Συνέντευξη στον τραγουδιστή Δημήτρη Βοζαΐτη

Ο Δημήτρης Βοζαΐτης σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο kallitexnes.gr και στη θεατρολόγο Μαριαλένα Δογγούρη.

 

-Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Ζάκυνθο;

Δημήτρης: Γεννήθηκα και μεγάλωσα εκεί, 2 Φεβρουαρίου το 1986. Σε ένα νησί καταπληκτικό όπως είναι η Ζάκυνθος. Οι γονείς μου μένουν εκεί ακόμα.

-Βλέπεις διαφορά ανάμεσα στη ζωή στο νησί και στη ζωή στην Αθήνα;

Δημήτρης: Τεράστια διαφορά. Για αρχή οι ρυθμοί. Οι ρυθμοί εδώ στην Αθήνα είναι πιο γρήγοροι, ενώ στο νησί και γενικότερα στην επαρχία, οι ρυθμοί είναι αλλιώς. Οι άνθρωποι είναι πιο χαλαροί, πιο χαρούμενοι. Στην Αθήνα, λόγω των ρυθμών της ζωής, σηκώνεσαι το πρωί, να πιείς γρήγορα καφέ να προλάβεις τα μέσα για να πας στη δουλειά σου, είτε αυτή είναι μια καθημερινή δουλειά, είτε είναι όπως η δική μας, με πρόβες και χίλια άλλα πράγματα.

– Από μικρός έχεις ασχοληθεί με τη μουσική, από τη Ζάκυνθο κιόλας.

Δημήτρης: Ναι, ήμουν στο Ωδείο Ζακύνθου, έχω κάνει μαθήματα θεωρίας της μουσικής, αλλά επειδή η οικονομική κατάσταση ήταν λίγο περίεργη πάντα, οι γονείς μου δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν, και έτσι έπρεπε να αποφασίσω ανάμεσα στην μουσική και στα φροντιστήρια, και έτσι, καλώς ή κακώς, αποφασίσαμε πως έπρεπε να ασχοληθώ κυρίως με την σχολική μου εκπαίδευση. Σταμάτησα έτσι για ένα μεγάλο διάστημα. Όταν όμως πέρασα στην Αθήνα για σπουδές ξεκίνησα πάλι μαθήματα σε ωδείο. Βέβαια, δεν με εξέφραζε τόσο καλά, καθώς στα ωδεία έχουν μια συγκεκριμένη νοοτροπία στο πως θα πρέπει να γίνεται η διδασκαλία, που εμένα προσωπικά δεν μου έκανε σαν Δημήτρης. Έτσι, αποφάσισα να κάνω μαθήματα φωνητικής, ιδιαίτερα με τον Κωνσταντίνο Χατζή.

– Είναι αλήθεια πως ένας τραγουδιστής θα πρέπει να κάνει σε όλη του την ζωή φωνητική;

Δημήτρης:  Ναι, σε όλη του τη ζωή, αν θέλει να τραγουδάει για πάντα, ναι. Εγώ, προσωπικά, πιστεύω πως όλα έχουν ένα όριο. Θες να σου πω μια ηλικία, αναλόγως βέβαια τον άνθρωπο, νομίζω πως μέχρι τα 65, το πολύ, να κάνεις αυτή τη δουλειά, αν θες να κρατήσεις να κρατήσεις την φωνή σου και να είσαι οκ.

– Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με τη μουσική;

Δημήτρης: Ένα όνειρο που έχει κάθε παιδάκι. Τη μουσική πάντα τη λάτρευα και θα σου πω τα κλασικά: μικρός με τη βούρτσα μπροστά από τον καθρέφτη και τα λοιπά και τα λοιπά.

– Με ποια μουσικά πρότυπα μεγάλωσες;

Δημήτρης: Η οικογένειά μου ήταν της γενιάς του Νταλάρα, της Αρβανιτάκη, της Αλεξίου. Είχα λοιπόν αυτά τα ακούσματα, επειδή το θέλαν οι δικοί μου πιο πολύ. Στο σχολείο μου και στις παρέες μου, εκείνη την εποχή, άνθιζε η Βανδή και η Βίσση, τότε εγώ ανακαλύπτω την Σελίν Ντιόν. Και ενώ όλοι ακούνε κάτι τελείως το διαφορετικό, εγώ είμαι στη ξένη μουσική και ακούω Σελίν Ντιόν και Γουίτνεϊ Χιούστον.

12769382_10207867748784826_688651964_n– Εσύ σαν έφηβος δεν άκουγες EMINEM;

Δημήτρης: Όχι! Άκουγα αυτό και αυτό δεν το άκουγε κανείς! Ήθελα αυτή τη μουσική, τη συγκεκριμένη. Βέβαια, μεγαλώνοντας αλλάζουν και τα ακούσματα, χωρίς να πω πως πλέον δεν τα ακούω, πάντα η μουσική αυτή ήταν από τις αγαπημένες μου και θα είναι. Αλλά στράφηκα στο λεγόμενο πιο λαϊκό, δηλαδή τον Νταλάρα και την Αλεξίου. Μεγαλώνοντας, δηλαδή, ταυτίστηκα πιο πολύ με την οικογένειά μου.

– Τι είναι η μουσική για εσένα;

Δημήτρης: Αυτή τη στιγμή, νομίζω τα πάντα. Νομίζω πως άμα σταματήσω να ασχολούμαι με την μουσική, θα καταντήσω ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Να στο πω χύμα, ένα ζόμπι, το οποίο ξυπνάει το πρωί να πάει στη δουλειά του, δουλεύει αποκλειστικά για να ζει. Κοιμάται, ξαναξυπνάει, ξανακοιμάται και κάνει όλο τα ίδια πράγματα.

– Στη σύγχρονη κοινωνία, με όλα τα προβλήματα που ζούμε, με αυτό το τεράστιο προσφυγικό ζήτημα και με δεδομένο πως η μουσική είναι παγκόσμια, πως πιστεύεις πως μπορεί να συμβάλλει η μουσική;

Δημήτρης: Δυστυχώς αυτό το πρόβλημα είναι σαν τις συμπληγάδες. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τις περάσεις και απλά να προσέχεις να μη σε συνθλίψουν. Το πιο σωστό θα ήταν να γίνουν κάποιες συναυλίες ή κάποιες εκδηλώσεις και τα έσοδα από αυτές να δοθούν στους πρόσφυγες. Δυστυχώς, δεν είναι πρόσφυγες που απλά φύγανε επειδή δεν γούσταραν την χώρα τους, έφυγαν γιατί αν έμενα εκεί θα σκοτώνονταν. Και φυσικά όταν έχεις να διαλέξεις ανάμεσα στο θάνατο ή τη ζωή, πάντα διαλέγεις τη ζωή. Άρα η μουσική πιστεύω πως μόνο έτσι μπορεί να βοηθήσει στη παρούσα κατάσταση. Αυτή τη στιγμή χρειάζονται υλική υποστήριξη.

– Αυτή τη περίοδο, πόσο εύκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να προωθήσει την δουλειά του;

Δημήτρης: Να μη λέμε ψέματα, είναι πολύ δύσκολο. Όταν υπάρχει ένας τόσο μεγάλος ανταγωνισμός και οι δισκογραφικές δεν βοηθάνε πλέον καθόλου είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το μόνο καλό βέβαια που μας έχει μείνει είναι το διαδίκτυο, το οποίο μας βοηθάει πάρα πολύ να φτιάξουμε τους δικούς μας πυρήνες, τον δικό μας κόσμο. Από εκεί και πέρα το πόσο καλός είσαι και το πόσο πολύ μιλάς στις ψυχές του κοινού σου είναι το πιο επιθυμητό.

– Θα πήγαινες σε talent show;

Δημήτρης: Όχι! Θεωρώ ότι τα talent show  είναι η τελευταία μας λύση. Πιστεύω πως πρέπει πρώτα να παλέψεις, να αγωνιστείς, να φας τα μούτρα σου κοινώς. Να δεις πως είναι να συνεργάζεσαι με μια μπάντα, να κάνεις live, να κλείνεις μαγαζιά, να νιώθεις άγχος για το αν θα έχει κόσμο. Το talent show είναι ένα απλό πράγμα, που θα σου πουν την γνώμη τους κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι στην τελική είναι μόνο τέσσερις, ενώ έξω θα απευθυνθείς σε εκατομμύρια ανθρώπους.

– Έχεις βγάλει δυο τραγούδια, “Για ένα αύριο¨και  “Μονόλογος φυγής”. Είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους.

Δημήτρης: Κοίταξε να δεις, το “για ένα αύριο” είναι η πρώτη μας δουλειά, αλλά το “μονόλογος φυγής” είναι η πρώτη μας δισκογραφική δουλειά. Για εμένα το πιο ολοκληρωμένο επαγγελματικά κομμάτι είναι ο “μονόλογος φυγής”. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως αγαπάω το ένα πιο πολύ από το άλλο, απλά επειδή το ένα έχει γίνει πιο παρεΐστικα, δεν μπορώ να το θεωρήσω τόσο ολοκληρωμένη δουλειά, όσο το “μονόλογο”. Για αυτό το λόγο αγαπάω λίγο πιο πολύ το μονόλογο, ένα περίεργο κομμάτι με ένα πολύ ιδιαίτερο στίχο, το λατρεύω, έχω ακούσει και πολύ ωραία πράγματα. Το “για ένα αύριο” αρέσει ακόμα πιο πολύ, δεν θα στο κρύψω αυτό.

12784363_10207867751784901_2028186700_n– Πως θα ήθελες να εξελιχτεί η μουσική σου;

Δημήτρης: Στο στάδιο που βρίσκομαι, αυτό που θέλω είναι να αποκτήσω ένα κοινό, το δικό μου κοινό που θα με ακολουθεί στα βήματά μου. Θέλω να γεμίζω την Τεχνόπολη (γέλια). Θέλω μια καριέρα, η οποία να είναι όμορφη, να αρέσει στο κόσμο και να είναι σεβαστή πάνω από όλα. Σεβαστή, κυρίως ως προς εμένα και τους συνεργάτες μου. Χωρίς να χρειάζεται να πατάω επι πτωμάτων για να κάνω το οτιδήποτε.

– Στα πλαίσια της κρίσης, έχει αλλάξει ποιοτικά ο Έλληνας στα ακούσματά του;

Δημήτρης: Εγώ πιστεύω έχει αλλάξει προς το καλύτερο. Λόγω των προβλημάτων που βιώνουμε και που μας προβάλλονται, όπως για παράδειγμα το προσφυγικό και η οικονομική κρίση, έχουμε γίνει λίγο πιο ευαίσθητοι. Θα μου πεις και πιο άγριοι ίσως. Φαντάσου ότι όλη αυτή η αγριάδα με την ευαισθησία μαζί  παραπέμπουν στο έντεχνο. Και οι νέοι καλλιτέχνες βγάζουν πλέον κομμάτια που οι στίχοι τους αναφέρονται στο προσφυγικό, στην οικονομική κρίση και στη δυστυχία.

– Έχει ξεσπάσει χρόνια τώρα μια διαμάχη ανάμεσα στο έντεχνο και στο λαϊκό. Τι πιστεύεις εσύ για αυτό;

Δημήτρης: Το παν είναι ο στίχος και το πόσο η μουσική σε αγγίζει. Βασικά όλα είναι η αρμονία . Αν η μουσική έχει ζευγαρώσει όμορφα με τον στίχο, θα κάνει τη μεγάλη διαφορά. Δεν υπάρχει κάποια διαμάχη. Όλα είναι θέμα του συναισθήματος και τι ξυπνάει μέσα σου το κάθε τραγούδι.

– Μελλοντικά σχέδια;

Δημήτρης: Με τη μπάντα μου, το Φώτη Μαντζαρίδη στο πιάνο, τη Μυρτώ Δράκου στο βιολί, τον Πέτρο Κουτρουμπή στην κιθάρα, τον Αλέξη Καφούση στα τύμπανα και τον Στράτο Αλημπατέ στην καλλιτεχνική επιμέλεια, θα είμαστε στο Γυάλινο Μουσικό θέατρο, από Παρακσευή 4 Μαρτίου. Μάλιστα, μετά από εφτά χρόνια επιστρέφω στο χώρο που συνάντησα πρώτη φορά τον Στράτο Αλημπατέ, το στιχουργό και πολύ καλό μου φίλο. Επίσης, ο δήμος Ηλίου με έχει καλέσει να συμμετάσχω σε μια βραδιά μελοποιημένης ποίησης, την παγκόσμια ημέρα ποίησης 21 Μαρτίου. Θα έχουμε από Καρυωτάκη μέχρι και Σαπφώ! Θα είναι μια πάρα πολύ ωραία βραδιά. Τέλος, επόμενο live, προγραμματισμένο στις “χίλιες και δυο νύχτες”, στις 4 Απριλίου, πάλι με την μπάντα μου. Έπειτα βλέπουμε.

 

12769611_10207867684823227_849734572_nΟ Δημήτρης Βοζαΐτης γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1986 στη Ζάκυνθο. Από μικρή ηλικία παρακολούθησε μαθήματα θεωρίας της μουσικής στο Ωδείο Ζακύνθου και τραγούδησε στη χορωδία μαθητικών εκδηλώσεων. Έχει συμμετάσχει σε αφιερώματα, με μελοποίηση στίχων των δύο μεγάλων ποιητών του νησιού, Διονύσιο Σολωμό και Ανδρέα Κάλβο, σε μελοποίηση Μάνου Χατζιδάκι και Μίκη Θεοδωράκη. Το 2003 ανέβηκε στην Αθήνα για σπουδές και παράλληλα ξεκίνησε μαθήματα φωνητικής με τον καθηγητή Κωνσταντίνο Χατζή.

Μαριαλένα Δογγούρη

Μαριαλένα Δογγούρη

Η Μαριαλένα Δογγούρη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1991. Σπούδασε θεατρολόγος στο τμήμα θεατρικών σπουδών του πανεπιστημίου Πατρών. Από μικρή είχε βαθιά αγάπη για το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα. Μεγάλο χόμπι της η συγγραφή. Μεγάλη αγάπη της τα ζώα.
Μαριαλένα Δογγούρη