Ο Πολυχώρος Πολιτισμού «Διέλευσις» είναι μια αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, που ξεκίνησε τη δραστηριότητά της από τον Ιανουάριο του 2011. Το όραμα της και ο βασικός της χαρακτήρας στηρίζεται πάνω σε δύο άξονες. Ο πρώτος έχει πολιτιστικό και εκπαιδευτικό χαρακτήρα και ο δεύτερος είναι η προώθηση του εθελοντισμού. Με θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις και παρουσιάσεις κάθε είδους καλλιτεχνών αφενός και με δράσεις στήριξης αδύναμων κοινωνικών ομάδων μέσω του υψηλού έργου του εθελοντισμού αφετέρου, ο συγκεκριμένος χώρος, ζεστός, καλαίσθητος, φιλόξενος και ανοιχτός για όλους αποτελεί πολιτιστικό σημείο αναφοράς της Κυψέλης.
Αυτή την χρονική περίοδο φιλοξενεί τις ξυλόγλυπτες δημιουργίες του Νίκου Τσαλαματά και παρουσιάζονται ως εκδηλώσεις η μουσικοθεατρική παράσταση «Το μινόρε της Αμερικής» και το «Οπερατόριο Κωστής Παλαμάς», μια μουσική εκδήλωση με μελοποιημένα ποιήματα του κορυφαίου αυτού ποιητή.
Το kallitexnes.gr βρέθηκε στον τόσο ξεχωριστό αυτό χώρο για να δει την εξίσου ξεχωριστή παράσταση ενός σπουδαίου Ισπανού του 17ου αιώνα, που συνδέεται ως φιλοσοφία με τον William Shakespeare και που προσωπικά μου έφερε στο νου το μεταφυσικό κλίμα του John Donne και του ύστερου Edgar Allan Poe. Η κάθοδος στην αίθουσα της παράστασης μας οδήγησε σε έξι φιγούρες που έστεκαν σιωπηλές και κρεμασμένος με αλυσίδες, σαν τον Προμηθέα, στο βάθος του σκοτεινού πύργου ο Σιγισμούνδος… Ο υπηρέτης Κλαρίν έδωσε κίνηση στις φιγούρες-μαριονέτες και η αυλαία σηκώθηκε. Τα φώτα έσβησαν.
Λίγα λόγια για το έργο:
Μια άγνωστη κοπέλα, η Ροζάουρα, μεταμφιεσμένη σε άντρα, με συνοδεία τον υπηρέτη της Κλαρίν καταφθάνει στα άγρια βουνά της Πολωνίας για να πάρει εκδίκηση και εκεί ανακαλύπτει το πιο μεγάλο κρυμμένο μυστικό της χώρας. Δεσμώτης σε έναν απροσπέλαστο πύργο βρίσκεται ο πρίγκιπας και διάδοχος του θρόνου της Πολωνίας, ο Σιγισμούνδος, μόνο που ο ίδιος αγνοεί το ποιος πραγματικά είναι. Το μόνο που θυμάται από όλη του τη ζωή είναι τα όρια της φυλακής του και αυτό, γιατί τη μέρα που γεννήθηκε μια δυσοίωνη προφητεία οδήγησε τον πατέρα του στην απόφαση να τον φυλακίσει. Η άφιξη της Ροζάουρα όμως συμπίπτει με τη στιγμή που ο βασιλιάς έπειτα από χρόνια, θέλοντας να δώσει μια ευκαιρία στο γιο του να αποδείξει το ποιος πραγματικά είναι, χρησιμοποιεί τα τεχνάσματα του ονείρου για να τον φέρει αντιμέτωπο με την ταυτότητα του και να δώσει την προσωπική του μάχη με τη ζωή. Θα μπορέσει το όνειρο να ξυπνήσει τη ζωή ή η ζωή θα θάψει για τα καλά το όνειρο; Η απάντηση επί σκηνής!
Η κριτική μας:
Η τραγωδία του κορυφαίου αυτού συγγραφέα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας φιλοσοφικός διάλογος, ένα ιδεολογικό δίλημμα ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση και την προδιαγεγραμμένη πορεία που χαράζει η μοίρα του κάθε ανθρώπου. Είναι ένα διαχρονικό έργο, που αγαπήθηκε σε όλη την Ευρώπη και θεωρείται ένα κατεξοχήν αριστούργημα του ισπανικού θεάτρου. Ο μονόλογος του Σιγισμούνδου στο τέλος της δεύτερης πράξης, είναι για τους Ισπανούς ό,τι είναι για τους Άγγλους το περίφημο «να ζει κανείς ή να μη ζει» του Άμλετ.
«Κι εγώ, το ότι ήμουν χθες σ’ ένα παλάτι, όνειρο το ‘δα. Κι όνειρο είναι πάλι πως στο κελί δεμένο μ’ έχουν βάλει. Τι είν’ η ζωή; Ένα ψέμα, μια αυταπάτη, μια χίμαιρα, μια σκιά. Στιγμή στου απείρου το χάος είν’ ό,τι φαίνεται μεγάλο. Γιατί η ζωή είν’ ένα όνειρο, τι άλλο! Και τα όνειρα, είναι όνειρο του ονείρου»… με τον μονόλογο αυτό, ο Σιγισμούνδος εκφράζει όλη τη φιλοσοφία του έργου αυτού. Στο μόνο πράγμα που είναι δεδομένο και αυτό είναι η ζωή, δεν είναι η μοίρα εκείνη που κανονίζει τις επιλογές μας, αλλά οι επιλογές μας είναι τελικά εκείνες που σφραγίζουν τη μοίρα μας. Ο άνθρωπος ως το μοναδικό ον το οποίο μπόρεσε να προσαρμόσει το περιβάλλον στις δικές του ανάγκες, αντί να προσαρμοστεί ο ίδιος σε αυτό, έχει μέσα του εν δυνάμει το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης. Η έννοια της ελευθερίας περιλαμβάνει ως ιδέα το γεγονός ότι «η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που ξεκινά η ελευθερία του άλλου».
Ελευθερία σημαίνει δικαίωμα… σημαίνει όμως και υποχρέωση και η υπέρτατη υποχρέωση ενός ανθρώπου είναι ο αυτοσεβασμός, η αυτοβελτίωση, η αποδοχή, η συγχώρεση, η πρόοδος και η αλληλεγγύη. Βασισμένος σε αυτήν ακριβώς τη φιλοσοφία και με αρωγό τη δύναμη του ονείρου (μια και το όνειρο είναι μέρος της ζωής), ο συγγραφέας μας διδάσκει μαθήματα του πώς να γίνει κάποιος σωστός άνθρωπος.
Το πείραμα του πατέρα βασιλιά, η εναλλαγή από το όνειρο στην πραγματικότητα και κυρίως η υποκειμενικότητα της ανθρώπινης αντίληψης, μας κάνει να καταλάβουμε ότι η μόνη σταθερά είναι η ίδια η ζωή και ο τρόπος που την ερμηνεύει και την ακολουθεί κάποιος… ακόμα κι αν όλα όσα βιώνουμε ανήκουν σε μια πιο μεταφυσική σφαίρα. Οι αξίες είναι και παραμένουν πάντα αξίες.
Η σκηνοθέτις του έργου Χρυσάνθη Κορνηλίου, παίρνει ένα κλασικό έργο σε μετάφραση Νίκου Χατζόπουλου και στήνει με αυτό μια μεγαλειώδη παράσταση με κορυφαίες ερμηνείες, οι οποίες αρχικά μας μεταφέρουν νοερά στην ύπαιθρο και έπειτα στον πύργο-φυλακή και τα παλάτια της Πολωνίας. Η ροή της υπόθεσης και το χτίσιμο αυτής μαγνητίζει ευθύς εξαρχής, μια και το έργο μας είναι το δημιούργημα ενός κορυφαίου δραματουργού, που η ταλαντούχα μας δημιουργός το προσαρμόζει σε έναν μοντέρνο χώρο, δίνοντάς του μια άλλη προοπτική και απεικόνιση. Πρόκειται για μια σκηνοθεσία επικεντρωμένη στη δράση και το υψηλό δυναμικό των ερμηνευτών, η οποία περνά με ιδιαίτερα αριστοτεχνικό τρόπο όλα τα μηνύματα του έργου. Μηνύματα που ανήκουν και αγγίζουν ακόμα και τη σημερινή εποχή, όπου ο σύγχρονος άνθρωπος, βαλλόμενος από πολλά μέτωπα, εύκολα μπορεί να ακολουθήσει το δρόμο του μίσους και της εκδίκησης.
Η τραγωδία του κορυφαίου αυτού συγγραφέα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας φιλοσοφικός διάλογος, ένα ιδεολογικό δίλημμα ανάμεσα στην ελεύθερη βούληση και την προδιαγεγραμμένη πορεία που χαράζει η μοίρα του κάθε ανθρώπου. Είναι ένα διαχρονικό έργο, που αγαπήθηκε σε όλη την Ευρώπη και θεωρείται ένα κατεξοχήν αριστούργημα του ισπανικού θεάτρου.
Συνδυάζοντας στοιχεία παραμυθιού, παλιάς ιστορίας, πραγματικότητας και φαντασίας μαζί, κατορθώνει να δώσει σχήμα στο όνειρο και φτερά στη φαντασία μας. Κυρίως προάγει το ανθρώπινο ιδεώδες, την ελπίδα ότι ο άνθρωπος έχοντας ελεύθερη βούληση, μπορεί να επιλέξει τον δρόμο του καλού.
Γνωρίζοντας ότι ο καθένας μας είναι ικανός για το μεγαλύτερο κακό ή καλό, χάρη στο έργο αυτό θυμόμαστε ότι δεν είναι υποχρεωτικό να κάνουμε σπουδαία και τρομερά πράγματα. Αρκεί να κάνουμε έστω και μικρά πράγματα με μεγάλη αγάπη. Η αγάπη έχει την τάση να πολλαπλασιάζει το καλό με γεωμετρική πρόοδο, ούτως ή άλλως…
Για το γεγονός ότι είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε ένα τόσο άρτια σκηνοθετημένο έργο, γεμάτο νοήματα, βαθιά φιλοσοφημένο, μα ταυτόχρονα τόσο ανθρώπινο, οφείλουμε να συγχαρούμε τη Χρυσάνθη Κορνηλίου για όλο της το εγχείρημα. Μας απέδειξε ότι αν δώσουμε στο όνειρο ζωή, τότε και η ζωή μπορεί να μοιάσει σαν όνειρο. Αρκεί να το θελήσουμε…
Ο Τάσος Αντωνίου, ο οποίος είναι και βοηθός σκηνοθέτη στη συγκεκριμένη παράσταση, υπογράφει τον χαρακτήρα του Κλοτόλντο, του φύλακα-παιδαγωγού του Σιγισμούνδου. Ένας ήρωας που θα αντιμετωπίσει πολλά ηθικά διλήμματα, μα η καλή του ψυχή και οι σοφές αποφάσεις που λαμβάνει, θα τον οδηγήσουν τελικά στο αίσιο τέλος και την ευτυχία που δικαιούνται όλοι οι καλόκαρδοι άνθρωποι. Ένας ιδεαλιστής χαρακτήρας ο οποίος πιστεύει ότι «Η καλή πράξη στους ανθρώπους ούτε στ’ όνειρο δεν πάει χαμένη» και ότι «Ζωή χωρίς τιμή, ζωή δεν είναι», σύμφωνα με τη φιλοσοφία του έργου. Μια ξεχωριστή ερμηνεία, γεμάτη κομψότητα και σοβαρότητα, που μπόρεσε να μεταδώσει στο κοινό όλες τις ψυχολογικές διακυμάνσεις, τις συναισθηματικές κρίσεις και ηθικά ερωτήματα ενός ανθρώπου ο οποίος έπραξε με τιμή και ενσυναίσθηση. Μπράβο του για τον ρόλο αυτό και του ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα για το μέλλον.
Ο Γιάννης Δαφνιωτίδης είναι ο Αστόλφο, ο ξάδερφος του Σιγισμούνδου. Ένας γενναίος ευγενής που αγαπά τη χώρα του, που θα μονομαχούσε για την τιμή του, μα που κρεμάει μενταγιόν με το πρόσωπο άλλης στο λαιμό και τάζει γάμο τελικά σε διαφορετική νύφη. Δεν ξέρει όμως ότι η αγάπη δε γνωρίζει σύνορα και σύντομα βρίσκεται προ μεγάλων εκπλήξεων! Γήινος, εντυπωσιακός και δυναμικός, μας πείθει και με το παραπάνω ότι στον πόλεμο και τον έρωτα μπορεί να υπάρχουν και εξαιρέσεις, υπάρχουν όμως σίγουρα και κανόνες. Ο Αστόλφο είναι ένας πραγματικός κύριος και τους ακολουθεί πιστά. Ένας ενδιαφέρον ρόλος, μια αξιέπαινη παρουσία, απαραίτητο στοιχείο στην πλοκή του έργου, υπέροχη ερμηνεία και απόδοση, του αξίζουν εξίσου πολλά μπράβο και οι καλύτερες ευχές για όλες του τις επόμενες καλλιτεχνικές δράσεις.
Η σκηνοθέτις του έργου Χρυσάνθη Κορνηλίου, παίρνει ένα κλασικό έργο και στήνει με αυτό μια μεγαλειώδη παράσταση με κορυφαίες ερμηνείες. Η ροή της υπόθεσης και το χτίσιμο αυτής μαγνητίζει ευθύς εξαρχής, μια και το έργο μας είναι το δημιούργημα ενός κορυφαίου δραματουργού, που η ταλαντούχα μας δημιουργός το προσαρμόζει σε έναν μοντέρνο χώρο, δίνοντάς του μια άλλη προοπτική και απεικόνιση.
Η Βίκυ Ευαγγέλου ενσαρκώνει τον υπηρέτη Κλαρίν, τον πιστό ακόλουθο της Ροζάουρα. Είναι πραγματικά απίστευτο όταν κάποιος θεατής ανακαλύπτει μετά το πέρας της παράστασης, ότι ο λεπτεπίλεπτος Κλαρίν με την προβληματική κίνηση και ομιλία είναι ουσιαστικά μια γυναίκα, η οποία κατόρθωσε να γίνει ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος! Ο πιο κωμικός ρόλος της παράστασης και ταυτόχρονα ένας από τους πιο δύσκολους, μια και απαιτείται τρομακτική προσπάθεια και ταλέντο προκειμένου ένας ηθοποιός να αλλοιώσει την ομιλία και να γίνει κάποιος άλλος εντελώς. Ο υπηρέτης Κλαρίν, πανταχού παρών, είναι σαν ένα ευαίσθητο λεπτό δέντρο, το οποίο όμως αντέχει τον πιο βαρύ χειμώνα. Ξέρει να επιβιώνει, ξέρει να ελίσσεται, ετοιμόλογος παρόλο το πρόβλημα που έχει με την ομιλία, αποτελεί μια ξεχωριστή παρουσία και ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο του έργου. Δηλώνω εντυπωσιασμένη και με το παραπάνω με την απόδοση του συγκεκριμένου ρόλου. Εκπληκτική ερμηνεία και εκτόπισμα. Θερμά συγχαρητήρια και πάλι συγχαρητήρια!
Ο Γιάννης Λαμπρόπουλος υποδύεται τον Βασίλειο, τον σοφό πατέρα-βασιλιά. Σύμφωνα με αυτόν, «Μπορεί η ευγένεια να χαρακτηρίσει αυτόν που δίνει, μα η ευγνωμοσύνη είναι η αρετή που πρέπει να διακρίνει αυτόν που δέχεται». Ένας άνθρωπος που δίνει μαθήματα ζωής. Ένας άνθρωπος που έχει κληθεί να λάβει τραγικά σημαντικές αποφάσεις, οι οποίες καθορίζονται από τα προστάγματα των άστρων και της μοίρας. Κάποια στιγμή όμως, η φιλοσοφία του Montaigne και του ρασιοναλισμού του Descartes βρίσκει ρίζες στον νου των ανθρώπων του πνεύματος και παραδείγματα όπως αυτό του συγγραφέα μας, μοιάζουν να είναι οι προπομποί του Διαφωτισμού. Ενός κινήματος που έθεσε τον άνθρωπο και τις νοητικές του δυνάμεις ως βασική προτεραιότητα και μέσο ερμηνείας κάθε φυσικού φαινομένου της ζωής, πέρα από μεταφυσικές ιδεολογίες και πιστεύω. Κάπου εδώ λοιπόν, έρχεται και στηρίζεται η απόφαση του βασιλιά πατέρα να πάρει τη μοίρα στα χέρια του και να δώσει, μέσω ενός παράδοξου πειράματος, την ευκαιρία στον γιο του να αποδείξει ότι ο άνθρωπος είναι ο μόνος που μπορεί να καθορίσει τη μοίρα του. Σοφός, επιβλητικός, συγκινητικός, περήφανος βασιλιάς, μα ταυτόχρονα βαθιά ανθρώπινος, ο ηθοποιός μας εντυπωσίασε με τη βαθιά ερμηνεία του και συγκλόνισε ως ταπεινός βασιλιάς στην τελευταία σκηνή. Μια πανέμορφη ερμηνεία, η οποία μένει χαραγμένη γερά στον νου. Τον ευχαριστούμε ειλικρινά για το θερμό του δόσιμο στο ρόλο και του ευχόμαστε ό,τι καλύτερο μπορεί να του προσφέρει το θεατρικό μέλλον.
Η Μαρία Μαλλούχου είναι η πανέμορφη και σοφή Εστέλλα. Πιστή και σταθερή στα πιστεύω της και στον βασιλιά, μια ευγενική πριγκίπισσα που μαγνητίζει με την παρουσία της και γίνεται το μήλο της Έριδας ανάμεσα στα δύο ξαδέρφια-διεκδικητές του θρόνου και της καρδιάς της. Αρκετά γενναία ώστε να αντιμετωπίσει την άγρια πλευρά του Σιγισμούνδου, υπερήφανη και δίκαιη στο θέμα της αγάπης, δείχνει να απαιτεί τα σωστά πράγματα και να παίρνει τις πιο σοφές αποφάσεις. Ένας κομψός, όμορφος ρόλος που έδωσε ισορροπία στο έργο, μια και η πρωταγωνίστρια μας είναι μία εκ των δύο γυναικείων μορφών του. Μια εξίσου πετυχημένη απόδοση ρόλου με καλαισθησία, ταλέντο και αρχοντιά, εντυπωσίασε το κοινό και το άφησε με τις καλύτερες εντυπώσεις. Μαζί με τα συγχαρητήριά μας, της προσφέρουμε τις καλύτερες ευχές μας για ένα πετυχημένο και παραγωγικό θεατρικό μέλλον!
Η Χάρις Συμεωνίδου υποδύεται τη Ροζάουρα, τη γυναίκα που μεταμφιεσμένη σε άντρα αρχικά, έρχεται να αποδώσει δικαιοσύνη για αθετημένες υποσχέσεις αγάπης, αλλά ανακαλύπτει αφενός τις ρίζες της και αφετέρου το πιο σκοτεινό μυστικό της χώρας. Μέσα από τις περιπέτειες της όμως θα διδαχτεί, όπως και οι υπόλοιποι ήρωες του έργου, ότι «τη μοίρα δεν μπορείς να τη νικήσεις με την εκδίκηση ή την αδικία, γιατί έτσι πιο πολύ την ερεθίζεις». Με αυταπάρνηση λοιπόν, μα και με γενναιότητα θα κατορθώσει να αντιμετωπίσει ορατούς και αόρατους εχθρούς, θα αποκτήσει φίλους, θα βρει την αλήθεια και το ταξίδι της θα έχει αίσιο αποτέλεσμα. Μια ιδιαίτερα απαιτητική ερμηνεία δύο ρόλων, που και οι δύο αναδεικνύουν το πολυσύνθετο ταλέντο της συγκεκριμένης ερμηνεύτριας. Έντονη παρουσία, μεγάλο εκτόπισμα με θεατρική εμπειρία και σοβαρότητα, η ηθοποιός μας ερμήνευσε με έναν άμεσα υπέροχο τρόπο μια από τις πιο βασικές προσωπικότητες του έργου και κέρδισε το κοινό της. Της αξίζουν πολλά μπράβο και συγχαρητήρια για την τόσο ξεχωριστή της ερμηνεία. Της ευχόμαστε ολόψυχα μόνο τα καλύτερα!
Ο εξόριστος στην ίδια του τη χώρα και τη ζωή, δεν είναι άλλος από τον πρίγκιπα Σιγισμούνδο που τον ενσαρκώνει ο Πέτρος Τσαπαλιάρης. Ένας άνθρωπος-θεριό ανήμερο, που δεμένο σαν άγριο ζώο σε αιχμαλωσία, αποτελεί το αντικείμενο ενός κοινωνικού και ηθικού πειράματος. Με τη συμβολή του ονείρου μέσα στη ζωή και ενόψει μιας δύσκολης κατάστασης που θέτει σε δοκιμασία τη χώρα του, καλείται να αποφασίσει για το αν ο άνθρωπος μπορεί να καθυποτάξει τη μοίρα στα δικά του «θέλω» και ηθικές αρχές. Η πορεία του καθορίζεται από τα συγκεκριμένα λόγια του συγγραφέα: «Ο άνθρωπος, βούληση ελεύθερη έχει… και η πιο αντίξοη μοίρα, η πιο ολέθρια προδιάθεση κι ο πιο εχθρικός πλανήτης τη βούληση δεν την εξαναγκάζουν, απλώς τη δοκιμάζουν».
Όλοι οι ηθοποιοί ήταν τόσο ξεχωριστοί, ταλαντούχοι, λαμπεροί και υπέρμετρα επαγγελματίες. Μπόρεσαν και έφεραν στα πόδια μας όλη τη μαγεία μιας ισπανικής τραγωδίας.
Είναι ο ήρωας ενός έργου που γίνεται και ήρωας ζωής. Υπεράνθρωπα έντονος, ζωώδης, αγριεμένος και με συσσωρευμένη οργή, παγώνει και σχεδόν τρομάζει με τη σκοτεινή του δύναμη. Με το πέρας του έργου όμως, όταν η οργή έχει μετατραπεί σε ψυχικό σθένος, σε αποδοχή, γενναιότητα και συγχώρεση, βλέπουμε το μεγαλείο ενός ανθρώπου που μέσα από τις μεγαλύτερες δυσκολίες, κέρδισε το πιο μεγάλο στοίχημα… το να είναι κανείς σωστός άνθρωπος.
Είναι εξαιρετικά απαιτητικό να γράψει κάποιος κριτική για τον συγκεκριμένο ηθοποιό, όταν εκείνος έχει δώσει πάνω από το 100% της ψυχής του στην απόδοση του θεατρικού. Πώς θα μπορέσει μια κριτικός ν’ αγγίξει το δικό της προσωπικό ανώτατο όριο;
Μια πραγματικά συγκλονιστική, σπαρακτική ερμηνεία, που περιγράφεται μόνο με συναισθήματα και όχι με λόγια. Τα λόγια είναι φτωχά σε αυτή την περίπτωση.
Πέρα από μπράβο και συγχαρητήρια, τα οποία δεν τον καλύπτουν σε αριθμό, θα ήθελα να δώσω μια ευχή: να συνεχίζει να προσφέρει το ανώτατο και να παλεύει για το ακόμα πιο υψηλό, γιατί υπάρχει και πάντα θα υπάρχει… Τον ευχαριστώ ειλικρινά από τα βάθη της καρδιάς μου…
Οι ίδιες ευχαριστίες ας ισχύσουν άλλη μια φορά για όλους τους ηθοποιούς, οι οποίοι ήταν τόσο ξεχωριστοί, ταλαντούχοι, λαμπεροί και υπέρμετρα επαγγελματίες. Μπόρεσαν και έφεραν στα πόδια μας όλη τη μαγεία μιας ισπανικής τραγωδίας και αν και συμφωνώ σε όλα όσα άκουσα στο έργο, στο μόνο που δε θα συμφωνήσω είναι αυτό… στο ότι «κάθε ανθρώπινη ευτυχία είναι σαν όνειρο που χάνεται και σβήνει».
Πάει σχεδόν μια εβδομάδα από τότε που είχα τη χαρά να δω αυτή την παράσταση… σαν όνειρο την έζησα, το οποίο όμως παρέμεινε και γέμισε με λάμψη τη σκέψη μου. Σκεπτόμενη τον τίτλο του έργου, θα συμφωνήσω ότι η ζωή είναι όνειρο. Στο χέρι μας όμως είναι να το κάνουμε αλήθεια, όσο κι αν αυτό παραμένει ως ουσία… όνειρο. Από αυτό όμως είμαστε εν μέρει φτιαγμένοι όλοι… έτσι δεν είναι;
Γνωρίζοντας ότι ο καθένας μας είναι ικανός για το μεγαλύτερο κακό ή καλό, χάρη στο έργο αυτό θυμόμαστε ότι δεν είναι υποχρεωτικό να κάνουμε σπουδαία και τρομερά πράγματα. Αρκεί να κάνουμε έστω και μικρά πράγματα με μεγάλη αγάπη. Η αγάπη έχει την τάση να πολλαπλασιάζει το καλό με γεωμετρική πρόοδο, ούτως ή άλλως…
Η ταυτότητα της παράστασης:
Διεύθυνση παραγωγής: Σωτήρης Οικονόμου
Σκηνοθεσία: Χρυσάνθη Κορνηλίου
Βοηθός σκηνοθέτη: Τάσος Αντωνίου
Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος
Μουσική επιμέλεια: Σωτ. Οικονόμου, Χρ. Κορνηλίου
Σχεδιασμός φωτισμού: Γιάννης Ζέρβας
Χειρισμός κονσόλας φωτισμού & ήχου: Γιώτα Φώτου
Φωτογραφίες: Αρίων Κουρκουβέλης
Γραμματειακή υποστήριξη: Άλκηστις Κοντοπούλου
Social Media: 4P Productions
Παίζουν με αλφαβητική σειρά οι ηθοποιοί:
Τάσος Αντωνίου, Γιάννης Δαφνιωτίδης, Βίκυ Ευαγγέλου, Γιάννης Λαμπρόπουλος, Μαρία Μαλλούχου, Χάρις Συμεωνίδου, Πέτρος Τσαπαλιάρης
Κάθε Κυριακή και Δευτέρα στις 20:00.
Διάρκεια: 130′ (με διάλειμμα)
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος: 15€
Άνω των 65 ετών και προπώληση viva.gr: 12€
Φοιτητικό & ΑμεΑ, άνεργοι: 10€
Ατέλειες: 5€
Επικοινωνία-κρατήσεις: 210 86.13.739
Υπεύθυνος επικοινωνίας και δημοσίων σχέσεων: Αντώνης Κοκολάκης
Πολυχώρος «Διέλευσις»
Λέσβου 15 & Πόρου, Κυψέλη
www.dieleusis.gr
info@dieleusis.gr
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Μια μέρα στα γυρίσματα του δεύτερου μέρους της σειράς “Το Κόκκινο Ποτάμι”, σε σκηνοθεσία Μανούσου Μανουσάκη, στο ΧατζηκυριάκειοΊδρυμα - 27 Ιουνίου 2022
- Η Μαργαρίτα Τσουκαρέλα (Μargarita Tsoukarelas), μας παρουσιάζει το νέο της τραγούδι, “Mermaid’s Song” - 26 Ιουνίου 2022
- “Ο μύθος του λευκού φιδιού”, στις 11,12, και 13/6, από τον Σινοελληνικό Σύλλογο Παραστάσεων Τέχνης - 21 Ιουνίου 2022
Καμία κριτική