Το ίδιο το σενάριο θα μου βγάλει τις εικόνες και τα συναισθήματα, που θα με οδηγήσουν στο να γράψω μουσική.
Μέσα από μια χαλαρή κουβέντα, μπορεί κανείς τελικά να μάθει σπουδαία πράγματα και να μοιραστεί λίγες στιγμές από τη ζωή ενός καλλιτέχνη μουσικοσυνθέτη. Ιδιαίτερα για εμένα, σε προσωπικό επίπεδο ήταν και μια συγκινητική στιγμή, μια και έχω την τύχη και τη χαρά να γνωρίζω την καλλιτέχνιδα μας από τότε που ήταν μικρό παιδί. Ήταν μεγάλη τιμή για εμένα, έπειτα από χρόνια να παίρνω και συνέντευξη από εκείνη!
Απολαύστε λοιπόν κι εσείς, την υπέροχη Σίσσυ Βλαχογιάννη!
-Με ποιό τρόπο ήρθε το θέατρο στη ζωή σου και πώς μια εξαιρετική συνθέτης βρήκε τον δρόμο του να εκφραστεί μέσα από τον συγκεκριμένο χώρο;
Σίσσυ Βλαχογιάννη: Το θέατρο ήρθε στη ζωή μου από τα χρόνια του Δημοτικού. Από σχολικές παραστάσεις, από μικρά θεατρικά δρώμενα που κάναμε. Αργότερα στο Γυμνάσιο, κάναμε θεατρολογία και θεατρικό παιχνίδι, μια και πήγαινα σε Μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο. Κάποια στιγμή εντελώς τυχαία, αλλά όπως απεδείχθη όχι και τόσο, ο μαθηματικός μας που ήταν και σκηνοθέτης, αποφάσισε ν’ ανεβάσει μια μεγάλη σχολική παράσταση. Είπε σε όλους εμάς ότι θα ανεβάσουμε Ιονέσκο!
-Δύσκολα ξεκινήσατε, ομολογουμένως!
Σίσσυ: Όντως! Οπότε ανεβάσαμε τη «Φαλακρή τραγουδίστρια». Εγώ έπαιζα θυμάμαι, την υπηρέτρια. Είχε έρθει και μια καθηγήτρια, που βοηθούσε ιδιαίτερα στις πρόβες και είχε κάποια σχέση με το Εθνικό. Όταν τελείωσε η παράσταση, μ’ έπιασαν όλοι οι καθηγητές και μου έλεγαν ότι έχω μεγάλο ταλέντο και ότι πρέπει να δώσω για ηθοποιός. Η καθηγήτρια που ανέφερα πιο πριν, με παρότρυνε επίσης να δώσω στο Εθνικό. Στην περίπτωση αυτή βρέθηκα ομολογουμένως σε δίλημμα, αλλά κάθισα και το σκέφτηκα καλά και είπα ότι θα ασχοληθώ με το θέατρο με πλάγιο τρόπο. Ήταν η στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με τη μουσική για το θέατρο, τον κινηματογράφο και με τις παραστατικές τέχνες γενικά. Για καλή μου τύχη, ο συγκεκριμένος τομέας υπήρχε στο Πανεπιστήμιο της Κέρκυρας και μπόρεσα έτσι να το εξελίξω.
-Έχεις συνθέσει, μέσα σε όλα αυτά που έχεις κάνει, τη μουσική για το θεατρικό «Miss Julia». Tί ήταν αυτό που σε ενέπνευσε, ώστε να γράψεις για το συγκεκριμένο θέμα;
Σίσσυ: Για εμένα δεν τίθεται θέμα παράστασης, τόσο όσον αφορά τη «Miss Julia», όσο και άλλες παραστάσεις. Εγώ διαβάζω το κείμενο από την αρχή. Πριν ξεκινήσουμε τη δουλειά με τον σκηνοθέτη, όταν μου δίνεται το σενάριο είναι το ίδιο το σενάριο που θα μου βγάλει τις εικόνες και τα συναισθήματα, που θα με οδηγήσουν στο να γράψω μουσική. Εμπνέομαι από την ιστορία του έργου. Όχι απαραίτητα από κάποια προσωπική ιστορία ή κάτι που μου συμβαίνει εκείνη την περίοδο σε προσωπικό επίπεδο. Η έμπνευσή μου είναι καθαρά το τι διαβάζω. Το κείμενο.
-Τί πιστεύεις ότι πρέπει να καθορίζει γενικά τη ζωή ενός καλλιτέχνη μουσικού;
Σίσσυ: Σίγουρα το πώς έχει ζήσει σαν άνθρωπος, το πώς έχει μεγαλώσει, το ήθος δηλαδή του καθενός και η γενικότερη συμπεριφορά του. Σίγουρα θέλω και το προσπαθώ και επιθυμώ από τους συνεργάτες μου να έχουν υπομονή, να σέβονται ο ένας τον άλλο, πράγμα σπάνιο γενικά. Πρέπει να υπάρχει αλληλεγγύη, αλληλοϋποστήριξη και ειλικρίνεια πάνω απ’ όλα και ο περισσότερος κόσμος δυστυχώς, ειδικά τη σημερινή εποχή δεν είναι έτσι. Ο σωστός άνθρωπος πρέπει να είναι τίμιος και να έχει μια εντιμότητα, πάνω απ’ όλα.
-Πες μας για τις πιο αγαπημένες σου συνεργασίες και συνεργάτες που είχες την τύχη να δουλέψεις ως τώρα και τι θυμάσαι πιο πολύ από αυτές. Κάποια συμβουλή λόγου χάρη ή κάποια ιδιαίτερη στιγμή…
Σίσσυ: Έχω κάνει πολλές σημαντικές συνεργασίες. Θα σας πω όμως, αυτές που θεωρώ εγώ ως τις πιο σημαντικές. Είχα την τύχη κάποια στιγμή να γνωρίσω τον σκηνοθέτη Τώνη Λυκουρέση, που είχε κάνει την ταινία «Σκλάβοι στα δεσμά τους». Είχε ακούσει τη μουσική μου και μου είχε πει ότι πρέπει να βρω ομάδες που να είναι στο δικό μου στυλ και να γράφω μουσική για αυτές -για καλλιτέχνες με το ίδιο μήκος κύματος, δηλαδή. Πήγα και είδα μια παράσταση της Ανδρονίκης Αβδελιώτη, που είχε φτιάξει τότε μια ομάδα, την «Casus Belli» και είχα ενθουσιαστεί πολύ μαζί τους. Η τύχη τελικά τα έφερε έτσι, που τους γνώρισα και με βάλανε στον κύκλο τους.
Η δεύτερη και πιο πρόσφατη αξιομνημόνευτη συνεργασία μου, είναι με τον Κώστα Αρζόγλου στο έργο που παίζεται αυτόν τον καιρό, «Το κτήνος στο φεγγάρι». Είναι ένας κορυφαίος καλλιτέχνης και άνθρωπος, ο οποίος έχει να μοιραστεί πάρα πολλές ιστορίες από όλα αυτά τα χρόνια που έχει γράψει σπουδαία πορεία στο θέατρο. Έμαθα κοντά στον μεγάλο αυτό θεατράνθρωπο, ειλικρινά πάρα πολλά πράγματα!
Είχα την τύχη να συνεργαστώ και με σπουδαίους σκηνοθέτες, όπως τον Πέτρο Αλατζά, την Ελένη Καρακάση, τη Φανή Γέμτου, την Ανδρονίκη Αβδελιώτη, τον Βαγγέλη Παπαδάκη, τον Βασίλη Βασιλάκη, τον Θοδωρή Βουρνά, τη Μαρίνα Νατιώτη, τη Δήμητρα Τρυπάνη, που είναι συνθέτρια και δημιουργός παραστατικών τεχνών στο NQR Ensemble και με πολλούς άλλους.
Ως μουσικός έχω συνεργασίες με πολλούς αξιόλογους καλλιτέχνες, αξίζει όμως να αναφέρω δύο εμπειρίες μου:
Παίζω ως μουσικός σε μία παρουσίαση δίσκου του τραγουδοποιού Δημήτρη Αρναούτη, στην οποία συμμετείχαν επίσης ο Γιάννης Κότσιρας, ο Μανώλης Φάμελλος, ο Μύρωνας Στρατής και ο Στάθης Δρογώσης. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση από εκείνη την βραδιά είναι το ήθος, η υπομονή και η ευγένεια του Γιάννη Κότσιρα και νιώθω τυχερή που έπαιξα μουσική και μοιράστηκα τη σκηνή με αυτά τα ονόματα.
Η δεύτερη εμπειρία μου είναι μια πολύ αστεία backstage στιγμή, που μοιράστηκα με τον Χρήστο Θηβαίο. Είμαι ως μουσικός στην μπάντα της Μαρίζας Ρίζου, σε μία συναυλία που είχε γίνει στην «Τεχνόπολη» για την «Κιβωτό του κόσμου» με συμμετοχές από ένα μεγάλο πλήθος καλλιτεχνών, όπου θυμάμαι να διαπραγματευόμαστε με πολύ σοβαρά επιχειρήματα τόσο εγώ, όσο κι ο Χρήστος Θηβαίος και να διεκδικούμε την τελευταία μπύρα που είχε απομείνει στο ψυγείο.
Πρέπει να αναφέρω και την συνθέτη Δήμητρα Τρυπάνη για τις άπειρες γνώσεις που μου έχει προσφέρει απλόχερα, τους ηθοποιούς-σκηνοθέτες Ανδρονίκη Αβδελιώτη και Βαγγέλη Παπαδάκη για την κοινή αισθητική που μας συνδέει και την φιλία μας που μετρά πλέον χρόνια, τον τραγουδιστή Αδάμ Τσαρούχη για την αξία και το ήθος που έχει σαν άνθρωπος και την ηθοποιό Ελένη Καρακάση για το χιούμορ της και την θετική της ενέργεια.
Αξίζει να αναφέρω ακόμα και τη μουσική που έχω γράψει για θεατρικούς συγγραφείς, όπως: Άντον Τσέχωφ, Αύγουστος Στρίντμπεργκ, Ευγένιος Ιονέσκο, Ρίτσαρντ Καλινόσκι, Φιλίπ Μπλασμπάντ, Αρμάντο Νασιμέντο Ρόσα, Άντριου Κάουι και για έργα νέων δημιουργών, όπως οι Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Γιάννος Κοντραφούρης, Μαρίνα Νατιώτη και Στέφανος Παπατρέχας.
-Κάτι που έχεις ενδεχομένως κρατήσει; Μια κουβέντα, μια παρατήρηση;
Σίσσυ: Έχω κρατήσει την συμβουλή μιας κυρίας, που ήτανε σκηνογράφος και μου είχε πει: «Προσπάθησε να μείνεις σ’ αυτή τη δουλειά αυτό που είσαι πραγματικά. Να μην αλλάξεις σαν άνθρωπος. Να μην σε αλλάξει γενικά αυτός ο χώρος».
-Τί αποτελεί στοιχείο έμπνευσης για εσένα;
Σίσσυ: Όπως είπα και πριν, αν πρόκειται για θεατρική παράσταση, σίγουρα το σενάριο είναι που με βοηθάει, γιατί όταν το διαβάζεις είναι σαν να διαβάζεις ένα βιβλίο… μια ιστορία. Αμέσως ο εγκέφαλος πηγαίνει σε μέρη, σε γνώριμες αναμνήσεις, μυρωδιές κι έχει πάντα μια εικόνα μπροστά του. Το ίδιο κατά κάποιο τρόπο, γίνεται μουσικά για εμένα. Η έμπνευση έρχεται σαν να βλέπω μια ταινία κι όλο αυτό που λαμβάνω, το κάνω δικό μου. Στα τραγούδια βέβαια, είναι άλλη διαδικασία. Όταν είναι να γράψω δηλαδή για έναν τραγουδιστή, εκεί πάλι έχω τους στίχους που είναι κάπως παρόμοιοι με το σενάριο, αλλά σε αυτή την περίπτωση πρέπει να βάλω και τις γνώσεις μου. Δεν μπορώ να το αφήσω στην τύχη του, μια και τα λόγια είναι ήδη έτοιμα. Το τραγούδι έχει μέτρο συγκεκριμένο.
-Τώρα που είπες τύχη, για πες μας τι ρόλο παίζει η τύχη για εσένα. Τί σημαίνει;
Σίσσυ: Πιστεύω πολύ στην τύχη. Σαφώς βέβαια, πιστεύω και στις γνώσεις ενός ανθρώπου και στο ταλέντο του επίσης. Στην περίπτωσή μου, μπορώ να πω ότι η τύχη μου έχει συμπεριφερθεί καλά. Είχα την τύχη να τελειώσω το Πανεπιστήμιο κι αμέσως βρήκα δουλειά. Δεν είχα ιδιαίτερες γνωριμίες, ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα και γνώρισα αρχικά τη Μαρίζα Ρίζου και συνεργαστήκαμε. Έπειτα ήρθε ο Αδάμ Τσαρούχης, ήρθαν όλα λίγο αλυσιδωτά! Τελικά αν και πιστεύω στην τύχη, τίποτα δεν είναι τυχαίο! (γέλια). Σημειωτέον ότι από έναν τσακωμό σε ένα μπαρ, ήρθε και η πρώτη μου δουλειά στο θέατρο! Οπότε, ποτέ μη λες ποτέ!
-Πώς ακριβώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τη μουσική;
Σίσσυ: Ο θείος μου είναι μουσικός και μ’ έβαζε να τραγουδάω, όπως έπαιζε με την κιθάρα. Πάει λοιπόν στη μητέρα μου μια μέρα και της λέει ότι το μικρό, εγώ δηλαδή, έχει ταλέντο. Της είπε ότι έχω σωστή φωνή, ότι πατάω πάνω στις νότες κι έτσι κατάλαβα ότι έχω μια κλίση προς τα εκεί. Τελικά, με έγραψαν στο Ωδείο. Στην αρχή νόμιζα ότι το Ωδείο είναι ένας παιδότοπος και εγώ πηγαίνω εκεί να παίξω. Οπότε, η πρώτη επαφή με έκανε να νιώθω ότι όλο αυτό ήταν ένα παιχνίδι και με έκανε να νιώθω ωραία από την αρχή. Μετά άρχισαν τα δύσκολα! (γέλια) Συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό είναι μάθημα, ότι πρέπει να διαβάσεις, να περνάς τις τάξεις και ούτω καθεξής. Το ’χω ξαναπεί σε συνέντευξη, όταν ρωτήθηκα πώς ένιωθα για όλο αυτό… ένιωθα σαν να έπαιζα με Playmobil… ήταν σαν να έπαιζα ένα μαγικό παιχνίδι!
Αν δεν είσαι σωστός άνθρωπος, δεν μπορεί να είσαι και σωστός καλλιτέχνης.
-Μια και η μουσική είναι ένα παιχνίδι στα χέρια σου, το ίδιο νιώθεις και για τον έρωτα; Γράφεις μουσική εμπνευσμένη από αυτόν;
Σίσσυ: Δεν μπορώ να πω ότι γενικά έχω γράψει μουσική για παλιούς έρωτες. Μόνο μια φορά έχω συνθέσει, πέρσι κιόλας, στο θεατρικό «Μια πορνογραφική σχέση», γιατί το έργο αυτό μου είχε θυμίσει μια δική μου προσωπική ιστορία. Γενικά δε γράφω για τον έρωτα, ορμώμενη από τις προσωπικές μου σχέσεις, γιατί παίρνω ερέθισμα από άλλα πράγματα… από τις αναμνήσεις μου, από την οικογένειά μου, πράγματα που έχω ζήσει σαν παιδί.
-Ποιούς καλλιτέχνες έχεις ως πρότυπο και ξεχωρίζεις ως συνθέτες;
Σίσσυ: Αρχικά, έχω επιρροές από τον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι. Τον θεωρώ νούμερο ένα και πιστεύω ότι από αυτόν αρχίζουν και τελειώνουν όλα. Εκτιμώ επίσης, πάρα πολύ ως συνθέτη τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο. Όσον αφορά τη μουσική για τον κινηματογράφο, πιστεύω ότι αν τα μισά τραγούδια τα έχει συνθέσει ο Χατζιδάκις, τα άλλα μισά ανήκουν στον Μίμη Πλέσσα. Από Έλληνες, θαυμάζω ιδιαίτερα τον Κώστα Καπνίση, τον Ηλία Βαμβακούση, τη Μαριέττα Φαφούτη και την Ευανθία Ρεμπούτσικα επίσης.
Όσον αφορά ξένους, τους Pink Martini, Koop, Bjork, Pink Floyd, Beatles, Dario Marianelli, Zbigniew Preisner, John Williams και Danny Elfman.
-Ποιά είναι τα απαραίτητα στοιχεία που πρέπει να έχει μια συνθέτης-μουσικός; Πιστεύεις ότι μετράει μόνο το ταλέντο στη μετέπειτα εξέλιξη ενός καλλιτέχνη;
Σίσσυ: Το ήθος, να διακατέχεται κάποιος δηλαδή από ανθρώπινο ήθος, γιατί αν δεν είσαι σωστός άνθρωπος, δεν μπορεί να είσαι και σωστός καλλιτέχνης. Βέβαια έχουμε δει ανά τα χρόνια καλλιτέχνες, που ήταν πολύ ιδιαίτεροι και περίεργοι χαρακτήρες και η μουσική τους ήταν παρόλ΄αυτά το κάτι άλλο. Πιστεύω όμως, ότι είναι σπάνιο αυτό. Κρίνοντας καθαρά από τη δική μου προσωπικότητα, θεωρώ ότι πρέπει να είσαι ηθικά σωστός.
-Υπάρχει κάτι που μας ετοιμάζεις τώρα;
Σίσσυ: Έχω τη χαρά να παρουσιάσω κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες δουλειές, στις οποίες έχω αναλάβει τη μουσική σύνθεση και οι οποίες έχουν ως εξής:
1. «Το κτήνος στο φεγγάρι» (Ρίτσαρντ Καλινόσκι)
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παπαδάκης
Παίζουν: Κώστας Αρζόγλου, Σοφία Λιάκου, Βαγγέλης Παπαδάκης
Από 19 Νοεμβρίου-Θέατρο «Σημείο».
2. «Αδελφές Papin»
Σκηνοθεσία: Ανδρονίκη Αβδελιώτη
Παίζουν: Μαίρη Άσπρου, Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Γιώργος Ανδράκης
Από 1 Νοεμβρίου-Θέατρο «Αγγέλων Βήμα».
3. «Φροσύνη» (Στέφανος Παπατρέχας)
Σκηνοθεσία: Λάζαρος Βαρτάνης–Στέφανος Παπατρέχας
Παίζουν: Σύνθια Μπάτση
Φλεβάρης-Θέατρο «Άβατον».
4. «Όμως μια μέρα έπεσα από κει πάνω και… φλικ φλοκ»
Σκηνοθεσία: Ανδρονίκη Αβδελιώτη–Μάνος Παπαδάς
Παίζουν: Ανδρονίκη Αβδελιώτη–Μάνος Παπαδάς
Αναμένεται από εαρινή σεζόν.
-Τί εύχεσαι για το μέλλον;
Σίσσυ: Αγάπη. Υγεία. Αυτά. Τα βασικότερα. Τίποτε άλλο δε μετράει.
-Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;
Σίσσυ: Δεν ξέρω!(γέλια) Μάλλον όπως είμαι σήμερα με βλέπω! Θα ήθελα όμως, να έχω τους ανθρώπους που αγαπάω πάρα πολύ δίπλα μου και για τα επόμενα δέκα και για τα επόμενα εκατό χρόνια!
-Τί ρόλο παίζει η οικογένεια, η φιλία και η συνεργασία στη ζωή σου;
Σίσσυ: Η οικογένεια είναι πάρα πολύ σημαντική. Έχω μεγαλώσει σε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και με ένα μεγάλο σόι, όπου μαζευόμασταν όλοι πάντα τις Κυριακές. Ακόμα και σήμερα μαζευόμαστε και βρισκόμαστε και πάμε σε γλέντια, σε παραστάσεις. Διατηρούμε πάντα επαφή. Γενικά τώρα, οι σχέσεις των ανθρώπων δεν είναι εύκολες. Έχω πολλές αδερφικές φιλίες… από το σχολείο, από τα φοιτητικά μου χρόνια και όπως καταλαβαίνεις, λίγοι είναι αυτοί που μπορώ πραγματικά να μιλήσω και να πω ό,τι είναι εντελώς δικό μου.
-Ο έρωτας, ο χωρισμός ή όταν συμβαίνει κάτι σημαντικό στη ζωή σου (ευχάριστο ή δυσάρεστο), παίζει ρόλο στη γραφή σου ως μουσικός;
Σίσσυ: Ο έρωτας όπως προείπα, όχι τόσο. Στη μουσική μου βγάζω κυρίως ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, βιώματα δικά μου και πολλές φορές την απώλεια, την οποία έχω ζήσει και μέσω ενός συγγενικού μου ανθρώπου. Την γιαγιά μου την Ελπινίκη όταν την έχασα, ήταν για εμένα κάτι πολύ βαρύ.
Από κάτι τέτοια γεγονότα όντως επηρεάζομαι, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το συγκεκριμένο το έχω μεταφέρει ιδιαίτερα στη μουσική μου… δεν έχει τύχει να γράψω κάτι με ανάλογο θέμα.
-Πώς περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο, έπειτα από μια κουραστική μέρα; Τί έχεις ως χόμπι;
Σίσσυ: Έχω μπλέξει λίγο τα χόμπι και το τι κάνω ως δουλειά! (γέλια) Όλες μου οι δουλειές θα μπορούσαν να θεωρηθούν και χόμπι! Ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη φωτογραφία, αν και σε μια περίπτωση εργάστηκα και ως επαγγελματίας φωτογράφος! Ασχολούμαι επίσης με τη ζωγραφική, μια και βοηθάω τον πατέρα μου που είναι αγιογράφος και θυμάμαι ότι όταν ήμουν μικρή γύριζα ταινίες με τα ξαδέρφια μου και συμμετείχε όλη η γειτονιά… υπάρχουν ντοκουμέντα σε κασέτες! (γέλια). Είμαι γενικά μέσα σε πολλά δημιουργικά πράγματα!
-Ευχαριστούμε πάρα πολύ για την τόσο ευχάριστη και δροσερή αυτή συνέντευξη! Καλή επιτυχία!
Σίσσυ: Εγώ σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη παρέα!
Συνέντευξη: Αγγελική Μπάτσου
Απομαγνητοφώνηση: Αγγελική Μπάτσου
Επιμέλεια: Μαρία Αγγέλου
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική