Οι νέοι πρωταγωνιστές της παράστασης “Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ”, Φώτης Λάμαρης και Φανή Γεωργακάκη δίνουν στους kallitexnes.gr και στη θεατρολόγο Μαριαλένα Δογγούρη αποκλειστική συνέντευξη.
– Πως προέκυψε η συμμετοχή σας στο “Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ”;
Φωτής: Η ένταξη μου στην οικογένεια του Ντόριαν Γκέυ, ξεκίνησε την αμέσως επόμενη κιόλας μέρα, αφότου με είδαν η παραγωγή και ο σκηνοθέτης στην ακρόαση που πραγματοποίηθηκε το καλοκαίρι για την εύρεση των χαρακτήρων του έργου. Θεώρηθηκε ιδανικός ο συνδυασμός ηθοποιού-πιανίστα για τον κεντρικό χαρακτήρα, μιάς και ο ίδιος ο Oscar Wilde εισάγει στο ομώνυμο μυθιστόρημά του τον ήρωα να παίζει πιάνο (Schumann συγκεκριμένα), λίγο πρίν φιλοτεχνηθεί το πορτρέτο του. Τότε ήταν που αυτοπροτάθηκα για να γράψω τη μουσική της παράστασης. Ένιωσα οτι έτσι θα μπορούσα να συλλάβω καλύτερα το πνεύμα της εποχής (Βικτωριανό Λονδίνο, και ύστερο-ρομαντική περίοδος για τη μουσική) και να διερευνήσω τις πιο ευαίσθητες αλλά και σκοτεινές πτυχές που απαιτούνται για να αποκτήσει ο ρόλος υπόσταση.
Φανή:Έμαθα ότι γινόταν κάποια ακρόαση για το συγκεκριμένο έργο και χωρίς δεύτερη σκέψη συναντηθήκαμε με το σκηνοθέτη Γιάννη Βολιώτη για να με δει. Ήταν μεγάλη μου χαρά όταν ένα πρωί χτύπησε το τηλέφωνό μου και ο Γιάννης μου ανακοίνωσε ότι πήρα το ρόλο της Σίμπιλ Βέην.
– Ποια είναι η καινοτομία αυτής της παράστασης;
Φώτης: Πέραν των σκηνοθετικών του καθηκόντων, ο Γιάννης Βολιώτης μεταφέρει ένα τόσο κλασικό μυθιστόρημα με φιλοσοφικό περιεχόμενο στη θεατρική σκηνή, με μια απόδοση κινηματογραφικού φορμά, συνδυάζει τεχνικές θεάτρου και κινηματογράφου. Η χρήση των 3D κινηματογραφικών προβολών, απ’τον ίδιο τον σκηνοθέτη σε συνδυασμό με τη πρωτότυπη ζωντανή πιανιστική μουσική, δημιουργούν έναν ατμοσφαιρικό σκηνικό χώρο, που σε πολλά σημεία δίνεται η εντύπωση τόσο στους θεατές-ακροατές, όσο και σε εμάς τους ίδιους επί σκηνής ότι είμαστε μέρος μιας ταινίας και όχι ενός θεατρικού αναγκαστικά κόσμου.
Φανή: Ο συνδιασμός του κλασσικού με το μοντέρνο αποτελεί πάντα πρόκληση για κάθε τέτοιο εγχείρημα. Μία πρόκληση τόσο για τους συντελεστές της παράστασης όσο και για τους θεατές. Στο συγκεκριμένο ανέβασμα του κλασσικού έργου του Oscar Wilde η χρήση της τεχνολογίας και η μονέρνα μουσική επένδυση αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία που κάνουν την παράσταση αυτή πρωτότυπη.
– Ο ήρωας στο έργο προσπαθεί να κρατήσει για πάντα τη νεότητά του με κάθε κόστος. Πόσο σημαντικό είναι για εσάς αυτό;
Φώτης: Το ‘’για πάντα’’ είναι κάτι που ταλανίζει τον Ντόριαν Γκρέυ απ’την αρχή μέχρι το τέλος του έργου: να είναι αρεστός –για πάντα, να γοητεύει τους πάντες γύρω του –για πάντα, να ζεί μια ζωή γεμάτη απολαύσεις χωρίς όρια –για πάντα, με όπλο του, την ψύχωσή του για την ‘’Αιώνια νιότη’’. Το για πάντα, ακούγεται κάπως εξιδανικευμένο, ίσως εκτός πραγματικότητας. Ίσως εκεί απαντάται και κάποιο απ’τα μηνύματα που περνάει η παράσταση, ότι δηλαδή η νιότη είναι κάτι που δεν κρατάει για πολύ, αργά ή γρήγορα τελειώνει και ο καθένας από εμάς πιστεύω ότι καλό θα ήτανε να συμφιλιώνεται με τον χρόνο, και να απολαμβάνει και να ζεί τις στιγμές της κάθε ηλικίας. Κάθε ηλικία έχει τη χάρη της! (ναι, ξέρω είμαι 23 – και ήδη αναπολώ τα 17 και 18 μου, ακούγεται μικρή η απόσταση, αλλά είναι τόσο μα τόσο μεγάλη)
Φανή:Κάθε ηλικία έχει τη δική της “νεότητα”. Το σημαντικό για ‘μένα είναι να διατηρώ έναν εσωτερικό ψυχικό δεσμό μ’ αυτήν τη νεότητα και να αποδέχομαι τη φυσική φθορά του χρόνου.
– Κάτι τέτοιο πιστέυετε οτι γίνεται στη σημερινή εποχή;
Φώτης: Η ματαιοδοξία και υστερία, μπορώ να πω, του ανθρώπου να μείνει νέος για πάντα είναι κάτι που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει σε κάθε χωροχρόνο, σε κάθε κοινωνία. Ειδικά στο καλλιτεχνικό χώρο που κάνω τα πρώτα μου βήματα, ήδη βλέπω και αναγνωρίζω οτι εκεί είναι κάπως εντονότερο. Πολύ μεγάλης ηλικίας ηθοποιοί κάνουν τα πάντα, κάνουν τα αδύνατα- δυνατά για να αλλάξουν κάτι που αναπόφευκτα θα ξεθωριάσει… Είναι αστείο και λυπηρό ταυτόχρονα, αν σκεφτεί κανείς ότι προσπαθούν να δείχουν 20 χρόνια νεότεροι, ενω μπορούν και ως ηλικιωμένοι/νες να παίξουν ρολάρες!
Φανή: Φυσικά και συμβαίνει. Όμως, πιστεύω πως ο καθένας το κάνει με το δικό του τρόπο. Για παράδειγμα, κάποιος θα κυνηγήσει την “αιώνια νεότητα” μέσα από την όσο δυνατόν μεγαλύτερη κατανάλωση αγαθών, ως επί το πλείστον άχρηστων, ενώ κάποιος άλλος μέσα από την αναζήτηση της ανθρώπινης επαφής, κάτι που στην εποχή μας έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό.
– Ποιο χαρακτηριστικό του ρόλου σας σας έχει αγγίξει πιο πολύ;
Φώτης: ‘’Τέχνη του Ντόριαν Γκρέυ ήταν και είναι η ίδια η Ζωή, δεν τη χάλασε ποτέ με απαρνήσεις’’, αναφέρει ο μπάτλερ του, Βίκτορ. Στη κοσμοθεωρία του χαρακτήρα δεν υπάρχει ο συμβιβασμός με τα ημίμετρα, ο υπερβάλλοντάς του ζήλος και το πάθος να ζει έντονα τη κάθε στιγμή ‘’Χωρίς Όρια’’ είναι κάτι που πραγματικά με συγκινεί στον Ντόριαν.
Φανή: Η παιδικότητα και η αθωώτητα με την οποία η Σίμπιλ αντιμετωπίζει τους ανθρώπους και τις καταστάσεις στις οποίες βρίσκεται. Είναι ένα παιδί που ερωτεύεται, όμως, με πάθος και υπερασπίζεται τις επιλογές της μέχρι το τέλος.
– Έχετε κοινά με τους ρόλους που υποδύεστε και αν ναι ποια;
Φώτης: Ο καθένας από μας νομίζω κρύβει έναν Ντόριαν μέσα του : ‘’Kάθε άνθρωπος έχει το Θεό και το Σατανά μέσα του’’, αναφέρει ο ίδιος. Εγώ ως Φώτης, όσο κι αν αφήνομαι και επιδιώκω καθημερινά να αισθάνομαι έντονα συναισθήματα για να αποκτά έτσι νόημα η ζωή μου, όσο ονειροπόλος και κυκλοθυμικός, όπως και ο Ντόριαν , άλλο τόσο θεωρώ τον εαυτό μου μετρημένο, σε θέση να κάνω επιλογές που ξέρω ότι δε θα με βλάψουν ή δε θα με επηρεάσουν αρνητικά – ό,τι κι αν περικλύει αυτό. Θεωρώ ότι ο καθένας είναι υπαίτιος και υπεύθυνος των πράξεων του, ο καθένας κάνει τις επιλογές του και πορεύεται με αυτές. Ναι, με τον Ντόριαν μοιάζουμε σε πολλά, και σε τίποτα.
Φανή: Μου αρέσει να παίζω ρόλους με τους οποίους δε μοιράζομαι πολλά κοινά στοιχεία. Αυτή είναι και η ομορφιά του θεάτρου για έναν ηθοποιό, να μεταμορφώνεσαι σε κάτι το οποίο δεν είσαι και μέσα από αυτό ανκαλύπτεις τελικά τον εαυτό σου.
– Αντιμετωπίσατε δυσκολίες στον ρόλο σας;
Φώτης: Όταν κλήθηκα να υποδυθώ τον Γκρέυ, δεν είχα ίσως αναλογιστεί το βάρος και τη συνέπεια, αυτό που θα ακολουθούσε τους επόμενους μήνες. Ήταν τέσσερις μήνες γεμάτοι σκλήρή δουλειά, προκλήσεις, έμπνευση, πρωτόγνωρα συναισθήματα και καθήκοντα. Το γεγονός ότι είναι ο πρώτος μου σημαντικός ρόλος, αυτό είναι μια δυσκολία απο μόνη της. Κάθε αρχή και δύσκολη λένε, αλλά μέσα απο την δυσκολία εντέλει των πραγμάτων, κι όταν κάνουμε την υπέρβαση, γινόμαστε καλύτεροι, ωριμάζουμε, μαθαίνουμε, προχωράμε…
Φανή: Η δυσκολία πάντα για έναν ηθοποιό είναι να μπορέσει να εκφράσει την προσωπική του άποψη για το ρόλο στη βάση της κάθε σκηνοθετικής γραμμής. Αισθάνομαι τυχερή γιατί στο συκερκιμένο ρόλο είχαμε μια καλή συνεργασία με το σκηνοθέτη μου που με βοήθησε να πλησιάσω περισσότερο το χαρακτήρα της Σίμπιλ.
– Η ενασχόληση του ενός με τη μουσική και του άλλου με τον χορό, σας έχει βοηθήσει σε αυτό το έργο και γενικά στην υποκριτική σας καριέρα;
Φώτης: Η ενασχόληση με οποιαδήποτε μορφή τέχνης είναι αν μη τι άλλο για έναν ηθοποιό επικοδομητική: η αναζήτηση σε νέα κι ακόμη περισσότερα ενδιαφέροντα που σχετίζονται με τον ευρύτερο κύκλο των καλών τεχνών (αλλά και όχι μόνο των τεχνών), θέτουν τον ηθοποιό σε μια συνεχή εγρήγορση, ανακαλύπτοντας έτσι εργαλεία και ικανότητες, ανοίγοντας έτσι πεδία στον τρόπο σκέψης ευρεία πιο σύνθετα, που τον καθιστούν έναν ολοκληρωμένο και κυρίως πειθαρχημένο καλλιτέχνη και άνθρωπο, έτοιμο να ανταποκριθεί σε ό,τι κληθεί. Πράγματι εμένα η μουσική με οδήγησε στην υποκριτική, αποτελεί πλέον τρόπο ζωής, κι αν κάτι κουβαλάω απ’τον κόσμο της μουσικής αυτά είναι το αίσθημα της ομαδικότητας και η πειθαρχία – κάτι που δυστυχώς δεν συναντάται σε τόσο βαθμό στο κόσμο του θεάτρου. Είναι αναγκαία, και στις δύο μορφές Τέχνης.
Φανή: Ο χορός είναι μια άλλη μορφή έκφρασής την οποία και θαυμάζω πάρα πολύ . Αν και δεν έχω ασχοληθεί πολύ, με έχει βοηθήσει στο να μπορώ να πλησιάζω σωματικά τον κάθε ρόλο καλύτερα.
– Τι σας έσπρωξε να ασχοληθείτε με το θέατρο;
Φώτης: Η έκφραση της ψυχής μέσω των Τεχνών, και δη του θεάτρου. Δε νομίζω να υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση και ικανοποίηση για έναν άνθρωπο, για τη λύτρωση και ηρεμία της ψυχής του. Αυτό είναι που με γοητεύει και με ωθεί ολοένα και περισσότερο στο θέατρο: να χάνω και να βρίσκω τον εαυτό μου, να ανακαλύπτω πτυχές του εαυτού μου που ίσως δεν είχα φανταστεί. Είναι ωραίο να βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα από μια μορφή τέχνης.
Φανή: Μάλλον ενστικτωδώς κινήθηκα προς τα εκεί. Στο σχολείο πάντα συμμετείχα στα καλλιτεχνικά δρώμενα παρ’ όλα αυτά δεν είχε τύχει να ασχοληθώ συγκεκριμένα με το θέατρο. Όταν ήρθε η ώρα να αποφασίσω τί είναι αυτό που τελικά θέλω να κάνω είπα θέατρο. Κι έτσι κι έγινε.
– Στην Ελλάδα του 2016 με την κοινωνική και οικονομική κρίση, πόσο έχουν επηρρεαστεί το θέατρο και οι τέχνες γενικότερα;
Φώτης: Αυτό που βιώνουμε ως χώρα, αλλά κι ο πλανήτης γενικότερα, η λεγόμενη ‘’οικονομική & κοινωνική κρίση’’, θεωρώ ότι είναι απόρροια μιας αισθητικής και κυρίως ηθικής κρίσης. ‘’Έχουμε χάσει την ικανότητα να δίνουμε ονόματα στα πράγματα’’, αναφέρει ο λόρδος Χένρυ στο κείμενο (τον 19ο αιώνα), κι απ’ότι φαίνεται, σήμερα στον 21ο αιώνα και την ικανότητα να δίνουμε αξία στα πράγματα. Έχουμε χάσει το αισθητικό μας κριτήριο, το άσχημο μπορεί να θεωρηθεί καλόγουστο, κι αυτό γιατί ως απαίδευτος, αν όχι αμόρφωτος λαός έχουμε φτάσει στο σημείο, δυστυχώς, οι όσοι τυχεροί να διαθέτουμε απ’το υστέρημά μας σε κάτι λιγότερο, μια λιγότερη μορφή ψυχαγωγίας… Οι Τέχνες στην Ελλάδα, κάτι που πραγματικά με λυπεί, είναι αυτές που πλήττονται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτές που έχουν υποστεί την μεγαλύτερη κρίση.
Φανή: Το πρώτο πράγμα που χτυπήθηκε από την κρίση είναι ο πολιτισμός καιι χτυπήθηκε όχι μόνο οικονομικά αλλά και ποιοτικά. Παρ’ όλα αυτά η ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση είναι πολύ μεγαλύτερη σε τέτοιες περιόδους και παρ’ όλες τις δυσκολίες οι καλλιτέχνες επιμένουν κι εξακολουθούν να εκφράζονται, και να προσφέρουν διέξοδο στο κοινό τους ακόμη κι αν δεν προβάλλονται τόσο και πολλές φορές με ελάχιστη ή και καθόλου αμοιβή.
– Ποιός πρέπει, κατά την γνώμη σας, να είναι ο ρόλος της τέχνης σήμερα;
Φώτης: Η Τέχνη: νουθετεί, αφυπνίζει, ευαισθητοποιεί, εξυψώνει πανανθρώπινα στοιχεία, αξίες και αρετές της Ζωής. Δε θα μπορούσα να φανταστώ μια Ζωή χωρίς Τέχνη, και μια Τέχνη χωρίς Ζωή.
Φανή: Υπάρχει η γνώμη ότι η τέχνη δε μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Αλλά η ελπίδα ότι μπορεί, είναι αυτή που την κρατάει ζωντανή κι εξελίσσεται.
– Ποιο έιναι το μήμυμα αυτής της παράστασης; Είναι επίκαιρη σήμερα;
Φώτης: Ένα έργο που πραγματεύεται θέματα όπως η ηθική και ανηθικότητα, η διαφθορά της ψυχής του ανθρώπου είναι πάντα επίκαιρα, πόσο μάλλον σήμερα. Η παράσταση βασίζεται σε ένα κείμενο με στοχαστικό και φιλοσοφικό περιεχόμενο. Περικλείει και αναλύει πολλές παραμέτρους της Ζωής, για τους ηθικούς φραγμούς, για τις επιλογές που καλείται κανείς να κάνει ..σωστές και μη. Όταν κανείς διαταράσσει την ισσοροπία των πραγμάτων, όταν κάνει την υπέρβαση –σε κάθε επίπεδο, σε κάθε χωροχρόνο, πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει και να επωμισθεί τις συνέπειες, να είναι διατεθειμένος να πληρώσει το τίμημα της όποιας επιλογής του.
Φανή: Η υπαρξιακή αγωνία του ανθρώπου είναι πάντοτε επίκαιρη και άρα διαχρονική.
“Το Πορτραίτο Του Ντόριαν Γκρέυ” παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο ΒΕΜΠΟ Kαρόλου 18 στο μεταξουργείο.
Τηλέφωνα κρατήσεων 210 3211043
και στο www.viva.gr/tickets/theater/theatro-vempo/to-portraito-tou-dorian-grey/
Αναλυτικές πληροφορίες από τον Οδηγό Θεάτρου
Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ
Δραματική
σε σκηνοθεσία Γιάννη Βολιώτη
Βέμπο
Μαριαλένα Δογγούρη
Latest posts by Μαριαλένα Δογγούρη (see all)
- Συνέντευξη στον τραγουδοποιό Μιχάλη Τσακίρη - 14 Μαρτίου 2016
- Συνέντευξη στον ηθοποιό Δημήτρη Γιώτη - 1 Μαρτίου 2016
- Συνέντευξη στον ανερχόμενο τραγουδιστή Δημήτρη Βοζαΐτη - 26 Φεβρουαρίου 2016
Καμία κριτική