-Πείτε μας λίγα λόγια για τον Πολυχώρο «Διέλευσις». Με ποιό σκεπτικό ιδρύθηκε και τί είναι εκείνο που τον κάνει να ξεχωρίζει τόσο;
Χρυσάνθη Κορνηλίου: Το σκεπτικό ήταν να υπάρξει μία εστία πολιτισμού, που ήταν μες στα ενδιαφέροντά μου και στις δυνατότητές μου. Είμαι μεταπτυχιακή θεατρολόγος στο Καποδιστριακό, έχω κάνει τις σπουδές μου πάνω στο αντικείμενο αυτό και σκέφτηκα λοιπόν ένα χώρο πολιτισμού που να συμπεριλαμβάνει διάφορες μορφές τέχνης, όπως θέατρο, μουσική, ακόμα και εθελοντισμό. Ήτανε φορές που είχαμε ασχοληθεί με εθελοντισμό. Δηλαδή παίρναμε ομάδες αστέγων κ.λ.π και είχαμε κάνει κάποιες εκδηλώσεις στη «Διέλευση» ή σε συνεργασία με φορείς και οργανώσεις που είχαν ασχοληθεί με αυτούς. «Δρόμοι ζωής», «Άρτος Δράση» και είχαμε συνεργαστεί και με τον σύλλογο βοήθειας παιδιών Αιθιοπίας. Γίνονται επίσης πολύ ωραίες μουσικές εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, εικαστικά δρώμενα, εκθέσεις ζωγραφικής, αφιερώματα σε ποιητές, λογοτέχνες και πολλά άλλα. Στον ίδιο χώρο λειτουργεί φυσικά και το θέατρο, με σπουδαίες κατά καιρούς παραστάσεις.
-Αυτή τη σεζόν υπογράφετε σκηνοθετικά το κορυφαίο έργο ενός Ισπανού θεατρικού συγγραφέα του 17ου αιώνα. Τί ήταν αυτό που σας οδήγησε στην επιλογή του συγκεκριμένου συγγραφέα και έργου;
Χρυσάνθη: Από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το έργο, γιατί παρουσιάζει τη σύγκρουση του ανθρώπου με το μοιραίο, αναδεικνύοντας τον ρόλο της ελεύθερης βούλησής του και πώς μπορεί ο άνθρωπος να διαχειριστεί τα πλαίσια της ελευθερίας του σε δεδομένες καταστάσεις που δεν αλλάζουν. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο έργο, μέσα στη μυθοπλασία του η πρόβλεψη των άστρων φαίνεται να δημιουργεί μια αμετάκλητη κατάσταση. Ωστόσο, ο άνθρωπος μπορεί να επενεργήσει και να το διαχειριστεί μ’ ένα τρόπο ώστε να βγει το περισσότερο καλό. Να πούμε ένα παράδειγμα; Σε μια περίοδο κρίσης, ένας μπορεί να γίνει μαυραγορίτης ή να γίνει ήρωας. Αυτός είναι ο τρόπος που διαχειριζόμαστε εμείς το αμετάκλητο έτσι ώστε να φέρνουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αυτό με είλκυσε και επέλεξα το έργο αυτό.
-Κάπου διάβασα ότι θεωρούσαν τον συγγραφέα του θεατρικού μας παρόμοιο με τον Σαίξπηρ.
Χρυσάνθη: Όντως. Βέβαια είναι και της ίδιας εποχής θα λέγαμε και παίζει φυσικά και αυτό το ρόλο του. Έχει σαφώς σαιξπηρικά στοιχεία και όταν πρωτοδιάβασα το έργο, μου θύμισε πάρα πολύ τον Σαίξπηρ.
-Ο χαρακτήρας του Σιγισμούνδου μοιάζει σε πολλά με τον Άμλετ, δε συμφωνείτε;
Χρυσάνθη: Έχει κάποια κοινά στοιχεία, χωρίς όμως να είναι και εντελώς ίδιοι. Ο Σιγισμούνδος έχει μία εξέλιξη από την άγρια φύση του που την εκδηλώνει μέσα στον κλεισμένο πύργο, ενώ ο Άμλετ είναι κάτι σταθερό. Θέλει να πάρει εκδίκηση από την αρχή και από την αρχή ως το τέλος είναι αφοσιωμένος σε αυτό το σκοπό. Είναι άλλο σύμβολο ο Άμλετ, άλλο σύμβολο ο Σιγισμούνδος. Ο Σιγισμούνδος μεταλλάσσεται σαν χαρακτήρας από την αρχή. Ο Άμλετ μένει σταθερός. Έχει διαφορετικά στοιχεία.
Εύχομαι ο άνθρωπος να γίνει συνειδητοποιημένος και να μην περιμένει πια σωτήρες. Σωτήρες είμαστε εμείς. Οι άνθρωποι είναι κύτταρα της κοινωνίας. Αν εξυγιανθούν τα κύτταρα, όλη η κοινωνία θα εξυγιανθεί.
-Στην εποχή της κρίσης, πώς συμβάλλει ο Πολυχώρος «Διέλευσις»;
Χρυσάνθη: Σε μια σύγχρονη εποχή κρίσης οι άνθρωποι ιδιωτεύουν, πράγμα το οποίο απέφυγα με υλικό κόστος, αλλά με ψυχικό και πνευματικό όφελος. Σε τέτοιες εποχές οι άνθρωποι σκέφτονται συνήθως με μαύρο τρόπο, πέφτουν σε κατάθλιψη και απομονώνονται. Ήθελα να υπάρχει ένας χώρος που να συναντιούνται άνθρωποι της ίδιας ποιότητας, να δημιουργούνται γνωριμίες, ανθρώπινες σχέσεις και να αναπτύσσονται νέα ενδιαφέροντα και γόνιμες αναζητήσεις. Αυτός ο χώρος πολιτισμού λοιπόν, είναι σαν ένα φως αναμμένο μέσα στο σκοτάδι. Σαν να προχωράει κανείς μια νύχτα μέσα στο σκοτεινό δάσος και να βλέπει μία καλύβα… ακριβώς όπως στα παραμύθια!
-Θα θέλαμε να μας παρουσιάσετε τους πρωταγωνιστές του θεατρικού και να μας πείτε κάποια λόγια για αυτούς.
Χρυσάνθη: Οι ηθοποιοί μας είναι επτά και ο καθένας από αυτούς είναι ξεχωριστός! Η Χάρις Συμεωνίδου είναι μία σπουδαία ηθοποιός, με την οποία γίναμε φίλες στην πορεία του συνεργασίας μας. Είχα δει και μονόλογό της, που μου άρεσε πολύ. Έτσι την κάλεσα στο έργο αυτό να κάνει το ρόλο της Ροζάουρα. Είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, πειθαρχημένη σαν ηθοποιός, φιλότιμη, με ήθος και γενικά μου έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Υποδύεται έναν πολύ δύσκολο ρόλο, ενσαρκώνοντας μέσα στο έργο και τον άντρα και τη γυναίκα.
Ο Πέτρος Τσαπαλιάρης είναι ένα νεαρό παιδί 26 ετών, ο οποίος όμως έχει ταλέντο και εξελιξιμότητα. Νομίζω ότι αυτός ο ηθοποιός αν εργαστεί σοβαρά, θα πάει πολύ μπροστά. Εγώ του εύχομαι επειδή είναι νέο παιδί, πραγματικά να εργαστεί με συνέπεια και να αγαπήσει την εργασία, γιατί στο θέατρο όταν κάποιος έχει δυνατότητες μπορεί εύκολα να καβαλήσει καλάμι, ας πούμε. Αυτό έχει συμβεί σε πάρα πολλούς. Στην περίπτωση όμως του Πέτρου, πιστεύω ότι έχει ένα πολύ καλό χαρακτήρα, επομένως θα έχει και εξελιξιμότητα.
Ο Γιάννης Λαμπρόπουλος είναι ένας παλαίμαχος ηθοποιός του Εθνικού Θεάτρου με μεγάλη πείρα και πολλές τηλεοπτικές και θεατρικές παραστάσεις πίσω του. Είναι πολύ συνεργάσιμος, ένας άνθρωπος με περιεχόμενο και πνευματικότητα. Επομένως δε χρειαζόταν να του πω πολλά πράγματα, ο Γιάννης έμπαινε στο ρόλο αμέσως.
Το ίδιο ισχύει και για τον Τάσο Αντωνίου, με τον οποίο τελειώσαμε την ίδια σχολή θεατρολογίας στην Πάτρα. Είναι και θεατρολόγος, ήταν βοηθός σκηνοθέτη και γνωρίζω ότι έχει αυτές τις ικανότητες. Είναι πάρα πολύ καλός ηθοποιός. Έχει πολύ ταλέντο και κάνει εύστοχες παρατηρήσεις. Είναι εξαιρετικός.
Με την Βίκυ Ευαγγέλου είχαμε συνεργαστεί και στο προηγούμενο έργο που ανέβασα, το «Joshua Immanuel», στο οποίο έκανε εντελώς διαφορετικό ρόλο σε σύγκριση με τον ρόλο του Κλαρίν. Είχε συνεργαστεί με την «Διέλευση» και πιο πριν, στο «Να ντύσουμε τους γυμνούς» του Πιραντέλο και την είχα δει παλιά στο «Θέατρο της ημέρας», στο «Εσύ και τα σύννεφα σου» σε σκηνοθεσία Γιώργου Γραμματικού και ήταν πραγματικά εξαιρετική. Δεν είναι μόνο μια υπέροχη ηθοποιός, αλλά κι ένας εξαιρετικός άνθρωπος! Συνεπέστατη, εργατικότατη, μαθαίνει τα λόγια της αμέσως. Είναι πολύ πειθαρχημένη ηθοποιός, κάτι που χρειάζεται πάρα πολύ ο σκηνοθέτης, μια και η πειθαρχία είναι πολύ βασικό πράγμα.
Τον Γιάννη Δαφνιωτίδη τον γνώρισα φέτος και οφείλω να πω ότι είναι πολύ συνεργάσιμος και αυτός. Στο θεατρικό μας κάνει τον ρόλο του Αστόλφο. Είναι η πρώτη μας συνεργασία, αλλά βλέπω ότι πάει καλά. Φυσικά παίζει ρόλο και το γεγονός ότι οι ηθοποιοί μιας παράστασης πρέπει να έχουν καλούς χαρακτήρες, ώστε να μπορέσει να υπάρχει αρμονική συνεργασία και ένα καλό κλίμα μεταξύ τους. Αυτό πάντα βοηθάει.
Τέλος θα αναφέρω τη Μαρία Μαλλούχου, με την οποία είχαμε συνεργαστεί και πιο παλιά στο «Άμλετ versus Τέλμα» όπου υποδυόταν τη Γερτρούδη. Στο θεατρικό μας κάνει τον ρόλο της Εστέλλας. Λόγω προηγούμενης συνεργασίας, είναι ένας άνθρωπος που ξέρω ποια είναι και μια καλλιτέχνιδα με την οποία συνεργάζομαι θαυμάσια.
Γενικά με τους ηθοποιούς μου φέτος δεν έχω προβλήματα. Είναι μια πολύ καλή συνεργασία, πράγμα που δεν συνέβαινε όλες τις χρονιές. Το αποτέλεσμα της αρμονικής μας συνεργασίας στο συγκεκριμένο έργο, νομίζω ότι βγαίνει και στην παράσταση.
-Αυτό το έργο του 17ου αιώνα, που αγγίζει τόσο το μεταφυσικό, όσο και το φυσικό ως φιλοσοφία, θεωρείται ότι έχει δεχτεί την επίδραση των έργων του Montaigne, του Descartes και του Pascal. Ως βασικό μότο είναι τα λόγια του Σιγισμούνδου ότι «η ζωή είναι ένα όνειρο… ένα όνειρο μέσα στο όνειρο…», τα οποία όμως αγγίζουν το μεταφυσικό ως ουσία. Πού πιστεύετε τελικά ότι στηρίζεται φιλοσοφικά το έργο και το θεατρικό, ως επέκταση; Στο φυσικό ή στο μεταφυσικό;
Χρυσάνθη: Πιστεύω ότι το φυσικό και το μεταφυσικό δεν διαφέρουν. Ο όρος «μεταφυσική» θα λέγαμε ότι χρησιμοποιείται περισσότερο καταχρηστικά, με την έννοια του ότι πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι πέρα από τα ορατά υπάρχουν και πράγματα τα οποία δεν αντιλαμβανόμαστε μέσω των πέντε αισθήσεων, οι οποίες μας περιορίζουν. Δεχόμαστε με τον όρο «μεταφυσική» ότι η πραγματικότητα αγκαλιάζει και πράγματα που είναι πέραν του φυσικού, δηλαδή αυτού που αντιλαμβανόμαστε με τις 5 αισθήσεις, διότι το φυσικό δεν είναι μόνο αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις 5 αισθήσεις. Τους φυσικούς, ψυχικούς, πνευματικούς νόμους δεν τους αντιλαμβανόμαστε, όμως αυτοί υπάρχουν. Δεν είναι αφύσικοι, φυσικοί είναι. Το μεταφυσικό είναι κι αυτό φύση με Φ κεφαλαίο, διότι όταν λέμε φύση την περιορίζουμε στον αντιληπτό κόσμο δια των 5 αισθήσεων. Ωστόσο ο κόσμος των 5 αισθήσεων, μας κάνει μία αναγωγή αναλογικά σε πράγματα τα οποία είναι υπερ-φυσικά, δηλαδή έξω από αυτά που αντιλαμβανόμαστε. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος έλεγε, «όπως είναι τα κάτω, είναι και τα άνω». Εάν θέλουμε λοιπόν, να δούμε αναλογικά κάποιες πνευματικές πραγματικότητες που δεν τις αντιλαμβανόμαστε διά των 5 αισθήσεων, μπορούμε να παρατηρήσουμε τη Φύση και αυτή θα μας δείξει το δρόμο. Είναι δάσκαλος η Φύση.
Ο παιδαγωγός Κλοτάλντο δια της φύσεως διδάσκει τους νόμους στον Σιγισμούνδο. Δεν είναι τυχαίο αυτό. Επομένως, μπορούμε να δούμε ότι συνδέονται το φυσικό με το μεταφυσικό και ότι δεν είναι κάτι διαφορετικό. Απλώς ο όρος αυτός μπαίνει, προκειμένου να καταλάβουμε αυτή τη διαφορά. Θεωρώ ότι αυτό είναι το βασικότερο στοιχείο του έργου. Είναι μια βασική αλήθεια γενικότερα.
-Ποιά είναι η σημασία της μοίρας και της ελεύθερης βούλησης τόσο σε ατομικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο;
Χρυσάνθη: Σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο, λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Το μοιραίο είναι η αμετάκλητη κατάσταση, η οποία δημιουργείται επειδή συσσωρεύονται αιτίες. Μια σειρά αιτιών από πεπραγμένα του παρελθόντος. Ο άνθρωπος για παράδειγμα, καταστρέφει τη φύση. Αν κάποτε γίνει ένας σεισμός ή μολυνθούν τα ύδατα, αυτό είναι αμετάκλητο. Μπορεί όμως με ελεύθερη βούληση να επενεργήσει με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτή η κατάσταση αν όχι να ανατραπεί 100%, τουλάχιστον να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για ένα καλύτερο πεπρωμένο. Έτσι επιδρά η ελεύθερη βούληση απέναντι σε αμετάκλητες καταστάσεις.
Η συγχωρητικότητα είναι μια πολύ σημαντική αξία για τη ζωή, γιατί «συγχωρώ» σημαίνει χωράω εκεί που είναι και ο άλλος. Όπως λέει και ο Σιγισμούνδος, «Εκδίκηση και συγχώρεση δεν πάνε μαζί».
-Πιστεύετε ότι η ύπαρξη ενός υπέρτατου όντος στηρίζει πιο πολύ τη δύναμη της μοίρας ή την ελεύθερη βούληση; Εκεί που σταματά η θεϊκή παρέμβαση, ξεκινά ο ανθρώπινος παράγοντας ή υπάρχει μια μορφή συνεργασίας-επικοινωνίας;
Χρυσάνθη: Αυτό είναι ένα τεράστιο θέμα, με το οποίο η ανθρωπότητα έχει ασχοληθεί από την αυγή της ύπαρξής της μέχρι σήμερα. Όταν μιλάμε για το Θείο, ο άνθρωπος συνήθως το βλέπει σαν μία προέκταση του εαυτού του. Βλέπει δηλαδή ένα είδωλο. Δεν βλέπει το Θείο, το ιερό. Δεν πρόκειται περί αυτού, γιατί αν το δει κανείς έτσι θα περάσει σε μία άτυπη ειδωλολατρία. Υπάρχει όμως μία βαθύτερη σοφία στη ζωή, που βλέπουμε εγγενώς σε όλη τη δημιουργία. Επομένως, σαφώς υπάρχει μία μορφή συνεργασίας και αυτή η Θεία σοφία λειτουργεί με νόμους. Εάν ο άνθρωπος αντιληφθεί τους νόμους αυτούς, είναι πολύ κοντά στην προστασία της Θείας Πρόνοιας, εφόσον είναι κοντά σε αυτή τη «λογική». Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να εντροχιστεί ή να τους αγνοήσει. Αν η ζωή του είναι σύννομη με τους φυσικούς, ψυχικούς και πνευματικούς νόμους, τότε θα έχει άλλο μέλλον. Εάν όμως δεν το αντιληφθεί αυτό και παρανομεί συνεχώς, το αποτέλεσμα θα είναι ασθένεια, καταστροφή και θάνατος ψυχικός και πνευματικός. Όταν ο άνθρωπος ενταχθεί μέσα στους νομούς της θείας νομοτέλειας, είναι πολύ φυσικό να αντιληφθεί ότι δε συνεργάζεται μόνο, αλλά ότι είναι ήδη κομμάτι της. Δεν υπάρχει ουσιαστικά διαχωρισμός. Το ανθρώπινο ον είναι μέσα στον Θεό. Όλα είναι μέσα σε αυτόν και δεν υπάρχει κάτι εκτός. Ο άνθρωπος όμως μέσα στην ελευθερία του, μπορεί να διαχωρίσει τη θέση του. Να πει «δεν τα πιστεύω όλα αυτά. Τι νομοτέλειες μου λες εσύ και ανοησίες. Εγώ βλέπω ότι όποιος μπορεί, κλέβει». Κοιτάξτε όμως τι κοινωνία έχουμε. Είναι οι ανάλογες επιπτώσεις των επιλογών μας.
-Ποιές είναι οι αξίες ζωής που πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ο σύγχρονος άνθρωπος;
Χρυσάνθη: Είναι πολλές οι αξίες που πρέπει να έχει ο κάθε άνθρωπος και όχι μόνο ο σύγχρονος. Απλά ο σύγχρονος άνθρωπος, πρέπει να αντισταθεί στις σειρήνες που του υπόσχονται καλύτερη τύχη με ανήθικους τρόπους και επιφανειακούς χειρισμούς. Χτυπάει έτσι λάθος πόρτες κι ενώ κυνηγάει την ευτυχία, διαρκώς απομακρύνεται από αυτήν. Αν ο άνθρωπος ακολουθήσει το νόμο της ουσιαστικής ηθικής, συνεργαστεί και αγαπηθεί με τον πλησίον του, σεβόμενος τα ανόμοια στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητας, μπορεί να τα ανταλλάξει και να συνδημιουργήσει.
-Το θεατρικό αυτό έργο, αν και γραμμένο σε περασμένο αιώνα, πιστεύετε ότι φέρει κάποια χρήσιμα μαθήματα ζωής στους σημερινούς ανθρώπους;
Χρυσάνθη: Θα ήθελα να τονίσω το στοιχείο της συγχωρητικότητας μέσα στο έργο. Ενώ ο Σιγισμούνδος ξεκινά με επιθετικότητα και εκδικητικότητα, επειδή ήταν κλεισμένος στον πύργο από τον πατέρα του και πάει στην αρχή να επιτεθεί στη Ροζάουρα η οποία ήθελε να κρατήσει την ακεραιότητα της, στο τέλος βλέπουμε να περνάει στη συγχωρητικότητα με τη Ροζάουρα και τον πατέρα του. Η συγχωρητικότητα λοιπόν, είναι μια πολύ σημαντική αξία για τη ζωή, γιατί «συγχωρώ» σημαίνει χωράω εκεί που είναι και ο άλλος. Όπως λέει και ο Σιγισμούνδος, «Εκδίκηση και συγχώρεση δεν πάνε μαζί». Είναι μια αλήθεια που βγαίνει μέσα από το έργο αυτό, χρήσιμη για όλες τις ηλικίες και ιδιαίτερα για τα παιδιά της παιδικής ηλικίας, μια και οικοδομεί από πολύ νωρίς τέτοιες βασικές αξίες.
-Διανύοντας χρόνια δύσκολα εν μέσω μιας κρίσης σε πολλά επίπεδα, τί πιστεύετε ότι έχει χαθεί και τί πρέπει να κερδηθεί σε ανθρώπινο επίπεδο;
Χρυσάνθη: Έχουν χαθεί αρκετά πράγματα. Καταρχήν, έχει χαθεί η αγάπη. Οι άνθρωποι έχουν γίνει πολύ ατομιστές και δεν αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνία είναι τα άτομα που την αποτελούν. Είμαστε ανόμοιοι και αυτή ακριβώς είναι η ομορφιά, γιατί μέσα από την ανομοιότητα μπορούμε να ανταλλάσσουμε τις ικανότητες και τις αρετές μας και να δημιουργήσουμε μια πολύ ωραία κοινωνία. Αυτή λοιπόν η αξία της αγάπης, η οποία είναι Θείος νόμος, Θεία φύση, όσο υποχωρεί μέσα από τις ανθρώπινες κοινωνίες, οι κοινωνίες καταστρέφονται. Ο ρόλος του ανθρώπου μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να θεραπεύει. Όπου βλέπει νόσο, πληγή να την κλείνει, γιατί μόνο τότε μπορεί (εφόσον νοσεί το σύνολο των ανθρώπων) να υπάρξει κάτι νέο. Αν μπορεί ο άνθρωπος να είναι θεραπευτής σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο το σωματικό, μα και το ψυχικό και το πνευματικό, μπορεί να αλλάξει τον άξονα της αντίληψης του άλλου και αυτό έχει επιπτώσεις στη ζωή του, εφόσον το αποδεχτεί και αυτός μες στην ελεύθερη βούλησή του βέβαια.
-Τελικά ποιά είναι η φύση των ονείρων και ποιά η σημασία τους στη ζωή μας, τόσο εκείνα που ονειρευόμαστε, όσο και εκείνα που θεωρούμε ως στόχους;
Χρυσάνθη: Μιλάμε για δύο διαφορετικά πράγματα. Το πρώτο είναι αυτό που μας υπαγορεύει η ψυχή μας και είναι συμβατό με την φύση της ιδιαίτερης ύπαρξής μας. Το να έχει κανείς ένα όνειρο και να προσπαθεί να το κάνει πραγματικότητα, είναι υγιές όνειρο. Ο καθένας πρέπει να κυνηγήσει τα όνειρά του. Θα πρέπει βέβαια να ξεχωρίσει τα υγιή όνειρα που εκπορεύονται από την ίδια του τη φύση, από τα όνειρα που είναι υποβολιμαία από μία κοινωνία η οποία νοσεί και προσπαθεί με τον τρόπο της να τον εντάξει μέσα σε ένα σύστημα που θα τον απορροφήσει και θα τον απομυζήσει σωματικά, ψυχικά και πνευματικά.
Όσον αφορά τα όνειρα που βλέπουμε όταν κοιμόμαστε, θα έλεγα ότι είναι μία προβολή στοιχείων της ψυχής. Η ψυχή έχει το συνειδητό της κομμάτι, αλλά έχει επίσης το υποσυνείδητο και το υπερσυνείδητο κομμάτι, πράγματα τα οποία πιάνουμε με το ένστικτο. Αυτό λοιπόν το έξω συνειδησιακό κομμάτι της ψυχής, παρουσιάζεται πολλές φορές στα όνειρά μας και ενδέχεται να είναι όνειρα οδηγητικά, όνειρα που απελευθερώνουν κομμάτια της ψυχής ή και συμβολικά όνειρα. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει πράγματι μια ψυχή την οποία δεν βλέπουμε, αλλά βγαίνει πάντα στα όνειρά μας.
Αν ο άνθρωπος ακολουθήσει το νόμο της ουσιαστικής ηθικής, συνεργαστεί και αγαπηθεί με τον πλησίον του, σεβόμενος τα ανόμοια στοιχεία του χαρακτήρα και της προσωπικότητας, μπορεί να τα ανταλλάξει και να συνδημιουργήσει.
-Πείτε μας για άλλα έργα που έχετε σκηνοθετήσει κατά καιρούς, καθώς και για αγαπημένους σας συνεργάτες με τους οποίους δημιουργήσατε κάτι ξεχωριστό.
Χρυσάνθη: Έχω κάνει πολλά έργα ως τώρα και δεν θα τελειώναμε ποτέ αν τα απαριθμούσα όλα! Το προηγούμενο έργο μου, το «Joshua Immanuel», ήταν μια δραματουργική σύνθεση με κομμάτια από το έργο του Χαλίλ Γκιμπράν «Ιησούς, ο γιος του ανθρώπου», ο οποίος είχε βάλει να διηγούνται για τον Χριστό διάφορα πρόσωπα της εποχής του, όπως η Μαρία Μαγδαληνή, ο Ιωάννης ο βαπτιστής, ο απόστολος Πέτρος και άλλοι. Παρόλο που είναι Άραβας, αυτός ο συγγραφέας έχει μεγάλη γνώση της χριστιανικής κουλτούρας και θρησκείας. Πήρα επίσης από το κατά Λουκά Ευαγγέλιο και συνέδεσα όλα αυτά τα κομμάτια, ώστε να δημιουργήσουν ένα ενιαίο έργο. Μαζί με αυτά έβαλα εμβόλιμα και κομμάτια από τα απόκρυφα Ευαγγέλια, τα οποία δεν είναι ευρέως γνωστά, γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει γενικά, αν και έχουν εκδοθεί πολλά από αυτά. Ορισμένα από αυτά είναι πραγματικά διαμάντια και βαθύτατα πολιτικά κείμενα. Είναι λοιπόν σταχυολογημένα ορισμένα αποσπάσματα, τα οποία συνέδεσα κι έτσι γεννήθηκε το συγκεκριμένο έργο.
-Σε τί πιστεύετε ότι διαφέρει το επάγγελμα του σκηνοθέτη σε σχέση με άλλους καλλιτεχνικούς δημιουργούς;
Χρυσάνθη: Το δύσκολο στο θέμα του σκηνοθέτη, είναι ότι δεν είναι ένας καλλιτέχνης μόνος. Έχει και συνεργάτες. Αν οι συνεργασίες είναι καλές, έχει καλώς. Αλλιώς, δημιουργούνται τριβές που είναι ψυχοφθόρες και του αφαιρούν ενέργεια. Δεν είναι όπως ο ζωγράφος, που έχει το καβαλέτο και το εργαστήριο του ή όπως ο λογοτέχνης έχει τα στυλό, τα μολύβια και τα βιβλία του. Η κατάρα στον σκηνοθέτη είναι ότι πρέπει να συνεργαστεί με τους ηθοποιούς, τον σκηνογράφο, τον μουσικό, τον ηχολήπτη, τον φωτιστή, τον ενδυματολόγο… Όλα αυτά του αφαιρούν ενέργεια.
-Σχετικά με το μέλλον, τί μας ετοιμάζετε; Υπάρχει κάποιο άλλο θεατρικό που σκέφτεστε να σκηνοθετήσετε;
Χρυσάνθη: Έχω πολλά θεατρικά στο μυαλό μου, αλλά για να αποφασίσω κάτι συγκεκριμένο στην φάση που τελειώνει ένα έργο, περιμένω να υπάρξει μια εσωτερική διαμηνύση, η οποία έρχεται στον χρόνο της.
-Για το τέλος, θα θέλαμε να κάνετε μια ευχή!
Χρυσάνθη: Ευχή μου είναι ο κάθε άνθρωπος να πάρει την ευθύνη όχι μόνο του εαυτού του, αλλά και του κόσμου ολόκληρου στα χέρια του. Ακούω πολλές φορές που λένε: «εγώ θα σώσω τον κόσμο;» Ποιους περιμένουμε; Όταν ο ένας δείχνει τον άλλον, δεν θα σώσει κανένας τον κόσμο. Πρέπει ο καθένας να πει όμως: «ναι, εγώ θα τον σώσω», όχι με την εγωιστική έννοια, αλλά ότι επωμίζομαι την ευθύνη. Έχουμε ευθύνη ως άνθρωποι. Πρέπει να κατανοήσουμε ποια είναι η θέση μας σε αυτό τον κόσμο και τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό! Εύχομαι ο άνθρωπος να γίνει συνειδητοποιημένος και να μην περιμένει πια σωτήρες. Σωτήρες είμαστε εμείς. Οι άνθρωποι είναι κύτταρα της κοινωνίας. Αν εξυγιανθούν τα κύτταρα, όλη η κοινωνία θα εξυγιανθεί και με αυτόν τον τρόπο θα προκύψουν ηγετικές μορφές που θα μπορέσουν να βοηθήσουν την κοινωνία να πάει μπροστά. Η ευχή μου είναι ο καθένας να αντιληφθεί το βαθμό της ευθύνης του μέσα στην κοινωνία.
-Θα θέλαμε τόσο προσωπικά, όσο και ως kallitexnes.gr να σας ευχαριστήσουμε πολύ για την τόσο βαθιά και υπέροχη αυτή συνέντευξη.
Χρυσάνθη: Κι εγώ ευχαριστώ πολύ για την ευκαιρία αυτή, που αφήνετε μια φωνή να βγει προς τα έξω.
Το να έχει κανείς ένα όνειρο και να προσπαθεί να το κάνει πραγματικότητα, είναι υγιές όνειρο. Ο καθένας πρέπει να κυνηγήσει τα όνειρά του. Θα πρέπει βέβαια να ξεχωρίσει τα υγιή όνειρα που εκπορεύονται από την ίδια του τη φύση, από τα όνειρα που είναι υποβολιμαία από την κοινωνία.
Συνέντευξη: Αγγελική Μπάτσου
Απομαγνητοφώνηση: Αγγελική Μπάτσου
Επιμέλεια: Μαρία Αγγέλου
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- “Τα πνεύματα του Χιλ Χάους”, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη, στο “Αγγέλων Βήμα” - 14 Δεκεμβρίου 2024
- “Το Παλτό” του Νικολάϊ Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία-διασκευή Θοδωρή Γκόγκου, στο θέατρο “Αργώ” - 6 Δεκεμβρίου 2024
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
Καμία κριτική