Xρήστος Παπαδόπουλος – συζητώντας μια πορεία σαράντα ετών, με τους kallitexnes.gr

Γράφει η Μπάτσου Αγγελική
Μεγάλες συνθέσεις για τα αξέχαστα “Παιδιά από την Πάτρα”, επτά πλατινένιοι δίσκοι, μουσικές δημιουργίες για δεκαοκτώ τηλεοπτικές σειρές, για τέσσερις ταινίες μεγάλου μήκους, συναυλίες σε εσωτερικό και εξωτερικό, ατελείωτες στιγμές δόξας, μια σχέση αμοιβαίας αγάπης με το ελληνικό κοινό. Σαράντα χρόνια μουσικής πορείας τα οποία ενώνονται για δύο εμφανίσεις σε μια μεγάλη παρέα με ονομασία “Το soundtrack της ζωής μου”, στη μουσική σκηνή Σφίγγα. Έπειτα από την πρώτη βραδιά στις 14/2, ο ταλαντούχος και πολυπράγμων Χρήστος Παπαδόπουλος, μίλησε τους kallitexnes.gr για όλα όσα αφορούν τις σκέψεις και τον χαρακτήρα ενός καλλιτέχνη που είναι πάντοτε μέσα στα  καλλιτεχνικά πράγματα.

Λιτός, κομψός στο λόγο και πάντοτε αυθεντικός, ο συνθέτης και μουσικός αυτός, εξηγεί με τον πιο ωραίο τρόπο τα πώς και τα γιατί που τον προσδιορίζουν και αποδεικνύει μέσω αυτής της συνέντευξης για ποιο λόγο είναι τόσο αγαπητός στο ελληνικό κοινό του. Ας τον απολαύσουμε!

Μέσα από τον τίτλο “Το soundtrack της ζωής μου” εμφανίζεστε 14/2 και 21/02 στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα. Ποιο είναι τελικά για εσάς το soundtrack της ζωής σας; Τι περιλαμβάνει;

Χρήστος Παπαδόπουλος: Περιλαμβάνει μουσικές και μνήμες του πως γράφτηκαν όλα αυτά τα τραγούδια, στα οποία γράφω τη μουσική εδώ και 40 χρόνια. Π.χ. το μισό «Αρχιπέλαγος» γράφτηκε το 2004 στη Μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος και το υπόλοιπο γράφτηκε ένα βροχερό μεσημέρι στα Γρεβενά, το 2005.

Όλα αυτά στο δικό μου μυαλό, γιατί εγώ ξέρω πότε και πώς τα έγραψα. Για τον κόσμο, στο πρώτο μέρος της παράστασής μου στη Σφίγγα, θα παίξω όλες αυτές τις μουσικές μου από τις 18 τηλεοπτικές σειρές και τις 4 ταινίες μεγάλου μήκους που έχω συνθέσει.

Μαζί σας, συνοδοιπόροι στο μουσικό αυτό ταξίδι στη Σφίγγα είναι μια φανταστική μπάντα και δυο υπέροχες φωνές, η Δήμητρα Σταθοπούλου και η Ιώ Νικολάου. Πείτε μας αν θέλετε, κάποια λόγια για την ομάδα αυτή!

Χ.Π.: Ναι, με τους μουσικούς μου είμαι πρώτα φίλος και μετά συνεργάτης και επιλέγω να είναι πρώτα καλοί άνθρωποι και μετά καλοί μουσικοί. Το ίδιο και οι δύο πολύ καλές φωνές που έχω μαζί μου, η Δήμητρα Σταθοπούλου και η Ιώ Νικολάου.

1980-2020. 40 χρόνια αδιάλειπτης μουσικής πορείας. Αν είναι να κάνετε έναν απολογισμό όλων όσων ζήσατε από την αρχή του ταξιδιού με τα παιδιά από την Πάτρα, ποιες θα μπορούσαν να είναι οι σπουδαιότερες στάσεις σας; Τελικά τι μετράει περισσότερο; Το ίδιο το ταξίδι ή ο τελικός προορισμός;

Χ.Π: Δεν θα σου πω ότι το μόνο που μετράει είναι το ταξίδι για την Ιθάκη… Μετράνε οι 7 πλατινένιοι δίσκοι (750.000 πωλήσεις) με «Τα παιδιά από την Πάτρα», οι οικονομικές απολαβές, τα ταξίδια και κακά τα ψέματα, η πιο δυνατή στιγμή για έναν συνθέτη είναι όταν ακούει τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο και ακόμη πιο πολύ όταν τα παίζει ένα διερχόμενο αμάξι στη διαπασών.

Μοιραστείτε μαζί μας, αν θέλετε, κάποιες καθημερινές ή όχι στιγμές που ζήσατε ως μουσικός και συνθέτης με τα “Παιδιά από την Πάτρα”. Πόσο σημαντική υπήρξε η πόλη αυτή για εσάς;

Χ.Π.: Τα φοιτητικά μου χρόνια έζησα στην Πάτρα και αυτά ήταν τα χρόνια της ανεμελιάς και των μουσικών μου σπουδών, αν και είμαι ο μοναδικός από το συγκρότημα, που πήρα το πτυχίο του Μηχανολόγου Μηχανικού από το Πολυτεχνείο της Πάτρας. Οι στιγμές που με χαρακτηρίζουν σε αυτή την πόλη (γιατί από το 1984 ζω στην Αθήνα), είναι οι φοιτητικές παρέες στην Πλατεία Όλγας που μας «κερνούσαν ποτά και ιδέες».

Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, τι ήταν αυτό που σας έσπρωξε στον μουσικό δρόμο; Ποιες ήταν οι επιρροές που καθόρισαν την πορεία προς τη σύνθεση και τη λατρεία της μουσικής;

Χ.Π.: Ο Jimmi Hendrix στα μαθητικά μου χρόνια (Γρεβενά 1961-1979) και ο Μανώλης Χιώτης στα φοιτητικά (1980-1985)

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια της επιτυχημένης σας πορείας, ποιες είναι οι πιο σημαντικές σας συνεργασίες;

Χ.Π.: Συνεργάστηκα με αρκετούς σπουδαίους ερμηνευτές, όπως οι: Πασχάλης Τερζής,  Γλυκερία, Δημήτρης Μητροπάνος, Γιώργος Νταλάρας, Θέμης Αδαμαντίδης, Δούκισσα, Σταμάτης Κόκκοτας, Ρίτα Σακελλαρίου, αλλά και με τόσους άλλους «μη διάσημους», εξίσου σημαντικούς ερμηνευτές.

Αν σας δινόταν η ευκαιρία να ξαναγυρίσετε το ρολόϊ του χρόνου πίσω, τι θα αλλάζατε και τι θα επιλέγατε να κρατήσετε ακριβώς το ίδιο; 

Χ.Π.: Δεν θα άλλαζα τίποτα. Άλλα πάντα με τρώει ποια θα ήταν η πορεία του συγκροτήματος αν στο «πικ» της καριέρας μας μελοποιούσαμε μεγάλους ποιητές. Και αν τις μεγάλες επιτυχίες μας τις κάναμε σε μία μεγάλη δισκογραφική εταιρία της εποχής (Minos, Polygram, Sony) και όχι στις ανεξάρτητες παραγωγές των αδελφών Φαληρέα.

christos2

H πιο δυνατή στιγμή για έναν συνθέτη είναι όταν ακούει τα τραγούδια του στο ραδιόφωνο και ακόμη πιο πολύ όταν τα παίζει ένα διερχόμενο αμάξι στη διαπασών.

Έχετε συνθέσει τη μουσική για κάποια από τα πιο ενδιαφέροντα soundtrack για κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές σειρές όπως: “ Oι γαμπροί της ευτυχίας”, “ I love Karditsa”, “Τύχη βουνό”, “Της αγάπης μαχαιριά”, “Αρχιπέλαγος”. Ποιες είναι κατά τη γνώμη σας οι πιο αντιπροσωπευτικές σας συνθέσεις τις οποίες ξεχωρίζετε για καθαρά δικούς σας λόγους;

Χ.Π.: Όσες φορές συνεργάστηκα με Pop συγκροτήματα, όπως οι Onirama, Μέλισσες κ.λ.π., αναγκάστηκα να φτηνύνω λίγο τις συνθέσεις μου, για να είμαι μέσα στην ελαφρότητα και την εμπορευματοποίηση της μουσικής, όπως τη θέλει το σύστημα σήμερα. Εκεί που δεν έκανα εκπτώσεις, θεωρώ ότι έγραψα πιο σπουδαία πράγματα.

Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω (Δημήτρης Μητροπάνος, σε στίχους Σώτιας Τσώτου)

Αρχιπέλαγος (Πασχάλης Τερζής, σε στίχους Κώστα Μπαλαχούτη)

Άνεμος (Γιώργος Νταλάρας, σε στίχους Γιώργου Σαρρή)

Αυτή η γη έχει φωνή (Βασίλης Σκουλάς-Αλέξης Παρχαρίδης, σε στίχους Κώστα Μπαλαχούτη)

Φίλα με (Σταμάτης Κραουνάκης, σε στίχους Κώστα Μπαλαχούτη)

Κόκκινο Ποτάμι (Ελεονώρα Ζουγανέλη, σε στίχους Κώστα Μπαλαχούτη)

Μια εξίσου ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική συλλογή θεωρείται η ιδέα προβολής κύκλων τραγουδιών για τις χαμένες πατρίδες. Έχετε εργαστεί με περίσσιο μεράκι και κόπο για την ιδέα αυτή σε δισκογραφικό επίπεδο. Τι έχετε να μας πείτε για αυτή σας την πρωτοβουλία;

Χ.Π.: Η καταγωγή μου είναι από τα Γρεβενά, μισός Πόντιος, μισός Μακεδόνας. Το 2011, έφυγε πλήρης ημερών (102 ετών) η γιαγιά μου Μυροφόρα, που ήταν από τις τελευταίες γυναίκες της πρώτης γενιάς του ξεριζωμού από τα χωριά του Πόντου, στα χωριά της Δυτικής Μακεδονίας. Εκείνο το βράδυ έγραψα 6 μελωδίες για ποντιακή λύρα, για να τη συνοδεύουν στο μεγάλο ταξίδι προς το άγνωστο. Αυτό ήταν το έναυσμα για να κάνω το «Αυτή η γη έχει φωνή» (2011), «Ξενιτεμέντσα Παναΐα» (2012), «Ξεριζωμός 91 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης» (2013), «11 τραγούδια του Βιτσέντζου Κορνάρου» από τον Ερωτόκριτο (2014).

Η σχέση σας με την τηλεόραση μόνο μαγική μπορεί να χαρακτηριστεί. Τόσο μέσω εμφανίσεών σας σε μουσικά δρώμενα όσο και σε τομέα παρουσίασης εκπομπών όπως η “Χάριν Ευφωνίας”  αρχικά στο κανάλι Seven και έπειτα στο κανάλι της Βουλής. Τι θεωρείτε ότι μπορεί να προσφέρει η τηλεόραση, η “σωστή” τηλεόραση, στη διάδοση της μουσικής στο πιο ευρύ κοινό; Είναι τελικά η οπτικοακουστική επικοινωνία πιο άμεση και συνακόλουθα πιο ποιοτική αισθητικά;

Χ.Π.: Το 1995, είχα την ευτυχή συγκυρία να με καλέσει η σκηνοθέτης Βρισηίδα Δανάλη στο κανάλι Seven, να παρουσιάσω μια εκπομπή για το μπουζούκι. Άρεσα και είπαμε να κάνω μια ακόμη για του ούτι. Αυτή ήταν! Ακολούθησαν άλλες 150 εκπομπές μέχρι το 2002.

Το 2015 αγόρασε το υλικό αυτό το κανάλι της Βουλής και λέω αγόρασε, γιατί ότι κάνω το κάνω ως δική μου παραγωγή.

Από το 2017 μέχρι το 2020, έκανα και 55 εκπομπές στο κανάλι της Βουλής. Είμαι ευτυχισμένος, γιατί έπαιξα αυτοσχέδια και έμαθα μουσική δίπλα από τους μεγαλύτερους μουσικούς της χώρας.

Όλα αυτά τα χρόνια βαδίζετε ένα δύσκολο ομολογουμένως μονοπάτι με απόλυτη σοβαρότητα, μέτρο και ποιότητα χαρακτήρα. Πόσο σημαντικά είναι για εσάς τα τρία αυτά στοιχεία προκειμένου κάποιος να είναι ένας σωστός επαγγελματίας;

Χ.Π.: Το μέτρο και την ποιότητα τα είχα πάντοτε. Τώρα στα 58 μου χρόνια προσπαθώ να κατακτήσω τη σοβαρότητα, αλλά δεν μπορώ πάντα. Πάντα θέλω να κάνω μια σκανταλιά, να ξεφύγω από την παρτιτούρα, να παίξω κάτι εκτός προγράμματος. Αλήθεια τη βρίσκω πιο πολύ όταν παίζω ξαφνικά σε ένα κομμάτι του Πάνου Γαβαλά, κάτι από Duke Ellington.

Ποια είναι τα επαγγελματικά σας σχέδια για το μέλλον; Τι νέο μας ετοιμάζετε για το 2020;.

Χ.Π.: Ετοιμάζω τη μουσική για μια ταινία και παράλληλα γράφω τραγούδια για νέους τραγουδιστές.

Και για το τέλος, ας κλείσουμε τη συνέντευξη αυτή με τον πιο αγαπημένο σας τραγούδι και στίχο ο οποίος σας εκφράζει απόλυτα!

Χ.Π.: Αφιερώνω στον εαυτό μου, όταν είμαι στις μαύρες μου, το «Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω κι άσπρα φορώ όταν πενθώ» και στη γυναίκα μου «Φίλα με, σαλπάρω και χάνομαι…».

Σας ευχαριστώ πολύ,

Χ.Παπαδόπουλος

christos

Αγγελική Μπάτσου

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Αγγελική Μπάτσου