Την Πέμπτη, 14/4, ήταν η τελευταία παράσταση πριν τις γιορτές του Πάσχα για το θεατρικό της ομάδας Θεατρίνων Θεατές, που ακούει στο όνομα “Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϊ”. Ας ξεκινήσουμε με την ευχή η παράσταση αυτή να πάρει παράταση και να μπει και στη διαδικασία της καλοκαιρινής περιοδείας. Ναι, τόσο καλή είναι και τόσο πολύ το αξίζει. Δεν το πιστεύω μόνο εγώ. Το “φωνάζουν” επίσης ένα πλήθος θετικές κριτικές που υπάρχουν στο διαδίκτυο και τον τύπο.“Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέϊ”, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού, στο Studio Κυψέλης
Ο Γιώργος Λιβανός και η ομάδα του, μας έχει συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια ως θεατές και δημοσιογράφους να μας εκπλήσει ευχάριστα με πρωτοεμφανιζόμενα θεατρικά έργα. Ακούγοντας λοιπόν κάποιος για το ανέβασμα ενός τόσο κλασικού έργου (όσο κλασικός μπορεί να θεωρηθεί ο Όσκαρ Ουάϊλντ, ειδικά για την εποχή του), ίσως προς στιγμή πιστέψει ότι άλλαξε η οπτική της θεατρικής ομάδας. Όμως όχι…το περίφημο πορτρέτο, κάνει ένα χρονοάλμα και από τα 1890, μεταφέρεται στην πένα και την ρηξικέλευθη εκδοχή του Τζον Όσμπορν, στα 1975, την εποχή που ο δραματουργός συγγράφει τον δικό του Ντόριαν. Αυτόν τον ατίθασο, επαναστάτη ήρωα λοιπόν του Όσμπορν βλέπουμε να ζωντανεύει πάνω στη σκηνή του Studio Κυψέλης.
Σε μια πολυεπίπεδη σκηνή, με φώτα, χρώματα, καπνό, μουσική και κυρίως φαντασία, με το που ξεκινάει η παράσταση, η ηχογραφημένη φωνή του αείμνηστου Δημήτρη Ποταμίτη εισάγει το κοινό της στο δαιδαλώδη κόσμο του Ντόριαν Γκρέϊ. Ή του Όσκαρ Ουάϊλντ. Ή του Τζον Όσμπορν…μάλλον και των τριών μαζί.
Υπόθεση της παράστασης
Ο Ντόριαν Γκρέϊ, είναι ένας πανέμορφος νεαρός αριστοκράτης του οποίου το πορτρέτο ζωγραφίζει ο φίλος του καλλιτέχνης Μπάζιλ Χόλγουορντ. Γοητευμένος και πιστός στον Ντόριαν, ο Μπάζιλ προσπαθεί να κρατήσει τον νεαρό Ντόριαν αποκλειστικά για εκείνον, όμως η τύχη τα φέρνει έτσι ώστε κάποια στιγμή ο νεαρός να συναντηθεί με τον φίλο του καλλιτέχνη, τον Λόρδο Χένρυ Γουότον. Γοητευμένος από την φανταχτερή του αύρα και τις ακραίες κοσμοθεωρίες του περί ηδονισμού, ο Ντόριαν παρασύρεται σε ένα αέναο ταξίδι αναζήτησης της τέλειας ομορφιάς, των αισθήσεων και της ουτοπίας. Μέσα από αυτό, καλλιεργείται ο φόβος ότι η ομορφιά του κάποια μέρα θα χαθεί, οπότε ως ευχή, έρχεται σε μια καταραμένη εξαγορά με το πορτραίτο του. Όσο θα μένει ανέπαφη η ομορφιά του, τόσο τα λάθη του, ο χρόνος και οι αμαρτίες, θα μολύνουν και θα καταστρέφουν το πρόσωπο του πορτραίτου.
Θυσιάζοντας ό,τι πιο αγνό, σκοτώνοντας κυριολεκτικά και μεταφορικά, στο τέλος ο Ντόριαν, καταλήγει στην δική του πνευματική, σωματική και ηθική πτώση.
“Ο Στάθης Παναγιωτίδης ως Ντόριαν Γκρέϊ, ξεδιπλώνει μια τεράστια ερμηνευτική γκάμα. Πολύπλευρος, με εκτυφλωτικό εκτόπισμα, με εναλλαγές και στιγμές εύθραυστης ευαισθησίας η οποία εναλλάσσεται σε ξέφρενο ρυθμό σκέψης και εκρήξεις θυμού και οργής, καταστροφικός και αυτοκαταστροφικός, αναλώνεται με τέλειο τρόπο στη λάμψη του ρόλου του και μας χαρίζει μια αξέχαστη ερμηνεία”.
Ανάλυση της παράστασης
Ένα θεατρικό, υπό την μετάφραση του Θωμά Βούλγαρη, τη δραματουργική επεξεργασία της Χαράς Μπακονικόλα και την καλλιτεχνική επιμέλεια του Γιάννη Σολδάτου, με σκηνοθέτη και ερμηνευτή τον Γιώργο Λιβανό, ισοδυναμεί με εγγύηση σκληρής προετοιμασίας και ποιότητας. Μια παράσταση η οποία τέθηκε βάναυσα σε παύση λόγω της πανδημίας, άνοιξε τα φτερά της έπειτα από πολλές δυσκολίες που τις βιώσαμε όλοι, και μπόρεσε να κερδίσει ξανά τις καρδιές μας. Μόνο και μόνο για το πείσμα των καιρών που ζούμε και για το γεγονός ότι η ομάδα συνέχισε παρόλες τις δυσχέρειες να δημιουργεί έργα ποιότητας, της αξίζουν συγχαρητήρια.
Από άποψη σκηνοθεσίας, ο Γιώργος Λιβανός, δεν είναι ότι απλά απογειώνει ένα έργο. Το πηγαίνει σε άλλες διαστάσεις. Στη συγκεκριμένη παράσταση, μέσω των ήδη Φελινικών του όψεων και σκηνοθετικών απόψεων, ο Ντόριαν του Όζμπορν, παίρνει κάτι από τον εξευγενισμένο τόνο του Όσκαρ Ουάϊλντ και δημιουργεί ένα άγριο μα ταυτόχρονα λυρικό, μαύρο ρομαντισμό επί σκηνής. Οι πρωταγωνιστές, τόσο οικείοι μα ταυτόχρονα ονειρικοί, μοιάζουν τόσο αληθινοί σαν δημιουργήματα ενός προτζέκτορα. Είναι μαζί μας, αλλά ταυτόχρονα βρίσκονται κάπου αλλού. Στους άγριους κόσμους των δύο άγγλων δραματουργών.
Μέσα από μια σκηνική δράση που εκτυλίσσεται καταλύοντας τα χρονικά όρια, παρασυρόμαστε ως κοινό από μια πλοκή που σκοπό έχει να ξεστρατίσει τη λογική μας και να μας ταξιδέψει σε ένα παράλληλο σύμπαν, το οποίο όμως μπορούμε να δούμε. Αυτή είναι η μαγεία των σκηνών που δημιουργεί ο Γιώργος Λιβανός. Με τη χρήση εφέ όπως ο καπνός και οι εντυπωσιακοί φωτισμοί (έργο δικό του και αυτό), ο σκηνοθέτης μας δημιούργησε μια παράσταση για την οποία μιλάνε όλοι και ακόμα περισσότερο η ίδια για τον εαυτό της. Πραγματικά εξαιρετική δουλειά, από έναν εξίσου δουλεμένο θίασο.
Εμφανιζόμενος και ως ζωγράφος Μπάζιλ Χόγκγουορντ, ο Γιώργος Λιβανός μας εντυπωσιάζει με τον άμεσο και δυναμικό τρόπο με τον οποίο διαπερνά την παρουσία του μέσα στην πλοκή του θεατρικού. Έχει όλο μας τον θαυμασμό και την στήριξη, σε ό,τι κι αν δημιουργεί!
Ο Στάθης Παναγιωτίδης ως Ντόριαν Γκρέϊ, ξεδιπλώνει μια τεράστια ερμηνευτική γκάμα. Πολύπλευρος, με εκτυφλωτικό εκτόπισμα, με εναλλαγές και στιγμές εύθραυστης ευαισθησίας η οποία εναλλάσσεται σε ξέφρενο ρυθμό σκέψης και εκρήξεις θυμού και οργής, καταστροφικός και αυτοκαταστροφικός, αναλώνεται με τέλειο τρόπο στη λάμψη του ρόλου του και μας χαρίζει μια αξέχαστη ερμηνεία. Το alter ego του, το πρόσωπο (ή προσωπείο;) στον καθρέπτη, ο Γιώργος Καρατζάς, συμπληρώνει αρμονικά έναν άλλο, μα ταυτόχρονα, έναν εντελώς ξένο εαυτό. Ο μεταξύ τους διάλογος, η μονομαχία που έχουν, στέφει ως νικητές δύο καλλιτέχνες που μπόρεσαν να δώσουν μεγάλη αξία στο θεατρικό αυτό.
Ο Γιάννης Τσιώμου ως Χένρυ Γουότον, έρχεται με το ταλέντο και την παρουσία του ως το ιδανικό συμπλήρωμα των κεντρικών ρόλων του έργου. Πνευματικά ευφυής και ετοιμόλογος, μοιάζει σαν το καταραμένο φίδι της ηδονής το οποίο έχει ως σκοπό να δηλητηριάσει τη σκέψη και την ψυχή του νεαρού Ντόριαν. Τα καταφέρνει απόλυτα σε αυτό.
Ο Μάνος Χατζηγεωργίου ως Άλαν Κάμπελ και ο Σωτήρης Αντωνίου ως Τζέϊμς Βέϊν, ως παρουσίες, κατορθώνουν εξίσου να κερδίσουν τον θαυμασμό όλων, ο πρώτος ως πιστός φίλος που αναγκάζεται να κάνει κάτι φρικτό και ο δεύτερος ως ο χτυπημένος από τη μοίρα αδερφός της Σίμπιλ Βέϊν, της ηθοποιού που αγαπά τον Ντόριαν.
Η Μαρία Δρακοπούλου ως ηθοποιός που οδηγείται στην αυτοχειρία εξαιτίας του Ντόριαν, μια αγνή και αθώα ανάσα στην παράσταση, μπορεί και μετατρέπεται για χάρη της πλοκής στην αριβίστρια σύζυγο του Χένρυ, τη Λαίδη Βικτώρια Γουότον. Πολύ καλή στο ρόλο της, όπως και η Αγάπη Μανουρά η οποία είναι η μητέρα της Σίμπιλ και ως δεύτερος ρόλος, η οικονόμος του Ντόριαν. Με κομψότητα και χάρη, ευαισθησία και δυναμισμό, εντυπωσιάζει εξίσου και ο γυναικείος παράγοντας του θεατρικού.
Σε όλο αυτό, η παρουσία της Καίτης Ιμπροχώρη στο video wall ως Λαίδη Άγκαθα, εξασφαλίζει την ποιότητα του όλου δημιουργήματος.
Όλη η θεατρική ομάδα και ιδιαίτερα οι πρωταγωνιστές, αξίζουν πολλά μπράβο και τις καλύτερες ευχές για καλή συνέχεια τόσο στη συγκεκριμένη παράσταση, όσο και σε ό,τι επιλέξουν ως θεατρικό ρόλο στο μέλλον.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια, έργο της υπέροχης Δέσποινας Βολίδη, εγγυώνται ποιότητα, καλαισθησία, κομψότητα, πρωτοτυπία και ομορφιά.
Οι χορογραφίες της Ειρήνης Τσότρα, υπό τους ήχους της μουσικής του Μίμη Πλέσσα, ξεστρατίζουν την ατμόσφαιρα στο χώρο του βαριετέ και είναι προορισμένες ώστε να μαγέψουν ακόμα παραπάνω το ακροατήριο.
Είναι σαφώς απαιτητικό να χωρέσει ένα ολόκληρο βιβλίο μέσα στο συγκεκριμένο χρονικό όριο μιας παράστασης. Όλα πρέπει να ειπωθούν όταν πρέπει, στο σωστό σημείο, με τον σωστό τρόπο, και το κοινό να λάβει τα μηνύματα που πρέπει ή που το ίδιο επιθυμεί. Σε κάθε παράσταση του Γιώργου Λιβανού, ο κόσμος βγαίνει έξω από το θέατρο μαγεμένος και περιμένει τους ηθοποιούς να μοιραστεί μαζί τους το κοινό αυτό καλλιτεχνικό τους ταξίδι. Και όλοι οι ηθοποιοί, βγαίνουν μαζί με το κοινό και γίνονται φίλοι. Και κάπως έτσι η βραδιά τελειώνει μαγικά για όλους. Τέτοιες στιγμές, μόνο στο Studio Kυψέλης μπορεί να ζήσει κανείς. Όσοι δεν πήγατε, να πάτε. Όσοι πήγατε, απλά να ξαναπάτε!
Ταυτότητα παράστασης
Διάρκεια: 120′
Κείμενο: βασισμένο στην εκδοχή του John Osborne
Συγγραφέας: Oscar Wilde
Μετάφραση: Θωμάς Βούλγαρης
Δραματουργική επεξεργασία: Χαρά Μπακονικόλα
Σκηνοθέτης: Γιώργος Λιβανός
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γιάννης Σολδάτος
Παίζουν: Στάθης Παναγιωτίδης, Γιάννης Τσιώμου, Μάνος Χατζηγεωργίου, Μαρία Δρακοπούλου, Σωτήρης Αντωνίου, Γιώργος Καρατζάς, Αγάπη Μανουρά, Καίτη Ιμπροχώρη, Γιώργος Λιβανός.
guest star ως Λαίδη Άγκαθα η Καίτη Ιμπροχώρη
Ακούγεται στην εισαγωγή, ο Δημήτρης Ποταμίτης
Σκηνογραφία: Δέσποινα Βολίδη
Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη
Φωτισμοί: Γιώργος Λιβανός
Μουσική: Μίμη Πλέσσα
Χορογραφία: Ειρήνη Τσότρα
Φωτογραφίες παράστασης: Zώης Τριανταφύλλου Σφακιανάκης και Κώστας Βολιώτης
Κινηματογράφηση: Αντώνης Μανδρανής
Γραφιστική επιμέλεια: Ειρήνη Γκολέμη
Σύμβουλος παράστασης: Ροζίτα Σώκου
Ζωγραφική εκτέλεση σκηνικού: Θέμης Φίλης
Perfomance marketing: Νίκος Σαραφανιάν
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Εντρυφώντας στην “Υψηλή μαγειρική των σχέσων”, σε σενάριο Βίλης Σωτηροπούλου και σκηνοθεσία Κέλλυς Σταμουλάκη, στο Θέατρο της Ημέρας - 27 Νοεμβρίου 2024
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
Καμία κριτική