Δεν μου λέει τίποτα να παίξω έναν ρόλο, αν δεν εκτιμώ τον σκηνοθέτη ή δεν πιστεύω στο αισθητικό αποτέλεσμα της δουλειάς του.
Δυο καλλιτέχνες που έχουν πολλά να πουν και να μοιραστούν, ανοίγουν την καρδιά και τη σκέψη τους σε μια συνέντευξη που ειλικρινά αξίζει κανείς να διαβάσει!
– Το kallitexnes.gr καλωσορίζει δύο νέους και ταλαντούχους ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Στέφανος Παπατρέχας και Λάζαρος Βαρτάνης. Πώς συναντήθηκαν οι δρόμοι σας και ποιά ήταν τα κοινά στοιχεία που σας έκαναν να ενώσετε τις δυνάμεις σας;
Στέφανος Παπατρέχας: Δεν ήξερα καθόλου τον Λάζαρο πριν το καλοκαίρι του 2017, όταν μου έστειλε ένα μήνυμα ο Αναστάσης Πινακουλάκης για έναν μονόλογο που έγραψε, τον οποίο θα σκηνοθετούσε ο ίδιος και ήθελε να παίξω εγώ. Το έργο ήταν το «Υγρασία στους τοίχους». Στην πρώτη ανάγνωση συνάντησα τον Λάζαρο, ο οποίος συσκηνοθέτησε το έργο με τον Αναστάση. Αργότερα, όταν η Γεωργία Πιερρουτσάκου μου πρότεινε να βρεθούμε μαζί επί σκηνής στο έργο της «Έλα να παίξουμε», εγώ της πρότεινα τον Λάζαρο. Έχοντας η ίδια γράψει το έργο και παίζοντας ταυτόχρονα, ήθελε να υπάρχει ένα τρίτο μάτι. Αν δεν του είχα τρομερή εμπιστοσύνη, ούτε θα τον πρότεινα τότε, ούτε θα είχα συνεργαστεί τόσες φορές μαζί του. Η επικοινωνία μεταξύ μας ήταν πολύ φανερή από τις πρώτες πρόβες. Νομίζω ότι νιώσαμε οικεία και μας ένωσε η κοινή αισθητική.
Λάζαρος Βαρτάνης: Ούτε εγώ γνώριζα τον Στέφανο πριν την «Υγρασία στους τοίχους». Εκεί είδα όμως έναν άνθρωπο ταλαντούχο, που ξέρει να παίζει θέατρο, μουσική και θυμόταν με απίστευτη ακρίβεια όλα όσα έγιναν στην προηγούμενη πρόβα. Μου έβγαζε τρομερή εμπιστοσύνη το ότι αυτός ήταν ο πρώτος άνθρωπος που «σκηνοθετούσα». Μετά δουλέψαμε στο «Αγόρι της οδού Αμερικής» του Αναστάση Πινακουλάκη και έπειτα ήρθε το «Έλα να παίξουμε» της Γεωργίας Πιερρουτσάκου, στις πρόβες του οποίου μου έστειλε να διαβάσω έναν μονόλογο που είχε γράψει, τη «Φροσύνη». Εκεί συνειδητοποίησα ότι εκτός από καταπληκτικός ηθοποιός και μουσικός, είναι και φοβερός συγγραφέας. Χρειάστηκα πολλές αναγνώσεις του έργου, για να πιστέψω αυτά που διάβαζα. Ένας τόσο νέος άνθρωπος με τόσο καταπληκτική γραφή. Θα ήμουν τουλάχιστον αφελής αν δεν ήθελα να συνεργάζομαι μαζί του.
– Στην τωρινή σεζόν συνεργάζεστε τόσο ως σκηνοθέτες, όσο και ως ερμηνευτής ο Στέφανος, σε δύο υπέροχα θεατρικά. Στην «Φροσύνη» και το «Έλα να παίξουμε» της Γεωργίας Πιερρουτσάκου. Πείτε μας κάποια πράγματα για τα δύο αυτά έργα.
Στέφανος: Το «Έλα να παίξουμε» είναι ένα έργο που διακρίθηκε στο πλαίσιο του στούντιο νέων συγγραφέων στο Εθνικό Θέατρο και είναι η δεύτερη χρονιά του φέτος στο «Faust», μετά το black box του «Επί Κολωνώ» πέρσι. Η Γεωργία είναι πολυτάλαντο πλάσμα στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία και γράφει καταπληκτικά. Άλλωστε βραβεύτηκε φέτος για άλλο ένα έργο της, από την ένωση Σεναριογράφων Ελλάδας και το Ίδρυμα «Κακογιάννης». Το «Έλα να παίξουμε» είναι ένα έργο για τον έρωτα. Ένα πολύ γοητευτικό και συγκινητικό έργο. Δύο αφηγητές, ο μαύρος βασιλιάς και η λευκή βασίλισσα σε ένα κουνημένο σκάκι, αντί για πιόνια χρησιμοποιούν ιστορίες ερωτευμένων ζευγαριών, για να κερδίσουν την παρτίδα. Φτιάχνουν Εκείνον και Εκείνην, τους βάζουν να περάσουν από όλες τις φάσεις του έρωτα, γνωρίζονται, φλερτάρουν, ερωτεύονται, παθιάζονται, τσακώνονται, ρουτινιάζουν, χωρίζουν, τα ξαναβρίσκουν κλπ. Τελικά ποιός κερδίζει; Μπορεί να κερδίσει κάποιος στον έρωτα;
Λάζαρος: Η «Φροσύνη» και το «Έλα να παίξουμε», είναι δύο καταπληκτικά έργα που μου έδωσαν ακόμα μια ευκαιρία να προσθέσω στο βιογραφικό μου δουλειές για τις οποίες είμαι πάρα πολύ περήφανος. Στη «Φροσύνη» λοιπόν, μία γυναίκα ηθοποιός καλείται στο πλαίσιο ενός αυτοσχεδιασμού να ετοιμάσει ένα μονόλογο πάνω στην κυρά-Φροσύνη, το ιστορικό πρόσωπο-θρύλο των Ιωαννίνων που πνίγηκε από τον Αλί Πασά στη λίμνη Παμβώτιδα. Ψάχνοντας πληροφορίες και υλικό για εκείνη, βρίσκει πράγματα που τη γοητεύουν, την προκαλούν. Δοκιμάζει ρούχα και αυτοσχεδιάζει πάνω στην τελευταία νύχτα της Φροσύνης, πάνω στη ζωή, το γάμο, τα παιδιά της, τον έρωτά της για τον γιο του Αλί Πασά, Μουχτάρ, τις απαιτήσεις των άλλων για εκείνη, τις απαιτήσεις του έρωτά της για εκείνον. Σπουδαίο κείμενο, το οποίο βρήκε την ιδανική ερμηνεύτρια του στο πρόσωπο της Σύνθιας Μπατσή. Ηθοποιός πολλών αποχρώσεων, συναισθημάτων και αυτοσαρκασμού. Σπάνια περίπτωση, που της αξίζει να φτάσει μέχρι το «ταβάνι».
– Πείτε μας κάποιες σημαντικές στιγμές της θεατρικής σας πορείας ως σήμερα.
Στέφανος: Είναι πολλά και σημαντικά, γιατί όλα με διαμόρφωσαν. Η σχολή του Αρμένη ήταν σίγουρα καθοριστική. Αποφοίτησα ως αριστούχος, ενώ ταυτόχρονα σπούδασα ψυχολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Οι σπουδές μου στην ψυχολογία επίσης, είναι ένα δυνατό εφόδιο. Όσον αφορά το θέατρο, έχω την τύχη να δουλεύω κάθε χρόνο, ακόμη και πριν τελειώσω τη σχολή. Κάποιες από τις δουλειές που με στιγμάτισαν, ήταν ο «Πουπουλένιος» του Martin Mc Donagh σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Χατζάκη, όλες μου οι συνεργασίες με τον Δημήτρη Μαυρίκιο («Το Τερατώδες Αριστούργημα» του Γιάννη Ρίτσου στη Μικρή Επίδαυρο, η «Πάπισσα Ιωάννα» στο Φεστιβάλ Αθηνών, η «Φρεναπάτη» του Κορνέιγ και το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» του Πιραντέλλο στο Εθνικό Θέατρο), «το Σκυλί του Ωρίωνα» του Τηλέμαχου Τσαρδάκα σε σκηνοθεσία της Ηλέκτρας Ελληνικιώτη στο Θέατρο του Νέου Κόσμου… είναι πολλά και όλα με τον δικό τους τρόπο, σπουδαία για μένα. Η «Υγρασία στους τοίχους», το «Έλα να παίξουμε» και φυσικά η «Φροσύνη». Η «Φροσύνη» είναι το δεύτερο έργο μου που συσκηνοθετώ. Πρώτο ήταν «Το Ξέφωτο» το 2012, το οποίο μου έμαθε πάρα πολλά. Από όλες τις δουλειές μου, προσπαθώ να μαθαίνω και να γίνομαι καλύτερος. Όλα σε προχωράνε, αν δουλεύεις με τον εαυτό σου πριν, κατά τη διάρκεια και μετά από κάθε δουλειά.
Λάζαρος: Έχω να μετράω πολλές. Η σχολή ήταν καθοριστικής σημασίας. Τελείωσα το Κ.Θ.Β.Ε. το 2007. Πέρασα καταπληκτικά με τους συμφοιτητές μου, με τους οποίους είμαστε ακόμα πάρα πολύ δεμένοι, η Σύνθια είναι μια εξ΄αυτών και γνώρισα δασκάλους ζωής. Τον Ανδρέα Βουτσινά, τη Λίνα Λαμπράκη, τον Νικήτα Τσακίρογλου, τον Πέρη Μιχαηλίδη, τον Δημήτρη Βάγια, την Αίγλη Χαβά, την Αναστασία Θεοφανίδου, τον Νίκο Βουδούρη και πολλούς ακόμα στους οποίους χρωστάω πολλά. Στην πορεία ήρθαν τα «Αρμαντέιλ», «2013/Melina M.», «Να΄ρθω μαζί σου;», όλα σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ασπιώτη, η «Δεσποινίς Τζούλια» της Ανδρονίκης Αβδελιώτη, ο «Οιδίππους Τύραννος-Επί Κολωνώ» της Ρούλας Πατεράκη, στην Επίδαυρο, οι «Χοηφόροι» της Ειρήνης Φαναριώτη, τα «Αίας» και «Οιδίππους Τύραννος» του Χρήστου Σουγάρη, το «Preparadise sorry now» του Δαμιανού Κωνσταντινίδη, οι «Ελεύθεροι πολιορκημένοι» του Κωνσταντίνου Ρήγου, τα «Όνειρα» του Αλέξανδρου Σωτηρίου, ο «Τρελαντώνης» της Γλυκερίας Καλαϊτζή, οι «Τρεις αδελφές» της Έφης Γούση, η «Ελίζα» του Ισίδωρου Σιδέρη-είναι και η πρώτη μου παράσταση. Έχω να θυμάμαι πάρα πολλά και σίγουρα αδικώ όσα δεν αναφέρω.
Με κινητοποιούν ερωτήματα που έχω και με προβληματίζουν, καταστάσεις που έχω βιώσει τις οποίες θέλω να βάλω σε χαρτί, σκέψεις, εικόνες.
– Ως νέοι δημιουργοί και ερμηνευτές, τί είναι εκείνο που σας συγκινεί περισσότερο ως έμπνευση, προκειμένου να μπείτε μέσα σε έναν ρόλο ή να αναλάβετε σκηνοθετικά ένα θεατρικό έργο;
Στέφανος: Για εμένα, είναι πολύ διαφορετικό το τι με εμπνέει στη συγγραφή, την σκηνοθεσία και την υποκριτική. Το γράψιμο δεν μου είναι ευχάριστο ως διαδικασία. Προϋποθέτει πολλές ώρες απομόνωσης και συγκέντρωσης και εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους αρέσει να βρίσκονται μόνοι για ώρες. Ωστόσο όταν η ανάγκη μου να πω κάποια πράγματα το ξεπερνάει αυτό, τότε γράφω. Συνήθως με κινητοποιούν ερωτήματα που έχω και με προβληματίζουν, καταστάσεις που έχω βιώσει τις οποίες θέλω να βάλω σε χαρτί, σκέψεις, εικόνες. Σκηνοθετικά παίρνω το έργο κάποιου, κάποιες σκέψεις και εικόνες ήδη αποτυπωμένες στο χαρτί. Οπότε καλείσαι με νέες, δικές σου εικόνες, με απλή ματιά να περάσεις ό,τι βλέπεις γραμμένο. Έχει άλλη γοητεία. Στην υποκριτική από την άλλη, έχεις μόνο ένα ρόλο κάτω από πλαίσιο έργου και σκηνοθέτη. Υπηρετείς δηλαδή το κοινό όραμα, βάζοντας και το δικό σου κομμάτι. Έχει τρομερό ενδιαφέρον η διαδικασία του να μπαίνεις σε κάποιον άλλο, να βρίσκεις νέους τρόπους τονισμού, βλέμματος, κίνησης, σκέψεις και να ανακαλύπτεις πτυχές σου που ως τώρα δεν είχες δει. Γενικώς επειδή με βαριέμαι, είναι ένας ωραίος τρόπος να ξεφεύγω από εμένα για λίγες ώρες.
Λάζαρος: Ως ηθοποιός, σίγουρα το ίδιο το έργο στην αρχή. Στην πορεία, οι άνθρωποι που θα είναι στην εκάστοτε δουλειά. Ο σκηνοθέτης, οι συμπαίκτες, η αισθητική της όλης παράστασης. Όλα είναι θέμα αισθητικής ή κοινής αισθητικής και αυτό καθορίζεται αποκλειστικά και μόνο από τους ανθρώπους που βρίσκονται σε μια δουλειά. Έπειτα, έρχεται ο ρόλος ως κατακλείδα όλων των παραπάνω. Δε μου λέει τίποτα να παίξω τον «Ριχάρδο τον 3ο» αν δεν εκτιμώ τον σκηνοθέτη ή δεν πιστεύω στο αισθητικό αποτέλεσμα της δουλειάς του και αν δεν θαυμάζω αυτούς με τους οποίους θα συνεργαστώ επί σκηνής. Ως σκηνοθέτης, το έργο για αρχή και πόσο με κάνει να θέλω να πω την ιστορία του σαν να ήταν δική μου. Η σκηνοθεσία είναι η μεγαλύτερη ευθύνη στο θέατρο. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στον σκηνοθέτη. Από τις φωτογραφίες που θα κυκλοφορήσουν μέχρι το πως θα «τονιστεί» η τελευταία ατάκα, η «διδασκαλία» του κειμένου, το πως όλοι οι ηθοποιοί θα παίζουν στην «ίδια παράσταση» και όχι ο καθένας στην δική του με τις γνωστές μανιέρες. Έχω μεγάλο δρόμο να διανύσω, για να δεχτώ την ιδιότητα «σκηνοθέτης». Αν την δεχτώ ποτέ.
– Πώς συνδυάζονται οι ιδιότητες του ηθοποιού και του σκηνοθέτη; Μπορεί η γνώση της μιας ικανότητας να βοηθήσει ως δυναμικό την άλλη; Με ποιούς τρόπους;
Στέφανος: Σίγουρα το ένα βοηθάει το άλλο. Εγώ ως σκηνοθέτης, στην καθοδήγηση ενός ηθοποιού χρησιμοποιώ όσα με έχουν βοηθήσει εμένα ως ηθοποιό. Πέρα από την αισθητική και το όραμα, σκηνοθεσία για εμένα είναι πρωτίστως η υποκριτική καθοδήγηση και η δραματουργία. Μετά έρχονται οι εικόνες, οι ήχοι, τα φώτα κλπ. Σκηνοθεσία είναι στην ουσία να αναλαμβάνεις την ευθύνη όλης της παράστασης, την τελική απόφαση. Δεν ξέρω αν θέλω να διαλέξω κάτι από τα δύο και ευτυχώς δε χρειάζεται. Απολαμβάνω και τα δύο. Θα ήθελα να συνεχίσω να υπάρχω θεατρικά ως ηθοποιός και σκηνοθέτης.
Λάζαρος: Ηθοποιός. Αυτό έχω σπουδάσει και υπηρετώ εδώ και αρκετά χρόνια. Η σκηνοθεσία είναι κάτι που κάνω λίγο καιρό και ακόμα το ψάχνω. Με ενδιαφέρει, αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα και διάβασμα. Σίγουρα βοηθάει. Πιστεύω ότι από τότε που είδα-ως βοηθός σκηνοθέτη-πως είναι να είσαι «από έξω», έχω γίνει πολύ πιο ψύχραιμος και σβέλτος την ώρα της πρόβας.
– Με ποιά κριτήρια πιστεύετε ότι πρέπει να επιλέγει κάποιος τόσο το έργο που θα ανεβάσει, όσο και τους συνεργάτες με τους οποίους θα δουλέψει, προκειμένου να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα;
Στέφανος: Κατ΄αρχάς, πιστεύω πως πρέπει να σε αφορά αυτό που ανεβάζεις. Να βρίσκεις μέσα σε αυτό δικά σου κομμάτια, που θες να τα μοιραστείς. Να μην το κάνεις διαδικαστικά. Πέρα από αυτό, η επιλογή συνεργατών είναι η μισή δουλειά σχεδόν, γι΄αυτό και είναι πάρα πολύ σημαντική απόφαση. Ο κάθε συντελεστής πρέπει να δουλέψει πάνω στο όραμά σου, πηγαίνοντας το ταυτόχρονα και παραπέρα. Επικοινωνία, εμπιστοσύνη, αισθητική και όρεξη για δουλειά, είναι τα δικά μου κριτήρια.
– Μιλώντας για συνεργασίες, πείτε μας κάποιους πολύτιμους συνεργάτες τους οποίους εμπιστεύεστε με κλειστά μάτια.
Στέφανος: Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμώ πολύ και αν μου προτείνουν κάτι θα έχω μία θετική πρώτη αντίδραση, γιατί εμπιστεύομαι τη ματιά τους. Ο Δημήτρης Μαυρίκιος, ο Μανώλης Δούνιας και άνθρωποι με τους οποίους δεν έχω συνεργαστεί, αλλά νιώθω κοντά καλλιτεχνικά, όπως ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Σε ένα άλλο επίπεδο, η Γεωργία και ο Λάζαρος είναι δύο άτομα με τα οποία έχουμε ταιριάξει και σε φιλικό επίπεδο, οπότε ξέρω πως μπορώ να συνεργαστώ με τον τρόπο που θέλω και νιώθω δημιουργικά. Σε αυτούς ανήκει ο Φάνης Μιλλεούνης, ο Αλέξανδρος Καναβός και σε άλλους τομείς ο Λευτέρης Παυλόπουλος, η Ευγενία Μακαντάση, η Ηλένια Δουλαδίρη, η Έλλη Εμπεδοκλή, η Νίκη Ψυχογιού, ο Δημήτρης Πολυχρονιάδης, η Σίσσυ Βλαχογιάννη. Άνθρωποι που αγαπούν πολύ ό,τι κάνουν και για αυτό το κάνουν καλά.
Λάζαρος: Εμπιστεύομαι σίγουρα όλους αυτούς με τους οποίους έχω δουλέψει για δεύτερη φορά. Η πρώτη μπορεί να έτυχε, αλλά η δεύτερη ήταν σίγουρα επιλογή μου και επιλογή τους.
– Θα θέλατε να μας πείτε αγαπημένους σκηνοθέτες και δημιουργούς, που αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για εσάς;
Στέφανος: Σίγουρα ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο Λευτέρης Βογιατζής, ο Δημήτρης Μαυρίκιος, ο Θωμάς Μοσχόπουλος, ο Martin Mc Donagh, ο Ντοστογιέφσκι, ο Παπαδιαμάντης, ο Θεοτόκης, ο Ρίτσος, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Καθένας από αυτούς, έχει αφήσει το δικό του σημάδι.
Λάζαρος: Έχω δύο μεγάλα είδωλα, για τους οποίους δε σηκώνω την παραμικρή κουβέντα. Τους Θεούς της υποκριτικής. Τον Marlon Brando και τη Meryl Streep.
– Στη σημερινή κατάσταση που ζούμε, η οποία δεν είναι και η ευκολότερη, ποιά προσόντα πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ή να διατηρεί ένας δημιουργός, προκειμένου να πάει παρακάτω και να συνεχίσει, παρά τις αντιξοότητες;
Στέφανος: Πάθος, τύχη, επιμονή, αυτοπεποίθηση, αλλά και ταπεινότητα.
Λάζαρος: Αγάπη για τη δουλειά μας, σίγουρα τύχη, ταπεινότητα και γνώση. Χωρίς γνώση, θεωρώ ότι απλά περιφέρεις την ημιμαθή σου περσόνα.
– Ποιά είναι τα μελλοντικά σας σχέδια, τη χρονιά αυτή που διανύουμε; Μας ετοιμάζετε τόσο ερμηνευτικά, όσο και σκηνοθετικά κάτι νέο;
Στέφανος: Συνεχίζονται οι παραστάσεις του «Έλα να παίξουμε» και της «Φροσύνης» μέχρι το Πάσχα. Ταυτόχρονα, αρχίζω γυρίσματα της νέας σειράς του Μανούσου Μανουσάκη και από την αρχή της επόμενης σεζόν, θα είμαι πάλι στο «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» στο Εθνικό Θέατρο. Πέρα από αυτά, έχουμε διάφορα σχέδια υπόψη που ελπίζουμε να γίνουν πραγματικότητα άμεσα.
Λάζαρος: Βρίσκομαι σε πρόβες για μία ταινία, στην οποία πιστεύω πολύ με εξαιρετικούς συνεργάτες. Ταυτόχρονα, θα κάνουμε μια μικρή περιοδεία με τις «Χοηφόρους» της Ειρήνης Φαναριώτη και φυσικά σκέφτομαι πολλά πράγματα για το μέλλον, που για να συμβούν χρειάζεται να οργανωθούν.
– Για το τέλος, πείτε μας ένα όνειρο και μια ευχή σας!
Στέφανος: Θέλω πολύ να παίξω στην Επίδαυρο, ιδανικά σε αρχαία τραγωδία. Εύχομαι να είναι απολαυστικό ό,τι έρχεται.
Λάζαρος: Η Επίδαυρος και το αρχαίο δράμα, είναι όνειρο ζωής και για μένα. Αν βρεθείς μια φορά εκεί, κολλάς. Εύχομαι να γίνει στο άμεσο μέλλον.
Χωρίς γνώση, θεωρώ ότι απλά περιφέρεις την ημιμαθή σου περσόνα.
Αγγελική Μπάτσου
Σ’όλο τον κόσμο τελικά δεν μπόρεσα να πάω...κατόρθωσα όμως να φανταστώ και να χαράξω τα ίχνη αυτού μέσα από ταμονοπάτια της ποίησης,της λογοτεχνίας και της φαντασίας. Αγαπημένος μου συγγραφέας ο Έντγκαρ Άλλαν Πόε,αγαπημένος ποιητής ο Ουϊλιαμ Μπλέϊκ,ο Μπωντλαίρ και ο Απολιναίρ, αγαπημένος ζωγράφος ο Βαν Γκογκ και ο Γκουστάβ Κλιμπ.
Latest posts by Αγγελική Μπάτσου (see all)
- Συνέντευξη στη θεατρική ομάδα της παράστασης “Το αίμα νερό γίνεται” - 9 Μαΐου 2023
- «Δε μείναν λόγια», το νέο τραγούδι, της ερμηνεύτριας Ζωή Λιαντράκη - 28 Απριλίου 2023
- Συζητώντας με την τραγουδοποιό κι ερμηνεύτρια,Κατερίνα Ντίνου - 22 Απριλίου 2023
Καμία κριτική