Μέσα από τις λέξεις της Έφης Χαντζούλη

Μέσα από τις λέξεις της Έφης Χαντζούλη

Πόλεμος και ειρήνη: δώστε αν θέλετε τον δικό σας ορισμό και πείτε μας τι άποψη έχετε σχετικά με αυτό το ζήτημα και με όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο τον τελευταίο καιρό.

Ε.Χ.: Κατά την προσωπική μου γνώμη «όσα ο Πόλεμος καταστρέφει σε μια ώρα χρειάζεται αιώνες η Ειρήνη για να τα ανοικοδομήσει». Ο Ηρόδοτος, ο πατέρας της ιστορίας κατά τα λεγόμενα του Κικέρωνα είπε: «Ουδείς γαρ ούτω ανόητος όστις πόλεμον προ ειρήνης αιρέεται. Εν μεν γαρ τη οι παίδες τους πατέρας θάπτουσι, εν δε τω οι πατέρες τους παίδας». Αν μεταφράσουμε τη ρήση αυτή του Ηροδότου από τα αρχαία ελληνικά στη νεοελληνική γλώσσα θα λέγαμε ότι: Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη. Στην Ειρήνη οι γιοί θάβουν τους πατεράδες τους ενώ στον πόλεμο οι πατεράδες θάβουν τους γιούς.΄Αραγε λοιπόν θα πρέπει να συμφωνήσουμε με τη ρήση του Κικέρωνα σύμφωνα με την οποία «Μια άδικη ειρήνη είναι προτιμότερη από έναν δίκαιο πόλεμο»; Εν μέρει αυτή η ρήση με βρίσκει σύμφωνη. Συγκεκριμένα στον επίκαιρο πόλεμο που κήρυξε η Ρωσία ενάντια στην Ουκρανία δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι οι Ουκρανοί θα έπρεπε να προτιμήσουν την άδικη ειρήνη και να μην πολεμήσουν για την ακεραιότητα της πατρίδας τους και για ένα δικό τους καλύτερο αύριο. Στον συγκεκριμένο αυτό πόλεμο βρίσκουν εφαρμογή τα λόγια του Βρετανού συγγραφέα Τζώρτζ ΄Οργουελ ότι δηλαδή «κάθε πόλεμος όταν πλησιάζει, παρουσιάζεται σαν μια αναπόφευκτη πράξη αυτοάμυνας απέναντι σε έναν μανιακό δολοφόνο» που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο Ρώσος κατακτητής. Για μένα πρέπει να εξαντλούνται όλες οι δυνατότητες και οι προοπτικές ενός διαλόγου ανάμεσα στους εκάστοτε αντιπάλους κι έπειτα ο πόλεμος να είναι η τελευταία λύση. Εδώ δεν συνέβη αυτό από το 2014 κι έπειτα. Ο Αϊζενχάουερ, ο Αμερικανός στρατηγός και Πρόεδρος δίκαια είχε πει πως «ο μόνος τρόπος να κερδίσουμε τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι να τον εμποδίσουμε να γίνει». Με την διαρκή επίδειξη δύναμης εκατέρωθεν δεν μπορούμε να οδηγηθούμε παρά σε αδιέξοδο. Ιδιαίτερα η πυρηνική απειλή σκιάζει την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι διαρκείς κυρώσεις του δυτικού κόσμου προς τη Ρωσία και το αντίστροφο δεν θα οδηγήσει πουθενά. Τα εγκλήματα πολέμου ολέθρια. Η άσκηση βίας στους άμαχους πληθυσμούς από τη μεριά του κατακτητή καταδεικνύει την αγριότητα του ανθρώπου και την έλλειψη πολιτισμού τον 21ο αιώνα.

Η πανδημία και οι επιπτώσεις/αλλαγές που έφερε τόσο στον κόσμο όσο και σε εσάς, σε ποιο βαθμό άλλαξαν τις καταστάσεις; Πιστεύετε ότι όντως χάθηκε κάτι και όντως υπάρχει κάτι το οποίο πρέπει να διεκδικήσουμε ξανά; 

Ε.Χ.: Αναμφισβήτητα θα πρέπει να μιλάμε για μια εποχή που όλοι μας ζήσαμε πριν την Πανδημία COVID-19, για μια άλλη εποχή που βιώσαμε κατά τη διάρκεια της Πανδημίας και για μια τρίτη εποχή που πρόκειται να βιώσουμε στο μέλλον μετά το οριστικό τέλος της. Συνέβη αναπάντεχα αυτή η Πανδημία και ξαφνικά άλλαξε ολάκερη τη ζωή μας, την καθημερινότητά μας, τις συνθήκες εργασίας μας, την οικονομική κατάσταση κάθε νοικοκυριού αλλά και την ψυχολογική διάθεση κάθε ανθρώπου. Μας στέρησε την πολύτιμη ελευθερία των κινήσεων μας, τη διασκέδασή μας και μας ανάγκασε να δεχτούμε μια σειρά από σκληρά μέτρα που περιόρισαν την έμφυτη κοινωνικότητά μας και όχι μόνο. Πολλοί έχασαν τις δουλειές τους ή περιορίστηκαν σε μία ελάχιστη αμοιβή από την εργασία τους ζώντας με ένα πενιχρό επίδομα. Καταστήματα έκλεισαν οριστικά και κάποιες επαγγελματικές ειδικότητες έπαψαν να υφίστανται. Τα θέατρα έπαψαν να λειτουργούν για μεγάλο χρονικό διάστημα και ακόμη και τώρα που μιλάμε υπάρχει ένας νέος τρόπος λειτουργίας τους (έλεγχος πιστοποιητικών εμβολιασμού, περιορισμένος αριθμός θεατών ανάλογα με το μέγεθος του χώρου κ.α). Ο φόβος νόσησης οδηγεί άτομα να μην έρχονται πια να παρακολουθήσουν θεατρικές παραστάσεις. Ο τουρισμός όλων των χωρών υπέστη μεγάλο πλήγμα και φυσικά οι οικονομίες των κρατών παραπαίουν. Ο άνθρωπος έμαθε να ζει διαφορετικά. Και όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά τη δύναμη της συνήθειας. Χάθηκαν πολλά λόγω της Πανδημίας και κυρίως κατά τη γνώμη μου χάθηκε η ζωντάνια των διαπροσωπικών σχέσεων. Ο ήδη αλλοτριωμένος σύγχρονος άνθρωπος  με την Πανδημία οδηγήθηκε στην πλήρη αποξένωση από το συνάνθρωπό του. Θα πρέπει σίγουρα να ανακτήσουμε στο μέλλον τις χαμένες κοντινές και ανθρώπινες σχέσεις μας. Επίσης να βρούμε τρόπους να βελτιώσουμε τόσο το οικογενειακό μας εισόδημα όσο και την καταρρακωμένη οικονομία της χώρας μας. Ο πόλεμος στην Ουκρανία αύξησε τον πληθωρισμό και γενικά η ακρίβεια έχει εδραιωθεί για τα καλά στη ζωή μας. Πιστεύω ακράδαντα πως μετά από μια τουλάχιστον 5ετία θα βρούμε και πάλι το δρόμο της προόδου και της ευημερίας μας.

Αγάπη και έρωτας. Τι είναι για εσάς και τι συμβολίζουν; Σε ποια σημεία ενώνονται και σε ποια διαχωρίζονται;

Ε.Χ.: Ο Γάλλος συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ είχε πει: «Η ζωή είναι ένα λουλούδι και ο έρωτας το μέλι του». Μπορεί κάποιος να είναι ερωτευμένος με την ίδια τη ζωή χωρίς να είναι ερωτευμένος με κάποιον/α. Για μένα προσωπικά ο έρωτας είναι ανάσα για τη ζωή. Όταν είμαι ερωτευμένη βλέπω την πεζή καθημερινότητα της ζωής, τη ρουτίνα της με άλλο μάτι. Νιώθω ζωντανή και έχω λόγο ύπαρξης. Ο αρχαίος ΄Ελληνας ιστορικός Πλούταρχος είχε πει: «Ο έρωτας μοιάζει με μεθύσι: κάνει τους ανθρώπους θερμούς, εύθυμους και διαχυτικούς». Συμφωνώ απόλυτα με τη ρήση αυτή. Οι ερωτευμένοι είναι τρελοί σύμφωνα με τον Ρωμαίο κωμωδιογράφο Τερέντιο : «Amantes sunt amentes».Zουν σε έναν δικό τους κόσμο που ίσως να μην υπάρχει καθόλου λογική. Ο Κικέρωνας είχε πει: « Ο έρωτας και η λογική μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι.΄ Όταν ανατέλλει το ένα δύει το άλλο». Όμως ο έρωτας και το πάθος δεν διαρκούν για πάντα ή τουλάχιστον είναι πολύ δύσκολο και σπάνιο να διαρκέσουν πολύ.

Ο έρωτας για να γίνει αγάπη απαιτεί πολύ κόπο και πολύ χρόνο. Και φυσικά η αγάπη είναι το ώριμο στάδιο ενός μεγάλου έρωτα αν όμως καταφέρει ο έρωτας να μετουσιωθεί σε αγάπη. Μπορεί να υπάρχει ένα τεράστιο πάθος, μια μεγάλη σαρκική έλξη ανάμεσα σε ένα ζευγάρι όμως αυτοί οι δύο άνθρωποι να μην αγαπιούνται. Μπορεί πάλι να υπάρχει αγάπη ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, να νοιάζεται ο ένας για τον άλλο αλλά να μην υπάρχει έρωτας, πάθος. Ενώ το πάθος και ο έρωτας είναι απαίδευτες καταστάσεις και μπορεί να ξεφουσκώσουν εύκολα, η αγάπη είναι πεπαιδευμένη και έχει διάρκεια αν καταφέρει ένα ζευγάρι να την αποκτήσει. Ο Γάλλος ποιητής και συγγραφέας Γκωτιέ είχε πει: «Στην αγάπη όπως και στην ποίηση το να μένεις στο ίδιο σημείο σημαίνει ότι πας προς τα πίσω». Η αγάπη έχει δυσκολίες να κατακτηθεί αλλά και ο έρωτας είναι φτερωτός Θεός και απίστευτα ευεργετικός και μαγικός στη ζωή μας!

“Είναι ωραίο να προοδεύει κάποιος είτε επιστήμονας είναι αυτός είτε καλλιτέχνης είτε ένας απλός εργάτης βαδίζοντας σταθερά και με μικρά βήματα. Αν καταφέρει να φτάσει ν΄αγγίξει το όνειρό του θα πρέπει με θεμιτά μέσα να το πετύχει. «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» δεν με ενδιέφερε ποτέ ως τώρα κι ελπίζω να καταφέρω να σταθώ ως το τέλος της ζωής μου μακριά από τη ρήση αυτή”.

Θέατρο και κινηματογράφος; Ποια είναι η αξία τους για εσάς; Πώς έχετε συνδέσει την καριέρα σας με αυτές τις δύο καλλιτεχνικές κατηγορίες;

Ε.Χ.: Mε βρίσκει απόλυτα σύμφωνη η ρήση του ΄Οσκαρ Ουάιλντ: «Θεωρώ το θέατρο τη μεγαλύτερη τέχνη όλων, τον πιο άμεσο τρόπο με τον οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να μοιραστεί με κάποιον άλλον την αίσθηση του τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος». Σκοπός του κάθε ηθοποιού είναι μέσα από το ρόλο που υποδύεται πάνω στη σκηνή να μεταφέρει με τον πιο άριστο τρόπο τις ιδέες και τα μηνύματα του θεατρικού συγγραφέα. Φυσικά οι ιδέες και ενός θεατρικού έργου θα πρέπει να έχουν μια ποιότητα. Ας μην ξεχνάμε πως στην αρχαία Ελλάδα το θέατρο θεωρούνταν διδασκαλία. Γι΄αυτό άλλωστε ο Περικλής έδινε τα «θεωρικά» στους άπορους της Αθήνας. Δωρεάν δηλαδή εισιτήρια για να πηγαίνουν και οι άποροι και φτωχοί πολίτες στο θέατρο.

Προσωπικά όταν παίζω νιώθω πως απευθύνομαι σε ολόκληρο τον κόσμο και όχι μόνο στο κοινό που με παρακολουθεί. Πασχίζω να μεταφέρω όλη τη θετική μου ενέργεια στο κοινό. Εξάλλου δεν παίζουμε για εμάς από αλαζονεία αλλά παίζουμε σε συνεργασία με τον κάθε συνάδελφο που τυχαίνει να έχουμε κάποια σκηνή μαζί. Γι΄αυτό και το θέατρο είναι ομαδικό επίτευγμα. Λατρεύω το θέατρο! Αυτή η αμεσότητά του με τον κόσμο με εξιτάρει. Έχω παίξει σε κλασικά κυρίως έργα ως τώρα. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες όπως:«Περί ΄Ερωτα» στο Θέατρο Χυτήριο, τον «Πειρασμό» του Ξενόπουλου με τους ηθοποιούς: Περικλή Αλμπάνη, Κατερίνα Δημητρόγλου, Λαγουρού κ.α, στο Θέατρο Ελυζέ, σε σκην/σία Γιάννη Δρίτσα, το «Το Μυστικό Μονοπάτι» μονόπρακτο της Τούλας Μπούτου με τους ηθοποιούς: Βύρωνα Κολάση, Οδυσσέα Σταμούλη, Νίτα Παγώνη κ.α, στο Θέατρο Ελπίδας, σε σκην/σία Τάσου Λέρτα, στη «Η δίκη του Σωκράτη» με τον Γιάννη Μόρτζο, στο Θέατρο Τζένη Καρέζη και σε δήμους σε σκην/σία Γιούλης Ζήκου, το «Κύκνειο ΄Ασμα» σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη στο Θέατρο Μικρό Μπρόντγουαιη με τον Μανώλη Δεστούνη, το «Σπίτι της Μπερνάρντα ΄Άλμπα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη στο θέατρο Μικρό Μπρόντγουεη με τους ηθοποιούς Τζένη Καλλέργη, Τιτίκα Σαριγκούλη κ.α. Επίσης έχω παίξει και σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες: «To Βαριετέ του Μπόζο»  με τον Μανώλη Δεστούνη σε σκην/σία: Μανώλη Δεστούνη και τα «Ψηλά Βουνά» του Ζ. Παπαντωνίου.

Σχετικά με τον κινηματογράφο τι να πω; ΄Όπως είπε και Γάλλος σκηνοθέτης Ζαν – Λυκ Γκοντάρ : «Η φωτογραφία είναι αλήθεια. Το σινεμά είναι αλήθεια είκοσι τέσσερις φορές το δευτερόλεπτο» για να συνεχίσει: « Η τηλεόραση παράγει τη λήθη. Ο κινηματογράφος παράγει αναμνήσεις». Κατά τη δική μου γνώμη ο κινηματογράφος εμπεριέχει μια μεγάλη μαγεία. Συνάμα δίνει τη δυνατότητα της επιλογής σκηνών με το μοντάζ και την κίνηση της κάμερας κι έτσι ηθοποιός νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια όταν παίζει. Μακάρι να μου δοθεί η δυνατότητα να παίξω σε περισσότερες ταινίες του κινηματογράφου. Ενδεικτικά αναφέρω κάποιες δουλειές στις οποίες συμμετείχα: «Ακάλυπτος» σε σκηνοθεσία Χρ. Δήμα, «Ο Δρόμος», ταινία μικρού μήκους  σε σκην/σία Ο. Δραμητινού, πρωταγωνιστικός ρόλος, «Καλάσνικοφ»,  σε σκην/σία: Κ. Γιάνναρη, ρόλος: Πόρνη, «Η επανάσταση» σε σκην/σία Γ. Παρασκευόπουλου, κ.α. Και η τηλεόραση θα με ενδιέφερε αλλά έχω συμμετάσχει σε ελάχιστες τηλεοπτικές δουλειές.

Η παράσταση “Φάουστ” στον Πολυχώρο “Διέλευσις”, έχει ήδη σημειώσει μεγάλη επιτυχία. Αν θέλετε, πείτε μας κάποιες πληροφορίες σχετικά με αυτή.

Ε.Χ.: Όπως όλοι γνωρίζουμε ο «Φάουστ» του Γκαίτε είναι ένα έργο ζωής για τον γερμανό συγγραφέα που ολοκληρώθηκε λίγο πριν το θάνατό του. Εμπνεύστηκε από τον προγενέστερο «Δόκτωρ Φάουστους» του άγγλου θεατρικού συγγραφέα Κρίστοφερ Μάρλοου. Πρόκειται για ένα έργο που διηγείται την τραγική ιστορία ενός σοφού μάγου, ο οποίος κλείνοντας συμφωνία με τον Μεφιστοφελή (τον διάβολο) προσπαθεί να εξαγοράσει με την ψυχή του όλες τις ανθρώπινες επιθυμίες που του υπόσχονται ευτυχία. Και φυσικά πάνω από όλα τον έρωτα. Με ελεύθερη απόδοση η κ.Χρυσάνθη Κορνηλίου προσπάθησε να φέρει το δύσκολο αυτό έργο του 18ου αιώνα κοντά στο θεατή κάνοντας τον κοινωνό με τον πιο συγκλονιστικό τρόπο των προβληματισμών μιας εποχής που δεν παύουν να είναι σύγχρονοι. Πρόκειται για ένα διαμάντι  της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ένα μοναδικό δίδαγμα ζωής. Τη σκηνοθεσία του έργου, τη δραματουργική επεξεργασία, την προσαρμογή των κειμένων σε πεζό λόγο έχει κάνει η Χρυσάνθη Κορνηλίου. Τον ομώνυμο ρόλο, το Φάουστ υποδύεται ο Γιάννης Λαμπρόπουλος, τη Μαργαρίτα η Ιωάννα Χρυσομάλλη, το Μεφιστοφελή ο Γιώργος Καπετανάκος, τη Μάρθα εγώ, το Βάγκνερ, τον σπουδαστή και το Βαλεντίνο ο Γιάννης  Δαφνιωτίδης, τη στρίγγλα και τη Λίζα, η Εύη Κατερινιού. Επίσης η κινησιολογία είναι του Σίμωνα Πάτροκλου, τα σκηνικά του Άγγελου Δελή, τα κοστούμια της Βάνιας Αλεξάντροβα, η μουσική επιμέλεια του Γ. Δαφνιωτίδη ο οποίος είναι και βοηθός σκηνοθέτη ενώ τους φωτισμούς έχει κάνει ο Κων/νος Σακουλάς. Στην Οργάνωση Παραγωγής είναι ο Σωτήρης Οικονόμου. Η παράσταση αυτή ξεκίνησε στις 23 Ιανουαρίου 2022 και θα παίζεται έως και την Κυριακή των Βαΐων.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με την σκηνοθέτιδα Χρυσάνθη Κορνηλίου και τα υπόλοιπα μέλη του θιάσου; Τι αποκομίσατε από όλο αυτό το αμοιβαίο πάρε-δώσε;

Ε.Χ.: Η συνεργασία μου με τη σκηνοθέτιδα της παράστασης κ. Χρυσάνθη Κορνηλίου ήταν εξαιρετική!΄Εμαθα πάρα πολλά κοντά της. Ας μην ξεχνάμε πως οι πρόβες μας ήταν εντατικές. Διήρκησαν τέσσερις μήνες πριν την Πανδημία (όπου και μετά ανέβηκε η παράσταση μας για δύο μόνο ημέρες γιατί μετά κατέβηκε λόγω Πανδημίας) και δύο μήνες μετά τη λήξη των αυστηρών μέτρων της Πανδημίας οπότε και ανέβηκε για δεύτερη φορά οριστικά στις 23 Ιανουαρίου του 2022. Είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος με πάμπολλες γνώσεις στην τέχνη της υποκριτικής και όχι μόνο…διαθέτει τεράστια υπομονή και έχει τον πλέον κατάλληλο τρόπο να διδάξει στον ηθοποιό αυτό που απαιτεί ο κάθε ρόλος.΄Ολοι οι συνάδελφοι είναι εξαιρετικοί. Οι σχέσεις μας είναι φιλικές και ανθρώπινες με πολύ χιούμορ και με πολλή αγάπη!

Σχετικά με την ιδέα του Φάουστ…στη σημερινή εποχή τι πιστεύετε ότι ο άνθρωπος γενικά έχει “πουλήσει” και σε ποιους βωμούς;

Ε.Χ.: Κατά τη γνώμη μου ο σύγχρονος άνθρωπος έχει παντελώς αλλοτριωθεί. Η ζωή του έχει γίνει μονότονη και ολότελα πεζή. Στην προσπάθειά του να ανταπεξέλθει στις οικονομικές απαιτήσεις της καθημερινότητάς του το συνηθισμένο του δρομολόγιο είναι σπίτι – δουλειά και δουλειά – σπίτι. Οι ώρες για ξεκούραση και διασκέδαση είναι ελάχιστες. Η επικοινωνία με τον συνάνθρωπο, τον φίλο, το συγγενή σχεδόν ανύπαρκτη.΄Οποια διαπροσωπική σχέση κι αν συνάπτει ο σύγχρονος άνθρωπος αποσκοπεί πάντα κάπου.΄Εχασε τον αυθορμητισμό του και την ανθρωπιά του. Έγινε υπέρμετρα εγωιστής και φίλαυτος. Η ιδιοτέλεια κυριαρχεί στις σχέσεις του.΄Εγινε σκληρός χωρίς ευαισθησίες και ανθρωπιά. Δεν ενδιαφέρεται για τον διπλανό του. Αδιαφορεί για τον πόνο και τη δυστυχία του συνανθρώπου του. Προχθές περπατούσα στην οδό Σταδίου στο κέντρο και μια γυναίκα στραβοπάτησε κι έπεσε κάτω στο πεζοδρόμιο. Μόνο ένας άνδρας ενδιαφέρθηκε να την βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τραγική η αδιαφορία του σύγχρονου ανθρώπου για τον συνάνθρωπό του. Με ενοχλεί πολύ αυτή η εγωιστική και απάνθρωπη συμπεριφορά. Από την άλλη με ενοχλεί το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι στο βωμό του κέρδους ή της προσωπικής τους προβολής και αναγνώρισης θυσιάζουν την αξιοπρέπειά τους πουλώντας τον ίδιο τους τον εαυτό και τις αξίες τους. Είναι ωραίο να προοδεύει κάποιος είτε επιστήμονας είναι αυτός είτε καλλιτέχνης είτε ένας απλός εργάτης βαδίζοντας σταθερά και με μικρά βήματα. Αν καταφέρει να φτάσει ν΄αγγίξει το όνειρό του θα πρέπει με θεμιτά μέσα να το πετύχει. «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» δεν με ενδιέφερε ποτέ ως τώρα κι ελπίζω να καταφέρω να σταθώ ως το τέλος της ζωής μου μακριά από τη ρήση αυτή.

Η ποίηση και η μουσική στη ζωή σας και γενικά στη ζωή των ανθρώπων. Ποια πιστεύετε ότι είναι η θέση τους; Τι προσφέρουν και τι δύναμη έχουν;

Ε.Χ.: Ο αρχαίος έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης έχει πει για την ποίηση: «Η ποίηση είναι πιο φιλοσοφική και πιο σπουδαία από την ιστορία, επειδή η ποίηση μιλάει περισσότερο για το όλον ενώ η ιστορία για το συγκεκριμένο». Ο Αμερικανός ποιητής Robert Frost έχει αναφέρει για την ποίηση: «ποίηση είναι όταν ένα συναίσθημα έχει βρει τη σκέψη του και η σκέψη έχει βρει τις λέξεις». Ο Αμερικανός συγγραφέας Χένρυ Μίλλερ έχει πει για τη μουσική: «Η μουσική είναι το ανοιχτήρι της ψυχής». Συμφωνώ απόλυτα με τις παραπάνω ρήσεις. Τόσο η ποίηση όσο και η μουσική έχουν τεράστια επίδραση στη ζωή του κάθε ανθρώπου όπως και στη δική μου ζωή. Ο άνθρωπος έχει διαχρονικά την ανάγκη να ακουμπήσει στην ποίηση. Να αφουγκραστεί τα μηνύματά της, να παρηγορηθεί στις δυσκολίες του, να πάρει δύναμη να συνεχίσει τη ζωή του, να μάθει ό,τι δεν γνώρισε μέσα από τις εμπειρίες της δικής του ζωής, να πλουτίσει γενικά τον ψυχικό του κόσμο. Από την άλλη, η μουσική για μένα είναι ένα βάλσαμο για την ψυχή του ανθρώπου. Τη γαληνεύει, την ταξιδεύει, τη συντροφεύει στη χαρά και τη λύπη της. Ο Αμερικανός ποιητής Ezra Pound έχει αναφέρει: «Ποιητές που δεν τους ενδιαφέρει η μουσική είναι ή γίνονται κακοί ποιητές».

Μιλήστε μας, αν θέλετε, για την παρουσία της ποίησης στη ζωή σας, για το τι συμβολίζει για εσάς και για το εν γένει ποιητικό σας έργο.

Ε.Χ.: Για μένα ποίηση είναι να μπορείς να εκφράσεις τις σκέψεις, τις ιδέες και τα συναισθήματά σου με ένα λακωνικό και περιεκτικό τρόπο. Να επιλέξεις τις κατάλληλες λέξεις ώστε να καταφέρεις να μεταφέρεις στον αναγνώστη το μήνυμα που θέλεις ώστε να τον προβληματίσεις και ίσως κάποιες φορές έμμεσα να τον διδάξεις. Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη η ρήση του μεγάλου ΄Ελληνα ποιητή και Νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη: «Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε;». 

Ο ιδρυτής του Θεάτρου Τέχνης ο Κάρολος Κουν έχει πει: «Η αφετηρία και η βάση του θεάτρου όπως και κάθε μορφής τέχνης είναι η ποίηση και η μαγεία. Αν λείψουν αυτά δεν υπάρχει θέατρο». Κι εγώ επειδή λατρεύω το θέατρο, πώς θα μπορούσα να μην λατρέψω και την ποίηση και το αντίστροφο; Έχω εκδώσει την Α΄ ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Γλυκόπικρες νότες», το έτος 2014 από τις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ αλλά και το πρώτο παιδικό μου παραμύθι με τίτλο «Μαθήματα στο δάσος» το 2016 πάλι από τις εκδόσεις ΙΩΛΚΟΣ. Το έτος 2020 από τις εκδόθηκε η Β΄ ποιητική μου συλλογή με τίτλο «Ταξίδι συναισθημάτων» από τις εκδόσεις ΟΤΑΝ. Η παρουσίαση του τελευταίου μου βιβλίου έγινε στον ιστορικό «Μαγεμένο αυλό» που από το 1961 τίμησαν επανειλημμένα με την παρουσία τους σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Νίκος Γκάτσος, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Δημήτρης Χόρν, ο Μάνος Κατράκης, ο Αλέξης Μινωτής, η Τζένη Καρέζη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, η Άννα  Φόνσου κ.α . Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε κάνει το «Μαγεμένο Αυλό» δεύτερο σπίτι του. Mίλησαν για το βιβλίο μου: ο κ. Κώστας Καρούσος, ο Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, λογοτέχνης και κριτικός, ο Δρ. Κωνσταντίνος Μπούρας, ποιητής και κριτικός, και ο δημοσιογράφος στη ραδιοφωνία της ΕΡΤ ο κ. Γιάννης Παπουτσάκης. Διάβασαν ποιήματά μου οι ηθοποιοί: η Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού της Περιφέρειας Αττικής κ. Μαίρη Βιδάλη και η κ. Γεωργία Ζώη. Τραγούδησαν: ο Γιάννης Πετρόπουλος, η Νάντια Καραγιάννη, η Γεωργία Ζώη, η Ελένη Ασημακοπούλου και η Στέλλα Καρύδα ενώ  στα πλήκτρα ήταν ο Μαέστρος Νίκος Πλάτανος. Ο νεαρός συνθέτης Βασίλης Κανελλόπουλος έπαιξε δικές του δημιουργίες με την κιθάρα του.

Με ποιον ακριβώς τρόπο ανακαλύψατε την αγάπη σας για το θέατρο; Περιγράψτε μου την παρθενική σας παράσταση και το πώς νιώσατε τα τελευταία λεπτά πριν βγείτε για πρώτη φορά στη σκηνή.

Ε.Χ.: ΄Ηταν κρυφή μου επιθυμία να γίνω ηθοποιός! Μικρό κοριτσάκι έβλεπα τις ελληνικές ταινίες στην τηλεόραση και τρελαινόμουν. Λάτρευα την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Δεν έχανα ούτε μία της ταινία. Παρακαλούσα τη μητέρα μου να πάμε να τη δούμε στο θέατρο. Δεν έχασα ούτε μία θεατρική της παράσταση. Αυτό το μπρίο που είχε, αυτή η έντονη έμφυτη θηλυκότητα και τσαχπινιά με ενθουσίαζε και με γέμιζε με απίστευτη ζωντάνια. Και η Καρέζη φυσικά μου άρεσε γιατί είχε μια αλλιώτικη παρουσία και φινέτσα στον κινηματογράφο. ΄Όμως ο πατέρας μου, ούσα μοναχοκόρη, δεν με άφηνε να ακολουθήσω το όνειρό μου. Σπούδασα λοιπόν ελληνική φιλολογία και δίδαξα αρχαία ελληνικά και νεοελληνική γλώσσα σε φροντιστήρια μέσης εκπαίδευσης. Στη συνέχεια σπούδασα δημοσιογραφία και ασχολήθηκα ενεργά γράφοντας συνεντεύξεις ηθοποιών και τραγουδιστών σε εφημερίδες και περιοδικά. Με αυτό τον τρόπο κατάφερα να προσεγγίσω περισσότερο το όνειρό μου. Και κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο να ακούω τους διάφορους ηθοποιούς να μιλάνε για τις θεατρικές παραστάσεις που οι ίδιοι έπαιζαν και για τους ρόλους τους. Είπα στον εαυτό μου: ήρθε και η δική σου στιγμή να ανέβεις στο σανίδι. Σπούδασα τρία χρόνια στο Θέατρο των Αλλαγών παρακολουθώντας και τα 60 σεμινάρια με αξιόλογους ηθοποιούς όπως με τον κ. Τσολακίδη, τον κ. Αθερίδη, την κ. Χατζοπούλου, τον κ. Καταλειφό, τον κ. Κακούρη και άλλους. Δεν έλεγα τα πρώτα δύο χρόνια σε κανέναν ότι παρακολουθούσα μαθήματα υποκριτικής. Δεν ήμουν σίγουρη ότι θα τα κατάφερνα.΄Ωσπου τελικά ένιωσα απόλυτα σίγουρη με τον εαυτό μου ότι θα μπορούσα να υπηρετήσω με συνέπεια το θέατρο. Και τότε καλούσα φίλους στη σχολή μου κάθε φορά που παίζαμε κάποιο έργο ως θεατρική ομάδα. Και ξαφνικά μου έκανε πρόταση ο ηθοποιός Γιάννης Δρίτσας να παίξω στον «Πειρασμό» του Γρ. Ξενόπουλου, μια θεατρική παράσταση που ο ίδιος θα σκηνοθετούσε. Ενθουσιάστηκα γιατί έπαιζαν γνωστοί και καταξιωμένοι ηθοποιοί όπως ο Περικλής Αλμπάνης, η Μαριάννα Λαγουρού, ο Γιώργος Ζώης, η Κατερίνα Δημητρόγλου κ.α. Τον Γιάννη Δρίτσα τον γνώρισα από τη δημοσιογραφία. Του πήρα συνέντευξη και έτσι αναπτύχθηκε μια ουσιαστική φιλική σχέση ανάμεσά μας. Έτσι του εκμυστηρεύτηκα το όνειρό μου να γίνω ηθοποιός. Κι εκείνος μου έδωσε την ευκαιρία και τον ευχαριστώ πολύ γι΄αυτό! Σε αυτή την πρώτη μου θεατρική παράσταση δεν ένιωσα φόβο ή ανασφάλεια πως δεν θα καταφέρω να παίξω καλά. Ανέβηκα στη σκηνή με θάρρος κι αυτοπεποίθηση. Βέβαια από μέσα μου μετρούσα και υπολόγιζα ξανά και ξανά τις κινήσεις μου, τα λόγια μου. Οι συμβουλές του σκηνοθέτη Γ.Δρίτσα ηχούσαν στα αυτιά μου διαρκώς! Πιστεύω πως αν ο ηθοποιός νιώσει φόβο πάνω στη σκηνή το σανίδι θα τον καταπιεί.

Τι νέο μας ετοιμάζετε ενόψει της νέας ανοιξιάτικης και καλοκαιρινής σεζόν;

Ε.Χ.: ΄Εχω κάποιες προτάσεις για θεατρικές παραστάσεις αλλά δε μπορώ ακόμη να μιλήσω γι αυτές. Είμαστε σε συζητήσεις. Το σίγουρο είναι ότι θα εκδώσω την Γ΄ Ποιητική μου συλλογή από τις εκδόσεις «ΟΤΑΝ» και το Β΄παιδικό μου παραμύθι από τις εκδόσεις Σιδέρη με τίτλο «Το Καραμελένιο νησί».

Και για το τέλος, μια ευχή η οποία θα μπορεί να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο! 

Ε.Χ.: Η μαγική λέξη για όλο τον κόσμο είναι μία κατά τη γνώμη μου «Η ΑΓΑΠΗ». Εύχομαι να αντιληφθεί ο σύγχρονος άνθρωπος τη δύναμη της αγάπης και να την εφαρμόσει στην καθημερινότητά του! Πρέπει να τα βρει όμως πρώτα με τον εαυτό του και μετά θα μπορέσει να δώσει και στους γύρω του. Ας δώσει ό,τι μπορεί. Να δώσει όμως γιατί ο Θεός και το ίδιο το σύμπαν μας επιστρέφει πάντα ό,τι δίνουμε! Τότε μόνο θα μπορέσει να προχωρήσει δημιουργικά και ειρηνικά τόσο ως άτομο όσο και ως κοινωνία και ως οργανωμένο κράτος.

• About
• Latest Posts

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.

Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)

• “Τα πνεύματα του Χιλ Χάους”, σε σκηνοθεσία Ανδρονίκης Αβδελιώτη, στο “Αγγέλων Βήμα” - 14 Δεκεμβρίου 2024
• “Το Παλτό” του Νικολάϊ Γκόγκολ, σε σκηνοθεσία-διασκευή Θοδωρή Γκόγκου, στο θέατρο “Αργώ” - 6 Δεκεμβρίου 2024
• Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024