Νικόλας Λαμπάκης: Το να παίρνεις ένα κείμενο έτσι όπως είναι στο χαρτί και να το φαντάζεσαι, να το βλέπεις μπροστά σου με εικόνες, χρώματα, ήχους, κι όλο αυτό να παίρνει σάρκα και οστά πάνω στη σκηνή, το θεωρώ μία πολύ δημιουργική διαδικασία.
-Ας αρχίσουμε από την επιθυμία σου να γίνεις ηθοποιός και σκηνοθέτης. θέλεις να μας πεις δύο λόγια γι’ αυτό;
Νικόλας Λαμπάκης: Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το θέατρο στην ηλικία των 6 ετών, περίπου, όταν για πρώτη φορά πήγα σε ένα θεατρικό εργαστήρι. Λεγότανε Ίρις στην Σταυρούπολη. Ξεκίνησα κάνοντας κάποιους αυτοσχεδιασμούς , θεατρικό παιχνίδι, χορό και μέσα από αυτή την διαδικασία είχαμε επαφή με πολύ όμορφα κείμενα. Θυμάμαι ότι την πρώτη χρονιά που ήμουν στο εργαστήρι, κάναμε αυτοσχεδιασμούς πάνω στον “Μικρό πρίγκιπα” του Antoine de saint Exupery. Ήταν μια καταπληκτική εμπειρία. Tο ξεκίνησα σαν χόμπι κι έμεινα εκεί με την ίδια δασκάλα, την Μαρία Αλβανού, για μία δεκαετία. Έπειτα, συνέχισα στο θεατρικό εργαστήρι που ίδρυσαν, τις “Νεφέλες” στους Αμπελόκηπους. Συμμετείχα σε πάρα πολλές παραστάσεις ακόμη και τώρα που είμαι τελειόφοιτος Νομικής. Αποχώρησα από το εργαστήρι λόγω των υποχρεώσεων του λυκείου. Συνέχισα να ασχολούμαι με το θέατρο δημιουργώντας μία θεατρική ομάδα στο λύκειο, όπου ανέλαβα για πρώτη φορά , λόγω του ότι είχα μια σχετική εμπειρία τα προηγούμενα χρόνια, να σκηνοθετήσω εγώ, να κάνω, δηλαδή, την δουλειά που έκανε η δασκάλα μου. Μου άρεσε πάρα πολύ να παρακολουθώ την δουλειά της, την έβρισκα ιδιαίτερα δημιουργική.
-Έπειτα παρακολούθησες κάποια μαθήματα; Φοιτάς σε κάποια σχολή παράλληλα με τα έργα σου;
Νικόλας: Τώρα που είμαι τελειόφοιτος Νομικής είμαι σε μία θεατρική ομάδα, “Θεατρική ομάδα Εξαιρέσεις”, όπου ξεκίνησα πάλι ως ερασιτέχνης ηθοποιός και ήρθε η ώρα, εφόσον η σκηνοθέτης αποχώρησε, να αναλάβω εγώ αυτό το κομμάτι, διότι το βρίσκω εξαιρετικά δημιουργικό. Το να παίρνεις ένα κείμενο έτσι όπως είναι στο χαρτί και να το φαντάζεσαι, να το βλέπεις μπροστά σου με εικόνες, χρώματα, ήχους, κι όλο αυτό να παίρνει σάρκα και οστά πάνω στη σκηνή, το θεωρώ μία πολύ δημιουργική διαδικασία. Θα έλεγα ότι αυτό μου αρέσει πάρα πολύ.
-Μέσα απ’ τη μέχρι τώρα εμπειρία σου, τί συμβουλή θα έδινες σε ένα νέο παιδί που βαδίζει στα πρώτα βήματα της υποκριτικής;
Νικόλας: Νομίζω ότι δεν θα είχα κάποια συμβουλή να δώσω. Γενικά σαν άνθρωπος δε δίνω συμβουλές… αστειεύομαι… Είμαι μόλις 23ων ετών κι αναζητώ στον χώρο, ως ερασιτέχνης, τί ακριβώς θέλω να κάνω. Τώρα που τελειώνω τις σπουδές μου, θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό, κυρίως να εκπαιδευτώ έτι περισσότερο πιο σοβαρά, είτε σε κάποιο πανεπιστημιακό ίδρυμα, είτε σε δραματική σχολή, να αποκτήσω περισσότερες γνώσεις, να έχω μεγαλύτερη τριβή και εμπειρία με αυτό το αντικείμενο. Άρα νομίζω πως δεν έχω συμβουλές, εγώ χρειάζομαι συμβουλές από ανθρώπους έμπειρους.
-Ας αλλάξουμε πλεύση. Είσαι μέλος σε μία θεατρική ομάδα, τις “Εξαιρέσεις”. Θα ήθελα να μας πεις λίγα πράγματα, αρχικά, για την ομάδα. Πώς γεννήθηκε η ιδέα και το όνομα;
Νικόλας: Η ομάδα ιδρύθηκε τον Σεπτέμβριο του 2013 από κάποιους ασκούμενους δικηγόρους της Θεσσαλονίκης που είχαν το μεράκι να φτιάξουν μία θεατρική ομάδα. Έτσι ως φοιτητής νομικής πήγα εκεί. Ξεκινήσαμε δηλαδή, αποκλειστικά ασκούμενοι δικηγόροι και φοιτητές νομικής αυτή την ομάδα υπό την αιγίδα της ένωσης νέων και ασκούμενων δικηγόρων Θεσσαλονίκης, της ΕΑΝΔιΘ. Με κάποια μετέπειτα βοήθεια από τον δικηγορικό σύλλογο Θεσσαλονίκης ανέβηκε η πρώτη παράσταση “Η ώρα είναι 10 και νεκρή”, βασισμένο στο έργο της Agatha Christie “10 μικροί Νέγροι”. Δώσαμε 2 παραστάσεις στο Βαφοπούλειο τον Οκτώβριο του 2014 κι έπειτα η ομάδα συνέχισε με αμιγώς γυναικείο σχήμα την επόμενη χρονιά με τις “Ανθισμένες μανόλιες” του Robert Harling για 3 παραστάσεις στο Βαφοπούλειο θέατρο το Οκτώβριο και Νοέμβριο του 2015. Τότε η ομάδα ξέφυγε από το πλαίσιο που οι συμμετέχοντες ήταν μ
όνο άτομα που ασχολούνταν με τη νομική, δικηγόροι, ασκούμενοι, φοιτητές και άνοιξε προς άλλους νέους ανθρώπους, που ενδιαφέρονται να ασχοληθούν ερασιτεχνικά με το θέατρο και πήρε το όνομα “εξαιρέσεις”. Έπειτα, κάναμε 4 παραστάσεις τον Μάιο και Ιούνιο του 2016 στο Βαφοπούλειο και στο θέατρο Αλέξανδρος με το “Εσύ και τα σύννεφα σου” του Eric Westphal σε δική μου σκηνοθεσία και παράλληλα την ίδια άνοιξη ανεβάσαμε στο πατάρι ενός μπαρ στα λαδάδικα στη Μυσιρλού μια διασκευή στις “Εκκλησιάζουσες” του Αριστοφάνη. Εκεί κάναμε ένα μικρό happening και η ομάδα άνοιξε ακόμη περισσότερο. Πέρυσι η ομάδα αριθμούσε τουλάχιστον 15 μέλη σε ηθοποιούς, όπου ανεβάσαμε την “Τρελή του Σαγιό” του Jean Giraudoux, σε δική μου μετάφραση και σκηνοθεσία για 2 παραστάσεις τον Απρίλιο του 2017 στο θέατρο Αλέξανδρος και παράλληλα πάλι είχαμε κάνει για τις απόκριες σε έντεχνο μπαρ το “Once upon a crime”. Ήταν stand up comedy. Ένα δρώμενο αστυνομικό που το επιμελήθηκαν δυο παιδιά και τώρα συνεχίζουμε. Ξεκινήσαμε από το καλοκαίρι να δουλεύουμε ένα κείμενο και θα ανεβάσουμε μια παράσταση με τίτλο “Ταξίδι στο Βόρειο Πόλο” που είναι βασισμένο στο έργο του Ευγένιου Τριβιζά “Ο Χιονάνθρωπος και το κορίτσι”.
-Υπάρχει συνεργασία μέσα σε αυτή; Είστε δεμένοι;
Νικόλας: Υπάρχει συνεργασία στην ομάδα από τα περισσότερα μέλη, αν και είναι πολύ δύσκολο, γιατί είμαστε ερασιτέχνες και το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας το περνάμε με άλλες ασχολίες, διότι όλοι σχεδόν είμαστε εργαζόμενοι. Δεν διαθέτουν όλοι τον ίδιο χρόνο και ίδια εμπειρία, ώστε να καταλάβουν πόσοι άνθρωποι πρέπει να εργαστούν από πίσω για να στηθεί μία παράσταση. Γι΄αυτό το λόγο όσα παιδιά έχουν μεγαλύτερη εμπειρία και ίσως και καλύτερη αντίληψη, συνεργάζονται περισσότερο και βάζουν πλάτη για να ανέβει κάθε φορά η παράσταση. Ωστόσο υπάρχει ένα καλό κλίμα, διότι ο καθένας κάτι παίρνει από αυτή τη συνεργασία. Δεν μπορούμε να απαιτούμε εφόσον είναι ερασιτεχνικό επίπεδο να έχουν όλοι την ίδια αγάπη και μεράκι για το θέατρο αλλά το καλό είναι ότι υπάρχει ένας πυρήνας ανθρώπων που το αγαπούν πολύ και έχουν ένα όραμα. Με αυτούς συνεργαζόμαστε άψογα.
– Όσον αφορά την ομάδα σας, τί πλεονεκτήματα πιστεύεις ότι διαθέτετε για να έρθει κάποιος να παρακολουθήσει μία δική σας παράσταση;
Νικόλας: Διαλέγουμε κείμενα που έχουν ενδιαφέρον και όχι εύκολα κείμενα ή λαϊκές κωμωδίες όπως οι περισσότερες ομάδες. Θέλουμε να ερχόμαστε σε επαφή με δύσκολα κείμενα, διότι αν και ερασιτέχνες, στη δουλειά μας δεν υπάρχει κανένας ερασιτεχνισμός. Δε στήνουμε ούτε πρόχειρα σκηνικά ή κοστούμια. Όταν κάνουμε πρόβες τα παιδιά δουλεύουν το σώμα τους με μια κοπέλα απ΄την ομάδα που είναι χρόνια χορεύτρια και ένα παιδί επίσης, λόγω εμπειρίας, μας κάνει κάποιες ασκήσεις σχετικά με την εκφορά του λόγου και την ορθοφωνία. Δουλεύουμε πάντα σαν να επρόκειτο να ανεβάσουμε μία επαγγελματική παραγωγή. Εργαζόμαστε με τέτοιες προδιαγραφές, διότι πιστεύουμε πως ανεξάρτητα εάν παίζουμε με εισιτήριο ή όχι, σεβόμαστε απόλυτα τον χρόνο του ανθρώπου που θα έρθει να παρακολουθήσει κι έχουμε κάτι να του πούμε.
Περνάμε σε έναν από τους ηθοποιούς της ομάδας “Εξαιρέσεις”.
Συνεχίζεται η συνέντευξη με τον Πάνο Μέγγουλη.
– Λοιπόν, αρχικά, θέλω να μου πεις λίγα πράγματα σχετικά με το θέατρο στη ζωή σου. Πώς σχετίζεται το θέατρο σε αυτή; Είχες από παιδί αυτό το όνειρο;
Πάνος Μέγγουλης: Ξεκίνησα θέατρο από 6 χρονών, μαζί με τον Νικόλα Λαμπάκη στο θέατρο Ίρις. Αρχικά με κάποιες παραστάσεις σε παιδικά τμήματα και έπειτα μεγαλώνοντας σε εφηβικά και στο τμήμα των ενηλίκων. Κάναμε πάρα πολλές παραστάσεις και κατέληξα κι εγώ, όπως ο Νικόλας, στο art academy “Νεφέλες” με την ίδια δασκάλα. Μεγαλώνοντας λάβαμε εμπειρίες και μάθαμε πολλά πράγματα, ειδικά μέσα απ’ τη συνεργασία μας με άλλα παιδιά αποκτώντας μεγάλες φιλίες.
-Είχες αποχή από το θέατρο αρκετά χρόνια. Πως ένιωθες; Σου έλειψε όλο αυτό;
Πάνος: Είχα αποχή 5-6 χρόνια από το θέατρο. Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές υπάρχουν λόγοι επιβίωσης που σε αναγκάζουν να παρατήσεις κάτι που αγαπάς. Βλέποντας ότι μου λείπει πολύ το θέατρο όλα αυτά τα χρόνια, ήρθε η στιγμή να επανέλθω και βέβαια η ώθηση ήρθε από τον Νικόλα που μου πρότεινε να μπω στην ομάδα των Εξαιρέσεων. Δέχτηκα εφόσον ήθελα πάρα πολύ να επιστρέψω και πάλι στο θέατρο και νομίζω πως άξιζε τον κόπο που απείχα κάποια χρόνια, διότι κατάλαβα πόσο πολύ μου λείπει κάτι.
-Εργάζεσαι και επαγγελματικά στον θεατρικό χώρο; Ίσως με κάποια άλλη ομάδα είτε ατομικά;
Πάνος: Πλέον εργάζομαι και επαγγελματικά σε αυτό τον χώρο. Παίζω σε παιδικές σκηνές όπου πηγαίνουμε σε σχολεία (δημοτικά και νηπιαγωγεία) πραγματοποιώντας κάποιες παραστάσεις. Αυτό για μένα είναι ιδιαίτερη τιμή διότι έπαιζα και στο παρελθόν και μου έδωσε την ίδια χαρά όπως τότε.
– Ας μιλήσουμε, τώρα, για την παράσταση που ετοιμάζετε με τις “Εξαιρέσεις”. Θα ήθελες να μας παρουσιάσεις το έργο;
Πάνος: Το έργο ονομάζεται “Ταξίδι στο Βόρειο Πόλο” και βασίζεται στο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά “Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι”. Και αυτό είναι μία παιδική σκηνή. Το έργο παρουσιάζει ένα μικρό κορίτσι, την Μαριάννα που φτιάχνει μαζί με τα αδέρφια της έναν χιονάνθρωπο και του ζητάει να μη λιώσει ποτέ. Έτσι, λοιπόν, ο χιονάνθρωπος αποφασίζει να τηρήσει την υπόσχεση που έδωσε στη Μαριάννα και ταξιδεύει προς τον Βόρειο Πόλο περνώντας από διάφορες χώρες και από πολλές περιπέτειες, περιπέτειες που καλό θα ήταν να μας επισκεφθείτε στο θέατρο να τις δείτε και εν τέλει να δούμε όλοι μαζί εάν κατάφερε να εκπληρώσει την επιθυμία της Μαριάννας και να τηρήσει την υπόσχεσή του.
– Μέσα απ’ τη δική σου ματιά, θεωρείς πως με αυτή την παράσταση, τα παιδιά θα λάβουν κάποιο δίδαγμα;
Πάνος: Τα παιδιά μέσα απ’ την παράσταση λαμβάνουν σημαντικά διδάγματα, όπως είναι η ελπίδα. Πάντα υπάρχει ελπίδα για την επίτευξη των στόχων και των ονείρων του καθενός και επιπλέον, το έργο διδάσκει την υπομονή και την επιμονή, διότι πάντα χρειάζεται να εργαστείς σκληρά για να πετύχεις αυτό που πραγματικά επιθυμείς. Θεωρώ πως πάντα υπάρχουν τρικυμίες μα στο τέλος με πίστη όλα έρχονται θετικά.
-Μπορούν τα παιδιά να ταυτιστούν με κάποιο ρόλο του έργου;
Πάνος: Τα παιδιά ταυτίζονται πολλές φορές με ρόλους έργων, διότι κάθε ρόλος είναι ένας ολοκληρωμένος χαρακτήρας που έχει και αδυναμίες, όπως κάθε παιδί, όνειρα, αλλά και κάποιες ιδιαίτερες δυνατότητες. Εξαρτάται με τον τρόπο που ένας ηθοποιός θα εξωτερικεύσει τον ρόλο του έτσι ώστε να λάβουν τα παιδιά σαφέστατα μηνύματα. Έτσι ταυτίζονται.
-Θεωρείς ότι είναι πιο δύσκολο να έχεις ως κοινό, παιδιά; Είναι πιο απαιτητικά από τους μεγάλους;
Πάνος: Κάθε κοινό διαθέτει την δική του κλίμακα απαιτητικότητας. Τα παιδιά ως κοινό έχουν κάτι ιδιαίτερο, είναι κοινό που δεν ξεγελιέται, καταλαβαίνουν τα πάντα, ειδικά αν κάτι είναι προσποιητό ή ψεύτικο. Επομένως είναι από τα δυσκολότερα κοινά.
Και τώρα, θα ήθελα να μου απαντάται από κοινού.
– Τι μας μαθαίνει γενικά το θέατρο;
Πάνος: Το θέατρο μας μαθαίνει τα πάντα, διότι συνδυάζει μουσική, φωνητική, τραγούδι, ζωγραφική, ήχο, φωτισμό, κίνηση και χορό. Κατ΄εμέ, είναι συνδυασμός πολλών τεχνών σε μία. Επομένως, κάποιος που θα παρακολουθήσει μία παράσταση, περιέχοντας όλα αυτά, θα λάβει γνώσεις για τον χώρο που διαδραματίζεται ένα γεγονός και τους λόγους που διαδραματίζεται. Ανάλογα, βέβαια, με το έργο που παρουσιάζεται, το θέατρο δίνει γνώσεις μα ποτέ δε παίρνει, είναι σαν σφουγγάρι που μαζεύει.
Πάνος Μέγγουλης: Το θέατρο δίνει γνώσεις μα ποτέ δε παίρνει, είναι σαν σφουγγάρι που μαζεύει.
Νικόλας: Πράγματι, όπως σωστά είπε ο Παναγιώτης, το θέατρο εμπεριέχει τις άλλες τέχνες, απαιτεί, δηλαδή, την συνεργασία άλλων τεχνών. Αυτό διδάσκει το θέατρο και είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να δημιουργηθεί μια παράσταση. Στο κοινό ξυπνάει όλες τις αισθήσεις, δηλαδή, απευθύνεται και στη λογική του ανθρώπου μέσα από τον λόγο αλλά και δίνει οπτικοακουστικά ερεθίσματα. Μεταδίδει μηνύματα, χρησιμοποιώντας ένα μεγάλο πλαίσιο λογικής και συναισθήματος.
-Έχετε κάποια σχέδια για το μέλλον με ή χωρίς την ομάδα, ο καθένας;
Νικόλας: Σίγουρα θα ήθελα η ομάδα να παραμείνει ως έχει, ανεβάζοντας κι άλλα έργα, μα αυτό είναι δύσκολο, διότι μία ομάδα ερασιτεχνική έχει μεν το προνόμιο της άνθησης όσο τα μέλη, συνδυάζοντας τις δραστηριότητές τους, τις επιθυμίες και τις ζωές τους, βρίσκονται σε κοινό χώρο με κοινό χρόνο, αλλά είμαστε άνθρωποι με διαφορετικά όνειρα που βαδίζουμε σε διαφορετικές ηλικίες. Εγώ προσωπικά, τελειώνοντας τη Νομική σκέφτομαι πολύ σοβαρά να κάνω κάποιο βήμα στο εξωτερικό, οπότε είναι μία πρόκληση να δούμε όλοι αν η ομάδα εξελιχθεί και κάποια μέρα συνεργαστούμε ως επαγγελματίες με άλλους όρους. Τότε πραγματικά ένας πυρήνας της ομάδας θα έχει εξελιχθεί ουσιαστικά.
Πάνος: Αν έχεις όνειρα για το θέατρο, έχεις και σχέδια. Επειδή το θέατρο είναι κάτι ομαδικό, εξαρτάται από την ομάδα και από τον προσωπικό χρόνο που διαθέτουν τα μέλη. Προσωπικός μου στόχος είναι η συνέχιση του θεάτρου, είτε επαγγελματικά είτε όχι. Θεωρώ πως έναν σωστό ηθοποιό δεν τον διαχωρίζουν οι ταμπέλες τύπου “επαγγελματίας” ή “ερασιτέχνης”. Αν του αρέσει αυτό που υλοποιεί, είναι ηθοποιός και θα πετύχει πολλά από αυτά που αγαπάει. Ευελπιστώ είτε επαγγελματικά είτε με την ομάδα των “Εξαιρέσεων” να συνεχίσω να είμαι ηθοποιός και θέλω πολύ κάποια μέρα να μπορέσουμε και με την ομάδα να υλοποιήσουμε κάτι επαγγελματικό.
-Και τώρα μια τελευταία αλλά κατ΄εμέ, μία πολλή σημαντική ερώτηση, τί σημαίνει, αρχικά, ηθοποιός και τί θέατρο για τον καθένα;
Πάνος: Θέατρο σημαίνει ζωή. Ότι γίνεται στο θέατρο πηγάζει απ’ τη ζωή, είτε είναι έντονα συναισθήματα όπως αγάπη, μίσος, ζήλια, απογοήτευση, είτε απλές σκέψεις. Όλα αυτά γεννιούνται απ’ τη ζωή, όπως και το θέατρο γεννάται απ’ τη ζωή.
Ηθοποιός είναι αυτός που υποδύεται κάποιον που έχει περάσει κάποια πράγματα, είναι, δηλαδή, ο αναπλαστής των ηθών που προσπαθεί να εξωτερικεύσει ένα έργο κάπου. Αυτό το κάπου είναι το θέατρο και θα περάσει τα μηνύματα που επιθυμεί μέσω αυτού. Κατ΄εμέ, είναι το πιο δύσκολο επάγγελμα κι όποιος καταφέρνει να αντεπεξέλθει μέσα σε όλα αυτά είναι ένας ολοκληρωμένος ηθοποιός.
Πάνος Μέγγουλης: Ηθοποιός είναι ο αναπλαστής των ηθών που προσπαθεί να εξωτερικεύσει ένα έργο στο θέατρο και να περάσει τα μηνύματα που επιθυμεί μέσω αυτού.
Νικόλας: Αρχικά, θα ήθελα να πω πως ορισμένες φορές γίνεται λάθος με την έννοια του ηθοποιού, διότι πιστεύουν πως ο ηθοποιός είναι αυτός που ποιεί ήθος, το ήθος όμως όπως έχει επικρατήσει στις μέρες μας, με την επίδειξη ορισμένων αρετών. Ενώ στην πραγματικότητα το ήθος έχει την έννοια του χαρακτήρα, άρα ο ηθοποιός είναι αυτός που μπορεί να πλάσει έναν χαρακτήρα.
Το θέατρο είναι η τέχνη της συνεργασίας των υπόλοιπων τεχνών, όπως προείπα, που καλεί τον ηθοποιό και το κοινό, που είναι απαραίτητο, να είναι παρόντες σε κάτι ενεργό και ζωντανό με όλες τους τις αισθήσεις παρούσες. Όλοι αυτοί αποτελούν το θέατρο.
Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας κι εύχομαι πολλές επιτυχίες.
Μαρία Καραβασίλη
Καμία κριτική