Είδαμε την παράσταση “Ανατόλ, η μάχη των φύλων”, του Άρτουρ Σνίτσλερ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου, στο Θέατρο Άλμα
Οι kallitexnes.gr βρέθηκαν στο Θέατρο Άλμα για να παρακολουθήσουν την παράσταση “Ανατόλ, η μάχη των φύλων”, του Άρτουρ Σνίτσλερ, σε μετάφραση Mάριου Πλωρίτη και Γιάννη Καλιφατίδη και σε σκηνοθεσία Γιάννη Βούρου.
Το Θέατρο Άλμα, ένα εντυπωσιακό κτίριο το οποίο στεγάζεται από το 1990, κοντά στην πλατεία Μεταξουργείου, εντυπωσιάζει με τον εσωτερικό του διάκοσμο και ιδιαίτερα με την μικρή έκθεση ζωγραφικής που έχει στον πρώτο όροφο και αξίζει κάποιος να επισκεφτεί πριν από την έναρξη της παράστασης. Τη φετινή θεατρική σεζόν πέρα από το θεατρικό που είδαμε, παίζουν επίσης και τα εξής: “Μαρία Στιούαρτ”, “Το κινητό”, “Η Γερτρούδη Στάϊν και η συνοδός της”, “Το τέταρτο κουδούνι-Είδηση”, και “Ο κάτω Παρθενώνας”.
Υπόθεση
Η παράσταση ξεκινάει με την δίκη του ίδιου του συγγραφέα. Η θεατρική σκηνή με έναν μόνο προβολέα που φωτίζει τον κατηγορούμενο γίνεται η αίθουσα και ακούγεται μόνο η ηχογραφημένα αυστηρή φωνή του απρόσωπου δικαστή, που δεν είναι άλλος από τον Γιάννη Βούρο. Η απολογία, γεμάτη χιούμορ, αυτοσαρκασμό και σαρκασμό, ζωγραφίζει εύγλωττα την μποέμ φύση του συγγραφέα η οποία καταδικάζει την υποκρισία μιας κοινωνίας η οποία τον κατηγορεί για όλα όσα και η ίδια πράττει. Στα κρυφά εννοείται…
Η πλοκή συνεχίζεται στο σπίτι του Ανατόλ (το νεότερο alter ego του Μαξ ίσως;), όπου μαζί τον κυνικό του φίλο Μαξ, ο νεαρός Καζανόβας-Δον Ζουάν, συμφωνεί ή διαφωνεί περί του αιώνια άφθαρτου θέματος του έρωτα. Στη συνέχεια, μέσα από επτά διαφορετικές γυναίκες, οι οποίες παρελαύνουν στη ζωή του Ανατόλ, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, ο Μαξ και ο επίδοξος Δον Ζουάν φιλοσοφούν με ευστοχία ή και αστοχία κάποιες φορές, γύρω από το μυστήριο του έρωτα, του γάμου και της ζωής γενικά. Η συνέχεια επί σκηνής!
Κριτική
Ο εβραϊκής καταγωγής Αυστριακός συγγραφέας μας, πίσω στα τέλη του 19ου αιώνα, τάραξε τα καθωσπρέπει νερά εκείνης της εποχής με έργα όπως ο “Ανατόλ” και κυρίως “Το ερωτικό γαϊτανάκι”, το οποίο απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία και ο συγγραφέας κατηγορήθηκε ως “Εβραίος πορνογράφος”. Κάθε του έργο, διαποτισμένο από περιρρέων ερωτισμό, μοιάζει να καταλύει όλες τις κοινωνικές συμβάσεις, και τα θεατρικά του θέματα εν γένει περιλαμβάνουν αμέτρητες ερωτικές συνευρέσεις μεταξύ προσώπων κάθε κοινωνικής τάξης. Το θεατρικό που παρακολουθήσαμε δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα αριστοτεχνικά δοσμένο, οπτικό και ακουστικό δοκίμιο για τον έρωτα.
Το συγκεκριμένο μας έργο, ο «Ανατόλ ή η μάχη των φύλων» περιγράφει με χιούμορ, ευαισθησία, αλλά και ρεαλισμό τις ερωτικές περιπέτειες του Ανατόλ, σε επτά διαφορετικές στιγμές της ζωής του, με επτά γυναίκες. Γυναίκες από κάθε κοινωνικό υπόβαθρο, οικογενειακή κατάσταση, ηλικία και επάγγελμα. Μικρές και μεγάλες στιγμές ερωτικού πάθους, διανθισμένες με ρομαντισμό, έρωτα, θυμό, ζήλια, θλίψη, προδοσία και κυρίως γνήσιο, ανόθευτο χιούμορ και μια τεράστια ανάγκη για μια ζωή που κάποιος οφείλει να τη ζήσει με όλες τις αισθήσεις και τα μέσα. Μέσα από επτά διαφορετικές γυναίκες, ο Ανατόλ, παρέα με τον πάντοτε σαρκαστικά χαλαρό Μαξ, αναλύουν μέσα στα ενενήντα λεπτά της παράστασης όλα τα αδιέξοδα των σχέσεων, αναζητώντας εναγωνίως μία έξοδο κινδύνου, πολλές φορές άνευ επιτυχίας, ειδικά αν αυτή σχετίζεται με το θέμα ταμπού για έναν άντρα, που δεν είναι άλλο από τον γάμο!
Σε μετάφραση Μάριου Πλωρίτη και Γιάννη Καλιφατίδη, το θεατρικό που παρακολουθήσαμε έχει διατηρήσει ακμαίο όλο το πνεύμα του Αυστριακού συγγραφέα και υπό την ολοζώντανη και ευρηματική σκηνοθεσία του Γιάννη Βούρου, ζωντανεύει με τον πιο όμορφο τρόπο στη θεατρική σκηνή του “Άλμα”. Έχοντας αναλάβει εκτός της σκηνοθεσίας και την επιμέλεια του θεατρικού χώρου, ο σκηνοθέτης μας έχει δημιουργήσει με κομψά και ταυτόχρονα λιτά μέσα, ένα τέλειο ερμηνευτικό περιβάλλον. Πρόκειται για μια έντονη, χρωματισμένη με το άρωμα και τη μουσική της παλιάς εποχής παράσταση, η οποία θέτοντας επί τάπητος θέματα τα οποία μας ταλανίζουν ως ανθρώπους από καταβολής κόσμου , μας προσφέρει διαχρονικές απαντήσεις…ή και ερωτήματα!
Διατηρώντας τα βασικά στοιχεία μιας καλλιτεχνικής φιλοσοφίας της οποίας ο ίδιος ο Σίγκμουντ Φρόϋντ είχε παραδεχτεί την αξία της ως νοητικό δυναμικό, ο Γιάννης Βούρος, μέσα από το θεατρικό αυτό, κατορθώνει να ζωντανέψει μπροστά στα μάτια μας μια ολόκληρη εποχή που ήδη δονούταν τότε, από νέες απόψεις, κινήματα και ιδέες. Νεωτεριστική οπτική μέσα από ένα έργο περασμένου αιώνα, μοντερνισμός, γρήγορες εναλλαγές, κωμικές ανατροπές, συναισθηματικά αδιέξοδα, σκηνές φορτισμένες με συγκίνηση και κυρίως με αέναο χιούμορ, ο σκηνοθέτης μας, με τη βοήθεια της Τζωρτζίνας Κώνστα, έχτισε ένα γερό οικοδόμημα. Μια πραγματική απόλαυση να θαυμάζει κανείς το έργο αυτό επί σκηνής! Μπράβο και συγχαρητήρια για την τόσο σημαντική προσφορά του!
Ο Πέρης Μιχαηλίδης, είτε ως ο ίδιος ο συγγραφέας, είτε ως το σκηνικό του δίδυμο ο Μαξ, με χαρακτηριστική άνεση και φαρμακερές ατάκες, ένας Αυστριακός Όσκαρ Ουάϊλντ που μιλάει για τον Όσκαρ Ουάϊλντ και αποτελεί πηγή έμπνευσης για τον διάσημο Αυστριακό ψυχολόγο συντοπίτη του (Σίγκμουντ Φρόϋντ), μας δίνει επί σκηνής μαθήματα ερμηνείας. Σταθερός στην κατεξοχήν του άποψη ότι ο τέλειος έρωτας είναι μια χίμαιρα, ουσιαστικά εκφράζει και την άποψη του Σνίτσλερ ότι «Μόνο για τον έρωτα και το θάνατο αξίζει να γράφει κανείς». Και στην προκειμένη περίπτωση, στο θεατρικό αυτό, μιλάμε για τη λάμψη του έρωτα, βιωμένου μέσα από επτά διαφορετικές καταστάσεις ζωής. Κανένας θάνατος εδώ, παρά μόνο ίσως εκείνος του εγωϊσμού! Καυστικά κωμικός, με το γνωστό του πλέον στυλ ομιλίας, ο ερμηνευτής μας σκιαγραφεί ένα alter ego, που βαθιά μέσα μας, όλοι θα θέλαμε να είχαμε. Είναι ο ποιητής της ζωής, είναι ο μπαλαντέρ, ο άνθρωπος που είναι μέσα σε όλα αλλά ταυτόχρονα δεν ανήκει πουθενά και σε κανέναν. Εξαιρετική ερμηνεία και σκηνικό δυναμικό, εντυπωσίασε σε τρομερό βαθμό! Συγχαρητήρια για όλα όσα έδωσε ως ρόλος και προσωπικότητα! Του ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα!
Η μάχη των φύλων, είναι μια μάχη η οποία διεξάγεται σώμα με σώμα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στο κρεβάτι, στην καθημερινότητα, στις μικρές και μεγάλες στιγμές, στα όνειρα και στις επιθυμίες που μοιράζονται παρέα. Και κυρίως στις στιγμές της ανακωχής και της ειρήνευσης, όταν η καθεμιά πλευρά ξεχωριστά, ανασυγκροτεί τις δυνάμεις της για να ριχτεί ξανά με σθένος στον πιο ωραίο πόλεμο: στον πόλεμο του έρωτα!
Κόρα, Γκαμπριέλα, Μπίμπη, Έμιλυ, Άννυ, Έλσα, Ιλόνα και τέλος, Τζούλη Σούμα. Επτά συν μία γυναίκες, όλες για τα μάτια μας και μόνο, σε ένα θεατρικό έργο! Είχαμε τη χαρά να βιώσουμε επί σκηνής, επτά μεταμορφώσεις μιας μόνο γυναίκας. Ζήσαμε τον πικραμένο έρωτα της ένοχης παντρεμένης, το αφελές στυλ, τη γυναίκα θύτη, τη γυναίκα θύμα, την παθολογική ζηλιάρα, την je m’en fous, την χωρισμένη, εν τέλει, τη γυναίκα σε κάθε εν δυνάμει στιγμή της ζωής της όταν παίζει το παιχνίδι του έρωτα. Μας συνεπήρε η ταχύτητα. Η ξέφρενη εναλλαγή κοστουμιών, χρωμάτων, φωνών, χαρακτήρων, στιγμών και αισθήσεων που μπόρεσε να σηκώσει πάνω της η Τζούλη Σούμα, απέδειξε το ταλέντο της και το τεράστιο δυναμικό της ως ηθοποιού. Μια γυναίκα-χαμαιλέων, με σταθερή αξία την μεγάλη λάμψη της και το επιβλητικό σκηνικό της εκτόπισμα. Της αξίζουν τα πιο θερμά συγχαρητήρια και μπράβο για μια παράσταση η οποία μένει αξέχαστη! Της ευχόμαστε ολόψυχα μόνο τα καλύτερα.
Ο Ανατόλ, στο πρόσωπο του Βαγγέλη Παπαδάκη, βρίσκει τον ιδανικό θεατρικό προορισμό του. Μια μίξη Δον Ζουάν, Καζανόβα, σε συνδυασμό με τη μεσογειακή ομορφιά ενός ζεν πρεμιέ, χτίζει μια θεατρική περσόνα που αιχμαλωτίζει από κάθε άποψη. Ο Ανατόλ είναι ένας κυνηγός του έρωτα, με όλες τις ναρκισσιστικές ανασφάλειες που αυτός επιφέρει. Πότε θύμα, πότε θύτης, μοιάζει να αμφισβητεί και να αυτοαμφισβητείται κάθε λεπτό, φοβούμενος τη στιγμή που θα πληγωθεί. Ταυτόχρονα όμως, ζει και ανασαίνει ακριβώς για την εμπειρία της τραγικότητας που μόνο ο έρωτας μπορεί να φέρει. Πολλές φορές σε αντιπαράθεση με το σκηνικό του alter ego τον Μαξ, στην πορεία της ωρίμανσής του, μοιάζει να πλησιάζει όλο και περισσότερο τον μεστό χαρακτήρα του κυνικού συγγραφέα όπως εκείνος εμφανίζεται στο τέλος και στην αρχή του έργου. Μια ψυχή με ψήγματα ρομαντισμού και ταυτόχρονα κυνισμού, με μια σχέση αγάπης-μίσους με τον έρωτα, ανοιχτή όμως πάντοτε στο κάλεσμα της σειρήνας που υπόσχεται ένα διαφορετικό, ίσως πιο ενδιαφέρον ταξίδι στ’ άγνωστα μονοπάτια του πάθους και της αγάπης. Ένας ερμηνευτής που μπορεί να συνδυάσει με αρμονία την κόλαση και τον παράδεισο μαζί, έντονος, λυρικός, με εκπληκτική σκηνική παρουσία και ταλέντο, ο Βαγγέλης Παπαδάκης γίνεται ο τέλειος Ανατόλ. Του αξίζουν οι θερμότερες ευχές και πολλά συγχαρητήρια για τον τόσο γλαφυρά ρεαλιστικό και ταυτόχρονα ονειρικό αυτό ρόλο. Καλή συνέχεια στην τόσο ενδιαφέρουσα θεατρική του πορεία!
Μνεία αξίζει να γίνει στην επιμέλεια κίνησης της Φρόσως Κορρού, η οποία έδωσε την απαραίτητη πλαστικότητα και αρμονία στην κίνηση των ηθοποιών και ανέβασε τον πήχη ποιότητας της παράστασης ακόμα πιο πολύ.
Τα κοστούμια, σχεδιασμένα από τον Δημήτρη Ντάσιο, αντικατόπριζαν στην εντέλεια το κλίμα της πιο παλιάς εποχής. Κομψές γραμμές, ζωντανά χρώματα, όμορφος σχεδιασμός, αποτέλεσαν ένα ιδιαίτερα ελκυστικό στοιχείο της θεατρικής μας παράστασης και έδεσαν τέλεια με τους πανέμορφους και αρμονικούς φωτισμούς του Νίκου Σωτηρόπουλου και τη μουσική επιμέλεια του Γιώργου Τσιρίκου που μας ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω.
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους παραπάνω καλλιτέχνες που με το έργο τους ανέβασαν τον πήχη του συγκεκριμένου θεατρικού ψηλά, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό οπτικά και ακουστικά αποτέλεσμα. Τους ευχόμαστε πάντα τα καλύτερα και μόνο επιτυχίες στην πορεία τους ως δημιουργοί και καλλιτέχνες!
“Η αγάπη είναι όπως ο πόλεμος. Εύκολα ξεκινάει, δύσκολα τελειώνει και ποτέ δε γνωρίζει κανείς πού θα καταλήξει”. Τάδε έφη ο αγαπημένος του Ανατόλ συγγραφέας, Όσκαρ Ουάϊλντ, και το έργο του Σνίτσλερ, έρχεται ως τίτλος να καλύψει τα λόγια αυτά στο έπακρο. Η μάχη των φύλων, είναι μια μάχη η οποία διεξάγεται σώμα με σώμα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στο κρεβάτι, στην καθημερινότητα, στις μικρές και μεγάλες στιγμές, στα όνειρα και στις επιθυμίες που μοιράζονται παρέα. Και κυρίως στις στιγμές της ανακωχής και της ειρήνευσης, όταν η καθεμιά πλευρά ξεχωριστά, ανασυγκροτεί τις δυνάμεις της για να ριχτεί ξανά με σθένος στον πιο ωραίο πόλεμο: στον πόλεμο του έρωτα!
Συντελεστές
Μετάφραση: Μάριος Πλωρίτης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Βούρος
Μετάφραση επιλόγου: Γιάννης Καλιφατίδης
Κοστούμια: Δημήτρης Ντάσιος
Επιμέλεια σκηνικού χώρου: Γιάννης Βούρος
Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος
Επιμέλεια κίνησης: Φρόσω Κορρού
Βοηθός σκηνοθέτη: Τζωρτζίνα Κώνστα
Μουσική επιμέλεια: Γιώργος Τσιρίκος
Φωτογραφίες: Αγγελική Κοκκοβέ-Olsi Mane
Παίζουν: Πέρης Μιχαηλίδης (Μαξ), Τζούλη Σούμα (οι επτά γυναίκες του έργου), Βαγγέλης Παπαδάκης (Ανατόλ)
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική