Συνέντευξη με τη σκηνοθέτιδα-ηθοποιό Μαρουσώ Γεωργοπούλου

Οι kallitexnes.gr καλωσορίζουν τη Μαρουσώ Γεωργοπούλου συνιδρύτρια και “ψυχή” των Theater Labs και σκηνοθέτιδα της παιδικής παράστασης  «Ο Θαυμαστός κόσμος της Μαργαρίτας», της Βάσιας Αργέντη, η οποία ανοίγει την αυλαία της στις 6 Νοεμβρίου στην παιδική σκηνή του θεάτρου Άλφα Ληναίος-Φωτίου. Αρχικά, συγχαρητήρια για τη νέα αυτή δημιουργία. Θα θέλατε να μας πείτε πώς προέκυψε όλη αυτή η ιδέα;

Μαρουσώ Γεωργοπούλου: Σας ευχαριστούμε πολύ και σας περιμένουμε στην πρεμιέρα μας! Φέτος, αποφασίσαμε να αναλάβουμε την παιδική σκηνή του θεάτρου Άλφα Ληναίος-Φωτίου και πραγματικά είμαστε πολύ χαρούμενοι. Είναι ένα μεγάλο εγχείρημα που σιγά-σιγά υλοποιείται. Ένα όνειρο ζωής που βγαίνει αληθινό. Οπότε ήταν κάτι που σκεφτόμασταν πολύ καιρό πριν και θεωρούμε ότι ήρθε το κατάλληλο πλήρωμα του χρόνου, με τους κατάλληλους συνεργάτες ώστε να γίνει και επιτυχία.

Τι ήταν εκείνο που σας τράβηξε την προσοχή στο κείμενο της συγγραφέως Βάσιας Αργέντη και σας έκανε να αποφασίσετε να το κάνετε μια ολόκληρη παράσταση;

Μ.Γ: Η Βάσια Αργέντη έχει γράψει ένα έργο για παιδιά που κάλλιστα το παρακολουθεί και ενήλικο κοινό. Είναι γεμάτο συναισθήματα, όμορφες εικόνες και πολύ έξυπνο χιούμορ. Αυτά είναι τα πρώτα βασικά χαρακτηριστικά που με τράβηξαν στο κείμενο της Βάσιας. Όμως, δε θα πρέπει να παραλείψουμε και τις σημαντικές πληροφορίες που μας μεταδίδει για πολλούς διαφορετικούς πολιτισμούς αλλά και τον προβληματισμό που περνάει για την προστασία του περιβάλλοντος. Μέσα από χιούμορ, συγκινήσεις και προβληματισμούς ενισχύεται και η οικολογική συνείδηση των μικρών και μεγάλων θεατών μας. Το συγκεκριμένο έργο είναι δέλεαρ για κάθε σκηνοθέτη και νιώθω τυχερή που βρέθηκε στα χέρια μου.

Πείτε μας αν θέλετε λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου και για τα τυχόν μηνύματα που περνάει. Για ποιο λόγο θα συμβουλεύατε έναν γονέα ή εκπαιδευτικό να φέρει το παιδί ή τον μαθητή του στην παράσταση αυτή;  

Μ.Γ: «Ο Θαυμαστός κόσμος της Μαργαρίτας» είναι μια διαδραστική παράσταση με διαπολιτισμικό χαρακτήρα που μας μεταφέρει στο 2124 και μας μιλά για το πιο επίκαιρο από ποτέ ζήτημα της κλιματικής αλλαγής.

Μέσα από τα «ταξίδια» της Μαργαρίτας και της παρέας της, τα παιδιά γνωρίζουν τις παραδόσεις κάθε χώρας αλλά και τους μύθους κάθε λουλουδιού. Συμπάσχουν με την αγωνία των ηρώων και γίνονται άμεσοι βοηθοί για τη σωτηρία τους. Συνειδητοποιούν την αξία της ανακύκλωσης αλλά και τη σπατάλη της ηλεκτρικής ενέργειας, την ατμοσφαιρική ρύπανση από τα εργοστάσια και τα μέσα μεταφοράς, το φαινόμενο του «θερμοκηπίου» κ.α.  Αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο στη σωτηρία του πλανήτη με θέληση και αγάπη, μέσα από χιούμορ, συγκινήσεις, προβληματισμούς και ενισχύουν την οικολογική τους συνείδηση.

Θεωρώ, λοιπόν, πως όλα τα παραπάνω είναι σημαντικός λόγος για να έρθουν όσα περισσότερα παιδιά να παρακολουθήσουν την παράστασή μας. Είναι γεμάτη μηνύματα που είναι απαραίτητα στη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού και στην εξέλιξή του στην κοινωνία.

Η εκπαίδευσή και ειδίκευσή σας στον τομέα της Προσχολικής αγωγής, σας οδήγησαν ως γνωστόν, σε περαιτέρω εξειδίκευση στον τομέα του θεάτρου και της εκπαίδευσης όντας τόσο δασκάλα θεατρικής αγωγής, όσο και σκηνοθέτιδα παιδικών κυρίως παραστάσεων. Θα θέλατε να μας περιγράψετε με δικά σας λόγια όλη αυτή την πορεία;

Μ.Γ: Ως Νηπιαγωγός και ηθοποιός, έχω καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να συνδυάσω τις γνώσεις και την εμπειρία με τους μικρούς μας φίλους και να προσπαθήσω να τους εμφυσήσω μηνύματα και αρχές που θα τους βοηθήσουν στην κοινωνική τους ανάπτυξη και όχι μόνο. Από την άλλη, η ενασχόλησή μου με τα παιδιά με έχει διδάξει πολλά και σίγουρα έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος.

Ως άτομο το οποίο έχει ασχοληθεί ενεργά με τη σκηνοθεσία, ποιες πιστεύετε ότι είναι οι διαφορές και οι ομοιότητες των θεατρικών σκηνών για ενήλικες σε σύγκριση με εκείνες των παιδικών; Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι το παιδικό θέατρο θεωρείται ως κάτι το πιο δύσκολο και απαιτητικό;

Μ.Γ: Όσοι ασχολούμαστε με το θέατρο, σε όποια θέση και να βρισκόμαστε, ηθοποιού ή σκηνοθέτη,  πρέπει να θεωρούμε το κάθε κοινό απαιτητικό. Είμαστε υποχρεωμένοι να το ικανοποιήσουμε. Πρέπει να σεβόμαστε το κοινό για να μας σεβαστεί και εκείνο. Παρολ’ αυτά υπάρχει μια μικρή διαφορά μεταξύ ενήλικου και ανήλικου κοινού. Οι μικροί μας θεατές εκφράζονται ανοιχτά κατά τη διάρκεια της παράστασης, μας δείχνουν αν τους αρέσει ή δεν τους αρέσει κάτι, αν βρίσκουν ενδιαφέρον σ’ αυτό που βλέπουν ή έχουν βαρεθεί. Επιζητούν τη διάδραση με τους ήρωες του έργου και θέλουν να συμμετέχουν ενεργά σε οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει. Από τη άλλη, το ενήλικο κοινό είναι πιο προσεκτικό στις αντιδράσεις του, «κρύβει» τα συναισθήματά του και περιμένει καρτερικά το χειροκρότημα της υπόκλισης για να δείξει αν του άρεσε ή όχι η παράσταση.

Οπότε καταλαβαίνετε, αυτή η μικρή διαφορά από μόνη της χαρακτηρίζει το κοινό των παιδιών πιο απαιτητικό και πιο δύσκολο.

Πείτε μας αν θέλετε κάποιες πληροφορίες σχετικά με τη συνεργασία σας με τον Μπάμπη Αρώνη και τη δημιουργία των Theater Labs. Πώς προέκυψε όλο αυτό και ποιο είναι το έργο του ως τώρα; Τι προσδοκάτε για το μέλλον αυτού;

Μ.Γ: Εγώ και ο Μπάμπης (Αρώνης) αποφασίσαμε να ενώσουμε τις ζωές μας αλλά και τις δυνάμεις μας και να δημιουργήσουμε τις δικές μας ομάδες. Ως ένα ζευγάρι που ερωτεύτηκε στο θέατρο και είχαμε ήδη κάνει τις δικές μας παραγωγές, θέλαμε να προχωρήσουμε και στον τομέα της διδασκαλίας. Ως δάσκαλοι σε δραματικές σχολές και άλλες ομάδες, είχαμε πολλά παιδιά που θα μας ακολουθούσαν στο νέο μας εγχείρημα. Ο Μπάμπης, ως πιο τολμηρός, πήρε την απόφαση και ενήργησε αρκετά γρήγορα, έτσι ώστε να μην προλάβω να αντιδράσω. Τα Theater Labs έγιναν αγαπητά στον κόσμο γιατί υποστηρίζουν ότι το θέατρο είναι για όλους! Αυτή τη στιγμή είναι ο μεγαλύτερος οργανισμός, εταιρεία μη κερδοσκοπική σε όλο τον κόσμο, που έχει τόσες πολλές ερασιτεχνικές ομάδες. Όντως συμβαίνει, δεν είναι υπερβολή. Μιλάμε για 33 ομάδες σε όλη την Αττική. Εμείς αυτό που θέλουμε είναι οι άνθρωποι που έρχονται στα Theater Labs να γνωρίσουν τον μαγικό κόσμο του θεάτρου και να γίνουν καλοί θεατές, γιατί αυτό έχει ανάγκη το θέατρο πρωτίστως.

ERG_2114“Η Τέχνη επιτρέπει τη διερεύνηση θεμάτων και την έκφραση συναισθημάτων και προβληματισμών. Δίνει βήμα για διάλογο και επεξεργασία ζητημάτων που μας απασχολούν και φυσικά ευκαιρίες για λύσεις. Μέσα από οποιαδήποτε μορφή τέχνης επιτυγχάνεται η ολόπλευρη προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη. Οπότε, κατά συνέπεια, μόνο «φωτισμένος» μπορεί να λέγεται αυτός που ασχολείται με την Τέχνη”.

Το πέρασμά σας από την τηλεόραση ήταν μέσω των σίριαλ «Σασμός», «7 Θανάσιμες Πεθερές», «Μαρία η άσχημη» και «Τρεις Χήρες». Ποιες είναι οι εντυπώσεις που σας άφησε η ενασχόληση με την τηλεόραση; Μπορεί να συγκριθεί ως εμπειρία και απολαβή με το θέατρο;

Μ.Γ: Η αλήθεια είναι ότι έχω σταθεί πολύ τυχερή σχετικά με τις επιλογές που έκανα στην τηλεόραση. Συνεργάστηκα με σημαντικούς ανθρώπους του χώρου και έμαθα πολλά πράγματα. Από τον αείμνηστο δάσκαλό μου Κώστα Κουτσομύτη, τον μοναδικό Γρηγόρη Πετρινιώτη των «Πεθερών», μέχρι τους καταπληκτικούς σκηνοθέτες του Σασμού που ήταν η τελευταία μου συνεργασία, έχω να πω μόνο καλά λόγια σχετικά με την ενασχόλησή μου με την τηλεόραση. Είναι ένα μέσο που σε «βάζει» στα σπίτια όλων των ανθρώπων και πολύ εύκολα σε αποδέχονται ή σε απορρίπτουν. Η διαφορά με το θέατρο είναι ότι σε μια παράσταση καταλαβαίνεις από τις αντιδράσεις του κοινού και πολύ άμεσα, αν αυτό που κάνεις γίνεται αποδεκτό, ενώ στην τηλεόραση δεν ξέρεις τίποτα μέχρι να προβληθεί η σκηνή. Ως ηθοποιός, από την άλλη, στην τηλεόραση χρησιμοποιείς διαφορετική τεχνική απ’ ότι στο θέατρο. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις η εμπειρία είναι μοναδική!

 

Τι πιστεύετε ότι έχει πραγματικά ανάγκη το θεατρόφιλο κοινό ενόψει όλων των καταστάσεων που έχουμε όλοι ζήσει τα τελευταία χρόνια σε ό,τι αφορά την ποιότητα της ψυχαγωγίας του;

Μ.Γ: Είναι σίγουρο ότι οι μέρες που ζούμε είναι πρωτόγνωρες και εν γένει και η εποχή. Τόσο η οικονομική κρίση, όσο και η πανδημία που ακολούθησε, οδήγησαν τους ανθρώπους σε θλιβερές καταστάσεις. Εγκλεισμός, μοναξιά, κατάθλιψη, είναι μόνο κάποια από τα πρώτα επακόλουθα. Η αρνητική ψυχολογία των ημερών, μας έχει κάνει να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο. Όμως, είναι στο χέρι του καθενός μας να δούμε και την άλλη όψη του νομίσματος. Να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο. Σίγουρα, όλες οι μορφές τέχνης μπορούν να βοηθήσουν σ’ αυτό. Η δημιουργία είναι γέννηση και η γέννηση μόνο χαρά μπορεί να δώσει. Οπότε, αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή από τη δική μου θέση, θα ήταν αυτή: Η Τέχνη είναι λύτρωση και πάντα το κοινό την επιζητά. Στο χέρι μας είναι να δώσουμε ωραίες παραστάσεις με νοήματα, προβληματισμούς αλλά και μπόλικη δόση χιούμορ, που είναι απαραίτητη στις μέρες μας.

Ποια πιστεύετε ότι είναι η προσφορά του θεάτρου σε επίπεδο αυτοβελτίωσης και αυτογνωσίας; Με ποιον τρόπο η προσωπική σας μεθοδολογία οδηγεί σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα;

Μ.Γ: Μέσα από οποιαδήποτε μορφή τέχνης ο άνθρωπος, στο πέρασμα των χρόνων, εξελίχθηκε και φυσικά πρωτοπόρησε. Η Τέχνη επιτρέπει τη διερεύνηση θεμάτων και την έκφραση συναισθημάτων και προβληματισμών. Δίνει βήμα για διάλογο και επεξεργασία ζητημάτων που μας απασχολούν και φυσικά ευκαιρίες για λύσεις. Μέσα από οποιαδήποτε μορφή τέχνης επιτυγχάνεται η ολόπλευρη προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη. Οπότε, κατά συνέπεια, μόνο «φωτισμένος» μπορεί να λέγεται αυτός που ασχολείται με την Τέχνη.

Κατά συνέπεια και η δική μας μετάδοση γνώσεων γίνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε ο αποδέκτης να γίνεται καλύτερος σε όλους τους τομείς και μέσα από τη δική του βελτίωση, γινόμαστε κι εμείς καλύτεροι δάσκαλοι.

Έχετε ως γνωστόν δράση τόσο ως ηθοποιός, όσο και ως σκηνοθέτιδα. Σε ποιο βαθμό συμπληρώνει και “βοηθά” το ένα το άλλο; Υπάρχουν πιθανόν και σημεία σύγκρουσης;

Μ.Γ: Είναι πολύ ξεκάθαρο για μένα αυτό. Όταν συμμετέχω σε μια παράσταση ως ηθοποιός, είμαι «στρατιώτης». Ακούω πιστά τον σκηνοθέτη μου και «εκτελώ» ανάλογα. Θα προτείνω κάτι για τον ρόλο μου, αν μου επιτραπεί και μόνο. Τώρα, όταν βρίσκομαι από την άλλη μεριά, αυτή του σκηνοθέτη, θέλω οι ηθοποιοί μου να με ακούν αλλά και να προτείνουν ώστε να νιώθω ότι δουλεύουμε όλοι μαζί για ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Σε περιπτώσεις που έπαιζα και σκηνοθετούσα, θεωρώ ότι έδινα λίγο παραπάνω σημασία στη σκηνοθεσία παρά στο πώς θα αποδώσω τον ρόλο μου. Νομίζω ότι είναι επόμενο και φυσικό να συμβαίνει αυτό. Σε νοιάζει το «όλον», δηλαδή ολόκληρη η παράσταση.

Δεδομένης της τωρινής κοινωνικοπολιτικής κατάστασης στην οποία τελεί η χώρα μας μα και ο κόσμος γενικά, ποια θεωρείτε ότι πρέπει να είναι η συμβολή του θεάτρου ως μέσο μετάδοσης κοινωνικών μηνυμάτων;

Μ.Γ: Το θέατρο πάντα υπήρξε και θα εξακολουθήσει να υφίσταται ως μέσο μετάδοσης κοινωνικών μηνυμάτων. Από τις μέρες που δέχονταν λογοκρισία και «κατέβαιναν» παραστάσεις μέχρι και τώρα που υπάρχει ελευθερία λόγου, το θέατρο μπορεί να μεταδώσει κάθε είδους μηνύματος και να «μιλήσει» στις καρδιές των ανθρώπων. Αυτή η επαφή κοινού και σκηνής είναι τόσο άμεση που θα ήταν λάθος να μην χρησιμοποιούμε το θέατρο για να περάσουμε κάθε είδους μηνύματα.

Τελικά, αυτό που μετράει περισσότερο είναι το γνήσιο ταλέντο ή η σκληρή δουλειά προκειμένου κάποιος να γίνει καλός ηθοποιός; Ποιες πιστεύετε ότι πρέπει να είναι οι πραγματικά σημαντικές αξίες ενός καλλιτέχνη γενικά;

Μ.Γ: Δεν πιστεύω καθόλου στο ταλέντο. Πιστεύω στη σκληρή δουλειά και την επιμονή. Όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκομαι ενεργά στον χώρο, έχω δει πολλές περιπτώσεις «μεγάλων ταλέντων» που επαναπαύτηκαν και έμειναν σε ένα πρώτο αρχικό στάδιο δυνατοτήτων και φυσικά άλλες περιπτώσεις που δούλεψαν πολύ και σκληρά και ανέβηκαν πολλά επίπεδα. Οπότε, προσωπικά θεωρώ ότι χρειάζεται αγάπη και σκληρή δουλειά. Αν συνδυαστούν αυτά τα δύο, ο καλλιτέχνης απογειώνεται!

Μέσα από όλα τα θεατρικά που έχετε επιμεληθεί ως σκηνοθέτιδα, ποιο είναι εκείνο που άφησε βαθιά την επιρροή του μέσα στην ψυχή σας και γιατί;

Μ.Γ: «Ο Θάλαμος 7» του Μπάμπη Αρώνη είναι ένα έργο που με σημάδεψε ως σκηνοθέτη. Έπρεπε να «αποτυπώσω» στη σκηνή πολλά συναισθήματα μέσα από τις κακουχίες που περνούσαν οι γυναίκες του «Θαλάμου 7». Η γυναικεία κακοποίηση είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα και ειδικά όταν μεταφέρεται σε μια σκηνή θεάτρου, πρέπει να αποδοθεί με λεπτότητα και σεβασμό. Το συγκεκριμένο έργο είναι «σταθμός» στη σκηνοθετική μου πορεία και χαίρομαι πολύ που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία.

Ποιο είναι το βασικό σας όραμα ως καλλιτέχνιδα και δημιουργός παραστάσεων;

Μ.Γ: Το βασικό μου μέλημα είναι ένα: οι άνθρωποι που συνεργάζονται με μένα θέλω να νιώθουν σιγουριά, ασφάλεια και ευτυχία. Είναι πολύ σημαντικό να δουλεύω με ομάδα ανθρώπων που «μιλάμε» την ίδια γλώσσα. Και τότε έρχεται και η υλοποίηση του εκάστοτε οράματος. Μέσα από οποιαδήποτε προετοιμασία παράστασης με τη σωστή ομάδα, έρχεται η χαρά της δημιουργίας και εν τέλει η ικανοποίηση του δημιουργού. Αυτό θέλω να νιώθω σε όλες τις δουλειές μου στο θέατρο και αυτό είναι το όραμά μου. Και ευτυχώς το έχω νιώσει πολλές φορές και το νιώθω και τώρα στην προετοιμασία της παράστασης «Ο Θαυμαστός Κόσμος της Μαργαρίτας».

*Οι φωτογραφίες της συνέντευξης είναι του καλλιτέχνη Χάρη Εργατίδη

Αγγελική Μπάτσου

Αγγελική Μπάτσου

Γεννήθηκα πριν αρκετά καλοκαίρια (κι άλλους τόσους χειμώνες)στην Αθήνα. Είχα την τιμή να μεγαλώσω στους Αγ.Αναργύρους,όπου έζησα τα ομορφότερα παιδικάχρόνια σε μια τεράστια αυλή,παρέα με τα γατιά μου και δυο ζευγάρια παππούδες και γιαγιάδες που πάντα θα υπεραγαπώ.Έπειτα ήρθε η Γαλλική Φιλολογία,επιπλέον σπουδές σε γλώσσα και μετάφραση και η οικογένεια. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να είμαι παιδί της ποίησης,της λογοτεχνίας,της ζωγραφικής και της μουσικής και το όνειρό μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,ήταν να ταξιδέψω σ’όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο Θιβέτ!
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Αγγελική Μπάτσου