Bρεθήκαμε στο θέατρο «Λύχνος» για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «2048» σε σενάριο και σκηνοθεσία Ιάκωβου Μυλωνά. Το θέατρο «Λύχνος Τέχνης και Πολιτισμού», όπως είναι ολόκληρο το όνομά του, βρίσκεται στο Γκάζι, πολύ κοντά στο μετρό του Κεραμεικού. Ιδρύθηκε το 2013 από τους ηθοποιούς Μάκη Αρβανιτάκη και Στεφέλενα Κόνιαρη και λειτουργεί ως πολυχρηστικός πολιτιστικός χώρος, ο οποίος καλύπτει κάθε μορφή εκδήλωσης, από θεατρικά δρώμενα μέχρι διοργάνωση φεστιβάλ, τα οποία έχουν γίνει ήδη θεσμός. Μοντέρνο κτίριο, αισθητικά όμορφο, φροντισμένο, σε κερδίζει άμεσα με τον αέρα οικειότητας που γεννά και με τους καλαίσθητους χώρους του.
Το kallitexnes.gr είχε την τύχη να παρευρεθεί στην τελευταία παράσταση. Όπως γνωρίζουμε, η πρώτη και η τελευταία παράσταση είναι σαν ένα πάρτι. Κόσμος παντού, χαμόγελα και συζητήσεις στο φιλόξενο μπαρ του πρώτου ορόφου και μια μικρή ανυπομονησία να ακουστεί το δεύτερο καμπανάκι. Η ώρα αργεί να περάσει… Μα όταν χτυπά και το δεύτερο καμπανάκι, μια χρωματιστή, χαρούμενη λαοθάλασσα μεταφέρεται στις κόκκινες καρέκλες του θεάτρου, σιωπά και περιμένει… και η παράσταση ξεκινά!
Λίγα λόγια για το έργο:
Ένα χρόνο πιο πριν, το κράτος είχε ψηφίσει νόμο για την εξάλειψη της ανεργίας. Έπρεπε να εκτελεστούν όλοι οι άνεργοι, πράγμα το οποίο και έγινε. Σειρά είχαν οι εγγεγραμμένοι στα Πανεπιστήμια. Έπειτα, όλοι οι αδύναμοι της χώρας. Έμειναν μόνο οι μισοί, οι οποίοι κρίθηκαν ικανοί να ακολουθήσουν τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.
Κάπως έτσι, γεννιέται και η αντίσταση. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που με νέα τροπολογία, καθορίζεται να εκτελούνται και αυτοί που είναι να απολυθούν. Αρχηγός αστυνομίας, εκτελεστικά όργανα, επαναστάτες, αποστάτες, αθώα θύματα και εκδικητές πάνω σε μια σκηνή παλεύουν για την αγάπη, για τον έρωτα, για το δικαίωμα στη ζωή και την ελευθερία. Το ποιός θα είναι ο τελικός νικητής, ας το κρίνει η πλοκή!
Μακράν από τις πιο κεφάτες και ζωντανές παραστάσεις που έχω δει ποτέ, μια γιορτή σε όλο το κτίριο και η αίσθηση ότι τελικά όταν υπάρχει μεράκι, αγάπη για το θέατρο και πίστη στο όραμα και στους ανθρώπους, όλα γίνονται.
Η κριτική μας:
Με το χιούμορ λέγεται ότι μπορεί να περάσει κάποιος τα πιο σοβαρά θέματα με έναν ελαφρύ τρόπο, ο οποίος όμως δε μετριάζει τη σοβαρότητα αυτών, θίγοντας με καυστικότητα τα κακώς κείμενα και χτυπώντας τους ενόχους με το μαλακό γάντι της μαύρης κωμωδίας. Με αυτό το έργο, που είναι σαν μια φανταστική βόλτα με χρονομηχανή σε ένα μελλοντικό παράλληλο σύμπαν, έρχεται κάποιος αντιμέτωπος με μια άλλη πραγματικότητα, η οποία σε ένα βαθμό μοιάζει με την δική μας τα τελευταία χρόνια, μια και μοιράζονται και οι δυο ως καταστάσεις ένα κοινό σημείο: την ανεργία. Ένα μεγάλο πρόβλημα, για το οποίο όλοι μιλούν και προτείνουν λύσεις και τελικά λύση δεν έχει βρεθεί. Έρχεται όμως ο σκηνοθέτης της παράστασης και μέσω της φαντασίας και του χιούμορ, δημιουργεί κάτι εντελώς διαφορετικό και ξεχωριστό, ίσως και κάτι τρελό μέσα στον τρελό κόσμο που ζούμε. Η διαφορά εδώ είναι ότι όταν η τρέλα ισοδυναμεί με έμπνευση και ταλέντο, δημιουργεί και ειλικρινά χαίρομαι όταν, μέσα σε όλο αυτό τον σκοταδισμό και την ηθική πτώση που έχει επιφέρει η κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, κάποιοι άνθρωποι έχουν τη δύναμη, την αισιοδοξία και το όραμα να συνεχίσουν να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να αγωνίζονται για ό,τι τους ανήκει δικαιωματικά.
Το έργο αυτό, μέσα από όλο αυτό το γέλιο και το χιούμορ, περνά και μηνύματα θάρρους, κουράγιου και αισιοδοξίας. Μέσα από όλη αυτή τη σχεδόν σουρεαλιστική του τρέλα, μας θυμίζει τις αξίες μας ως άνθρωποι, το ποιοί είμαστε, ποιοί δεν πρέπει να είμαστε και κυρίως ποιοί δεν πρέπει με τίποτα να γίνουμε, γιατί είναι εύκολο για τον λύκο να φορέσει την προβιά του προβάτου. Είναι μέσα στη φύση του μια τέτοιου είδους μεταμφίεση. Το πρόβατο όμως, αν φορέσει την προβιά του λύκου γίνεται λύκος κι αυτό. Αυτό ακριβώς είναι ο φόβος του κάθε ανθρώπου. Η υποταγή, η πλύση εγκεφάλου, η συνθηκολόγηση με τον εχθρό. Είναι όμως ταυτόχρονα και η απαρχή της αντίστασης, του όχι, της δράσης για την αλλαγή και έτσι ο φόβος, μετατρέπεται σε θάρρος και αυταπάρνηση. Υπάρχει σκοπός. Δυναμικότητα. Εξέλιξη, ρήξη και γιατί όχι… πόλεμος.
Το έργο «2048» είναι από τα πιο πρωτότυπα, ξεχωριστά έργα που έχω δει ως τώρα. Αυτό που με εκπλήσσει ευχάριστα, είναι ότι το σενάριο, η σκηνοθεσία και ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκουν στο ίδιο άτομο: τον Ιάκωβο Μυλωνά. Δε θα πω πάρα πολλά για το αν τα κατάφερε καλά και στους τρεις αυτούς ρόλους. Η ανταπόκριση του κοινού, ο ενθουσιασμός και τα απανωτά sold out αποδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο νομίζω, την επιτυχία του όλου εγχειρήματος.
Βλέποντάς τον επάνω στη σκηνή ως αρχηγό της αστυνομίας, εντυπωσιάστηκα από το τρομερό εκτόπισμά του, από το ταλέντο του σε κωμικούς ρόλους και από τη συνολική του κίνηση και συμμετοχή στην πλοκή. Το κείμενο που έγραψε, φανερώνει με τον πιο άμεσο τρόπο τη δυνατή φαντασία, το χιούμορ, τον σαρκασμό κι ενίοτε αυτοσαρκασμό, μα κυρίως τη βαθιά σκέψη ενόψει μιας πραγματικότητας που θέλει να δημιουργήσει μια κοινωνία λύκων και προβάτων. Μια κοινωνία χωρίς ισορροπίες, ισότητα, ίσα δικαιώματα κι ελευθερίες, μια και ο καθένας φορά μια ταμπέλα-φωτοστέφανο ή μια ταμπέλα- καταδίκη και αποκτώντας έτσι κι από μια ονομασία, χάνει τελικά την πραγματική του ταυτότητα.
Η σκηνοθεσία του Ιάκωβου Μυλωνά, καταφέρνει με τον καλύτερο τρόπο να φέρει στην επιφάνεια και να δώσει στο κοινό να κατανοήσει όλα τα παραπάνω. Οι θεατές μπαίνουν περίεργοι γι΄αυτό που θα δουν και βγαίνουν γελαστοί, χαρούμενοι, μα κυρίως, συνειδητοποιημένοι. Αυτός νομίζω ότι ήταν ο στόχος του σκηνοθέτη και τα κατάφερε και με το παραπάνω. Περιμένω με αγωνία το «2049»!
Όταν η τρέλα ισοδυναμεί με έμπνευση και ταλέντο, δημιουργεί και ειλικρινά χαίρομαι όταν κάποιοι άνθρωποι έχουν τη δύναμη, την αισιοδοξία και το όραμα να συνεχίσουν να ονειρεύονται, να ελπίζουν και να αγωνίζονται για ό,τι τους ανήκει δικαιωματικά.
Πιστός σύντροφος του αρχηγού της αστυνομίας, πανταχού παρών και τα πάντα πατών (γιατί δεν καταλαβαίνει τίποτα!), τυφλό όργανο της τάξης, ο Κωνσταντίνος Μητροβγένης μας πείθει τελικά ότι όλα γίνονται!
Γίνεται ο πιο βραδύνους αστυνόμος Σαΐνης- φύλακας να προστατεύει τον πιο σατράπη, ερωτύλο αρχηγό της αστυνομίας; Γίνεται!
Γίνεται ένας υπέροχος κωμικός ηθοποιός, το τέλειο δίδυμο με τον Ιάκωβο Μυλωνά, να είναι και ο σχεδιαστής μόδας, ο οποίος έχει επιμεληθεί τα εντυπωσιακά κοστούμια της παράστασης; Γίνεται!
Γίνεται να περιμένουμε πότε θα τον ξαναδούμε στη συνέχεια του «2048» για να μας εντυπωσιάσει με το ταλέντο του και τις δημιουργίες του; Αυτό κι αν γίνεται!
Μπράβο και συγχαρητήρια στο τρομερό αυτό δίδυμο! Αναμένουμε εναγωνίως τη συνέχεια!
Η παράσταση αυτή, απαρτίζεται από τέσσερις εξίσου υπέροχες γυναικείες παρουσίες και από άλλον έναν νεαρό επαναστάτη. Η Ζαχαρούλα Βαλαβάνη είναι η απόλυτη επαναστάτρια-εκδικήτρια. Ονομάζεται Ανατολή και αυτό το όνομα φέρει μέσα του όλη την ουσία του ρόλου της. Είναι το παιδί που του στέρησαν τους γονείς κι έχει κάθε δικαίωμα να είναι εκείνη που θα πάρει εκδίκηση, μετατρέποντας τη δική της αδικία σε αιτία αντίστασης κατά των αρχών. Η ιδανική επαναστάτρια, δε διστάζει στο τέλος να αναμετρηθεί με τον ίδιο τον αρχηγό της αστυνομίας. Ποιός νικάει τελικά; Το όραμα στο δικαίωμα ή το λάθος που με τη βία έγινε σωστό; Ελπίζω να μάθουμε σύντομα… Εξαιρετική ερμηνεία από μια πανέμορφη, χαρισματική ηθοποιό, που της εύχομαι μόνο τα καλύτερα.
Μια επίσης όμορφη κι εντυπωσιακή παρουσία, που δεν περνά με τίποτα απαρατήρητη, είναι εκείνη της Αθηνάς Βαλκώνη. Ξεχωρίζει αμέσως για το μπρίο, τη ζωντάνια και την εκφραστικότητά της. Υποδύεται με τέλειο τρόπο τη διπλή ταυτότητα και προσαρμόζει με δεξιοτεχνία το παίξιμό της, ανάλογα με τις εκάστοτε περιστάσεις. Πολύχρωμη σαν τα χρώματα της ίριδας, πολύπλευρη, εντυπωσιακή από την αρχή ως το τέλος, μια ακόμα ερμηνεία άξια συγχαρητηρίων.
Τρεις ακόμα διπλοί ρόλοι, οι οποίοι μας άφησαν με τις καλύτερες των εντυπώσεων ήταν αυτοί του Κωνσταντίνου Ελματζιόγλου, της Μελίνας Λεφαντζή και της Εβίτας Φιτσαντωνάκη. Ρόλοι, που έδωσαν και στους τρεις τη δυνατότητα να αποδείξουν το ταλέντο τους σε όλο το δυναμικό του. Τρεις νέοι άνθρωποι, τρεις ταλαντούχοι καλλιτέχνες, χάρη στους οποίους το έργο απέκτησε περισσότερο ενδιαφέρον και ποικιλία. Αντιλαμβανόμενη το πόσο δύσκολη είναι η απόδοση ενός διπλού ρόλου, οφείλω να πω ένα μπράβο στην προσπάθειά τους αυτή και να ομολογήσω ότι αναμένω με ιδιαίτερη χαρά να τους ξαναδώ σε νέους ρόλους.
Μια παράσταση, προκειμένου να έχει ένα άρτιο αποτέλεσμα, βασίζεται τόσο στην ατομική, όσο και στη συλλογική προσπάθεια. Για τον λόγο αυτό, σε αυτό το σημείο οφείλω να αναφέρω και τους υπόλοιπους συντελεστές αυτής. Η Κίρκη Αθανασιάδου με τους φωτισμούς της, έδωσε αυτό το κάτι παραπάνω ώστε να γίνει το έργο ακόμα πιο εντυπωσιακό. Οι φωτισμοί της ανέδειξαν με τον καλύτερο τρόπο καίρια σημεία της πλοκής και κατεύθυναν το βλέμμα στο σωστό σημείο που ήθελε ο σκηνοθέτης να εστιάσει. Η Κατερίνα Σουίπα στην παραγωγή, η Μαρία Τσολάνα στην καλλιτεχνική επιμέλεια και η Κατερίνα Πουλεά στη φωτογράφηση, έβαλαν την υπογραφή τους ώστε να δημιουργηθεί αυτό το τόσο ξεχωριστό έργο.
Μακράν από τις πιο κεφάτες και ζωντανές παραστάσεις που έχω δει ποτέ, μια γιορτή σε όλο το κτίριο και η αίσθηση ότι τελικά όταν υπάρχει μεράκι, αγάπη για το θέατρο και πίστη στο όραμα και στους ανθρώπους, όλα γίνονται. Αν το «2047» μας έφερε το «2048», τότε η ευχή μου είναι το «2048» να μας φέρει το «2049». Γίνεται; Κάτι μου λέει ότι ναι, γίνεται!
Ταυτότητα παράστασης:
Συντελεστές:
Κείμενο, σκηνοθεσία: Ιάκωβος Μυλωνάς
Σκηνικά, κοστούμια: Κωνσταντίνος Μητροβγένης
Φωτισμοί: Κίρκη Αθανασιάδου
Βοηθός παραγωγής: Κατερίνα Σουίπα
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Μαρία Τσολάνα
Φωτογραφίες: Κατερίνα Πουλέα
Παίζουν:
Ιάκωβος Μυλωνάς
Ζαχαρούλα Βαλαβάνη
Αθηνά Βαλκώνη
Κωνσταντίνος Μητροβγένης
Μελίνα Λεφαντζή
Εβίτα Φιτσαντωνάκη
Κωνσταντίνος Ελματζιόγλου
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική