Είδαμε την παράσταση "To Κόκκινο Μελίσσι" του Δ. Σίμου, σε σκηνοθεσία Α. Σταυρόπουλου στο θέατρο "Πόλη"

«Το Κόκκινο Μελίσσι», ένα σύγχρονο αστυνομικό θρίλερ, γραμμένο από τον Δημήτρη Σίμο, παρουσιάζεται στο θέατρο "Πόλη", με την σκηνοθετική υπογραφή του Απόστολου Σταυρόπουλου. Τόσο ο Νίκος Αναγνωστόπουλος, όσο και η Φαίη Ψωμαδάκη φαίνεται να έχουν δουλέψει πολύ τους ρόλους τους, ώστε να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής.Το σκοτάδι και το ημίφως του φακού σε ορισμένα σημεία, (φωτισμός Σπύρος Ζάχαρης) εντείνουν την αίσθηση του μυστηρίου που επικρατεί καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης και που τελικά κορυφώνεται με το ανατρεπτικό τέλος…

Γράφει η θεατρολόγος Αναστασία Φιριππή

Το «Κόκκινο Μελίσσι», ένα σύγχρονο αστυνομικό θρίλερ, γραμμένο από τον Δημήτρη Σίμο, παρουσιάζεται στο θέατρο “Πόλη“, με την σκηνοθετική υπογραφή του Απόστολου Σταυρόπουλου.

Λίγα λόγια για την υπόθεση

Η Μελίνα, μία δυναμική και ανεξάρτητη δημοσιογράφος που ξεσκεπάζει
σπείρες και φέρνει «τις αλήθειες στο φως» γίνεται η ίδια θύμα ενός οργανωμένου σχεδίου, που στόχο
έχει να την κάνει να εναντιωθεί σε ότι μέχρι τώρα πίστευε. Ο Αρθούρος, ένας άντρας με άσχημα
παιδικά χρόνια και σκοτεινό παρελθόν, γυρίζει μετά από χρόνια με βασικό του στόχο την εκδίκηση.
Ένα αστυνομικό θρίλερ που φέρνει στην επιφάνεια κρυμμένες αλήθειες. Μυστικά, που ξυπνάνε από τη
λήθη. Τι πραγματικά συνδέει αυτούς τους δύο ανθρώπους; Τι ζητάει ο Αρθούρος από την Μελίνα
Μπέρη; Το κόκκινο Μελίσσι. Ένα λούνα πάρκ που σκεπάζει την παρανομία μιας ολόκληρης πόλης.
Παιδικές ματιές σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Μακρινές αναμνήσεις που ζωντανεύουν ανάμεσα σε
λούτρινα αρκουδάκια.

Η κριτική μας

Ο Απόστολος Σταυρόπουλος σκηνοθετεί ποιοτικά και προσεγμένα, το πρωτότυπο αυτό κείμενο του Δημήτρη Σίμου. Το σκηνικό απόλυτα συνυφασμένο με την ατμόσφαιρα του θεατρικού έργου. Ο εσωτερικός χώρος ενός παλιού σπιτιού, ως σύμβολο της αίσθησης της εγκατάλειψης -μίας εγκατάλειψης που έχουν βιώσει και οι δύο ήρωες του κειμένου. Παρατηρώντας το σκηνικό, ανακαλύπτει κανείς πολλές μικρές αντιθέσεις, που λειτουργούν συμβολικά ως προς την ψυχοσύνθεση των ηρώων. Ο χώρος αυτός έχει παλιά πεταμένα παιχνίδια και μπουκάλια με αλκοόλ -μία αντίθεση που συμβολίζει την μετάβαση από την ανήλικη στην ενήλικη ζωή, που απ΄ ότι φαίνεται δεν ήταν και τόσο ομαλή για τους ήρωες του έργου. Η μεγαλύτερη αντίθεση έγκειται στα δύο σκηνικά σώματα, δύο ρόλοι επί σκηνής με αντιθετικά ανάμεικτα συναισθήματα μεταξύ τους, με μοναδικό κοινό τους σημείο την προβληματική παιδική ηλικία που έχουν βιώσει ο καθένας στον δικό του μικρόκοσμο.

Υποκριτικά, είναι από τις παραστάσεις που βλέπει κανείς και δεν μπορεί να την φανταστεί με διαφορετική διανομή. Τόσο ο Νίκος Αναγνωστόπουλος, όσο και η Φαίη Ψωμαδάκη φαίνεται να έχουν δουλέψει πολύ τους ρόλους τους, ώστε να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό επί σκηνής. Αξίζει να σημειωθεί ότι, η δουλειά τους φαίνεται στην απαιτούμενη σκηνική χημεία που έχουν καταφέρει να αποκτήσουν μεταξύ τους, ώστε να έχουν όσο το δυνατόν φυσικότερη δράση-αντίδραση, όπως απαιτεί άλλωστε και το κείμενο του Δημήτρη Σίμου.

Ο Νίκος Αναγνωστόπουλος έχει καταφέρει να ενσωματώσει τόσο μέσα του, όσο και στις εκφράσεις του προσώπου του, την ψυχοσύνθεση του Αρθούρου, ενός ανθρώπου ψυχικά διαταραγμένου, που ενώ θέλει να εκδικηθεί, παλεύει μέσα του, με ένα κομμάτι του καλού εαυτού του που δεν του επιτρέπει να κάνει κακό στην Μελίνα.

Ο λόγος για την Φαίη Ψωμαδάκη που υποδύεται την Μελίνα, υπομένει τα βασανιστήρια του θύτη της, ανήμπορη να αντιδράσει. Άψογη σκηνική σωματική κίνηση και των δύο που υπογραμμίζεται από την ικανότητα να έχουν ταιριάξει τόσο πολύεπί σκηνής, πετυχαίνοντας ένα φυσικό αποτέλεσμα.

Μία άκρως ατμοσφαιρική θεατρική παράσταση με φώτα (Σπύρος Ζάχαρης) και μουσική (Άρης Σιαφάς) να δημιουργούν το απαιτούμενο κλίμα, ώστε ο θεατής να αισθάνεται ότι γίνεται μάρτυρας αυτής της μυστήριας νύχτας, κοιτάζοντας στο εγκαταλελειμμένο σπίτι από την κλειδαρότρυπα. Το σκοτάδι και το ημίφως του φακού σε ορισμένα σημεία εντείνουν την αίσθηση του μυστηρίου που επικρατεί καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης και που τελικά κορυφώνεται με το ανατρεπτικό τέλος…

Παίζουν οι ηθοποιοί

Νίκος Αναγνωστόπουλος
Φαίη Ψωμαδάκη

Συντελεστές

Θεατρικό κείμενο: Δημήτρης Σίμος
Σκηνοθεσία: Απόστολος Σταυρόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Όλγα Λουπάκη
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Μιχάλης Γκούμας
Φωτογραφία: Γιώργος Κρικέλης
Κοστούμια: Άννα Ταβουλαρίδη
Μουσική: Άρης Σιαφάς
Τεχνική Υποστήριξη: Θωμάς Αντωνάτος

About
Latest Posts

Αναστασία Φιριππή

Ονομάζομαι Αναστασία Φιριππή, είμαι θεατρολόγος, απόφοιτη του τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου ασχολήθηκα ιδιαίτερα με μαθήματα σχετικά με την αποκωδικοποίηση του θεατρικού φαινομένου αλλά και των κινηματογραφικών ταινιών. Συχνά εμπλουτίζω τις γνώσεις μου παρακολουθώντας Σεμινάρια που έχουν σχέση με το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη δημοσιογραφία. Έχω δημιουργήσει ένα blog στο οποίο γράφω άρθρα σχετικά με το θέατρο καθώς και τις κριτικές μου για θεατρικές παραστάσεις (http://www.misstheater.com). Στα ενδιαφέροντά μου είναι η συγγραφή καλλιτεχνικών κειμένων και οι χειροτεχνίες. Έχοντας ως βασικό εργαλείο τις θεωρητικές αλλά και πρακτικές γνώσεις περί θεάτρου, αφιερώνω αρκετό χρόνο στη συγγραφή άρθρων και κριτικών θεατρικών παραστάσεων. Ό, τι νέο υπάρχει σχετικά με το θέατρο είμαι πάντα πρόθυμη να το μελετήσω και να το αφομοιώσω.
Το Θέατρο συνεχώς εξελίσσεται, έχει φωνή και άποψη, έχει κάτι νέο να πει με μία πρωτότυπη παρουσίαση.