Με το έργο, το οποίο σηματοδότησε την αναγνωρισιμότητά του Graham Greene, η σκηνοθέτιδα Τατιάνα Λύγαρη αποφάσισε να γιορτάσει τη συμπλήρωση 20 χρόνων καλλιτεχνικής δημιουργίας της Αμαξοστοιχίας- Θεάτρου «Το Τρένο στο Ρουφ» (1997-2017). Η πλοκή του μυθιστορήματος, που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού με το θρυλικό τρένο Orient Express έγινε θεατρική παράσταση στο σπάνιο, αυθεντικό βαγόνι Orient Express της Αμαξοστοιχίας-Θεάτρου. Το γεγονός αυτό από μόνο του αποτελεί μια εμπειρία που κάποιος αξίζει να ζήσει!
Λίγα λόγια για το έργο:
Το έργο διαδραματίζεται παραμονές του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου κατά τη διάρκεια ενός τριήμερου ταξιδιού με το Οrient Express από την Οστάνδη στην Κωνσταντινούπολη. Ένας κυνηγημένος επαναστάτης, ένας καθολικός παπάς που κρατά όπλο, ένας πλούσιος Εβραίος επιχειρηματίας, μια φτωχή χορεύτρια, μια σκληρή δημοσιογράφος, ένας δολοφόνος, ένας διάσημος συγγραφέας, μια αριστοκράτισσα που σχετίζεται με τη δημοσιογράφο, τί είδους πιόνια ποιανού παιχνιδιού είναι; Η μοίρα φέρνει κοντά με τραγικό τρόπο και εξελίξεις οχτώ διαφορετικούς χαρακτήρες, που τροφοδοτεί όμως ο ένας τον άλλο μέχρι τη λύση του δράματος. Ανεβαίνουμε στο βαγόνι κι εμείς, τα φώτα κλείνουν και το ταξίδι μας με το τρένο ξεκινά.
Δεν υπήρχε δευτερόλεπτο χωρίς σασπένς και αγωνία, μια πολύ δεμένη σκηνοθετικά και ερμηνευτικά παράσταση, γεμάτη ένταση και εκπλήξεις σε κάθε σχεδόν σκηνή του έργου.
Η κριτική μας:
Τα φώτα κλείνουν και το τρένο ξεκινά να κινείται. Έντρομη με τη βαλίτσα στο χέρι καθώς τρέχει για να προλάβει, πέφτει μπροστά στα πόδια μας η πρωταγωνίστρια- χορεύτρια του έργου. Το ένστικτο συμπόνιας μας καλεί να σηκωθούμε να βοηθήσουμε το πεσμένο κορίτσι, αλλά από την άλλη δεν το ξεχνάμε στιγμή: είμαστε θεατές. Μένουμε ακίνητοι. Παγωμένοι, βλέπουμε σε λίγο έναν καθολικό παπά να πηγαινοέρχεται στο βαγόνι, προφανώς ψάχνοντας κάποιον. Κρατά όπλο. Δεν βλέπουμε έργο. Είμαστε ΜΕΣΑ σε αυτό. Ακόμα κι αν είμαστε βουβοί σε όλα όσα λαμβάνουν χώρα μέσα στο Orient Express.
Υπάρχει ένταση, εναλλαγή, αγωνία, απορία για το τι θα γίνει μετά, όλα αυτά μέσα από οχτώ τραγικά πρόσωπα, μέσα σε ένα περιβάλλον που προετοιμάζει την επέλαση του φασισμού, που ξεκινά έναν χρόνο μετά την άνοδο του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος στην εξουσία. Μέσα από το έργο αυτό, αναλύονται με τρόπο διεισδυτικό και λεπτομερή η δοκιμασία των κοινωνικών και ηθικών αξιών, ιδεολογικά και πολιτικά ερωτήματα, προσωπικές αποφάσεις και συγκρούσεις και τίθεται επί τάπητος η αξία της ζωής παραμονές του Ολοκαυτώματος.
Η πλοκή ταξιδεύει πιο γρήγορα από το ίδιο το τρένο, μια και μέσα σε τρεις ημέρες, είμαστε μάρτυρες ενός νέου έρωτα, μιας συνάντησης ανάμεσα σε δυο γυναίκες με ξεχωριστή σχέση, μιας απαγωγής και φυλακισμού και μιας πολιτικής δολοφονίας. Η ιστορία δείχνει να προχωρά πιο πέρα κι από τους ανθρώπους, μοιάζει να τους ξεπερνά και να τους κάνει παρελθόν, οδηγούμενη σε ένα μέλλον, όπου τα πάνω έρχονται κάτω και ο άνθρωπος γίνεται ο χειρότερος εχθρός του ίδιου του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν εδώ «από μηχανής» Θεοί. Ο άνθρωπος δρα και επιδρά, ο άνθρωπος αποφασίζει για τη ζωή και τον θάνατο, ο άνθρωπος γράφει ιστορία, ακόμα κι αν οι σελίδες τις είναι μαύρες.
Αυτό ακριβώς το κλίμα θέλησε η σκηνοθέτιδα μας Τατιάνα Λύγαρη, να περάσει και νομίζω ότι το κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο. Είχε το ιδανικό «υλικό» για αυτό: το ίδιο το βαγόνι από το Orient Express, το έργο ενός διάσημου Άγγλου συγγραφέα, ένα καστ ηθοποιών απόλυτα ενταγμένους στο κλίμα του έργου και κυρίως, το όραμα που χρειάζεται σε κάθε δημιουργό ώστε να προσαρμόζει, να αλλάζει, να τροποποιεί και να φέρνει σε ένα εξαίρετο αποτέλεσμα αυτό που του έχει δοθεί να φέρει εις πέρας. Δεν υπήρχε δευτερόλεπτο χωρίς σασπένς και αγωνία, μια πολύ δεμένη σκηνοθετικά και ερμηνευτικά παράσταση, γεμάτη ένταση και εκπλήξεις σε κάθε σχεδόν σκηνή του έργου.
Τον Δρ. Ρίτσαρντ Τζίννερ, τον Σέρβο επαναστάτη που ταξιδεύει ινκόγκνιτο για να πάει να παραδοθεί πίσω στη χώρα του έπειτα από μια αποτυχημένη επανάσταση, τον ερμηνεύει ο Λεωνίδας Κακούρης. Μακράν από τις πιο επιβλητικές παρουσίες και φωνές που είχα ποτέ μου την τύχη να δω και να ακούσω. Ηθοποιός με μεγάλο ταλέντο και εμπειρία, αποπνέει έναν αέρα υπερηφάνειας και σοβαρότητας, μαζί με τον ωμό επαναστατικό ιδεαλισμό και τη γενναιότητα ότι ουσιαστικά οδηγείται προς τη σταύρωση και τη θυσία. Με πάθος και πλήρη επίγνωση των όσων έπραξε και γνωρίζοντας ήδη το μέλλον, θυσιάζεται για μια ιδέα. Ως σωστός αρχηγός- επαναστάτης.
Ο Ορφέας Ζαφειρόπουλος ως παπάς, έρχεται και ταράζει τα νερά στην πλοκή του έργου, γιατί συνδυάζει την επιφανειακή πραότητα ενός ιερωμένου με τη σιδερένια αποφασιστικότητα ενός όργανου του νόμου, που έχει ως σκοπό τη σύλληψη και την εξόντωση του Σέρβου επαναστάτη. Πολύ πειστικός και εντυπωσιακός ως διπλός πράκτορας, σε έναν ρόλο που δένει τέλεια ως αντίποδας με εκείνον του επαναστάτη και βασίζεται στην εντύπωση της πλήρους αντίθεσης μεταξύ εκείνου που φαίνεται και εκείνου που είναι.
Ο Βασίλης Ψυλλάς υποδύεται τον Κάρλτον Μαϊάτ, τον πλούσιο Εβραίο σταφιδοπαραγωγό, ο οποίος με την ευγενική ψυχή που έχει, παίρνει υπό την προστασία του τη φτωχή χορεύτρια Κόραλ Μούσκερ, που πάει να βρει την τύχη της στην Κωνσταντινούπολη. Η Δάφνη Καφετζή ως εύθραυστη, φιλάσθενη καλλιτέχνης, αποτελεί με τον παρτενέρ της από τα πιο όμορφα ζευγάρια μέσα στο έργο αυτό. Οι δύο τους συγκινούν με την ευαισθησία, την τρυφερότητα και τον ρομαντισμό που εκφράζουν. Λύπη μόνο προκαλεί ο τρόπος που η ζωή χωρίζει τους ανθρώπους, καθώς στο τέλος, από ένα κακόγουστο παιχνίδι της μοίρας, καταλήγουν χωριστά ο ένας από τον άλλο. Μαζί με διαφορετικούς ανθρώπους…
Ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου είναι η δαιμόνια δημοσιογράφος Μέϊμπελ Γουόρεν, που την υποδύεται η ηθοποιός Τάνια Παλαιολόγου. Η συγκεκριμένη παρουσία σχετίζεται άμεσα με την αγαπημένη της Tζάνετ Πάρντοου, που την υποδύεται η Έρη Παπαγαλάνη και από ένα παιχνίδι της μοίρας βρίσκεται να προσπαθεί να εκμαιεύσει δηλώσεις από έναν επαναστάτη, να παίρνει συνέντευξη από έναν συγγραφέα (κύριος Σάβορι) και στο τέλος να περιθάλπει και να παίρνει υπό την «προστασία» της την Κόραλ. Ο ρόλος της σχεδόν αλκοολικής λεσβίας δημοσιογράφου, είναι αρκετά απαιτητικός και η ηθοποιός μας καταφέρνει να τον φέρει εις πέρας με εντυπωσιακό τρόπο. Όσο η εμφάνισή της μαχόμενης δημοσιογράφου γεννά κάτι άγριο και πολύ δυναμικό, η κομψότητα και το ντελικάτο και επιτηδευμένο στυλ της Τζάνετ, έρχεται και τοποθετεί την Έρη Παπαγαλάνη ως Τζάνετ, στο προσκήνιο σε πολλές στιγμές του έργου.
Και από την υπόθεση ενός τέτοιου έργου δε θα μπορούσε να λείψει ο απόλυτος κακός, ο κλέφτης, ο οποίος σκοτώνει για τα λεφτά. Στο πρόσωπο του Βασίλη Πουλάκου, ο Γιόζεφ Γκρίνλιχ βρήκε τον τέλειο χαρακτήρα. Αν και εμφανίζεται μετά τη μέση του έργου, είναι ο καθοριστικός παράγοντας που οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα τα γεγονότα προς μια απρόβλεπτη και δυστυχώς, άσχημη κατάληξη. Ένας ρόλος κακοποιού που ερμηνεύτηκε με μεγάλη μαεστρία και ταίριαξε απόλυτα ως δυναμικό με εκείνον του επαναστάτη και του αστυνομικού.
Ο Δημήτρης Σταμούλης ως συγγραφέας, εντυπωσιάζει με το κομψό και αριστοκρατικό του στυλ και είναι εκείνος που κλείνει την τελευταία σκηνή του έργου, εκδηλώνοντας πλέον φανερά τον αντισημιτισμό του, καθώς όταν ξεκινά το χιτλερικό εμβατήριο, εκείνος αγέρωχα φορά τα μαύρα δερμάτινα γάντια- σήμα κατατεθέν των Ναζί.
Όλοι οι προαναφερθέντες χαρακτήρες, μας δείχνουν μια εποχή της ιστορίας που στιγμάτισε την ανθρωπότητα και έθεσε υπό αμφισβήτηση πολλές αξίες, κλονίζοντας την εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, ο οποίος υπό την παρουσία του ενός, είχε τη δύναμη να παρασύρει έναν λαό και να τον μετατρέψει σε έναν φονικό όχλο. Θύτες και θύματα όλοι οι πρωταγωνιστές μας, δρώντας στο περιθώριο κάποιες στιγμές, οδηγούνται μέσα από την πλοκή σε ένα μέλλον χωρίς μέλλον.
Σ΄αυτό το πετυχημένο αισθητικά έργο συνετέλεσε και η άψογη μετάφραση και διασκευή του Ιωσήφ Βαρδάκη, που σεβάστηκε το στυλ και τον χαρακτήρα του πρωτότυπου έργου, τα όμορφα και κομψά στημένα σκηνικά και κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ, η όμορφη και προσεγμένη μουσική του Μηνά Ι.Αλεξιάδη, η εκτελεστικά άρτια χορογραφία της Πέπης Ζαχαροπούλου και οι εντυπωσιακοί φωτισμοί του Ευθύμη Χρήστου, που άλλαζαν συνεχώς.
Ένα βράδυ Παρασκευής ή Σαββατοκύριακου, έχετε τη δυνατότητα να ταξιδέψετε με έναν Σέρβο επαναστάτη, έναν κληρικό, έναν δολοφόνο, έναν συγγραφέα, έναν πλούσιο Εβραίο, μια χορεύτρια, μια δημοσιογράφο και μια αριστοκράτισσα. Απλά ανεβείτε στο Orient Express, στο Θεατρικό Βαγόνι της Αμαξοστοιχίας στο Ρουφ, και ταξιδέψτε γραμμή Οστάνδη- Κωνσταντινούπολη με αφετηρία την Αθήνα.
Θύτες και θύματα όλοι οι πρωταγωνιστές μας, δρώντας στο περιθώριο κάποιες στιγμές, οδηγούνται μέσα από την πλοκή σε ένα μέλλον χωρίς μέλλον.
Ταυτότητα παράστασης:
Σκηνοθεσία: Τατιάνα Λύγαρη
Μετάφραση- διασκευή: Ιωσήφ Βαρδάκης
Σκηνικά- κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ
Μουσική: Μηνάς Ι. Αλεξιάδης
Χορογραφία: Πέπη Ζαχαροπούλου
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ευθύμης Χρήστου
Ερμηνεύουν οι ηθοποιοί (με αλφαβητική σειρά):
Ορφέας Ζαφειρόπουλος
Λεωνίδας Κακούρης
Δάφνη Καφετζή
Τάνια Παλαιολόγου
Έρη Παπαγαλάνη
Βασίλης Πουλάκος
Δημήτρης Σταμούλης
Βασίλης Ψυλλάς
Παραστάσεις:
Θεατρικό Βαγόνι
Κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.15 & Κυριακή στις 20.00
Πρεμιέρα 16 Φεβρουαρίου 2018
Εισιτήρια:
Ολόκληρο: 14 ευρώ
Φοιτητικό- μειωμένο: 10 ευρώ
Ατέλειες- άνεργοι: 5 ευρώ
Ηλεκτρονική Προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theater/theatro-to-treno-sto-rouf/stamboul-train/
Πληροφορίες:
Αμαξοστοιχία- Θέατρο «το Τρένο στο Ρουφ»
Τηλ. 210 5298922- 6937 604988
καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00–14.00 & 18.00–22.00
Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως
10’ με τα πόδια από το Μετρό Κεραμεικός
Free Wi-Fi- Δωρεάν Parking
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική