Το «Studio Μαυρομιχάλη», στον μοντέρνο και φιλόξενο χώρο του υποδέχεται αυτήν την περίοδο, πέρα από το έργο που είδε το kallitexnes.gr, άλλες πέντε εξίσου σημαντικές παραγωγές: «Ένας εχθρός του λαού», «Το κιβώτιο», «Παραμύθια για να σπάτε κέφι», «Αδάμ και Εύα» και «Κάτι σαν κήπος».
Το συγκεκριμένο θεατρικό που παρακολουθήσαμε είναι έργο μιας σύγχρονης δημιουργού, η οποία με την αυτογνωσία μιας νεαρής γυναίκας που ωριμάζει μέσα από τις συνθήκες και τα εκάστοτε προβλήματα της ζωής, μας προσέφερε μια εντελώς ξεχωριστή παράσταση. Τρεις οι παρενθέσεις που είδαμε, τρεις ζωές, τρεις ανθρώπινες ιστορίες που όσο συγχωνεύτηκαν, άλλο τόσο ξεμάκρυναν… όλα αυτά στη σκηνή του Studio Μαυρομιχάλη.
Λίγα λόγια για το έργο:
Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι. Ένας άντρας και δύο γυναίκες που όσο διαφορετικοί είναι, άλλο τόσο ενώνονται από ανθρώπινους δεσμούς. Τρία ανθρώπινα σημεία στίξης που γεμίζουν και αδειάζουν ταυτόχρονα τόσο τα προσωπικά τους κενά, όσο και τα κενά των άλλων. Θα μπορούσαν ποτέ να ενωθούν οι δύο άκρες μιας παρένθεσης και να δημιουργηθεί ένας κύκλος ή στο μεταξύ έχει εισβάλει η ίδια η ζωή ανάμεσά τους; Η απάντηση επί σκηνής…
Η κριτική μας:
Είναι γεγονός ότι σε κάθε καλλιτεχνικό έργο, είτε αυτό αφορά το θέατρο, είτε τον κινηματογράφο ή τη λογοτεχνία, η ύπαρξη ενός τριγώνου είναι ένα θέμα με σαφή προτίμηση λόγω της ιδιαιτερότητας και του ψυχολογικού ενδιαφέροντος που παρουσιάζει. Το σχήμα αυτό, πάντα κλειστό και με αιχμηρές γωνίες, περικλείει όλα τα αδιέξοδα και αρχέτυπα που κουβαλάει κανείς μέσα του από γεννησιμιού. Αν στο έργο μας το τρίγωνο μετατρέπεται σε γραμματικές παρενθέσεις, δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος. Σε κάθε παρένθεση επίσης, υπάρχει ένα κενό-ένας χώρος-αλληλεπίδρασης της μιας ζωής μέσα στην άλλη. Μια μητέρα, μια κόρη και ο κοινός εραστής που ενώνει αρχικά το κενό ανάμεσά τους, σε μια αμοιβαία σχέση η οποία καθορίζεται από δεσμούς δράσης-αντίδρασης, επανάστασης-συνθηκολόγησης, απόρριψης-αποδοχής, ένωσης-χωρισμού. Όλο αυτό δοσμένο με έναν βαθιά ανθρώπινο, σύγχρονο, σχεδόν καθημερινό τρόπο, βγαλμένο μέσα από την ίδια τη ζωή. Η συγγραφέας μας παρουσιάζει τρεις χαρακτήρες της διπλανής πόρτας, στους οποίους όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά ανακαλύπτουμε κομμάτια του εαυτού μας και μοιραζόμαστε σε πολλά σημεία τις εμπειρίες τους.
Ο σκηνοθέτης μας Θοδωρής Κατσαρός, παίρνοντας το κείμενο ως βάση, μπόρεσε με ιδιαίτερο τρόπο να μεταφέρει επί σκηνής όλες τις ψυχολογικές διακυμάνσεις, όλο το καλειδοσκόπιο των συναισθημάτων και των τριών προσωπικοτήτων, δείχνοντάς μας έτσι τον τρόπο να εισβάλουμε ως κοινό ανάμεσα στις παρενθέσεις τους και να γίνουμε έστω και για λίγο, μέρος της ζωής τους και των αποφάσεών τους.
Μέσα από μια σκηνοθεσία αρμονικής συνύπαρξης και των τριών, χωρίς όμως να υπάρχει άμεση αλληλεπίδραση ανάμεσα στις δύο γυναίκες, ο σκηνοθέτης μας κατορθώνει να μετατρέψει τον άντρα φίλο-εραστή σε δίαυλο επικοινωνίας των δύο γυναικών. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να μπορεί κάποιος να βλέπει να εκτυλίσσονται ταυτόχρονα τρεις διαφορετικές ιστορίες, οι οποίες και έμμεσα και άμεσα αλλάζουν τις ζωές των πρωταγωνιστών. Ιστορίες, γεγονότα και αποφάσεις που γεμίζουν τις άδειες παρενθέσεις της ζωής τους για να τις ξαναδειάσουν πιο μετά…
Μέσα από μια μοντέρνα και ρεαλιστική σκηνοθεσία, η οποία όμως έχει ψήγματα ρομαντισμού και διανθίζεται με μέρη όπου ο χορός και η μουσική παίρνουν τον λόγο, ο Θοδωρής Κατσαρός στήνει ένα έργο που συγκινεί βαθιά, που φέρνει τον θεατή σε επαφή με την ψυχή του και όλα όσα κρύβει αυτή και κυρίως, του παρουσιάζει μια μεγάλη αλήθεια: όλοι μας είμαστε τόσο ως άτομα, όσο και ως συνυπάρξεις άδειες παρενθέσεις… μέχρι να έρθει κάποιος να γεμίσει αυτό το κενό και η παρένθεση γίνεται τότε λέξεις. Αναμνήσεις, βιώματα και κυρίως μαθήματα ζωής. Τότε γεμίζει και αποκτά νόημα και ουσία και ανοίγει έπειτα μια νέα σελίδα. Μια νέα παρένθεση που πρέπει να γεμίσουμε…
Για την τόσο πετυχημένη αυτή σκηνοθεσία η οποία δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο, του αξίζουν συγχαρητήρια και οι ευχές για ό,τι καλύτερο μπορεί να του προσφέρει το μέλλον. Μακάρι όλες του οι μελλοντικές δουλειές να έχουν να μας δώσουν τόσα, όσα μας έδωσε η συγκεκριμένη παράσταση!
Τρία ανθρώπινα σημεία στίξης που γεμίζουν και αδειάζουν ταυτόχρονα τόσο τα προσωπικά τους κενά, όσο και τα κενά των άλλων. Θα μπορούσαν ποτέ να ενωθούν οι δύο άκρες μιας παρένθεσης και να δημιουργηθεί ένας κύκλος ή στο μεταξύ έχει εισβάλει η ίδια η ζωή ανάμεσά τους;
Η Κατερίνα Γκατζόγια υποδύεται τη μητέρα, τη μία εκ των δύο γυναικών του θεατρικού. Μια γυναίκα που έχοντας μείνει χήρα πιο νέα, κοντά στη μέση ηλικία πλέον, προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό της μέσα από την κλονισμένη της αυτοπεποίθηση και τις διαταραγμένες σχέσεις με την κόρη της. Για τις γυναίκες, ο γάμος και η οικογένεια σημαίνει ότι αφήνουν πίσω πολλά όνειρα και κομμάτια του εαυτού τους, προκειμένου να ακολουθήσουν τις ζωές άλλων ανθρώπων. Βάζουν κατά κάποιο τρόπο τον εαυτό τους σε παρένθεση…
Όταν έρχεται η στιγμή που με κάποιο τρόπο οι άλλοι άνθρωποι φεύγουν, τότε η άδεια παρένθεση φαντάζει τρομακτική. Κάπου εκεί ξεκινά η ετεροχρονισμένη επανάσταση… ο αγώνας να προφτάσει κάποιος τον εαυτό του. Τα όνειρά του. Τις δυνατότητές του. Φτάνοντας ακόμα και στη ρήξη, προκειμένου να μην έρθει σε ρήξη με τον ίδιο του τον ψυχισμό. Εκεί ακριβώς βρίσκουμε την πρωταγωνίστρια μας… στη στιγμή που σαν κάμπια που ασφυκτιά στο κουκούλι της, θέλει να γίνει πεταλούδα και να πετάξει. Η γνωριμία της με τον ψυχολόγο-φίλο-εραστή της κόρης της, είναι το μέσο διαφυγής και εξερεύνησης του κόσμου της. Εκείνος είναι ο άνθρωπος που θα γεμίσει την παρένθεση της…
Η ηθοποιός μας δίνει μια συγκλονιστική, βαθιά ανθρώπινη, ειλικρινή και ζεστή ερμηνεία. Με χιούμορ, με δάκρυ, με θυμό κάποιες στιγμές, αλλά με γενναιότητα, μας αποκαλύπτει όλα όσα κρύβει μια γυναικεία ψυχή και κατορθώνει με τον τρόπο της να μας κάνει να συνταυτιστούμε απόλυτα μαζί της. Μια ερμηνεύτρια με πηγαίο ταλέντο και αμεσότητα, που έχει την ικανότητα να φέρνει τον θεατή κοντά της, μας προσέφερε ένα τεράστιο κομμάτι του εαυτού της και την ευχαριστούμε θερμά γι΄αυτό. Ειλικρινά τιμή μας να έχουμε τη χαρά να τη βλέπουμε στη σκηνή και να μας αγγίζει τόσο βαθιά και οριστικά. Της αξίζουν θερμά συγχαρητήρια και της ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα που μπορεί να της προσφέρει ο θεατρικός κόσμος!
Ο Τάσος Ράπτης είναι ο συνδετικός κρίκος, το περιεχόμενο των δύο παρενθέσεων. Είναι ο δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο γυναίκες και εκείνος που παίζει έναν υποστηρικτικό, μα καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων και στη ζωή αυτών. Ένας θεατρικός χαρακτήρας ο οποίος φέρει μέσα του στοιχεία αυτοθυσίας, μια και ενώ είναι εκείνος που γεμίζει τις παρενθέσεις των γυναικών του έργου, αποτελεί και ο ίδιος στο τέλος μια άδεια προσωπική παρένθεση… Ένας ρόλος που αφορά έναν δοτικό, ζεστό άνθρωπο ο οποίος αποζητά την ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία, μια και όταν δεν του τη προσφέρει η κόρη, εκείνος στρέφεται στη μητέρα. Είναι ο άνθρωπος που βιώνει πιο βαθιά κάθε κλείσιμο της παρένθεσης και με ιδεαλισμό κρατά μέσα του εικόνες αγάπης και ρομαντισμού.
Ο καλλιτέχνης μας με αριστουργηματική απλότητα και αμεσότητα, ερμηνεύει έναν χαρακτήρα που γίνεται άμεσα οικείος και συμπαθής. Νιώθει κάποιος ότι συνομιλεί μαζί του, έστω και μέσα από στιγμές σιωπής. Με βλέμμα ιδιαίτερα εκφραστικό, με φωνή ζεστή, κατορθώνει να μας μεταδώσει όλο τον ψυχισμό ενός απλού, μα σίγουρα όχι απλοϊκού ανθρώπου. Σοβαρός, ευαίσθητος, ουσιαστικός, απέριττος και βαθιά ανθρώπινος, δίνει μια παράσταση που αγγίζει άμεσα τον κάθε θεατή και συγκινεί με βαθύ τρόπο. Αναγνωρίζοντας το γνήσιο ταλέντο του και το δόσιμο του στον ρόλο του, ευχόμαστε μόνο τα καλύτερα, γιατί τα αξίζει. Μπράβο του για όλα όσα μας προσέφερε ως θεατές σε όλη τη διάρκεια της παράστασης!
Η Νίκη Σκιαδαρέση ως κόρη, αφοπλίζει με την ορμή του λόγου, με την ευθύτητα, το τρομερό εκτόπισμα που έχει και με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο της. Ερμηνεύει με αφοπλιστικό τρόπο την κόρη που έχοντας χάσει τον πατέρα, φοβάται ότι ποτέ δεν κέρδισε ουσιαστικά την αποδοχή της μητέρας και επαναστατεί τραβώντας την προσοχή της με αρνητικό τρόπο. Μια σχέση που δοκιμάζεται, διυλίζεται θα έλεγε κανείς, μέσα από την παρουσία του κοινού φίλου και εραστή και που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο δεσμός μητέρας-κόρης είναι ένας άρρηκτος δεσμός. Μπορεί να υπάρχουν κραδασμοί, κενά και έλλειψη επικοινωνίας κάποιες στιγμές, αλλά αυτές οι δύο παρενθέσεις εντάσσονται μέσα σε μια ακόμα μεγαλύτερη: σε εκείνη της αμοιβαίας αγάπης ανάμεσα σε δύο πλάσματα, που το ένα έδωσε ζωή στο άλλο. Είναι μια σχέση που εκ φύσεως δεν είναι προορισμένη να αφήνει κενά.
Η ερμηνεία της νέας αυτής ηθοποιού, δένει απόλυτα με τους άλλους δύο πρωταγωνιστές και ταυτόχρονα δίνει το δικό της, προσωπικό στίγμα στην παράσταση. Εντυπωσιάζει με την ικανότητά της στο να ερμηνεύει έναν αρκετά σύνθετο χαρακτήρα, ο οποίος δείχνει σκληρός και απροσπέλαστος, αλλά στην πραγματικότητα ζητά να γεμίσει τη δική του παρένθεση. Την παρένθεση της έννοιας της οικογένειας.
Για τον ρόλο αυτό, της δίνουμε πολλά συγχαρητήρια και της ευχόμαστε το μέλλον να της προσφέρει μόνο τα καλύτερα, γιατί τα αξίζει και με το παραπάνω. Πολλά μπράβο της!
Η Μίκα Στεφανάκη με τις χορογραφίες και ο Γιώργος Μουκίδης με τη μουσική του, έδωσαν στο έργο τη μελωδία και την κίνηση που ήταν απαραίτητες, ώστε να αποκτήσει η όλη παράσταση αισθαντικότητα, αρμονία και πλαστικότητα. Επίσης, υπό τη μουσική διεύθυνση και τους ευφάνταστους φωτισμούς του Κωνσταντίνου Τζηλίνη και τα κομψά κοστούμια του Δημήτρη Γραμματικογιάννη, όλοι οι θεατές μπόρεσαν να εκτιμήσουν περαιτέρω την όλη παραγωγή του θεατρικού. Θεωρώντας ότι η μουσική, ο χορός, ο φωτισμός και τα κοστούμια είναι ιδιαίτερα σπουδαίοι τομείς μιας παράστασης, δεν έχω παρά να δηλώσω ιδιαίτερα εντυπωσιασμένη από το συνολικό αποτέλεσμα. Πολλά μπράβο στον καθένα ξεχωριστά για όλη αυτή την προσφορά!
Πραγματικά χαίρομαι να βλέπω σε θεατρική σκηνή την προσπάθεια και το συνολικό αποτέλεσμα μιας δεμένης και άρτια οργανωμένης ομάδας. Το συγκεκριμένο έργο είναι μια παράσταση που είναι φτιαγμένη για όλους εμάς. Αγγίζει βαθιά την ψυχή, γιατί είναι φτιαγμένη από τα συστατικά αυτής. Προβληματίζει, συγκινεί και ανοίγει όλες τις τυχόν παρενθέσεις, για να χωρέσει σκέψεις και συναισθήματα που τα έχουμε όλοι ανάγκη. Είναι ένα θεατρικό, που απευθύνεται στον άνθρωπο που όλοι κρύβουμε μέσα μας… άσχετα από φύλο και ηλικία και τελικά ο Άνθρωπος με άλφα κεφαλαίο, είναι ουσιαστικά αυτός που χρειαζόμαστε πραγματικά. Για να γεμίσουν όλες οι παρενθέσεις μας…
Ταυτότητα παράστασης:
Συγγραφέας: Γεωργία Δρακάκη
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Κατσαρός
Κοστούμια: Δημήτρης Γραμματικογιάννης
Μουσική διεύθυνση: Κωνσταντίνος Τζηλίνης
Μουσική: Γιώργος Μουκίδης
Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Τζηλίνης
Χορογραφία: Μίκα Στεφανάκη
Παίζουν: Κατερίνα Γκατζόγια, Τάσος Ράπτης, Νίκη Σκιαδαρέση
Διάρκεια: 70 λεπτά χωρίς διάλειμμα.
Τιμές εισιτηρίων:
Γενική είσοδος: 10€
Φοιτητικό, ανέργων: 6€
Ατέλειες ηθοποιών: 5€
Ειδικές τιμές για groups.
Διάρκεια παραστάσεων: Από 23 Ιανουαρίου 2019 έως 7 Μαρτίου 2019
Παραστάσεις: Τετάρτη & Πέμπτη στις 21.00
Προπώληση εισιτηρίων: viva.gr (άμεσα διαθέσιμα εισιτήρια στη viva)
Φωτογραφίες: Μαρκέλλος Πλακίτσης, Αποστόλης Αναστασόπουλος
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική