Γράφει η Στεύη Τσούτση

Κάπου στα μισά Δρέσδης και Πράγας, θα συναντήσεις την Τερεζίν.
Κάποιοι θα το πουν φρούριο. Κι είναι. Στέκει επιβλητικό, με τεράστιους προμαχώνες. Θα σου πουν πως φτιάχτηκε για να προστατεύσει τη χώρα από τους εισβολείς.

Κι έτσι έγινε…

Στην αρχή τουλάχιστον.

Στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Τερεζίν μετατράπηκε από τους Ναζί σε μια κάλπικη πόλη. Έγινε ένα γκέτο που προσπάθησε να εξαπατήσει την κοινή γνώμη. Έγινε «θέρετρο» για χιλιάδες ταλαίπωρους Εβραίους.

«Θέρετρο» και «Φέρετρο» μαζί.

Η Τερεζίν συγκέντρωσε τον ανθό του εβραϊκού πνεύματος. Έγινε ο ενδιάμεσος σταθμός πριν τους θαλάμους αερίων των στρατοπέδων συγκέντρωσης.

Χιλιάδες Εβραίοι καλλιτέχνες έζησαν και δημιούργησαν μέσα σε απάνθρωπες συνθήκες, με τη σκιά του θανάτου πάνω από τα κεφάλια τους.

Η μουσική και τα τραγούδια τους έπνιξαν τις κραυγές. Τα έργα τους  στοίχειωσαν τους τοίχους.

Και η Τερεζίν έγινε μια πόλη φάντασμα.

Μνήμη βαριά που κουβαλά πάνω της ψέματα σε βάρος της ανθρωπότητας. Εγκλήματα σε βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης.

Σήμερα η Τερεζίν ξαναζωντανεύει στο θέατρο «Αργώ» από την ομάδα «Δήλος». Σε σκηνοθεσία της Δήμητρας Χατούπη, το έργο βασίστηκε στο θεατρικό κείμενο της « Ούτε πουλιά πετάνε, ούτε λουλούδια ανθίζουν» της Σοφίας Αδαμίδου.

Ο θεατής μεταφέρεται  στο μακάβριο περιβάλλον της πόλης γκέτο. Ζει την καθημερινότητα των έγκλειστων Εβραίων. Μυρίζει το φόβο, την απελπισία, τις ελπίδες επιβίωσης, τις διαψεύσεις.

Μαζί με όλα αυτά, βιώνει και το μεγαλείο του καλλιτέχνη.

Τόσοι άνθρωποι εκεί μέσα, που έταξαν τη ζωή τους στη μεγάλη τους αγάπη, την τέχνη, κάνουν πρόβες για ένα «φαντασμα-τικό καμπαρέ».

Είναι η τελευταία παράσταση. Είναι το έργο, που η αυλαία του θα σημάνει και το δικό τους τέλος.

Πόση δύναμη χρειάζεται να έχει το ανθρώπινο πνεύμα για να καταφέρει να δημιουργήσει ξεχνώντας το θάνατο; Και πως ξεχνιέται ο θάνατος;

Γίνεται;

Όχι, δε γίνεται.

Μπορεί, όμως, να νικηθεί. Κι όπως αποδεικνύεται, η τέχνη νικά το θάνατο.

Η ομάδα Δήλος καταφέρνει στη διάρκεια της παράστασης, κάτι μοναδικό:

Συνοδεύει τον θεατή σε ένα ταξίδι στο χρόνο και την ιστορία.
Έτσι όπως μόνο οι ζωές των απλών, βασανισμένων ανθρώπων μπορούν να τη γράψουν . Οι ηθοποιοί γίνονται Εβραίοι, γίνονται Ναζί.

Μα πάνω από όλα γίνονται άνθρωποι-πιόνια στα χέρια των ισχυρών αυτού του κόσμου. Στα χέρια αυτών που θέλησαν να διαφοροποιήσουν τους ανθρώπους, να τους κατηγοριοποιήσουν, να τους περιθωριοποιήσουν. Στα χέρια αυτών που πίστεψαν πως είχαν το δικαίωμα να παίξουν με τις ανθρώπινες ζωές.

Ταυτίζεται μαζί τους ο θεατής. Ζει το δράμα τους. Ανατριχιάζει στην συνειδητοποίηση της σκληρής τους μοίρας.Και τραγουδά.
Οξύμωρο αλλά συμβαίνει.

Τραγουδά μαζί τους την ύστατη προσπάθεια σωτηρίας τους.

Το άσμα που παλεύουν να μη γίνει κύκνειο. Αλλά και που αν γίνει, εκείνοι θα έχουν αφήσει πίσω ένα χνάρι. Ένα σημάδι πως υπήρξαν, πως δημιούργησαν, πως υπηρέτησαν την τέχνη τους. Σε κακούς καιρούς και για απάνθρωπους δυνάστες, αλλά την υπηρέτησαν κι αυτό μετρά.

Αν, λοιπόν, αγαπάτε το καλό θέατρο, τότε η παράσταση που πρέπει να δείτε είναι η «Τερεζίν, ένα φαντασμα-τικό καμπαρέ».
Θα συγκινηθείτε με το κείμενο, θα σας αγγίξουν οι ερμηνείες, θα σας ενθουσιάσει η σκηνοθεσία αλλά και η κίνηση των ηθοποιών.
Και βγαίνοντας από την Τερεζίν, θα πάρετε μαζί σας λίγες μελωδίες από την εξαιρετική μουσική που ντύνει την παράσταση.


Αναλυτικές πληροφορίες από τον Οδηγό Θεάτρου

 

1_09Τερεζίν
Μουσικοθεατρική
σε σκηνοθεσία Δήμητρας Χατούπη

Θέατρο Αργώ

Στεύη Τσούτση

Στεύη Τσούτση

Η Στεύη Τσούτση γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο μα δεν κατάφερε στιγμή να απαρνηθεί την καλλιτεχνική της φύση. Ανήσυχο πνεύμα από μικρή, ασχολείται με τη λαογραφία, τη λογοτεχνία, το χορό και τη μουσική.
Αρθρογραφεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσαγράφοντας για ανθρώπινες σχέσεις, αυτογνωσία, λογοτεχνία, θέατρο και μουσική.
Αρχισυντάκτρια του www.anapnoes.gr ενώ μετρά συνεργασίες με δημοφιλείς ιστοσελίδες, όπως www.diaforetiko.gr, www.politismos.net, www.ilov.gr,www.thessalonikiartsandculture.gr κ.α
Σύντομα, πρόκειται να κυκλοφορήσει και το πρώτο της βιβλίο.
Στεύη Τσούτση