Βρεθήκαμε στο «Studio Mαυρομιχάλη» για να παρακολουθήσουμε την παράσταση «Chameleon» σε κείμενα των Σπύρου–Ανδρέα Παπαδάτου και Κωστή Μπασογιάννη και σε σκηνοθεσία Κωστή Μπασογιάννη.
Το «Studio Mαυρομιχάλη», ένα σύγχρονο, κομψό και όμορφο θέατρο, εδώ και δέκα χρόνια έχει ανοίξει τις πόρτες του για το κοινό και παρουσιάζοντας μια σειρά σύγχρονων θεατρικών έργων, προβάλει το ταλέντο και τις δημιουργίες νέων σκηνοθετών και καλλιτεχνών.
Έτσι, μια Τετάρτη βράδυ το kallitexnes.gr βρέθηκε εκεί για να παρακολουθήσει τις εναλλαγές ενός χαμαιλέοντα στο πρόσωπο μιας γυναίκας, που άκουγε στο όνομα Μπέλα…
Λίγα λόγια για το έργο:
Μεταφερόμαστε πίσω στον χρόνο, στο 1983. Η Μπέλα, η οποία εργάζεται ως ιερόδουλη στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω όταν όντας βιασμένη, έχει μόλις σκοτώσει τον ένοχο πελάτη της, ο οποίος είναι και κατά συρροή δολοφόνος. Οι δύο ντετέκτιβ που αναλαμβάνουν την υπόθεση, ο Ντέξτερ και η Σάντρα, αν και στην αρχή είναι βέβαιοι ότι η Μπέλα ενήργησε σε νόμιμη άμυνα, σκοντάφτουν στην πορεία σε κάποια στοιχεία που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η Μπέλα είναι και η ίδια μια κατά συρροή δολοφόνος των πελατών της. Αντιλαμβανόμενοι τη συνθετότητα της κατάστασης, ζητούν τη βοήθεια του Άλεξ, του ψυχαναλυτή εγκληματιών του FBI.
Η Μπέλα όμως, με όλα τα σαγηνευτικά στοιχεία ενός χαρακτήρα-χαμαιλέοντα, στήνει παιχνίδια στους τρεις και στον καθένα ξεχωριστά και παρασέρνει, αποπροσανατολίζει, μπερδεύει μια ήδη μπερδεμένη κατάσταση. Πώς θα βρεθεί τρόπος να ομολογήσει τελικά; Θα τα καταφέρει η ομάδα μας; Οι απαντήσεις στο ανακριτικό δωμάτιο του «Studio Mαυρομιχάλη»…
Η κριτική μας:
Μπήκαμε σε μια αίθουσα ανάκρισης. Οι θεατές ήταν οι ανώνυμοι και σιωπηλοί ανακριτές. Στη μέση της σκηνής, το ανακριτικό δωμάτιο. Η υπόθεση ξετυλίγεται σε ρυθμούς κινηματογραφικού φιλμ νουάρ. Κομμένες σκηνές, παύσεις στο σκοτάδι, μουσική, νέα σκηνή, νέο δράμα. Μια ένταση που σκαρφαλώνει σε οκτάβες πριν να καταλήξει στο εκρηκτικό κρεσέντο και στη σιγή του τέλους.
Το έργο αυτό θα μπορούσε άνετα να είναι γραμμένο από έναν Αμερικανό συγγραφέα, όμως προς μεγάλη μου τέρψη είδα ότι ένας ηθοποιός και ένας σκηνοθέτης, σε μια από κοινού συνεργασία, δημιούργησαν ως κείμενο και υπόθεση κάτι το τρομερά ενδιαφέρον και ξεχωριστό.
Τόσο σε επίπεδο δράσης, όσο και ως περιεχόμενο, το κείμενο της συγκεκριμένης παράστασης είναι από τα πιο ενδιαφέροντα που έχω δει ως τώρα. Διεισδύει βαθιά στην ανάλυση και ψυχολογία των πρωταγωνιστών, δοκιμάζει ως crash test τις μεταξύ τους σχέσεις, αγγίζει τα άκρα, τσαλακώνει και τσαλακώνεται και τελικά οδηγεί προς τη λυτρωτική λύση.
Μέσα από έναν συγκερασμό τεσσάρων διαφορετικών χαρακτήρων, ο όρος χαμαιλέοντας αποκτά διαφορετική σημασία για τον καθένα ξεχωριστά. Για τον αστυνόμο Ντέξτερ, το θύμα δικαιολογείται ως ένα σημείο να είναι και θύτης. Ιδιαίτερα αν είναι και τόσο γοητευτικό. Για την αστυνόμο Σάντρα, η χαμαιλέοντας Μπέλα έχει πάνω της μια φωτεινή πινακίδα που φωνάζει «ένοχη» και θα κάνει τα πάντα για να το αποδείξει αυτό. Διακρίνουμε μια υποβόσκουσα γυναικεία ζήλια και αντιπαλότητα, στοιχείο σχεδόν γενετικό, που υπάρχει πάντα ανάμεσα σε δύο γυναίκες. Ο Άλεξ, ο ψυχαναλυτής, έχοντας δαμάσει τους προσωπικούς του δαίμονες, προσπαθεί να τιθασεύσει και να φέρει στην επιφάνεια αρχικά, για να φυλακίσει στη συνέχεια τους δαίμονες ενός χαμαιλέοντα.
Στο τέλος, ο χαμαιλέοντας. Η Μπέλα ή όπως αλλιώς τελικά τη λένε… Υιοθετεί ρόλους και συμπεριφορές για τον καθένα ανακριτή ξεχωριστά και η ίδια ζει τη δική της παράσταση μέσα στην παράσταση. Ο κόσμος της ανήκει, η ίδια ανήκει στον κόσμο ή δεν ανήκει πουθενά; Ως συμπέρασμα… η ανάγκη του να ανήκεις πραγματικά κάπου και να σου ανήκει κάτι ή κάποιος, μήπως είναι τελικά το κλειδί που ανοίγει τις πόρτες του ψυχισμού ενός χαμαιλέοντα;
Το κείμενο, σε συνεργασία Σπύρου–Ανδρέα Παπαδάτου και Κωστή Μπασογιάννη, σε μορφή διαλόγου τραβά τον θεατή άμεσα στην πλοκή του. Κινείται σε γρήγορους, εναλλασσόμενους ρυθμούς, ιντριγκάρει, ξαφνιάζει, δημιουργεί ερωτήσεις και προσωπικά ερωτήματα, στιγμές αποπροσανατολίζει, αλλά ταυτόχρονα με πανέξυπνο τρόπο οδηγεί στη λύση του δράματος. Οι διάλογοι, γεμάτοι δυναμισμό, ένταση, μαύρο χιούμορ διακόπτονται από στιγμές μονολόγου, όπου εκεί αφήνεται ελεύθερος ο ψυχισμός και το κοινό έρχεται αντιμέτωπο με το πρόσωπο του έργου και όχι με το προσωπείο. Το πρόσωπο είναι το πραγματικό. Το προσωπείο είναι ό,τι θέλουμε εμείς να φαίνεται, ακόμα κι αν αυτό είναι ψέμα.
Η αντιμετώπιση όμως πολλών προσωπείων, που τα διαχειρίζεται τόσο έξυπνα ένα πρόσωπο όπως η Μπέλα, μπερδεύει τα πράγματα. Το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Οι τρεις αστυνόμοι πρέπει ως προσωπεία ή ως πρόσωπα να καταφέρουν να αποκαλύψουν το πραγματικό πρόσωπο και χαρακτήρα της Μπέλα;
Μέσα από όλο αυτό, πρέπει να ανακαλυφθεί και η αιτία που οδήγησε, ώστε να γίνουν όσα έχουν γίνει…
Το έργο αυτό θα μπορούσε άνετα να είναι γραμμένο από έναν Αμερικανό συγγραφέα, όμως προς μεγάλη μου τέρψη είδα ότι ένας ηθοποιός και ένας σκηνοθέτης, σε μια από κοινού συνεργασία, δημιούργησαν ως κείμενο και υπόθεση κάτι το τρομερά ενδιαφέρον και ξεχωριστό. Τόσο σε επίπεδο δράσης, όσο και ως περιεχόμενο, το κείμενο της συγκεκριμένης παράστασης είναι από τα πιο ενδιαφέροντα που έχω δει ως τώρα.
Η εκπληκτική σκηνοθετική προσέγγιση από τον Κωστή Μπασογιάννη, η οποία ερχόταν σε πλήρη αρμονία με τους ρυθμούς του σεναρίου, κατάφερε να κρατήσει αμέριστη την προσοχή του κοινού σε όλα τα 75 λεπτά του έργου. Το γεγονός ότι και ο ίδιος ο σκηνοθέτης μας είχε επιμεληθεί εν μέρει το κείμενο, τον βοήθησε έτσι ώστε να το προσαρμόσει με τον πιο τέλειο τρόπο ως σκηνοθεσία. Με τη βοήθεια video wall, μοντέρνων ροκ τραγουδιών που έκαναν εισαγωγή στις σκηνές, με το πιο έξυπνα στημένο δωμάτιο παρακολούθησης της αίθουσας ανάκρισης, που έχω δει ως τώρα και κυρίως με τον σχεδόν κινηματογραφικό τρόπο που έπαιζαν οι πρωταγωνιστές, ο σκηνοθέτης Κωστής Μπασογιάννης έκανε σαφέστατα τη διαφορά. Δηλώνω απόλυτα εντυπωσιασμένη με τη συγκεκριμένη σκηνοθεσία, η οποία ξεφεύγει από το συνηθισμένο και οδηγεί σε νέα μονοπάτια το είδος αυτού του θεάτρου. Εύχομαι σύντομα να έχω τη χαρά να τον ξαναδώ να δημιουργεί παρόμοια έργα. Του αξίζουν συγχαρητήρια!
O Σπύρος–Ανδρέας Παπαδάτος (Ντέξτερ), φαίνεται να είναι ο πιο αδύναμος σε σχέση με τους υπόλοιπους μπροστά στο κάλεσμα της Μπέλα. Δείχνει να πέφτει πιο εύκολα θύμα της φαινομενικά σαγηνευτικής και ευαίσθητης πλευράς της και καταλήγει να αμφιταλαντεύεται όσον αφορά την πραγματική της ενοχή. Με σοβαρότητα και δυναμισμό, ο ηθοποιός μας κατορθώνει να μας περάσει όλο το ψυχολογικό φάσμα και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, που μοιάζει να έχει βαθύτερες ευαισθησίες μεν, αλλά παραμένει ο σωστός επαγγελματίας δε, όταν έχει με το μέρος του όλες τις αποδείξεις που αποδεικνύουν την ενοχή της Μπέλα. Αν στην τόσο όμορφη αυτή απόδοση ρόλου συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι έχει επιμεληθεί κατά το ήμισυ το κείμενο, μιλάμε για ένα δείγμα ιδιαίτερα μεγάλου ταλέντου, το οποίο μπόρεσε να δημιουργήσει έναν ρόλο και μια παράσταση άξια λόγου. Του εύχομαι τα καλύτερα και καλή συνέχεια με αντίστοιχα κείμενα και τόσο σπουδαίους θεατρικούς ρόλους.
Η Μαρία Γιαννιώτη (Σάντρα) υποδύεται τον εξαιρετικά δύσκολο ρόλο της γυναίκας που προσπαθεί να είναι πάνω απ’ όλα αστυνομικός. Ντυμένη με αντρικό στυλ, με ομιλία και συμπεριφορά ανδρική, δείχνει να προσπαθεί να επιβάλλει την παρουσία της ως ίση σε έναν επαγγελματικό χώρο, που θεωρείται ως επί το πλείστον το άντρο των ανδρών. Φυσικά ως γυναίκα, είναι η πιο αυστηρή κριτής μιας άλλης γυναίκας. Αν ο Ντέξτερ μοιάζει να είναι πιο επιεικής, η Σάντρα είναι το εντελώς αντίθετο. Αν ο Ντέξτερ δίνει ελαφρυντικά χωρίς απτές αποδείξεις, η Σάντρα καταδικάζει χωρίς απτές αποδείξεις και αναπόφευκτα έρχεται η σύγκρουση. Ντόμπρα, επιθετική, κάποιες στιγμές απότομη, δυναμική και ευσυνείδητη, ξεχωρίζει άμεσα για τον ρόλο της ως αστυνόμος. Ίσως η πιο σκληρή από τους τρεις αστυνομικούς, δε λυγίζει στην προσπάθεια χειραγώγησης από μέρους της Μπέλα, όσο κι αν ο χαμαιλέοντας προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα γυναικεία και μητρικά της ένστικτα. Εξαιρετική ερμηνεία, αξέχαστη παρουσία, της εύχομαι μόνο τα καλύτερα για το μέλλον.
Ο Γιάννης Κοκορέτσας (Άλεξ) υποδύεται τον χαρισματικό ψυχαναλυτή του FBI. Είναι ο άνθρωπος που κρατά το κλειδί για να ανοίξει τη μυστική, πραγματική πόρτα του ψυχισμού της Μπέλα. Καλείται ως ο άνθρωπος που πρέπει να βρει τη λύση, εισχωρώντας στον ψυχισμό μιας κατά συρροή δολοφόνου. Καλείται να ξεδιαλύνει το ψέμα, να βρει ποια είναι η αλήθεια πίσω από τα χρώματα και τις παραστάσεις που δίνει και κυρίως… να βρει τον τρόπο να την κάνει να ομολογήσει. Ένας κομψός, ευέλικτος πνευματικά ρόλος, που με άνεση και μεγάλο εκτόπισμα υποδύεται ο ηθοποιός μας. Δεν υποκύπτει στη σαγήνη της Μπέλα, δεν παρασύρεται από τα θετικά αισθήματα του Ντέξτερ και την προκατάληψη της Σάντρα. Ενεργεί με πλάνο, βασισμένος στην εμπειρία του και τελικά, κατορθώνει να έχει το συλλογικό αποτέλεσμα που επιθυμεί. Ένας ρόλος-συνδετικός κρίκος, απαραίτητος ως ουσία για την όλη πλοκή του έργου. Μια υπέροχη ερμηνεία, μια comme il faut παρουσία, εντυπωσιακός και ταυτόχρονα λιτός, του εύχομαι τα καλύτερα στα μελλοντικά του βήματα.
Η Μαργαρίτα Καρακάση (Μπέλα) είναι ο χαμαιλέοντας. Αλλάζει συμπεριφορές και τρόπους αλληλεπίδρασης, προκειμένου να μπερδέψει το περιβάλλον και να προβάλει μια ψεύτικη αθωότητα. Τραυματική παιδική ηλικία, έλλειψη φροντίδας και αγάπης με ανάγκη να δώσει όμως αγάπη. Κυρίως όμως, να πάρει. Στην ανάγκη να αρπάξει. Διψασμένη για προσοχή και ύψιστη ανωτερότητα σε σχέση με τους άλλους, θεωρεί τον εαυτό της κυρίαρχο του παιχνιδιού και υπερβαίνει ανθρώπινους νόμους και ηθικούς κανόνες, προκειμένου να αποδείξει τη θεϊκή διάσταση που πιστεύει ότι έχει. Η ανάγκη της όμως να αγαπηθεί από ένα έμβιο ον είναι τόση, που φτάνει στο σημείο να εισάγει στη ζωή της την παρουσία ενός μωρού. Ο άνθρωπος και ο Θεός μοιάζουν να παλεύουν μέσα της και όταν αποκαλύπτεται η αλήθεια, ο καθρέπτης σπάει και η ουτοπία που έφτιαξε η ίδια για τον εαυτό της αυτοκαταστρέφεται. Τραγικό το τέλος, μια πραγματικά δραματική ερμηνεία της ηθοποιού μας, η οποία άλλαζε διαθέσεις και χρώματα ανά λεπτό και μας άφηνε όλους έκπληκτους. Πολυδιάστατη, εντυπωσιακή, με έντονο εκτόπισμα, ψεύτικη μα ταυτόχρονα τόσο αληθινή, η Μαργαρίτα Καρακάση έκανε σαφέστατα τη διαφορά και ένωσε τέλεια όλα τα κομμάτια αυτής της υπέροχης αστυνομικής ιστορίας. Συγχαρητήρια για την ερμηνεία της και της ευχόμαστε τα καλύτερα για το μέλλον!
Ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η σκηνογραφία του Στέλιου Κοτίδη, με επιστέγασμα την ιδέα για την ύπαρξη του δωματίου που παρακολουθεί την αίθουσα ανάκρισης. Ατμοσφαιρικό, διαφορετικό, έντονα φωτογραφικό αποτέλεσμα, το θεωρώ από τις πιο όμορφες θεατρικά ιδέες που έχω δει και συγχαίρω τον δημιουργό αυτού. Εξαιρετική δουλειά. Το ίδιο ισχύει και για τα πανέμορφα βίντεο του Χρήστου Αποστολάκη. Προσέφεραν κάτι το εντελώς νέο και διαφορετικό και έδεσαν τέλεια με την όλη πλοκή του έργου, προσδίδοντάς της περισσότερο κινηματογραφική αίγλη.
Οι γραμμές ανάμεσα στον υγιή ψυχισμό και στην παράνοια, στο τι είναι ηθικό και τι όχι, πολλές φορές όταν το κοινό σημείο αναφοράς είναι η αγάπη και ειδικότερα η έλλειψη αυτής, τείνουν να τέμνονται και μπερδεύεται η μία με την άλλη, δημιουργώντας έναν κόμπο. Ο κόμπος αυτός έχει την τάση να ξελύνεται με μεγάλη δυσκολία. Στις περισσότερες περιπτώσεις παραμένει εκεί, ταλανίζοντας τη ζωή του ανθρώπου ή απλά κόβεται και δίνεται ένα δραματικό τέλος σε όλα.
Η παιδική ηλικία δεν είναι εύκολη ηλικία. Δημιουργεί και καλλιεργεί καταστάσεις, που φυτρώνουν σαν παρασιτικά φυτά χρόνια αργότερα και ως βίαιοι μα σιωπηλοί ξενιστές, πνίγουν τον ενήλικα. Πάντα μα πάντα θα υπάρχει μια αντίδραση, όσο βουβή κι αν είναι αυτή. Το ζήτημα είναι κατά πόσο θα αναγνωρίσουμε την επίδραση αυτή αφενός και αφετέρου, κατά πόσο θα την αφήσουμε να επηρεάσει τη ζωή μας στο μέλλον. Περιπτώσεις σαν τη Μπέλα υπάρχουν πολλές και πάντα αποτελούν ένα υλικό άξιο για μελέτη και απόδοση ως θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο. Σε κάποιες από τις συμπεριφορές της αναγνωρίζουμε κομμάτια του εαυτού μας, βιώνουμε μια σειρά από ψυχολογικές διακυμάνσεις κι εμείς ως κοινό, ταυτιζόμαστε μα παραμένουμε πάντα οι σιωπηλοί κριτές- θεατές. Αν θέλετε να ζήσετε τον ρόλο αυτό, ελάτε να γνωρίσετε από κοντά στο «Studio Μαυρομιχάλη» τον θηλυκό χαμαιλέοντα!
Η εκπληκτική σκηνοθετική προσέγγιση, η οποία ερχόταν σε πλήρη αρμονία με τους ρυθμούς του σεναρίου, κατάφερε να κρατήσει αμέριστη την προσοχή του κοινού σε όλα τα 75 λεπτά του έργου. Ο σκηνοθέτης Κωστής Μπασογιάννης έκανε σαφέστατα τη διαφορά με τη συγκεκριμένη σκηνοθεσία, η οποία ξεφεύγει από το συνηθισμένο και οδηγεί σε νέα μονοπάτια το είδος αυτού του θεάτρου.
Ταυτότητα παράστασης:
Κείμενο: Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος, Κωστής Μπασογιάννης
Σκηνοθεσία: Κωστής Μπασογιάννης
Διανομή:
Μαρία Γιαννιώτη (Σάντρα)
Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος (Ντέξτερ)
Μαργαρίτα Καρακάση (Μπέλα)
Γιάννης Κοκορέτσας (Άλεξ)
Σκηνογραφία: Στέλιος Κοτίδης
Video: Χρήστος Αποστολάκης
Φωτογραφία-αφίσα: Βαγγέλης Ρασσιάς
Υπόλοιπο υλικό: Μαξιμιλιανός Γκοντορόζα
Graphics: Guido Rafirantore
Προβολή-επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Κάθε Τετάρτη στις 21.15
Κάθε Πέμπτη στις 21.15
Πρεμιέρα: Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2018
Τιμές εισιτηρίων:
Κανονικό: 12,00 ευρώ
Μειωμένο (φοιτητές, θεατές άνω των 65 χρόνων, ΑΜΕΑ, άνεργοι): 10,00 ευρώ
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση-κρατήσεις θέσεων:
–Facebook page:
https://www.facebook.com/omadathree/
–Στο ταμείο του θεάτρου (τηλ.: 210 6453330)
Video trailer:
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική