Παρακολουθήσαμε την “Αλτσίνα”,σε σκηνοθεσία και μουσική διεύθυνση Γιώργου Πέτρου, στο Ηρώδειο

Βρεθήκαμε στο Ηρώδειο για να παρακολουθήσουμε την όπερα “Αλτσίνα”, σε σκηνοθεσία και μουσική διεύθυνση Γιώργου Πέτρου

Βρεθήκαμε στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού για να παρακολουθήσουμε την όπερα του Χέντελ, “Αλτσίνα”, σε σκηνοθεσία και μουσική διεύθυνση Γιώργου Πέτρου. Σε λιμπρέτο βασισμένο στο “L’isola di Alcina” (1728) του Riccardo Broschi, οι “Μουσικοί της Καμεράτας” και ο Γιώργος Πέτρου επέστρεψαν στο Φεστιβάλ Αθηνών με μια όπερα του 18ου αιώνα και μάγεψαν το κοινό το οποίο κυριολεκτικά αποθέωσε ερμηνευτές και μουσικούς.
Μια όπερα με μοντέρνες προσθήκες, εξαιρετικές φωνές και υπέροχη μουσική, στον πιο ιστορικά φορτισμένο χώρο, με θέα τη φωτισμένη Ακρόπολη, μεταφέρει τον θεατή σε ένα κλίμα ανάμειξης πολλών ειδών μαγείας. Η αρχαία ιστορία, η μπαρόκ μουσική, οι αγγελικές μελωδίες των ερμηνευτών, η ορχήστρα με τα τόσο όμορφα και ταυτόχρονα ξεχωριστά μουσικά όργανα (Κοντραμπάσο, φλογέρα, μπαρόκ κιθάρα, θεόρβη, τσέμπαλο), οδηγούν σε έναν άλλο κόσμο γεμάτο με νότες, χρώματα και ήχους, όπου όλα είναι δυνατά…στον κόσμο της Αλτσίνα. Ένας κόσμος ο οποίος όπως ακριβώς και η τέχνη, κατακτά μυαλό και καρδιά και κανείς δεν μπορεί να αποδράσει από αυτόν γιατί απλά δε θέλει. Τα φώτα χαμηλώνουν, η σκηνή φωτίζεται με υποβλητικά χρώματα και καπνό, και ένα ταξίδι στη χώρα της μουσικής σαγήνης ξεκινάει για όλους εμάς…

Υπόθεση

Σε ένα πανέμορφο, μαγικό νησί, η οικοδέσποινα Αλτσίνα μεταμορφώνει όσους άντρες ναυαγήσουν στο νησί της σε ζώα, αφού πρώτα τους κάνει εραστές της. Στο πρόσωπο όμως του ιππότη Ρουτζιέρο ανακαλύπτει τον αληθινό έρωτα. Σύντομα, όμως, η αγαπημένη του Ρουτζιέρο, η Μπραντομάντε, μαζί με τον δάσκαλο του Ρουτζιέρο, Μελίσσο, φτάνει στο νησί αποφασισμένη να σώσει τον σύντροφό της από τα δίχτυα της μάγισσας. Θα μπορέσει η δύναμη της αγάπης να νικήσει τη δύναμη της μαγείας; Τι θα συμβεί τελικά όταν η Αλτσίνα κληθεί να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα των επιλογών της;

Κριτική

Η όπερα “Αλτσίνα” πρωτοπαρουσιάστηκε με τεράστια επιτυχία στο Λονδίνο το 1735, όταν ο Χέντελ ήταν στο απόγειο της δόξας του. Η τεράστια απήχησή της, την έκανε μια από τις πιο δημοφιλείς όπερες ανά τους αιώνες, φέρνοντάς την στις σκηνές των μεγαλύτερων θεάτρων του κόσμου και καθιστώντας την ένα κλασικό διαμάντι της Μπαρόκ εποχής.
Ο κόσμος της Αλτσίνα, έτσι όπως παρουσιάζεται μέσα από τη σύλληψη του Γιώργου Πέτρου, είναι ένας διττός κόσμος που ζει και κινείται στους ρυθμούς του 18ου αι. οι οποίοι παντρεύονται ιδιαίτερα επιτυχημένα με τη σύγχρονη εποχή. Οι χρονικοί διαχωρισμοί χάνουν θα έλεγε κανείς τη σημασία τους (όχι όμως την αξία τους), μια και δύο κόσμοι και εποχές συναντιούνται, αναμειγνύονται, και στο τέλος συγκρούονται δημιουργώντας μια ιστορία με στοιχεία ρομαντικά και τραγικά μαζί.
Σαφής η ομοιότητα της Αλτσίνα με την Κίρκη, μοιάζει να συγκεντρώνει στο νησί της άντρες και να τους μετατρέπει σε άβουλες μαριονέτες του ερωτικού πάθους, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να καλύψει πιθανόν δικά της κενά και ελλείψεις. Και αν όλα επιφανειακά δείχνουν ονειρικά και ιδανικά, κάτω από την επιφάνεια, ελλοχεύουν βουβά τέρατα. Η Αλτσίνα είναι πάνω απ’ όλα μια μάγισσα…

Η αλήθεια όμως πάντοτε έρχεται στο προσκήνιο και όταν οι μάσκες πέσουν, τότε παίζεται το μεγαλύτερο δράμα. Σε κάθε περίπτωση, η χρήση του στοιχείου του παραμυθιού, η μεταμόρφωση του ανθρώπου σε ζώο, πάντοτε αποτελούσε πόλο έλξης και έμπνευσης σε όλους τους μεγάλους δημιουργούς. Το παραμύθι διατηρεί ως ουσία το αναλλοίωτο και αρχέγονο στοιχείο του παιχνιδιού και της παιδικότητας το οποίο υπήρχε μέσα στην ανθρώπινη ψυχή από τη γέννηση του κόσμου. Σε αυτό ακριβώς το “παιχνίδι”, βασίστηκε και ο σκηνοθέτης-μουσικός διευθυντής Γιώργος Πέτρου.
Ένας αρχιμουσικός που θεωρείται διεθνώς ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές της μουσικής του 18ου αι., έφερε μπροστά στα μάτια μας μια ζωντανή ορχήστρα με μοναδικά μπαρόκ μουσικά όργανα, έστησε πάνω στη σκηνή κορυφαίους ερμηνευτές και ερμηνεύτριες της όπερας, και καταργώντας τον χωροχρόνο, μας έβαλε όλους στη δική του μαγική καλλιτεχνική δίνη, μέσα από ένα έργο που θα μου μείνει αξέχαστο. Ήταν μια οπτική και ακουστική μαγεία, η οποία χειροκροτήθηκε ιδιαίτερα θερμά από όλους μας. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν έρχομαι “αντιμέτωπη” με τόσο μεγάλα ταλέντα και κερδίζω εντυπώσεις και αναμνήσεις που γνωρίζω ότι θα με συντροφεύουν για πάντα. Θερμά συγχαρητήρια και πολλά μπράβο για όλη αυτή την προσπάθειά του. Εύχομαι καλή συνέχεια στην τόσο επιτυχημένη του πορεία τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό, και πάντα να συνεχίσει να μας προσφέρει παρόμοια δείγματα της έμπνευσης και του αδιαμφισβήτητου ταλέντου του!

Αν κάτι λάμπρυνε τη βραδιά του Ιουλίου στο Ηρώδειο, ήταν αναμφισβήτητα οι υπέροχοι πρωταγωνιστές της όπερας, οι οποίοι στην κυριολεξία ταξίδεψαν το κοινό σε τόπους και χώρες που ανήκουν στον χώρο της μαγείας. Το διαμάντι, χωρίς καμία αμφιβολία της βραδιάς, ήταν η Μυρτώ Παπαθανασίου. Μια εκτυφλωτικά σαγηνευτική Αλτσίνα, η οποία με γλαφυρότητα και τραγικότητα, μας έβαλε για τα καλά στο κλίμα της μπαρόκ όπερας και με συγκίνηση βιώσαμε τόσο την παντοδυναμία, όσο και την τελική της πτώση.
Μέσα από μια απαιτητική και ιδιαίτερα πολύπλοκη ερμηνεία, κάποιος έρχεται αντιμέτωπος με τις πάμπολλες πτυχές που μπορεί να κρύβει η ψυχή μιας γυναίκας. Η Αλτσίνα, είναι μια μάγισσα που υποδουλώνει ανθρώπους και τους μεταμορφώνει σε ζώα, ψάχνοντας το πιο υψηλό ιδανικό, το οποίο δείχνει να έχει βρει στο πρόσωπο του Ρουτζέρο. Η λάμψη όμως της αλήθειας, η πτώση από το βάθρο, το ψέμμα που βγαίνει τελικά στην επιφάνεια και κυρίως η μεταστροφή και η προδοσία του Ρουτζέρο, μιλούν κατευθείαν στην ερωτευμένη γυναικεία καρδιά. Όχι στη μάγισσα.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό, να βλέπει κανείς επί σκηνής την αργή αυτή αποκαθήλωση, το βαθμιαίο πέσιμο προς την τελική ήττα και λήθη, που οδηγεί στην κορυφαία, τελική και πιο δυνατή σκηνή του έργου.
Όλο αυτό, πέρα από τις προφανέστατες φωνητικές δυνατότητες, απαιτεί και υποκριτικό ταλέντο. Η Μυρτώ Παπαθανασίου, το έχει και με το παραπάνω. Ο ρόλος της μάγισσας δείχνει να έχει ταιριάξει απόλυτα σε μια μορφή, φωνή και ταλέντο το οποίο είναι προορισμένο εκ φύσεως να γεννάει μαγεία, σαγήνη και άκρατο θαυμασμό.
Μια εκπληκτική παρουσία διεθνούς επιπέδου, ντυμένη στα μαύρα, στα κόκκινα και τέλος στα λευκά, στην πιο ωραία τοποθεσία, την ιδανική χρονική στιγμή. Μια προσωπική παράσταση και ερμηνεία που ήταν γραφτό να μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά και στη σκέψη του καθενός από εμάς. Μαζί με τα πιο θερμά συγχαρητήρια, της ευχόμαστε ολόψυχα ό,τι καλύτερο για το καλλιτεχνικό της μέλλον, το οποίο ήδη διαγράφεται λαμπρότατο!

Σύντροφος στο μουσικό αυτό ταξίδι της όπερας, φίλος και εραστής της Αλτσίνα, ο Ρουτζέρο, ή αλλιώς η Μαίρη-Έλεν Νέζη, η οποία σε ανδρικό ρόλο, μπόρεσε να αναδείξει όλη τη δυναμικότητα και συνθετότητα που απαιτεί μια τέτοιου είδους ερμηνεία. Εκπληκτική σκηνική απόδοση ενός μεθυσμένου τόσο με μάγια όσο και με κρασί, νεαρού ερωτευμένου, που σταδιακά αντιλαμβάνεται το δίχτυ μέσα στο οποίο έχει παγιδευτεί και προσπαθεί να αποδράσει, διαπράτοντας τελικά ανταρσία.

Η Μυρσίνη Μαργαρίτη ως Μοργκάνα, με τη λαμπερή της παρουσία και τη λυρική ερμηνεία της, ντυμένη με τα παλ χρώματα της άνοιξης, ζει επί σκηνής έναν παθιασμένο έρωτα με τον Ορόντε, τον οποίο υποδύεται ο Γιάννης Καλύβας. Μια παράλληλη ερωτική ιστορία που συγκίνησε με την ομορφιά, την κομψότητα και τις εξέχουσες ερμηνείες του ρομαντικού αυτού ντουέτου.

Η επίδραση και παρουσία της σύγχρονης εποχής, η οποία εισέβαλε δυναμικά στον μαγικό και αιθέριο χωροχρόνο της Αλτσίνα, φανερώθηκε με τη σκηνική δράση της Benedetta Mazzurato και του Πέτρου Μαγουλά, οι οποίοι υποδύθηκαν την Μπρανταμάντε (σύντροφο του Ρουτζέρο) και τον Μελίσσο (δάσκαλό του), αντίστοιχα. Ντυμένοι με μαύρα ρούχα, μάσκες και εξοπλισμό κομάντο, ήταν το σημείο ανατροπής της πλοκής, ο εξωγενής παράγοντας ο οποίος ξεσκέπασε τα πάντα και διέλυσε τον εύθραυστο κόσμο της μαγείας. Δύο εξίσου δυνατές παρουσίες και ερμηνείες, οι οποίες ταίριαξαν με τη δράση και την πλοκή και συγκίνησαν το κοινό του θεάτρου. Πρέπει να αναφερθεί, ότι ειδικά στην παράσταση που είδαμε, το φωνητικό μέρος του ρόλου του Πέτρου Μαγουλά (ο οποίος εμφανίστηκε στο υποκριτικό κομμάτι επί σκηνής), το κάλυψε από τη θέση της ορχήστρας, ο Σωτήρης Τριάντης, με ιδιαίτερα επιτυχημένο τρόπο, λόγω ασθενείας του κυρίου Μαγουλά).
Μεγάλη αίσθηση επίσης δημιούργησε και η παρουσία του μικρού Ομπέρτο ο οποίος ψάχνει να βρει τον μεταμορφωμένο του πατέρα στο νησί της Αλτσίνα. Τον πατέρα του, που φοράει μάσκα λιονταριού και είναι και μέλος της χορωδίας, υποδύεται ο Σταμάτης Πακάκης. Ντυμένη με παιδικά αγορίστικα ρούχα, η Θεοδώρα Μπάκα, μεταμφιεσμένη σε Ομπέρτο, συγκίνησε και εντυπωσίασε όλους εμάς τόσο με τη φωνητική όσο και με την υποκριτική της ερμηνεία.
Σε όλους τους παραπάνω αυτόφωτους καλλιτέχνες, μαζί με τα συγχαρητήριά μας , ας ευχηθούμε ό,τι καλύτερο στα βήματά τους, και μακάρι σύντομα να έχουμε την τιμή να τους ξαναδούμε σε ανάλογη παράσταση!

Ο ρόλος της μάγισσας δείχνει να έχει ταιριάξει απόλυτα σε μια μορφή, φωνή και ταλέντο το οποίο είναι προορισμένο εκ φύσεως να γεννάει μαγεία, σαγήνη και άκρατο θαυμασμό.
Μια εκπληκτική παρουσία διεθνούς επιπέδου, ντυμένη στα μαύρα, στα κόκκινα και τέλος στα λευκά, στην πιο ωραία τοποθεσία, την ιδανική χρονική στιγμή. (Μυρτώ Παπαθανασίου)

Σημαντικό ρόλο στην όπερά μας, έπαιξε και η ύπαρξη της χορωδίας, από το φωνητικό σύνολο, Armonia Atenea. Φορώντας μαύρους μανδύες και μάσκες ζώων στην αρχή της πλοκής (σύμφωνα με τον μύθο της Κίρκης), η πολυμελής, αρμονική και εξαίσια ακουστικά αυτή χορωδία, πετάει τελικά στο τέλος της παράστασης τις μάσκες και μας συστήνεται ως ανθρώπινο δυναμικό, με τους εξής χορωδούς: Βασίλη Ασημακόπουλο, Όλγα Γραμματικοπούλου, Βασίλη Δημακόπουλο, Ειρήνη Ζέρβα, Μιχάλη Καναβά, Βάσω Καριώτη, Ιωάννα Κοράκη, Πάνο Λαμπρίδη, Σοφία Μαυρίκου, Σταμάτη Πακάκη, Χρήστο Ραμμόπουλο και Νίκη Χαζιράκη.
Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφερθεί και να τονιστεί η παρουσία του Νικόλαου Λαάρη, ως μουσική προετοιμασία σολίστ και βοηθού μαέστρου και της Αθανασίας Κυριακίδου, ως μουσική διδασκαλία της χορωδίας. Το όλο αποτέλεσμα, θεωρώ ότι τους δικαιώνει απόλυτα ως καλλιτέχνες και τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια!

Δροσερή, ευέλικτη και ρομαντική σαν την καλοκαιρινή νύχτα επίσης, η παρουσία των 4 χορευτριών, οι οποίες στόλισαν ευχάριστα πολλές σκηνές του έργου και θαυμάστηκαν ιδιαίτερα από όλους εμάς. Η Μιμή Αντωνάκη, η Χριστίνα Ελληνοδέλλη, η Έλενα Κοντογόνη και η Μαρία Κωνσταντάκη, ήταν σαν κινούμενα άνθη μέσα στον κήπο της μάγισσας Αλτσίνα. Η χορογραφία, έργο της Edith Lalonger, σε μπαρόκ στυλ, εντυπωσίασε και ταίριαξε απόλυτα με την όλη πλοκή και με τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Τόσο οι χορεύτριες όσο και η κίνηση του σώματος και η χορωδία, που αναφέρθηκε μόλις πιο πριν, γέμισαν τον χώρο με τις ερμηνείες και την παρουσία τους, εμπλουτίζοντας ιδιαίτερα την πλοκή της παράστασης, συνδυάζοντας υπέροχα μπαρόκ και σύγχρονο στυλ. Εξαιρετική συλλογική δουλειά, εκπληκτικό το τελικό αποτέλεσμα, θερμά συγχαρητήρια στους παραπάνω δημιουργούς για όλο αυτό!

Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Γιωργίνας Γερμανού, ταίριαξαν με την πολυτέλεια, ομορφιά και κομψότητα του χώρου του Ηρωδείου. Η σκηνή του θεάτρου, είχε μετατραπεί σ’ έναν τεράστιο κήπο, με πραγματικά, πράσινα, ψηλά δέντρα. Καπνός, περνούσε σε κάθε λεπτό μέσα από τις φυλλωσιές, και έδινε την υποβλητικότητα και το απόκοσμο ενός νησιού παγιδευμένου στα ξόρκια της Αλτσἰνα.
Οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου, μυσταγωγικοί και εντυπωσιακοί, μπόρεσαν να λειτουργήσουν θαυμάσια ως ιδέα και να αναδείξουν στο έπακρο τη δύναμη του καπνού μέσα από την παράσταση αυτή. Τονίζοντας τα σωστά σημεία, δημιούργησαν ένα αποτέλεσμα που απλά, έκοβε την ανάσα! Εκπληκτική έμπνευση, εξαίρετο αποτέλεσμα, πολλά συγχαρητήρια στη δημιουργό για όλο αυτό!
Συνεχίζοντας με τα κοστούμια, ομολογώ ότι μας συνεπήρε όλους η ομορφιά, η λεπτομέρεια και η αρχοντιά που εκείνα εξέπεμπαν. Το παιχνίδι με τα χρώματα, τα σχήματα, τα στολίδια και με τις τόσες μικρές λεπτομέρειες, απλά ατελείωτο, μας κράτησε προσηλωμένους στη σκηνική αρμονία, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης. Πολλά μπράβο στη δημιουργό όλων αυτών. Της ευχόμαστε καλή συνέχεια στο έργο της αυτό, και πάντα να συνεχίζει να προσφέρει την ανώτατη αυτή ποιότητα σε κάθε τι που καταπιάνεται!

Η μαγεία τελικά υπάρχει παντού. Κι αν στη σκηνή του Ηρωδείου λύσαμε τα μάγια μιας πλανεύτρας μάγισσας, ταυτόχρονα όλοι εμείς, δεθήκαμε με εκείνα της μουσικής, του τραγουδιού, της σαγήνης της όπερας. Σε τέτοιου είδους μαγεία λέμε πάντα ναι, γιατί σε αντίθεση με το έργο μας, η μαγεία της τέχνης αφυπνίζει, εξαγνίζει, και ταυτόχρονα εξυψώνει. Και ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να είναι, και για κοιτάζει πάντοτε ψηλά. Μια βραδιά όπερας στο Ηρώδειο, μπορεί να σας πείσει εύκολα γι αυτό!

Ταυτότητα παράστασης

George Friderick Händel: ALCINΑ Όπερα σε τρεις πράξεις
Μουσική Διεύθυνση-Σκηνοθεσία: Γιώργος Πέτρου
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιωργίνα Γερμανού
Χορογραφία/Κίνηση: Edith Lalonger
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Ήχος: Παύλος Σαπουντζής
Μουσική Προετοιμασία Σολίστ, βοηθός μαέστρος: Νικόλαος Λάαρης
Μουσική Διδασκαλία Χορωδίας: Αθανασία Κυριακίδου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Κωνσταντίνα Ψωμά, Ναταλία Μποζίκα
Βοηθοί σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Μαρίζα Σουλιώτη, Τίνα Μαρινάκη, Αθηνά Σμέρδη
Head Makeup Artist: Γιώργος Κεραμίδας
Head Hair Stylist: Δημήτρης Γκαρής
Περούκες: Μάχη Νάκου
Artwork: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς
Φωτογραφία Αφίσσας: Γιώργος Βδοκάκης
Video Trailer: Νίκος Κουνίτης
Υπέρτιτλοι: supertitles.gr
Οργάνωση παραγωγής για την ορχήστρα: Εριλένα Γιαγκούδη
Συμπαραγωγή Φεστιβάλ Αθηνών: Pure Art
Oργάνωση και εκτέλεση παραγωγής: Δήμητρα Κώνστα
Επικοινωνία- Δημόσιες σχέσεις: Pure Public Relations: Άννα Γιώτη- Αγγέλα Παπαθανασίου
Επιστημονική συνεργάτιδα: Τζωρτζίνα Λεγάκη
Έκδοση μουσικού υλικού: Χρήστος Χριστοδούλου

Διανομή

Αλτσίνα: Μυρτώ Παπαθανασίου
Ρουτζέρο: Μαίρη-Έλεν Νέζη
Μοργκάνα: Μυρσίνη Μαργαρίτη
Μπρανταμάντε: Benedetta Mazzucato
Ορόντε: Γιάννης Καλύβας
Μελίσσο: Πέτρος Μαγουλάς
Ομπέρτο: Θεοδώρα Μπάκα
Χορωδία- Φωνητικό Σύνολο: Armonia Atenea
(με αλφαβητική σειρά)
Βασίλης Ασημακόπουλος, Όλγα Γραμματικοπούλου, Βασίλης Δημακόπουλος, Ειρήνη Ζέρβα, Μιχάλης Καναβός, Βάσω Καριώτη, Ιωάννα Κοράκη, Πάνος Λαμπρίδης, Σοφία Μαυρίκου, Σταμάτης Πακάκης, Χρήστος Ραμμόπουλος, Νίκη Χαζιράκη
Χορευτές
(με αλφαβητική σειρά)
Μιμή Αντωνάκη, Χριστίνα Ελληνοδέλλη, Έλενα Κοντογόνη, Μαρία Κωνσταντάκη