-Κύριε Μητρούση, τί ήταν αυτό που σας έκανε να δεχθείτε να σκηνοθετήσετε αυτή την παράσταση;
Μιχάλης Μητρούσης: Γνώρισα τον Μαυρίκιο, τις αγωνίες του και την δουλειά του. Έχω παίξει σε ένα βίντεο κλιπ του και ήταν να συνεργαστούμε το καλοκαίρι, αλλά δεν μπορούσα, γιατί είχα άλλο πρόγραμμα. Όταν μου είπε για αυτή την παράσταση, πραγματικά αρνήθηκα άλλες δουλειές για να το κάνω αυτό, αλλά πάνω από όλα ήταν το θέμα του θεατρικού.
-Ξεκινώντας με το θέμα της παράστασης, που είναι το bullying, είναι και αυτός ο λόγος που θα προτείνατε σε κάποιον να έρθει να δει την παράσταση;
Μιχάλης: Η παράσταση ήδη αυτοπαρουσιάζεται με βάση το θέμα του bullying, δηλαδή της βίας. Εγώ θέλω να δείξω ένα άλλο παιδί από αυτό που είναι ο Μαυρίκιος, οπότε και το 70% να βγει θα είναι μεγάλη επιτυχία.
-Πείτε μας δυο λόγια για το είδος της παράστασης και τί ακριβώς θα μας παρουσιάσετε.
Μιχάλης: Το είδος της παράστασης που θα ανεβάσουμε είναι μιούζικαλ. Όταν σε μία θεατρική-υποκριτική πορεία έρχεται ξαφνικά ένα τραγούδι, αυτό είναι δώρο για τον ηθοποιό. Είμαι στο θέατρο σαράντα και πλέον χρόνια και έχω κάνει μόνο 3 μιούζικαλ στη ζωή μου. Το «Guys and dolls» με Άγγλο σκηνοθέτη και την Σμαρούλα Γιούλη στο θέατρο «Πάρκ», ένα έργο-κορωνίδα των μιούζικαλ, που είναι και το μοναδικό μιούζικαλ στο οποίο έπαιξε ο Marlon Brando. Το 2013 έπαιξα σε μία εκπληκτική παράσταση στο Μέγαρο Μουσικής, το «Καμπαρέ» του Κωνσταντίνου Ρήγου, με την Μαρία Ναυπλιώτου, τον Δημήτρη Λιγνάδη και την Τάνια Τσανακλίδου. Το λατρεύω το μιούζικαλ. Εν κατακλείδι, το θέατρο στην Ελλάδα είναι πολύ προχωρημένο, έχει πολύ καλούς ηθοποιούς και ανεβάζει πάρα πολύ ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα απολύτως από κανένα ξένο θέατρο. Έχω παίξει σε 12 διεθνή φεστιβάλ και το διαπιστώνω μέρα με την ημέρα.
-Πείτε μας δυο λόγια για τον ρόλο σας στην παράσταση.
Μιχάλης: Είμαι ένας μπαμπάς που αγαπάει το παιδί του και θέλει να το δει να πετυχαίνει. Αλλά είμαι κι ένας μπαμπάς που ακούει κιόλας, γιατί αγαπάει το παιδί του. Είναι πολύ σημαντικό να αγαπάς το παιδί σου, όπως και εγώ αγαπάω το δικό μου, την Μαρίλια Μητρούση. Στο έργο λοιπόν, αγαπάω τον γιο μου, που λέγεται Βαγγέλης.
-Με αφορμή την οντισιόν που κάνατε, θα ήθελα να σας ρωτήσω πώς σας φάνηκαν τα νέα παιδιά. Τελικά υπάρχει ταλέντο στη νέα γενιά;
Μιχάλης: Χάρηκα υπερβολικά, αλλά στενοχωρήθηκα και υπερβολικά επίσης. Είδα ένα επίπεδο σχολών, όπου έλεγαν αυτό που είχαν να πουν, αλλά όταν έβαζα κάποια στοιχεία μέσα για να διανθιστεί κάπως, άλλαζε το πράγμα, αλλά και καμιά φορά κόλλαγε τελείως. Κάποια παιδιά είχαν πολύ ωραίες φωνές, αν και αυτό που μας ενδιέφερε περισσότερο ήταν να παίζουν κάποιο όργανο. Όταν ήρθε και ένας υποψήφιος με βιολί, ενθουσιαστήκαμε όλοι. Γενικά είμαι εξοργισμένος με το επίπεδο των δραματικών σχολών, γιατί δεν μπορείς να δίνεις στον ηθοποιό έναν ρόλο και να διαβάζει μόνο το κομμάτι του ρόλου και όχι το ίδιο το έργο. Δεν μπορείς να ρωτάς έναν νέο ηθοποιό, που θέλει να πάει σε Δραματική σχολή, να σου πει δύο έργα του Σαίξπηρ και να σου λέει μόνο τον «Άμλετ». Εμείς στα χρόνια μου δεν ήμασταν έτσι.
-Πιστεύετε ότι τα νέα παιδιά και ιδίως τα κορίτσια, θέλουν να γίνουν ηθοποιοί και έρχονται σε οντισιόν, λόγω του εύκολου χρήματος και της δημοσιότητας, που νομίζουν ότι θα αποκτήσουν μέσα από αυτό;
Μιχάλης: Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας, όπου όλα θέλουν να τα κάνουν γρήγορα. Να αποκτήσουν γρήγορα δόξα και λεφτά, όμως όλα έχουν μία πορεία. Τρελαίνομαι όταν βλέπω νέους ηθοποιούς να αντιμετωπίζουν έτσι τα πράγματα. Για παράδειγμα, ένα παιδί που έχει παίξει σε πετυχημένο σήριαλ, σημαίνει ότι έχει κατακτήσει και το θέατρο; Φυσικά και όχι.
-Πιστεύετε στο ταλέντο, στις σπουδές ή στο συνδυασμό και των δύο;
Μιχάλης: Πιστεύω στο ταλέντο, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει μόνο του. Αν δεν το σπουδάσεις και δεν το καλλιεργήσεις, τότε το ταλέντο δεν υπάρχει. Για μένα το ταλέντο είναι η ευχέρεια.
-Θα επιλέγατε έναν ηθοποιό που δεν έχει πάει σε σχολή, αλλά έχει ταλέντο;
Μιχάλης: Σαφώς θα τον είχα επιλέξει. Δεν είμαι υπέρ των σχολών και όταν είχε γίνει το μεγάλο θέμα με τα σωματεία, εγώ ήμουν αντίθετος σε αυτό. Στην Ελλάδα πρέπει να πάψουν αυτές οι ετικέτες. Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά και πρέπει να το αγαπάμε όλοι.
-Περνάμε τώρα στην κυρία Ελευθερία Ρήγου. Πείτε μας δυο λόγια για τον ρόλο σας.
Ελευθερία Ρήγου: Υποδύομαι μία πολύ γλυκιά μαμά και είναι ο αγαπημένος ρόλος της ζωής μου αυτός, γιατί έχω και εγώ ένα γιο.
-Πείτε μας και εσείς τί είναι αυτό που σας έκανε να συμμετάσχετε σε αυτή την παράσταση.
Ελευθερία: Καταρχήν, λατρεύω τον Μαυρίκιο και κατά δεύτερον είμαι θαυμάστρια του κυρίου Μητρούση χρόνια τώρα. Επιπλέον, το είδος του μιούζικαλ μου αρέσει πάρα πολύ και μου δίνει ζωή αυτό που έχει γράψει ο Μαυρίκιος. Μπορεί να ακουστεί κοινότοπο, αλλά δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το θέατρο. Αυτό που γίνεται εδώ είναι ζωοποιός και ζωογόνος δύναμη για μένα και είναι ο λόγος που είπα το «ναι».
-Μαυρίκιε, τα τελευταία χρόνια σε γνωρίζουμε μέσα από τη μουσική. Τώρα θα σε γνωρίσουμε και ως συγγραφέα στο έργο σου «Η σιωπή δεν είναι χρυσός». Τελικά, η σιωπή είναι χρυσός ή μέσα από το έργο σου, θα μας πεις ότι δεν είναι; Πες μας λίγο τί πραγματεύεται το έργο.
Μαυρίκιος Μαυρικίου: Καταρχήν, θέλω να σε ευχαριστήσω πάρα πολύ που είσαι για μία ακόμη φορά δίπλα μας και στηρίζεις μία νέα προσπάθεια. Είναι κάτι που καλούμαι να κάνω για πρώτη φορά. Έχω ενθουσιαστεί πάρα πολύ με το ότι ο κύριος Μητρούσης ψάχνει να βρει τον άλλο Μαυρίκιο. Όντας μεγάλος θαυμαστής του Μιχάλη Μητρούση, μου κάνει τεράστια τιμή με το να σκηνοθετήσει και να παίξει σε αυτή την παράσταση και ανυπομονώ να γνωρίσω και εγώ αυτό τον Μαυρίκιο.
Θέλω να ευχαριστήσω πάρα πολύ όλα τα παιδιά που μπήκαν στον κόπο και ήρθαν μέχρι εδώ για να μας δείξουν όλα αυτά που έχουν. Κλήθηκαν να κάνουν και πράγματα εξ απροόπτου, αλλά πραγματικά πιστεύω ότι άξιζε τον κόπο, γιατί από τα δεκάδες παιδιά που είδαμε πέντε εξ αυτών ξεχώρισαν και από το Νοέμβριο θα βρουν στέγη σε αυτή τη δουλειά. Σε αυτή την δουλειά, το κείμενο κρύβει πάρα πολλά μηνύματα και είναι πολύ βιωματικό. Υπάρχουν και πράγματα που μπορεί να μην τα έζησα, αλλά τα είδα να συμβαίνουν δίπλα μου. Στο έργο θα δούμε ένα νέο άνθρωπο, τον Βαγγέλη, ο οποίος στην προσπάθειά του να κυνηγήσει το όνειρό του, ήρθε αντιμέτωπος με πολλά και διάφορα. Ένα έργο που πραγματικά έχει ως κεντρικό άξονα το bulling, αλλά έχει και πολλά παρακλάδια, τα οποία συνδέονται με αυτό. Αναπτύσσει έντονα το θεσμό της οικογένειας, το οποίο είναι πάρα πολύ σημαντικό για μένα και έχω την τύχη να έχω δύο συγκλονιστικούς ηθοποιούς για γονείς μου στο έργο, τον Μιχάλη Μητρούση και την Ελευθερία Ρήγου, τους οποίους πραγματικά ευχαριστώ πάρα πολύ. Στο έργο βλέπουμε τί ρόλο παίζει η οικογένεια σε όλα τα συμβάντα που εμφανίζονται στη ζωή του ήρωα μας, την διαφορετικότητα σε όλα τα επίπεδα, τον σχολικό εκφοβισμό και πώς αυτό στη συνέχεια περνάει και στη ζωή. Ο σχολικός εκφοβισμός αν δεν τον σταματήσουμε, θα γίνει βιασμός με την κυριολεκτική και την μεταφορική έννοια του όρου.
Πρόκειται λοιπόν για ένα μιούζικαλ, δηλαδή μουσική και θέατρο που όταν ενώνονται μπορούν να έχουν ένα μαγικό αποτέλεσμα. Σε αυτή την προσπάθεια συστήνομαι με την ταυτότητα του καλλιτέχνη, ερμηνευτή και συνθέτη, που εκτός από τη μουσική του έχει να παρουσιάσει και μία ιστορία που κρύβει όλα αυτά τα νοήματα. Σε αυτή τη δουλειά, ο κοινός παρανομαστής όλων μας είναι να δούμε το βάθος του αντικειμένου και όχι την επιφάνεια και με χαροποιεί ιδιαίτερα το ότι κατάφερα να δώσω κάποιες λύσεις. Δεν είναι ότι θίγεται απλά αυτό το θέμα, αλλά υπονοούνται σε κάποιες περιπτώσεις και λύσεις, που προέκυψαν από το τί έκανα εγώ και κατάφερα να το παλέψω και να το ξεπεράσω.
-Το κοινωνικό φαινόμενο του bullying έχει γίνει θέμα διαφόρων παραστάσεων. Εσύ όμως αποφασίζεις να το κάνεις μιούζικαλ, κάτι το οποίο δεν έχει ξαναγίνει. Θα ήθελα να μας μιλήσεις για αυτή σου την ιδέα και πώς όλο αυτό θα το περάσεις σε μιούζικαλ;
Μαυρίκιος: Κάποιες φορές λες πράγματα, τα οποία κρύβουν μέσα τους νοήματα, που δεν βρίσκονται ενδεχομένως ούτε στην παραπάνω ένταση της φωνής, ούτε στο κλάμα. Καταδικάζεις έτσι με έναν εσωτερικό, πιο μαγικό, κατά τη γνώμη μου, τρόπο αυτό που μπορεί να κρύβει το δεύτερο επίπεδο ενός κειμένου και μίας συνθήκης. Δεν μπορούσα βέβαια και να απαρνηθώ τη μουσική μου ταυτότητα, γιατί γεννήθηκα στη μουσική και είμαι χαρούμενος που θα έχουμε ζωντανή μουσική με ηθοποιούς, πολύ ταλαντούχους τραγουδιστές και εξαιρετική μουσική. Είμαι επίσης, πολύ χαρούμενος που θα δώσουν ψυχή και πνοή σε αυτό που έγραψα.
-Τί είναι αυτό που θα συμβούλευες όσα άτομα μπορεί να βιώνουν bullying σήμερα;
Μαυρίκιος: Η κατακλείδα μου θα είναι ίδια με τη θεματική πρόταση του έργου «Η σιωπή δεν είναι χρυσός», γιατί είδα ανθρώπους που μπορεί να μην το έζησαν οι ίδιοι, αλλά το είδαν να συμβαίνει και δεν το κατήγγειλαν. Ένας στίχος του κειμένου και ένα τραγούδι λέει οτι η σιωπή είναι συνενοχή στο έγκλημα και στη βία. Πραγματικά πιστεύω ότι είναι ένα έργο που πρέπει να το δούνε τα νέα παιδιά και θα τα συμβούλευα να κάνουν αυτό που έκανα και εγώ. Δεν έχω μετανιώσει για αυτά που έζησα και πολλές φορές το να τα ζήσεις είναι ευλογία, γιατί σε κάνουν πιο δυνατό και καλύτερο άνθρωπο. Επίσης, θα ήθελα να πω ότι όταν ανακοινώθηκε η παράσταση δέχτηκα κάποια μηνύματα και από ανθρώπους που ξέρω ότι με αγαπάνε, οι οποίοι δεν μπορούν να καταλάβουν πώς το σκέφτομαι και πως θέλω να το περάσω κι αυτό με έχει προβληματίσει. Δεν χρησιμοποιώ εμένα, ούτε προσπαθώ να εκμεταλλευτώ κάτι για να γίνω πλούσιος ή να κάνω μία δουλειά, που θα κάνει αίσθηση και θα ασχοληθεί κάποιος μαζί μου. Αυτή η παράσταση είναι κάτι που είχα ανάγκη να κάνω, είναι μία εξομολόγηση.
Καμία κριτική