Ο χώρος στο παλιό αμαξοστάσιο του σιδηροδρομικού σταθμού του Ρουφ με το μουσικό βαγόνι, το μπαρ, το εκπληκτικό restaurant και το θεατρικό βαγόνι, είναι από τα πιο καλαίσθητα μέρη που μπορεί κάποιος να επισκεφτεί.
Ένα θεατρικό λοιπόν μέσα στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της αμαξοστοιχίας, αποτελεί από μόνο του μια ξεχωριστή εμπειρία, όσον αφορά το σκηνικό και το κλίμα του έργου. Με το που μπήκαμε στο θεατρικό βαγόνι, ο χώρος της σκηνής του είχε μετατραπεί σε ένα δωμάτιο σπιτιού σε ένα λαϊκό προάστιο του Λονδίνου, το Ντάγκενχαμ.
Μισάνοιχτες κούτες με πράγματα, ατακτοποίητα έπιπλα, ένα γραφείο με ένα ανοιγμένο λάπτοπ και η Ανίτα, μια γυναίκα, σκύβει από το παράθυρο και φωνάζει κάποιον… σε λίγο ακούγονται βήματα και μπαίνει στον χώρο ένα νεαρό παιδί.
Λίγα λόγια για το έργο:
Έπειτα από τη δολοφονία του νεαρού γιου της Βίνσεντ στις τουαλέτες ενός εγκαταλελειμμένου σταθμού, η μητέρα του Ανίτα αποφασίζει να μιλήσει με τον Ντέϊβι, τον μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα της στιγμής του εγκλήματος. Τον καλεί στο σπίτι της και εκεί ξετυλίγεται όλη η ιστορία του θύματος. Μαζί όμως με τον Βίνσεντ, ξετυλίγονται κι άλλες ανθρώπινες ιστορίες θύμα-θύτη που καλύφθηκαν με όλα τα «καθώς πρέπει» και θάφτηκαν κι εκείνες, όπως ο Βίνσεντ και η αλήθεια κάτω από το χιόνι… Η παράσταση γίνεται αυτόματα μια σκληρή αναπαράσταση και μια πάλη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που είχαν αγαπήσει κάτι τρομερά σημαντικό, το οποίο όμως χάθηκε…
Με σοβαρότητα, αριστοκρατική και ταυτόχρονα παθιασμένα ανθρώπινη, σκληρή, μα και τρυφερή, ρεαλίστρια, μα και νοσταλγική, η Μαρία Ζορμπά ξανοίγεται στον ρόλο της σαν να κολυμπά μέσα σε μια άγρια θάλασσα.
Η κριτική μας:
Η ζωή ορίζεται ως απαράβατο δικαίωμα. Υποχρέωση κάθε ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του, είναι να σέβεται και τη ζωή των άλλων. Το έργο αυτό μας μιλά για ένα έγκλημα. Υπάρχουν πολλά επίθετα που συνοδεύουν τη συγκεκριμένη μορφή εγκλήματος: ομοφοβικό, ρατσιστικό, απάνθρωπο, βίαιο και κυρίως, άδικο.
Ζούμε σε μια εποχή που ενώ θεωρητικά συμβαδίζει με την ανάπτυξη σε όλα τα επίπεδα, δυστυχώς ο τομέας της συναισθηματικής νοημοσύνης, της καλλιέργειας της ενσυναίσθησης και της αποδοχής του συνανθρώπου ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, χώρας και σεξουαλικού προσανατολισμού, αναιρεί αυτόματα το μεγαλύτερο επίτευγμα που θα έπρεπε να έχει κατακτήσει ο άνθρωπος ως τώρα: να γίνει καλύτερος. Κυρίως… να μην αφαιρεί τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου.
Σε έναν σύγχρονο κόσμο, που η πιο παλιά ανθρώπινη ευαισθησία στη διαφορετικότητα έχει μεταλλαχθεί σε πολλές περιπτώσεις σε μοντέρνα ευαισθητοποίηση, ανακαλύπτουμε καθημερινά με δυσάρεστη έκπληξη ότι ακόμα και σήμερα υπάρχει ο θύτης και το θύμα σε κάθε ανθρώπινη σχέση. Ακούμε συχνά για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, για κακοποίηση μικρών παιδιών, για ακραία φαινόμενα εκφοβισμού, για περιστατικά κοινωνικού και φυλετικού ρατσισμού, όλα αυτά μέσα σε ένα σύμπαν που δονείται από απανταχού συρράξεις και πολέμους που κυριολεκτικά αναιρούν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα ζωής κι ελευθερίας. Ο δρόμος φαντάζει ακόμα πολύ μακρύς για όλους εμάς…
Κάπου μέσα σε όλο αυτό, ο νεαρός Βίνσεντ και ο κάθε Βίνσεντ είναι φανερό ότι δε χωράει. Ο κόσμος είναι τόσο μεγάλος, μα ταυτόχρονα τόσο μικρός…
Ήταν νέος, όμορφος, ταλαντούχος. Ήταν όμως και ομοφυλόφιλος. Μια αλήθεια που έρχεται στο φως τη λάθος χρονική στιγμή από μια πηγή που φέρνει τη σύγκρουση, το ξέσπασμα και τελικά την κάθαρση. Τόσο στη μητέρα και στα ατέλειωτα «πώς» και «γιατί» που τη βασανίζουν, όσο και στον νεαρό άντρα που ψάχνει να βρει απαντήσεις για τους δαίμονες που μοιάζουν να τον βασανίζουν. Ο σκηνοθέτης της παράστασης Ευθύμης Χρήστου, ο οποίος έχει αναλάβει και τη δραματουργική επεξεργασία με τη βοήθεια της Δέσποινας Πέττα, βασισμένος στην ποιοτική μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, ανέλαβε ομολογουμένως να παρουσιάσει μπροστά στο κοινό του σχεδόν αυτούσιο κάτι το οποίο συμβαίνει σε καθημερινή βάση σε πολλά μέρη τόσο της ίδιας μας της χώρας, όσο και του υπόλοιπου κόσμου. Με νωπή ακόμα τη μνήμη από τον άδικο χαμό του φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη από μια ομάδα άνανδρων υπάρξεων, δεν μπόρεσα τόσο ως μητέρα, όσο και ως άνθρωπος να μην αντιπαραβάλλω τις δύο αυτές ανθρώπινες ιστορίες.
Με έναν ξεκάθαρο και ευθύ τρόπο, ο σκηνοθέτης μας φέρνει σε επαφή και ενίοτε σε αντίθεση και σύγκρουση δύο δυναμικά, που και τα ίδια βάλλονται από το προσωπικό τους παρελθόν και οικογένεια. Εκείνο που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι ότι μέσα από όλη αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα, από τη συσσωρευμένη οργή και τα αγωνιώδη ερωτηματικά αναδεικνύεται επίσης μια νοσταλγία, μια ευαισθησία και τρυφερότητα που μοιάζει κάποιες στιγμές να πέφτει σαν βάλσαμο πάνω σε πληγή. Είναι ένα έργο δυνατό, έντονο και σε κάποιες στιγμές σκληρό… είναι όμως βαθιά ανθρώπινο, γεμάτο συναισθήματα, κρυφά δάκρυα και σκοτωμένα όνειρα που μοιάζουν να κυνηγούν και τους δύο πρωταγωνιστές.
Η σκηνοθεσία προχωρά πιο πέρα από το συγκεκριμένο γεγονός και διεισδύει στο παρελθόν, στις σχέσεις της Ανίτας με τη δική της μητέρα, με τον πατέρα του Βίνσεντ και στις σχέσεις του Ντέϊβι με τους δικούς του γονείς και κοπέλα. Μέσα από αυτές τις επιμέρους όμως σχέσεις, κρύβονται πολλές από τις απαντήσεις της πλοκής, καθώς και το γεγονός ότι ο τομέας τύχη (ή μάλλον ατυχία στη δεδομένη περίπτωση) παίζει έναν καθοριστικό ρόλο στην τελική έκβαση των πραγμάτων.
Το θεατρικό αυτό είναι σαν μια βεντάλια που ξετυλίγει διαφορετικά επίπεδα, θαμμένα στο παρελθόν, τα οποία κάποια στιγμή βγαίνουν στην επιφάνεια. Όταν τα χαρτιά ανοίγονται στο τραπέζι, οι δύο μονομάχοι (μητέρα και νεαρός αυτόπτης μάρτυρας) μάχονται και βιώνουν την ήττα μαζί και ταυτόχρονα ο καθένας ξεχωριστά. Μια βαθιά, πολυδιάστατη σκηνοθεσία, μια αριστοτεχνικά στημένη δραματουργία που δίνει απαντήσεις σε ερωτήματα, πληροφορεί, προβληματίζει και συγκινεί σε μεγάλο βαθμό, χωρίς να αφήνει κανέναν από εμάς ανεπηρέαστο. Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον σκηνοθέτη Ευθύμη Χρήστου για την επί σκηνής δημιουργία του τόσο βαθιά ρεαλιστικού και αληθινού αυτού έργου και να του δώσω συγχαρητήρια για ένα αποτέλεσμα που μίλησε τόσο στο μυαλό, όσο και στην καρδιά όλων μας. Του εύχομαι ειλικρινά μόνο τα καλύτερα και να συνεχίσει να μας προσφέρει στο μέλλον θεατρικά ανάλογης ποιότητας!
Η Mαρία Ζορμπά είναι η Ανίτα, η μητέρα του Bίνσεντ. Ένας μουδιασμένος άνθρωπος, πνιγμένος στα ερωτηματικά, που ψάχνει εναγωνίως για απαντήσεις και προσπαθεί να κρατηθεί στην επιφάνεια, προκειμένου να μπορέσει να εξορκίσει μέσα της όλο το κακό που συνέβη στο παιδί της. Η συνάντησή της με τον Ντέϊβι θα ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου και παρελθόν και παρόν θα γίνουν ένα. Ο ψυχισμός της θα έρθει αντιμέτωπος με μεγάλες αλήθειες που δεν είχε μοιραστεί με κανέναν και με γεγονότα για τα οποία δεν είχε καν γνώση. Η αυτοεξορία της σε ένα νέο σπίτι δε θα μπορέσει να φέρει τη λησμονιά, όσο υπάρχουν άνθρωποι και καταστάσεις που απαιτούν απάντηση και κάποιας μορφής δικαίωση.
Είναι πραγματικά αριστουργηματικός ο τρόπος που ξετυλίγεται λίγο-λίγο ο ψυχισμός της μητέρας, η οποία τελεί ακόμα υπό την επήρεια του σοκ και έρχεται αντιμέτωπη τόσο με την πραγματικότητα, όσο και με τα προσωπικά της βιώματα. Στο πρόσωπο του Ντέϊβι βλέπει ένα εν δυνάμει δικό της παιδί. Αν εκείνη έχει χάσει το γιο της, άλλο τόσο ο Ντέϊβι έχει χάσει τη μητέρα του. Δυο χτυπημένοι άνθρωποι σε ένα δωμάτιο, αναμετρούνται και αντιτάσσουν τις πληγές τους. Δυο φωνές, δυο κραυγές που ψάχνουν το δίκιο δύο ανθρώπων που αγάπησαν και όμως έχασαν το δικαίωμα να αγαπούν, εξαιτίας της ίδιας της ζωής.
Ο Ντέϊβι είναι ένας ιδιαίτερα σημαντικός ρόλος, που αποδεικνύει και με το παραπάνω το εκτόπισμα και το ταλέντο του νέου καλλιτέχνη Δημήτρη Φουρλή.
Με σοβαρότητα, αριστοκρατική και ταυτόχρονα παθιασμένα ανθρώπινη, σκληρή, μα και τρυφερή, ρεαλίστρια, μα και νοσταλγική, η Μαρία Ζορμπά ξανοίγεται στον ρόλο της σαν να κολυμπά μέσα σε μια άγρια θάλασσα. Παλεύει στην κυριολεξία με την τρικυμία που θεριεύει στην ψυχή της και δίνει μια ερμηνεία που κόβει την ανάσα. Άμεση και με βάθος, αγγίζει με πάθος και δυναμικότητα έναν χαρακτήρα της διπλανής πόρτας και γίνεται με αυτό τον τρόπο η φωνή πολλών γυναικών, που βίωσαν τα παιδιά τους τις τραγικές συνέπειες της βίας και του εκφοβισμού.
Ένας γνήσιος θεατρικός χαρακτήρας, μια πανέμορφη ερμηνεία η οποία μένει αξιομνημόνευτη από μια σπουδαία ηθοποιό. Της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια και οι καλύτερες ευχές για οτιδήποτε μας προσφέρει στο μέλλον!
Ο Δημήτρης Φουρλής ως Ντέϊβι, είναι ο αυτόπτης μάρτυρας, ο άνθρωπος-κλειδί, το άτομο που ξεκλειδώνει όλες τις απαντήσεις και επιφέρει την τελική κάθαρση. Ένας εξίσου τραγικός ρόλος που ρίχνει φως στην εύθραυστη ψυχοσύνθεση ενός νέου ανθρώπου, ο οποίος έρχεται επίσης αντιμέτωπος με την απώλεια. Η συνάντησή του με τη μητέρα του Βίνσεντ μοιάζει σαν ένα μονοπάτι σπαρμένο με νάρκες, το οποίο όμως πρέπει να διαβεί προκειμένου να νιώσει λύτρωση και με αυτόν τον τρόπο να λυτρώσει και την Ανίτα. Ένας δύσκολος, μα ταυτόχρονα εύθραυστος ρόλος που πηγαίνει από τον φόβο στην απελπισία, από τον θυμό στη συμπαράσταση, από την άρνηση στην αποδοχή, παραμένοντας όμως βαθιά ανθρώπινος και γεμάτος ευαισθησία. Μια ερμηνεία από έναν ηθοποιό με εκπληκτικά εκφραστικό βλέμμα γεμάτο ευαισθησία, που δένει τέλεια ως δυναμικό με την εξίσου υπέροχη ερμηνεία της Μαρίας Ζορμπά.
Συνδυάζοντας τη φρεσκάδα της νιότης με την πικρή γεύση της σκληρής πλευράς της ζωής, ο καλλιτέχνης μας ως ρόλος ξεκαθαρίζει το τοπίο και δίνει τις τελικές απαντήσεις σε ερωτήματα που αιωρούνται, σε φαντάσματα που δε βρίσκουν λυτρωμό. Ένας ιδιαίτερα σημαντικός ρόλος, που αποδεικνύει και με το παραπάνω το εκτόπισμα και το ταλέντο του νέου αυτού καλλιτέχνη. Του αξίζουν πολλά μπράβο και του ευχόμαστε τα καλύτερα για το μέλλον!
Στην παράσταση αυτή, είναι εξίσου ιδιαίτερα σημαντική η συμβολή της Φαίδρας Σούτου στην επιμέλεια κίνησης. Οι ηθοποιοί με κίνηση μελετημένη και ιδιαίτερα οργανωμένη, εναρμονίζονται στο σενάριο της πλοκής και το αποτέλεσμα γεννάει αρμονία και ισορροπία ακόμα και στη διάρκεια έντονων σκηνών, πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα την πιο ομαλή ένταξη των θεατών στα τεκταινόμενα επί σκηνής. Μια σπουδαία χορεύτρια και χορογράφος, η οποία έδωσε το στίγμα της στο να είναι η παράσταση κάτι το εντελώς ξεχωριστό και όμορφο. Μπράβο της!
Η διαμόρφωση του σκηνικού χώρου και ο φωτισμός ανήκουν στην Άννα Σαπουνάκη. Μια πολύ έξυπνα οργανωμένη διαχείριση ενός σχετικά μικρού σκηνικού χώρου μέσα σε ένα βαγόνι τρένου και ιδιαίτερα ευφυής η δημιουργία ενός μικρού παταριού γεμάτο με αντικείμενα του Βίνσεντ, πράγμα που ενισχύει την εικόνα του δωματίου ενός σπιτιού. Οι φωτισμοί ήρθαν και έδεσαν αρμονικά με τη σύνθεση του χώρου και την πλοκή του έργου, τονίζοντας τα καίρια σημεία στις σωστές χρονικές στιγμές. Πάρα πολύ καλή δουλειά και εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Πολλά μπράβο στη δημιουργό αυτών.
Τα κοστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα, λιτά και απέριττα μεν, είχαν την απαραίτητη καλαισθησία και κομψότητα που ταιριάζει σε ένα τέτοιο έργο. Ταίριαξαν απόλυτα ως στυλ με την ατμόσφαιρα της παράστασης και το dress code της εποχής του 2000, σε ένα εργατικό προάστιο του Λονδίνου. Έξυπνη επιλογή που αποδεικνύει το ταλέντο της δημιουργού. Πανέμορφο αποτέλεσμα, την ευχαριστούμε πολύ γι΄αυτό!
Οι μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται πίσω από λέξεις που ποτέ δεν ειπώθηκαν και πάρα πολλές φορές η σιωπή είναι εκείνη που κυριολεκτικά σκοτώνει. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν θύτες που δρουν και θύματα που σιωπούν ή δεν τους δίνεται καν το δικαίωμα να αντιδράσουν. Έργα σαν του Philip Ridley, δίνουν φωνή στα χιλιάδες στόματα όσων δεν μπόρεσαν να μιλήσουν και γίνονται με αυτόν τον τρόπο όπλο αντιμετώπισης ενός απάνθρωπου φαινομένου.
Με σκηνοθέτες όπως τον Ευθύμη Χρήστου, που αποδεικνύουν με την επιλογή τους την κοινωνική τους ευαισθησία πρώτιστα, τόσο το θέατρο ως θεσμός, όσο και η κοινωνία μας ως αξία οδηγείται στον σωστό δρόμο: σε ένα μέλλον όπου ο άνθρωπος σεβόμενος αρχικά τον εαυτό του, θα σέβεται αυτόματα και τον συνάνθρωπό του. Θυμούμενος φυσικά ότι όλοι μας μοιραζόμαστε τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις.
Η παράσταση που θα δείτε στο «Τρένο στο Ρουφ» είναι ένα ξύπνημα συνείδησης, ένα θεατρικό τόσο αληθινό, όσο και η ίδια μας η ζωή. Ας τη ζήσουμε λοιπόν με ανοιχτό μυαλό και καρδιά, μέσα στο πνεύμα της ενσυναίσθησης και του αλληλοσεβασμού…
Είναι ένα έργο δυνατό, έντονο και σε κάποιες στιγμές σκληρό… είναι όμως βαθιά ανθρώπινο, γεμάτο συναισθήματα, κρυφά δάκρυα και σκοτωμένα όνειρα που μοιάζουν να κυνηγούν και τους δύο πρωταγωνιστές.
Ταυτότητα παράστασης:
Μετάφραση: Αντώνης Γαλέος
Σκηνοθεσία-Δραματουργική επεξεργασία: Ευθύμης Χρήστου
Διαμόρφωση σκηνικού χώρου-φωτισμός: Άννα Σαπουνάκη
Ενδυματολογική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα
Επιμέλεια κίνησης: Φαίδρα Σούτου
Φωτογραφίες-γραφιστικά: Δημήτρης Γκέλμπουρας (forbidden.designs)
Φωτογραφίες παράστασης: Υπατία Κορνάρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Δέσποινα Πέττα
Παίζουν οι: Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης Φουρλής
Παραστάσεις:
Πρεμιέρα: Τρίτη 12 Φεβρουαρίου 2019.
Θεατρικό Βαγόνι.
Κάθε Τρίτη και Τετάρτη στις 21.00 από 12/3/2019.
Εισιτήρια: 12€-ολόκληρο, 10€-φοιτητικό, μειωμένο-5€-ατέλειες
Ηλεκτρονική προπώληση: https://www.viva.gr/tickets/theatre/amaksostoixia-theatro-to-treno-sto-rouf/vincent-tou-philip-ridley-aima-sto-xioni/
Wagon Bar και Wagon Restaurant ανοιχτά από 8 μ.μ. έως αργά (εκτός Δευτέρας).
Πληροφορίες:
Αμαξοστοιχία-Θέατρο «Το τρένο στο Ρουφ»
Τηλ.: 210 5298922-6937 604988
Καθημερινά (εκτός Δευτέρας) 10.00-14.00 & 18.00-22.00
Σιδηροδρομικός & προαστιακός σταθμός Ρουφ, επί της Λεωφ. Κωνσταντινουπόλεως.
10’ με τα πόδια από το μετρό Κεραμεικός.
Free Wi-Fi, Δωρεάν parking.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική