Το ζεστό και φιλόξενο θέατρο, κοντά στον ΗΣΑΠ του Νέου Φαλήρου, αποτελεί έναν χώρο-σταθμό για τους απανταχού θεατρόφιλους, οι οποίοι συγκεντρώνονται για να παρακολουθήσουν μια σειρά από εξαιρετικές παραστάσεις που παίζουν αυτόν τον καιρό, όπως: «Σημεία και κέρατα», «Ρωμαίος και Ιουλιέτα… σαν το σκύλο με τη γάτα», «Ο έμπορος της Βενετίας», «Ο χρόνος σταματά», «Jour fixe» και φυσικά η δική μας ξεχωριστή παράσταση, «Έντα Γκάμπλερ».
Αφού μπήκαμε στο μεγάλο και όμορφα διακοσμημένο φουαγιέ και περάσαμε στην αίθουσα θεάτρου και καθίσαμε, μείναμε άφωνοι όταν τα φώτα άρχισαν να αναβοσβήνουν έντονα και με τους ήχους μιας επιβλητικής μουσικής, εμφανίστηκαν και μας φανερώθηκαν οι πρωταγωνιστές… Έπειτα τα φώτα χαμήλωσαν, ο χώρος της σκηνής άδειασε και το πρώτο χλωμό φως της αυγής έπεσε δειλά στο σαλόνι της οικογένειας Τέσμαν…
Λίγα λόγια για το έργο:
Έπειτα από έναν φαινομενικά επιτυχημένο γάμο και μήνα του μέλιτος, η Έντα και ο Γιόργκεν Τέσμαν επιστρέφουν στο σπίτι τους. Εκεί, η Έντα έρχεται αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα των επιλογών της και με το παρελθόν της, το οποίο εμφανίζεται με τη μορφή του Άϊλερτ Λέβμποργκ. Έτσι η Έντα οδηγείται σταδιακά σε έναν δρόμο, στον οποίο γνωρίζει καλά και η ίδια ότι δεν υπάρχει επιστροφή…
Η κριτική μας:
Το έργο αυτό του κορυφαίου Νορβηγού συγγραφέα, πέραν του ότι είναι από τα πιο γνωστά έργα παγκοσμίως, είναι επίσης και από τα πιο αμφιλεγόμενα για το γεγονός ότι θίγει καταστάσεις και θέματα ταμπού, ειδικά για τα δεδομένα εκείνης της εποχής. Ο χαρακτήρας της Έντα δεν είναι απλά ένας ήρωας. Η Έντα είναι ένας «υπερήρωας». Όπου «υπέρ», σημαίνει «πέρα από» και όχι τόσο «πάνω από». Πέρα από τις συμβάσεις και τις κοινωνικές νόρμες εκείνων των καιρών, πέρα από τον μέσο νοητικό όρο, πέρα από την πεζή πραγματικότητα, πέρα από τα δεσμά κάθε είδους με μεγαλύτερο εκείνο της ίδιας της ζωής. Τόσο των άλλων, όσο τελικά και της δικής της.
Η Έντα είναι τελικά ένας «αντιήρωας». Στεμμένη με τα δάφνινα στεφάνια μιας ευγενικής καταγωγής (κόρη στρατηγού) και ενός καλού, πλούσιου γάμου που υπόσχεται πολλά, εμφανίζεται αρχικά ως η ωραία της ημέρας, η πρώτη ανάμεσα στους καλύτερους. Μέσα σε δύο όμως μέρες που κρατά η πλοκή του έργου, γκρεμίζει και καταστρέφει ό,τι έχει φαινομενικά και ουσιαστικά αγαπήσει και την έχει εξίσου αγαπήσει και στο τέλος, σπρωγμένη από το πάθος της αυτοκαταστροφής κάνει δώρο στον εαυτό της «την πιο τέλεια πράξη… την πράξη που έχει την πιο ιδανική ομορφιά».
Κρατά με περηφάνια τα όπλα της, όπως ο Άμλετ κρατούσε το λευκό κρανίο και αναρωτιόταν «Να ζει κανείς ή να μη ζει;». Να ζει και να μη ζει είναι το χειρότερο για την ηρωίδα μας. Εκείνη ζει τη «μη ζωή» της μέσα από μια απαξίωση και μίσος, που αγγίζει τα όρια μιας ψυχοπαθητικής προσωπικότητας. Ο ανδρικός της χαρακτήρας, η πολυπλοκότητά της σε συνδυασμό με ένα κοφτερό μυαλό και με μια ακαταμάχητη γυναικεία γοητεία, την έχουν κάνει το ιδανικό δείγμα μιας γυναίκας-κομήτη. Έρχεται βιαστικά, θαμπώνει με την ομορφιά, βάζει φωτιά και καταστρέφει και έπειτα αναλώνεται μέσα στη δική της φλόγα. Σαν το βιβλίο του Άϊλερτ Λέβμποργκ…
Η διασκευή και η σκηνοθεσία του Γιάννη Δρίτσα αντικατοπτρίζουν όλη την εμπειρία, την πρωτοτυπία και τον ιδιαίτερα ξεχωριστό νου του καλλιτέχνη μας, ο οποίος με πυξίδα την τριβή του ως ηθοποιός μπόρεσε να σκηνοθετήσει μια παράσταση, η οποία κέρδισε το παιχνίδι των εντυπώσεων με τον καινοτόμο τρόπο που παρουσίασε επί σκηνής τον καθένα ξεχωριστά και όλους τους πρωταγωνιστές μαζί. Υπάρχει χιούμορ, γέλιο, ευελιξία στα λόγια και τις κινήσεις, υπάρχει τρέλα και φαινομενική ξεγνοιασιά και όμως… πίσω από όλο αυτό το πολύχρωμο ξεφάντωμα, υπάρχει το αληθινό πρόσωπο. Μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς τον φόβο της θείας Γιούλε και του Γιόργκεν για τον απρόβλεπτο χαρακτήρα της Έντα, μπορεί να δει τον σπασμένο ψυχικό κόσμο του Λέβμποργκ, που μοιάζει σαν πρόχειρα κολλημένο καλλιτέχνημα που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ξανά όπως ήταν πριν, τον υπολογιστικό και αδυσώπητο χαρακτήρα του δικαστή Μπρακ, τη γνώση της ίδιας της Έντα ότι τίποτα δεν αξίζει και ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο οφείλει να σιγάσει τη φαντασία και την έμπνευση. Τα όνειρα και τις κρυφές επιθυμίες των άλλων, για τον λόγο ότι απέτυχε να εκπληρώσει τις δικές της…
Η ικανότητα και το ταλέντο ενός σκηνοθέτη στο να μπορέσει να μας δώσει όλα αυτά που αναφέρθηκαν πιο πριν, είναι στοιχεία που τα συναντά κάποιος σε ιδιαίτερα βαθείς και ουσιαστικούς δημιουργούς. Οφείλω να ομολογήσω ότι η σκηνοθετική οπτική και η ενδελεχής ανάλυση των χαρακτήρων του Γιάννη Δρίτσα με μάγεψε. Είναι ένα έργο, το οποίο μπορώ να δω αμέτρητες φορές και κάθε φορά να ανακαλύψω όλο και κάτι νέο σε αυτό. Η λέξη «μπράβο» και «συγχαρητήρια», είναι λίγες για να εκφράσω όλα όσα έλαβα από όλη αυτή του την προσπάθεια. Σαφώς από τις καλύτερες και πιο δουλεμένες δουλειές που έχω δει ως τώρα, το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι το μέλλον να του φέρει πολλές τέτοιες ανάλογες σκηνοθετικές πρωτοβουλίες. Αξίζει ειλικρινά ό,τι καλύτερο!
Η διασκευή και η σκηνοθεσία του Γιάννη Δρίτσα αντικατοπτρίζουν όλη την εμπειρία, την πρωτοτυπία και τον ιδιαίτερα ξεχωριστό νου του καλλιτέχνη μας, ο οποίος με πυξίδα την τριβή του ως ηθοποιός μπόρεσε να σκηνοθετήσει μια παράσταση, η οποία κέρδισε το παιχνίδι των εντυπώσεων με τον καινοτόμο τρόπο που παρουσίασε επί σκηνής τον καθένα ξεχωριστά και όλους τους πρωταγωνιστές μαζί.
Η Μαριάννα Λαγουρού υποδύεται την απλοϊκή, καλόψυχη θεία Γιούλε, η οποία λατρεύει τον ανιψιό της και σαν πονόψυχος άνθρωπος που είναι, φροντίζει όλες τις πονεμένες ψυχές. Δε διστάζει να θυσιάσει την ζωή της και την περιουσία της, προκειμένου να φροντίσει την άρρωστη αδερφή της και να εξασφαλίσει οικονομικά τον ανιψιό της. Αντιλαμβάνεται με τρόμο τον δύσκολο χαρακτήρα της Έντα και υποχωρεί σε όλα, προκειμένου να είναι ο Γιόργκεν ευτυχισμένος.
Η ηθοποιός μας, γλυκύτατη και μετρημένη σε κάθε της λέξη και κίνηση, μας σκλάβωσε με την επιμέλεια και φροντίδα που έπαιξε αυτόν τον ρόλο. Ήταν η απαραίτητη παρουσία της άδολης καλοσύνης μαζί με την Τέα Έλβστεντ, που την υποδύεται η Χριστίνα Κουλουμπή. Ένας εξίσου καλοσυνάτος και κομψός ρόλος, ο οποίος ταίριαξε τέλεια με το πανέμορφο και αθώο παρουσιαστικό της ηθοποιού μας. Η γλυκιά Τέα, θύμα του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς της Έντα στα μαθητικά χρόνια, φάρος και βοηθός του Λέβμποργκ και στενά δεμένη μαζί του, έχει επενδύσει όλο της τον ρομαντικό ιδεαλισμό στο έργο του και η πίστη της παραμένει ακλόνητη στο άτομό του. Με απλότητα, εύθραυστη αμεσότητα και αφοπλιστική αγνότητα, η ηθοποιός μας εντυπωσιάζει και συγκινεί βαθύτατα με την παράσταση που δίνει. Μια εξαιρετική παρουσία, που στην κυριολεξία στολίζει την όλη πλοκή και εντυπωσιάζει με το πηγαίο ταλέντο της και το λαμπερό της εκτόπισμα!
Οι δύο αυτοί γυναικείοι ρόλοι έδωσαν στο έργο την απαραίτητη δομή, ώστε να περιγραφεί επί σκηνής η ψυχοσύνθεση και η συμπεριφορά των γυναικών εκείνη την εποχή. Η παρουσία τους θεωρείται απαραίτητη, ώστε ο θεατής να είναι σε θέση να κάνει τη σύγκριση με τα ψυχικά γνωρίσματα της Έντα Γκάμπλερ.
Η επιλογή των δύο συγκεκριμένων ηθοποιών ήταν άριστη από πάσα άποψη, μια και οι δύο χαρακτήρες αγαπήθηκαν ιδιαίτερα από το κοινό και κέρδισαν τον θαυμασμό και τη συμπάθειά του. Συγχαρητήρια θερμά και στις δύο μας καλλιτέχνιδες!
Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος είναι ο χαρωπός, μελετηρός, απόλυτα ερωτευμένος και ελαφρώς αφελής Γιόργκεν Τέσμαν. Ο καλλιτέχνης μας κατορθώνει να δημιουργήσει μια αξιαγάπητη φιγούρα, γεμάτη φροντίδα και πολλή αγάπη, τόσο για τις θείες του, όσο και για την Έντα. Ενεργητικός, γεμάτος χιούμορ και κέφι, δίνει στο σενάριο μια άλλη νότα και μας σκλαβώνει με τον ξέγνοιαστο, χαμογελαστό του χαρακτήρα. Σχεδόν με λυπεί η τραγική ειρωνεία και η ψευδαίσθηση ευτυχίας που ζει, γνωρίζοντας από την αρχή ως θεατής πράγματα τα οποία εκείνος μοιάζει να αγνοεί ή λόγω της μεγάλης του αγάπης, ΘΕΛΕΙ να αγνοεί… Μια ξεχωριστή ερμηνεία, που αγαπήθηκε ιδιαίτερα και η οποία μπόρεσε να αποδώσει το μεγάλο και πολύπλευρο ταλέντο του ηθοποιού μας. Από τις πιο αυθεντικές και άρτιες ερμηνείες που έχω δει ως τώρα, του αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια!
Εξίσου μαγευτικός και ο δικαστής Μπρακ ή αλλιώς, ο Απόστολος Κρίτσας. Ποτέ πριν ένας υστερόβουλος, σκληρός και δολοπλόκος δικαστής, δεν ήταν τόσο αστείος και ειλικρινά συμπαθής! Γεμάτος χιούμορ και ενέργεια, εξαιρετικά κωμικός στη σκηνή με τη μάντρα, κατορθώνει να κερδίσει την ειλικρινή συμπάθεια του κοινού ενσαρκώνοντας τον κακό δικαστή, που τελικά αναδύεται σε άλλη μια ηγετική μορφή του έργου και στέκεται ισάξια στο πλευρό της Έντα Γκάμπλερ. Μια εμπνευσμένη ερμηνεία, γεμάτη άνεση και αυτοπεποίθηση, χάρη και κομψότητα και κυρίως, με τεράστιο εκτόπισμα και υποκριτική ικανότητα. Δηλώνω εντυπωσιασμένη και μαζί με τα συγχαρητήριά μου, του εύχομαι τα καλύτερα για το μέλλον!
Σύμφωνα με την άποψή μου, το βασικό θέμα που θίγεται μέσω αυτού του θεατρικού είναι η ελευθερία, η πραγματική της ουσία και τα όρια αυτής. Η ελευθερία μπορεί να καταπιεστεί, να κρυφτεί πίσω από συμβάσεις και ψεύτικη ευγένεια, μπορεί να είναι μια πράξη απόδρασης από την πραγματικότητα, μπορεί να είναι αντισυμβατική, αναρχική, εντελώς καταστροφική και εν τέλει αυτοκαταστροφική. Σαν την Έντα…
Ο σκηνοθέτης μας Γιάννης Δρίτσας ενσαρκώνει τον ευαίσθητο, ευάλωτο και βαθιά ερωτευμένο Άϊλερτ Λέβμποργκ. Ένας βαθύς και υπόγειος ρόλος, σαν σιγανό ποτάμι που ρέει σε απίστευτα πλάτη. Ένας κατεστραμμένος ψυχισμός που οδηγήθηκε στα όριά του στο παρελθόν, σύμφωνα με την επιθυμία της Έντα και τελικά πάλι με τη δική της συμβολή, αναλώνεται πλήρως σε αυτό εδώ το έργο. Ο χαρακτήρας αυτός συμβολίζει το ιδανικό για εκείνη, τη φαντασία και το όνειρο που δικαιούται να έχει η καρδιά και η ψυχή κάθε γυναίκας. Ακόμα και όταν τελικά ανακάμπτει με τη βοήθεια της Τέα, η δύναμη της Έντα τον κάνει να καταρρεύσει πάλι με τον χειρότερο τρόπο.
Ένας τραγικός ρόλος, που ο έμπειρος και εξαιρετικά ταλαντούχος καλλιτέχνης μας τον ξεγυμνώνει και τον ερμηνεύει με ψυχή. Με όλο το κρυμμένο πάθος και την απόγνωση που γεννά ένας ανεκπλήρωτος έρωτας, ο οποίος αν δεν υφίσταται, παύει για εκείνον να υφίσταται και η ίδια η ζωή. Μια εκπληκτική ερμηνεία, η οποία συγκίνησε ιδιαίτερα και έδωσε σε όλους μας να καταλάβουμε το πόσο σκληρή δουλειά έκανε ο καλλιτέχνης μας, τόσο σε υποκριτικό, όσο και σε σκηνοθετικό επίπεδο και ανάλυση χαρακτήρων. Για άλλη μια φορά, θερμά συγχαρητήρια!
Τελευταία έρχεται η Έντα Γκάμπλερ ή αλλιώς, η Αννίτα Κούλη. Πριν προχωρήσω στην κριτική για την ηθοποιό μας, θα πρέπει να παραθέσω τα πραγματικά συναισθήματα της Έντα, τόσο απέναντι στον εαυτό της, όσο και στα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου. Προσπαθεί να δείξει ευγενική και να ανεχτεί κατά κάποιο τρόπο την απλοϊκότητα της θείας Γιούλε και του άντρα της, αν και ξέρει πόσο την αγαπάνε. Είναι σαφές ότι η ίδια θεωρεί τον εαυτό της ανώτερό τους σε κάθε επίπεδο και είναι ξεκάθαρο ότι αυτός ο γάμος έχει γίνει καθαρά από οικονομική σκοπιμότητα. Δεν αγάπησε ποτέ τον Γιόργκεν, αν και ξέρει καλά πόσο την αγαπάει εκείνος. Ζηλεύει θανάσιμα την Τέα από τα μαθητικά χρόνια και τώρα ακόμα πιο πολύ, λόγω της θετικής της επιρροής στον Λέβμποργκ, επειδή φοβάται ότι έχει χάσει την δύναμή της πάνω του. Φέρεται με κρυμμένη επιθετικότητα, λεπτή ειρωνεία και σαρκασμό στον δικαστή Μπρακ, γιατί γνωρίζει ότι την θέλει για ποταπούς σκοπούς, μια και τη βλέπει ως υποψήφια ερωμένη. Αγάπησε με ιδεαλιστικό τρόπο τον Λέβμποργκ, αλλά λόγω της φτωχικής του καταγωγής και το αδύνατο μιας μελλοντικής σχέσης μεταξύ τους, προτίμησε να σκοτώσει με τον τρόπο της και τους δύο. Εκείνον με την προτροπή της πιο όμορφης και ξεκάθαρης αυτοχειρίας και εκείνη, με το πνευματικό της θάψιμο σε έναν γάμο από συμφέρον. Η ίδια αγαπά με υπερβολή και ταυτόχρονα, μισεί θανάσιμα τον εαυτό της. Αντιλαμβάνεται το πόσο διαφορετική είναι και κυρίως… το γεγονός ότι δεν μπορεί πια να κάνει τίποτα γι’ αυτό. Έτσι σαν μια χιονοστιβάδα, παρασέρνει και παρασέρνεται στον δρόμο του αφανισμού για τον αφανισμό και μόνο. Για εκείνη, όλα έχουν χάσει πια την αξία τους και το μόνο που μένει είναι η ομορφιά του τέλους. Καίει το έργο του Λέβμποργκ, τον οδηγεί ξανά στο γνωστό του μονοπάτι και έπειτα τον ακολουθεί, δίνοντας την τελευταία, πιο σπουδαία της παράσταση.
Η ηθοποιός μας με εκπληκτικό σαρκαστικό χιούμορ, λεπτή ειρωνεία, σπιρτάδα, εξυπνάδα και δυναμισμό, δίνει την παράσταση της ζωής της. Μια ανεπανάληπτη, εντελώς ξεχωριστή ερμηνεία, που ανεβάζει τον πήχη της παράστασης πολύ ψηλά και την καθιστά σύμφωνα με τη γνώμη μου, ως πρότυπο υποκριτικής τέχνης. Ένα χάρμα οφθαλμών να την παρακολουθεί κανείς να κινείται και να αλληλεπιδρά με τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, η καλύτερη επιλογή πρωταγωνίστριας η οποία δικαιώνει και με το παραπάνω τον σκηνοθέτη Γιάννη Δρίτσα. Δηλώνω θαυμάστρια της και της εύχομαι ό,τι καλύτερο στην καριέρα της. Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια!
Η διαχείριση των σκηνικών, κοστουμιών, μουσικής και φωτισμών είναι το συλλογικό αποτέλεσμα της υπέροχης αυτής θεατρικής ομάδας, η οποία θυμίζει μια αγαπημένη οικογένεια. Η ομαδική αλληλεγγύη και συνεργασία, η αμοιβαία εμπιστοσύνη γεννά τα καλύτερα αποτελέσματα και νομίζω ότι η ποιότητα της συγκεκριμένης παράστασης, το αποδεικνύει και με το παραπάνω.
Σύμφωνα με την άποψή μου, το βασικό θέμα που θίγεται μέσω αυτού του θεατρικού είναι η ελευθερία, η πραγματική της ουσία και τα όρια αυτής. Η ελευθερία μπορεί να καταπιεστεί, να κρυφτεί πίσω από συμβάσεις και ψεύτικη ευγένεια, μπορεί να είναι μια πράξη απόδρασης από την πραγματικότητα, μπορεί να είναι αντισυμβατική, αναρχική, εντελώς καταστροφική και εν τέλει αυτοκαταστροφική. Σαν την Έντα…
Το θέατρο «Κάτω από τη γέφυρα», κάθε Δευτέρα και Τρίτη ανοίγει τις πόρτες του στον ασπρόμαυρο κόσμο της Έντα Γκάμπλερ και σας καλεί να ανακαλύψετε τα δικά σας όρια ή και να τα ξεπεράσετε, μέσα από τη σκηνική παρουσία ενός χαρακτήρα που άφησε εποχή στα θεατρικά χρονικά. Όπως ακριβώς πιστεύω, ότι θα αφήσει και η παράσταση αυτή…
Συντελεστές:
Συγγραφέας: Ερρίκος Ίψεν
Διασκευή: Γιάννης Δρίτσας
Σκηνοθέτης: Γιάννης Δρίτσας
Ερμηνεύουν: Μαριάννα Λαγουρού (Θεία Γιούλε), Αυγουστίνος Ρεμούνδος (Γιόργκεν Τέσμαν), Αννίτα Κούλη (Έντα Γκάμπλερ), Χριστίνα Κουλουμπή (Tέα Έλβστεντ), Απόστολος Κρίτσας (Δικαστής Μπρακ), Γιάννης Δρίτσας (ΆΪλερτ Λέβμποργκ)
Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη, ώρα: 21:00.
Διάρκεια: 90′
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος: 15 ευρώ
Προαγορά: 12 ευρώ
Φοιτητικό-ανέργων-άνω των 65: 10 ευρώ
Θέατρο «Κάτω από τη γέφυρα».
Πλατεία ηλεκτρικού σταθμού Ν. Φαλήρου
www.katoapotigefyra.gr
info@katoapotigefyra.gr
Πληροφορίες- κρατήσεις: 210 4816200, 210 4816207
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική