Πρόκειται περί ενός μοντέρνου χώρου, που με μια σειρά παραστάσεων παραμένει πάντα μέσα στα πράγματα, προωθώντας τη δουλειά νέων ταλαντούχων καλλιτεχνών. Εκτός από την παράσταση που είχα τη χαρά να παρακολουθήσω, ο χώρος αυτός φιλοξενεί αυτή την περίοδο επίσης το «Leopold ή κόβοντας τα δάχτυλα του κοινού», «Συρματένιοι, ξεσυρματένιοι όλοι», «Σαν και πρώτα», «Τango Bar», «The Improv Challenge… δεν έχεις ιδέα».
Υπό αυτή την οπτική, μπήκα στον φιλόξενο χώρο του σίγουρη ότι θα δω κάτι ξεχωριστό, φρέσκο και γεμάτο εκπλήξεις, όπως ακριβώς είναι και ως δημιουργοί τόσο ο Στέφανος Παπατρέχας, όσο και ο Λάζαρος Βαρτάνης. Η συνέχεια όλων όσων είδα, δεν με διέψευσε στο ελάχιστο…
Λίγα λόγια για το έργο:
Μια νεαρή ηθοποιός καλείται να κάνει έναν αυτοσχεδιασμό για την Κυρά-Φροσύνη, η οποία πνίγεται μαζί με 17 άλλες γυναίκες στη λίμνη Παμβώτιδα, έπειτα από διαταγή του Αλί Πασά. Μέσα από τη συλλογή πληροφοριών, αρχίζει να ανακαλύπτει στοιχεία κοινά που την γοητεύουν. Δοκιμάζοντας και αλλάζοντας ρούχα, φωνές και συμπεριφορές, προσπαθεί να φανταστεί την τελευταία νύχτα της Φροσύνης και ανοίγει διάπλατα την σκέψη και την καρδιά της, μιλώντας για όλα όσα αποτελούν τον κόσμο μιας γυναίκας που αγάπησε και αγαπήθηκε παράφορα και έτσι παράφορα πεθαίνει…
Η κριτική μας:
Η κριτική αυτή γράφεται με μεγάλο θαυμασμό και περηφάνια. Θαυμασμό για το εξαιρετικό έργο της συνεργασίας δύο νέων δημιουργών με μεγάλο ταλέντο και περηφάνια, επειδή βλέπω ότι τα όνειρα έχουν τη δύναμη να γίνονται η πιο όμορφη πραγματικότητα. Αρκεί να το θέλει κάποιος πολύ. Οι δύο μας καλλιτέχνες, το ήθελαν και με το παραπάνω…
Η τόσο ευφάνταστη και γεμάτη εκπλήξεις σκηνοθεσία, μας παρουσιάζει μια Φροσύνη τοποθετημένη σε μια διαχρονική μηχανή του χρόνου. Η ιστορική αυτή φιγούρα, μετατίθεται χρονικά στο παρόν και παίρνει τη μορφή, τη σκέψη, τα λόγια και τα αισθήματα της «Γυναίκας» ως ουσία. Μιλά και εκφράζει όλες τις γυναίκες σε κάθε χρονική στιγμή. Κοινές εμπειρίες και σκέψεις που κρατήθηκαν κλειστές πίσω από τις μάσκες των εκάστοτε κοινωνικών συμβάσεων, πάθη που σώπασαν μπροστά στα «πρέπει» κάθε κοινωνίας κι ένας απαγορευμένος έρωτας, που σε όλη την πορεία της ανθρωπότητας είχε τη δύναμη να ξεγυμνώνει σώμα και ψυχή και να χαράζει ένα μονοπάτι χωρίς επιστροφή.
Μέσα από την ανθρώπινη ιστορία, η κοινωνία μοιάζει να είναι η δαμόκλειος σπάθη κάθε πάθους που οι εκάστοτε κανόνες της το κατατάσσουν ως «απαγορευμένο». Είναι εύκολο και ασφαλές να τοποθετούνται ταμπέλες σε κάθε άτομο ή κατάσταση και να επιβάλλονται οι ανάλογες ηθικές ή και σωματικές τιμωρίες, αν καταπατηθούν οι κανόνες.
Η Κυρά-Φροσύνη τιμωρείται με πνιγμό. Με την κατηγορία της πόρνης, της προδότρας και της ξεδιάντροπης, όπως λέει και η ίδια στον μονόλογό της. Αντιμέτωπη τόσο με τον εαυτό της και τα πάθη της, όσο και με τις προσταγές των δικών της και των γύρω της. Ποιός όμως μπόρεσε να δει το πραγματικό της πρόσωπο; Μήπως τελικά είναι πιο εύκολο για όλους να παρουσιάζει η γυναίκα το καθωσπρέπει προσωπείο; Για να διατηρείται η επιφάνεια της λίμνης λεία και ατάραχη, χωρίς τρικυμίες και εντάσεις. Δεν αντιμετωπίζονται εύκολα αυτές. Ασχημαίνουν το τοπίο…
«Κι εγώ σαν ένα παιδί σε ένα σταυροδρόμι, μόνη, μετέωρη ανάμεσα σε όλα αυτά. Σαν απλός θεατής της ζωής μου», λέει η ίδια και ταυτόχρονα εκφράζει με τις λέξεις της όλες τις γυναίκες που γνωρίζουμε, αλλά τελικά κανένας μας δεν ξέρει αληθινά…
Μιλάμε για μια παράσταση που ταράζει, ξαφνιάζει, συγκινεί και προβληματίζει. Δίνει απαντήσεις, προσφέρει χιούμορ και γέλιο, μα ταυτόχρονα δημιουργεί και ερωτήματα. Κυρίως εκπλήσσει με τον πιο δυνατό τρόπο…
Το κείμενο του Στέφανου Παπατρέχα, είναι μια τεράστια σπουδή στον γυναικείο κόσμο. Με εντυπωσιάζει βαθύτατα το γεγονός ότι ένας άντρας μπόρεσε να κατανοήσει σε τέτοιο βάθος τη γυναικεία ψυχή, καταφέρνοντας με έναν ξεχωριστό και τόσο πρωτότυπο τρόπο να μας την προσφέρει επί σκηνής σε έναν μονόλογο που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς. Από καθαρά λογοτεχνικής άποψης, είναι ένα κείμενο που αξίζει να το έχει κανείς ως έντυπη μορφή και να το μελετήσει. Αν σε αυτό προστεθεί και η σκηνοθεσία που είχαμε την τύχη να ζήσουμε στο θέατρο «Άβατον», τότε μιλάμε για μια παράσταση που ταράζει, ξαφνιάζει, συγκινεί και προβληματίζει. Δίνει απαντήσεις, προσφέρει χιούμορ και γέλιο, μα ταυτόχρονα δημιουργεί και ερωτήματα. Κυρίως εκπλήσσει με τον πιο δυνατό τρόπο…
Ο Στέφανος Παπατρέχας και ο Λάζαρος Βαρτάνης είναι δύο νέοι, εξαιρετικά ταλαντούχοι ηθοποιοί, οι οποίοι μας απέδειξαν το ταλέντο τους τόσο στη συγγραφή, όσο και στη σκηνοθεσία. Σε μια εποχή που δεν είναι εύκολη και πολλοί θέλουν να την παρουσιάσουν ακόμα πιο δύσκολη απ’ ό,τι είναι, έρχονται τέτοιου είδους δημιουργίες και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Το ταλέντο υπάρχει και πάντα θα ανθίζει, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε συνθήκες. Ιδού, γιατί νιώθω περήφανη. Η αγάπη για την τέχνη είναι σαν ένα λουλούδι που αντέχει, ακόμα και στη μέση του πιο βαρύ χειμώνα. Οι δύο δημιουργοί μας μαζί με τη βοήθεια του Αλέξανδρου Καναβού, αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια, γιατί διατηρούν το όνειρο, εργάζονται γι΄αυτό και είναι εκείνοι που θα προχωρήσουν τα πράγματα μπροστά. Τους εύχομαι μόνο τα καλύτερα για το μέλλον και χαίρομαι ειλικρινά που υπάρχουν άνθρωποι και δημιουργοί που στηριγμένοι στο ταλέντο και τη σκληρή δουλειά, συνεχίζουν να κάνουν αυτό για το οποίο προορίζονται!
Η Σύνθια Μπατσή είναι η Κυρά-Φροσύνη, είναι η γυναίκα, η μητέρα, η σύζυγος, η ερωμένη. Επίσης είναι αρχικά η ηθοποιός, η ερμηνεύτρια που βουτά στα βαθιά νερά του ρόλου της, η μοιχαλίδα, η ερωτευμένη, η φεμινίστρια μιας άλλης εποχής, η παθιασμένη, η εξοργισμένη, η αδικημένη. Δεν υπάρχουν τύψεις εδώ. Μόνο πόνος, οργή, αγωνία και θλίψη για ό,τι αφήνει πίσω της. Σε κάθε της ρόλο ως γυναίκα, δεν μπόρεσε να κουμπώσει ποτέ ολοκληρωτικά… θαρρείς και κομμάτια του ψυχισμού της, έμοιαζαν να θέλουν να συμπληρωθούν μέσα από διαφορετικές εκδοχές της. Τόσες πολλές, όσες και τα φορέματα που αλλάζει…
Ένας χαρακτήρας που ντύνεται και συμβολίζει όλες τις γυναίκες, κάθε ρόλο που η καθεμία από εμάς και όλες ξεχωριστά ερμηνεύουμε ή ονειρευόμαστε να ερμηνεύσουμε. Κάθε μας πτυχή, που με επιτυχημένο τρόπο κρύβουμε από όλους όσους δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβουν. Να μας καταλάβουν…
Η ηθοποιός μας με δεξιοτεχνία που κόβει την ανάσα, ξεκινά από το μοντέρνο και το φαιδρό για να καταλήξει στο τραγικό, το παθιασμένο, το ολέθριο. Με άναρχη προσήλωση διαλύει σιγά-σιγά το σύμπαν που την περιτριγυρίζει και το δωμάτιο μοιάζει προς το τέλος της πλοκής ένας μπερδεμένος και ρημαγμένος χώρος, όπως ακριβώς και η ψυχή της. Κατορθώνει να μας δώσει πολύτιμες πληροφορίες τόσο ως ιστορικό ντοκουμέντο, όσο και ως το ποια ήταν ως κοινωνική προσωπικότητα η Κυρά-Φροσύνη. Έπειτα με ένα τολμηρό βύθισμα στον ψυχισμό της τραγικά χαμένης αυτής μορφής, μας ζωγραφίζει με έντονα χρώματα όλες τις ψυχολογικές μεταπτώσεις μιας γυναίκας που γνωρίζει καλά ότι πεθαίνει στο βωμό της κοινωνικής θυσίας. Για να μη διαταραχθεί το status quo.
Ένας ρόλος στον οποίο η καλλιτέχνιδα έχει αποθέσει τα πάντα από τον εαυτό της και τις υποκριτικές της δυνατότητες. Πρόκειται για μια εκπληκτική ερμηνεία, απόλυτη σε κάθε σημείο σύγκρισης με τυχόν άλλες, μια απόδοση η οποία δεν δέχεται καμία αμφισβήτηση για το πόσο γνήσια, φωτισμένη και μοναδική είναι. Από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή, η Σύνθια Μπατσή έδωσε μια τεράστια παράσταση, έναν εξαιρετικό μονόλογο και της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια. Οι θερμότερες ευχές μας για ένα λίαν επιτυχημένο θεατρικό μέλλον, ας την συντροφεύουν σε κάθε της μελλοντικό βήμα!
Την τόσο ξεχωριστή αυτή παράσταση διαπερνούν οι νότες και η μουσική της υπέροχης συνθέτριας Σίσσυ Βλαχογιάννη, η οποία με έντεχνο τρόπο έχει κατορθώσει να περάσει μέσα στη μουσική της το παλιό χρονικά στοιχείο και το έχει παντρέψει επιτυχημένα με σύγχρονα ακούσματα, δημιουργώντας ένα μουσικό αποτέλεσμα που δένει απόλυτα με το πνεύμα του έργου.
Την τόσο ξεχωριστή αυτή παράσταση διαπερνούν οι νότες και η μουσική της υπέροχης συνθέτριας Σίσσυ Βλαχογιάννη, η οποία με έντεχνο τρόπο έχει κατορθώσει να περάσει μέσα στη μουσική της το παλιό χρονικά στοιχείο και το έχει παντρέψει επιτυχημένα με σύγχρονα ακούσματα, δημιουργώντας ένα μουσικό αποτέλεσμα που δένει απόλυτα με το πνεύμα του έργου. Έχοντας την τύχη να ακούσω και άλλες αντίστοιχες δουλειές της, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι για ακόμα μια φορά με άφησε άφωνη με την υψηλή της μουσική αισθητική! Με έναν μαγικό τρόπο, οι σκηνές του έργου δένουν απόλυτα με τις νότες και δημιουργούν κάτι το εντελώς μοναδικό. Για άλλη μια φορά, την ευχαριστώ για την ομορφιά που προσφέρει και της δίνω πολλά μπράβο για την τόσο προσεγμένη και άρτια επαγγελματικά δουλειά της! Της εύχομαι μόνο τα καλύτερα!
Τα σκηνικά και κοστούμια της Έλλης Εμπεδοκλή, υψηλής ποιότητας συνθέσεις, τράβηξαν το ενδιαφέρον τόσο με τη λειτουργικότητα, όσο και με την καλαισθησία και ομορφιά τους. Ταίριαξαν απόλυτα με το πνεύμα του έργου και έδωσαν με αυτό τον τρόπο σάρκα και οστά στον χαρακτήρα της Φροσύνης. Σε αυτό το άρτιο αποτέλεσμα συνετέλεσαν και οι πανέμορφοι, εντυπωσιακοί φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, οι οποίοι έδεσαν τόσο με τη σκηνοθεσία και τις εναλλαγές αυτής, όσο και με την τόσο ξεχωριστή μουσική. Εξαιρετική η δουλειά και το αποτέλεσμα των δύο, τους ευχαριστούμε θερμά και τους ευχόμαστε το μέλλον να τους προσφέρει μόνο επιτυχίες!
Λένε ότι η ψυχή της γυναίκας είναι μια άβυσσος. Δε συμφωνώ. Η άβυσσος είναι για όσους δεν τολμούν να ψάξουν πιο βαθιά… Για εμένα, η ψυχή της γυναίκας είναι σαν τη λίμνη που μέσα της χάθηκε η Κυρά-Φροσύνη. Μια αρυτίδωτη επιφάνεια που μπορεί να κρύβει από κάτω της έναν διαφορετικό βυθό, θησαυρούς και όστρακα, υπόγεια ρεύματα, μια διαφορετική ταυτότητα και πραγματικότητα. Αρκεί να περάσετε το «Άβατον», (όχι από το «Άβατον») και να κοιτάξετε στα μάτια την ιστορία μιας γυναίκας που έζησε και χάθηκε με σταυρό της την αγάπη και τον έρωτα…
Η ηθοποιός Σύνθια Μπατσή με δεξιοτεχνία που κόβει την ανάσα, ξεκινά από το μοντέρνο και το φαιδρό για να καταλήξει στο τραγικό, το παθιασμένο, το ολέθριο. Πρόκειται για μια εκπληκτική ερμηνεία, μια απόδοση η οποία δεν δέχεται καμία αμφισβήτηση για το πόσο γνήσια, φωτισμένη και μοναδική είναι.
Ταυτότητα παράστασης:
Κείμενο: Στέφανος Παπατρέχας
Σκηνοθεσία: Λάζαρος Βαρτάνης-Στέφανος Παπατρέχας
Σκηνικά-κοστούμια: Έλλη Εμπεδοκλή
Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Φωτογραφίες-trailer-σχεδιασμός αφίσας: Ναταλία Β.
Βοηθός σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Καναβός
Επικοινωνία παράστασης: Μαριάννα Παπάκη
Στην παράσταση ακούγεται η φωνή του Αιμίλιου Χειλάκη.
Ερμηνεύει η Σύνθια Μπατσή
Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη στις 20.30.
Διάρκεια: 60΄
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 210 3412689
Τιμές εισιτηρίων: €10 κανονικό, €8 φοιτητικό, €5 ανέργων
Ηλεκτρονική προπώληση: viva
https://www.viva.gr/tickets/theatre/theatro-avaton/frosynh/
Θέατρο «Άβατον»
Ευπατρίδων 3, Κεραμεικός (μετρό «Κεραμεικός»).
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική