Είδαμε την παράσταση “Talking Heads”, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη, στο θέατρο 104
Σάββατο βράδυ, οι kallitexnes.gr, βρέθηκαν προσκεκλημένοι στο θέατρο 104, για να παρακολουθήσουν την παράσταση “Talking Heads”, πάνω σε κείμενο του Άλαν Μπένετ και σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Παπαδάκη.
Ο θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Άλαν Μπένετ, μέσω των δραματικών του μονολόγων “Talking heads”, οι οποίοι προβλήθηκαν στη βρετανική τηλεόραση αρχικά το 1988 και έπειτα το 1998, ήρθε ως θεατρικό στο θέατρο 104, και σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, έδωσε τόσο στον σκηνοθέτη Βαγγέλη Παπαδάκη όσο και στην ερμηνεύτρια Πηνελόπη Σταυροπούλου την ευκαιρία να μας παρουσιάσουν ένα εξαιρετικά πρωτότυπο και ευφάνταστο θεατρικό.
Η είσοδος στο θέατρο ξεκινά από τον υπαίθριο χώρο-βάλσαμο για το βλέμμα, και ανεβαίνοντας τις σκάλες, το πρώτο πράγμα που τραβάει την προσοχή κάποιου είναι η σκηνή.
Ένα ευχάριστο ξάφνιασμα μας περιμένει όλους στη συγκεκριμένη παράσταση. Ένα δωμάτιο μέσα σε ένα δωμάτιο. Παράθυρα κλειστά, τα οποία περιμένουν κάποιον να τα ανοίξει. Όταν τα φώτα σβήσουν, τρεις τόσο διαφορετικοί μα ταυτόχρονα τόσο ίδιοι στην ουσία τους μονόλογοι ξεκινούν.
Υπόθεση
Ένα θεατρικό- τρεις μονόλογοι. “Πατατάκι μέσα στη ζάχαρη”, ” Κρεβάτι ανάμεσα στις φακές” και “Μία κυρία των γραμμάτων”. Στον πρώτο μονόλογο, πρωταγωνιστής είναι ο Γκράχαμ που ζει παρέα με την ιδιαίτερα πληθωρική μητέρα του. Τι γίνεται όμως όταν ο έρωτας της τρίτης ηλικίας εισβάλει βίαια στον τόσο όμορφα τακτοποιημένο του κόσμο;
Στον δεύτερο μονόλογο, η Σούζαν, μια αλκοολική γυναίκα παντρεμένη με τον εφημέριο της ενορίας, επαναστατεί με τον τρόπο της και γίνεται η ερωμένη ενός νεαρού Ινδού παντοπώλη. Τι έχει να κερδίσει σε σχέση με όλα όσα έχει ήδη χάσει;
Στη συνέχεια, η μπριόζα Αϊρήν, αναστατώνει με τις επιστολές διαμαρτυρίας της τους πάντες και στο τέλος καταλήγει πίσω από τις μπάρες της φυλακής. Τελικά όμως, όπως αποδεικνύεται, πραγματικά ελεύθερος είναι ο άνθρωπος που έχει τη δύναμη να φτιάξει μόνος του τον δρόμο προς την ελευθερία. Έστω και αν αυτή είναι σε καθαρά νοητικό επίπεδο.
Η Πηνελόπη Σταυροπούλου, ντύνεται χαμαιλέοντας και αλλάζοντας χρώματα σαν το ουράνιο τόξο μας αφήνει στην κυριολεξία με το στόμα ανοιχτό. Mια ερμηνεύτρια η οποία είναι ικανή να φέρει σε πέρας τρεις διαφορετικούς ρόλους, είναι κάτι παραπάνω από αξιοθαύμαστη. Είδαμε μεγάλο ταλέντο και εκτόπισμα, τεράστια προσπάθεια και δύναμη ερμηνείας και ψυχής. Είδαμε αγάπη και πάθος για το σανίδι, ανιδιοτελές δόσιμο τόσο στους ρόλους όσο και στο κοινό. Είδαμε μια γνήσια θεατρίνα.
Κριτική
“All the lonely people
Where do they all come from?
All the lonely people
Where do they all belong?”, The Beatles.
Αυτό είναι το τραγούδι που έρχεται στη σκέψη, εξετάζοντας κανείς το γεγονός της κοινής αγγλικής καταγωγής της πιο διάσημης μπάντας όλου του κόσμου και του εξίσου διάσημου καλλιτέχνη Άλαν Μπένετ. Αν ένα τραγούδι γίνεται ένας εσωτερικός μονόλογος που παίρνει μορφή σε νότες και στίχους, τότε ένα θεατρικό όπως το Talking heads, είναι ο ίδιος ο μονόλογος που εξωτερικεύεται σε τρεις ιστορίες που αξίζει να μοιραστούν με το ευρύ κοινό.
Τα θέματα που πραγματεύεται στους μονολόγους του ο Άλαν Μπένετ στρέφονται γύρω από το αίσθημα της μοναξιάς και των αδιεξόδων που βιώνουν άνθρωποι κυρίως της μεσοαστικής ή μικροαστικής τάξης. Ο συγγραφέας προτιμά να επικεντρώνεται στη ζωή κοινωνικών παριών, σε γυναίκες κυρίως, οι οποίες για κάποιο λόγο δεν ακολούθησαν την πεπατημένη και ενώ έπρεπε να βαδίσουν τον σωστό και καθωσπρέπει δρόμο, εκείνες απλά πέταξαν τα παπούτσια τους και συνέχισαν την πορεία τους κόβοντας μονοπάτι μέσα από έρημα λιβάδια. Με κοινή θεματολογία όπως ο θάνατος, η φθορά, η ενοχή και η προσωπική και κοινωνική απομόνωση, ο ρηξικέλευθος αυτός δημιουργός παίρνει τις σκιές του δρόμου και των σκοτεινών βρετανικών σπιτιών και τις φωτίζει, εξυψώνοντας έτσι τη μοναδικότητα των εντελώς ξεχωριστών, “αλλόκοτων” ανθρώπων, οι οποίοι αξίζει να ονομάζονται “ήρωες ή ηρωίδες της καθημερινότητας”.
Ο Βαγγέλης Παπαδάκης, ως σκηνοθέτης, έπειτα από τις επιτυχημένες παραστάσεις “Μια πορνογραφική σχέση” του Φιλίπ Μπλασμπάντ στο Από Μηχανής θέατρο και “Το Κτήνος στο Φεγγάρι” στο θέατρο Σημείο με τον Κώστα Αρζόγλου, και έχοντας ως μούσα την μοναδική ως παρουσία και ερμηνεία Πηνελόπη Σταυροπούλου, μεταφέρει στη σκηνή του θεάτρου 104, κάτι εντελώς νέο και καινοτόμο. Ένας μονόλογος που ταυτόχρονα είναι τρεις μονόλογοι, μέσα σε ένα πολυχρηστικό ξύλινο δωμάτιο που ανοίγει και κλείνει τα πολλά παράθυρά του και αλλάζει ντεκόρ στο τέλος κάθε πράξης. Η ύπαρξη και η κατασκευή του δωματίου, κάτι παραπάνω από εξαιρετική, το ίδιο και η σκιαγράφηση και απόδοση τριών εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων με πολλά όμως κοινά. Ευρηματικός, καινοτόμος, δυναμικός, μοντέρνος και πάντοτε σοβαρός και επίκαιρος στον τρόπο που αντιμετωπίζει τον κόσμο και τις κοινωνικές καταστάσεις, ο Βαγγέλης Παπαδάκης, δίνει μαθήματα πρωτοτυπίας και ανώτερης καλλιτεχνικής ποιότητας με αυτήν εδώ την προσπάθειά του. Για άλλη μια φορά, έχει τον αμέτρητο θαυμασμό και την αμέριστη εκτίμησή μας για όλα όσα μας έχει δώσει. Μαζί με τα πιο θερμά μας συγχαρητήρια, του ευχόμαστε πάντοτε να συνεχίζει να προσφέρει με όλες του τις δυνάμεις ποιότητα και έμπνευση, όντας ένας εξαιρετικός δημιουργός και σκηνοθέτης!
Για να δούμε τι έχουν να μας πουν οι τρεις μας πρωταγωνιστές!
Γκράχαμ. Ένας ομοφυλόφιλος μεσήλικας, που ζει με τη δυναμική και ελαφρά ζωηρή μητέρα του. Σούζαν, μια αλκοολική γυναίκα που ασφυκτιά κάτω από τα πρέπει ως σύζυγος εφημερίου. Αϊρίν, μια φυλακισμένη που της αρέσει να χώνεται στις ζωές των άλλων προκειμένου να βρει τη δική της. Τρεις μοναχικοί, κοινωνικά αποκλεισμένοι άνθρωποι που καταφεύγουν σε ενέργειες είτε μονότονες, είτε απελπισμένες είτε ακραίες, προκειμένου να μπορέσουν να βρουν τη δική τους, προσωπική ελευθερία και ευτυχία. Ακόμα κι αν είναι κλεισμένοι σε ένα κουτί. Σε ένα σπίτι και μια συγκεκριμένη καφετέρια ο ένας, στην εκκλησία και στο απαγορευμένο μαγαζί με τις φακές η άλλη, στη φυλακή η τελευταία. Και οι τρεις αυτοί μονόλογοι, γίνονται η φωνή τόσων παρόμοιων, “πειραγμένων” ψυχών οι οποίες φωνάζουν σιωπηλά, “δείτε μας, μη μας αγνοείτε περιφρονητικά, αλλά ταυτόχρονα προς Θεού, αφήστε μας στην ησυχία μας!”. Οι μονόλογοι αυτοί είναι τελικά μια μαρτυρία και μαζί ένα μανιφέστο για το ατομικό δικαίωμα που έχει ο καθένας από εμάς στην ελευθερία.
Τελικά, ελεύθερος είναι όποιος ονειρεύεται. Και αυτοί οι τρεις χαρακτήρες, αν και μπορεί να μην έχουν αγγίξει το όνειρο, προσπαθούν να ζήσουν τη μικρή, προσωπική τους αλήθεια. Με απύθμενο χιούμορ, ειλικρίνεια, απλότητα και παιδικότητα. Μέσα από αυτούς, μπορούμε ίσως να δούμε και κάποια κομμάτια της δικής μας ψυχής τα οποία ποτέ δε θα τολμούσαμε να εκθέσουμε σε κοινή θέα.
Tι μπορεί όμως να πει κανείς όταν μία μόνο ερμηνεύτρια αναλαμβάνει μέσα σε μιάμιση ώρα παράστασης να ζωντανέψει αυτούς τους 3 χαρακτήρες; Η Πηνελόπη Σταυροπούλου, ντύνεται χαμαιλέοντας και αλλάζοντας χρώματα σαν το ουράνιο τόξο μας αφήνει στην κυριολεξία με το στόμα ανοιχτό. Ως Γκράχαμ, ομοιάζοντας σε μεγάλο βαθμό στον ίδιο τον Άλαν Μπένετ (η ιστορία του Γκράχαμ πιστεύω, φέρει κάποια κοινά με τη ζωή του Μπένετ), ως Σούζαν και έπειτα ως Αϊρίν, μαγεύει. Ντύνεται για μισή ώρα έναν ρόλο, τον οποίο πρέπει να αποτινάξει σε λίγα λεπτά για να ντυθεί άμεσα κάποιος άλλος ψυχισμός. Μαγευτικό. Mια ερμηνεύτρια η οποία είναι ικανή να φέρει σε πέρας τρεις διαφορετικούς ρόλους, είναι κάτι παραπάνω από αξιοθαύμαστη. Είδαμε μεγάλο ταλέντο και εκτόπισμα, τεράστια προσπάθεια και δύναμη ερμηνείας και ψυχής. Είδαμε αγάπη και πάθος για το σανίδι, ανιδιοτελές δόσιμο τόσο στους ρόλους όσο και στο κοινό. Είδαμε μια γνήσια θεατρίνα και της αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια για όλο αυτό. Της ευχόμαστε ολόψυχα καλή συνέχεια στο εκπληκτικό αυτό ερμηνευτικό ταξίδι και πάντα ο δρόμος να την οδηγεί μόνο σε επιτυχίες!
Τρία άλλα στοιχεία τα οποία έκαναν ακόμα πιο μαγευτική τη συγκεκριμένη παράσταση ήταν η μουσική της Σίσσυς Βλαχογιάννη, τα σκηνικά και κοστούμια της Αλεξίας Θεοδωράκη και το μακιγιάζ της πρωταγωνίστριας, έργο του Αχιλλέα Χαρίτου. Η τόσο προσεγμένη, κομψή και πανέμορφη ηχητικά μουσική, ταίριαξε απόλυτα με τον χώρο και την πλοκή των μονολόγων και μας έβαλε για τα καλά μέσα στο κλίμα μιας άλλης φιλοσοφίας της ζωής και κουλτούρας. Σε ανέμελους, νωχελικούς τζαζ ρυθμούς, η υπέροχη αυτή νέα συνθέτρια μας μάγεψε για άλλη μια φορά με τις νότες της.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια, ήταν ένα βήμα παραπάνω από εκείνο που θεωρείται τέλειο. Εκπληκτική η κατασκευή, εξαιρετικά τα κοστούμια και οι περούκες και ακόμα καλύτερο το βασικό μακιγιάζ, το οποίο μεταποιούσε μπροστά σε έναν καθρέφτη η πρωταγωνίστριά μας από μονόλογο σε μονόλογο. Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια στη συνολικό αυτό αρμονικό αποτέλεσμα που μας σαγήνευσε τόσο ακουστικά όσο και οπτικά. Εξαιρετική δουλειά! Μπράβο στους τρεις δημιουργούς!
Το ομιλούντα κεφάλια (talking heads), μπορεί ως αρχική ονομασία να σημαίνουν έναν μικρό παρλαπίπα που δε σταματάει να μιλάει και καταντά κουραστικός, αλλά στο θεατρικό μας μαθαίνουμε κατά κάποιο τρόπο όχι απλά να ακούμε αλλά και να ακροαζόμαστε. Τελικά, αυτός ήταν πιστεύω και ο αρχικός στόχος του έργου. Να μάθουμε να διαβάζουμε τους συνανθρώπους μας. Ας βγούμε λοιπόν από τα γνωστά μας κουτάκια, τα δικά μας μέτρα και σταθμά και ας προσπαθήσουμε να μπούμε στα κουτάκια των άλλων, εκεί που θα αντιληφθούμε ότι τα ομιλούντα κεφάλια, είναι στην πραγματικότητα άνθρωποι που ζητούν ό,τι ζητάμε όλοι μας. Αποδοχή.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Ερρίκος Μπελιές
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Παπαδάκης
Μουσική: Σίσσυ Βλαχογιάννη
Σκηνικά- Κοστούμια: Αλεξία Θεοδωράκη
Φωτογραφίες Αφίσας: Τάσος Βρεττός
Μακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος
Υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων: Μαριάννα Παπάκη
Διεύθυνση παραγωγής: Πηνελόπη Σταυροπούλου
Τους τρεις ρόλους ερμηνεύει η Πηνελόπη Σταυροπούλου
Info:
Τοποθεσία: Θέατρο 104, Ευμολπιδών 41, Γκάζι-Μετρό Κεραμεικός
Ημερομηνία: Πρεμιέρα: Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2019, ώρα 21:15. Παραστάσεις: Παρασκευή ώρα 21:15, Σάββατο ώρα 18:30, Κυριακή ώρα 18:30. Διάρκεια παράστασης: 95 λεπτά περίπου
Πληροφορίες: Τηλ.: 2103455020
Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ, 10 ευρώ (φοιτητικό, συνταξιούχων), 8 ευρώ (άνεργοι, ατέλειες). Ομαδικά Εισιτήρια (άνω των 10 ατόμων): 8 ευρώ
Προπώληση: Viva.gr και στο ταμείο του Θεάτρου 104 (τηλ: 2103455020)
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική