Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ο άνθρωπος που γελά», βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ. Μια μουσική σύνθεση του Θοδωρή Αμπαζή, Αναπληρωτή καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού θεάτρου, συνθέτη και σκηνοθέτη. Ίσως το πιο πολιτικό έργο του μεγάλου συγγραφέα, «Ο άνθρωπος που γελά», καυτηριάζει το νοσηρό σύστημα της αριστοκρατίας, των εχόντων, των γεννημένων προνομιούχων, μέσα από το στόμα του απόκληρου πρωταγωνιστή, του Γκουίνπλεν.
Υπόθεση:
Ένας ηθοποιός του δρόμου, περιμαζεύει τον άτυχο και παραμορφωμένο από ένα μόνιμο χαμόγελο χαραγμένο πάνω του Γκουίνπλεν, όπως και την τυφλή Ντέα στο Λονδίνο του 18ου αιώνα. Γίνονται ομάδα και δίνουν παραστάσεις κυρίως για την φθηνή ψυχαγωγία του εξαθλιωμένου κόσμου. Όταν όμως κερδίσουν τον θαυμασμό της υψηλής τάξης και ο Γκουίνπλεν βρεθεί σε θέση ισχύος, θα μπορέσει να κάνει τους φαντασμένους αριστοκράτες να ακούσουν τη φωνή της λογικής ή είναι η μοίρα των αδύναμων να μην βρίσκουν το δίκιο τους ποτέ;
Κριτική
Ένα από τα λιγότερο φημισμένα έργα του Ουγκώ, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι στερείται αρτιότητας. Πλήρεις χαρακτήρες, με πολλές πτυχές, ακόμα και αυτοί που είχαν σχετικά δευτερεύοντα ρόλο. Ας δούμε για παράδειγμα, τον πολύπλευρο θεατρίνο Ούρσους, τυχοδιώκτη από την μία πλευρά , ευαίσθητο και συμπονετικό από την άλλη. Ο συγγραφέας έχει θίξει ένα θέμα που έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως και ήταν ίσως έξω από τα δικά του δεδομένα. Παρ’ όλα αυτά , έχει καταφέρει να κρατήσει το προσωπικό του ύφος και στίγμα και σε αυτήν την περίπτωση. Εκτίθεται εδώ για άλλη μία φορά το στρεβλωμένο πολιτικοκοινωνικό σύστημα και τα παράγωγά του, η αδυναμία των κατώτερων τάξεων να ξεφύγουν από τη μοίρα τους και να προτάξουν τα δίκαια «θέλω» τους, η συντριβή τους μπροστά στην άκρατη αλλά και αρρωστημένη πολυτέλεια, με τρόπο αριστοτεχνικό. Αλλά και σε ατομικό επίπεδο, η επίδραση του καθεστώτος αυτού στο άτομο, συγκεκριμένα στον άνθρωπο που γελά, που με το βεβιασμένο γέλιο του αντικατοπτρίζει τα ιδιαίτερα αυτά δείγματα ανθρώπων που παράγει η άνευ όρων εξουσία. Το έργο έχει μετατραπεί σε ένα φαντασμαγορικό μιούζικαλ με πολλά στοιχεία όπερας, και τα δύο είδη μπλέκονται όμορφα σε μία σκηνική σύνθεση υψηλής αισθητικής.
Το λιμπρέτο από την Έλσα Ανδριανού δεν αντιτίθεται με το κείμενο πρόζας. Είναι σε πλήρη αρμονία μαζί του και τα τραγούδια δεν μοιάζουν βεβιασμένα, σαν να έπρεπε κάτι να γραφτεί οπωσδήποτε για το μουσικό μέρος και να δημιουργήθηκαν με αυτό το σκεπτικό. Μοιάζει δε, σαν το έργο να ήταν μιούζικαλ απ’ την αρχή. Ηθοποιοί / τραγουδιστές με εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες, άψογα συντονισμένοι και χορογραφημένοι από την Αγγελική Στελλάτου, δημιουργούν ένα ευκίνητο σύνολο με ροή αλλα και ακρίβεια. Ο Χορός των φτωχών Λονδρέζων που μετατρέπεται σε Χορό αριστοκρατών αργότερα είναι πολύ λειτουργικός μέσα στην παράσταση. Χωρίς ουσιαστικά να λέει πολλά , ακόμα και ψιθυρίζοντας ακατάληπτα πολλές φορές δημιουργεί το τέλειο μουσικό χαλί για όλα τα υπόλοιπα δρώμενα. Θα πρέπει να αναφερθούμε οπωσδήποτε και στα υπέροχα κοστούμια από την Νίκη Ψυχογιού και ολόκληρη την ομάδα ραπτικής της παράστασης καθώς και στην ομάδα του μακιγιάζ και των κομμώσεων, που το αποτέλεσμα της δουλειάς τους θα ήταν υποτίμηση να το χαρακτηρίσουμε εξαιρετικό, διότι ήταν σε πολύ ανώτερο επίπεδο απ’ αυτό οποιασδήποτε άλλης αξιόλογης δουλειάς σε άλλα θέατρα.
Οι περίσσιες δυνατότητες των σκηνών του Εθνικού και τα μοναδικά – για την χώρα μας- μέσα του, εντυπωσιάζουν τον θεατή και το καθιστούν σίγουρα έναν από τους ιδανικότερους τόπους για να ανέβει μία τέτοια παράσταση. Πολυεπίπεδα σκηνικά σε υπέροχη σκηνογραφία του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, κινούμενα κομμάτια στο πάτωμα της σκηνής, επιβλητικοί φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου και ευρηματικά σκηνοθετικά τρικ, κάνουν τον «Άνθρωπο που γελά» μία από τις παραστάσεις που αφήνουν πιο πλούσιο αισθητικά όποιον την παρακολουθήσει.
Ο πολυτάλαντος τώρα Αιμιλιανός Σταματάκης, γνωστός στους λάτρεις των μιούζικαλ και από άλλες μεγάλες ελληνικές παραγωγές, έδωσε για άλλη μία φορά ρεσιτάλ ερμηνείας και τραγουδιού. Το τρομερό χάρισμα της φωνής του, απόλυτα ελεγχόμενο μεν, με μία τρομερή δυναμική δε, μας έκανε να ανατριχιάζουμε κάθε φορά που τραγουδούσε. Χαρακτηριστικά να αναφέρω πως σε μία τόσο πλούσια παράσταση, που ο θεατής μπορούσε να στρέψει την προσοχή του σε πολλά, ο Σταματάκης γινόταν άμα τη εμφανίσει, το it στοιχείο επί σκηνής. Επιβλητικός και εύθραυστος μαζί αποτέλεσε ιδανική επιλογή για τον ρόλο.
Έκπληξη αποτέλεσε και η Εβελίνα Παπούλια ως Ζοζιάνα. Ήταν βέβαια γνωστές οι χορευτικές τις ικανότητες αλλά ήταν εξίσου απολαυστική τραγουδιστικά και υποκριτικά σε πολύ διαφορετικό στυλ από αυτό που την έχουμε έως τώρα συνηθίσει. Αξιοσημείωτοι ήταν και ο Σπύρος Τσεκούρας ως Ούρσους, η Μαρία Δελετζέ ως Ντέα, ο Δαυίδ Μαλτέζε ως Λόρδος Ντέιβιντ και ο Διονύσης Βαρβιτσιώτης ως Χόμο. Ρόλος κλειδί αυτός του Κώστα Κορωναίου ως αφηγητή/Μπαρκιλφέντρο που με την εκφραστική ερμηνεία του προχωρούσε τη σκηνική δράση και μας έκανε να χαμογελάσουμε ουκ ολίγες φορές. Αξίζει ιδιαίτερη μνεία στους καταπληκτικούς μουσικούς της παράστασης που συνέβαλαν κατά πολύ σε αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα και ολοκλήρωσαν την δημιουργία του Εθνικού θεάτρου με τον καλύτερο τρόπο.
Μέχρι τις 26/5, λάτρεις του μουσικού θεάτρου και όχι μόνο, σπεύσατε!
Ταυτότητα Παράστασης
Μετάφραση: Ντορέτα Πέππα
Διασκευή – Λιμπρέτο: Έλσα Ανδριανού
Σύνθεση-Σκηνοθεσία: Θοδωρής Αμπαζής
Σκηνογραφία: Κωνσταντίνος Ζαμάνης
Κοστούμια: Νίκη Ψυχογιού
Χορογραφία: Αγγελική Στελλάτου
Φωτισμοί: Nίκος Σωτηρόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτης: Ελεάνα Τσίχλη
Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Ζαφειροπούλου
Γ ‘Βοηθός σκηνοθέτη: Κωνσταντίνος Καρδακάρης
Διανομή
Θανάσης Ακοκκαλίδης, Νέλη Αλκάδη, Διονύσης Βερβιτσιώτης, Θανάσης Βλαβιανός, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Μαρία Δελετζέ, Αντιγόνη Δρακουλάκη, Πάρις Θωμόπουλος, Κώστας Κορωναίος, Ελίτα Κουνάδη, Νέστωρ Κοψιδάς, Δαυίδ Μαλτέζε, Ελένη Μπούκλη, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Εβελίνα Παπούλια, Αρετή Πασχάλη, Αιμιλιανός Σταματάκης, Λυδία Τζανουδάκη, Σπύρος Τσεκούρας, Δήμητρα Χαριτοπούλου, Βαγγέλης Ψωμάς
Μουσικοί
Κιθάρες: Γιάννης Αναστασάκης
Τσέλο: Σοφία Ευκλείδη
Πιάνο: Θοδωρής Κοτεπάνος
Κρουστά: Ιάκωβος Παυλόπουλος
Κοντραμπάσο: Θάνος Πολυμενέας Λιοντήρης
Υπέρτιτλοι στα Αγγλικά: Καθημερινά
Φωτογράφος παραστάσης: Ελίνα Γιουνανλή
Νεφέλη Παπαθανασίου
Υπήρξε μέλος των Θεατρικών εργαστηρίων ενηλίκων στο Δήμο Καλλιθέας.
Έχει κάνει επίσης σπουδές πάνω στον Μοντέρνο Χορό στη Σχολή του Φωκά Ευαγγελινου και τα τελευταία χρόνια σπουδάζει Κλασσικό τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών.
Έχει δημιουργήσει και λειτουργήσει σε συνεργασία με δημοτικές αρχές στην Εύβοια, θεατρικό εργαστήρι για παιδιά και εφήβους, για τέσσερα συνεχόμενα έτη, συμπληρώνοντας έτσι και την πρακτική της.
Είναι δημιουργός της θεατρικής σελίδας Θεωρείο και αρθρογραφεί επίσης στο επιστημονικό θεατρολογικο περιοδικό «Τοπος Θεάτρου».
Latest posts by Νεφέλη Παπαθανασίου (see all)
- Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ο άνθρωπος που γελά» στο Θέατρο “Ρέξ” - 24 Μαΐου 2019
- Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Προσωπική συμφωνία» στο «Από μηχανής θέατρο» - 7 Δεκεμβρίου 2018
- Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ο βαφτιστικός της Κυρίας» στην θεατρική σκηνή «Αθηναΐς» - 17 Νοεμβρίου 2018
Καμία κριτική