Η bijoux de kant, μια ομάδα που συνθέτει επιτυχώς το θέατρο, την performance, τη σύγχρονη μουσική, τα νέα τεχνολογικά μέσα με την λογοτεχνία και την τέχνη, βρίσκει την ευκαιρία μέσα από τη δεύτερη συνάντησή της με τον συγγραφέα να μας προσφέρει κάτι νέο στα θεατρικά δεδομένα. Με αφετηρία αυτή τη φορά το μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι «Ο Παλαιός των Ημερών», ο Άκης Δήμου συγγράφει το έργο που είδαμε και ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης του δίνει ζωή.
Στον Κάτω Χώρο του μοντέρνου και φιλόξενου θεάτρου, ένα λευκό διάφανο ύφασμα χωρίζει τη σκηνή από τους θεατές, αλλά κάποιος βλέπει ξεκάθαρα τρεις φιγούρες που στέκουν ακίνητες. Έπειτα από λίγο ένας πανύψηλος τσολιάς του 19ου αιώνα, μας ανοίγει την αυλαία της ελληνικής υπαίθρου σ’ ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας και μας συστήνεται με τη χαρακτηριστική του φωνή: «Τιμολέων Τσιριγώτης». Η παράσταση αρχίζει…
Λίγα λόγια για το έργο:
Σ’ ένα ορεινό, απομακρυσμένο τοπίο, η εμφάνιση ενός περιφερόμενου θαυματοποιού (Ελισσαίος) συνταράσσει και τελικά διαλύει τα ήδη εύθραυστα θεμέλια μιας οικογένειας χωρικών. Ο Ζάγρος, η γυναίκα του Ελένη και το αγόρι βρέφος τους, μετατρέπονται σε θύτες και θύματα προς αναζήτηση της σωτηρίας της ψυχής. Ο περιπλανώμενος θεατρίνος Τιμολέων, τόσο ως σιωπηλός μάρτυρας, όσο και ως μέρος της πλοκής, μοιάζει να σκιαγραφεί με ακόμα πιο έντονα χρώματα ένα τοπίο μέσα στο οποίο συγχέονται αντίρροπες δυνάμεις και κοσμοθεωρίες. Μήπως η τυφλή πίστη οδηγεί σε μια τυφλή ψυχή; Αν ο έρωτας απελευθερώνει, τότε γιατί όποιος αγαπά σταματά να βλέπει και να ορίζει; Πώς η πίστη στη δύναμη του αθάνατου σκορπά τελικά θάνατο; Υπάρχουν όντως θαύματα; Αρχέγονα ερωτήματα, που θα αναζητούν για πάντα καίριες απαντήσεις…
Σ’ ένα ορεινό τοπίο μιας παλιάς εποχής, μέσα από μια επιβολή ορθοδοξίας που παντρεύεται με την ελπίδα του θαύματος και την τυφλή πίστη απλοϊκών ανθρώπων, ξεπηδά η άδολη πίστη, το τυφλό πάθος, η θυσία, η δολοφονία, η οριστική παράδοση σε κάτι φωτεινό που γεννά όμως έρεβος.
Η κριτική μας:
Ένα μεγάλο μεταλλικό, ορθογώνιο τραπέζι-βωμός και πάνω του με αίματα ο Ζάγρος, ο χωρικός. Στα δεξιά, καθισμένος σε καρέκλα με το κεφάλι στα χέρια ο θαυματοποιός. Όρθια η σύζυγος και λίγο πιο δίπλα της, ένας σταυρός-νέον με φωσφορίζον κόκκινο χρώμα και τριγύρω κόκκινα ροδοπέταλα… Ιδού η πρώτη εικόνα που αντικρίζει κανείς στο ξεκίνημα της παράστασης. Έπειτα ο θεατρίνος κάνει γεμάτος ελπίδα τις πρώτες επαφές, σε αναζήτηση ενός επίγειου ή και θεϊκού θαύματος. Να βρει όπως λέει μια οικογένεια… Το σπίτι της Ελένης και του Ζάγρου θα του προσφέρει τη ζεστασιά που αναζητά; Ο Ελισσαίος θα έχει τη δύναμη να δώσει ζωή σε ένα ειδώλιο και να του εμφυσήσει ζωή;
Η παράσταση αυτή και όλη της η φιλοσοφία, μοιάζει να στροβιλίζεται γύρω από ένα τρίγωνο: Πίστη-έρωτας-θάνατος. Κάθε θρησκεία και άνθρωπος, κάθε φιλοσοφία και θεωρία, υπόκεινται σε αυτόν τον κύκλο. Η αρχέγονη ροπή του ανθρώπου να στρέφεται προς κάτι ανώτερο από εκείνον, άσχετα με τις ονομασίες που του δίνει ανά χρονικές στιγμές (ξεκινώντας από την προϊστορική Μητέρα-Φύση και φτάνοντας στα μέτρα και τα σταθμά των σύγχρονων θρησκειών), τον έχει κατά καιρούς οδηγήσει τόσο σε απάτες, όσο και σε αυταπάτες.
Ο έρωτας ανθίζει και θεριεύει μέσα από κάθε ρωγμή. Σαν λουλούδι στον πιο ψυχρό χειμώνα που βρίσκει τη δύναμη να αντέξει να δει το πρώτο φως της άνοιξης, εισβάλει ακάλεστος πέρα από κάθε λογική, διαλύοντας υπάρχοντα σύμπαντα και χτίζοντας νέα. Ο θάνατος, το μόνο πράγμα που μαζί με τη γέννησή μας δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Αν ο έρωτας είναι ένας μικρός ή μεγάλος θάνατος, η πίστη είναι εκείνη που θα τον στολίσει ή αντίστοιχα θα τον ξεγυμνώσει και θα τον φέρει στη σωστή του διάσταση.
Σε αυτό το έργο, οι παραπάνω έννοιες μοιάζουν να συγχέονται. Μοιάζουν να απορροφούνται μέσα σε ένα ξεχωριστό νομοτελειακό σύμπαν, όπου καλό και κακό, πίστη στο Θεό και παγανισμός, αγνή αγάπη και ερωτικό πάθος, εξαγνισμός και αμαρτία, ζωή και θάνατος είναι ένα και το αυτό. Παρακολουθούμε μέσα από ένα απύθμενο βάθος, την ψυχολογία τεσσάρων ατόμων μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Σ’ ένα ορεινό τοπίο μιας παλιάς εποχής, μέσα από μια επιβολή ορθοδοξίας που παντρεύεται με την ελπίδα του θαύματος και την τυφλή πίστη απλοϊκών ανθρώπων, ξεπηδά η άδολη πίστη, το τυφλό πάθος, η θυσία, η δολοφονία, η οριστική παράδοση σε κάτι φωτεινό που γεννά όμως έρεβος.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης, μας προσφέρει μια ονειρική παράσταση που αγγίζει το απόκοσμο, το παράδοξο και συμβολικό μαζί. Με μια μίξη στοιχείων και χαρακτήρων, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πάντρεμα της ειδωλολατρίας με την χριστιανική πίστη, της αγνής πίστης με τον απαγορευμένο έρωτα μέσα σε ένα περιβάλλον μαύρου, μακάβριου σχεδόν ρομαντισμού.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης, η ψυχή των bijou de kant, μας προσφέρει μια ονειρική παράσταση που αγγίζει το απόκοσμο, το παράδοξο και συμβολικό μαζί. Με μια μίξη στοιχείων και χαρακτήρων, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πάντρεμα της ειδωλολατρίας με την χριστιανική πίστη, της αγνής πίστης με τον απαγορευμένο έρωτα, της ιδέας της θυσίας με τη στυγνή δολοφονία, της αυτοθυσίας με την αυτοχειρία, του παλιού με το μοντέρνο, μέσα σε ένα περιβάλλον μαύρου, μακάβριου σχεδόν ρομαντισμού. Οι πρωταγωνιστές, με τραγική δύναμη ακόμα και μέσα σε καταστάσεις και στιγμές αδυναμίας, μοιάζουν να αποπνέουν κάτι το παράδοξα διαχρονικό και μυσταγωγικό. Ο θεατρίνος μοιάζει σαν ζωγραφιά του Θεόφιλου, ο Ελισσαίος σαν ένας άγιος του υποκόσμου, η Ελένη είναι μια οσιομάρτυρας με γήινα ένστικτα, ο Ζάγρος είναι ένα ανθρώπινο φωτοστέφανο που στάζει αίμα. Μορφές οι οποίες ξεφεύγουν από την ανθρώπινη ιδιότητα και εντάσσονται σε ένα εντελώς διαφορετικό σύμπαν. Ο σκηνοθέτης μας μπόρεσε να μας μεταφέρει μέσα σε αυτό και ταυτόχρονα το μετέφερε σε όλες μας τις αισθήσεις. Δημιούργησε κάτι εντελώς ξεχωριστό και έξω από τα συνηθισμένα, ταξιδεύοντας το κοινό του μέσα σε έναν χωροχρόνο που οι άνθρωποι μοιάζουν σαν γυμνά γόνατα από δέντρα. Ριζωμένοι στον ίδιο τόπο, ψάχνουν να βρουν ένα θαύμα που θα τους κάνει να σηκώσουν το βλέμμα ψηλά, που θα σταματήσει την ξηρασία και θα φέρει βροχή, που θα ξαναγεννήσει ελπίδα. Μικρή κοινωνία, μεγάλες αυταπάτες και ακόμα μεγαλύτερες απάτες. Όσο πιο αγνός και αθώος είναι κάποιος, τόσο πιο μεγάλη είναι η δύναμη της πίστης. Σε οποιονδήποτε «σωτήρα»…
Μια άριστη σκηνοθεσία, ένα έργο που δεν περνά με τίποτα απαρατήρητο, αιρετικό, μα ταυτόχρονα ανθρώπινο με πολλές διακλαδώσεις, ακριβώς σαν ένα δέντρο μέσα στο δάσος των ανθρώπων.
Η επιλογή επίσης των κοστουμιών και ο σχεδιασμός των σκηνικών του Κωνσταντίνου Σκουρλέτη, σε πλήρη συμφωνία με το αντικείμενο της παράστασης, απλά δικαιώνουν και οπτικοποιούν σε τέλειο βαθμό το πνεύμα αυτής. Ο υποβλητικός φωτισμός, ο μεταμοντέρνος σταυρός από κόκκινο νέον, το μεταλλικό τραπέζι, τα κόκκινα ροδοπέταλα, ο απόκοσμος ήχος μιας ορεινής επαρχίας, τα ρετρό, κομψά κοστούμια, είναι βασικά στοιχεία του έργου τα οποία μας βάζουν για τα καλά στην υπόθεση και εντυπωσιάζουν. Ευχαριστούμε θερμά και τους δύο δημιουργούς για το αποτέλεσμα αυτό. Έφτιαξαν μια παράσταση που δύσκολα λησμονείται και περνά βαθιά μέσα στο υποσυνείδητο του κάθε θεατή!
Ο Γιώργος Κοψιδάς, μια ευθυτενής φιγούρα με φουστανέλα, ο απλοϊκός (όπως φαινομενικά δείχνει) Τιμολέων Τσιριγώτης, είναι εκείνος που ξεκινά και τελειώνει την παράσταση, είναι ο μεσάζοντας στις εναλλαγές σκηνών, είναι όμως και μέρος της ίδιας της υπόθεσης του έργου. Ο περιπλανώμενος που ψάχνει να βρει άνθρωπο να ξαποστάσει τη ζωή του και στρέφεται αρχικά στον θαυματοποιό να του ζωντανέψει ένα ειδώλιο. Όσο δε βρίσκει απαντήσεις στον ορεινό αυτό τόπο, άλλο τόσο δένεται με αυτόν και με τους κατοίκους του μέχρι που δε μένει τίποτα πια για κανέναν. Η Ελένη δεν έχει τη δύναμη να του προσφέρει τις απαντήσεις που ζητά. Έτσι με το άψυχο ειδώλιο στα χέρια, επιστρέφει στην παλιά του αναζήτηση…
Ο Γιάννης Σκουρλέτης δημιούργησε κάτι εντελώς ξεχωριστό και έξω από τα συνηθισμένα, ταξιδεύοντας το κοινό του μέσα σε έναν χωροχρόνο που οι άνθρωποι μοιάζουν σαν γυμνά γόνατα από δέντρα. Ριζωμένοι στον ίδιο τόπο, ψάχνουν να βρουν ένα θαύμα που θα τους κάνει να σηκώσουν το βλέμμα ψηλά, που θα σταματήσει την ξηρασία και θα φέρει βροχή, που θα ξαναγεννήσει ελπίδα.
Αν η τόσο ξεχωριστή αυτή παρουσία λειτουργεί ως μπαλαντέρ του έργου, τότε πιστεύω ότι είναι ένας ρόλος που του ταιριάζει απόλυτα. Σαν χαρακτήρας σκίτσου με μια έκδηλη νοσταλγική μελαγχολία στο βλέμμα, περιφέρεται και περιφέρει ιστορίες δίνοντας την παράσταση του, η οποία όμως είναι τόσο αληθινή όσο αυτός. Είναι ο θεατρίνος που ντυμένος με παραδοσιακά ρούχα και με βαμμένο πρόσωπο, ένας περαστικός με μια ξεφτισμένη φουστανέλα, ψάχνει να βρει την αλήθεια μέσα από την ελπίδα του θαύματος και τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Η αλήθεια όμως πονά και κόβει σαν μαχαίρι.
Μια εκπληκτική ερμηνεία από έναν ηθοποιό που είναι ξεχωριστός σε όλα. Μοναδική παρουσία και εκτόπισμα, μια φωνή που τον κάνει να διαφέρει από κάθε άλλον ερμηνευτή και ένα αναμφίβολα μεγάλο ταλέντο που ξεδιπλώνεται σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Του αξίζουν συγχαρητήρια και ειλικρινής θαυμασμός και του εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσει να μας προσφέρει παραστάσεις ανάλογης ποιότητας!
Η Πηνελόπη Τσιλίκα, που υποδύεται την κουτσή σύζυγο του Ζάγρου Ελένη, είναι μια παρουσία που εντυπωσιάζει με την κοφτή, απότομη κίνηση ενός ανθρώπου με κινητικό πρόβλημα. Ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας του θεατρικού, που παραπαίει ανάμεσα στην αδυναμία της χωλότητας και τη δύναμη της σεξουαλικής ορμής, στην αποδοχή των προλήψεων και προκαταλήψεων και το προσκύνημα της υποτιθέμενης αγιοσύνης, όντας παραμελημένη σύζυγος, τραγική μητέρα, ένα ακόμα θύμα των τότε περιστάσεων.
Μια ταλαντούχα καλλιτέχνιδα με υπέροχη χροιά φωνής, συγκλονίζει στις σκηνές μονολόγου και στους διαλόγους της με τον Τιμολέοντα, αποδεικνύοντας το εύρος των υποκριτικών της ικανοτήτων. Το παρουσιαστικό της και ιδιαίτερα το πρόσωπό της, την κάνουν ιδανική πρωταγωνίστρια σε τέτοιου είδους θεατρικά έργα, δίνοντάς της την ευκαιρία να αποδώσει με έναν εξαίρετο τρόπο τους ρόλους που ερμηνεύει. Την ευχαριστούμε πολύ για την παράσταση που έδωσε και της ευχόμαστε τα καλύτερα για το μέλλον!
Eλισσαίος. Μαθητής του Προφήτη Ηλία ή ακόμα και ο Παλαιός των Ημερών (Θεός). Διάβολος. Θαυματοποιός και κακοποιός. Αλέκος Συσσοβίτης. Με το φωτοστέφανο του μυστηρίου και του ζωώδους μαγνητισμού, ένας Ιανός σε κάθε του διφορούμενο λόγο, μπερδεύει τόσο τους λοιπούς πρωταγωνιστές, όσο και εμάς τους θεατές. Η πίστη κλονισμένη… σε τί να πιστέψει και ποιόν να πιστέψει κανείς; Όσα είναι τα δαχτυλίδια στα χέρια του, άλλοι τόσοι είναι και οι τρόποι που φανερώνεται… κάθε φορά με άλλη μορφή. Η δύναμη όμως του λόγου και ακόμα πιο πολύ η δύναμη της σιωπής, είναι το πιο ισχυρό ίαμα. Ή δηλητήριο;
Μια προσωπικότητα αυτόφωτη, που τραβά στον κύκλο της κάθε λογής πεταλούδες της νύχτας με πρώτο και καλύτερο τον απλό χωρικό Ζάγρο, ο οποίος μεταμορφώνεται και καίγεται σιγά-σιγά αναλωμένος σε μια σχέση Πατήρ-Υιού, εραστή προς εραστή, φωτιάς-δάσους. Ενός δάσους που φλέγεται και πέφτει στα γόνατα… Ένας απαιτητικός και δύσκολος ρόλος, ο οποίος πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα με το έντονο εκτόπισμα και την εν γένει παρουσία του καλλιτέχνη. Μόνο ο Αλέκος Συσσοβίτης θα μπορούσε να ερμηνεύσει με αυτόν τον τρόπο έναν τέτοιο χαρακτήρα και να αφήσει με τις καλύτερες των εντυπώσεων στον κάθε θεατή. Ένας καλλιτέχνης που έχει ήδη αποδείξει την αξία του και για άλλη μια φορά αποδεικνύει το μέγεθος του ταλέντου του. Θερμά συγχαρητήρια.
Ένα ρεαλιστικό παραμύθι με τέσσερις ήρωες, που σαν γονατισμένα δέντρα σε ένα τεράστιο δάσος μοιάζουν να σηκώνουν στους ώμους τους όλα τα βάρη του επίγειου και ουράνιου κόσμου.
Ένας απλός χωρικός που είναι ταυτόχρονα ο Χριστός εσταυρωμένος, ο διονυσιακός Ζαγρεύς, ο σύζυγος και πατέρας που σαν τον Αβράαμ θυσιάζει τον γιο του στο όνομα της πίστης, ο γιος του Θεού και ταυτόχρονα ο εραστής του Ελισσαίου. Ζάγρος ή αλλιώς Ντένης Μακρής. Με εκκωφαντικά εύθραυστο τρόπο, σαν μια δεσμίδα φωτεινής ενέργειας που ηλεκτρίζει μόνο με ένα βλέμμα, μοιάζει να αιωρείται από ιδιότητα σε ιδιότητα διατηρώντας σε κάθε περίσταση την απόσταση, καλλιεργώντας το δέος που χωρίζει τον απλό θεατή από τον μυσταγωγό επί σκηνής. Δίνει την αίσθηση του μη πραγματικού, θαρρείς ότι είναι ένα δημιούργημα μιας άλλης σφαίρας πραγματικότητας και όμως… εντελώς ανθρώπινος, μοιάζει να τρέφεται με το αίμα της θυσίας του. Το αίμα που είναι το χρώμα του πάθους, τον παρασέρνει σε μια τυφλή πίστη, σε έναν χώρο όπου χάνονται οι ορισμοί και τα όρια και υπάρχει μόνο ο απόλυτος Έρωτας. Ένας έρωτας που καταλύει ορισμούς και ονόματα και παρασέρνει στο διάβα του κάθε αίσθηση χρόνου. Όπως κάθε καταστροφικό πάθος, οδηγεί τελικά στον χαμό. Σε μια ολέθρια σχέση, υπάρχει μόνο ένας στο τέλος…
Κάθε ρόλος που ερμηνεύει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης, αποτελεί από μόνος του μια εμπειρία που αξίζει να βιώσει ο θεατής. Ο Ντένης Μακρής αγνοεί τους φυσικούς νόμους και μοιάζει να αιωρείται και ταυτόχρονα να απογειώνει το κοινό του σε ένα άλλο σύμπαν. Όπως ακριβώς στις αρχαίες τραγωδίες, υψώνει τους θεατές στο δικό του επίπεδο αντί να κατέβει εκείνος σε αυτούς. Το στοιχείο αυτό από μόνο του, νομίζω ότι είναι και η ουσιαστική διαφορά που καθιστά έναν καλλιτέχνη απλά κορυφαίο.
Του εύχομαι μόνο να συνεχίσει πάντα να προσφέρει τη γεύση του αιθέριου, του ταξιδιού στα άστρα σε όλους εμάς… Για άλλη μια φορά, θερμά συγχαρητήρια!
Κάθε πίστη, κάθε μεγάλη αγάπη (θεϊκή και ανθρώπινη), περιέχει μέσα της την έννοια της θυσίας και του θανάτου. Μιλάμε τόσο για τον κυριολεκτικό, όσο και για τον μεταφορικό «θάνατο». Αν η αίσθηση και η ιδέα αυτή ακούγεται (και είναι) απόκοσμη, ένα τέλος με τον θυσιαζόμενο πάνω στον μεταλλικό βωμό και τον άγιο να θρηνεί σιωπηλά την ίδια του την ανθρώπινη ιδιότητα, ενώ τα κόκκινα ροδοπέταλα πέφτουν πάνω στις πληγές και βάφουν τη σκηνή σαν υπόσχεση άνοιξης που διστάζει κανείς να την πιστέψει, είναι τελικά ένα όμορφο τέλος.
Ένα ρεαλιστικό παραμύθι με τέσσερις ήρωες, που σαν γονατισμένα δέντρα σε ένα τεράστιο δάσος μοιάζουν να σηκώνουν στους ώμους τους όλα τα βάρη του επίγειου και ουράνιου κόσμου. Υπάρχει άραγε κάποια απάντηση στο θέμα της πίστης, της αγάπης και της θυσίας που οδηγεί στον θάνατο; Το «Θέατρο του Νέου Κόσμου» σας περιμένει να το ανακαλύψετε, μέσα από μια παράσταση που σίγουρα αξίζει να την παρακολουθήσετε…
Αν ο έρωτας είναι ένας μικρός ή μεγάλος θάνατος, η πίστη είναι εκείνη που θα τον στολίσει ή αντίστοιχα θα τον ξεγυμνώσει και θα τον φέρει στη σωστή του διάσταση.
Ταυτότητα παράστασης:
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης
Σκηνικά-κοστούμια: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Αλέκος Συσσοβίτης (Ελισσαίος)
Πηνελόπη Τσιλίκα (Ελένη)
Γιώργος Κοψιδάς (Tιμολέων Τσιριγώτης)
Ντένης Μακρής (Ζάγρος)
Πληροφορίες:
Διάρκεια παραστάσεων: Από 21/01/2019 έως και 23/04/2019
Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15
Διάρκεια: 70 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: κανονικό: 13€, μειωμένο: 10€
Προπώληση στο www.viva.gr
«Θέατρο του Νέου Κόσμου»-Κάτω Χώρος
Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Νέος Κόσμος.
Οι πρωταγωνιστές, με τραγική δύναμη ακόμα και μέσα σε καταστάσεις και στιγμές αδυναμίας, μοιάζουν να αποπνέουν κάτι το παράδοξα διαχρονικό και μυσταγωγικό.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- “Θησέας και Μινώταυρος”, σε σκηνοθεσία Κάρμεν Ρουγγέρη-Χριστίνας Κουλουμπή, στο Ίδρυμα Κακογιάννη - 23 Φεβρουαρίου 2020
- “Σονάτα στο σεληνόφως”, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πακάκη, κάτω από τα φώτα της σκηνής του Faust - 20 Φεβρουαρίου 2020
- Xρήστος Παπαδόπουλος – μια πορεία σαράντα ετών, μέσα από ερωτήσεις - 19 Φεβρουαρίου 2020
Καμία κριτική