– Πώς προέκυψε η ενδυματολογία-σκηνογραφία στη ζωή σας;
Ελένη: Τυχαία, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου, «έπεσε» ένα βιβλίο στα χέρια μου «Σκηνικά-Κοστούμια 2» του καταξιωμένου σκηνογράφου-ενδυματολόγου Δ. Φωτόπουλου και μαγεύτηκα. Ο Δ. Φωτόπουλος είναι η αιτία της ενασχόλησής μου με το χώρο, έως τότε αρνιόμουν πεισματικά.
– Έχετε συνεργαστεί με μεγάλες παραγωγές κεντρικών θεάτρων της Αθήνας (Γκλόρια, Άλμα, Θέατρο του Ν. Κόσμου, Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης, Αλκμήνη κ.ά.). Ποιά συνεργασία από αυτές ξεχωρίζετε;
Ελένη: Δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποια και αυτό γιατί κάθε φορά, έρχεσαι αντιμέτωπος με τις ιδιαιτερότητες, το υλικό και το έμψυχο κομμάτι της εκάστοτε παράστασης. Κάθε συνεργασία έχει να σου προσφέρει μια καινούρια πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσεις και νέους ανθρώπους που οφείλεις να συνυπάρξεις-συνεργαστείς για το καλύτερο αρμονικό αποτέλεσμα. Πολλές φορές η επαγγελματική σχέση γίνεται και φιλική, οπότε ακόμα και αν υπάρξουν δυσμενείς συνθήκες, εκείνο που μένει είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.
Αν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποια, αυτή θα ήταν η πρώτη μου δουλειά, στο θέατρο του Ν. Κόσμου στην παράσταση «Σε… real time» του Γ. Κωνσταντακόπουλου για τους ευνόητους λόγους και η συνεργασία μου με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Β. Νικολαΐδη στο Δ.Η.ΠΕ.ΘΕ Αγρινίου. Με τον Β. Νικολαΐδη ήταν η πρώτη μου συνεργασία με το έργο «Ένας ήρωας με παντούφλες».
– Εθνικό Θέατρο: τι θυμάστε πιο έντονα από αυτή τη σημαντική συνεργασία;
Ελένη: Τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάστηκα και με τους περισσότερους από αυτούς κρατώ ακόμα επαφή. Το βεστιάριο και οι αποθήκες των σκηνικών και σκηνικών αντικειμένων του Εθνικού Θεάτρου αποτελούν πραγματικό, ανεκτίμητο Εθνικό πλούτο πολιτισμού, γνώσεων και τεχνικών. Θεωρώ μεγάλη τύχη να μπορεί κάποιος να έρχεται σε επαφή με κοστούμια του Φωκά, του Βακαλώ, του Βασίλη και Διονύση Φωτόπουλου. Είναι σαν να δουλεύεις μέσα σε ένα μουσείο τέχνης, έχεις μπροστά σου όλη την ιστορία, το έργο των μεγάλων δασκάλων σκηνογραφίας-ενδυματολογίας, τεχνικές και υλικά που δεν υπάρχουν πια και βλέπεις τον κόπο και το μεράκι όλων όσων δούλεψαν για την αποπεράτωση ενός κουστουμιού ή αντικειμένου. Το «Λιωμένο Βούτυρο» σε σκηνοθεσία Σ. Κακάλα και το «Ημερολόγιο ενός Απατεώνα» σε σκηνοθεσία Γ. Κακλέα, η οποία ήταν μια υπερπαραγωγή με πολλούς ηθοποιούς και ιδιαίτερες, ιστορικές ενδυματολογικές απαιτήσεις.
– «Το Κάστρο της κυρα-Ρήνης και ο βασιλιάς Ανήλιαγος»: πρόκειται για ένα έργο της πολυβραβευμένης συγγραφέως Βησσαρίας Ζορμπά – Ραμμοπούλου, βασισμένο σε έναν από τους πιο γνωστούς Αιτωλικούς μύθους, το οποίο θα παρουσιαστεί στο Παπαστράτειο Μέγαρο Αγρινίου στις 14 Νοεμβρίου. Τι ιδιαίτερο θα δούμε από εσάς στα σκηνικά-κοστούμια της παράστασης;
Ελένη: Κάθε έργο είναι ιδιαίτερο. Το ιδιαίτερο ως «ιδιαίτερο» δεν είναι αυτοσκοπός μου. Στόχος είναι να υπηρετηθεί το έργο-συγγραφέας σωστά, να αποδοθούν τα συναισθήματα και οι καταστάσεις μέσω των εικόνων με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και το μέγιστο αποτέλεσμα. Ο σκηνοθέτης έχει τους ηθοποιούς, με αυτούς «ομιλεί», ο σκηνογράφος-ενδυματολόγος αντίστοιχα τις εικόνες. Και οι δύο πρέπει να «συνυπηρετήσουν» το έργο, μέσα από έναν κοινό δρόμο και να «συνομιλήσουν» με τον τελικό αποδέκτη-θεατή. Γιατί τελικά αυτό είναι το θέατρο, μια μυστική, βουβή συνομιλία.
– Εκτός από το θέατρο, έχετε εργασθεί και στον έντυπο Τύπο, αλλά και στην τηλεόραση. Ποιό από τα τρία μέσα ξεχωρίζετε;
Ελένη: To θέατρο, γιατί είναι χώρος που σου δίνει την δυνατότητα να εκφραστείς και να δημιουργήσεις, ενώ παράλληλα έχεις άμεση και ειλικρινή επικοινωνία με το θεατή.
Καμία κριτική