπουζούκια και να χωθείς κατά κάποιον τρόπο… και μετά να κάνεις δίσκο, όπως όλοι έτσι συνήθως το κατάφερναν, διαφορετικά δεν γινόταν να μπεις στη δισκογραφία… Εμείς δεν είχαμε τέτοια επαφή. Ήμουνα ένα απλό παιδί στο σπίτι μου και ο Νάσος ένα παιδί στο σπίτι του και κάναμε αυτή την προσπάθεια με όνειρα ίσως απατηλά. Και μας λέγανε ΟΧΙ! Θέλω να σου πω με λίγα λόγια, όλες οι εταιρείες τα τραγούδια τα θέλανε, τα οποία έγραφε ο Νάσος. Εγώ τραγουδούσα, ο Νάσος έγραφε. Και γίνεται αυτός ο διαγωνισμός το 1991 από τη Ναταλία Γερμανού στον ΑΝΤ1 Radio με έπαθλο αυτό το δισκογραφικό συμβόλαιο. Τελικά κερδίσαμε. Βρεθήκαμε στην SONY, ενώ πριν έξι μήνες μας είχε απορρίψει, αλλά θέλοντας και μη, έπρεπε πλέον να μας κάνει τουλάχιστον έναν δίσκο. Αυτό που έλεγε το συμβόλαιο.

– Όχι το συμβόλαιο. Αυτό που έλεγε ο διαγωνισμός.

– Όμως, πρέπει να σου πω, πως επειδή μας είχαν απορρίψει μας βλέπανε με μισό μάτι.

– Γιατί σου λέει τώρα αφού τους απορρίψαμε, τώρα τι θα τους κάνουμε;.

Οπότε μας είχανε για πέταμα.

-Όχι και τόσο. Επειδή εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχαν playlist και τέτοια, μπορούσες να πας εσύ στο ραδιόφωνο και να τους πεις ακούστε το τραγούδι μας και αν θέλανε το παίζανε. Λοιπόν, εμείς πήραμε 100 δίσκους, αγοράσαμε 100 δίσκους δικούς μας και πήγαμε σε όλα τα ραδιόφωνα της Αθήνας. Πηγαίναμε δηλαδή στους παραγωγούς τότε, εμείς μόνοι μας, χωρίς να έχουμε μάνατζερ από πίσω, χωρίς εταιρεία να θέλει να προωθήσει το προϊόν, τίποτα.

– Δεν κάναμε promo. Εμείς πήγαμε…

– Ναί. Πηγαίναμε και λέγαμε αυτοί είμαστε, παρακαλώ, ακούστε μας… είχαμε το όνομα της SONY φυσικά επάνω στον δίσκο μας.

– Ναι, αυτό… Προφανώς άρεσαν τα τραγούδια μας και ειδικά το «Χωρίς εσένα» και έγινε ό,τι έγινε… Μετά ακούστηκαν όλα. Το θέμα είναι ότι δεν ήταν πια στο χέρι τους να μας κόψουν τη φορά. Έγινε, ας το πούμε έτσι, ένα τσουνάμι εντός εισαγωγικών και ακουστήκαμε πάρα πολύ… και μετά από την Αθήνα, πανελλαδικά. Γιατί τότε στους σταθμούς της Αθήνας, οι παραγωγοί που ήτανε πολύ δραστήριοι, είχαν επαφές με ραδιόφωνα της επαρχίας και το πρόγραμμά τους το άκουγαν κι εκεί… Οπότε αναμεταδόθηκε εν ριπή οφθαλμού. Ο δίσκος μας βγήκε μαζί με της Άννας Βίσση. Θυμάμαι, είχαμε βγει τότε με το ‘Εμείς’ του Καρβέλα και της Βίσση. Ήταν καλοκαίρι… τον Ιούνιο του 1992. Κάναμε το video clip μας, το οποίο είχε επίσης ως έπαθλο ο διαγωνισμός. Όμως, δεν μας άρεσε το αποτέλεσμα και το κάναμε μόνοι μας τελικά. Δηλαδή, πληρώσαμε εμείς λεφτά και κάναμε το «Χωρίς εσένα», δεν είχαμε την στήριξη της SONY.

Εμείς είχαμε πολύ καλή σχέση ιδιαίτερα με τα πιο χαμηλόβαθμα, ας πούμε, στελέχη, όχι με τα υψηλόβαθμα, στα πάνω γραφεία. Είχαμε δύο κορίτσια στις πωλήσεις που μας είπαν ότι ο δίσκος μας πούλησε τότε 28 χιλιάρικα τελικά, μετά από ένα χρόνο τέλος πάντων, που έγινε η εκκαθάριση. Ίσως και ενάμιση. Δεν μας τον κάνανε όμως ποτέ «χρυσό» που τότε ήταν στις 30.000 πωλήσεις. Σε άλλους… έκαναν τοποθέτηση απλή 30.000 κομμάτια και τους δήλωναν ως χρυσούς. Δηλαδή έλεγαν σ’ όλα τα δισκοπωλεία «θα πάρετε αυτά με option. Δηλαδή θα τα πάρουμε πίσω άμα δεν πουλήσουν». Και με αυτή τη διαδικασία τοποθέτησης, που για πολλά χρόνια συνέβαινε κάτι τέτοιο, έκαναν χρυσούς δίσκους, χωρίς να είναι πραγματική πώληση.

Είναι απλά στα ράφια και υπάρχει, δεν είναι πραγματική πώληση. Εμείς με πραγματική πώληση 28 χιλιάδων αντιτύπων! και δεν μας έκαναν ποτέ χρυσό τον δίσκο μας. Άλλων καλλιτεχνών, δεν θέλω να ονομάσω… τους έκαναν με πολύ λιγότερα, με 4 χιλιάδες πραγματικές πωλήσεις. Εννοώ, τους έκαναν μετά μία τοποθέτηση 30.000 και δήλωναν στα media χρυσό δίσκο. Μετά προφανώς με τον όλο ντόρο, μπορεί και να πούλαγε και να έκανε και χρυσό στην πραγματικότητα. Λοιπόν, εμείς γενικά δεν ήμασταν αρεστοί στην εταιρεία. Ίσως γιατί ήταν αυτό το πρώτο, ότι μας είχαν απορρίψει αρχικά και μετά βρεθήκαμε μπροστά τους. Παρ’ όλα αυτά, το περίεργο είναι ότι όταν βλέπεις ότι πουλάει κάτι, πρέπει να το σιγοντάρεις. Δεν μας βοηθούσαν όμως. Μπορεί στον κόσμο να φαινόταν ότι είχαμε στήριξη, επειδή πηγαίναμε στα κανάλια, βγαίναμε στη Ρούλα Κορομηλά, βγαίναμε στον Μικρούτσικο, βγαίναμε σε όλους, γιατί μας ζητούσαν… Λόγω του ότι ακουγόταν το τραγούδι. Ακόμα και τώρα, όπως βλέπεις και εσύ, ακούγεται, αλλά δεν είχαμε αυτό το promotion από την εταιρεία για να μας κάνουν Νο 1 πραγματικά.

Όσο και αν είχαμε εμείς τα φόντα να γίνουμε. Αυτό λοιπόν διήρκησε και στους επόμενους δίσκους και γενικά η πορεία ήταν πτωτική. Δηλαδή, ο πρώτος πούλησε 28.000, ο δεύτερος 17.000, ο τρίτος που εγώ είχα πει έτσι κι αλλιώς ότι διαλυόμαστε, γιατί δεν ήθελα να κάνω άλλο συμβόλαιο μ’ αυτήν την κατάσταση και για άλλους λόγους… Τέλος πάντων, με τον Νάσο που δεν τα βρίσκαμε μουσικά πλέον. Λοιπόν, ο τρίτος δίσκος μόλις είπα ότι δεν υπογράφω άλλο γιατί τελείωσε το συμβόλαιο μας, πούλησε 8.000 περίπου… Παρόλα αυτά, μας «τρέχανε» να υπογράψουμε ξανά, γιατί έβγαζαν λεφτά από εμάς χωρίς να κάνουν και πολλά πράγματα. Σου λέει εντάξει, αφού βγάζουμε λεφτά απ’ αυτούς, γιατί να μην τους έχουμε… αλλά δεν τους ανεβάζουμε. Αυτό είναι το κακό. Και με όλα αυτά, το σκέφτηκα και είπα του Νάσου, αφού δεν τα βρίσκουμε και μουσικά πλεόν, μιας και ο Νάσος ήθελε το 1995 να το γυρίσει στο πιο λαϊκό.

Τότε άρχισε να αλλάζει το πράγμα προς το λαϊκό. Μέχρι και η Ευρυδίκη και η Μαντώ έκανα λαϊκά τότε. Λοιπόν του είπα εγώ δεν συνεχίζω άλλο με τους VIPS. Εγώ δεν ήμουνα απ’ αυτούς που μου άρεσε το λαϊκό ούτε πιστεύω ότι μπορώ να το υπηρετήσω, οπότε απλά και μόνο για τα λεφτά ή για το ρεύμα δεν θα δοκίμαζα κάτι τέτοιο. Δεν είμαι λαϊκός τραγουδιστής. Μπορούσα να πω κάλλιστα λαϊκά τραγούδια, όπως και έκανα στα επόμενα χρόνια όταν τραγουδούσα μόνος μου σε μαγαζιά. Αλλά δεν ήμουνα λαϊκός τραγουδιστής. Ούτε είχα την κουλτούρα αυτή είχα για να το υποστηρίξω. Εγώ είμαι ένας καθαρά ποπ τραγουδιστής. Καλώς ή κακώς αυτό ήθελα να υπηρετήσω.

– Έβλεπα αυτό ναι… Ίσως επειδή ο Νάσος ήταν λίγο πάντα πιο δηκτικός στα άτομα της εταιρείας, αυτό δεν τους άρεσε… Είχε δίκιο, δεν ήταν ότι δεν είχε δίκιο. Το έλεγε! «Πουλάμε και δεν μας βοηθάτε». Εγώ πάντα ήμουν και είμαι λίγο πιο ήπιων τόνων… «Αν θέλουν, ας μας το κάνουν…» δηλαδή, γενικά στη ζωή μου δεν πιέζω καταστάσεις ούτε διεκδικώ πάση θυσία. Είμαι πιο πίσω. Κάνω αυτό που πρέπει να κάνω και περιμένω… και ό,τι είναι να έρθει, ας έρθει. Ο Νάσος λοιπόν, θεωρούσα τότε ότι ίσως να είχε δημιουργήσει μία απέχθεια με τον τρόπο του στα άτομα της εταιρείας. Δεν ήτανε αυτό όμως. Εγώ το είχα στο μυαλό μου τότε. Μετά το κατάλαβα, γιατί και σ’ εμένα τα ίδια έκαναν έπειτα. Γιατί εγώ έκανα και δικό μου δίσκο, προσωπικό, αν ξέρεις.

 – Όχι.

– Εκεί στην SONY πάλι. Α δεν το ξέρεις. Είδες που δεν ξέρεις πολλά τελικά (γέλια). Λοιπόν, τέλος πάντων, θα το πούμε μετά αυτό.

– Ο άλλος λόγος που χωρίσαμε εκτός από τη στάση της SONY, ήταν ότι ο Νάσος ήθελε να το γυρίσει στο λαϊκότερο, όπως είπα. Ήδη στον τρίτο μας δίσκο υπάρχει ένα τραγούδι το ”Τίποτα”, το οποίο δεν είναι λαϊκό εντελώς, αλλά έχει έτσι μία χροιά λίγο πιο… εντεχνο-λαϊκή. Ούτε αυτό εγώ μπορούσα να το υπηρετήσω εκείνη την εποχή. Στα 26 μου χρόνια να το παίξω έντεχνος. Δεν ήμουν. Στον τρίτο δίσκο ήδη είχα πει στον Νάσο ότι δεν θα συνεχίσουμε, εφόσον δεν έχουμε άλλο συμβόλαιο. Έληγαν τα τρία έτη, οι τρεις δίσκοι που είχαμε κάνει, με το αρχικό συμβόλαιο. Και επειδή μου έλεγε τις ιδέες του για τον επόμενο δίσκο, τον τέταρτο, είπα: «Εγώ Νάσο δεν μπορώ να ακολουθήσω κάτι τέτοιο. Δεν είμαι τέτοιου είδους τραγουδιστής». Εδώ να σου πω τώρα το άλλο «περίεργο». Το ‘Χωρίς εσένα’ όταν το φτιάξαμε ήθελα να μη μπει στον δίσκο. Βλέπεις ακόμα κι αυτό, το θεωρούσα λαϊκό.

– Ναι, ναι. Με την φωνή μου ακούγεται έτσι, που ήτανε ποπ φωνή. Άμα το τραγούδαγαν οι Ζιγκ Ζαγκ θα ήτανε λαϊκότατο. Καταλαβαίνεις, για τα τα δικά μου ακούσματα, που άκουγα Michael Jackson, George Michael, Whitney Houston… Παρ’ όλα αυτά εγώ γνώριζα ότι θα κάνει αυτό επιτυχία, γιατί ήξερα πώς δουλεύει η Ελλάδα. Και εγώ έλεγα «όχι δεν θέλω να το βάλουμε αυτό. Είδες; Να, με τι κερδίσαμε…με το τραγούδι ‘Πώς’. Δεν κερδίσαμε με το “Χωρίς Εσένα” τόν διαγωνισμό του ΑΝΤ1». Ήταν μέσα στα demo που στείλαμε στη Ναταλία και αυτό. Αλλά δεν διάλεξε αυτό η Ναταλία για να μπούμε στο διαγωνισμό. Διάλεξε το ‘Πώς’ και μας έβαλε. Γιατί έστειλαν τραγούδια διάφορα οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στον διαγωνισμό και όποιο εκείνη νόμιζε ότι ήταν πιο καλό στο αυτί της, το έβαζε αυτό να διαγωνιστεί. Και θέλω να πω ότι όταν μου είπε, λοιπόν, ότι θα κάνουμε πιο λαϊκά πράγματα για να είμαστε πιο μέσα στα πράγματα, εγώ του είπα ότι δεν θα συνεχίσω πλέον… Είχε βέβαια ένα καλό ο Νάσος. Είναι καλός έμπορος. Εγώ δεν είμαι. Χωρίς να θέλω να μειώσω το καλλιτεχνικό κομμάτι του. Είχε κάνει πολλά ωραία ποπ τραγούδια μέσα στους δίσκους μας, που μου άρεσαν γι’ αυτό και τα τραγούδησα. Αλλά δούλευε και πολύ πιο εμπορικά… επειδή δεν τραγουδούσε εκείνος και δεν

εκτίθετο στην προκειμένη περίπτωση. Εκείνος ως συνθέτης και στιχουργός θα μπορούσε να δώσει και σε άλλους καλλιτέχνες αν ήθελε. Δεν το έκανε ποτέ τελικά. Ούτε και μετά που χωρίσαμε. Λάθος του, για μένα. Αλλά εγώ δεν μπορούσα να προσποιούμαι κάποιον άλλον. Οπότε ένα αυτό και ένα το ότι δεν μας υποστήριζε η εταιρεία και θεωρούσα ότι ίσως έφταιγε ο Νάσος… γι’ αυτό, και μιας και έληγε και το συμβόλαιό μας, είπα: «Κοίταξε Νάσο, αν τώρα που ακουγόμαστε ακόμα δεν κάνουμε αυτή την κίνηση να προχωρήσουμε και να κάνουμε κάτι μόνοι μας ο καθένας, εσύ αυτά που θέλεις να κάνεις κι εγώ αυτά που θέλω να κάνω…τότε αργότερα θα είναι σχεδόν αδύνατον». Γιατί έκανε και ο Νάσος δίσκο. Ούτε αυτό το ξέρεις… Στην FM Records εκείνος. Έναν πιο έντεχνο ποπ δίσκο. Θα πρέπει να τον βρεις για να τον ακούσεις. Νομίζω υπάρχουν στο διαδίκτυο κάποια τραγούδια.

– Δικό του είναι το αποκύημα. Γενικά ο Νάσος έχει μία έφεση σε αυτά, σε ιδέες…

– Ήτανε leader δηλαδή.
– Δεν ήταν leader.

– Όχι, όχι. Απλά επειδή είχαμε χωρίσει τις δουλειές…εκείνος έγραφε… εγώ τραγουδούσα… οπότε το δημιουργικό που είχε αυτός, τον έκανε να σκέφτεται και για το όνομα… ξεκίνησε από αυτόν… ο δίσκος μας ο πρώτος λέγεται ‘Διασημότητα’.

– Εμείς τότε ήμασταν δύο παιδάκια 18-19 όταν ξεκινήσαμε. Ο Νάσος βρήκε το όνομα. Με όλο αυτό το σύστημα που βλέπαμε στο εξωτερικό με τους star και όλα αυτά… VIP σημαίνει Very Important Person… Διασημότητα ο τίτλος… οπότε του ήρθε η ιδέα VIPs. Για μένα ήταν πολύ κραυγαλέο και πολύ αλαζονικό. Παρ’ όλα αυτά, το δέχτηκα. Διαφωνούσαμε και γι’ αυτό με τον Νάσο, γιατί εγώ ήμουν πιο «λαϊκός» τύπος, από άποψη καταβολών μου, σε σχέση με εκείνον. Ζούσα στο Παγκράτι. Εκείνος στο Παλαιό Φάληρο. Η οικογένεια του ήταν πιο πλούσια, καμία σχέση με τη δικιά μου. Δεν ήταν πάμπλουτοι, αλλά ήταν αρκετά ευκατάστατοι. Όλο αυτό το πράγμα λοιπόν του έβγαινε εκείνου λίγο πιο πολύ… η μεγάλη ζωή τέλος πάντων. Άρα VIPs.

– Πως βιώσατε ην αναγνωρισιμότητα, τον
χαμό στα live, το να παίζουνε τα τραγούδι σας κτλ;

– Εντάξει… όταν είσαι νέος με το όνειρο να πετύχεις στη μουσική, και τελικά γίνεται… νιώθεις μεγάλη χαρά… αλλά εγώ πάντα είμαι προσγειωμένος και ταπεινός… δεν πήραν τα μυαλά μου αέρα κι ευτυχώς, γιατί τελικά τέλειωσε λίγο απότομα αυτό το όνειρο… Ένα άλλο «κακό» πάλι, που εμείς είχαμε στη δικιά μας περίπτωση, των VIPS, επειδή δεν ήμασταν του κυκλώματος πραγματικά, αλλά παρεισφρήσαμε μ’ έναν τρόπο μαγικό και ακουστήκαμε παρά τη θέληση των εταιρειών, της εταιρείας μας στη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά και άλλων ίσως παραγόντων, ήταν το ότι δεν δουλέψαμε πολύ σε μαγαζιά της νύχτας. Εμείς δουλέψαμε μία φορά με τον Πασχάλη, όχι τον Τερζή, με τον Πασχάλη των Olympians…

– Ναι στο Οn the Rocks… με την Ευρυδίκη, τον Τουρνά και την Τερέζα τότε… αυτό έγινε πριν φτιάξουμε τον δεύτερό μας δίσκο, δηλαδή το καλοκαίρι του 1993. Το 1992 βγήκε ο δίσκος μας, το καλοκαίρι του 1992… Έναν χρόνο μετά λοιπόν από την επιτυχία του δίσκου μας. Και μία δεύτερη φορά που δουλέψαμε σε μαγαζί τη νύχτα, ήταν με την Σοφία Αρβανίτη στην Θεσσαλονίκη στην Νέα Κρήνη. Δεν θυμάμαι καν πώς λεγόταν το μαγαζί. Μετά τον Πασχάλη ήτανε αυτό, το φθινόπωρο δηλαδή του ίδιου χρόνου, του 1993. Και τέλος, τρίτη φορά, στον τελευταίο μας δίσκο, με τον Πανταζή, τη Δούκισσα, τη Σαμπρίνα και την Άντζυ Σαμίου… Ήταν να ήταν ο Ρουβάς τότε, αλλά πήγε για φαντάρος και ακύρωσε την εμφάνισή του σ’ αυτό το μαγαζί, τη ΝΕΡΑΪΔΑ στην παραλία, με τον Πανταζή. Έτσι ο Πανταζής έψαχνε να βρει κάτι να αντικαταστήσει το ποπ στοιχείο στο μαγαζί του. Και επειδή ήμασταν στην ίδια εταιρεία με εκείνον… μας σκέφτηκε εκείνος, όχι η εταιρεία, κι έτσι μας έκανε την πρόταση και συνεργαστήκαμε. Αυτές οι τρεις φορές μόνο, στα τέσσερα χρόνια που υπήρξαν οι VIPS, ήταν που δουλέψαμε σε νυχτερινό μαγαζί. Κυρίως κάναμε εμφανίσεις σε club σ’ όλη την Ελλάδα.

– Πάμε στα προσωπικά. Λοιπόν, μετά τη διάλυση ο καθένας κάνει τα δικά
του πράγματα.

– Δεν ξαναβρεθήκαμε ποτέ μετά την διάλυση, ούτε ακόμα μέχρι τώρα έχουμε ξαναβρεθεί σαν VIPS.

– Έκανα μία κρούση πριν από κάποια χρόνια, το 2017… Είπαμε να κάνουμε μία επανένωση και να κάνουμε συναυλίες. Δεν βρήκαμε την ανταπόκριση από κάποιους μάνατζερ και είχαμε και δικά μας πάλι προσωπικά θέματα με τον Νάσο…

– Δεν προχώρησε, δεν τα βρήκαμε σε κάποια θέματα και δεν προχώρησε. Ο Νάσος έχει και άλλες δουλειές, κάνει πράγματα στο εξωτερικό, λείπει πολλές φορές για αρκετό διάστημα. Έχει μία ζωή άλλη πια κι εκείνος. Εγώ έχω μία πιο σταθερή δουλειά, είμαι γραφίστας σε μία εταιρεία από το 2004 που σταμάτησα να τραγουδάω.

–  Ναι, έκανα έναν δίσκο. Στην SONY… δυστυχώς. Γι’ αυτό και σου λέω ότι τελικά δεν έφταιγε ο Νάσος. Γιατί σε εμένα πια αποδείχτηκε πολύ-πολύ χειρότερα το πρόσωπο της SONY απέναντι στους VIPS και σε εμένα προσωπικά τελικά. Ήταν πολύ πιο εμφανές και θα σου πω τι είχε συμβεί μετά. Έκανα τον δίσκο λοιπόν αυτόν που είχε τίτλο «Μη σταματάς να ελπίζεις». Ένας πολύ ποπ δίσκος. Είχε κι ένα κάπως πιο λαϊκό τραγούδι, όμως με πολύ προχωρημένη και καθαρά ποπ ενορχήστρωση, το οποίο είπα να το βάλω σαν δικλείδα ασφαλείας, γιατί ήταν πάρα πολύ ποπ ο δίσκος και πολύ προχωρημένος για την εποχή του.

– Ναι. Λοιπόν, ο δίσκος ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του, σε ακούσματα, για την Ελλάδα τότε. Σαν να ακούς ξένο δίσκο. Άμα τον πάρεις να τον ακούσεις θα καταλάβεις. Είχα, μάλιστα, και ένα ξένο τραγούδι διασκευή μέσα, το ‘Just an Illusion’ των Imagination. Πολύ προσεγμένη προσωπική παραγωγή, γιατί δεν μου έδωσε τα λεφτά που ήθελα η εταιρεία και έβαλα και εγώ επιπλέον λεφτά για να βγουν οι ώρες στο στούντιο που χρειάστηκαν για να γίνει αυτή η παραγωγή, έτσι όπως εγώ ήθελα να την ακούω. Αφού κάποιοι καλλιτέχνες που την άκουσαν μου είπαν: «Καλά, πόσα λεφτά χαλάσατε;». Κι έλεγα «πολλά!» και άφηνα να εννοηθεί ότι η εταιρεία τα «έχωσε» για μένα, τρομάρα μου!!!… Α, εν τω μεταξύ σ’ αυτό το δίσκο ήμουνα και ενορχηστρωτής, χωρίς να έχω σπουδάσει μουσική, και συνθέτης και στιχουργός. Όλα ήταν δικά μου στιχουργικά και μουσικά εκτός από το ‘Just an illusion’ των Imagination και η διασκευή του ‘Σαν με κοιτάς’, το ντουέτο, όπου πρωτοεμφανίζεται η Έλλη Κοκκίνου σε εμένα.

Εγώ ήθελα μία φίλη μου να βάλω, αλλά η εταιρεία ήθελε την Έλλη.
Εγώ δεν την ήξερα τότε την Έλλη, αλλά φυσικά, μόλις την άκουσα, δεν είπα όχι, αλίμονο! Πολύ καλή ήταν και είναι. Και δεν έχει καμία σχέση με την Έλλη που είναι σήμερα στα πιο λαϊκά.
Βγήκε ο δίσκος καλοκαίρι του 1996. Εγώ πήγα και δούλεψα τελικά με τον Τερζή στη Θεσσαλονίκη. Εκεί βρήκα μία δουλειά και ήμουνα και χαρούμενος γιατί βρήκα αμέσως δουλειά με προσωπικό δίσκο.

Σαν VIPS δεν βρίσκαμε εύκολα, φαντάσου! Τώρα με προσωπικό δίσκο, βρήκα δουλειά πιο εύκολα. Ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη λοιπόν και φεύγοντας είπα στην εταιρεία: «Όποτε θέλετε να με καλέσετε για promotion του δίσκου…ραδιόφωνα, τηλεοπτικά κ.τ.λ…». Γιατί δεν «πρόλαβαν» να κάνουν promotion μεγάλο εδώ στην Αθήνα. Εγώ έφυγα Οκτώβριο. Το καλοκαίρι μου έκαναν κάποια τηλεοπτικά. Έκλεισαν όμως οι εκπομπές σύντομα… γιατί καλοκαίρι σταματούσαν όλες οι εκπομπές. Και τους είπα, επειδή δεν προλάβαμε να κάνουμε κάτι σωστά, φεύγω για Θεσσαλονίκη, αλλά ό,τι θέλετε, με καλείτε και έρχομαι να το κάνουμε. Δεν με κάλεσαν ποτέ. Βγήκε το πρώτο video clip μόνο… Κι αυτό, που εγώ είχα διαφωνίες να βγει… το ‘Σαν με κοιτάς’. Έρχομαι από ντουέτο… ντουέτο ήμουνα με τον Νάσο, στους VIPS και τώρα βγαίνω ως Κώστας Χρύσης πάλι με ντουέτο; «Αυτό το τραγούδι θα ακουστεί έτσι κι αλλιώς», έλεγα στην εταιρεία. «Να βάλουμε ένα άλλο τραγούδι; Διαλέξτε εσείς όποιο θέλετε, εφόσον έχετε ίσως κάποιο καλύτερο κριτήριο να βγάλουμε ένα άλλο τραγούδι». Όχι, επέμεναν, αυτό θα βγάλουμε. Και εκεί σκέφτηκα αυτό που σου έλεγα πριν, να μην σηκώσω το ύψος της φωνής μου, όπως έκανε ο Νάσος σε κάποια σημεία, και είπα «οκ, ό,τι θέλετε εσείς». Λάθος μου. Όπως και λάθος μου ήταν να μην πάρω προκαταβολή στο συμβόλαιο που έκανα μαζί τους. Τους το ζήτησα, πριν το υπογράψω δηλαδή, αλλά μου είπαν: «Εντάξει δεν μας ξέρεις τώρα εμάς;» και έτσι, από εδώ και από εκεί με τούμπαραν… «Επειδή σας ξέρω», έλεγα μέσα μου, αλλά τέλος πάντων, ας το παίξω καλό παιδί. Δεν παίζει τελικά αυτό, πρέπει να είσαι «κακό παιδί».

– Ναι. Δεν σου έχω πει και άλλα, αλλά δεν χρειάζεται τώρα, δεν υπάρχει λόγος. Είναι πολλές λεπτομέρειες που δεν είπα για τους VIPS… Αλλά οκ… Ας το πω…Θα είναι και η πρώτη φορά που θα ακουστεί αυτό όπως και πολλά άλλα σήμερα… Δεν παίρναμε καν ποσοστά από τις πωλήσεις των δίσκων μας. Είχαμε υπογράψει να τα αφήνουμε για να μας κάνουν και καλά… promotion. Μας έβαλαν να υπογράψουμε συμβόλαιο το οποίο έλεγε «τα ποσοστά σας θα δίδονται για promotion». Που δεν μας έκαναν ποτέ κάτι σοβαρό. Έτσι;

– Εγώ όχι. Εγώ ζήτησα πολύ τρελά ποσοστά και μου τα έδωσαν… και εκεί παραξενεύτηκα. Μου τα έδωσαν εννοώ συμβολαιογραφικά, όχι πραγματικά, γιατί θα σου πω τι έγινε. Συμβολαιογραφικά τα πήρα πάντως (γέλια).

Εγώ δεν ήθελα να πάω στη SONY μετά από όσα μας είχαν κάνει, όπως σου είπα… ήθελα να πάω στην BMG. Είχα πάει στην BMG, άκουσε τα τραγούδια μου ο Μίλτος Καρατζάς… με έκανε «θεό», ότι και καλά θα γίνουμε «χρυσοί» και «τι τραγουδάρες, τι φωνάρα»… κι άλλα τέτοια εκθειαστικά. Και τη μέρα που πήγα να υπογράψω συμβόλαιο, ξαφνικά έρχεται ο Γιαρμενίτης, ο Διευθυντής της SONY και με βλέπει να κάθομαι στο σαλόνι της υποδοχής! Μου λέει: «Τι κάνεις εδώ;». Λέω: «Ήρθα να μιλήσω για κάποια τραγούδια». Δεν του είπα ότι ήρθα να υπογράψω.

Και μπαίνει μέσα στον Καρατζά πριν μπω εγώ… και ακυρώνεται το ραντεβού μου… εντελώς τυχαία!!! Και έπειτα από δύο μήνες, κι ενώ ούτε η BMG μου ανανέωσε το ραντεβού για υπογραφή, αλλά και καμία άλλη εταιρεία από όσες είχα δειγματίσει τη δουλειά μου δεν με πήρε τηλέφωνο να μου πει «έλα να τα πούμε», με παίρνει η γραμματέας του Γιαρμενίτη και μου λέει: «Φέρε τα τραγούδια που είχες πάει στην BGM να τα ακούσει ο Δημήτρης». Τα είχε πάρει ήδη από τον Καρατζά, τα είχε ακούσει και με πήρε τηλέφωνο την ώρα που εγώ είχα απελπιστεί πλέον… δύο μήνες μετά την ακύρωση του ραντεβού με την BMG… οργανωμένο το «έγκλημα». Και έτσι πήγα στην SONY, γιατί δεν είχα άλλη πόρτα να ανοίξει για μένα δισκογραφικά. Και εγώ δεν είχα πίσω μου λεφτά, ή γονείς που είχαν λεφτά… γιατί αν δεν έχεις κάποιες πλάτες από πίσω να σε στηρίξουν σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις… δεν μπορείς να πεις όχι… Θα μπορούσα να πω όχι εκείνη τη στιγμή και να το άφηνα λίγο να περάσει και να ξανακάνω μία κρούση σε εταιρείες πιο μετά πάλι. Όμως φοβήθηκα.

Το υπογράψαμε το συμβόλαιο τελικά, βγήκε ο δίσκος, πάω στη Θεσσαλονίκη, όπως σου είπα, έχοντας κάνει μόνο το «Σαν με κοιτάς» video clip από τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο μετά από τρεις δίσκους, οι οποίοι είχαν ακουστεί πάρα πολύ σαν VIPS. Το τραγούδι ακούστηκε φυσικά, καλοκαίρι ήταν… καλοκαιρινό το βίντεο κλιπ…

-Ναι, το πρώτο του και πολύ καλό, πάρα πολύ καλό! Και δούλευα λοιπόν με τον Τερζή στη Θεσσαλονίκη. Κάπου το Νοέμβριο τους λέω στη SONY: «Δεν θα κάνουμε ένα δεύτερο video clip;». Μου λένε: «Ναι, ναι κατέβα να κάνουμε, κλείσε ραντεβού και έλα να μιλήσουμε». Κλείνω ραντεβού, πάω, και τί μου λένε!!! «Ξέρεις, ο δίσκος σου πούλησε 4,5 χιλιάρικα, δεν είναι και πολλά, και δεν θέλουμε να συνεχίσουμε… να πάρεις απαλλακτικό». Ιούνιο βγήκε ο δίσκος μου, Νοέμβριο μου λένε να πάρω απαλλακτικό!!! Και τους λέω: «Τι λέτε τώρα;». Μου λένε: «Ναι… και μη πας και δικαστικά, δεν σε συμφέρει»! Μου μίλαγαν σαν να άκουγα ένα μαφιόζο!… Λέω: «Έχετε βγάλει τόσα λεφτά τα χρόνια των VIPS, γιατί εμείς δεν παίρναμε ποσοστά εν γνώσει μας και με τη συμφωνία που είχαμε κάνει τότε, γιατί το κάνετε αυτό τώρα σε μένα; Σας είχα πει στην αρχή ότι αν δεν σας αρέσουν τα τραγούδια μου, να μας γράψει κάποιος άλλος…». Είχα τότε φίλο τον Θεοφάνους, και είμαστε ακόμα, αλλά όχι τόσο κολλητοί όπως τότε.

Τους το είπα ότι μπορούσα να του ζητήσω, και ίσως και χωρίς λεφτά δεν ξέρω… αυτό θα το συζητούσαν και μεταξύ τους, να μου γραψει ο Γιώργος κάποια τραγούδια, αν ήθελαν. Τότε ο Θεοφάνους δεν έκανε άλλους δίσκους. Μόνο στην Ευρυδίκη έκανε και στη Μαντώ έναν. Και ήταν εντελώς ποπ τα τραγούδια. Τούς είπα: «Αν θέλετε μπορούμε να βάλουμε κάνα δυο του Γιώργου, τρία, τέσσερα, πέντε… ό,τι θέλετε». «Όχι», μου είπαν «τα δικά σου είναι πολύ καλά, μία χαρά». «Γιατί τώρα λοιπόν μου λέτε ότι επειδή πούλησα 4,5 χιλιάρικα, να πάρω απαλλακτικό; Και άλλοι καλλιτέχνες πούλησαν και λιγότερα… 4.000… και όμως τους κάνατε και χρυσούς», τους είπα. Το παράδειγμα που έδωσα ήταν για συγκεκριμένο καλλιτέχνη που δεν θέλω όμως να πω. Η απάντησή τους ήταν να μην το ψάχνω τόσο. Και είχαν μία στάση πολύ περίεργη. Τέλος πάντων, τους είπα: «Εγώ δεν υπογράφω κανένα απαλλακτικό, να περιμένετε… πάω πίσω να δουλέψω στη Θεσσαλονίκη και τα ξαναλέμε μετά. Δεν υπογράφω τώρα.

Εσείς έτσι κι αλλιώς δεν θέλετε να με συνεχίσετε». «Καλά» μου απάντησαν, «δεν έχει σημασία είτε το υπογράψεις τώρα είτε αργότερα». Κι έφυγα… Πήγα λοιπόν στη Θεσσαλονίκη και έκανα μόνος μου video clip το ‘Κέρασέ με’ που ήταν το μόνο «λαϊκό» τραγούδι στον δίσκο, όπως σου είπα, αλλά πολύ μοντέρνα ενορχηστρωμένο για εκείνη την εποχή. Και τους το στέλνω. Δεν μπήκε πουθενά, σε κανένα από τα Reel που έστελναν μηνιαίως στα κανάλια. Έπαιρνα και τηλέφωνο τα κανάλια τα τοπικά και ρωτούσα «ήρθε reel από τη SONY, ρε παιδιά;».

Μου απαντούσαν οι υπεύθυνοι ότι έρχονταν promotion reel από τη SONY, αλλα δεν είχαν το τραγούδι μου μέσα. Δεν ήθελαν να με προωθήσουν καθόλου.
Μόλις γύρισα Θεσσαλονίκη, είχα πεί στον Πασχάλη Τερζή όλα όσα συνέβησαν. Θυμάμαι ότι του επεσήμανα: «Πασχάλη, συγγνώμη, αλλά επειδή εγώ δουλεύω σε αυτήν τη δουλειά του τραγουδιστή κι όχι μόνο για το μεράκι μου, αλλά γιατί ζω απ’ αυτήν… είναι πολύ πιθανό να σου πούν να μη με πάρεις μαζί σου στο σχήμα κάτω στην Αθήνα»… γιατί θα κλείναμε απόκριες στο AVANTAGE στη Θεσσαλονίκη κι όλο το σχήμα Πασχάλης Τερζής και Λίτσα Γιαγκούση θα ανοίγαμε στα Αστέρια της Γλυφάδας για καλοκαιρινή σαιζόν που τότε ξεκινούσε μετά το Πάσχα. Του λέω λοιπόν: «Επειδή εγώ έχω ανάγκη τη δουλειά, αν μπορείς, πάρε με μαζί σου ό,τι κι αν σου πουν». «Σιγά μη μου πουν εμένα κάτι τέτοιο», μου απάντησε…

Τότε ο Τερζής ήταν στην SONY και αυτός. Και του λέω: «Δεν ξέρω… εγώ απλά στο ζητάω σαν χάρη». Και όταν λοιπόν τελείωσε η σεζόν και κλείναμε το μαγαζί τελευταία μέρα, με καλεί στο καμαρίνι του και μου λέει: «Ρε μπαγάσα, είχες δίκιο… Μου είπαν από την εταιρεία να μη σε πάρω εσένα»! Ενώ θα ήτανε στο πρόγραμμα κάτω στην Αθήνα και η Έλλη που είχαμε κάνει το ντουέτο. Του είπαν λοιπόν να μην πάρει εμένα και να πάρει ένα άλλο παιδί που έβγαζε τότε δίσκο στη SONY. Δεν λέω το όνομά του. «Επειδή μου το είχες πει όμως», μου λέει ο Τερζής, «θα σε πάρω και θα σε πληρώνω εγώ»!!!! Γιατί τότε τα κανονίζανε τα σχήματα και οι εταιρείες. Οπότε το μπάτζετ που θα έδινε ο Παπαργυρόπουλος δεν χώραγε κι εμένα!!! ίσως. Σιγά τα λεφτά που έπαιρνα εγώ, αλλά τέλος πάντων. Τα λεφτά αυτά θα τα έπαιρνε τα παιδί το άλλο που ήταν της SONY κι έβγαζε δίσκο εκείνη την εποχή και ήθελαν να τον προωθήσουν.

Δεν πληρωνόμουν από το μαγαζί εγώ!!! Πήγαινα στο καμαρίνι και μου έδινε τα λεφτά ο Τερζής, όπως πλήρωνε και τους μουσικούς του κάθε βδομάδα. Τον υπερευχαριστώ και το έχω πει κιόλας πολλές φορές ότι είναι κάποιοι άνθρωποι που στην μικρή αυτή πορεία μου με βοήθησαν πάρα πολύ. Όπως και ο Θεοφάνους μετά με βοήθησε αρκετά. Το διάστημα μετά τους VIPS και μέχρι να κάνω κάτι μόνος μου… δηλαδή από το 1995 έως το καλοκαίρι του 1996 που βγήκε ο προσωπικός μου δίσκος, έκανα φωνητικά σε δίσκους του. Εγώ δεν είχα δουλειά και έπρεπε να βγάλω κάποια λεφτά. Και με έβαζε σε φωνητικά χωρίς να μπαίνει το όνομά μου κανονικά. Ή μάλλον έμπαινε το κανονικό όνομα, το Χρυσανθακόπουλος και όχι το Χρύσης, για να μην στιγματίζομαι ότι κάνω φωνητικά σε άλλους καλλιτέχνες ενώ είχα δισκογραφία. Αυτό συνεχίστηκε και μετά το «απαλλακτικό» από τη SONY. Ήδη έκανα στην Ευρυδίκη χωρίς να μπαίνει το όνομά μου, γιατί ήμασταν φίλοι. Και η Ευριδίκη έχει κάνει κάποια φωνητικά στον δεύτερο δίσκο των VIPS, χωρίς να μπει το όνομά της φυσικά. Έτσι έγιναν όλα αυτά και τελείωσε και η προσωπική μου καριέρα, με τις ωραίες μας εταιρείες.

– Μετά ήρθε το 2003. Πήρα μέρος στην Eurovision με δικό μου τραγούδι… κέρδισε η Μαντώ τελικά. Και μετά πήγα και εγώ με την Μαντώ, άμα έχεις δει, άμα έχεις καταλάβει, άμα το θυμάσαι, στα φωνητικά. Είχα πάει μαζί της στη Λετονία.

– Γι’ αυτό σε ρωτάω. Πώς έγινε αυτό; Εγώ θυμάμαι ότι ήσουνα στα
φωνητικά.

– Όχι, πήρα μέρος και με δικό μου τραγούδι. Στα 10 που παρουσιάστηκαν στην ΕΡΤ ήμουν και εγώ αλλά δεν πέρασε το δικό μου. Να πώ και κάτι άλλο… Σαν VIPS είχαμε πάρει μέρος το 1993, που ήταν κεκλεισμένων των θυρών ο διαγωνισμός τότε στην Ελλάδα. Έστελνες το τραγούδι σου μόνο. Είχαμε στείλει ένα τραγούδι που μπήκε στο δεύτερο μας δίσκο, το «Μου έλειψες εσύ», μία μπαλάντα. Αλλά τότε έστειλε και το παιδί που κέρδισε τελικά… ο Δημοσθένης… συμμετείχε με το τραγούδι και ως τραγουδιστής το 1993… Δεν είχε πάει η Γαρμπή ως Γαρμπή. Δεν έστειλαν το demo με τη Γαρμπή. Το κέρδισε ένα παιδί άγνωστο στο κοινό, συνθέτης και τραγουδιστής και το τραγούδησε μόνος του, και εφόσον το κέρδισε αυτός, αποφάσισε η ΕΡΤ να βάλει έναν πιο καταξιωμένο καλλιτέχνη να εκπροσωπήσει ερμηνευτικά τη χώρα… την Καίτη Γαρμπή… που εντελώς συμπτωματικά ήταν στην SONY. Ενώ ήξερε η SONY ότι εμείς συμμετείχαμε στο Διαγωνισμό δεν μας υποστήριξε καθόλου… αλλά μόλις βρήκαν ευκαιρία κανόνισαν να πάει η Καίτη που τότε είχε εκτοξευθεί η καριέρα της εδώ στην Ελλάδα… Φυσικά δεν είχαμε τίποτα με την Καίτη… την εκτιμώ βαθύτατα και είναι και πολύ καλός άνθρωπος… αυτά η SONY τα μαγείρευε… μάλλον… δεν ξέρω τι να πω… ακούγομαι και γραφικός ίσως… αλλά τέλος πάντων τώρα πια είναι μακρινό παρελθόν όλο αυτό.

– Εσύ τότε… γιατί έχω ένα κενό μεταξύ 1996-2003. 1996-2003 συνεχίζεις
να τραγουδάς;

– Τι να κάνω! Συνέχισα να τραγουδάω σε μαγαζιά και εκτός Αθηνών. Τραγουδούσα πιο πολύ ποπ στα προγράμματα μιας και ήμουν κάπως γνωστός και καλός στο ποπ τραγούδι. Και απλά επειδή τα μαγαζιά θέλουνε να πεις και λαϊκό κάποια στιγμή έλεγα και λαϊκά… Δηλαδή έχει το λαϊκό μέρος του προγράμματος στα μαγαζιά, πρίν βγει ο καθαυτό λαϊκός τραγουδιστής και τραγουδίστρια, στην αρχή ένα μέρος που είναι για ορντέβρ… για να ανοίξει η όρεξη για χορό στον κόσμο… εκεί συμμετείχα μόνο… στην αρχή.

-Πώς πήρες την απόφαση όμως το 2003 να
συμμετάσχεις στη Eurovision;

– Με πήρε τηλέφωνο ο Κώστας Τσελέστε, συνθέτης και κιθαρίστας, και μου λέει έχω ένα τραγούδι που είναι ποπ και θέλω να το πεις εσύ. Του είπα ότι ήθελα να γράψω εγώ τον στίχο όμως και δέχθηκε. Βέβαια μετά το σκέφτηκα γενικά αλλιώς και του λέω: «Εντάξει, να το πω εγώ, να στο κάνω demo, αλλά μηπως είναι καλύτερο να το δώσουμε στον Ρουβά. Στίχος δικός μου, μουσική δικιά σου να το πει ο Ρούβας… πιο καλά θα είναι για μας». Το 2003 αυτό. Έτσι; Και πήγε ο Ρουβάς το 2004 τελικά την πρώτη φορά. Με εμένα δεν πρόκειται να βγει, του έλεγα του Τσελέστε. Δεν είχα ούτε εταιρεία, δεν είχα τίποτα. Δεν είναι καλύτερα λέω να το δώσουμε σε κάποιον που μπορεί να το υποστηρίξει πολύ καλά και να βγάλουμε και λεφτά. Γιατί άμα πάει στη Eurovision τελικά και παίξει έξω, μόνο από τα ποσοστά από τα airplays και όλα αυτά, θα παίρναμε λεφτά εγώ ως στιχουργός, κι εκείνος ως συνθέτης. Δεν είχα τόσο τη θέληση να μπω ξανά και να φανώ εγώ μπροστά. Ήταν ένα mix τραγούδι ελληνικά και αγγλικά. ‘Gotta Be A Way For Love’ ο τίτλος του. Πρέπει να υπάρξει δρόμος για την αγάπη, η μετάφραση. Είχε συμβεί το 2001 το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους και όλα αυτά τα κακά ήταν ακόμα νωπά στη μνήμη μας και σκέφτηκα να γράψω για το ότι πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για την αγάπη, να ζήσουμε όλοι αγκαλιασμένοι όλοι οι λαοί της Γης.

– Το πήγαμε, το δώσαμε, το δειγματίσαμε, το άκουσε ο Ρουβάς, είπε ναι οκ, αλλά τότε η εταιρεία του στο εξωτερικό, γιατί ήταν και στο εξωτερικό ο Ρουβάς τότε με την Universal, ενώ στην Ελλάδα ήταν με την MINOS… δεν συμφώνησε λοιπόν η Universal να κάνει κάτι στην EUROVISION. Η MINOS συμφωνούσε, αλλά δεν τον άφηνε να το κάνει η Universal. Ε, και τελικά το στείλαμε με μένα, και πέρασε στα 10 που θα παρουσιάζονταν δημοσίως στον ελληνικό τελικό… με χίλια δυο προβλήματα πάλι στην πορεία.

-Επειδή το τραγούδι ήτανε κοινωνικό και εκείνη τη χρονιά ήταν το έτος των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, εγώ σκέφτηκα να κάνουμε την παρουσίαση του τραγουδιού χρησιμοποιώντας τη νοηματική γλώσσα για τα άτομα με προβλήματα ακοής και θα ζητούσα από την ΕΡΤ να μας βοηθήσει το άτομο που κάνει το δελτίο ειδήσεων στη νοηματική. Με το που το είπα στην ΕΡΤ μου λέει «ΟΧΙ, δεν γίνεται, δεν αφήνουν οι Σύλλογοι και οι Ενώσεις των ατόμων με προβλήματα ακοής». Όπως επίσης είχα και μία άλλη ιδέα, να αφήσουμε λευκά περιστέρια στο τέλος του τραγουδιού να πετάξουν από τα χέρια των παιδιών που συμμετείχαν στο τραγούδι επί σκηνής.

Και είπε πάλι η ΕΡΤ: «Τι; Θα μας πάρουν στο κυνήγι όλες οι φιλοζωικές». Και τους είπα: «Μα δεν θα πάθουν κάτι, θα τα αφήσουμε να πετάξουν, δεν θα τα σκοτώσουμε… τόσοι ταχυδακτυλουργοί τα χρησιμοποιούν στα μαγικά τους». Μου είπαν: «Όχι, ξέχασέ το». Ξέχασε το ένα… ξέχασε το άλλο… για το δικό μου τραγούδι… Αλλά τώρα θα το πω εγώ, δεν πειράζει… Δεν θα πω ποιο τραγούδι… μάλλον θα καταλάβεις ποιο ήταν έτσι κι αλλιώς, γιατί πήρε πολύ δημοσιότητα. Εμένα λοιπόν δεν μου επέτρεπαν να χρησιμοποιήσω τη νοηματική, μου λέγανε, δεν γίνεται, απαγορεύεται, δεν θα σε αφήσουν οι διάφοροι Σύλλογοι των ατόμων με προβλήματα ακοής να χρησιμοποιήσεις τη γλώσσα τους. Λέω «Γιατί; Να πάω να τους μιλήσω… το τραγούδι μας είναι κοινωνικού περιεχομένου». «Όχι, ξέχασέ το». Η ΕΡΤ μου το έλεγε αυτό. Έτσι; Και εγώ το ξέχασα.

Είχα πάει όμως στη Σοφία Ρομπόλη που είναι στον Alpha και κάνει το δελτίο στη νοηματική και το συζήτησα μαζί της. Της λέω: «Μου λένε από την ΕΡΤ ότι δεν γίνεται. Εσύ μπορείς να με βοηθήσεις»; Μου λέει: «Κοίταξε να δεις, είναι όντως δύσκολο. Δεν δίνουν εύκολα άδεια, γιατί έχουν καταλάβει ότι τους εκμεταλλεύονται και πάνω σ’ αυτούς κερδίζουν δημοσιότητα κάποιοι και όλοι τέλος πάντων με πρόφαση την κοινωνική αφύπνιση θέλουν να κερδίσουν οι ίδιοι κι όχι να βοηθήσουν τα άτομα αυτά… Παρόλα αυτά θα ρωτήσω και θα σου πω». Και κάποια στιγμή, με παίρνει τηλέφωνο η Ρομπόλη και μου λέει: «Κοίταξε, Κώστα, επειδή έμαθα ότι ένας άλλος καλλιτέχνης, που συμμετείχε εκείνη τη χρονιά στον ελληνικό τελικό της EUROVISION, το κάνει ήδη… και μάλιστα μ’ αυτόν που κάνει το δελτίο νοηματικής της ΕΡΤ.

– Θα στο πω… ο Γιάννης Βαρδής ήταν… δεν φταίει το παιδί… αλίμονο… οι συντελεστές και η εταιρεία του το μαγείρεψαν και μάλιστα με τραγούδι που δεν ήταν κοινωνικό όπως το δικό μας. Το κάνει λέει μ’ αυτόν που κάνει το δελτίο νοηματική της ΕΡΤ. Και εκεί ξεκαθαρίστηκαν όλα στο μυαλό μου… κατάλαβα ότι «δανείστηκαν» την ιδέα μου ή τέλος πάντων ίσως συνέπεσε να είχαμε την ίδια ιδέα, όμως κάποιοι συντελεστές του τραγουδιού του Βαρδή ήταν στην ΕΡΤ μέσα. Ίσως ακούστηκε ότι εγώ ήθελα να κάνω αυτό, κι ότι εμένα μου το απέκλεισαν, παρόλα αυτά μ’ αυτόν που κάνει τη νοηματική στο δελτίο ειδήσεων στην ΕΡΤ, το δικό τους τραγούδι προχώρησε. Εγώ δεν είχα καμία εταιρεία, μόνος μου ήμουνα. Και μου λέει η Ρομπόλη: «Κοίταξε, επειδή αυτά δεν μου αρέσουν και επειδή εσύ είχες την ιδέα πρώτος και όχι αυτοί, θα σε στείλω σ’ αυτόν που κάνει το δελτίο στη νοηματική στον “901 αριστερά στα FM”, να σε βοηθήσει έστω και τελευταία στιγμή και δεν μπορούν να σου πουν τίποτα, αφού το κάνει ο ένας, θα το κάνεις και εσύ». Κι έτσι ήρθε ο άνθρωπος, καλή του ώρα, και μας έκανε τα μαθήματα. Έλα που ο Θεός δεν θέλει το άδικο όμως κι εμείς κληρωθήκαμε να παρουσιάσουμε το τραγούδι μας στην έβδομη σειρά και εκείνος στην όγδοη μετά από εμάς. Εμείς δεν είχαμε πει τίποτα. Αυτοί νόμιζαν ότι εμείς δεν θα το κάνουμε. Εμείς προχωρήσαμε, κάναμε τις πρόβες μας… Πριν τη βραδιά του τελικού… μας έκαναν μία παρουσίαση στην ΕΡΤ, στο πρωινό της ΕΡΤ, και εκεί εμείς θα βγαίναμε να μιλήσουμε για το τραγούδι μας με τη σειρά που θα εμφανιζόμασταν και στον τελικό, δηλαδή έβδομοι. Δεν το είχαν ανακοινώσει επισήμως ούτε από την εταιρεία του Βαρδή ακόμα ότι θα έκανε το τραγούδι του στη νοηματική. Και βγαίνουμε στη συνέντευξη λοιπόν πριν από τον Βαρδή και λέω σε κάποιο σημείο: «Έχουμε και μία έκπληξη… επειδή είναι το τραγούδι μας κοινωνικού περιεχομένου με μηνύματα πανανθρώπινα για την αγάπη… και επειδή είναι και το έτος αυτό αφιερωμένο στα άτομα με ειδικές ανάγκες, θα το παρουσιάσουμε λοιπόν εν μέρει επί σκηνής και στη νοηματική γλώσσα». Και με το που το λέω και είναι όλα τα συνεργεία γύρω-γύρω και οι άνθρωποι της εταιρείας του Βαρδή που περίμεναν να βγει ο καλλιτέχνης τους μετά από εμάς, βλέπω να

 γίνεται ένα τρέξιμο, ένα χάος… να φεύγουνε όλοι, να πηγαίνουν λες και είχαν πιάσει φωτιά… γιατί δεν το είχανε δημοσιεύσει καθόλου… περίμεναν αυτή τη συνέντευξη για να το αποκαλύψουν… Βγήκα εγώ πρώτος και τους το χάλασα… έπαθαν ταράκουλο. Κατάλαβες;
Αυτοί θεώρησαν ότι είναι καλό να το πούν δημοσίως στην ΕΡΤ για πρώτη φορά, μιας και με την ΕΡΤ δούλευαν γι’ αυτό το πράγμα, και να το κοινοποιήσουν μετά σε όλα τα υπόλοιπα ΜΜΕ. Είδα τον πανικό τους και μετά με ρωτούσαν: «Μα πώς και είχαμε την ίδια ιδέα;». Έλεγα κι εγώ: «Ναι, ναι είχαμε την ίδια ιδέα, ακριβώς… τι διαβολική σύμπτωση»!!! Φυσικά το ότι το δικό τους τραγούδι θα αποδοθεί εν μέρει και στη νοηματική γλώσσα πήρε δημοσιότητα, γιατί έκαναν και δελτία τύπου και το λέγανε και στα κανάλια. Εγώ είχα την ευκαιρία να το κοινοποιήσω μόνο εκεί, στην ΕΡΤ. Αλλά τους χάλασα τη φάση αρχικά, γιατί ακούστηκε εκεί έστω, για πρώτη φορά… τέλος.

– Ε ναι, τι τραγουδάρα κι αυτή!

– Ναι, ακριβώς. Αλλά το είχα προλάβει εγώ. Δεν μπορούσε να μου πει κανένας τίποτα. Απλά… εγώ δεν είχα εταιρεία από πίσω, οπότε καμία υποστήριξη. Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τον Γιάννη. Δεν το έκανε ο ίδιος… Είμαι σίγουρος γι’ αυτό που σου λέω, ότι ακούστηκε από την ΕΡΤ πως θέλει ο Χρύσης να κάνει αυτό το πράγμα και το πήραν σαν ιδέα οι συντελεστές και η εταιρεία του Βαρδή και εφόσον ο Χρύσης δεν θα βρει άκρη να το κάνει… θα το έκαναν εκείνοι…

 – Ναι, το είχαν προδιαγεγραμμένο ας πούμε.

– Ναι ακριβώς, ότι δεν θα βρω άκρη. Γιατί η ΕΡΤ μου έλεγε ότι δεν θα σε αφήσει η εταιρεία κωφαλάλων να το κάνεις. Το ίδιο μου είπε και η Ρόμπολη, αλλά η Ρόμπολη… και την ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό το πράγμα… επειδή είδε ότι και εγώ είχα καλές προθέσεις, γιατί το τραγούδι μας (έδωσα τους στίχους και τους διάβασαν), ήταν κοινωνικοί, δεν είχαν σχέση με αγάπη ερωτική, κι έτσι με ειδοποίησε και με βοήθησε.

– Εκτιμούσα πάντα κι ακόμα εκτιμώ τη Μαντώ κι εκείνη εμένα αντίστοιχα και γνωριζόμασταν. Στην πορεία μας ως VIPS γνωριστήκαμε, βρεθήκαμε σε τηλεοπτικά πλατό κ.τ.λ. Εκείνη τη βραδιά που ήμασταν και διαγωνιζόμασταν βρεθήκαμε για λίγο πίσω στα καμαρίνια και μου είπε: «Κώστα, αν κάποιο απ’ αυτά που έχω ακούσει μου αρέσει περισσότερο και θεωρώ ότι θα μπορούσε να κερδίσει, είναι το δικό σας». Της είπα: «Και εγώ το ίδιο για σένα πιστεύω». Ήταν αμοιβαία τα αισθήματα. Αλίμονο, φωνάρα… Τελικά κέρδισε επαξίως κατά τη γνώμη μου… Αλλά τα δικά της φωνητικά επειδή είχαν κλείσει να πάνε να τραγουδήσουν με τη Βίσση στη Θεσσαλονίκη την περίοδο που θα γινόταν η EUROVISON στη Λετονία, έμεινε τελικά χωρίς φωνητικά…

Οπότε η Μαντώ και ο Τέρυ Σιγανός, ο στιχουργός του τραγουδιού της, ο οποίος με ήξερε κι αυτός καλά, μου πρότειναν αν ήθελα να πάω στα φωνητικά μαζί τους… Αρχικά, θα το ομολογήσω, ότι κάπως μαγκώθηκα… «να πάω τώρα για φωνητικά ενώ συμμετείχα ως τραγουδιστής ενός άλλου τραγουδιού και γενικά έχοντας κάνει την όποια καριέρα στο παρελθόν»… Όμως αυτή η σκέψη κράτησε μερικά δευτερόλεπτα… η Μαντώ δεν είναι «όποια κι όποια»… είναι φωνάρα… κι από την άλλη δεν νομίζω ότι θα είχα ποτέ πάλι την ευκαιρία να ζήσω μια τέτοια εμπειρία… οπότε δέχτηκα με χαρά…

Οι προβες εδώ στην ΕΡΤ έγιναν με έναν παράξενο τρόπο… Ήθελαν να διασφαλίσουν ότι θα τραγουδήσουμε τα φωνητικά σωστά ακόμα και αν δεν ακούμε τίποτα στα ακουστικά μας ή στα μόνιτορ γενικά. Τα φωνητικά ήταν πολύ δύσκλολα αρμονικά-μουσικά κι επειδή την προηγούμενη χρονιά είχει γίνει αυτό με τον Ρακιντζή που δεν άκουγε στα ακουστικά του τίποτε σχεδόν… εμείς κάναμε όλες τις πρόβες χωρίς να ακούμε κάτι σε μόνιτορ ή ακουστικά. Μας έλεγαν ότι στη Λετονία δεν θα μας δώσουν καμία σημασία, μόνο στη Μαντώ θα δώσουν σημασία αν ακούει καλά… με εμάς δεν θα ασχοληθούν… Τελικά, όταν πήγαμε εκεί, είχαμε ο καθένας το δικό του ηχολήπτη!!! Ήμασταν τέσσερα φωνητικά και η Μαντώ πέντε και ο Δανός Johnny Jam, ως κιθαρίστας επί σκηνής, αλλά και παραγωγός του τραγουδιού, δικό του κι αυτός ηχολήπτη. Άψογη οργάνωση… ήταν μοναδική εμπειρία…

Τελικά κέρδισε η Τουρκία με την Sertab… δυστυχώς! Εγώ από πριν μόλις άκουσα το τραγούδι της… και βλέποντας τα οικονομικά και πολιτικά δρώμενα στην Ευρώπη, γιατί στη Eurovision παίζουν αυτά, δυστυχώς παίζουν, και επειδή μας είχαν δώσει ήδη και τους Ολυμπιακούς Αγώνες για το 2004, δεν υπήρχε περίπτωση να πάρουμε εμείς ξανά για το 2004 ταυτόχρονα άλλο ένα event τέτοιου βεληνεκούς… το ένα παγκόσμιο και το άλλο πανευρωπαϊκό. Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση να μας το δώσουν. Όσο καλό και να ήτανε το τραγούδι. Ήταν ατυχία της Μαντούς που πήγε εκείνη τη χρονιά. Φυσικά ήταν αβανταδόρικο και το τραγούδι της Τουρκίας πολύ δυνατό χορευτικό κομμάτι.

– Ούτε όμως η 17η θέση που πήραμε ήταν άξια για μένα… Τώρα, τι λέγανε για το φόρεμα και άλλα… ήταν βλακείες. Το φόρεμα μία χαρά ήταν, απλά είχανε κάτι να πούνε. Η Μαντώ, στο μεταξύ, ήταν άρρωστη όλη την εβδομάδα με τον λαιμό της κι έκανε ειδική φυσιοθεραπεία. Δεν είχα ποτέ δει να κάνουν κάτι τέτοιο για τη φωνή! Και έτσι δεν έκανε ποτέ το γκλισάντο αυτό με την κορώνα στο τέλος στις πρόβες και λέγαμε: «Τώρα θα το κάνει; Δεν θα το κάνει;…». Και της έβγαλα το καπέλο γιατί το έκανε τελικά και μάλιστα κράτησε την κορώνα περισσότερο χρόνο στο live που έγινε στο τελικό από ότι ήταν στην ηχογράφηση του τραγουδιού. Εγώ δεν ξέρω αν θα το κατάφερνα όντας άρρωστος. Με το άγχος που έχεις ότι εκπροσωπείς τη χώρα σου, που κλείνει η φωνή σου έτσι κι αλλιώς, χωρίς να έχεις τίποτα… και να είσαι άρρωστη και να το κάνεις! της έβγαλα το καπέλο… Όλα καλά, δόξα τω Θεώ.

 – Δεν μου έχεις πει, η αγάπη σου με τη μουσική πώς ξεκίνησε. Μου λες ότι δεν έχεις σπουδάσει μουσική, είσαι όμως τραγουδοποιός…

– Κοίταξε, μικρός έκανα κάποια πράγματα, αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω ότι αυτές οι σπουδές μου έδωσαν πάτημα για να κάνω τραγούδια και ενορχηστρώσεις… πολύ λίγα πράγματα, όπως κάνουν κάποια παιδάκια στην αρχή. Ο πατέρας μου με σταμάτησε από τη μουσική γιατί ασχολιόμουν μ’ αυτήν περισσότερο και δεν διάβαζα τα μαθήματά μου. Αλλά βλέπεις τελικά το μικρόβιο δεν φεύγει.
Πάντα ήμουν μέσα στα καλλιτεχνικά του σχολείου μου, είτε θεατρικά είτε μουσικά, γιατί και θεατρικά είχα παίξει στο σχολείο… μουσικά όχι τόσο να σου πω την αλήθεια. Αλλά τέλος πάντων, στην εφηβεία μου υπερίσχυσε το τραγουδιστικό. Εγώ έφαγα φλασιά όταν άκουσα το Careless Whispers του George Michael. Μόλις το άκουσα για πρώτη φορά σ’ έναν σταθμό πειρατικό τότε το 1984, 1983 πότε ήταν;… το 1983 βγήκε; 1983 με 1984… Θυμάμαι χόρευα Breakdance τότε με μία ομάδα. Τότε ήταν το Breakdance στη μόδα, αν θυμάσαι, που έβγαιναν ομάδες στους δρόμους, στις πλατείες και χόρευαν…

– Χορεύαμε ομάδες και κάναμε στις πλατείες, στις ντισκοτέκ, διαγωνισμούς μεταξύ μας, ναι… τρελά πράγματα. Συμμετείχα σε μία τέτοια ομάδα και θυμάμαι ήμασταν σε μία αποθήκη ενός φίλου που είχε ελεύθερη και κάναμε πρόβες εκεί… είχαμε βάλει ράδιο και ξαφνικά ακούγεται το Careless Whisper… Και εγώ είχα παγώσει, έκλαψα, μόλις το άκουσα και έφυγα από την πρόβα. Την άλλη μέρα με ρωτούσαν τι έπαθα… Δεν ξέρω, αλλά μ’ αυτό το τραγούδι έπαθα σαν κάτι μαγικό μέσα στο μυαλό μου. «Θα γίνω τραγουδιστής», είπα. Δεν ήθελα τίποτα άλλο, να ασχοληθώ με το τραγούδι. Και έτσι ξεκίνησε. Ήτανε αυτό το τραγούδι, εκείνο το βράδυ. Τόσο μαγικά…

– Δεν ξέρω αν είναι αδικίες ή αν ήταν εκ Θεού… γιατί εγώ πιστεύω στον Θεό φυσικά. Δεν βλέπω τα πράγματα μοιρολατρικά, εγώ κάνω ό,τι πρέπει και μπορώ να κάνω, μετά έχει το κουμάντο ο Θεός. Και μετά την Eurovision προσπάθησα, αλλά καμία εταιρεία δεν με πήρε. Αυτό δεν μπορώ να το καταλάβω για ποιο λόγο. Ίσως επειδή με θεωρούσαν καμένο χαρτί λόγω του ότι δεν έκανε επιτυχία ο προσωπικός μου δίσκος.

– Δεν συνέχισα. Το 2004 δούλεψα τελευταία φορά σε ένα μαγαζί στο Ναύπλιο και μετά δεν έβρισκα δουλειά καθόλου… έτσι απότομα λες και δεν υπήρχα ποτέ πριν. Και επειδή είμαι άνθρωπος πρακτικός, εκτός από ιδεαλιστής, πήρα αποφάσεις. Δηλαδή δεν μπορεί να κολλάω σε κάτι που δεν μπορεί να συνεχιστεί για διάφορους λόγους… Πώς θα ζήσω; Δεν είχα λεφτά από πίσω μου.

Έπρεπε να αλλάξω δουλειά. Και ευτυχώς ήξερα λίγο γραφιστική. Ούτε αυτό το έχω σπουδάσει, το έμαθα μόνος μου με μία φίλη μου γραφίστρια κι επειδή έχω έφεση στους υπολογιστές. Είχα αρχίσει εγώ πιο πριν να ασχολούμαι… έτσι να μαθαίνω λίγο… λες και με φώτισε ο Θεός. Και έτσι βρήκα την πρώτη μου δουλειά ως γραφίστας. Ήταν δύσκολα… γιατί όταν είσαι μέσα στη μουσική και στην όποια δημοσιότητα που είχα από αυτό το πράγμα, το να αλλάξεις δουλειά και να πας σε μία άλλη… γραφείου, ήταν πολύ δύσκολο. Και μάλιστα στην πρώτη μου δουλειά με αναγνώρισαν τα κορίτσια εκεί μέσα μετά από κανά μήνα.

Δεν είχα πει εγώ τίποτα φυσικά, αλλά αφού με γνώρισαν μου έδειξαν και βίντεο-κλιπς… δεν μπορούσα να κρυφτώ… Και μάλιστα με έδιωξε το αφεντικό μετά από αυτό. Έκανα ένα λάθος που δεν ήταν τόσο τραγικό γραφιστικά και με έδιωξε με αφορμή αυτό… Πιστεύω πως επειδή μαθεύτηκε ότι είμαι γνωστός και έχω κάνει δίσκους και τα λοιπά, είπε: «Τι θέλει τώρα αυτός εδώ μέσα; Μάλλον μας κοροϊδεύει». Και με έδιωξε με αφορμή προφανώς το λάθος. Επίσης στην εταιρεία που δουλεύω τώρα, που είμαι τόσα χρόνια… Δεν το ήξεραν. Είχα πει ότι παλιά τραγουδούσα, αλλά δεν είχα πει τι είχα κάνει ακριβώς. Απλά τραγουδούσα σε μαγαζιά. Και με είδαν πρόσφατα στην τηλεόραση… Ακόμα με πειράζουν… «Εσύ που είσαι διάσημος» κι εκείνο και το άλλο…

-Ναι. Ο Πασχάλης Αρβανιτίδης με κάλεσε, μη νομίζεις η εκπομπή η ίδια. 18 χρόνια είχα να πιάσω μικρόφωνο στα χέρια μου. 18 χρόνια να εμφανιστώ στην τηλεόραση!

– Όχι καριέρα. Δουλειά είναι. Δεν κάνω καριέρα. Δεν πρόκειται να αναδειχθεί κανένα ταλέντο απ’ αυτό. Είναι κλασικά πράγματα αυτά που κάνω. Βιβλία φτιάχνω, σελιδοποιός είμαι στην ουσία. Όχι γραφίστας-designer. Δεν είμαι ζωγράφος… δεν κάνω σχέδιο, να σχεδιάσω ένα προϊόν, κάτι περίεργο. Βιβλία κάνουμε, εξώφυλλα… και μάλιστα είναι και ειδικού περιεχομένου.

– Μου λείπει. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου λείπει, αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι. Παίρνω τα πράγματα όπως έρχονται έχοντας κάνει ό,τι ανθρωπίνως και με αξιοπρέπεια μπορώ να κάνω. Είχα λίγο απογοητευτεί η αλήθεια είναι. Να σου πω την αλήθεια, ότι δεν ακούω μουσική σχεδόν καθόλου. Ειδικά τα πρώτα χρόνια τίποτα… Γιατί με πόναγε που δεν ήμουν μέσα σ’ αυτό που αγαπούσα, τη μουσική… κι εννοώ ως performer και δημιουργός. Θα ήθελα να κάνω κάποιες εμφανίσεις τώρα. Αυτό δηλαδή θα ήθελα να το κάνω, αλλά δεν είναι εύκολο γιατί είμαι πολλά χρόνια έξω και δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι να με βοηθήσουν… γιατί μόνος μου να οργανώσω κάτι τέτοιο δεν μπορώ πια, δουλεύοντας καθημερινά κιόλας. Έκανα μία κρούση σε όσους ήξερα, αλλά δεν είδα να ανταποκρίνονται… και λογικό είναι… Θα ήθελα να κάνω κάποιες εμφανίσεις, αλλά δεν είναι εύκολο.

– Τι θα ήθελες να πεις κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη στον κόσμο που θα
μας διαβάσει, στον κόσμο που αγάπησε τα κομμάτια σου;

– Οι VIPS μπορεί και να μην υπήρχαν ποτέ, αν δεν είχαμε την αγάπη του κόσμου. Ευχαριστούμε που μας επιτρέψατε να υπάρξουμε… ως VIPS κυρίως… γιατί εγώ προσωπικά δεν ευδοκίμησα στη σόλο δισκογραφία μου… η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος μας έκανε. Δεν μας έκανε ούτε η SONY, ούτε τα media. Τα media, επειδή μας ήθελε ο κόσμος, μας χρησιμοποιούσαν κι αυτά. Ξέρεις, είναι μία αλυσίδα στην οποία δεν έχει καταλάβει ο κόσμος… πόση δύναμη έχει! Εκείνα τα χρόνια ήταν πιο αγνά τα πράγματα, επειδή και οι παραγωγοί επέλεγαν τι θέλουν να παίξουν. Γι’ αυτό και μπορέσαμε να πετύχουμε και να ακουστούμε. Γιατί τους πήγαμε εμείς τους πρώτους δίσκους μας, όπως ανέφερα, και έπαιξαν μπάλα εκείνοι μόνοι τους μετά. Δεν τους είπαμε εμείς παίξτε αυτό ή παίξτε εκείνο, όπως κάνουν χρόνια τώρα πλέον με τα Play List στα ραδιόφωνα. Εμείς τους είπαμε ακούστε τον δίσκο μας. Και ξεχώρισαν οι ίδιοι το «Χωρίς εσένα» αρχικά… Παρόλα αυτά ακούστηκε όλος ο δίσκος και το ίδιο έκαναν και σε όλους τους δίσκους μας. Αλλά αν ο κόσμος δεν μας αγκάλιαζε, δεν θα γινόταν τίποτα πάλι. Είναι ένα αλισβερίσι λοιπόν… εμείς που παρουσιάζουμε τη δουλειά μας… τα media που παρουσιάζουν αυτήν τη δουλειά, όταν την παρουσιάζουν… και τελικός αποδέκτης και κρίκος βασικός της αλυσίδας είναι ο κόσμος που δείχνει την προτίμισή του ενεργά με την αγορά του cd παλιά… ή τη ζήτηση από τα media της δουλειάς αυτής. Αυτά τα παιδιά… τώρα πλεόν ενήλικες, που αγάπησαν τα τραγούδια μας κι εμάς κατ’ επέκταση… αυτούς λοιπόν ευχαριστώ. Τι άλλο μπορώ να πω; Ένα μεγάλο ευχαριστώ, τίποτε άλλο!