Το kallitexnes.gr βρέθηκε την Πέμπτη 1/11 στο Architecture Rock Cafe στου Ζωγράφου, για να παρακολουθήσει και να πάρει συνέντευξη από δύο νέους, πολλά υποσχόμενους καλλιτέχνες από την Κύπρο. Η καρδιά της νύχτας χτυπά στην οδό Ούλοφ Πάλμε και συγκεκριμένα στον αριθμό 23, εκεί όπου είχα τη χαρά να συναντήσω το μουσικό ντουέτο που μας είχε τάξει ότι θα μας ξεσηκώσει με τις υπέροχες επιλογές του σε όλο το φάσμα της ελληνικής μουσικής!
Μέσα σε μισή ώρα, είχα τη χαρά να συνομιλήσω με δυο εξαιρετικά ενδιαφέροντα, νεαρά παιδιά που με σοβαρότητα, μεστότητα και χιούμορ μου άνοιξαν την καρδιά τους και μιλήσαμε για τη μεγαλύτερη αγάπη τους: τη μουσική και τη θέση που έχει αυτή στη ζωή τους. Μου εξήγησαν τι αξία έχουν για εκείνους οι οικογένειές τους και τα όνειρα που κάνουν, οι φίλοι και συνεργάτες, οι σπουδαίοι Έλληνες συνθέτες και μιλώντας μαζί τους, μπήκα κατ’ αυτό τον τρόπο στον υπέροχο κόσμο δυο καλλιτεχνών, που η ζωή τους είναι αφιερωμένη στη μουσική και μόνο σε αυτή.
Καλωσορίζουμε εκ μέρους του kallitexnes.gr τον Δημήτρη Μεσημέρη και τον Ανδρέα Ελεσνίτσαλη.
-Όταν ο Δημήτρης Μεσημέρης συνάντησε τον Ανδρέα Ελεσνίτσαλη… πώς γνωριστήκατε και πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Δημήτρης Μεσημέρης: Με τον Ανδρέα γνωριστήκαμε καθαρά μέσω μουσικής και μέσω κοινών φίλων. Ταιριάξαμε καλλιτεχνικά, μια κι έχουμε κοινές αντιλήψεις και αισθητικές. Αντιλαμβανόμαστε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο τη μουσική κι έτσι από τη στιγμή που ταιριάξαμε σ’αυτό, δε νομίζω ότι χρειάζονται και πολλά πράγματα. Όταν δύο άνθρωποι συμβαδίζουν στον δύσκολο αυτό χώρο, έχουν και την ευκαιρία σε δεδομένη στιγμή να συμπράξουν σε κάτι νέο.
Ανδρέας Ελεσνίτσαλης: Στον τομέα της μουσικής ταυτιστήκαμε αμέσως. Η πρώτη μας συνεργασία ήρθε σχεδόν άμεσα. Έχουμε κάνει πολλά πράγματα μαζί κι ελπίζουμε σε ακόμα περισσότερα.
-Δυο ξεχωριστά υπέροχες φωνές, η μία από την Κύπρο και η άλλη από την Ελλάδα, ενώνουν τις δυνάμεις τους απόψε στο Architecture Rock Bar. Ποιές είναι οι κοινές σας επιρροές από δύο μουσικά αξιόλογες σκηνές;
Δημήτρης: Η κυπριακή μουσική, εκτός από τη δική της παράδοση, είναι σχεδόν ταυτόσημη με αυτή της Ελλάδας. Είναι σημαντικό ότι εγώ και ο Ανδρέας αγαπούμε τους ίδιους συνθέτες, εκτιμούμε την ίδια μουσική και γι΄αυτό απόψε στο Architecture Rock Bar, θα παρουσιάσουμε ένα πρόγραμμα στο οποίο εγώ με την κιθάρα μου κι ο Ανδρέας με το μπουζούκι θα τραγουδήσουμε συνθέσεις αγαπημένων μας καλλιτεχνών.
-Ανδρέα, ποιοί είναι οι αγαπημένοι σας συνθέτες, που θα τραγουδήσετε απόψε;
Ανδρέας: Έχουμε πάρα πολλούς που εκτιμάμε από κοινού, αλλά κι ο καθένας μας ξεχωριστά ακούει φυσικά κι άλλα πράγματα. Στις εμφανίσεις βέβαια που κάνουμε μαζί, έχουμε τους βασικούς συνθέτες, όπως ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Ξαρχάκος, ο Τσιτσάνης, ο Ζαμπέτας, ο Βαμβακάρης και πάρα πολλοί άλλοι. Απόψε θα παίξουμε κι από αυτούς.
-Τί ήταν αυτό που σας ώθησε στη μουσική και στο τραγούδι; Ποιά υπήρξε η έμπνευση ή ο καθοριστικός παράγοντας που σφράγισε την επιλογή σας αυτή;
Δημήτρης: Εγώ έχω μεγαλώσει σε μουσική οικογένεια, μια και ο πατέρας μου και η μητέρα μου είναι μουσικοί. Ο πατέρας μου είναι λαϊκός τραγουδιστής και παίζει μπουζούκι και η μητέρα μου διδάσκει σε ωδείο στην Κύπρο. Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα τραγουδούσα, χτυπούσα ό,τι έβγαζε ήχο στο σπίτι σαν μουσικό όργανο. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην κυριολεξία, μέσα στη μουσική!
Ανδρέας: Από μικρός, η μουσική μου άρεσε πάρα πολύ. Πάντοτε άκουγα μουσική και κάποια στιγμή, εντελώς φυσικά πήγα στο ωδείο να μάθω μπουζούκι και από τότε, νομίζω ότι ήρθαν όλα αρκετά εύκολα.
-Τελικά, έρχεται και σε βρίσκει η μουσική, αντί να την βρεις εσύ. Μιλώντας για έμπνευση… κάπου ως έννοια υπεισέρχεται και το ταλέντο. Τί πιστεύετε για αυτό; Αρκεί ή όπως κάθε εργασία, ο χώρος που κινείστε απαιτεί και σκληρή δουλειά;
Δημήτρης: Αυτό είναι ένα θέμα, το οποίο εξαρτάται από το τι θέλει να κάνει κάποιος. Το ταλέντο σίγουρα είναι για μένα το σημαντικότερο απ’ όλα. Φυσικά και δεν αρκεί όμως, μια και μπορεί ένας καλλιτέχνης να έχει λιγότερο ταλέντο, αλλά να έχει την ικανότητα να σκεφτεί διάφορα πράγματα που μπορεί να κερδίσουν τον κόσμο και να φτιάξει έτσι μια αξιοπρεπέστατη καριέρα. Υπάρχουν ερμηνευτές όμως, που συνάμα υπάρχει και ταλέντο μέσα τους, που μπορεί να κάνουν κάτι εντελώς ξεχωριστό και διαφορετικό. Μπορεί λόγου χάρη, να θέλουν να ερμηνεύσουν αυτούς τους μεγάλους συνθέτες, που σύμφωνα με τη δική μου άποψη για να μπορείς να τραγουδήσεις τα έργα τους, εκτός από την προσήλωση στα τραγούδια (να ξέρεις τους στίχους, να ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάνε), πρέπει να διαθέτεις και το απαραίτητο ταλέντο.
-Πώς νιώθετε για την ελληνική μουσική; Ποιά είναι η αξία της για εσάς ως άνθρωποι αρχικά και φυσικά ως καλλιτέχνες;
Δημήτρης: Σπούδασα στην Αγγλία τέσσερα χρόνια στον τομέα της μουσικής και τραγουδούσα ευθύς εξαρχής ελληνικά. Όλοι μου έλεγαν «γιατί είσαι στην Αγγλία και τραγουδάς εκεί ελληνικά;». Για εμένα, όπως καταλαβαίνετε, ελληνική μουσική σημαίνει αγάπη. Είναι η γλώσσα μας, ένα πολύ σημαντικό πράγμα, γιατί τραγουδώντας σε μια ξένη γλώσσα (έχω τραγουδήσει φυσικά και ξένο ρεπερτόριο), δεν είναι ποτέ το ίδιο με το να τραγουδάς ελληνικά. Το να τραγουδάς στη μητρική γλώσσα βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά. Δεν παρεμβάλλεται η επεξεργασία του μυαλού.
Η ελληνική μουσική είναι ένα απέραντο κεφάλαιο, τουλάχιστον εκατό ετών… ξεκινώντας από πολύ παλιά στην Αμερική, έπειτα στη Σμύρνη και κατόπιν σε όλο τον ελληνικό χώρο. Η ελληνική μουσική είναι τεράστια από κάθε άποψη.
Ανδρέας: Η μουσική είναι όπως και όλες οι άλλες μουσικές και τραγούδια του κόσμου. Οι άνθρωποι δεν γράφουν διαφορετικά στην Ελλάδα και διαφορετικά κάπου αλλού. Οι εμπνεύσεις είναι κοινές σε όλους: η εκάστοτε ιστορία ενός τόπου, λόγου χάρη. Από εκεί και πέρα, για εμάς που μιλάμε ελληνικά κι εκφραζόμαστε μέσα από αυτή τη γλώσσα, τη νιώθουμε πιο κοντά, μια και πολλοί ποιητές και στιχουργοί έχουν προσφέρει πολλά στον τομέα του τραγουδιού. Η ιστορία γενικά, είναι ένας καθοριστικός παράγοντας έμπνευσης.
-Θα σας ενδιέφερε να γράψετε ή να τραγουδήσετε κάτι σε μια άλλη γλώσσα, πέραν της ελληνικής;
Δημήτρης: Αυτό έχει γίνει εκεί που σπούδαζα. Έχω τραγουδήσει στα ιταλικά και στα γαλλικά και φυσικά για τις εξετάσεις, όταν ήμουν πιο μικρός στα ωδεία. Γενικά, είναι ανάγκη κάποια στιγμή να τραγουδήσεις και σε μια άλλη γλώσσα, πέραν της ελληνικής. Απλά γρήγορα κατάλαβα ότι ανήκω ολοκληρωτικά στην ελληνική μουσική. Εμένα λόγου χάρη, μ’αρέσει πολύ ν’ ακούω blues… αλλά δεν μπορώ να παρουσιάσω τον πραγματικό Δημήτρη μέσα από τα blues.
-Ποιές ηθικές αξίες πιστεύετε ότι πρέπει να έχει κάθε καλλιτέχνης, προκειμένου να προχωρήσει σωστά στον χώρο αυτό;
Δημήτρης: Ωραία ερώτηση αυτή… Πιστεύω ότι μπορώ να διακρίνω μέσω άλλων καλλιτεχνών που αγαπώ, μέσα από τον τρόπο που τραγουδάνε, μέσα από την αισθητική που έχουν στη μουσική, από τον τρόπο που προσεγγίζουν τα τραγούδια, την ψυχή και την ηθική τους. Νιώθω ότι μπορώ να καταλάβω την ευθύνη που φέρει όλο αυτό, αλλά όπως είπα και πιο πριν, για να μπορείς να τραγουδήσεις τραγούδια τα οποία γράφτηκαν από τη φτώχεια και από τον πόνο του κάθε ανθρώπου που πέρασε έναν πόλεμο κι έζησε πείνα και θάνατο, σημαίνει ότι κάτι πρέπει να υπάρχει μέσα σου. Πρέπει να υπάρχει μια ηθική, μια καρδιά για να καταφέρνουν να σε αγγίζουν αυτά τα τραγούδια…
Ανδρέας: Θεωρώ ότι η ταπεινότητα είναι το πιο σημαντικό. Το να μην υπάρχει ο φθόνος για τους γύρω σου είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Να κοιτάς τον εαυτό σου, να είσαι ταπεινός και όπου φτάσει όλο αυτό…
-Πείτε μας λίγα λόγια για τις σπουδές σας πάνω στη μουσική. Ποιοί ήταν οι καλύτεροι δάσκαλοι για εσάς;
Δημήτρης: Έχω κάνει στην Αγγλία σπουδές. Στον τελευταίο μου χρόνο εκεί, έκανα διατριβή πάνω στη ρεμπέτικη μουσική. Έχω ψάξει βιβλία, πηγές, τα πάντα! Θυμάμαι ότι κατέβηκα κάποια στιγμή στην Αθήνα και πήρα από τον «Ιανό» τέσσερις ανθολογίες του Τάσου Σχορέλη και για δυο-τρία χρόνια μπήκα αρκετά βαθιά σ’ αυτό το θέμα! Αν ρωτήσεις και τον Ανδρέα, υπήρχε περίοδος πιο παλιά που ήμουν απόλυτα αφοσιωμένος στο ρεμπέτικο!
Σχετικά με τους καλύτερους και μεγαλύτερους δασκάλους… πιστεύω ότι ο καλύτερος δάσκαλος είναι το κεφάλι μας. Όταν ξεκλειδώνεις το μυαλό σου και αντιλαμβάνεσαι τι συμβαίνει γύρω σου. Όταν βλέπεις και μπορείς να ξεχωρίσεις εσύ ο ίδιος τι είναι το ωραίο, το καλό, το άσχημο… όταν αποφασίζεις για το τι θέλεις να κάνεις. Αρχίζεις έτσι ν’ αλλάζεις και να δουλεύεις γι αυτό. Κάτι που μου έκανε εντύπωση στις τελευταίες μέρες των σπουδών στην Αγγλία, ήταν το γεγονός ότι διαπιστώνεις ότι όλες αυτές οι γνώσεις που έχεις για τα πράγματα και νομίζεις ότι είναι πολλές, σ’ ένα δευτερόλεπτο αντιλαμβάνεσαι ότι δε γνωρίζεις τίποτα τελικά στον απέραντο ωκεανό της γνώσης. Αυτό είναι ομολογουμένως, ένα μεγάλο σοκ.
Ανδρέας: Αυτό που μετρά επίσης, είναι οι καλοί καθοδηγητές. Αυτοί που θα δείξουν τον δρόμο κι όταν τελειώσεις μαζί τους με τα μαθήματα, να έχεις τη δύναμη να πορευτείς μόνος σου. Είναι αυτό που λέει κι ο Δημήτρης… ότι τίποτα δε γνωρίζεις στην τελική και πρέπει συνεχώς να πορεύεσαι στη γνώση και να μαθαίνεις. Εγώ έτυχε να έχω πάρα πολύ καλούς καθηγητές, από την αρχή που ξεκίνησα στη μουσική μέχρι και σήμερα ακόμα και νιώθω πάρα πολύ τυχερός γι αυτό.
-Ποιές συνεργασίες κρατάτε πάντα στην καρδιά σας; Ποιοί άνθρωποι στον καλλιτεχνικό χώρο σας στάθηκαν ως βράχοι με την υποστήριξή τους σε κάθε δυνατό επίπεδο;
Δημήτρης: Ο πρώτος άνθρωπος που μου έρχεται στο μυαλό κάθε φορά που κάνω αυτή τη συζήτηση, είναι ο Παντελής Θαλασσινός. Όταν κατεβαίνει στην Κύπρο μαζί με τον μαέστρο Αχιλλέα Τσαγγαρίδη, κάνουμε μαζί εμφανίσεις και αφιερώματα στη μουσική του, μια και είναι ένας καλλιτέχνης που έχει γράψει αριστουργήματα. Επίσης, άλλες ωραίες συνεργασίες που είχα, ήταν όταν παίξαμε μαζί με τον Χρήστο Θηβαίο, τον φίλο Νικόλα Φιλή από την Κύπρο, τον Βασίλη Καζούλη και κάναμε κάτι παρόμοιο με αυτό που θα κάνουμε σήμερα εγώ και ο Ανδρέας. Με μεγάλη μου χαρά παραβρέθηκα επίσης, σε μια συναυλία πριν 4-5 χρόνια στην Πάφο της Μαρινέλας, του Αντώνη Ρέμου και του Χρήστου Νικολόπουλου. Αυτές είναι οι στιγμές που κρατώ πάντα στο μυαλό μου για να μπορώ να συνεχίσω και νιώθω περήφανος που ήμουν κι εγώ ένα μικρό λιθαράκι σ’ αυτές τις εμφανίσεις.
Ανδρέας: Είχα τα τελευταία χρόνια αρκετές συνεργασίες με κάποιους γνωστούς καλλιτέχνες. Αυτές τις συνεργασίες όμως που κρατάω παραπάνω ίσως από κάποιες άλλες, είναι εκείνες με τους φίλους μου που ξεκινήσαμε μαζί, που πορευόμαστε μαζί στη μουσική και ωριμάζουμε μέσα από αυτό. Μ’ αρέσει πολύ να συνεργάζομαι με νέα παιδιά γενικά και όπως είπα πριν, οι φίλοι που απέκτησα από τη μουσική, που ωριμάσαμε μαζί μέσα από αυτή είναι οι δικοί μου βράχοι.
-Πιστεύετε ότι οι τηλεοπτικοί διαγωνισμοί, όντως αναδεικνύουν το πραγματικό ταλέντο κάποιου; Εσύ Ανδρέα, είχες λάβει μέρος και είχες φτάσει ως τον ημιτελικό… τί πιστεύεις;
Ανδρέας: Επειδή είχα πάρει κι εγώ μέρος, πιστεύω οτι η συμμετοχή σε τέτοιου είδους διαγωνισμούς είναι ένα συν. Αυτό που μετρά βέβαια, είναι το πώς θα το αξιοποιήσεις. Μερικές φορές από την άλλη, μπορεί όντως να μην είναι και τόσο καλό, γιατί ενδέχεται να γίνουν κάποια «λάθη» τα οποία θα μείνουν γραμμένα για πάρα πολλά χρόνια και έτσι θα έχουν μπει στη συνείδηση του κόσμου. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο επικοινωνίας, που το έχει ο καθένας σπίτι του. Όλο αυτό απαιτεί σκέψη και ωριμότητα, όταν αποφασίσει κάποιος να πάει σ’ ένα παιχνίδι. Βέβαια τα τελευταία χρόνια, έχω παρατηρήσει ότι δεν βοηθούν και πάρα πολύ αυτά τα μέσα, γιατί δεν είναι μόνο το να μπεις σ’ ένα σπίτι μέσω της τηλεόρασης, αλλά πρέπει να αποδείξεις την αξία σου με άλλους τρόπους. Η μουσική δεν είναι τηλεόραση. Η μουσική είναι ήχος, είναι στίχος και δυστυχώς πολλές φορές ξεχνάμε το βασικό αυτό χαρακτηριστικό.
Δημήτρης: Κι εγώ πιστεύω το ίδιο πράγμα που είπε ο Ανδρέας, απλά το έχω ήδη πει και το γνωρίζει και ο ίδιος ότι τέτοιου είδους τηλεοπτικοί διαγωνισμοί δεν είναι του τύπου μου. Δεν είμαι άνθρωπος που θα πήγαινα σ’ ένα παιχνίδι να παρουσιάσω τον εαυτό μου και να κριθώ από κριτές. Το να κρίνεις το τραγούδι ή τη μουσική στην τηλεόραση, είναι κάτι το οποίο με προβληματίζει ως προς το σωστό αποτέλεσμα. Πας σ’ ένα παιχνίδι και είναι μια στιγμή μόνο… λίγα λεπτά που λες ένα τραγούδι και μπορεί έχοντάς σου τύχει το οτιδήποτε, να μη μπορέσεις να το ερμηνεύσεις σωστά. Τί γίνεται τότε; Πώς μπορεί κάποιος να κρίνει την πορεία ενός καλλιτέχνη μέσα σε δύο λεπτά; Ο κόσμος που παρακολουθεί βγάζει ένα συμπέρασμα, δικαιολογημένα φυσικά, το οποίο μπορεί να είναι και αναληθές. Δεν κρίνεις έτσι την πορεία τη συνολική, αλλά τη στιγμή, πράγμα άδικο.
-Ποιός είναι ο ρόλος της οικογένειας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα κάποιου; Βοήθησαν οι γονείς σας, ώστε να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας;
Δημήτρης: Σε άλλες περιπτώσεις σίγουρα άλλοι γονείς, κρατώντας πατροπαράδοτες τακτικές, έφερναν εμπόδια στα παιδιά στο θέμα το χρηματικό, για το αν δηλαδή η ενασχόληση με την τέχνη θα φέρει λεφτά και ούτω καθεξής. Προσωπικά εμένα, επειδή κι οι δυο μου γονείς είναι μουσικοί, ήταν πάρα πολύ πρόθυμοι να με βοηθήσουν. Το ότι έγινα μουσικός, ήταν απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου κάτι το αυτονόητο.
Ανδρέας: Εμένα οι γονείς μου, αν και δε σχετίζονται με τον συγκεκριμένο χώρο, σε δεδομένη συζήτηση δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα.
-Πείτε μας τι αγαπάτε και τι μισείτε περισσότερο στην Κύπρο και στην Ελλάδα αντίστοιχα!
Δημήτρης: Ο κάθε άνθρωπος σκέφτεται διαφορετικά από τον άλλο. Εμένα παραδείγματος χάρη, μπορεί να μου αρέσουν κάποια πράγματα που δεν αρέσουν στον άλλο. Κάποια πράγματα όμως που υπάρχουν στην Ελλάδα με ξαφνιάζουν, γιατί δεν υπάρχουν στην Κύπρο, με πρώτο και καλύτερο τον τρόπο που οδηγούν οι Έλληνες οδηγοί! Το θέμα με το παρκάρισμα και στις δύο λωρίδες… δεν υπάρχει όλο αυτό! (γέλια)
Σοβαρά τώρα όμως… οι δύο χώρες γενικά, μοιάζουν σε πολλά. Αυτό που δεν μου αρέσει όμως καθόλου σε κάθε περίπτωση, είναι η έλλειψη της δικαιοσύνης. Αυτό που μου έχει κάνει εντύπωση, είναι που ο καθένας κρίνει και λέει για τον οποιονδήποτε ό,τι θέλει χωρίς να έχει κυρώσεις γι΄αυτό, ενώ σε μια άλλη χώρα ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Στο Facebook λόγου χάρη, όταν μπαίνω και διαβάζω τα σχόλια κάτω από ένα post που γίνεται ένας χαμός, αναρωτιέμαι αν όντως όλο αυτό αντικατοπτρίζει την κοινωνία που ζούμε…
-Ζούμε σε μια πολιτισμένη ζούγκλα, όπως λέω εγώ. Πέραν τούτου όμως… ποιά είναι τα όνειρά σας για το μέλλον;
Δημήτρης: Για εμένα, επιτυχία είναι μόνο και μόνο ότι έχω την ευλογία να βγαίνω πάνω σε μια σκηνή, να πιάνω την κιθάρα μου και να τραγουδάω στο κοινό μου. Αυτή είναι για εμένα η ευτυχία. Όλα τα άλλα, ακόμα και τα όνειρα ακολουθούν. Βεβαίως και ονειρευόμαστε να παίζουν τα τραγούδια μας, να μας καλούν, να έχουμε επιτυχία, αλλά αν τα αφαιρέσεις όλα αυτά, τί μένει; Η σκηνή και το τραγούδι είναι το καλύτερο. Να είμαστε καλά, να έχουμε να τραγουδάμε και το όνειρό μου να είναι μόνο αυτό: να τραγουδάω πάντα.
Ανδρέας: Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για μένα!
-Τί νέο μας ετοιμάζετε ως ομάδα αρχικά, αλλά και προσωπικά ο καθένας από εσάς;
Ανδρέας: Ακόμα δεν έχω μιλήσει για μελλοντικά σχέδια, αν και θα υπάρξουν σίγουρα. Τα Χριστούγεννα θα παίξω στην Κύπρο και στην Αθήνα ξανά. Επίσης συνεργάζομαι με τον συνθέτη Ιούλιο Γεωργακόπουλο, που έχει γράψει μουσική πάνω σε κάποια ποιήματα του Γιώργου Αλεξάνδρου. Πριν λίγες μέρες πήγαμε στο στούντιο και ηχογραφήσαμε έξι τραγούδια για τη νέα αυτή δουλειά. Τραγουδάω εγώ και τρία παιδιά ακόμα και με μεγάλη χαρά συνεργάζομαι και με αυτή την ομάδα.
Δημήτρης: Εγώ στην Κύπρο, που είναι και η βάση μου, εμφανίζομαι κάθε βδομάδα σε τουλάχιστον τρία live μαζί με την ομάδα μου που ονομάζεται Jurassic Band, όχι από την ομώνυμη ταινία (γέλια), αλλά από το μουσικό όργανο τζουρά που χρησιμοποιούμε. Επίσης, μαζί με τον Ανδρέα Μωυσέως τραγουδάμε σ’ ένα μαγαζί, στο «Avalon», που είναι στη Λάρνακα και κάνω και κάποιες εμφανίσεις στο «Baristro» στη Λευκωσία. Τώρα είμαι στην προσπάθεια εδώ στην Αθήνα, να κυκλοφορήσω ένα δίσκο με δικά μου τραγούδια, με στίχους και μουσική από άλλους συνθέτες που δεν μπορώ να ανακοινώσω ακόμα και ελπίζω να ολοκληρωθεί σύντομα. Σε κάθε περίπτωση, θα μάθετε νέα μου!
-Κάπου εδώ, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πάρα πολύ για τη συνέντευξη! Εύχομαι ένα υπέροχο live! Θα τα ξαναπούμε!
Δημήτρης + Ανδρέας: Εμείς ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία!
Σε μια εποχή που δε θεωρείται εύκολη γενικά, έρχονται δύο ταλαντούχοι μουσικοί και μας αποδεικνύουν ότι όσο υπάρχει αισιοδοξία, αγάπη για την τέχνη, όρεξη για δουλειά και συνεργασίες, όλα επιτυγχάνονται. Από την πλευρά μας, τόσο ως ακροατές, όσο και ως kallitexnes.gr, τους ευχόμαστε τα καλύτερα και ελπίζουμε να τους έχουμε σύντομα ξανά κοντά μας!
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική