Η σκηνοθέτιδα Στέβη Κούβαρη Μπουζιάνη, σε μια πολύ εκ βαθέων συνέντευξη

Η σκηνοθέτιδα Στέβη Κούβαρη Μπουζιάνη, σε μια πολύ εκ βαθέων συνέντευξη

ΗΣτέβη, όπως λέει και η ίδια, δε δίνει εύκολα συνεντεύξεις. Είναι μια εξαιρετικά ευφυής και ταλαντούχα καλλιτέχνιδα, που μοιράζει απλόχερα τη γνώση, το ενδιαφέρον και την αγάπη της στα άτομα που εκείνη έχει επιλέξει. Νιώθω τυχερή και με τιμά ιδιαίτερα το γεγονός ότι αποτελώ ένα μέρος του δικού της “κύκλου φιλίας και αγάπης”. Μέσω αυτής της ιδιότητας λοιπόν, βρήκα την ελευθερία να της κάνω κάποιες ερωτήσεις οι οποίες είναι προορισμένες μόνο κάποιον που έχει το ψυχικό βάθος να ρίξει φως σε όλα τα κομμάτια του χαρακτήρα του και να μας τα παρουσιάσει μέσω μιας συνέντευξης-εξομολόγησης. Μην περιμένετε εύκολες ερωτήσεις και απαντήσεις εδώ. Μόνο την πιο ειλικρινή, πανέμορφα ειπωμένη αλήθεια από το στόμα μιας καλλιτέχνιδας που τιμάει την ιδιότητά της. Κάθε λόγος της, ένα νοητικό ταξίδι που αξίζει να ακολουθήσετε και να εξερευνήσετε…

Οι kallitexnes.gr καλωσορίζουν τη σκηνοθέτιδα Στέβη Κούβαρη Μπουζιάνη για άλλη μια φορά, έπειτα από το χιουμοριστικό ερωτηματολόγιο του κορονοϊού στο οποίο απάντησε τον Απρίλιο του 2020. Από τότε Στέβη, μας χωρίζουν σχεδόν δύο χρόνια κι ας μη γελιόμαστε…άσχετα με το χιουμοριστικό περιεχόμενο των ερωτήσεων, όλοι μας γνωρίζαμε πόσο δύσκολη ήταν η κατάσταση τότε και ταυτόχρονα, κανείς δε φανταζόταν αυτό που θα ακολουθούσε. Εσένα προσωπικά, τι σε δίδαξαν αυτά τα δύο χρόνια; 

Σ.K.M.: Για να θυμηθούμε…Αγγέλικα, τότε τον Απρίλιο του 2020, πέρα από χιουμοριστικά, χαρτογραφούσαμε το διάνυσμα της δυσκολίας μιας πρωτόγνωρης κατάστασης λόγω πανδημίας. Μέσω χιούμορ, μια και ο κόσμος το είχε ανάγκη υπό το βάρος των τότε συνθηκών. Μια ιδέα σου, την οποία αγαπήσαμε οι καλλιτέχνες που συμμετείχαμε. Στο ερώτημα σου τώρα… τι διδάχτηκα;

Να μένω στα γεγονότα! Πραγματιστικά, χωρίς να προσφέρω άλλοθι στον ρεαλισμό συμβάντων, μέσω της ευκολίας που έχω να παραμένω στωϊκή. Η προσήνεια δεν αρκούσε, μετρώντας πράξεις. Οι προθέσεις έγιναν ολοένα καθαρότερες στην αλληλεπίδραση δυσκολιών. Οπότε μένοντας στα γεγονότα, δεν έβρισκα επικουρικά αδιέξοδα, έδινα λύσεις. Άρα ένα επίπεδο ωριμότητας, κερδήθηκε.

Μένοντας στο γεγονός, δίχως κυνισμό, ανθρωποκεντρικά, έχοντας τεταμένη κάθε μου νοημοσύνη, συναισθηματική, νοητική και ψυχική, έμαθα πώς να απαλλάσσομαι από επιφάσεις ανθρώπων κρατώντας το ωφέλιμό μου, το οποίο  χρησιμοποιώ για τον συνάνθρωπο με αγάπη  στην ομορφιά της τέχνης. Ομορφιά είναι η διαδικασία δημιουργίας δρόμων διεκπεραίωσης δημιουργιών.

Συχνά στην τέχνη δεν έχουν αξία οι ματαιώσεις μας, έχει το αποτέλεσμα ως επίδραση εξέλιξής μας. Προς ποια κατεύθυνση τελικά διαλέγουμε. Διότι ο τρόπος που ζούμε είναι επιλογή, συνθήκη, μοίρα. Όπου μοίρα, βάζεις στόχους. Κανένας δεν μπορεί μετρώντας το γεγονός να μας ματαιώσει, ούτε να ορίσει αυταπάτες μας σε πεδία γνώριμα.

Αν θες, πες μας τι αλλαγές βίωσες τόσο ως Στέβη όσο και ως καλλιτέχνιδα τα δύσκολα αυτά χρόνια. Τι πιστεύεις ότι έχασες και τι κέρδισες;   

Σ.K.M.: Τα δύσκολα χρόνια είναι του δύσκολου αιώνα μας…

Και η ζωή ανθρώπου δεν είναι βιβλίο με σελίδες, αλλά πολλά έργα. Χάνει, κερδίζει;

Αυτό το δίπολο φτιάχνει διαδρομή, χαρακτήρα. Προχωράμε πέρα από το φαίνεσθαι, προσθετικά και συμβολικά, κατ εικόνα και καθ’ ομοίωση. Άρα μόνο δυναμώνουμε. Βίωσα έσω διαδρομές (“Τριλογία Στιγμών” έργο μου).

Στο αναλογικό θεατρικό έργο μου “Μικρές Ζωές”, τις περιέγραψα τις διαδρομές, όχι αυτοβιογραφικά. Με ευρύτητα. Τι χάνουμε, τι κερδίζουμε; Βίωσα κάθε φάση ζωής, ως μία ακόμα ζωή. Χάνουμε ή κερδίζουμε με νόηση στραμμένη μέσα μας; Δεν υπάρχουν αντίπαλοι στην αυτογνωσία. Οπότε τι βίωσα; Έργα! Ζωής και πράξεων. Ως καλλιτέχνιδα; Θα απαντούσαν συνεργάτες μου, καλύτερα, διαπιστώνοντας αλλαγές μου ή όχι.

Ωστόσο εάν είναι κάτι που άλλαξα…Παραπάνω απλοποίηση στις προσεγγίσεις μου. Με focus…

Τι βλέπουν οι άλλοι; Βλέπουμε όμοια; Ποια είναι τα φλουταριστά τοπία  των ανταμώσεών μας; Έπαψα να νιώθω ανασφαλής με την πολυδαίδαλη εμπλοκή μου, ως κασκαντέρ (παρατσούκλι) και σκηνοθέτρια (δηλαδή στα δύσκολα). Δεν με νοιάζει να  με πουν συγκεντρωτική αν  μπορώ να έχω συγκοινωνούντα μέρη τεχνών από εμπειρία, εμπλεκόμενη μέσα σε όλα και σε ακόμα παραπάνω. Ναι, η σκηνοθέτιδα κάνει τόσα πολλά διαφορετικά πράγματα. Όπως λόγου χάρη, εδώ και χρόνια διατηρώ εταιρεία παραγωγής, πλήρως ενεργή (τελευταία έχω μέσα και τον γιο μου που τελείωσε 3d animation) και μπορώ να πω ότι με ικανοποιεί το γεγονός ότι κανένας συνεργάτης μου δεν έμεινε απλήρωτος στα συμφωνηθέντα μας.

Απολαμβάνω μέσω της εταιρείας αυτής να ανοίγω δρόμους σε νέους καλλιτέχνες ως οικογένεια στο πέρασμα ετών, με εξαίρεση κάποιους που απερρίφθησαν, όπως καλάμια μαγισσών και μαγικά χαλάκια που από κάτω τους έχουν ως παρασκήνιο την ανεπάρκεια ή  την ασυνέπεια. Σε όλα τα παραπάνω έγινα άτεγκτη συμπεριφορών.

Τελικά, τις γνώσεις μου τις έθεσα εντός της νεώτερης τάσης που δεν την αφορά η τέλεια λεπτομέρεια, αλλά η τέλεια ουσιαστική απεύθυνση, ανάλογα του τι θέλει ο καλλιτέχνης να εκφράσει.

Κάπου εδώ να ευχηθώ κανένας πόλεμος να μην συμβαίνει…σε κανέναν άνθρωπο και μακροοπτικά σε κανέναν τόπο.

Από καθαρά επαγγελματική άποψη, με τι ασχολείσαι την τωρινή περίοδο; Και κυρίως, ως πρώτη δημοσιογραφική είδηση (σε ευχαριστώ από καρδιάς για την εμπιστοσύνη), τι νέο μας ετοιμάζεις; 

Σ.K.M.: Ναι, η είδηση είναι σε σένα πρώτα. Το έφερε η κουβέντα μας ανταμώνοντας τις προάλλες. Ετοιμάζεται το ΝΕΟ, ΝΕΟ ΚΥΜΑ…. Στα σκαριά…

Επικαιροποιώ το θεατρικό μου έργο σε κείμενο και σκηνοθεσία “Μνήμες Άφυλου”, με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μου Διονύση Ζάχο, για την επόμενη σεζόν, σε 20 παραστάσεις. Παρότι πέρασαν επτά χρόνια, το θεατρικό αυτό είχε παίξει τρία έτη τόσο σε θέατρα όσο και σε περιοδεία, και το αναζητούν. Είναι ένα είδος ψυχοδράματος.

Ολοκλήρωσα επίσης μέσα σε πολύ γρήγορο διάστημα, το θεατρικό  “Διάκεντροι”. Πρόζα θεατρικό, αφιερωμένο στον πατέρα μου που τον έχασα μετά από τον προσωπικό του αγώνα, στις 13 Ιουλίου του 2021. Σε πρώτη οργανωμένη ευκαιρία θα το ανεβάσω. Ταυτόχρονα, οτιδήποτε άλλα μου σχέδια με στενούς συνεργάτες, έτσι κ αλλιώς ενημερώνεστε τακτικά. Όπως το “Γελάμε Δυνατά”, μια κωμική σάτιρα της επικαιρότητας και των ανθρωπίνων ρόλων που παίζει ακόμα για λίγες παραστάσεις.

Με την πανδημία, κάποιες άλλες δουλειές πήγαν πίσω στους προγραμματισμένους τους χρόνους, οπότε αυτόν εδώ τον καιρό βρίσκομαι συνέχεια σε γυρίσματα… Το καλοκαίρι περιοδεία, συναυλίες και θέατρο.

Επίσης, ετοιμάζω σκηνοθετικά, ένα  ταινιάκι μικρού μήκους που αφορά τις σύγχρονες νομοτελειακές εντυπώσεις μου. Δεν μπορώ να πω πότε ακριβώς θα είναι έτοιμο, μπορώ όμως να προσθέσω ως πληροφορία ότι έχει ανθρωποσυνειδητή ματιά και στέκεται υπέρ των κοινωνικά αδύναμων. Ετοιμάζεται και ανάλογο βίντεο με τον Διονύση Ζάχο. Το “Θέατρο – Άνθρωπο” με είπανε. Θα μιλήσει για διχασμούς.

Με λαχτάρα περιμένω το καινούργιο τραγούδι, που ηχογραφείται, μια μοναδική μπαλάντα από τους Astrodot, σε μουσική σύνθεση του Tommie Bouzianis με στίχους δικούς μου. Ένα εκπληκτικό κομμάτι που όλα τα μέλη βάζουν τις υπέροχες νότες τους. (Οι στίχοι γράφτηκαν λίγο πριν ο Tommie γλυτώσει από το θάνατο…κυριολεκτικά,  νοσούντας από covid). Έχω την αγάπη της μπάντας και είμαι κοντά τους όσο μου επιτρέπουν οι χρόνοι,  εξακολουθητικά,  σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Τα παιδιά αυτά πέρασαν πολλά μα τίποτα δεν τους νίκησε.

Υπάρχει και μια ραδιοφωνική εκπομπή που θα μετέχω, εθελοντικά. Υπόσχεση που τηρώ, με χαρά. (Όταν είναι έτοιμοι, τους ευχαριστώ). Μουσικά Video Clips…

Στα σκαριά όμως, μια συνεργασία που με έχει συγκλονίσει βαθύτατα και οφείλω να μιλήσω ξεχωριστά. Μια συνεργασία-σταθμό!

Την αγαπώ ιδιαίτερα, τη σέβομαι, τη στηρίζω απροκάλυπτα από την πρώτη στιγμή που γεννήθηκε. Αναφέρομαι στη δημιουργία του:  Νέου, νέου Κύματος που σου είπα και πιο πριν! Μια συνεργασία μου που σχετίζεται άμεσα με τον μουσικό Θανάση Κλεώπα. Οργανίστας και συνθέτης, στην αρχαία ελληνική λύρα του Απόλλωνα (Αρχαϊκή λύρα), παρότι γνωρίζει και άλλα μουσικά όργανα. Με τον Θανάση Κλεώπα, δηλώνω ευγνωμοσύνη και τύχη που μου έφερε η καλλιτεχνική μου πορεία να είμαι έτοιμη να ανταποκριθώ στο μεγαλείο της συνδημιουργίας μας, που θεωρώ είναι δώρο ύστατο του πατέρα μου από εκεί ψηλά, μια κι εκείνος ήταν ένας ιδιαίτερος άνθρωπος με υπέροχη φωνή και γνώστης της βυζαντινής μουσικής, ένα ιδιαίτερο μουσικό είδος.

Αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που έχεις στα σκαριά είναι κάτι το εντελώς ξεχωριστό, καινοτόμο και ξεφεύγει σαφώς από όλα τα συνήθη μουσικά ακούσματα. Τι σε οδήγησε σε όλο αυτό και πώς γεννήθηκε αρχικά η ιδέα και έπειτα όλο αυτό έγινε πράξη;  Ποια ήταν η κύρια πηγή έμπνευσής σου; 

Σ.K.M.: Θα μας οδηγήσει η ίδια η δημιουργία πού θέλει να φτάσει. Πώς θέλει να βρει τρόπους να μιλήσει. Πού θα μιλήσει. Εμπιστεύομαι το κοινό που ακούει έντιμα τα ένστικτα του, με την ευγένεια της ταπεινοφροσύνης του προς το σύμπαν. Ψαγμένο κοινό. Απλοϊκότερα, σε όποιον νου έχει μάθει να σκέφτεται με ιδιαίτερους τρόπους συνάντησης συνοδοιπόρων της εύθραυστης και της αναλυτικής του δύναμης. Μια λιτή, αφαιρετική, φυσική και διεθνιστική φόρμα εμπειρίας και πείρας. Με ευαισθησία πάντα. Το Νέο, Νέο Κύμα, ξεκινά λοιπόν από εδώ….

Διότι όπως έχω δηλώσει παλαιότερα και σε θεατρικό μου, η ευαισθησία είναι γνώρισμα μη διαχειρίσιμο ή όπως καλύτερα σε έναν από τους Αφορισμούς: Το σύμπαν έχει το δικό του κάρμα. Μας αντάμωσε αυτή η συνεργασία, με απλή, αυτονόητη φυσικότητα. Απευθύνεται σε όσους αγαπούν κάθε σύμπαν μέσα τους, γύρω τους. Σέβομαι τη ζωή, το σύμπαν, τον άνθρωπο, τον καλλιτέχνη για να με σέβεται η έμπνευση, όταν με φτάνει. Οι πηγές οι αυτόνομες και αυθεντικές δεν στερεύουν ποτέ.

Γιατί συνέβη; Η συγκεκριμένη συνδημιουργία; Έφτασε στο σημείο που έλεγα “όρθια”, λόγω θεμάτων υγείας που συνέβησαν ταυτόχρονα σε ανθρώπους μου. Στον “ήρεμο” θυμό μου και τα πένθη μου, διαλέγω να μην επιτεθώ προς κανέναν ούτε καν σε μένα. Διαλέγω  να μετουσιώσω οτιδήποτε αρνητικό σε εξευγενισμό και να βρω δύναμη σκέψης να συνεχίσω. Έτσι συνέβη να ακούσω στη δύσκολη αυτή στιγμή Θανάση Κλεώπα! Και να μείνω. Όταν ρωτήθηκα τι θα φτιάξουμε, απάντησα δημιουργίες όμοιές μας. Στην περιοχή της  Πλάκας που ανταμώσαμε, ξεκίνησε η δημιουργία. Έγραψε τις μουσικές που θα ήθελα να μπορώ να γράφω και έβαλα τους στίχους. Όλα σχηματίστηκαν πάνω στις μοναδικές μουσικές του. Πρώτα η μουσική, ύστερα τα λόγια. Δεν πέρασε ημέρα χωρίς να ανταμώσουμε δημιουργικά. Δεν διαφωνήσαμε ποτέ στην συνδημιουργία. Είχαμε το απόλυτο και δεν το ωραιοποιώ, κώδικα καλλιτεχνικής επικοινωνίας, to the point!

Δημιουργήθηκαν 30 τραγούδια μέσα σε ενάμιση μήνα και στη συνέχεια, δημιουργήθηκαν και μερικές μουσικές πρόζες που κάποτε θα ανέβουν σίγουρα στο θεατρικό σανίδι.

Ό,τι ήθελα λοιπόν να πω το έχω πει μέσα από νότες. Μίλησα για όλα και όλους προς όλους μας. Μου είναι δύσκολο να γράφω στίχο, περιορίζει τη γραφή μου, ως θεατρική συγγραφέας. Ωστόσο με τον Κλεόπα ποτέ δεν ένιωσα περιορισμένη. Η μουσική του ήταν το βάλσαμο μου. Η λογική μου συνέπεια. Η ψυχή μου στα καλύτερα της, να ξεφλουδίζει από τις ακαθαρσίες των ανθρώπων που θέλησαν να μην είμαι καλά. Έγινε η δύναμη που ωθούσε να μην παραιτηθώ. Τον ευχαριστώ δημόσια σαν να είναι αδελφός ψυχής μου κι όσο ζω δεν θα το ξεχάσω. Η φωνή του κεντά. Παράλληλα στα διαλείμματα μου, δημιουργούσε η συνεργασία  αυτή τόση έμπνευση που έκανα κι ένα δύο τραγούδια, άλλου είδους, για άτομα που εκτιμούσα καλλιτεχνικά ώστε να επιστρέφω πάλι στην διαδικασία της έσω επικοινωνίας. Κάθε τραγούδι έχει παρασκήνιο. Μιλώ για σας… λοιπόν και για μένα. Πάντα ξέραμε γιατί και πώς έχει γραφτεί. Η ίδια έβαζα στοίχημα με μένα. Νέες φόρμες, νέοι κανόνες αρχής δημιουργίας. Έφτασα σε σημείο που ομοιοκαταληκτούσα. Φοβερή εμπειρία.

Μια συμβουλή του Κλεόπα και γινόταν οδηγός μου. Θεόσταλτο δώρο.

Νομίζω και εκείνος ένιωσε τη δημιουργία ως σύνδεση συνοδοιπόρων, δίχως αυτοσκοπούς,  πονηριές, εκμετάλλευση και δεύτερες σκέψεις. Καθαρή νέα σχολή, από δύο καλλιτέχνες σε έναν εσπερινό από μουσική και στίχους. Ας ειπωθεί και καλλιτεχνικό, αυτόνομο, δίδυμο που δημιουργεί το Νέο- Νέο Κύμα, όπως το έχουμε ονομάσει. Πάντα εξάλλου ήθελα το νεότερο τεχνικά ως προσανατολισμό σε  στυλ παρθενογένεσης , αλλά και το ανατρεπτικό, στις συνεργασίες μου.

Είμαστε διεθνιστές και οι δύο. Αγαπάμε τους ανθρώπους, τους καλλιτέχνες και τις μουσικές. Σύντομα θα έχετε την ευκαιρία να σας δώσει κι ο ίδιος μια συνέντευξη και να σας πει πώς βίωσε προσωπικά την καλλιτεχνική μας συνεύρεση.

“Αναρωτιέμαι συχνά, πού και πώς πετιέται η καθαρότητα μιας έμπνευσης, για ποιους μικρούς ή μεγάλους λόγους. Όμως καταλήγω στο ότι η δημιουργία είναι σπλάχνο-παιδί και ουδείς έχει το δικαίωμα να σκοτώνει ή να κατασπαράζει τα παιδιά του. Για κανένα λόγο”.

Πες μας πότε και από πού θα κυκλοφορήσει η νέα σου δουλειά και σε ποιους ανθρώπους γενικά απευθύνεται; 

Σ.K.M.: Είμαστε έτοιμοι από χθες να μοιραστούμε τα τραγούδια μας μαζί σας, όμως δε θα γίνει έτσι…Θα πάει αργά. Εμείς, παραμένουμε απλοί. Αυτό είναι και το νόημα. Δίχως υποταγές σε πνευματικούς κάπηλους. Αρχικά βγαίνουν στο κοινό τα 3 από τα 30 μας, σε όλες τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες… και εικονοποιημένα!

Εδώ να σημειώσω, ότι θα συνεχίζαμε να γράφουμε εσαεί, μα αποφασίσαμε την ικανοποίηση που μας δίνει η τέχνη μας να την μοιραστούμε μαζί σας, άρα μας αφορά να έρθετε σε έναν κόσμο που ρέουν η ευγένεια, η αγάπη, που παύουν τα μίση, και ο άνθρωπος μετατρέπει τους δαίμονες σε λευκούς αγγέλους και πορεύεται με ζωή και φιλοσοφία μέσα από τη διάμεσό μας έμπνευση.

Πες μας αν θες, λίγα λόγια για τους συνεργάτες σου στο νέο σου αυτό εγχείρημα.

Σ.K.M.: Δε θέλουμε συνεργάτες πολλούς. Όσοι έρθουν κοντά μας καταλαβαίνουν το μοίρασμα και το σέβονται. Όσοι είναι επιπλέον, ορίζονται με αυστηρή επιλογή.

Οπότε είμαστε Κλεόπας και Στέβη, και έως τώρα και ένα μοναδικό βιολί (πρόταση του Κλεόπα). Όποιος νέος συνεργάτης προστεθεί στην ομάδα μας, θα το μάθετε με υπότιτλους και ασφαλώς στην επικείμενη συνέντευξη του Θανάση Κλεώπα.

Στέβη, πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης δημιουργεί για τον ίδιο προκειμένου να εκφράσει κάποια πράγματα ή για τους άλλους ανθρώπους; Ή και για τα δύο; Μπορεί να υπάρξει μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο καθεστώτα δημιουργίας;

Σ.K.M.: Συχνά με προβλημάτισε αυτό σου το ερώτημα ως στάση και άποψη ζωής.

Θα απαντήσω ως εξής: Μου έχει συμβεί να αγαπήσω καλλιτέχνη από μια συνέντευξη του που δεν τον ήξερα καθώς και να με απωθήσει καλλιτέχνης από συνέντευξη του. Τόσο απλά.

Δεν βάζω ταμπέλες, δεν κρίνω τίποτα, σέβομαι μόνο τη χαρά της στιγμής της δημιουργίας διότι ό,τι μα ό,τι και να δημιουργείς, ακόμα και να ζυμώνεις ψωμί, τα συναισθήματα είναι ίδια και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να επέμβει.

Όμως είμαι σαφώς σίγουρη προσωπικά ότι η συμπεριφορά του καλλιτέχνη ενεργεί στο έργο του. Οπότε, όταν καλλιτέχνες συμπεριφέρονται άσχημα, δεν θα μπορούσα να κατευθυνθώ στη μελέτη του έργου τους ή στην οικειοποίηση του, γιατί προτιμώ να επιλέξω άλλους δημιουργούς.

Εξάλλου τι σημασία έχει για τον κόσμο ο χαρακτήρας και οι συμπεριφορές, όταν ο κόσμος πάει όπου πηγαίνουν οι πολλοί, άρα όπου η επιτυχία και η προβολή; Προσωπικά όμως, δεν μπορώ να είμαι ελαστική στους κακότροπους. Όμως μπορώ να καταλάβω τις αδυναμίες και τα βάρη των καλλιτεχνών σε τομές – μετερίζι.

Άρα συγχωρώ, ταυτόχρονα όμως όπως με απωθούν, τους απωθώ.

Ισορροπία είναι η ισορροπία του δημιουργού, πού και πώς απευθύνεται. Πάντα υπάρχει κοινό για οτιδήποτε. Είναι το αρχέτυπο όχι των καθεστώτων, αλλά των αναγκών να ανταμώνουν και να συντροφεύονται οι μοναχικοί των τεχνών στις τέχνες με τέχνες. Τους περισσότερους, λίγο τους νοιάζει η προσωπικότητα…περισσότερο τους νοιάζει η προσωπική ζωή, ενώ κάποιοι προσφυόνται απλώς. Εμένα με αφορά η προσωπικότητα του καλλιτέχνη, κι ας μην ανταμώνει η δημιουργία του την κουλτούρα μου. Όπως έλεγε ο πατέρας μου, “σκουπιδιάρης” να είναι κάποιος, αρκεί να αγαπά την τέχνη του, και εμένα με αγαπά οτιδήποτε αγαπά τη δημιουργία, γιατί όμοια κι εγώ αγαπώ και προσφέρω ολοκληρωτικά, με ταπεινότητα και ευθύνη τις εμπνεύσεις μου. Δεν κάνω διαχωρισμούς. Όμως δεν παραβλέπω τους άκομψους σφετεριστές και τους οιδιποδιακούς των συνδρόμων τους εις βάρος της καλλιτεχνίας.

Είμαι της πεποίθησης, δομή εαυτού βίωμα, έργο καλλιτέχνη. Αναρωτιέμαι συχνά, πού και πώς πετιέται η καθαρότητα μιας έμπνευσης, για ποιους μικρούς ή μεγάλους λόγους. Όμως καταλήγω στο ότι η δημιουργία είναι σπλάχνο-παιδί και ουδείς έχει το δικαίωμα να σκοτώνει ή να κατασπαράζει τα παιδιά του. Για κανένα λόγο.

Ο καλλιτέχνης είτε το ξέρει είτε όχι, δημιουργεί για να προχωράει η ζωή. Όλων. Κάτι που δεν πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι οι άνθρωποι αναλώνονται, τα έργα μας ποτέ.

Άρα αποτελεί βεβήλωση ο κατατεμαχισμός, αλληγορικά το κάψιμο, όπως έκαναν σε κάθε  μεσαίωνα … Αυτό λοιπόν απαντά στο ότι αποστασιοποιούμαι από τη θέση του καλλιτέχνη, γίνομαι κοινό, απολαμβάνω σε κάθε ώρα και στιγμή, συναισθήματα μαζί του. Χωρίς το υπέροχο δυναμικό που ονομάζεται κοινό, δεν ξέρω εάν θα ήμουν η ίδια καλλιτέχνης, όταν από επιλογή γράφω για όλους μας…

Γενικά, τι σε εμπνέει περισσότερο στη ζωή; Τι σε κάνει να πιάσεις τη φωτογραφική σου μηχανή (βγάζεις υπέροχες φωτογραφίες, επί τη ευκαιρία…) και να αποθανατίσεις μια ξεχωριστή στιγμή; Τι σε κάνει να πιάσεις χαρτί και μολύβι και να γράψεις τις σκέψεις σου; 

Σ.K.M.: Με εμπνέετε όλοι εσείς που συνυπάρχουμε κοντά ή μακριά. Η σύσταση της ζωής και η ματαιότητα του καιρού. Στο θέατρο δύο υπάρχουν θεματικές. Τα υπόλοιπα, υποθεματικές τους (προσωπική γνώμη). Έρωτας η γέννηση, θάνατος ή νέα ζωή (μιλώ όχι απαραίτητα για βιολογικό θάνατο)

Δεν εκδίδω βιβλία διότι ο κύκλος όσων γράφω δεν κλείνει. Οι διηγήσεις φίλων δεν σταματούν. Το ίδιο και η μετουσίωση και μεταφορά τους σε θέμα, μέσα στη τέχνη. Γράφω για τη ζωή όλων μας. Κάποιες φορες ξεχνώ τι γράφω γιατί  μπορώ να γράφω κάθε μέρα. Κάθε εποχή. Κάθε ώρα που θέλω να καταγραφεί στη μνήμη μου.

Το χειρότερο είναι να μην ακούς τη μνήμη…

Στο έργο μου “Μνήμες Άφυλου” που έδωσε ψυχή και σώματι ο Διονύσης Ζάχος, ο μονόλογος είναι με τις μνήμες του. Σε εικόνα, πόσα λένε οι μνήμες! Όλα τα στρώματα έσω μας είναι  ενέργειες και οι ενέργειες επιδρούν και αλληλεπιδρούν. Νόμοι της φύσης.

Οι φωτογραφίες προκύπτουν από την φιληδονία του βλέμματός μου μέσα στο ρεπεράζ  μου. Ίσως στο μέλλον κάνω μια έκθεση. Καλή ταινία δίχως καλές σκηνές και καλό διευθυντή φωτογραφίας, δεν υπάρχει. Καλό θέατρο χωρίς καλό φως και καλές εικόνες, δεν υπάρχει. Η διαστροφή του σκηνοθέτη, η εμμονή τόσο του ίδιου όσο και του ηθοποιού, η εμμονή ρόλων, καταλήγουν σε αυτό: Όλα είναι ένα κλικ… (ατάκα από άλλο κείμενο). Σε αυτό το κλικ αποτυπώνω τη στιγμή με την μνήμη. Τα συναισθήματα προκειμένου να μην ξεχνώ. Αν και πλέον λίγο με αφορά εάν δημιουργώ ή σπάω κανόνες πλάνων ακόμα και τραβώντας live. Υπέρμαχος ελευθερίας και ανατροπής στην τέχνη. Ναι, αυτή είμαι.

Πόσο άλλαξε η Στέβη του 2019 σε σχέση με τη Στέβη του 2022; Τι πιστεύεις ότι σε περιμένει στο μέλλον και τι επιθυμείς εσύ η ίδια περισσότερο για το μέλλον; 

Σ.K.M.: Ναι, άλλαξα. Είμαι άλλη. Τουλάχιστον συμπεριφορικά.

Κάποτε έδινα τρεις ευκαιρίες σε ό,τι δεν μου πήγαινε πολυεπίπεδα…αγένειες, εκμετάλλευση, όλα εκείνα τα ανούσια που δίνουν εξουσίες. Σήμερα καμία.

Κάποτε σώπαινα από ανωτερότητα. Ενώ τώρα, να δεις η ανωτερότητα πού έχει πάει… Στο πυρ το αείμνηστο. Ανώτερη μόνο έχω την υπεράσπισή μου στην οποιαδήποτε αδικία.

Η ζωή μου, στο είπα, είναι όχι ένα έργο, αλλά πολλά … “Μικρές Ζωές”, “Ζωή Νεράντζι Μέλι”, ” Τάλως και Σίγκμουντ Φρόυντ”, “Σαπφώ και Φάωνας”,  “Κασσάνδρα” και μερικά ακόμα έργα μου…. Τα έργα μου και στίχοι όπως στο τραγούδι “Smiles With tears”, κ.λ.π. Κάποια άλλη φορά, θα μιλήσουμε για γνωστά και άγνωστα έργα μου…Για απώλειες και μη. Για δυνατές χαρές και δυνατούς ανθρώπους. Για αδύναμους ανθρώπους. Για λίγους ή αρκετούς στην επάρκεια ή την ανεπάρκεια.

Αγαπητή μου, γεννήθηκα όταν χτυπούσαν οι καμπάνες πρωϊ σε σπίτι… Ευλογώ που έζησα ως εδώ, μέσα από μύριες ιστορίες άλλων και δικές μου. Επιθυμώ να μην παραμένω περήφανη, πράγμα που φαντάζει ανόητο κι εγωιστικό στους οικείους μου στα δύσκολα, ούτε μοναχική ως υπερήρωας. Εύχομαι να αγαπώ ακόμα κι όταν μου είναι δύσκολο. Από απέχθεια ή θυμό να μένω ψύχραιμη όταν χάνω την ψυχραιμία μου, να παραμένω απείθαρχη νόρμας και ανεπούδουλη με τις γνωστές πεποιθήσεις μου… να έχω ταυτότητα καλλιτεχνική. Μα όλα αυτά, καμία σημασία δεν έχουν γιατί πάνω από όλα,  επιθυμώ να ζει και να είναι καλά ο γιος μου. Να έχουν υγεία όλοι όσοι αγαπώ. Να έχω δύναμη βιολογική και ψυχική, να είμαι παρούσα στους αδύναμους ή στις αδύναμες στιγμές ανθρώπων. Να είμαι με όσους σέβονται τους ανθρώπινους πόνους και σκύβουν συμπαραστατικά και όχι εγωιστικά.

Επιθυμώ οι καλλιτέχνες να είναι καλά, στην πραγματικότητα τους, μια και η τέχνη δεν αρκεί πάντα. Η τέχνη είναι παιδί και ο γονιός είναι ο πρώτος που πρέπει πρώτα να είναι καλά.

Ως άνθρωπος έχω ατέλειες, ως καλλιτέχνης έχω μια πιθανότητα να δω σε άλλους μια τελειότητα τους. Ο κόσμος μας δεν είναι τέλειος. Οπότε….Καλλιτέχνες μην πετάτε εαυτούς. Οι τέχνες δεν μαθαίνονται στο ντιλιτάρισμα, αλλά στην επανάληψη της έμπνευσης. Όπως λοιπόν λέω (ένας άλλος αφορισμός μου) : Όλα περνούν κι αν δεν περνούν, θα τα περάσουμε. Οι εχθροί μου με διαλέγουν. Δεν έχω εχθρούς. Να είμαι καλά … Με τον εαυτό μου. Ελάχιστοι μπορούν να μιλήσουν για μένα κι αυτούς τους έχω επιλέξει … από την έννοια της τσεκαρισμένης χημείας, φίλων και οικογένειας. Ό,τι άλλο, έχω έναν μεγάλο κάδο…. Για την φασαρία κάθε φαύλου κύκλου. Γιατί έτσι κι αλλιώς, όσοι και αν είμαστε, στα δύσκολα πάντα λίγοι είμαστε.

Άφησέ μας ένα μικρό στιχουργικό δείγμα από τη νέα σου δισκογραφική δουλειά…έτσι, ως ένα μικρό αναμνηστικό δώρο. 

Σ.K.M.: Το αναμνηστικό μου δώρο είναι ότι τσάκισα την Ιθάκη… Ένα τραγούδι που θα βγει στην δεύτερη φάση. Δεν θα είναι στα πρώτα τρία τραγούδια που επιλέξαμε, ονομάζεται περίπου “Ιθάκη”... διότι αγαπώ τόσο το πρώτο που θα ακούσετε (ομότιτλο της δουλειάς μας με τον Θανάση Κλεώπα) που υπερίσχυσε.

Τόσα ταξίδια πια για ποια Ιθάκη να μιλήσουμε…

Μάζα που τριγυρνάμε γύρω από τον εαυτό και έτσι ορίζουμε τον χρόνο και είναι κάθε μας ταξίδι η στιγμή. Ιθάκη απομυθοποίηση, ταξίδι οι στιγμές. Ορισμός.

Δεν θα ήθελα να παραλείψω, από τα πρώτα που έγραψα ήταν και το “Νικόλας”, αφιερωμένο στον πατέρα μου για τη μετάβασή του στο φως… Λόγω του ονόματός του αποφάσισα να τολμήσω να το κάνω συγκεκριμένο και μοναδικό δίνοντάς του τον τίτλο “Νικόλα”. Ο δικός μου πατέρας.

“Ε(Άι)ρω Έρωτα”... ακόμα ένα πολυαγαπημένο! Όπως και το “Αθήνα” (με άλλο τίτλο, θα βρίσκεται στα τρία πρώτα), γραμμένο για όλα τα νεότερα καλλιτεχνάκια που τριγυρνούν όπου και η παλαιότερη Στέβη, σε μια περιοχή in στις μέρες μας, την περιοχή από μητέρας μου τα νιάτα.

Επέτρεψε μου τον δικό μου επίλογο…

Αγγέλικα, η συζήτηση επεκτάθηκε και πιο προσωπικά,  διότι πραγματικά η εκτίμηση μου είναι πέρα από το κομμάτι μας εσύ δημοσιογράφος, εγώ σκηνοθέτιδα. Έτσι, αποφάσισα να έχεις, να έχουμε, μια μικρή καταγραφή μου που σε άλλους δεν θα μιλούσα ίδια, γνωρίζοντας εσύ ότι σπάνια δίνω συνέντευξη. Δεν είναι επιδιωκόμενο μου. Πάντα αρέσκομαι στο back story & back stage. Να σε ευχαριστήσω για τη φιλοξενία, από αρχής είμαι κοντά σας, στηρίζοντας το kallitexnes.gr.

Γνωρίζεις ότι ποτέ δεν βλέπω ανθρώπους λόγω ιδιοτήτων τους.

Ας κλείσω με τη σκέψη μου…

Δεν έχει σημασία το πλήθος, σημασία έχει το νόημά του. Οι δικοί μας άνθρωποι δεν θα ειπωθούν ποτέ ως πλήθος!