Το «Θέατρο της Ημέρας», κοντά στο μετρό της Πανόρμου, είναι ένας πολιτιστικός πολυχώρος. Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης μας, έχει δημιουργήσει με όρεξη και μεράκι έναν καλλιτεχνικό παράδεισο που καλύπτει όλες τις ηλικίες και τους τομείς δημιουργίας. Ένας υπέροχος, φιλόξενος χώρος, ντυμένος στα κόκκινα, το σημείο που χτυπά η καρδιά της Πανόρμου τα Σαββατοκύριακα και το θέατρο ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του στο κοινό για να απολαύσει έργα με ποιότητα και καλαισθησία, έργα που έχουν έρθει για να μείνουν στον νου και στην καρδιά του καθενός από εμάς. Όπως ακριβώς και ο «Θεός Απών».
Λίγα λόγια για το έργο:
H ερμηνεία της ζωής και του θανάτου μέσα από τα μάτια και τη ματιά των αστέγων, που έρχονται αντιμέτωποι με τον σαδισμό της εξουσίας, η οποία αποκτά ταυτότητα στο όνομα ενός όργανου της τάξης, μα κυρίως με τα αποτελέσματα των επιλογών τους. Μέσα από όλο αυτό, το ερώτημα… πού είναι ο Θεός; Στο παιχνίδι της ζωής ποιός φτιάχνει και ρυθμίζει τους κανόνες; Για ό,τι καλό ή άσκημο σ΄αυτόν τον κόσμο, ευθύνη έχει ο Θεός ή οι αποφάσεις μας; Αν σε ό,τι άσκημο ο Θεός είναι απών, γιατί πρέπει να είναι ο άνθρωπος παρών; Μήπως είμαστε τελικά θύματα των επιλογών μας ή όλα βρίσκουν την αιτία τους και τη δικαιολογία για το αποτέλεσμά τους την αποδίδουμε στην ύπαρξη και στο όνομα του Θεού; Όπως όμως αποδεικνύεται, κάθε πράξη, καλή ή κακή, επιστρέφει. Απλά εμείς, πρέπει να διαλέξουμε το όνομα που θα της δώσουμε όταν ο απόηχος αυτής, μας χτυπήσει σαν κεραυνός.
Ο Γιώργος Καστρουνής σκηνοθετεί ένα ρεαλιστικό έργο, το οποίο αξίζει να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί, προκειμένου κάποιος να αποκομίσει όλα αυτά τα μηνύματα που περνάει. Πόσο μάλλον όταν κάποιος έχει την τύχη να το βλέπει ως θεατρική απόδοση πάνω στη σκηνή! Δέος. Μια βουβή κραυγή δέους, αντικρίζοντας όλο τον ωμό ρεαλισμό, τον ανθρώπινο πόνο της καθημερινής επιβίωσης, την ευτελή αξία που δίνουν ορισμένοι άνθρωποι στην ίδια τη ζωή.
Η κριτική μας:
Στην περίπτωση του έργου αυτού, έχουμε να κάνουμε με έναν κάτι παραπάνω από άξιο και ταλαντούχο δημιουργό. Ο Γιώργος Καστρουνής, με τη βοήθεια της Μαριλένας Καμπιώτη, η οποία και υποδύεται την Ηρώ στο έργο, έχει αναλάβει με μεγάλη ομολογουμένως επιτυχία το έργο του συγγραφέα και του σκηνοθέτη. Αυτό απαιτεί μεγάλο ταλέντο και δόσιμο σε αυτόν τον σκοπό και τούτο, γιατί δεν παίρνει το έργο ενός ήδη γνωστού συγγραφέα και το σκηνοθετεί, αλλά έχει αναλάβει ο ίδιος τη συγγραφή, τον κορμό, τη βάση ολόκληρου αυτού του εγχειρήματος. Μεγάλο το ρίσκο, αλλά κάτι παραπάνω από επιτυχημένο. Ένα ρεαλιστικό έργο, το οποίο αξίζει να διαβαστεί και να ξαναδιαβαστεί, προκειμένου κάποιος να αποκομίσει όλα αυτά τα μηνύματα που περνάει. Πόσο μάλλον όταν κάποιος έχει την τύχη να το βλέπει ως θεατρική απόδοση πάνω στη σκηνή! Δέος. Μια βουβή κραυγή δέους, αντικρίζοντας όλο τον ωμό ρεαλισμό, τον ανθρώπινο πόνο της καθημερινής επιβίωσης, την ευτελή αξία που δίνουν ορισμένοι άνθρωποι στην ίδια τη ζωή.
Στη σημερινή κοινωνία και εποχή, ο άστεγος είναι ο αόρατος. Είναι κάτι σαν τον Θεό της παρακμής. Όλοι ξέρουν ότι υπάρχει μα κανείς δε ΘΕΛΕΙ να τον δει, στην περίπτωσή μας. Αόρατες σκιές, που συναντάμε όλοι, μα προσπερνάμε αδιάφορα και για να δικαιολογήσουμε τις τυχόν τύψεις, μιλάμε για αλήτες, για κλέφτες, βρωμιάρηδες, ναρκομανείς, απατεώνες. Εξορισμένοι άνθρωποι από ανθρώπους και Θεό στη γη της επαγγελίας. Ζούμε τη βασιλεία της υποκρισίας και παίρνουμε και Όσκαρ γι΄αυτό. Αυτό το θέμα πραγματεύεται το έργο μας. Πολύ επίκαιρο, απόλυτα αληθινό και σκληρό, ένα ισχυρό ράπισμα σε μια κοινωνία που μιλά για ίσα δικαιώματα και Θεό, εν πλήρη απουσία και των δύο.
Όντως ο άνθρωπος κάνει τις επιλογές του και πάντα πληρώνει τα αποτελέσματα αυτών. Ακόμα και αυτό που μοιάζει ανεξέλεγκτο, θα μπορούσε να είχε προληφθεί. Η ζωή όμως με έναν περίεργο τρόπο κάνει κύκλους. Κύκλους που γυρνάει ο ένας γύρω από τον άλλο και σε κάποιες στιγμές εφάπτονται. Οι ιστορίες γίνονται κοινά βιώματα και τη στιγμή που δυο κόσμοι που αλληλεπιδρούν, συναντιούνται, μιλάμε για Θεό, για τύχη ή για μοίρα. Σημασία όμως δεν έχει η ονομασία αλλά το αποτέλεσμα. Αποτέλεσμα επιλογών, εκτιμήσεων, προκαταλήψεων, συναισθηματικής νοημοσύνης, ανθρωπιάς, βαθμού και βάθους συνείδησης τόσο ατομικής, όσο και κοινωνικής. Αυτά ακριβώς τα στοιχεία πραγματεύτηκε ο συγγραφέας και σκηνοθέτης μας και έφερε στην επιφάνεια όλα όσα υπάρχουν και αποτελούν κοινωνικό πρόβλημα. Μόνο για το τόλμημά του αυτό, του αξίζουν συγχαρητήρια. Αν προσθέσει κάποιος και την άριστη σκηνοθεσία, την επιμέλεια και προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια, μιλάμε σαφώς για ένα από τα πιο δυνατά και καλύτερα θεατρικά έργα που είχα την τύχη να δω.
Ο Αλέξης Μαρτζούκος υποδύεται τον άστεγο Μάρκο. Είναι ο ηλικιωμένος άνθρωπος, με τον γάτο του, με τρεις φίλους που τον νοιάζονται, με την πληγή του να έχει γιο ναρκομανή και αντιμέτωπος με τον κάθε είδους ρατσισμό και μορφή βίας. Όσο απόλυτα ταυτισμένος ήταν ο ίδιος με τον ρόλο του, άλλο τόσο και το κοινό ταυτίστηκε με τον άστεγο… με μια κουρασμένη ψυχή, ένα κατεστραμμένο σώμα, μια σκιά του δρόμου, μια χαμένη ψυχή που περιπλανιέται στους απρόσωπους δρόμους της πόλης. Οι άστεγοι μοιάζουν να υπακούν σε άλλους κανόνες, μοιάζουν να έχουν θεσπίσει τους δικούς τους κώδικες, ζώντας σε έναν κόσμο μέσα σε έναν άλλο κόσμο. Δεν είναι μόνο το ντύσιμο… είναι η συμπεριφορά, είναι το περπάτημα, ο τρόπος που κοιτάνε αυτούς που κάνουν ότι δεν τους κοιτάνε. Κίνηση αργή, καμπουριασμένοι οι ώμοι, παραίτηση και μικρές στιγμές ευτυχίας όταν έχουν λίγο αλκοόλ, ένα μικρό κομμάτι σοκολάτα ή κοιτάνε απλά το φεγγάρι. Όλα τα παραπάνω τα είδαμε και τα ζήσαμε από τον Αλέξη Μαρτζούκο. Για όλα όσα υπέφερε σ’ όλη τη διάρκεια του έργου, υποφέραμε κι εμείς και λυπηθήκαμε για τον ΑΝΘΡΩΠΟ. Ιδιαίτερα απαιτητική ερμηνεία, σκληρός ρόλος, που ταιριάζει μόνο σε καλλιτέχνη με τρομερό απόθεμα ψυχής. Συγχαρητήρια.
Ο Νίκος Λάμπρου είναι ο Φραγκίσκος. Ένας άνθρωπος που έθεσε τους κανόνες κατά το δοκούν το δικό του και οι κανόνες τον έβγαλαν σε λάθος αποτελέσματα με τρομακτικό κόστος. Αποφάσισε ερήμην της οικογένειάς του να λάβει αποφάσεις που έχουν τεράστιες επιπτώσεις και παίζοντας ρώσικη ρουλέτα με την ίδια του τη ζωή, χάνει οριστικά.
Ίσως ο πιο σύνθετος χαρακτήρας του έργου και τούτο, γιατί έχουμε περισσότερες πληροφορίες για το ποιος ήταν και ποιος είναι. Στον χαρακτήρα αυτόν υπάρχει παρελθόν και μέλλον, γνωρίζουμε τα αίτια και τις συνθήκες που τον οδήγησαν στην κοινωνική απομόνωση και περιθωριοποίηση. Ένας ακόμα πιο σύνθετος και απαιτητικός ρόλος που συνδυάζει ευαισθησία και σκληρή οργή, χαρά και θλίψη, ηρεμία που τη διαδέχονται κύματα βιαιότητας, ένας χαρακτήρας που παραπαίει από το παρελθόν στο παρόν, το οποίο το ζει ως αποτέλεσμα όλων όσων έχασε. Η τραγικότητα του ηθοποιού μας, ράγιζε την ψυχή όσων τον έβλεπαν να οδεύει όπως ακριβώς ο Οιδίποδας σε έναν δρόμο που δεν υπάρχει επιστροφή… σε ένα μονοπάτι που το τέλος του άστεγου είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Τί πρόδωσε όμως ο Φραγκίσκος; Μόνο την αγάπη και την ύπαρξη του πατέρα. Ανατριχιαστικός ως ήρωας σύγχρονης τραγωδίας ο Νίκος Λάμπρου. Μια ερμηνεία που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.
Ο «Θεός Απών» είναι μια παράσταση που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί, για τον λόγο ότι αλλάζει ολόκληρη την κοσμοθεωρία. Επαναπροσδιορίζει τις βασικές ηθικές αξίες, θέτει υπό αμφισβήτηση στερεότυπα και λανθασμένες νουθεσίες και προβληματίζει έντονα, οδηγώντας σε αυστηρή αυτοκριτική.
Οι δυο άλλοι φίλοι της παρέας, ο Γιώργος Λαμπάτος (Γεράσιμος) και ο Θάνος Κυριαζής (Μίλτος), ο άλλος άστεγος με την κιθάρα και το σκληρό παιδί της νύχτας, που προσπαθεί να προφυλάξει τους αδύναμους, είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα μιας τετράδας που ακόμα και μέσα από τις δικές τους αψιμαχίες, καταλαβαίνει κανείς το πόσο αλληλέγγυοι είναι ο ένας με τον άλλον. Ο Μίλτος, πλακατζής, μικροκλεφτάκος και κολλημένος στην ανάμνηση μιας ρωσίδας, δίνει μια κωμική νότα στην παράσταση και συνδέει με αρμονικό τρόπο τις σκηνές μεταξύ τους, καθώς είναι εκείνος που φέρνει στην τελική σκηνή κοντά τον πατέρα (Μάρκο) με τον γιο του, για να κλείσει το έργο με τον πιο συγκινητικό τρόπο. Ένας σπουδαίος ηθοποιός, σε έναν ρόλο που αναδεικνύει για άλλη μια φορά το ταλέντο του και συμπληρώνει ιδανικά ως παρουσία την έντονη ερμηνεία του Θάνου Κυριαζή και το σκοτεινό, σχεδόν τρομακτικό του εκτόπισμα.Εξαιρετικοί στους ρόλους τους και οι δύο.
Η Μαριλένα Καμπιώτη ως Ηρώ, κόρη του Φραγκίσκου και ο Νίκος Χριστοφυλλάκης ως Σάκης, ο γιος του Μάρκου, είναι τα δυο παιδιά της παράστασης. Δυο παράλληλες και διαφορετικές ζωές, με μια κοινή συνιστώσα. Την έλλειψη του πατέρα και στο τέλος, το οριστικό χάσιμο του πιο κοντινού τους ανθρώπου. Τρυφερά συγκινητική η ηθοποιός μας ως το άτομο που δεν γνωρίζει και που ψάχνει ακόμα για απαντήσεις, γλαφυρά τραγικός ο γιος, διαλυμένος κι ο ίδιος, μια σκιά κι αυτός σαν τον πατέρα . Μια χαμένη ζωή που θρηνεί μια άλλη χαμένη ζωή. Ιδού ο απολογισμός. Ο ηθοποιός μας κατάφερε με υπέροχο τρόπο να περάσει όλη την παραίτηση του ναρκομανή στο βλέμμα και στον τρόπο που μιλούσε. Μπόρεσε να μας βάλει ως κοινό έστω και για λίγο στον τυφλό, χωρίς επιστροφή και σωτηρία κόσμο του εφιάλτη του. Δυο ρόλοι άριστα ερμηνευμένοι από δυο νέους, ιδιαίτερα ταλαντούχους ηθοποιούς.
Πάμε τώρα στο αντίπαλο δέος. Ο Αβράαμ Λίνκολν είχε πει κάποτε: «Στη φτώχεια και στη δυστυχία, όλοι είμαστε ίδιοι και ίσοι. Αν όμως θες να δοκιμάσεις την ηθική ακεραιότητα κάποιου, δως του εξουσία». Η εξουσία αν ερμηνευτεί σωστά, μπορεί να εκληφθεί ως προστασία και σεβασμός προς τους κατώτερους. Μπορεί όμως και να βγάλει τον χειρότερο, βιαιότερο, ρατσιστικό και κακό εαυτό κάποιου.
Οι δυο αστυνομικοί της παράστασης, ανταποκρίνονται σε αυτές τις δυο ακριβώς κατηγορίες. Ο Ιούλιος- Καίσαρ Αθανασίου είναι ο ιδεολόγος Μάριος. Ένας νέος αστυνομικός με φανερές κοινωνικές ευαισθησίες, που έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με τις αρχές του φοβερού και τρομερού Κώστα, τον οποίο υποδύεται ο Κώστας Μητροβγένης. Αν ο ένας είναι ο άγγελος, ο άλλος είναι ο σατανάς μεταμορφωμένος. Αν ο ένας είναι το άσπρο, ο άλλος είναι το μαύρο. Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, όταν είναι φανερό ότι κανένα επάγγελμα ή σπουδή δεν κάνει τον άνθρωπο να είναι άνθρωπος. Και οι δύο ερμηνείες ξεχωριστές, με ιδιαίτερη έμφαση σε εκείνη του Κώστα, μια εμφάνιση του τέλειου «κακού», του ανθρώπου που αγαπά κάποιος να μισεί. Από τους καλύτερους κακούς που έχω δει ποτέ μου σε θεατρική σκηνή και ο νεαρός συμπρωταγωνιστής του, από τις πιο φρέσκιες και ελπιδοφόρες παρουσίες. Μπράβο και στους δυο τους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κώστας Μητροβγένης έχει σχεδιάσει και επιμεληθεί τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης, τα οποία ανταποκρίνονταν πλήρως αισθητικά στο πώς πρέπει να ντύνεται ένας άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει στον δρόμο. Εντυπωσιακά και ταυτόχρονα ρεαλιστικά και δεμένα αρμονικά, ώστε να τραβάνε το βλέμμα του θεατή με τον σωστό τρόπο, τόσο τα σκηνικά, όσο και τα κοστούμια του έργου. Μια πραγματικά προσεγμένη δουλειά.
Η μουσική επιμέλεια του Νίκου Κοτροκόη και ο σχεδιασμός φωτισμών του Βαγγέλη Μαρούλη συνετέλεσαν επίσης, ώστε η παράσταση που είδαμε να είναι από τα πιο άρτια και τέλεια οργανωμένα θεάματα στον χώρο του θεάτρου.
Ο «Θεός Απών» δεν είναι ένα «εύκολο» έργο. Είναι ένα τόσο ρεαλιστικά ωμό έργο, που σου γδέρνει την ψυχή, σε φορτίζει απόλυτα και η αποφόρτιση αργεί να έρθει. Είναι όμως επίσης, μια παράσταση που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί, για τον λόγο ότι αλλάζει ολόκληρη την κοσμοθεωρία. Επαναπροσδιορίζει τις βασικές ηθικές αξίες, θέτει υπό αμφισβήτηση στερεότυπα και λανθασμένες νουθεσίες και προβληματίζει έντονα, οδηγώντας σε αυστηρή αυτοκριτική. Είναι ένα έργο που δεν εθελοτυφλεί, που λέει την αλήθεια και που έμμεσα μας καλεί να κάνουμε κάτι για να βελτιώσουμε τα πράγματα. Η ιστορία και η πρόοδος σε κάθε επίπεδο είναι στο χέρι μας. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε Θεοί, όντως. Αν βοηθήσουμε όμως ή σώσουμε τη ζωή κάποιου, γινόμαστε. Ας το σκεφτούμε…
Ταυτότητα παράστασης:
Σκηνοθεσία και σενάριο: Γιώργος Καστρουνής
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Καμπιώτη
Σκηνικά- κοστούμια: Κώστας Μητροβγένης
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μαρούλης
Ηθοποιοί:
(Κατά σειρά εμφάνισης)
Αλέξης Μαρτζούκος, Νίκος Λάμπρου, Θάνος Κυριαζής, Γιώργος Λαμπάτος, Κωνσταντίνος Μητροβγένης, Ιούλιος- Καίσαρ Αθανασίου, Μαριλένα Καμπιώτη, Νίκος Χριστοφυλλάκης
Πληροφορίες:
Κάθε Σάββατο στις 21:00 από 10 Φεβρουαρίου- 22 Απριλίου.
Εισιτήρια: €12, €8 (φοιτητικό), €5 (ατέλεια)
Κρατήσεις: 22106929090, 2106995777
Επικοινωνία:
Actors in action
Εθνικής Αντιστάσεως 160, Καισαριανή, 161 22
Τηλ. 210 4114650, 210 4130996, 6944386730
E-mail: gelelk@hotmail.com
Στη σελίδα: www.facebook.com/actorsinactionGreece
Και στο προφίλ: www. facebook.com/george.Kastrounis
«Θέατρο της Ημέρας»
Γεννηματά 20, Αμπελόκηποι (Μετρό Πανόρμου)
Τηλ: 2106929090, 2106995777 www.theatro-imeras.gr 
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική