Την Τρίτη, 14/3, το θέατρο “Διάχρονο”, της Μαίρης Βιδάλη, πραγματοποίησε την επίσημη πρεμιέρα του θεατρικού έργου “Έγκλημα στο Κατσικονήσι”, του Ούγκο Μπέττι, σε μετάφραση και σκηνοθεσία, Κωνσταντίνου Κυριακού.“Έγκλημα στο Κατσικονήσι”, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Κυριακού, στο “Διάχρονο” θέατρο
Ο Ιταλός θεατρικός συγγραφέας και δικαστής (γεγονός το οποίο θα επηρρεάσει το πνεύμα του κάθε του θεατρικού), θεωρείται ο δεύτερος πιο σημαντικός συγγραφέας, έπειτα από τον Λουίτζι Πιραντέλο. Η πένα του, συμβολική, στηρίζεται στις βασικές αντίρροπες πολλές φορές, αρχές της δικαιοσύνης, της δίκαιης τιμωρίας και της κάθαρσης, σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον όπου το καλό και το κακό, συμπορεύονται με τη ζωή και τον θάνατο. Υπό αυτές τις συνθήκες, γνώριζα ευθύς εξαρχής, τον βαθμό δυσκολίας απόδοσης τόσο της σκηνοθεσίας, όσο και των ρόλων επί σκηνής. Όταν όμως τα δύο παραπάνω έχουν να κάνουν με την ποιότητα των συνεργατών που επιλέγει η κυρία Βιδάλη, και σε συνδυασμό πάντοτε με το ταλέντο και την αγάπη της για το θέατρο, τότε το αποτέλεσμα είναι από την αρχή προδικασμένο.
Το θέατρο “Διάχρονο”, στην δεκατριάχρονη πορεία του, έχει αφήσει το στίγμα του με σπουδαίες παραστάσεις όπως “Ο γλάρος”, η “Λέλα Καραγιάννη”, οι “Βρυκόλακες”, οι “Ψευτοσπουδαίες”, το “Λεωφορείον ο πόθος”, και πολλές άλλες. Η παράσταση που είχα τη χαρά να παρακολουθήσω, ήταν ένα ακόμα στολίδι στα τόσα χρόνια επιτυχημένης πορείας του θεάτρου αυτού.
Υπόθεση της παράστασης
Στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ένας απομακρυσμένος, χέρσος τόπος, με ένα απομονωμένο σπίτι στη μέση του πουθενά, άνυδρος και ακαλλιέργητος, γεμάτος από κατσίκες που καταβροχθίζουν κάθε είδους φυτό, είναι το σκηνικό στο οποίο εκτυλίσσεται το θεατρικό αυτό δράμα. Κάτοικοι του σπιτιού, τρεις γυναίκες: Η Άγκαθα, η Πία και η Σύλβια. Οι ζωές και των τριών καθορίζονται από την απουσία του συζύγου της Άγκαθα, και ταυτόχρονα αδερφού της Πία και πατέρα της Σύλβια. Όταν όμως εμφανίζεται ο Άντζελο, σε ρόλο από μηχανής Θεού, οι ευαίσθητες ισορροπίες καταρρέουν, τα πάθη ξεφεύγουν από τα όριά τους, οι ρόλοι εναλλάσσονται και αντιστρέφονται, ο λύκος φορά την προβιά του προβάτου (ή μάλλον του κατσικιού), και το τέλος μοιάζει απρόσμενα αναμενόμενο.Τα φαινόμενα πολλές φορές απατούν, μα εκείνοι που απατάνε πιο πολύ, είναι τελικά οι ίδιοι οι άνθρωποι. Μέσα σε έναν κόσμο που συρρικνώνεται γύρω από μια σπίτι, μια αυλή και το πηγάδι των ευχών-κατάρων, το ταξίδι στα μαύρα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής και του ερωτισμού, μοιάζει να μην έχει αρχή και τέλος.
“Από την αρχή ως το τέλος, το απρόοπτο και το χαώδες των ανθρώπινων παθών, κρατάει σε διαρκή εγρήγορση το κοινό. Η μετάφραση και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κυριακού, κατορθώνει με έναν αριστοτεχνικό τρόπο να μας περάσει όλο το προαναφερθέν πολυδιάστατο κλίμα”.
Ανάλυση της παράστασης
Το θεατρικό αυτό στηρίζεται σε δύο βασικά στοιχεία του θεατρικού χαρακτήρα του συγγραφέα: στη δικαστική του φύση και εμπειρία αφενός, και αφετέρου, στον συμβολισμό που διακατέχει όλα του τα συγγράμματα. Τα θέματα που θίγονται μέσα από τη συγκεκριμένη παράσταση έχουν να κάνουν με την ηθικότητα, το έγκλημα και τις πηγές αυτού, το ψέμα, την αυτοδικία, την εκδίκηση, την αδυναμία διαχείρισης των ανθρώπινων παθών που δεν υπόκεινται σε κανόνες λογικής, και τέλος, την τιμωρία η οποία πηγάζει από ανθρώπινη παρέμβαση. Το μοναχικό σπίτι στην ερημιά, σχεδόν στοιχειωμένο, είναι το ιδανικό περιβάλλον για ένα τέλειο έγκλημα όπου με διάφορους τρόπους, τιμωρούνται όλοι μαζί. Σε έναν χώρο-φυλακή που όμως δεν έχει στεγανά, τα ζωώδη ένστικτα και κάθε είδους πάθη, ανταγωνίζονται κοινωνικούς κανόνες, οικογενειακές σχέσεις και δημιουργώντας ακόμα πιο σύνθετα συναισθηματικά μπλόκα, οδηγούν τελικά στο ακραίο.
Σε καθαρά συμβολικό τέμπο, ο τόπος αυτός μοιάζει να είναι η αντίστροφη εικόνα του κήπου της Εδέμ. Ξερός και ζεστός, σαν κρανίου τόπος, γεμάτος από κατσίκια (το βασικό ζώο-σύμβολο του διαβόλου), με ένα βασίλειο φθαρμένο, χτυπημένο από το χρόνο, κι ένα πηγάδι το οποίο κρύβει μνήμες και σκοτεινά μυστικά και οδηγεί κατευθείαν στο πουθενά της επίγειας κόλασης. Ο ίδιος ο άντρας, ο Άντζελο, στην κυριολεξία εισβάλει στον χώρο αυτό και όπως λέει και ο ίδιος, “Οι μόνες γυναίκες μπορεί να συναντήσουν τον διάβολο, κι όλοι γνωρίζουν ότι οι γυναίκες θέλουν να κάνουν έρωτα με αυτόν”. Το ζήτημα όμως είναι ότι ενώ μπορούν να πουλήσουν το κορμί και την ψυχή τους σε αυτόν, μπορούν τελικά να πουλήσουν και τον ίδιο…
Ο συμβολισμός αυτός που υποβόσκει, τοποθετημένος σε καθαρά νατουραλιστικά πλαίσια, δημιουργεί μια παράσταση γεμάτη ένταση και αγωνία, με στοιχεία φιλμ νουάρ και σασπένς. Από την αρχή ως το τέλος, το απρόοπτο και το χαώδες των ανθρώπινων παθών, κρατάει σε διαρκή εγρήγορση το κοινό. Η μετάφραση και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Κυριακού, κατορθώνει με έναν αριστοτεχνικό τρόπο να μας περάσει όλο το προαναφερθέν πολυδιάστατο κλίμα. Γρήγορα αντιλαμβανόμαστε την συνθετότητα και πολυπλοκότητα της παράστασης αυτής, η οποία κατορθώνει να ανοίξει τη σκέψη του θεατή και να τον προβληματίσει για τη διττή φύση της ανθρώπινης ψυχής η οποία διχάζεται ανάμεσα στο ένστικτο και τη λογική, το καλό και το κακό, την τάση για ζωή και για θάνατο. Έχοντας περάσει τα σωστά μηνύματα στους αποδέκτες του, θεωρώ ότι η εν λόγω σκηνοθεσία, επιτέλεσε και με το παραπάνω τον σκοπό της.
Η Μαίρη Βιδάλη ως Αγκάθα, στον ρόλο της μητέρας, κατορθώνει για άλλη μια φορά να αγγίξει τους θεατές με τη βαθιά συναισθηματικότητα και απόλυτη εμπιστοσύνη που δίνει σε ό,τι υποδύεται. Με αυτόν τον τρόπο, βιώνοντας στο έπακρο τα πάθη και τις αδυναμίες μιας ευάλωτης γυναίκας, και ταυτόχρονα την τραγικότητα και δύναμη μιας τιμωρού αρχαίας τραγωδίας, μας προσφέρει μια ερμηνεία που γεννά σεβασμό και θαυμασμό. Η σκηνική της παρουσία, συνδυάζοντας ομορφιά, ταλέντο, πείρα και εκτόπισμα, κατορθώνει πάντα να κερδίζει το κοινό της. Αναμένουμε με χαρά, τα επόμενα, θεατρικά της σχέδια!
Ο Μιχάλης Αλικάκος ως Άντζελο, σε διττό ρόλο, σαν ένας Τζόκερ, παραδίδει μαθήματα σαγήνης και αρσενικής χειριστικότητας. Κρύβοντας τον πραγματικό του χαρακτήρα και σκοπό, παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι, στο οποίο εκείνο είναι ο αρχηγός, μέχρι τη στιγμή της πτώσης. Αποδεικνύεται τελικά ότι ένα μικρό λάθος, ένας κακός υπολογισμός, είναι η αφορμή προκειμένου να βρουν την έκφρασή τους και να γίνουν πράξη όλες οι καλά κρυμμένες αιτίες. Ένας ρόλος γεμάτος πάθος και συναισθηματική ακρότητα, σωματικά κοπιώδης, που αποδεικνύει όμως την ξεχωριστή υποκριτική ικανότητα του καλλιτέχνη.
H Ρούλα Αντωνοπούλου ως Πία, μέσα από την πάλη των συναισθημάτων της τα οποία παραπαίουν ανάμεσα στη ζήλεια, τον πόνο της ανεκπλήρωτης αγάπης, και τα παρατημένα όνειρα, τραγουδάει με τις νότες της Καλαβρίας, καθώς ονειρεύεται την απόδραση προς ένα καλύτερο μέλλον. Με δυναμισμό και σκηνικό εκτόπισμα, αναμετριέται με τις άλλες δύο γυναίκες, τον Άντζελο, μας κυρίως με τον εαυτό της. Η Βάνα Βάσιου, ως νεαρή Σύλβια, ξετυλίγει επί σκηνής όλη την νεανική αθωότητα και ρομαντισμό, η οποία όμως τσαλακώνεται σε τέτοιο βαθμό, που τελικά την οδηγεί σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις.
Τα σκηνικά της Ιωάννας Κατσιαβού, αντικατοπτρίζουν τον μικρόκοσμο στον οποίο εκτυλίσσεται ολόκληρη η ιστορία, με κεντρικό σημείο και αναφορά, το πηγάδι. Η σκηνική απόδραση στον συγκεκριμένο χωροχρόνο, επιτυγχάνεται και από τα εφέ του φωτισμού, έργο του Γιώργου Δανεσή.
Μέσα από το ατέρμονο παιχνίδι θύτη-θύματος, σε νατουραλιστικό χαρακτήρα, με κάποιες τεχνικές πινελιές συμβολισμού, το έργο του Μπέτι, είναι μια μάχη του ερωτικού ενστίκτου με το αίσθημα δικαιοσύνης και την τελική απόφαση που έχει να κάνει με την εκδίκηση και την τιμωρία. Γραμμένο το 1950, με τις πληγές και τις μνήμες του πολέμου ακόμα νωπές στη μνήμη, ο δραματουργός κατορθώνει να περάσει ένα μέρος της κόλασης αυτού, στις σχέσεις των ανθρώπων, και ειδικά ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα κι όταν υπάρχει νικητής, οι απώλειες είναι πάντοτε παράπλευρες.
Η παράσταση θα παίζει ως τις 9 Aπριλίου. Αξίζει να την παρακολουθήσετε αν θέλετε να δείτε ποιητικό και ταυτόχρονα, ποιοτικό θέατρο.
“Ο Μιχάλης Αλικάκος ως Άντζελο, σε διττό ρόλο, σαν ένας Τζόκερ, παραδίδει μαθήματα σαγήνης και αρσενικής χειριστικότητας. Κρύβοντας τον πραγματικό του χαρακτήρα και σκοπό, παίζει ένα επικίνδυνο παιχνίδι, στο οποίο εκείνο είναι ο αρχηγός, μέχρι τη στιγμή της πτώσης”.
Συντελεστές της παράστασης
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Κυριακού
Σκηνικά: Ιωάννα Κατσιαβού
Φωτισμοί: Γιώργος Δανεσής
Επικοινωνία: Νταίζη Λεμπέση
Ερμηνεύουν: Μαίρη Βιδάλη, Μιχάλης Αλικάκος, Ρούλα Αντωνοπούλου, Βάνα Βάσιου, Σάββας Σουρμελίδης (φωνή).
Τραγούδια της Καλαβρίας αποδίδει η Ρούλα Αντωνοπούλου.
Συνολική Περίοδος Παράστασης: 25/02/2023 έως 09/04/2023
Πυθέου 52, Ν. Κόσμος
Τηλ: 210 7233229 Email: danessis@hol.gr Website: www.diachrono-theatre.gr/home_gr.html
Εισιτήρια: 15 €, 12 € για φοιτητές και άνω των 65, 5 € για ΑμεΑ και ηθοποιούς, Ελεύθερη είσοδος σε συνταξιούχους ηθοποιούς
Πληροφορίες: 2107233229
*Oι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο, είναι του φωτογράφου Θωμά Δασκαλάκη.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική