Βρεθήκαμε στο Studio Κυψέλης για να παρακολουθήσουμε την παράσταση “Απειλή”, σε διασκευή, ερμηνεία και σκηνοθεσία Στάθη Παναγιωτίδη.Είδαμε την παράσταση “Απειλή”, σε σκηνοθεσία Στάθη Παναγιωτίδη, στο Studio Κυψέλης
Γράφει η Μπάτσου Αγγελική
Το ζεστό και φιλικό Studio Κυψέλης, έχοντας φιλοξενήσει στα προηγούμενα χρόνια ποιοτικές και αγαπημένες από το κοινό παραστάσεις, την περίοδο αυτή έχει ανοίξει τις πόρτες του και μας υποδέχεται πέρα από την “Απειλή”, με τις εξής παραγωγές : “Victims”, “05:05”, “Νυχτερινές συνομιλίες”, “Το βράδυ που η Μαίρυλιν πέρασε στη λεωφόρο των αστεριών” και “Στον πλανήτη Γη…το γλεντάνε!”.
Υπόθεση
Ένας Άραβας μετανάστης, σε μια σύγχρονη πόλη της Γερμανίας. Το όνομά του είναι Σαντ. Σαντ στ’ αγγλικά, σημαίνει λυπημένος. Θα μπορούσε να είναι και ο Αχμέτ. Ή χιλιάδες άλλοι μετανάστες οι οποίοι αφήνουν την πατρίδα τους για ένα καλύτερο μέλλον. Και κάπου εκεί στα ξένα, ο Σαντ και κάθε Σαντ, μεταμορφώνεται σιγά-σιγά σε σκιά. Μια σκιά που επιβιώνει με μόνη συντροφιά το φόβο και τη μοναξιά. Όταν έρχονται στο νου οι αναμνήσεις όλων όσων έμειναν πίσω, τότε ξεπηδά ένα οργισμένο “γιατί”. Αυτή είναι η ιστορία του Σαντ. Και ναι, είναι λυπημένος…
Είμαστε σε μια εποχή που δεν αναγνωρίζουμε πλέον ποιοι άνθρωποι είναι όντως απειλή και ποιοι το απειλούμενο είδος. Σε μια κοινωνία όπου θύτης και θύμα αλλάζουν εύκολα φορεσιές, η μόνη απάντηση ίσως είναι η κοινή πίστη σε πανανθρώπινες αξίες: οικογένεια, φιλία, αποδοχή (και όχι απλή ανοχή), σεβασμός και εμπιστοσύνη.
Κριτική
Η παράσταση ξεκινάει με το τραγούδι του Alaa Aliraqi. Έπειτα, εισβάλλει στον χώρο της σκηνής, ο Σαντ. Βρεγμένος, με ένα μπουκάλι αλκοόλ στο ένα χέρι και με κόκκινα τριαντάφυλλα στο άλλο. Το σπίτι του, το καταφύγιό του, ένα μικρό κλειστό δωμάτιο, μια καρέκλα και μια ζωή που δεν είναι όπως την είχε ονειρευτεί.
Η κατάρα του μετανάστη είναι αυτή: Όταν είναι στην πατρίδα του, νοσταλγεί και ονειρεύεται μια άλλη χώρα στην οποία θα μπορέσει να είναι πιο ευτυχισμένος. Όταν όμως φτάσει στον ξένο τόπο, νοσταλγεί την πατρίδα του. Ο Σαντ, άφησε πίσω του οικογένεια, γυναίκα και ένα παιδί. Έφτασε σε έναν νέο, μοντέρνο, πολυτελή χώρο, στη γη των λευκών ανθρώπων που δεν συνηθίζουν να αποδέχονται το πιο σκούρο χρώμα δέρματος και την πιο ταπεινή κατά αυτούς, καταγωγή. Υπάρχει μόνο μια ψυχρή ανοχή στην καλύτερη των περιπτώσεων, και κατ’αυτόν τον τρόπο, ο μετανάστης περιθωριοποιείται. Είναι ο άνθρωπος που κανείς δεν θα τον κοιτάξει στα μάτια, δε θα του απευθύνει τον λόγο και όταν γίνει κάτι στραβό, αυτόματα οι πιο πολλοί θα στραφούν με μένος εναντίον του, αποκαλώντας τον “αράπη”, “βρωμιάρη”, και άλλους άσχημους χαρακτηρισμούς. Μια μουτζούρα στο τέλειο λευκό των λευκών ανθρώπων.
Ο Σαντ, δεν μπορεί να κάτσει σε παγκάκι που κάθονται οι καθωσπρέπει Γερμανοί. Δεν το τολμάει καν. Θεωρεί τον εαυτό του μίασμα, για τον τόσο αμόλυντο αυτό πολιτισμό, ο οποίος γέννησε κοντά μισό αιώνα πιο πριν το μεγαλύτερο τέρας: εκείνο του φασισμού και του Ναζισμού. Ειρωνικό, έτσι δεν είναι; Ο λόγος ενός μετανάστη είναι πάντοτε γεμάτος πόνο, αγανάκτηση, πίκρα και νοσταλγία, μα και με οργή. Μια οργή που ξεκινάει από την κατάλυση των αυτονόητων και αναφαίρετων δικαιωμάτων του κάθε ανθρώπου. Κάθε όντος με χέρια και πόδια. Κάθε όντος με όνειρα, ελπίδες και αγάπη στην καρδιά του.
Η μόνη του συντροφιά ο Ναμπίλ, ένας Αιγύπτιος που μεθά εισπνέοντας βενζίνη, το αλκοόλ, και η πιο απαιτητική ερωμένη: η μοναξιά. Η άδικη αυτή αγαπημένη που σε φυλακίζει σε ένα κελί που φτιάχνεις μόνος σου και έπειτα σου πετάει το κλειδί στον πιο βαθύ ωκεανό. Και αν κάτι πονάει στον ίδιο βαθμό, είναι η περιφρόνηση, η αδιαφορία και η απουσία των ανθρώπων που αγαπάς. Και η γνώση ότι για τους άλλους ανθρώπους, είσαι ένα τίποτα.
Και κάπως έτσι, ο Σαντ, μέσα από το θεατρικό αυτό έργο, γίνεται ΟΛΑ. Γίνεται η φωνή όλων των μεταναστών, η απειλή που απειλείται, το λάθος. Και μιλάει, κλαίει, φωνάζει σε ένα ακροατήριο που επιτέλους στέκεται να τον ακροαστεί…
Ο Σαντ, είναι ο Στάθης Παναγιωτίδης. Επιλέγοντας αυτό το επίκαιρο θέμα, ο σκηνοθέτης μας, έχτισε κομμάτι-κομμάτι τον χαρακτήρα ενός Άραβα μετανάστη και τον έφερε ενώπιόν μας για τη δίκη. Με τη μόνη διαφορά ότι ο δικαστής στέκεται πάνω στη σκηνή. Εμείς, ως ένορκοι, πρέπει να αποφασίσουμε ποιος τελικά είναι ο ένοχος. Είμαστε εκεί ως ετυμηγορία αλλά ταυτόχρονα είμαστε κι εμείς κατηγορούμενοι για φόνο εξ αδιαφορίας. Γιατί η αδιαφορία σκοτώνει ψυχές. Θα μπορέσουμε άραγε ν’ αθωωθούμε ποτέ ή όχι;
Με μια σκηνοθεσία που κόβει στα δύο την ανάσα, οριακή σαν ωρολογιακή βόμβα, με τον ήρωα να καταπατά τον προσωπικό μας χώρο πολλές φορές, ο Στάθης Παναγιωτίδης μας φέρνει αντιμέτωπους με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Τεστάρει με τον πιο ηλεκτρισμένο τρόπο αν και κατά πόσο είμαστε άνθρωποι και αν τελικά αξίζει να ονομαζόμαστε έτσι. Δεν υπάρχει λεπτό που να μην είναι η προσοχή μας ολοκληρωτικά δοσμένη στην απόδοση του ρόλου. Υπάρχουν στιγμές που νιώθουμε εντελώς γυμνοί απέναντι σε μια τόσο απόλυτα γυμνή αλήθεια. Ειλικρινής, αληθινή, συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη σκηνοθεσία.
Ως Σαντ, σε μια βαθύτατη εξερεύνηση της ανθρώπινης ψυχής και συμπεριφοράς, σοκάρει και ταυτόχρονα συγκινεί στον υπέρτατο βαθμό. Πόσα άραγε συναισθήματα μπορεί να χωρέσει η ψυχή ενός ανθρώπου; Γέλιο και χιούμορ, συγκίνηση και νοσταλγία, πίκρα και δάκρυ, πόνος και οργή, απελπισία και απόγνωση και πάνω απ’ όλα, μια έκρηξη θυμού ενάντια σε όλες τις αδικίες της ζωής. Πηγαίος, ειλικρινής, δυναμικός, ακραίος, μα ταυτόχρονα, τόσο μα τόσο ταλαντούχος και πιστός στην πιο άρτια υποκριτική απόδοση ρόλου, ο Στάθης Παναγιωτίδης, έκανε σαφέστατα τη διαφορά. Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια τόσο για τη διασκευή-σκηνοθεσία, όσο και για έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο τον οποίο τον έφερε τέλεια εις πέρας!
Τα σκηνικά της Πέρης Κακαρέτσα, μαζί με τη χρήση καπνού, έδωσαν μια ρεαλιστική και ταυτόχρονα ονειρική ατμόσφαιρα στο θεατρικό αυτό. Μέσα από ένα παράθυρο-οθόνη, είδαμε στιγμές ζωής, ιστορικά ντοκουμέντα, είδαμε το φεγγάρι, αφουγκράστηκε μια ανθρώπινη ιστορία, θυμηθήκαμε ποιοι είμαστε και ποιοι πρέπει να είμαστε. Μοντέρνα και όμορφη αισθητικά δουλειά, η οποία εναρμονίστηκε τέλεια με τους φωτισμούς του Γιώργου Λιβανού που τόνισαν σωστά τα πιο καίρια σημεία της πλοκής. Πολλά μπράβο και στους δύο αυτούς δημιουργούς που με τη βοήθειά τους συνετέλεσαν ώστε να ανέβει η παράσταση αυτή ακόμα ένα σκαλοπάτι παραπάνω.
Είμαστε σε μια εποχή που δεν αναγνωρίζουμε πλέον ποιοι άνθρωποι είναι όντως απειλή και ποιοι το απειλούμενο είδος. Σε μια κοινωνία όπου θύτης και θύμα αλλάζουν εύκολα φορεσιές, η μόνη απάντηση ίσως είναι η κοινή πίστη σε πανανθρώπινες αξίες: οικογένεια, φιλία, αποδοχή (και όχι απλή ανοχή), σεβασμός και εμπιστοσύνη. Και μια εξ αδιαιρέτου πορεία προς ένα μέλλον που θα κάνει τα παιδιά όλου του κόσμου ευτυχισμένα. Το αξίζουν ούτως ή άλλως…
Όλοι εμείς είμαστε η απειλή και όλοι εμείς μπορούμε να την σταματήσουμε. Μια βουτιά στα βαθιά της ψυχής του λυπημένου Σαντ, θα ξεδιαλύνει τα πράγματα και θα επιφέρει την απάντηση και τη λύτρωση. Μη χάσετε με τίποτα αυτή την παράσταση!
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία – Ερμηνεία: Στάθης Παναγιωτίδης
Σκηνικά: Πέρη Κακαρέτσα
Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αντώνης Γκούβας
Τραγούδι: Alaa Aliraqi
Φωτογραφίες: Θοδωρής Ευθυμιάδης
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 21.00
Τιμές εισιτηρίων
Κανονικό: 10 ευρώ
Μειωμένο (φοιτητές – άνεργοι – ΑΜΕΑ – θεατές άνω των 65 ετών): 5 ευρώ
Ειδική τιμή για ομαδικές κρατήσεις
Κρατήσεις θέσεων – Πληροφορίες
Τηλ θεάτρου: 210 8819571 (ώρες: 11.00 – 14.00 & 17.00 – 21.00)
Πρόσβαση στον χώρο
Με τα τρόλεϊ 2, 4 (στάση Ζακύνθου)
Με το λεωφορείο 022 (στάση Ζακύνθου)
Από τις 16 Νοεμβρίου 2019
Κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 21.00
Studio Κυψέλης
Σπετσοπούλας 9 & Κυψέλης, Κυψέλη
Τηλ: 210 8819571
Official Facebook Page:
https://www.facebook.com/studiokypselis.polychoros/
Email: theatrinwn_theates@yahoo.gr
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- “Τα πνεύματα του Χιλ Χάους”, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη, στο “Αγγέλων Βήμα” - 14 Δεκεμβρίου 2024
- “Το Παλτό” του Νικολάϊ Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία-διασκευή Θοδωρή Γκόγκου, στο θέατρο “Αργώ” - 6 Δεκεμβρίου 2024
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
Καμία κριτική