Έφη Ρασσιά: “Ποτέ μου δεν ένιωθα ότι είμαι ελεύθερη επειδή έκανα ότι ήθελα, αλλά περισσότερο ένιωθα ελεύθερη γιατί δεν έκανα, αυτό που δεν ήθελα να κάνω.”

Αν έπρεπε να με χαρακτηρίσω, θα έλεγα ότι είμαι ένας πολυπρισματικός άνθρωπος. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα καλό όμως, γιατί πολλές από αυτές τις πτυχές θα έρθουν και σε σύγκρουση ή τα επίπεδα όσων γνωρίζεις, μπορεί να σε εκπλήξουν!

Την γνωρίσαμε λίγο καλύτερα, κάνοντας μία εφ’ όλης της ύλης συζήτηση στον όμορφο χώρο του “Οδός Λυσίου“, όπου μας παραχώρησε αυτή την συνέντευξη αποκλειστικά για το kallitexnes.gr και τον Νίκο Γινάργυρο.

Ήρθε η ώρα να την γνωρίσετε καλύτερα κι εσείς μέσα από αυτή την αφοπλιστική και ειλικρινή συνέντευξη – συζήτηση και την ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο που διέθεσε για εμάς.

– Ξεκινώντας την συνέντευξη αυτή δεν μπορώ να μην σε ρωτήσω για τη συμμετοχή σου στο νέο «Καφέ της Χαράς». Μετά από περίπου 20 χρόνια ενσαρκώνεις ξανά τον ίδιο ρόλο, σχεδόν με τους ίδιους συναδέλφους. Θα ήθελα να μου πεις πώς αισθάνθηκες που συμμετείχες ξανά, μετά από τόσα χρόνια, και τι είναι αυτό που σου έμεινε και θα θυμάσαι από αυτή τη σειρά;

Έφη Ρασσιά: Αισθάνθηκα πολύ όμορφα, γιατί συνέπεσε η πρώτη μου επαγγελματική δουλειά να είναι η συνέχεια του παιδικού μου ρόλου, οπότε το βρήκα πολύ τρυφερό και πολύ σημαδιακό. Χάρηκα πολύ, γιατί είδα παλιούς αγαπημένους ανθρώπους, όπως επίσης γνώρισα και καινούργιους φίλους. Νομίζω ότι αυτό που θα μου μείνει είναι ότι έμαθα πολλά πράγματα, όπου πέρα από το τεχνικό επίπεδο για την δουλειά, έμαθα πολλά πράγματα για μένα, για την ζωή και τους άλλους ανθρώπους. Ίσως είναι νωρίς ακόμη για να ξέρω ακριβώς τι θα μου μείνει, γιατί με επηρεάζει σε ένα πολύ βαθύτερο επίπεδο, όσο αφορά τα πράγματα που έμαθα για μένα, την ζωή και τους ανθρώπους, οπότε νομίζω ότι στο μέλλον θα ξέρω τι μου έχει μείνει.

Δεν θέλω απλά μόνο να παίζω, αλλά να βυθίζομαι μέσα σε αυτό και όταν βυθίζομαι σε αυτό έχει νόημα και θέλω να συνεχίσω να το κάνω.

-Τον χειμώνα έκανες την πρώτη σου θεατρική εμφάνιση στην παράσταση «Το επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν» του George Bernard Shaw στο Διάχρονο θέατρο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Μόρτζου με πρωταγωνίστρια την καταξιωμένη ηθοποιό Μαίρη Βιδάλη. Μίλησέ μας λοιπόν για την συνεργασία σου αυτή με τον Γιάννη Μόρτζο και την Μαίρη Βιδάλη.

Έφη: Είμαι πάρα πολύ συγκινημένη γι’ αυτή την δουλειά. Αλήθεια το λέω. Αγάπησα πάρα πολύ αυτό το έργο και τον συγγραφέα. Τον γνώριζα, αλλά όταν μελετάς ένα έργο ερωτεύεσαι τον συγγραφέα ακόμη περισσότερο. Ήταν μία ιδιαίτερη συγκυρία ότι η Μαίρη Βιδάλη μου εμπιστεύτηκε έναν τέτοιο ρόλο. Όπως η ίδια μου είπε, περισσότερο από ένστικτο μου το πρότεινε, αλλά μετά μου ομολόγησε ότι την δικαίωσε το ένστικτό της από την συνεργασία μας στην παράσταση. Χάρηκα πάρα πολύ, γιατί και εγώ αγάπησα τον ρόλο, την ομάδα, τον σκηνοθέτη και τα έδωσα όλα. Για τον σκηνοθέτη τί να πω; Είμαι συγκινημένη που ο πρώτος μου θεατρικός σκηνοθέτης είναι ιστορία του Θεάτρου Τέχνης. Είναι τόσο γλυκός άνθρωπος, που βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό. Ταυτόχρονα όμως, είναι τόσο στιβαρός στο να κρατάει τα χαλινάρια και με έναν πολύ όμορφο τρόπο να καθοδηγεί το πράγμα εκεί που θέλει. Ακούσαμε και πολλά τον τελευταίο καιρό για άσχημες συμπεριφορές και μπορεί κάποιοι να πιστεύουν ότι αν δεν σφίξεις τα λουριά δεν βγαίνει αποτέλεσμα. Υπάρχει όντως η άποψη ότι άμα έχεις πολύ χαλαρά τα πράγματα, δεν βγαίνει αποτέλεσμα. Μπορεί να μην είναι μόνο άποψη, αλλά να είναι και μία πραγματικότητα. Νομίζω όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν το χάρισμα να βρίσκουν την χρυσή τομή, είναι αυτοί που κάνουν το άλογο να καλπάζει με πάρα πολλή ευχαρίστηση, όταν τους έχει μαζί του. Η Μαίρη Βιδάλη μου εμπιστεύτηκε έναν τέτοιο ρόλο και η χημεία μαζί της ήταν πολύ όμορφη από την αρχή και πραγματικά την ευχαριστώ που μου έδωσε αυτή την ευκαιρία. Δημιούργησε μία ομάδα, την οποία πάντα διαλέγει με γνώμονα να είναι καλοί άνθρωποι και την ευχαριστώ και γι’ αυτό, γιατί έτσι βρέθηκα και εγώ σε μία τόσο όμορφη ομάδα που είναι όλοι ένας κι ένας και ως άνθρωποι και ως καλλιτέχνες.

Νομίζω όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι που έχουν το χάρισμα να βρίσκουν την χρυσή τομή, είναι αυτοί που κάνουν το άλογο να καλπάζει με πάρα πολλή ευχαρίστηση, όταν τους έχει μαζί του.

– Στο έργο υποδύεσαι την Βίβιαν την κόρη της Κίττυ Γουόρεν, η οποία μαθαίνοντας ένα μεγάλο μυστικό χρονών για τη μητέρα της επαναστατεί και έρχεται αντιμέτωπη με τη μητέρα της. Εσύ ως Έφη είσαι ένα άτομο που θα εκφράσεις έντονα την δυσαρέσκεια σου και την άποψή σου; Έχει τύχει να συγκρουστείς ή είσαι άτομο χαμηλών τόνων;

Έφη: Αν έπρεπε να με χαρακτηρίσω, θα έλεγα ότι είμαι ένας πολυπρισματικός άνθρωπος. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα καλό όμως, γιατί πολλές από αυτές τις πτυχές θα έρθουν και σε σύγκρουση ή τα επίπεδα όσων γνωρίζεις, μπορεί να σε εκπλήξουν! Οι άλλοι με έχουν χαρακτηρίσει ως “ήρεμη δύναμη”, ταυτόχρονα όμως με έχουν χαρακτηρίσει και “τρικυμισμένη ψυχή”. Οπότε καταλαβαίνεις ότι είμαι ήρεμη, αλλά όταν έρθει η ώρα της σύγκρουσης θα σκάσει “ηφαίστειο” και επειδή δεν θα το περιμένεις, γιατί δεν είμαι από την αρχή εκρηκτική, θα σου έρθει πολύ απότομο. Πολλοί άνθρωποι ακόμη και την ευγένεια την εκλαμβάνουν ως αδυναμία, οπότε μετά όταν θα σου έρθει η αντίσταση ή η σύγκρουση, ειδικά όταν βλέπω μία αδικία, είτε εις βάρος μου, είτε σε κάποιον άλλον, δεν ξέρουν από που τους ήρθε.

– Η Βίβιαν είναι μία νεαρή κοπέλα, έξυπνη, ρεαλίστρια, μορφωμένη, η οποία έρχεται αντιμέτωπη με τα πρότυπα, τις πεποιθήσεις και το κατεστημένο εκείνης της εποχής, που ήθελαν τις γυναίκες υπάκουες, πειθήνιες και γενικά υποβιβασμένες σε σχέση με το ανδρικό φύλο εκείνης της εποχής. Οπότε λοιπόν, η Βίβιαν σπάει το κατεστημένο, βγάζει μία δυναμική προσωπικότητα και επαναστατεί. Εσύ ως Έφη, γενικά έχεις επαναστατήσει; Σου βγαίνει αυτό το στοιχείο;

Έφη: Έχω τρομερή υπομονή και επιμονή όταν θέλω κάτι πραγματικά να γίνει. Όταν όμως νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά ή αδικούμαι, θα τα στηλώσω και θα πω ως εδώ! Επαναστατική, η αλήθεια είναι δεν υπήρξα στη ζωή μου, επειδή μάλλον είχα δείξει από πολύ νωρίς έναν πολύ ισχυρό χαρακτήρα και είχα την τύχη βέβαια να μεγαλώσω και σε ένα περιβάλλον, όπου στην οικογένειά μου σεβόμαστε ο ένας την διαφορετικότητά του άλλου και επιτρέπουμε και δίνουμε χώρο ο ένας στον άλλον να αναπτύξει τον διαφορετικό του χαρακτήρα και να κάνει τις επιλογές του. Δεν καταπιέστηκα ποτέ να κάνω κάτι παρά τη θέλησή μου.  Ποτέ μου δεν ένιωθα ότι είμαι ελεύθερη επειδή έκανα ότι ήθελα, αλλά περισσότερο ένιωθα ελεύθερη γιατί δεν έκανα, αυτό που δεν ήθελα να κάνω. Έτσι δεν Βρέθηκα ποτέ εγκλωβισμένη, ώστε να χρειαστεί να κάνω επανάσταση σε προσωπικό επίπεδο. Σε κοινωνικό επίπεδο, φυσικά και όταν βλέπω αδικία εξανίσταμαι και θέλω να κάνω τα πάντα για να αλλάξει αυτό.

– Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που ενδεχομένως σε δυσκόλεψαν στον ρόλο της Βίβιαν και ποια είναι εκείνα που σε γοήτευσαν;

Έφη: Στην Βίβιαν με γοήτευσε πολύ το ότι ο Shaw, μέσα από τα λόγια της την βάζει ουσιαστικά να συγκρούεται με όλη την κοινωνία και όχι μόνο με τη μητέρα της και αυτό είναι που κάνει τον Shaw τόσο επίκαιρο. Μπορεί το θέμα του έργου να είναι το επάγγελμα της μητέρας της τότε, αλλά η σύγκρουση αφορά κυρίως το σήμερα. Δεν συγκρούεται με την μητέρα της για το επάγγελμα που επέλεξε να κάνει, συγκρούεται με όλη την κοινωνική ανηθικότητα που αντιπροσωπεύει ο Croft. Η μητέρα της, παρότι υπήρξε θύμα μιας κατάστασης, επέλεξε συνειδητά να γίνει μετά ο θύτης.

Ίσως είναι νωρίς ακόμη για να ξέρω ακριβώς τι θα μου μείνει από το “Καφέ της Χαράς”, γιατί με επηρεάζει σε ένα πολύ βαθύτερο επίπεδο, όσο αφορά τα πράγματα που έμαθα για μένα, την ζωή και τους ανθρώπους, που νομίζω ότι στο μέλλον θα ξέρω τι θα μου έχει μείνει.

– Βίβιαν – Έφη, υπάρχουν κάποια κοινά ή διαφορές στον τρόπο δράσης και λειτουργίας των δύο αυτών προσωπικοτήτων;

Έφη: Νομίζω ότι το μεγάλο κοινό είναι ότι και οι δύο είμαστε έτοιμες να συγκρουστούμε και να τινάξουμε τα πάντα στον αέρα για να για να μείνουμε πίστες στις αρχές μας και στο ήθος μας. Η διαφορά είναι ότι, η Βίβιαν προέρχεται από ένα περιβάλλον που η πλούσια ζωή που έζησε, στην ουσία με “ματωμένα” χρήματα, αν και βέβαια δεν ήξερε από που προερχόντουσαν, την έκανε να νιώθει μια υπεροχή. Φυσικά όλο αυτό μετά γκρεμίζεται, όταν μαθαίνει την αλήθεια για όλο το κοινωνικό σύστημα. Εγώ, η αλήθεια είναι ποτέ δεν θεώρησα ότι επειδή π.χ. έτυχε να πάμε σε ένα ωραίο σχολείο, ότι μας δίνει αυτό ένα “προνόμιο”. Εγώ έμαθα να αναγνωρίζω περισσότερο την “αριστοκρατία του πνεύματος”, οπότε νομίζω ότι, αν δεν ανήκεις σε αυτή την “αριστοκρατία” για εμένα δεν μπορείς να φέρεσαι σαν να έχεις υπεροχή!

– Ποιο είναι το μότο σου που σε ενθαρρύνει και σε κινητοποιεί;

Έφη: Νομίζω ότι, ανά περίοδο αλλάζει. Αυτό που έχω από μικρή είναι από την “Ινώ” του Ευριπίδη, που σε ελεύθερη μετάφραση λέει ότι όσες κακουχίες κι αν με βρήκαν στη ζωή, η παιδεία που έλαβα με έκανε άνθρωπο ελεύθερο. Από κει και πέρα έχω μότο ανά περίοδο που με εκφράζει, γιατί εκφράζει την συναισθηματική μου και ψυχολογική μου κατάσταση εκείνη την περίοδο, οπότε είναι σαν να το λέω από μέσα μου, για να έχω σε επαφή με το κέντρο μου και να παίρνω δύναμη από αυτό, για να συνεχίζω.

– Ποια είναι εκείνα τα στοιχεία που σε γοητεύουν και παρατηρείς σε μία παράσταση όταν παίζεις και ποια είναι εκείνα τα στοιχεία όταν πηγαίνεις ως θεατής να δεις μία παράσταση;

Έφη: Αυτό που με γοητεύει στην υποκριτική είναι ότι την νιώθω ως μία “μυσταγωγία” και είναι μία κατάσταση την οποία πάντα την αποζητώ. Δεν θέλω απλά μόνο να παίζω, αλλά να βυθίζομαι μέσα σε αυτό και όταν βυθίζομαι σε αυτό έχει νόημα και θέλω να συνεχίσω να το κάνω. Όταν πηγαίνω ως θεατής παρομοίως με γοητεύει να νιώσω οτι η παράσταση με συνεπαίρνει και συνταξιδεύω μαζί με τους συντελεστές στον κόσμο τους. Παύω να είμαι κοινό στην πλατεία. Νιώθω ότι θέλω να ανέβω στη σκηνή και να το ζήσω μέσα από αυτούς. Όταν γίνεται αυτό, τότε με έχουν πάρει μαζί τους.

– Τι είναι αυτό που σε αποφορτίζει μετά από μία έντονη μέρα;

Έφη: Οι γατούλες μου! Είναι φοβερή αποφόρτιση όταν γυρίζω σπίτι να τις αγγίζω. Φεύγει όλη η ένταση. Η αίσθηση του νερού επίσης με χαλαρώνει πολύ, η λίγη γυμναστική, το διάβασμα λογοτεχνίας.

Νομίζω ότι το μεγάλο κοινό με την “Βίβιαν” είναι ότι και οι δύο είμαστε έτοιμες να συγκρουστούμε και να τινάξουμε τα πάντα στον αέρα για να για να μείνουμε πίστες στις αρχές μας και στο ήθος μας.

– Έχεις πάρει και πτυχίο νομικής. Μίλησέ μας και για αυτή σου την πτυχή και πώς σκέφτεσαι να τη συνδυάσεις με την υποκριτική;

Έφη: Η νομική είναι μέσα μου. Την σπούδασα όχι επειδή με πίεσε κάποιος ή επειδή έβγαλα τα μόρια. Την ήθελα, την αγάπησα και έγινε ένα κράμα με την καλλιτεχνική μου υπόσταση. Οπότε ότι κι αν κάνω στη ζωή μου, ακόμη και να μην ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό, ο δικηγόρος είναι μέσα μου και πιο συγκεκριμένα ο επιστήμονας.

– Πώς βίωσες την περίοδο της καραντίνας;

Έφη: Στην πρώτη καραντίνα είχαν σταματήσει τα γυρίσματα, οπότε μπορώ να σου πω ότι φλέρταρα με την κατάθλιψη και με όλα τα στάδια θλίψης, οργής για όλο αυτό που γίνεται και για το ότι δεν υπάρχει πρόνοια και ουσιαστική οργάνωση. Στην δεύτερη καραντίνα κάναμε γυρίσματα, αλλά ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος να κοιτάζω την πάρτη μου μόνο και ουσιαστικά δεν νομίζω ότι λειτουργεί κι έτσι αυτό, το να είναι η κοινωνία σε διαφορετικές ταχύτητες. Το έχει δείξει και η ιστορία, δεν γίνεται κάποιοι να προχωράνε και κάποιοι να μένουν πίσω. Δεν υπάρχει για μένα Δημοκρατία με τον τελευταίο τροχό της αμάξης  να είναι σπασμένος.

– Δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω σχετικά με τα σκάνδαλα που ακούστηκαν στον καλλιτεχνικό χώρο, όσο αφορά την λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία που δέχτηκαν κάποιοι συνάδελφοί σου και για το κίνημα “me too”. Ποια είναι η άποψη σου, ως μία νέα ηθοποιός για όλα αυτά;

Έφη: Η άποψή μου ως μία νέα επαγγελματίας, είναι ότι σε όλους τους χώρους υπάρχει αυτό. Επειδή βγήκαν και μίλησαν γενναία κάποιοι άνθρωποι, δυστυχώς δεν σημαίνει και ότι θα εξαλειφθούν αυτά τα φαινόμενα. Η ανηθικότητα και ο ναρκισσισμός πάντα θα υπάρχουν στον άνθρωπο. Το ότι με αυτό το γεγονός κάποιοι μαζεύτηκαν, δεν σημαίνει ότι μπορεί στο μέλλον να μην ξαναβγάλουν τον πραγματικό τους εαυτό και χαρακτήρα και δεν σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν κι άλλοι που να μην μπορέσουν να συγκρατήσουν τον χαρακτήρα τους. Νομίζω ότι θέλει περισσότερη εγρήγορση πλέον, ειδικά στους νέους που μπαίνουν στον οποιοδήποτε χώρο για να μπορούν κυρίως να προστατεύουν τον εαυτό τους και να μην έχουν την αίσθηση ότι επειδή η τέχνη είναι ένα ωραίο επάγγελμα, αυτόματα να σημαίνει ότι είναι και ωραίοι στην ψυχή, όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτήν.

Εγώ έμαθα να αναγνωρίζω περισσότερο την “αριστοκρατία του πνεύματος”, οπότε νομίζω ότι, αν δεν ανήκεις σε αυτή την “αριστοκρατία” για εμένα, δεν μπορείς να φέρεσαι σαν να έχεις υπεροχή!

– Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;

Έφη: Τον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω, προσπαθώ να τον περνάω, είτε με το να αποφορτίζομαι και να κάνω ενδοσκόπηση, είτε με το να κάνω κάτι δημιουργικό, όπως η ζωγραφική.

– Ποια είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια;

Έφη: Θα κάνουμε παραστάσεις το καλοκαίρι με την παράσταση “Το επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν” και κάποιες συζητήσεις είναι ακόμη στα σκαριά για τηλεοπτικά και για κάτι επόμενο κινηματογραφικό, αλλά δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο ακόμη. Επίσης, συμμετείχα σε μία νέα ταινία σε σκηνοθεσία του Παντελή Σκουρλά με τίτλο “Μιλώντας για το τέλος“. Στην ταινία αυτή βλέπουμε ότι επειδή η κατάσταση στη γη έχει φτάσει στο απροχώρητο με τη συμπεριφορά των ανθρώπων, κάποιες ανώτερες δυνάμεις θέλουν να φέρουν μία μεγάλη καταστροφή στον πλανήτη για να καθαρίσει λίγο το ανθρώπινο γένος. Με αφορμή αυτό, όταν οι άνθρωποι μαθαίνουν για την επικείμενη καταστροφή, βλέπουμε τις αντιδράσεις των ανθρώπων και στην πραγματικότητα βλέπουμε κι εμείς οι ίδιοι, μπροστά σε μία τέτοια καταστροφή, πώς βγαίνει ο πραγματικός μας χαρακτήρας, ποιες είναι οι πραγματικές μας επιθυμίες και τι επιλέγουμε να κάνουμε, όταν ξέρουμε ότι δεν θα υπάρξουν συνέπειες και επιπτώσεις για τις πράξεις μας.

– Μία ευχή για το τέλος;

Έφη: Εύχομαι να βρούμε όλοι την εσωτερική μας δύναμη μέσα μας, γιατί οι εποχές μας δοκιμάζονται κυρίως σε χαρακτήρα.

Ποτέ δεν ήμουν άνθρωπος να κοιτάζω την πάρτη μου μόνο και ουσιαστικά δεν νομίζω ότι λειτουργεί κι έτσι αυτό, το να είναι η κοινωνία σε διαφορετικές ταχύτητες. Το έχει δείξει και η ιστορία, δεν γίνεται κάποιοι να προχωράνε και κάποιοι να μένουν πίσω. Δεν υπάρχει για μένα Δημοκρατία με τον τελευταίο τροχό της αμάξης να είναι σπασμένος.

Απομαγνητοφώνηση & επιμέλεια συνέντευξης: Νίκος Γινάργυρος

Καλοκαιρινή περιοδεία “Το Επάγγελμα της Κυρίας Γουόρεν”

7/7 40 Λύκειο Καλλιθέας
14/7 Κηφισιά (Δημαρχείο)
17/7 Κορωπί – Θέατρο Δεξαμενής
23/7 Αττικό Άλσος – Θέατρο Κ. Παξινού
27/7 Βάρδα Ηλείας
28/7 Πύργος Ηλείας