Βρεθήκαμε στο θέατρο «Ελυζέ» για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Ο ανθρωπάκος» σε σενάριο Δημήτρη Χορν και σκηνοθεσία Βαγγέλη Πανταζή.
Το θέατρο «Ελυζέ» ως χώρος τέχνης, έχει μια τεράστια ιστορία, η οποία έχει ως σημείο εκκίνησης το έτος 1966. Αρχικά ξεκίνησε να λειτουργεί ως κινηματογράφος και απέκτησε με τον καιρό και ιδιαίτερα στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα, διαστάσεις αστικού θρύλου με τις αξέχαστες μεταμεσονύκτιες προβολές θρίλερ θεματολογίας. Στην είσοδο, στον πρόσφατα ανακαινισμένο χώρο, ένα αναλυτικό φυλλάδιο εξηγεί με κάθε λεπτομέρεια την υπέροχη πορεία αυτού του χώρου μέσα στον χρόνο. Αξίζει πραγματικά να το διαβάσει κανείς!
Λίγα λόγια για το έργο:
Αθήνα, κάπου στη δεκαετία του εξήντα. Σε μια φτωχική γειτονιά, σε μια κοινή αυλή με δωμάτια γύρω γύρω, έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα, η Ειρήνη καθηλωμένη σ’ ένα κρεβάτι, περιμένει… Ένα θαύμα ίσως. Μια δικαίωση για το τροχαίο που την άφησε ανήμπορη να κινηθεί. Βράχος δίπλα της, η χήρα μητέρα που προσπαθεί κάτω από αντίξοες συνθήκες να τα βγάλει πέρα με έξοδα, νοσοκομεία και γιατρούς. Η μόνη ελπίδα, μια πολύ ακριβή εγχείρηση στην Ελβετία. Σύντροφοι της Ειρήνης, η Στέλλα, μια χωριατοπούλα με μεγάλα όνειρα και τσαγανό, ο γιατρός Θάνος που νοιάζεται με τον πιο βαθύ τρόπο γι΄αυτήν και ο Σταμάτης, ο «ζαβός» της αυλής, με τη χρυσή καρδιά και την επιθυμία να βοηθήσει. Μια επιθυμία που γίνεται τελικά πράξη και οδηγεί στο θαύμα, που ο καθένας με τον τρόπο του και όλοι μαζί, ελπίζουν.
Τα χειροκροτήματα σε κάθε σκηνή που έπαιξε ο ηθοποιός μας, Τάκης Κτενάς, είναι νομίζω η καλύτερη κριτική για έναν εξαίσιο καλλιτέχνη, που στην κυριολεξία απογείωσε το έργο.
Η κριτική μας:
Στην περίπτωση του έργου αυτού, έχουμε να κάνουμε με έναν δημιουργό- συγγραφέα, ο οποίος ήταν γιος ενός ήδη διάσημου Έλληνα σεναριογράφου (Παντελής Χορν) και ο ίδιος, ένας κορυφαίος ηθοποιός. Δημήτρης Χορν και πρωταγωνιστικός ρόλος στον «Ανθρωπάκο» του, ένας ρόλος που γράφτηκε για να δείξει και να αποδείξει το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και να μας δώσει να καταλάβουμε ότι το απόλυτο καλό, το θαύμα, βρίσκεται πάντα εκεί που δεν το περιμένει ποτέ κανείς. Έργο βασισμένο στην παλιά, γνωστή, καλή συνταγή, η οποία το κατατάσσει σε αυτό που ονομάζουμε «κλασσικό». Το κλασσικό ισοδυναμεί με το αειθαλές, το εν δυνάμει σταθερό στο πέρασμα του χρόνου, κάτι το οποίο αποτελείται από ποιότητα και στην περίπτωση του «Ανθρωπάκου» μας, μεράκι. Τόσο από τον ίδιο τον συγγραφέα, όσο και από τον θίασο «Ζω!» και τον σκηνοθέτη της παράστασης. Το κλασσικό μπορεί να είναι κάτι μεγάλο σαν αστέρι. Μπορεί όμως να είναι και ένα μικρό διαμαντάκι, που παίρνει ζωή πάνω στη σκηνή και μας δίνει να καταλάβουμε ότι τα πολύτιμα αρώματα χωράνε σε μικρά μπουκάλια και ότι τα διαμαντάκια είναι από τη φύση τους ένα πράγμα: διαμάντια και όσο φωτίζονται από τα φώτα της σκηνής και της ψυχής των ηθοποιών, άλλο τόσο μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια μας. Είναι μαγικά τα διαμάντια του θεάτρου…
Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Πανταζή, είναι από τις πιο άμεσες και συγκινητικές σκηνοθεσίες που έχω δει ποτέ μου. Ρόλοι ρεαλιστικοί, ανθρώπινοι, γεμάτοι αισθήματα, χιούμορ, ζωντάνια, συγκίνηση, μιας Αθήνας του 1962, η οποία μοιάζει να μην έχει ακόμα φθαρεί από το πνεύμα της αποξένωσης και της τωρινής αλλοτρίωσης. Μιας γειτονιάς, όπου ο γείτονας είναι ο συνάνθρωπος, ο φίλος, ο βοηθός και όχι ένας ξένος, που η ζωή και ο θάνατος του διπλανού δεν τον αφορά. Με ιδιαίτερη νοσταλγία βίωσα ξανά το πνεύμα της «γειτονιάς», μιας και είμαι κι εγώ παιδί του εξήντα, με μνήμες παρόμοιες με εκείνες του έργου μας. Μιας εποχής που η ανθρωπιά ήταν μόνο μια πόρτα δίπλα σου… αρκεί να φώναζες ένα όνομα. Ή να έβγαινες απλά έξω στην κοινή αυλή.
Έχοντας αναλάβει ο ίδιος και τη μουσική επένδυση του έργου, είχαμε τη χαρά να ακούσουμε έργα του μεγάλου Μάνου Χατζιδάκι και τον ίδιο τον Χορν να μας τραγουδά τις πράσινες, τις κόκκινες και τις θαλασσιές του χάντρες. Μπήκαμε έτσι μαζί με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς μας σε μια χρονομηχανή και γίναμε εμείς οι μεγαλύτεροι ξανά παιδιά και οι νεώτεροι κατάλαβαν γιατί τελικά οι μεγάλοι νοσταλγούν και τί ακριβώς νοσταλγούν. Τον «ανθρωπάκο» που μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος άνθρωπος. Αυτόν νοσταλγούν. Την αλληλεγγύη, τη γνήσια φιλία και την αίσθηση ότι δεν είναι μόνοι σε αυτή την πορεία μέσα στον χρόνο. Ένα έργο σκηνοθετημένο άρτια και με συνοχή, δυνατό στις ερμηνείες του, που μας έκανε να σκεφτούμε, να συγκινηθούμε και να παραδειγματιστούμε μαζί. Μπράβο στον Βαγγέλη Πανταζή και στη βοηθό του Μάϊρα Αλεξοπούλου, για την υπέροχη αυτή προσπάθεια!
Βασιζόμενη στη σειρά, με την οποία έχουν γραφτεί στο φυλλάδιο τα ονόματα των καλλιτεχνών μας, θα τηρήσω την ίδια σειρά και στην κριτική μου. Ξεκινάμε λοιπόν, με τη Μαρία Δημητριάδου. Μια τρυφερή μητέρα, μια δυναμική μητέρα, μια πικραμένη μητέρα, μια μητέρα που θυμώνει, μια κουρασμένη μητέρα που όμως δε σταματά να προσπαθεί, γιατί ελπίζει και κυρίως, αγαπά. Ένας πολύπλευρος καλλιτεχνικά ρόλος, με εναλλαγές συναισθημάτων και αντιδράσεων, κάποιες φορές ξαφνιάζει με το πόσο ρεαλιστικά αλλά ταυτόχρονα και πόσο συγκινητικά μπορεί να «δέσει» κάποιος δυο συναισθηματικούς ρόλους, την ίδια σχεδόν στιγμή. Μια πάρα πολύ καλή ερμηνεία, από μια έμπειρη και σοβαρή ηθοποιό, με μεγάλο εκτόπισμα.
Η Μαρία Ιωάννου, είναι η Ειρήνη. Μια γλυκύτατη, όμορφη παρουσία, που είναι τόσο εύθραυστη μα ταυτόχρονα τόσο δυνατή. Μια δύσκολη ερμηνεία, από την άποψη ότι καθ΄όλη σχεδόν τη διάρκεια του έργου, η ηθοποιός είναι καθηλωμένη στο κρεβάτι. Οι κινήσεις του σώματος, περιορισμένες. Και όμως… με τον τρόπο που παίζει και την παρουσία της, μαγνητίζει. Αντλούμε από αυτήν δύναμη παρ΄όλη την αδυναμία της. Αντλούμε κουράγιο και αισιοδοξία, ακόμα και όταν όλα μοιάζουν μάταια και αυτό, γιατί είναι τόσο νέα και αθώα που ξέρουμε ότι τελικά η ζωή θα της χαριστεί. Γιατί το αξίζει… τόσο ως ήρωας του έργου, όσο και ως πρωταγωνίστρια. Το ταλέντο της, η ζωντανή απόδειξη.
Ο Λεωνίδας Ιορδάνου, είναι ο φύλακας- άγγελος της Ειρήνης. Υποδύεται τον γιατρό, όμως η παρουσία του θυμίζει περισσότερο άνθρωπο της οικογένειας και φίλο αυτής. Μια παρουσία διακριτική, μα ταυτόχρονα σημαντική και σε άμεση σχέση με το μέλλον της Ειρήνης. Ο ηθοποιός μας, με άνεση και κομψότητα μοιάζει να είναι η ήρεμη δύναμη που δίνει κουράγιο στην Ειρήνη και στη μητέρα της και μοιάζει να είναι ο άνθρωπος που κρατά το κλειδί της ευτυχίας της κόρης. Κομψός και ευγενής, ο ηθοποιός αυτός μας κερδίζει με την χάρη και την παρουσία του στη σκηνή.
Η σκηνοθεσία του Βαγγέλη Πανταζή, είναι από τις πιο άμεσες και συγκινητικές σκηνοθεσίες που έχω δει ποτέ μου. Ένα έργο σκηνοθετημένο άρτια και με συνοχή, δυνατό στις ερμηνείες του, που μας έκανε να σκεφτούμε, να συγκινηθούμε και να παραδειγματιστούμε μαζί.
Η Μαρίνα Μπασέτα, η Στέλλα που όλα τα γνωρίζει και παντού γυρίζει, είναι μια σφαίρα ζωντάνιας και μπρίου, διανθισμένη με μπόλικη δόση χιούμορ και κεφιού. Αδύνατον να μην χαμογελάσει ή γελάσει κανείς με όλα όσα λέει και κυρίως, με τον τρόπο που τα λέει, μια και είναι κάπως «χωριάτικος». Τίποτα και κανείς δεν τη σταματά και με όπλο τη δύναμη του χαρακτήρα της και την αμεσότητά της, πάντα τα καταφέρνει. Η καλύτερη σύντροφος της Ειρήνης, ένα χέρι βοήθειας και στις καλές και στις δύσκολες στιγμές, κοντολογίς, μια πραγματική φίλη με γνήσια αισθήματα. Από τους πιο αυθεντικούς χαρακτήρες που έχω δει ποτέ μου σε θεατρικό έργο, μια πραγματικά πανέμορφη ερμηνεία από μια εξαιρετική ηθοποιό.
Και πάμε τώρα στον «Ανθρωπάκο» μας. Υπάλληλος ενεχυροδανειστηρίου, που αν και κουτός, ο Σταμάτης μας ή αλλιώς ο Τάκης Κτενάς, είναι ιδιαίτερα καλός με τους αριθμούς και ακόμα καλύτερος με τους ανθρώπους που αγαπά και την Ειρήνη, πραγματικά την αγαπά. Το αποδεικνύει με τον πιο όμορφο τρόπο στο έργο, το αποδεικνύει με τις πιο απλές χειρονομίες και στιγμές. Θυσιάζει και θυσιάζεται στο όνομα της αγάπης και της φιλίας, ένας «ζαβός» Σταμάτης με καρδιά μάλαμα, ένα ανθρωπάκι που ξέρει να αγαπά σαν τον μεγαλύτερο άνθρωπο στον κόσμο. Ένα ανθρωπάκι με ψυχή γίγαντα, που μας δίνει μαθήματα ανθρωπιάς, αυτοθυσίας και σεβασμού στον συνάνθρωπο. Είδος προς εξαφάνιση τη σήμερον ημέρα, η παρουσία του συνθέτει ένα καλειδοσκόπιο φωτεινών χρωμάτων που έχουν ονόματα όπως: αγάπη, αισιοδοξία, ρομαντισμός, αθώο χιούμορ, παιδικότητα, αγνότητα, απλότητα, αλληλεγγύη, εμπιστοσύνη και κυρίως, πίστη. Πίστη στον άνθρωπο. Πίστη στο ότι τέτοιοι άνθρωποι, αν και λίγοι, θα συνεχίζουν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Δεν έχω λόγια για την θεατρική απόδοση αυτού του ρόλου. Τα χειροκροτήματα σε κάθε σκηνή που έπαιξε ο ηθοποιός μας, είναι νομίζω η καλύτερη κριτική για έναν εξαίσιο καλλιτέχνη, που στην κυριολεξία απογείωσε το έργο. Του αξίζουν τα θερμά μου συγχαρητήρια και οι καλύτερες ευχές μου για το μέλλον.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Χριστίνας Πετράκη, μας πήγαν πίσω πάρα πολλά χρόνια, μια και ήταν τέλεια προσαρμοσμένα αισθητικά στα δεδομένα εκείνης της εποχής. Με σημασία στη λεπτομέρεια, με φροντίδα, γούστο και μεράκι, το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από γνήσιο και εντυπωσιακό και κέρδισε τις εντυπώσεις. Πραγματικά, μια εξαιρετική δουλειά.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να γίνει αναφορά για τη χρήση μέσων multimedia και την οργάνωση παραγωγής και οπτικοακουστικών εφέ, την επιμέλεια των οποίων είχαν η Θάλεια Μάλλιου και ο Σάββας Γερμανός, αντίστοιχα. Η εισαγωγή των μέσων αυτών στο θεατρικό έργο, σε συνεργασία με τον σκηνογράφο και τον σκηνοθέτη, έχει γενικώς δώσει μια νέα νότα στον τομέα του θεάτρου και έχει ανανεώσει σε θετικό βαθμό την εικόνα του. Μεγάλο ρόλο στο άριστο αισθητικά αποτέλεσμα του έργου, έπαιξαν φυσικά ο ήχος και οι φωτισμοί του Γιώργου Λαμπάνη και του Γιάννη Χαρανά. Πολύ καλή δουλειά και συνεργασία, η οποία φάνηκε με τον καλύτερο τρόπο σ’ αυτήν εδώ την παράσταση.
Αν κάποιος αξίζει ειδική μνεία, σύμφωνα με τη γνώμη μου, είναι ο καλλιτέχνης που σχεδίασε το σκίτσο της παράστασης. Το όνομα αυτού, Σπύρος Γυφτόπουλος. Η μαγεία του σκίτσου είναι η εξής: να σου τραβά την προσοχή με λίγες, απλές γραμμές. Αυτό είναι το σκίτσο του καλλιτέχνη μας. Απλές, λιτές γραμμές, που συνθέτουν το καλλιτεχνικό προφίλ του ανθρωπάκου μας και αρχίζουμε έτσι να παίρνουμε μια ιδέα για το ποιός είναι και ο πρωταγωνιστής και ο σκιτσογράφος. Από τα πιο όμορφα σκίτσα παράστασης που έχω δει ποτέ μου, είναι άξιος συγχαρητηρίων.
Κυριακή απόγευμα στα Ιλίσια, ξανασυνάντησα το πνεύμα της παλιάς μου γειτονιάς και είχα τη χαρά να γνωρίσω από κοντά την Ειρήνη και τη μητέρα της, τη Στέλλα, τον Θάνο και έναν γίγαντα άνθρωπο, τον Σταμάτη. Δεν είναι καθόλου ανθρωπάκος τελικά. Ανθρωπάκια είμαστε όλοι εμείς, που απλά νομίζουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Που σκεφτόμαστε, μιλάμε με θεωρίες, μα δεν πράττουμε. Αυτή η λέξη ξεχωρίζει τη θεωρία από την πράξη: γενναιότητα κι ένα έργο περασμένων ετών, ένα διαμαντάκι, μας θύμισε τις βασικότερες αξίες σ’ αυτή τη ζωή, προκειμένου να είμαστε περήφανοι που γεννηθήκαμε άνθρωποι. Ας τιμήσουμε αυτή μας την ιδιότητα και κυρίως, ας τιμήσουμε με την παρουσία μας το συγκεκριμένο αυτό έργο και τους ανθρώπους που με τόσο ζήλο δούλεψαν γι΄αυτό!
Το κλασσικό μπορεί να είναι κάτι μεγάλο σαν αστέρι. Μπορεί όμως να είναι και ένα μικρό διαμαντάκι, που παίρνει ζωή πάνω στη σκηνή και μας δίνει να καταλάβουμε ότι τα διαμάντια όσο φωτίζονται από τα φώτα της σκηνής και της ψυχής των ηθοποιών, άλλο τόσο μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια μας. Είναι μαγικά τα διαμάντια του θεάτρου…
Ταυτότητα παράστασης:
Σκηνοθεσία- μουσική επένδυση: Βαγγέλης Πανταζής
Σκηνικά- κοστούμια: Χριστίνα Πετράκη
Multimedia: Θάλεια Μάλλιου
Σχεδιασμός σκίτσου: Σπύρος Γυφτόπουλος
Οργάνωση παραγωγής- οπτικοακουστικά εφέ: Σάββας Γερμανός
Βοηθός σκηνοθέτη- παραγωγής: Μάϊρα Αλεξοπούλου
Ήχος- φώτα: Γιώργος Λαμπάνης, Γιάννης Χαρανάς
Ηθοποιοί:
(Κατά σειρά εμφάνισης)
Μαρία Δημητριάδου, Μαρία Ιωάννου, Λεωνίδας Ιορδάνου, Μαρίνα Μπασέτα, Τάκης Κτενάς.
Επικοινωνία:
Θέατρο «Ελυζέ»
Νυμφαίου 12- Ιλίσια
Τηλ: 210 7771766
Ημέρες και ώρες παράστασης:
Πρεμιέρα: Σάββατο 10 Μαρτίου
& κάθε Σάββατο στις 21:00
και Κυριακή στις 19:00 μέχρι τέλος Μαΐου.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική