Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Προσωπική συμφωνία» στο «Από μηχανής θέατρο»

Γράφει η Νεφέλη Παπαθανασίου

Παρακολουθήσαμε την παράσταση «Προσωπική συμφωνία» του Ρόναλντ Χάργουντ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά στο «Από μηχανής θέατρο».

Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο γραμμένο το 1995, που αφορά όμως την από Αμερικανών αναζήτηση και τιμωρία όσων είχαν εισέλθει στη ναζιστική παράταξη του Αδόλφου Χίτλερ, κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Πρώτη φορά παίχτηκε στο Criterion theatre του Λονδίνου με τεράστια επιτυχία, καθώς ο πρωταγωνιστής, αλλά και ο συγγραφέας προτάθηκαν για Lawrence Olivier Award.

Λίγα λόγια για το έργο:

Θέλοντας λοιπόν να ξεφύγουν τις συνέπειες, πολλοί φιλο-χιτλερικοί αρνούνταν αργότερα την οποιαδήποτε σχέση τους με το Τρίτο Ράιχ, όπως επίσης και με τους ανθρώπους που το στελέχωναν. Έτσι, η ιστορία μας ξεκινάει παρουσιάζοντάς μας τον Αμερικανό ταγματάρχη Στηβ Άρνολντ (Αλέξανδρο Μπουρδούμη) να διεξάγει ανακρίσεις σε διάφορα-ας πούμε-δευτερεύοντα πρόσωπα, με σκοπό να ξεσκεπάσει το μεγάλο ψάρι του, όπως αποκαλεί τον Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ (Νικήτας Τσακίρογλου), έναν διάσημο παγκοσμίως διευθυντή ορχήστρας, που θεωρεί ότι είχε εγγραφεί στο ναζιστικό κόμμα.

Αρχικά όλος ο εξεταζόμενος περίγυρος του μουσικού παρουσιάζει την ίδια αγιοποιημένη σχεδόν εικόνα για τον μαέστρο, με αποτέλεσμα ο ταγματάρχης να παθιάζεται όλο και
περισσότερο με την αποκάλυψη της αλήθειας και η υπόθεση να του γίνεται εμμονή. Τί θα συμβεί όμως όταν τα στοιχεία θα αρχίσουν να αντιστρέφονται και ένας μάρτυρας-κλειδί, ο Χέλμουτ Ρόντε (Χρήστος Βαλαβανίδης), δεύτερο βιολί της Φιλαρμονικής του Βερολίνου, θα αλλάξει την πορεία της αναζήτησης;

Η κριτική μας:

Μία αγωνιώδης παράσταση, που διαδραματίζεται σε έναν κατακερματισμένο από τη σκληρότητα του πολέμου κόσμο. Ποιός άραγε είναι ικανός να αφήσει μία χαραμάδα φωτός μέσα στο σκοτάδι; Κι αν το κάνει, θα δικαιωθεί γι’ αυτό; Οι άνθρωποι έχουν στερηθεί για τόσο καιρό την ομορφιά και την αρετή, που τους είναι σχεδόν αδύνατο πια ακόμη και να την κατανοήσουν. Οι παλιές τους συνήθειες επιστρέφουν μεταπολεμικά, αλλά πλέον μηχανικά και φοβισμένα. Η τέχνη είχε πάντα τη δύναμη να γιατρεύει καταστάσεις, αλλά ποιος να ξέρει αν μέσα σε τόσο σκοτεινές εποχές έμεινε κι αυτή ανέγγιχτη.

Πολλές τέτοιες αναζητήσεις αναμοχλεύει ο συγγραφέας από τη σκοπιά μιας αρκετά πρόσφατης δεκαετίας, που του δίνει τη δυνατότητα να απεικονίσει μία τόσο πολυσυζητημένη εποχή με ψυχραιμία και χωρίς συγκινησιακά κλισέ και με έναν θίασο να δίνει πραγματικό ρεσιτάλ πάνω στη σκηνή.

Από την πρώτη στιγμή μέχρι την τελευταία, η παράσταση αυτή υπήρξε αριστουργηματική. Καθώς μπαίνεις, αντικρίζεις ένα γραφείο υπό διάλυση με δύο στρατιώτες (Κώστας Κουτρούλης, Δημήτρης Μπούρας) να περιφέρονται και να είναι ήδη πριν την κανονική έναρξη της παράστασης, μέσα στο ρόλο. Οι δύο τους μπαινοβγαίνουν στο χώρο καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης και δίνουν ένα ρυθμό, ενώ ξεχωρίζουν με τις μούτες τους παρά το γεγονός ότι οι ρόλοι τους περιορίζονται ουσιαστικά σε αυτό.

Σύντομα κάνει την εμφάνισή της και η γραμματέας του συνταγματάρχη, Έμμυ Στράουμπε (Άννα Ελεφάντη), η οποία είναι ένας χαρακτήρας που ισορροπεί ανάμεσα στην ευαισθησία και την τυπικότητα. Η κ. Ελεφάντη, συνεπέστατη ως προς αυτό, αξιοποίησε επίσης και τις λίγες στιγμές έξαρσης του ρόλου της εξίσου αξιόλογα.

Ο ταγματάρχης Άρνολντ, ένας χαρακτήρας δοσμένος με την χαρακτηριστική ελαφρότητα με την οποία απεικονίζονται συνήθως οι Αμερικανοί, μυείται σταδιακά από την γραμματέα του, αλλά και απ’ όλο τον εκεί περίγυρο στην μουσική και την Ευρωπαϊκή κουλτούρα. Κρατώντας αντιστάσεις σ’ αυτό, πραγματιστής και επίμονος, παθαίνει εμμονή με τον μαέστρο και την αποκάλυψη της αλήθειας. Καραδοκεί, στήνει ενέδρες, ξεσπάει στους πάντες και τα πάντα. Ο κ. Μπουρδούμης ήταν εξαιρετικός. Με ένα ταλέντο, που πλέον πιστεύω πως μόνο ψήγματά του είχαμε δει ως τώρα, σε συνεπαίρνει με την ερμηνεία του. Από πλήρως μεθοδικός, γίνεται σε δευτερόλεπτα μανιακός και χειρίζεται τον χαρακτήρα του φτάνοντας τον σε ένα τρομερό κρεσέντο!

Σε ένα έργο ρεαλιστικό που βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία, αλλά κινείται και κατά κάποιο τρόπο σε μία παράλληλη σφαίρα, σε ένα επέκεινα, βλέπουμε απ’ όλο το θίασο κάτι σπουδαίο που ολοκληρώνεται με την λιτή, αλλά σωστότατη σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά και την συμβολή όλων των υπόλοιπων συντελεστών.

Ο βοηθός του, υπολοχαγός Ντέιβιντ Γουίλς (Παναγιώτης Γουρζουλίδης), είναι η φωνή της λογικής του ή και ο «διάβολος» του. Θαυμαστής του Φουρτβένγκλερ, αλλά και ορθολογιστής, προσπαθεί να φέρει σε ισορροπία τις αποφάσεις του ταγματάρχη. Ο κ. Γουρζουλίδης, επίσης πολύ καλός, έχει πολλές όμορφες στιγμές στην παράσταση, με μία από τις καλύτερες να είναι η στιγμή της έντονης αντιπαράθεσής του με τον ταγματάρχη.

Στη συνέχεια, η Ταμάρα Ζαχς (Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου) παίζει έναν σχετικά μικρό, αλλά σημαντικό ρόλο. Σύζυγος ενός Εβραίου μουσικού που δεν ζει πια, στα όρια του παραλογισμού προσπαθεί να σώσει τη μνήμη του άντρα της, παρουσιάζοντας στοιχεία που δείχνουν ότι τον βοήθησε ο Φουρτβένγκλερ να φύγει από την Γερμανία. Η σκηνή που «λυγίζει» ήταν ένας από τους ωραιότερους μονολόγους της παράστασης.

Ο Χρήστος Βαλαβανίδης ως Χέλμουτ Ρόντε, είναι απολαυστικός και μία ελαφρώς κωμική νότα στην όλη παράσταση. Αριστοτεχνικά παρουσιάζει τον ευθυνόφοβο, αλλά και καιροσκόπο ρόλο του με μία μεστή ερμηνεία, έχοντας μία θέση-κλειδί στην όλη υπόθεση. Λίγο κατήγορος, λίγο κατηγορούμενος, δεν μπορείς πλήρως να καταλάβεις αν τον συμπαθείς, αν τον λυπάσαι ή αν είσαι αντίθετος με τις πράξεις του.

Τέλος ο υπέροχος Νικήτας Τσακίρογλου ως μαέστρος Φουρτβένγκλερ, για άλλη μία φορά σε κάνει να νιώθεις ότι παρακολουθείς ερμηνεία ενός από εκείνους τους σπουδαίους παλιούς ηθοποιούς, που όλοι έχουμε ακούσει και όλοι θα θέλαμε να έχουμε δει σε παράσταση. Δεν υποκρίνεται, αλλά είναι ο ίδιος ο μουσικός, χωρίς υπερβολές, αλλά με πλήρη ένδυση του χαρακτήρα του κινείται φυσικά πάνω στη σκηνή. Δεν μιλά έντονα, αλλά κάνει ηχηρά τα λεγόμενά του. Δεν χειρονομεί υπέρ του δέοντος, αλλά η παρουσία του γεμίζει ολόκληρη τη σκηνή.

Σε ένα έργο ρεαλιστικό που βασίζεται σε πραγματικά στοιχεία, αλλά κινείται και κατά κάποιο τρόπο σε μία παράλληλη σφαίρα, σε ένα επέκεινα, βλέπουμε απ’ όλο το θίασο κάτι σπουδαίο που ολοκληρώνεται με την λιτή, αλλά σωστότατη σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά και την συμβολή όλων των υπόλοιπων συντελεστών.

Δεν θα μιλούσα λοιπόν, απλά για μία παράσταση που θα διακριθεί στη φετινή θεατρική σκηνή, αλλά για μία από τις καλύτερες παραστάσεις που θα μπορούσαμε να δούμε ποτέ!

Συντελεστές:

Μετάφραση: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνικά-κοστούμια: Αγγελικη Αθανασιάδου, Λήδα Σπερελάκη
Μουσική επιμέλεια-σύνθεση: Παύλος Κατσιβέλης
Φωτισμοί: Γιώργος Αγιαννίτης
Επιμέλεια κίνησης και χορογραφίες: Χρυσηίς Λιατζιβίρη
Βοηθός σκηνοθέτη: Βίκη Παναγιωτοπούλου
Β΄βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Καρανικόλας

Παίζουν:
Νικήτας Τσακίρογλου
Χρήστος Βαλαβανίδης
Αλέξανδρος Μπουρδούμης
Άννα Ελεφάντη
Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου
Παναγιώτης Γουρζουλίδης
Κώστας Κουτρούλης
Δημήτρης Μπούρας

Κάτω Σκηνή

Τετάρτη στις 18:00.
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00.
Κυριακή στις 18:00.

Τιμές εισιτηρίων:
Τετάρτη-Πέμπτη-Παρασκευή:
Κανονικό: 15€
Φοιτητικό-ανέργων-ΑμεΑ-άνω των 65: 12€
Ατέλεια: 5€

Σάββατο-Κυριακή:
Κανονικό: 18€
Φοιτητικό-ανέργων-ΑμεΑ-άνω των 65: 15€
Ατέλεια: 5€

Υπεύθυνος επικοινωνίας και Δημοσίων σχέσεων: Αντώνης Κοκολάκης

«Από Μηχανής Θέατρο»
Ακαδήμου 13, Μεταξουργείο, τ.κ. 10436
Τηλέφωνο: 210 5232097
www.amtheater.gr
Ώρες ταμείου και επικοινωνίας: Καθημερινά 9:00-22:00.
info@amtheater.gr

Δεν θα μιλούσα απλά για μία παράσταση που θα διακριθεί στη φετινή θεατρική σκηνή, αλλά για μία από τις καλύτερες παραστάσεις που θα μπορούσαμε να δούμε ποτέ!

About
Latest Posts

Νεφέλη Παπαθανασίου

Η Νεφέλη Παπαθανασίου είναι απόφοιτος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών από το 2013.
Υπήρξε μέλος των Θεατρικών εργαστηρίων ενηλίκων στο Δήμο Καλλιθέας.
Έχει κάνει επίσης σπουδές πάνω στον Μοντέρνο Χορό στη Σχολή του Φωκά Ευαγγελινου και τα τελευταία χρόνια σπουδάζει Κλασσικό τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών.
Έχει δημιουργήσει και λειτουργήσει σε συνεργασία με δημοτικές αρχές στην Εύβοια, θεατρικό εργαστήρι για παιδιά και εφήβους, για τέσσερα συνεχόμενα έτη, συμπληρώνοντας έτσι και την πρακτική της.
Είναι δημιουργός της θεατρικής σελίδας Θεωρείο και αρθρογραφεί επίσης στο επιστημονικό θεατρολογικο περιοδικό «Τοπος Θεάτρου».