Γράφει η Nτίνα Καρρά

Τετάρτη βράδυ και πλήθος κόσμου κατακλύζει το θέατρο «Μεταξουργείο» στον όμορφο πεζόδρομο Ακαδήμου για την πρεμιέρα της παράστασης «Ο χορός του θανάτου» του Σουηδού δραματουργού Άουγκουστ Στρίντμπεργκ. Στον φρενήρη θανατερό χορό, που φαντάζει σαν οδυνηρό επικείμενο τέλος, υποτάσσονται ρυθμικά ο Άκις Βλουτής, η Δήμητρα Χατούπη και ο Βασίλης Ευταξόπουλος σαν ακροβάτες ενός σκοτεινού και υποταγμένου υποσυνείδητου.

Πρόκειται για μια σατανική κωμωδία με παράφορο μίσος, άπλετο πόνο, διάχυτη δυστυχία, ατελείωτες στιγμές σαρκασμού και γκροτέσκας έκστασης. Ο δημιουργός σκιαγραφεί τις σκοτεινές ενδοοικογενειακές σχέσεις, την ματαιότητα της ανθρώπινης υπόστασης, την υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου απέναντι στον συνάνθρωπο, απέναντι στον θάνατο, απέναντι στον κόσμο και την ζωή, απέναντι στην χριστιανική ενοχή, στην μετά θάνατον ζωή και τη μεταφυσική.

404587Λίγα λόγια για το έργο:

Ήρωες του έργου ο δεσποτικός και απόμακρος Λοχαγός Έντγκαρ και η σύζυγός του Αλίς, πρώην φιλόδοξη ηθοποιός, οι οποίοι ζουν τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια σ΄ένα απομονωμένο νησί του αρχιπελάγους της Στοκχόλμης, γνωστό ως Μικρή Κόλαση. Γιορτάζουν την αργυρή επέτειό τους με έντονους διαξιφισμούς και συνεχείς αντιδικίες. Δύο σύζυγοι άγνωστοι μεταξύ τους, αναμετρούνται καθημερινά σ΄ένα ανελέητο παιχνίδι αλληλοεξόντωσης, παραλογισμού και αλληλοκαταστροφής μέχρι τελικής πτώσης. Ο πληγωμένος εγωισμός τους, τούς κατευθύνει σε ψυχικά γρονθοκοπήματα με σκοπό την υπονόμευση, την συρρίκνωση και την εξαφάνισή τους. Ο πέτρινος πύργος που κατοικούν είναι η εκούσια φυλακή τους και οι ίδιοι φαίνονται ανήμποροι να αποδράσουν. Στα σαθρά θεμέλιά του, συγκεντρώνεται όλη η μοχθηρία του κόσμου και ο αέρας είναι δηλητηριώδης. Μόνη διέξοδος και απολύτρωση φαντάζει η αναμονή του θανάτου. Στο σπιτικό τους δεν ακούγονται παιδικές φωνές, δεν υπάρχουν υπηρέτες, δεν έρχονται επισκέπτες, δεν υπάρχει ζεστό φαγητό, δεν περισσεύουν χρήματα, δεν χωράει αγάπη. Μόνο φαρμακερές λέξεις, πικρά λόγια, τοξικά βλέμματα, ανείπωτη μοναξιά, καταπίεση, πλήξη, ανία και αποσύνθεση. Την αρρωστημένη και παγιωμένη ισορροπία του ζευγαριού διαταράσσει η άφιξη του Κουρτ, ξαδέλφου της Αλίς και φίλου του Έντγκαρ, ο οποίος αναλαμβάνει την διεύθυνση του λοιμοκαθαρτηρίου. Ο Κουρτ ενδύεται την αμήχανη ιδιότητα του εξομολόγου και των δυο, αλλά σύντομα αποκτά τη δεινότερη θέση. Τόσο η Αλίς, όσο και ο Λοχαγός παίζουν μαζί του μ’ έναν απρόκλητα στυγερό τρόπο και εν τέλει διεγείρουν σ’ αυτόν μια αντίστοιχη βιαιότητα. Ο καταλύτης Κουρτ στο τέλος θα υποστεί μεγαλύτερη ταπείνωση και θα φύγει τρέχοντας. Όσο για τους εναπομείναντες, μόνοι θα συνεχίσουν να αναρωτιούνται αν η ζωή τελικά είναι φάρσα ή τραγωδία, αν όλο αυτό που βιώνουν είναι η μοίρα του ανθρώπου και θα αποδεχτούν τελικά ότι είναι γραφτό να βασανίζουν ο ένας τον άλλον.

Η αξία της ζωής είναι να διαγράφουμε λάθη του παρελθόντος… δεν είμαστε καταραμένοι, είμαστε μόνοι και χαμένοι…

404585Η κριτική μας:

Ο ηθοποιός Άκις Βλουτής, έχοντας στα χέρια του την πολύ καλή μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ, αναλαμβάνει την σκηνοθετική μανιέρα της παράστασης, δημιουργώντας ένα ζοφερό σκηνικό περιβάλλον και μια υποβλητική, σκοτεινή ατμόσφαιρα όπου όλα τα αρνητικά συναισθήματα είναι στοιβαγμένα. Εικοσιπέντε χρόνια έγγαμου βίου, που διανθίζονται όχι με σπόρους αγάπης αλλά με τοξικό φαρμάκι, μύριες ενοχές, προβληματισμούς, ερωτηματικά, δικαιολογίες και απουσίες. Οι ήρωες στροβιλίζονται σαν σκιές του εαυτού τους σε επικίνδυνες χορευτικές φιγούρες, που τους τρώνε τα σωθικά. Μοιάζει τούτος ο χορός του θανάτου με απρόβλεπτη κίνηση ματ σε παρτίδα σκάκι. Ο κάθε παίχτης περιμένει την κατάλληλη στιγμή να εξωτερικεύσει με βαναυσότητα τις μύχιες σκέψεις του και να εξουδετερώσει μια και καλή τον αντίπαλό του. Διάλογοι βουτηγμένοι σε δηλητήριο με θανατηφόρες ατάκες και γκροτέσκα διάθεση επαναλαμβάνονται δίχως οίκτο από το ερωτικό τρίγωνο.

Το σκηνικό περιβάλλον που έχει φανταστεί ο Νίκος Αναγνωστόπουλος συνάδει με ατμοσφαιρικό σκοτεινό φρούριο που έχει ξεχαστεί στον χρόνο. Στο κέντρο βρίσκεται το μεγάλο, σιδερένιο κρεβάτι για να υπενθυμίζει την ένωση του αρσενικού με το θηλυκό. Στα αριστερά στέκεται αγέρωχη η στρατιωτική στολή του Λογαχού ως ένδειξη της ματαιωμένης του φιλοδοξίας να ανελιχθεί και να διακριθεί. Στα δεξιά δεσπόζει το καβαλέτο με το πορτραίτο της ντίβας Αλίς και πίσω απ΄αυτό όλες οι μαραμένες αυταπάτες της να διαπρέψει ως ηθοποιός. Το παλιό πιάνο είναι η μόνη ζωντανή ψυχαγωγία του σπιτιού και το τηλέφωνο η μόνη επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Οι καγκελένιες σκάλες στις άκρες του σκηνικού αποσαφηνίζουν ότι πρόκειται για ένα σπίτι-φυλακή. Τα κοστούμια των συζύγων αποτυπώνουν εύστοχα τον ανούσιο τρόπο ζωής τους. Η πυτζάμα του Έντγκαρ και το μαύρο σατέν νυχτικό της Αλίς φανερώνουν ότι το δαιμονικό ζευγάρι έχει παραιτηθεί από το κοινωνικό γίγνεσθαι και έχει εγκλωβιστεί στα δίχτυα του μικρόκοσμου του.

Οι καίριοι και ουσιαστικοί φωτισμοί του Δημήτρη Λογοθέτη συνεπικουρούμενοι από τις όμορφες μουσικές επιλογές του Κώστα Ζησιμόπουλου συμπληρώνουν με ακρίβεια το παζλ της μοχθηρής κατάστασης, υπογραμμίζοντας συναισθήματα και καταστάσεις. Οι καπνοί που αναδύονται κατά την διάρκεια του έργου οξύνουν περισσότερο την ένταση. Οι θαλάσσιοι ήχοι υπενθυμίζουν ότι βρισκόμαστε σε νησί και τα πανηγυρικά στρατιωτικά εμβατήρια δίνουν μια εύθυμη νότα.

Το ερωτικό τρίγωνο των πρωταγωνιστών εναρμονίζεται επιδέξια σ΄ένα θυελλώδη χορό συναισθηματικών μεταπτώσεων, που μαγνητίζει τα βλέμματα.

404583Ερμηνευτικά, η Δήμητρα Χατούπη ως Αλίς είναι μία πραγματική τσούχτρα. Στο πρόσωπό της χαρτογραφούνται όλες οι μύχιες σκέψεις και όλα τα απάνθρωπα συναισθήματα που τρέφει τόσα χρόνια. Κινείται με πάθος και ένταση, λαχταρά την ζωή σαν αρπακτικό, είναι δαίμονας και θύμα συνάμα, ισορροπεί εξαίσια ανάμεσα στο καλό και στο κακό, είναι μια περσόνα που απλώς παίζει με την σκιά της περίφημα!

Ο Άκις Βλουτής χτίζει την προσωπικότητα του Λοχαγού Έντγκαρ φυσικά και ρεαλιστικά με όλα εκείνα τα γνωρίσματα που τον χαρακτηρίζουν. Άλλοτε είναι σκληρός και βάναυσος, άλλοτε τρυφερός και ευάλωτος, άλλοτε αντικοινωνικός και στιβαρός, άλλοτε θύτης και θύμα μαζί. Ο ανθρωποφάγος σύζυγος κάπου κάπου φοράει τον ανθρώπινο μανδύα του και εμφανίζει ψήγματα καλοσύνης και αγάπης. Ο ρόλος του ταιριάζει πολύ!

Η παρουσία του Βασίλη Ευταξόπουλου είναι εξαιρετική. Εμφανίζεται σαν καταλύτης που άθελά του τροφοδοτεί εντάσεις και πάθη, αναζωπυρώνοντας το παρελθόν και καθορίζοντας το παρόν και το μέλλον. Είναι εκφραστικός, με πολύ ωραία άρθρωση και φωνή, σοβαρός, μετρημένος και ανθρώπινος. Κουβαλάει όμως και εκείνος το δικό του σταυρό και αδύναμος ν’ ανταπεξέλθει στο αρρωστημένο παιχνίδι του ζευγαριού, το σκάει τρέχοντας.

Συμπέρασμα; Είναι επικίνδυνα γοητευτικός «Ο χορός του θανάτου» στο θέατρο «Μεταξουργείο». Απλώνει αθόρυβα το πέπλο του και σε καλεί να στροβιλιστείς με επιμελώς άτσαλα βήματα στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Όποιος αντέχει, ας ακολουθήσει. Οι υπόλοιποι ας αναρωτιούνται αν τελικά η ζωή είναι φάρσα ή τραγωδία. Την προτείνω ανεπιφύλακτα!

404586Ταυτότητα παράστασης:

Παίζουν: Άκις Βλουτής, Δήμητρα Χατούπη, Βασίλης Ευταξόπουλος

Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Άκις Βλουτής
Σκηνικά-κοστούμια: Νίκος Αναγνωστόπουλος
Φωτισμοί: Δημήτρης Λογοθέτης
Μουσική: Κώστας Ζησιμόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Αντωνίνα Βλουτή
Φωτογραφίες-trailer: Βάσια Αναγνωστοπούλου
Προβολή-επικοινωνία: BrainCo (υπεύθυνη project: Σταυρούλα Κεντιέ)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη: 20.00, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21.00

Θέατρο «Μεταξουργείο»
Ακαδήμου 14, Αθήνα 104 36
404584

Ντίνα Καρρά

Ντίνα Καρρά

Ονομάζομαι Ντίνα Καρρά. Είμαι άτομο εξωστρεφές, κοινωνικό, αισιόδοξο, ενθουσιώδες (κριός στο ζώδιο) και πολύ δημιουργικό! Για μένα δημιουργία είναι μία πετυχημένη συνταγή, μία όμορφη κατασκευή, μία ωραία κριτική!
Από μικρή θυμάμαι τον εαυτό μου να αποτυπώνει πάνω στο χαρτί συναισθήματα και σκέψεις. Έτσι και με το θέατρο νιώθω ότι ξαναγεννιέμαι και γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Επίσης αγαπώ τη γυμναστική γιατί "νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ". Χαμόγελα και θετική σκέψη κατακλύζουν πάντα τη ζωή μου και συνεχώς λέω ότι τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις!
Ντίνα Καρρά