Ευχή μου είναι να γίνει η Ακαδημία θεάτρου, μήπως και καταλάβουμε σε αυτή την χώρα, ότι το μόνο που παράγουμε εκτός από τουρισμό, είναι ο πολιτισμός.
Τον συναντήσαμε και μιλήσαμε μαζί του για τις δουλειές που κάνει, για το θέατρο αλλά και για την μέχρι τώρα πορεία του -Άνθρωπος με ήθος, άποψη και ακρίβεια.
– Ας αρχίσουμε από τις παραστάσεις και συγκεκριμένα από αυτήν την οποία σκηνοθετήσατε. Πως επιλέξατε να ανεβάσετε Μαριβώ που είναι ένα δύσκολο είδος κωμωδίας; Πως προέκυψε η ιδέα;
Ζαχαρίας: Νομίζω ότι ήρθε από την αναγκαιότητα αυτής της ομάδας που συγκροτήθηκε από την Λούλα Τριανταφύλλου, τον Πάνο Τσαλιγόπουλο και τον Θανάση Πατριαρχέα. Προσπάθησα να βρω μια κωμωδία που να καλύψει αρχικά τους τρεις τους και θα μπορούσε να τους δώσει την δυνατότητα να ανέβουν ένα επίπεδο υποκριτικό και αισθητικό. Έτσι, βρήκα την “Ψευτοϋπηρέτρια“, καθώς θεωρώ ότι έχει μια επαφή με την σύγχρονη εποχή στο επίπεδο της υποκρισίας, γιατί η ανθρώπινη φύση δεν αλλάζει και τα πάντα είναι ίδια. Η εντιμότητα, η υποκρισία , οι μάσκες είναι στοιχεία που μας ενδιαφέρουν σαν καλλιτέχνες. Στην συνέχεια, προστέθηκε ο Βαλεντίνος Τσίλογλου, που έγραψα σχεδόν έναν ρόλο πάνω του και διεύρυνα τον αρλεκέν. Ευτυχής συγκυρία ήταν η συνεργασία μου με την Βίκυ Κουλιανού, καθώς έψαχνα γι’ αυτόν τον ρόλο μία ψηλή γυναίκα και όλοι φτιάξαμε μία παράσταση με τα υλικά που ξέρουμε.
– Στο “Studio Κυψέλης“ πρωταγωνιστείτε σε ένα έργο του Γκέοργκ Μπύχνερ ενσαρκώνοντας τον ποιητή Γιάκομπ Λεντς. Τον γνωρίζατε από πριν αυτόν τον συγγραφέα;
Ζαχαρίας: Ναι βέβαια, τον ήξερα από παλιά. Κάποια στιγμή ήταν να δουλέψω πάνω στον Βόυτσεκ, αλλά τελικά δεν ευδοκίμησε αυτή η συνεργασία και έτσι η επαφή μου με τον Μπύχνερ έμεινε ανολοκλήρωτη. Μάλιστα, την εποχή εκείνη έκανα μια μελέτη γύρω από την τρέλα και τώρα αυτός ο ρόλος ήταν μοιραίο να ακουμπήσει τα ενδιαφέροντα εκείνης της περιόδου.
– Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και πάμε στα εφηβικά σας χρόνια, ποιες θυμάστε ότι ήταν οι κρυφές ή οι φανερές σας σκέψεις γι΄ αυτό το επάγγελμα;
Ζαχαρίας: Δεν έκανα καμία τέτοια σκέψη τότε. Δεν είχα στο μυαλό μου τέτοια πράγματα. Έδωσα εξετάσεις στην δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου μόνο και μόνο για να πάρω αναβολή στράτευσης. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
– Η πρώτη σας κινηματογραφική εμφάνιση, έγινε δίπλα στον Νίκο Κούνδουρο στην ταινία “1922“. Τι θυμάστε από αυτή την συνεργασία;
Ζαχαρίας: θυμάμαι τα πάντα. Τότε έκανα έναν μικρό ρόλο στο θέατρο δίπλα στην Τζένη Καρέζη και ένα βράδυ με καταρρακτώδη βροχή ήρθε να με βρει η Αγνή Βλάχου και με παρότρυνε να πάω να με δει ο Νίκος Κούνδουρoς που θα έκανε μια ταινία. Έτσι πήγα και με είδε. Aυτός ο ρόλος ήταν η πρώτη μου ανάθεση στον κινηματογράφο. Εκεί πήρα τα πρώτα μαθήματα κινηματογραφίας και ομολογώ ότι τα θυμάμαι με αγάπη.
– Ξεκινήσατε να κάνετε τηλεόραση την δεκαετία του ’80 στην κρατική τηλεόραση και αργότερα μεταπηδήσατε στην ιδιωτική. Από τότε έως σήμερα πόσο πιστεύεται ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα στην τηλεόραση;
Ζαχαρίας: Προσπαθώ να μην είμαι νοσταλγός του παρελθόντος, γιατί δεν έχει κανένα νόημα αυτό. Αλλά όντως, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Στα χρόνια της κρατικής τηλεόρασης, θυμάμαι ότι υπήρχε μεγάλο μεράκι και αγάπη γι΄ αυτό που κάναμε. Δεν ήταν όμως καλά αμοιβόμενη γιατί ήμουν νέος ηθοποιός. Στην συνέχεια, ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση και όλοι ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι γιατί πιστεύαμε ότι θα άνοιγε το κεφάλαιο των καλών σίριαλ, αλλά τελικά μετά από δεκαπέντε χρόνια αποδείχτηκε ότι όλο αυτό ήταν μία διαδικασία διασκέδασης που “άλεσε” προϊόντα φθηνά με σκοπό το κέρδος.
Φωτογραφία από την παράσταση “Λεντς” στο “Studio Κυψέλης”
– Ποια από όλες αυτές τις δουλειές θυμάστε με αγάπη;
Ζαχαρίας: Η δουλειά που μου άρεσε εμένα προσωπικά και γι΄ αυτό που έκανα εκεί λόγω του διπλού ρόλου που είχα, είναι ο “Δανεικός πατέρας” με την Κατιάνα Μπαλανίκα. Από την άλλη μεριά, σε επίπεδο ομαδικής δουλειάς, θεωρώ ότι το “Εκμέκ παγωτό” ήταν σπουδαία δουλειά.
– Έχετε αναφερθεί στο πόσο τυχερός σταθήκατε με τους δασκάλους που βρεθήκανε στον δρόμο σας. Σήμερα πιστεύεται πως δεν υπάρχουν τέτοιοι δάσκαλοι στην θεατρική εκπαίδευση;
Ζαχαρίας: Νομίζω ότι έζησα την εποχή των τελευταίων μεγάλων δασκάλων. Θυμάμαι ένα τραπέζι όπου κάθονταν ο Τσαρούχης, ο Ρίτσος, ο Γεωργουσόπουλος, ο Μανιώτης, η Σαπφώ Νοταρά, ο Μητρόπουλος και τσακώνονταν για το πώς πρέπει να μετράμε τον ρυθμό του ζεϊμπέκικου. Αυτό το μάθημα δεν μεταφέρεται.
– Εσάς τι σας ώθησε, ώστε να ξεκινήσετε να διδάσκεται;
Ζαχαρίας: Η επαφή με τα παιδιά ήταν ο μόνος λόγος που πήρα αυτή την απόφαση. Αν δώσεις σε ένα παιδί οποιοδήποτε κείμενο και του πεις να κάνει κάτι, τότε θα δεις ανάγλυφα αυτό που δεν πρέπει να κάνεις εσύ σαν επαγγελματίας. Κάποτε είχα ένα πρόβλημα για το πώς θα παίξω κάτι και έκανα κάτι πολύ απλό. Το έδωσα σε έναν μαθητή για να δω πως θα το κάνει.
– Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που τώρα θέλει να ξεκινήσει την πορεία του στο θέατρο;
Ζαχαρίας: Πρώτον, το συμβουλεύω να διαβάζει. Δεύτερον, να τακτοποιεί και να καταχωρεί μέσα του τον κόσμο, γιατί ο ηθοποιός είναι σαν ένα μικρό κομπιούτερ που έχει κάποιες μικρές πλακέτες με όλα τα χαρακτηριστικά και όταν θα χρειαστεί να δημιουργήσει έναν ρόλο θα ανασύρει την κατάλληλη πλακέτα. Και τρίτον, να ενταχθεί κάπου διότι δεν μπορείς να είσαι μόνος σου σε αυτή την δουλειά και το σωματείο είναι μία λύση.
Φωτογραφία από την παράσταση “Λεντς” στο “Studio Κυψέλης”
Να ανακαλύψει ο καθένας μας κάτι από τον μηχανισμό της αγάπης, που νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ήρθαμε στη γη.
– Θεωρείτε ότι το θέατρο είναι μια εφήμερη τέχνη;
Ζαχαρίας: Είναι η απόλυτα θνησιγενής τέχνη. Οποιοδήποτε λεπτό δημιουργίας κι αν περνάει έχει καταστραφεί την άλλη στιγμή, γιατί κάτι άλλο γεννιέται στην θέση του. Γι΄ αυτό και καμία παράσταση δεν μπορεί να είναι ίδια κάθε βράδυ. Αυτή είναι και η δύναμη του θεάτρου άλλωστε, η ζωή και ο θάνατος.
– Αν σας έλεγα να κάνετε μία ευχή για το θέατρο στην Ελλάδα ποια θα ήταν αυτή;
Ζαχαρίας: Να γίνει επιτέλους αυτή η Ακαδημία θεάτρου, μήπως και καταλάβουμε σε αυτή την χώρα ότι το μόνο που παράγουμε εκτός από τουρισμό, είναι ο πολιτισμός.
Και κάτι ακόμα που δεν αφορά το θέατρο, αλλά όλους μας, είναι να ανακαλύψει ο καθένας μας, κάτι από τον μηχανισμό της αγάπης, που νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ήρθαμε στη γη.
Συνέντευξη: Λεωνίδας Ζέης
Απομαγνητοφώνηση: Λεωνίδας Ζέης
Επιμέλεια: Νίκος Γινάργυρος
Φωτογραφία από την παράσταση “Λεντς” στο “Studio Κυψέλης”
Λεωνίδας Ζέης
Latest posts by Λεωνίδας Ζέης (see all)
- Είδαμε την παράσταση “Η Κάρεν Στόουν δεν μένει πια εδώ” στο Studio Κυψέλης - 16 Ιουνίου 2017
- Συνέντευξη στην ηθοποιό Καίτη Ιμπροχώρη που πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Η Κάρεν Στόουν δεν μένει πια εδώ” στο Studio Κυψέλης - 22 Μαΐου 2017
- Κατερίνα Μορένα: “Όλα στη ζωή μας είναι στιγμές, μοναδικές και ανεπανάληπτες!” - 15 Μαρτίου 2017
Καμία κριτική