Συνέντευξη με το Γιώργο Καλλιβρούση, τον συνταξιούχο ιατρό, που μας εξέπληξε με την όψιμη συγγραφική του δραστηριότητα. Αποκλειστικά στο kallitexnes.gr. Απολαύστε τον.
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να ασχοληθείτε με την ιατρική;
Τα παιδιά συνηθίζουν στα παιχνίδια τους και τις φαντασιώσεις τους να υποδύονται διάφορα επαγγέλματα, κάθε φορά και άλλο. Εγώ σταθερά ήμουν «ο γιατρός» και πάντα έλεγα ότι θέλω να γίνω γιατρός, εκτός από μια πολύ μικρή περίοδο, που ήθελα να γίνω… περιπτεράς.
Υπήρξε στήριξη από την οικογένεια σας;
Η οικογένεια μου με στήριξε πάντα και χρηματοδότησε τις σπουδές μου, όπως τότε έκανε κάθε οικογένεια για τα παιδιά της που σπούδαζαν. Έτσι σπούδαζαν συνήθως παιδιά εύπορων οικογενειών, δημιουργώντας κοινωνική αδικία, η οποία, ως προς το οικονομικό μέρος, σήμερα με τις υποτροφίες λόγω αριστείας και τα δάνεια, που εξοφλούνται τμηματικά μετά το πέρας των σπουδών, παρακάμπτεται.
Πόσο έπαιξε ρόλο η καταγωγή σας;
Ο πατέρας μου ήταν οδοντίατρος και ο νονός μου φαρμακοποιός. Αυτόματα και ο κοινωνικός περίγυρος ήταν γεμάτος με υγειονομικούς, με συνέπεια να ακούω συνέχεια κουβέντες για ιατρικά περιστατικά και για τον ανθρώπινο πόνο, τον οποίο στο αθώο παιδικό μου μυαλό σκεφτόμουν να απαλύνω.
Εκτός από την κοινωνική καταξίωση που συνεπάγεται το ιατρικό επάγγελμα, σκεφτήκατε και την οικονομική άνεση που θα σας παρέχει;
Εάν ήθελα να πλουτίσω, θα διάλεγα ένα λιγότερο ψυχοφθόρο και περισσότερο προσοδοφόρο επάγγελμα. Τα επαναλαμβανόμενα κλισέ του μεγαλογιατρού, με τις πολυτελείς βίλες, τις μεγάλες καταθέσεις, τις θυρίδες, τις πισίνες, τα σκάφη και το υπηρετικό προσωπικό, ξεπηδούν από τις χολιγουντιανές σαπουνόπερες, τα «φακελάκια», κατάλοιπο από το τουρκικό μπαξίσι και την αθλιότητα δωροδοκούντων και δωροδοκούμενων. Στην πραγματικότητα η πλειονότητα των ιατρών διεθνώς, αμείβεται ικανοποιητικά μεν, αλλά στο πλαίσιο εγκεκριμένων αμοιβών. Οι λίγοι επίορκοι, που έχουν κάνει την εμφάνιση τους στην Ελλάδα, δεν θα πρέπει να αμαυρώνουν την εικόνα του ευσυνείδητου και ευυπόληπτου, μαχητή ιατρού.
Σας θυμάμαι, όταν ερχόσασταν στην Κέρκυρα, την εποχή που ήμουν ακόμη μαθητής του Μουσικού Λυκείου κάνατε παρέα με τον παππού μου. Αισθάνεστε τώρα άβολα, που ο χθεσινός πιτσιρικάς, ο εγγονός του φίλου σας, σας κάνει τόσο λεπτές ερωτήσεις, σαν να ήταν ανάκριση;
Θα αισθανόμουν άβολα Σπύρο μου, μόνο εάν προσπαθούσες με υπερθετικούς και υπερβολές, να διανθίσεις τη συνέντευξη, την οποία δεν θεωρώ ανάκριση, αλλά συνηθισμένη δημοσιογραφική διαδικασία. Από την άλλη μεριά αισθάνομαι άνετα μαζί σου, γιατί μου θυμίζεις ωραίες στιγμές με γλέντια και τραγούδια στην Κέρκυρα που συχνά αναπολώ. Δεν σου κρύβω, ότι περίμενα να σε δω μεγάλο και διάσημο μουσικό. Σε κέρδισε όμως η δημοσιογραφία, που είναι εξίσου σημαντική. Εάν ζούσε ο παππούς σου θα ήταν περήφανος για σένα!
Το βιογραφικό σας είναι πλούσιο σε πολλές επιτυχίες. Ποια θεωρείτε την σημαντικότερη;
Εάν διαβάσεις το βιογραφικό μου καλύτερα, θα διαπιστώσεις, ότι δεν είναι και τόσο τυπικό για ένα γιατρό. Ξεκίνησα με την έρευνα του φαρμάκου, ειδικεύτηκα στη γενική ιατρική και την ασκούσα με μεγάλο ζήλο σε δικό μου ιατρείο, μέχρι που διάφοροι παράγοντες καταπόνησαν την υγεία μου σε τέτοιο βαθμό, ώστε σε ηλικία 49 ετών να πάθω βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο που με ανάγκασε να σταματήσω τη μάχιμη ιατρική και το ιατρείο. Ήταν κάτι που με συνέτριψε ψυχικά. Θεωρώ λοιπόν τη σημαντικότερη επιτυχία, για να επιστρέψω στο ερώτημά σου, ότι κατάφερα να μαζέψω τα κομμάτια μου, να ξανακαθίσω στα θρανία, να κάνω μεταπτυχιακό στη στατιστική ανάλυση, να ειδικευτώ στην επιδημιολογία, να ιδρύσω το ινστιτούτο μου και να ξαναγυρίσω, ως ειδικός πλέον, στην κλινική έρευνα του φαρμάκου.
Πότε έγινε η μετάβαση σας στο εξωτερικό;
Ουσιαστικά στο εξωτερικό πήγα δύο φορές: Την πρώτη, στη Αυστρία, για να σπουδάσω, επειδή οι επιδώσεις μου δεν έφταναν για τις τότε «εισιτήριες εξετάσεις» της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Τη δεύτερη φορά, την εποχή που η χούντα κυβερνούσε την Ελλάδα, έφυγα για γαμήλιο ταξίδι στην Ελβετία, όπου τυχαία συναντήθηκα μα παλαιό συμφοιτητή, ο οποίος με έπεισε να παραμείνω και να σταδιοδρομήσω εκεί. ‘Όπως και έγινε, οπότε θεωρητικά θα μπορούσαμε να πούμε, ότι το γαμήλιο ταξίδι διαρκεί μέχρι σήμερα, 53 χρόνια μετά το γάμο… Στην πραγματικότητα δεν είχα άλλη επιλογή, επειδή με είχαν, χωρίς λόγο, κατηγορήσει για κομμουνιστή και θα ήταν αδύνατο να βρω θέση σε δημόσιο νοσοκομείο για ειδικότητα και πρακτική εξάσκηση στην Ελλάδα.
Βλέπουμε ότι το τελευταίο διάστημα σας έχει κερδίσει η συγγραφή. Πως έγινε αυτό και θα θέλατε να μου πείτε δύο λόγια για τα βιβλία σας;
Για την αιτία κάθε δράσης, θετικής ή αρνητικής, πρέπει να ψάξουμε τη γυναίκα που είναι υπεύθυνη (Cherchez la femme) για αυτό. Στη δική μου περίπτωση ήταν η Μπλάνκα, η οποία δεν είναι μόνο σύζυγος, αλλά ήταν και συνεργάτης σε όλες μου τις δραστηριότητες. Έτσι όταν συνταξιοδοτήθηκα, φαίνεται ότι της χτυπούσε στα νεύρα η συνεχής παρουσία και απραξία μου και σκέφτηκε να με βάλει να γράφω γύρω από τις γνώσεις που απέκτησα στην πλούσια επαγγελματική μου ζωή, τις οποίες δήθεν θεωρούσε σημαντικές για ιατρούς και ασθενείς. ΄Ετσι άρχισα πριν περίπου μια πενταετία να γράφω διάφορα. Όπως «τρώγοντας ανοίγει η όρεξη», το ίδιο και γράφοντας αρχίζει το… «αλκολίκι». Τώρα σταμάτησα σχεδόν να μιλάω και γράφω συνέχεια. Γράφω ακατάπαυστα. Κάποια στιγμή μαζέβω όσα έχω γράψει, κάνω διάφορες προσθαφαιρέσεις και συρραφές, με αποτέλεσμα να έχουν ήδη προκύψει δύο βιβλία που έχουν εκδοθεί και κυκλοφορήσει, βρίσκοντας αρκετή απήχηση. Το πρώτο με τίτλο «ΤΟ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ» («Αντιμετώπιση αρθριτικών παθήσεων χωρίς φάρμακα και χειρουργικές επεμβάσεις, με βάση τα ιαματικά λουτρά και τον τρόπο ζωής της Ικαρίας»).Το δεύτερο, που γράφτηκε κατά το διάστημα του εγκλεισμού της πανδημίας: «ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ» («διδάγματα για την υγεία και τη ζωή από έναν παλαίμαχο ιατρό»).
Πρόσφατα έγινε μια παρουσίαση όπου έγινε πάταγος. Πώς νιώθετε για ακόμα μια καταξίωση που νιώσατε στην ζωή σας;
Η παρουσίαση έγινε στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Άνδρο, ανάμεσα σε φίλους, παλαιούς συμμαθητές και συγγενείς, σε ένα υπαίθριο σινεμά. Η ζέστη και η απάνθρωπη ώρα δεν τους εμπόδισε να έρθουν περισσότεροι από όσους περίμενα και να παραμείνουν με μάσκες, αλλά χωρίς αποστάσεις σε όλη την εκδήλωση και στο τέλος να κάνουν ουρά για να τους γράψω μια αφιέρωση στο βιβλίο και να ανταλλάξουμε μια προσωπική κουβέντα. Δεν αισθάνθηκα ότι καταξιώθηκα, αλλά ένιωσα μια απέραντη χαρά και ικανοποίηση, για την αγάπη και την αναγνώριση που εισέπραξα, τόσο από τους παρουσιαστές όσο και από τους ανθρώπους, που σχεδόν στο σύνολό τους ήταν γνωστοί από παλιά. Εάν η αγάπη λέγεται καταξίωση, τότε ναι καταξιώθηκα και ένιωσα υπέροχα!
Θεωρείται ότι η δημιουργία οικογένειας ήρθε την κατάλληλη στιγμή της καριέρας σας;
Παντρεύτηκα σε ηλικία 26 ετών μετά από πολύ σύντομη γνωριμία και χωρίς να έχω οικονομική άνεση έκανα δική μου οικογένεια. Σε αντίθεση με τους σημερινούς νέους, που περιμένουν να γεράσουν, με τη δικαιολογία ότι δεν έχουν ακόμη το οικονομικό υπόβαθρο για γάμο, οικογένεια και παιδιά. Θεωρώ ότι ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή, γιατί ξεκίνησα την καριέρα μου μαζί με τη γυναίκα μου και ήταν η οικογένεια, η φροντίδα της γυναίκας μου και η σκέψη των υποχρεώσεών μου απέναντι σε εκείνη και τα παιδιά μου, που με έκαναν να ορθοποδήσω μετά το πλήγμα της υγείας μου. Έκκληση και συμβουλή στους νέους, για το συμφέρον τους και μόνο, να μην αφήσουν το θεσμό του γάμου να ξεφτίσει περισσότερο…!
Πείτε μου δύο λόγια για την πανδημία του Covid-19 και ποιες οι διαφορές αντιμετώπισης στην Ελβετία από την Ελλάδα;
Εάν περιμένεις μια επιστημονικά εξειδικευμένη άποψη, θα σε απογοητεύσω. Αντίθετα με όλους αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους «ειδικούς», που ξημεροβραδιάζονται εργολαβικά στα κανάλια, εγώ, αν και επιδημιολόγος, δεν έχω επιστημονική άποψη. Αυτό για δύο λόγους: Πρώτον επειδή δεν έχω κάνει δικές μου μελέτες, ούτε έχω δεδομένα από άλλους ερευνητές για να τα αξιολογήσω. Δεύτερον, δεν μπορώ να έχω επιστημονική άποψη σε κάτι εντελώς νέο, που καθημερινά μας εκπλήσσει και καταρρίπτει ότι γνωρίζαμε ή προλάβαμε να μάθουμε. Οι πραγματικοί ερευνητές βρίσκονται κλεισμένοι, άγνωστοι, στα εργαστήρια και τις βιβλιοθήκες των Πανεπιστημίων, εργαζόμενοι νυχθημερόν να βρουν απαντήσεις ώστε να σταματήσουν ή να προλάβουν αυτή τη συμφορά. Δεν έχουν χρόνο, ούτε διάθεση να τρέχουν από κανάλι σε κανάλι για δημόσιες σχέσεις και προβολή. Είναι οι ανώνυμοι, ταπεινοί μαχητές της Επιστήμης, από τους οποίους θα προκύψει κάποια στιγμή η πολυπόθητη λύση, που ενδεχομένως θα καπηλευτούν πάλι οι επιστήμονες της πολυθρόνας, του καναπέ και των τηλεοπτικών παραθύρων.
Αυτό όμως δεν με εμποδίζει να έχω μια προσωπική άποψη, που απορρέει από τη πείρα μου, τις γενικές μου γνώσεις και τη μελέτη της ιστορίας των επιδημιών. Όλα αυτά συγκλείνουν σε μία φράση «ΜΠΟΡΑ ΕΙΝΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ»! Όλες οι επιδημίες, όσο καταστροφικές και αν ήταν, κάποια στιγμή πέρασαν, όπως και η μπόρα κάποια στιγμή σταματάει. Θα μου πεις εδώ διαδέχεται η μια μπόρα την άλλη και δεν φαίνεται να σταματάει. Και στην Κέρκυρα αν θυμάσαι έβρεχε ακατάπσυστα, το λεγόμενο «σαρανταήμερο», αλλά κάποια στιγμή σταματούσε. Το θέμα όμως είναι ότι εφόσον συνεχίζουμε να μιλάμε μεταφορικά, τόσο στη μπόρα, όσο και στην απλή βροχή διαρκείας, φροντίζουμε να προστατευτούμε με ομπρέλες ή κάτω από υπόστεγα. Δεν καθόμαστε να περάσει η βροχή μέχρι το κόκκαλο. Το ίδιο είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε και όσο κρατάει η επιδημία ή η πανδημία. Να εφαρμόζουμε τα μέτρα, που έχει . θεσπίσει η διοίκηση, προκειμένου να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, τους δικούς μας και το κοινωνικό σύνολο. Τα ίδια μέτρα που έλαβε η Ελλάδα, έλαβαν και οι άλλες χώρες, έλαβε και η Ελβετία. Το μέλλον θα δείξει εάν απέδωσαν πραγματικά και σε ποιο βαθμό. Η αμφισβήτηση που έχει πλήξει σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική συννοχή, υποκινούμενη από πολιτικά, κομματικά και οικονομικά κίνητρα, δεν πρέπει να ξεπεράσει τη λογική της αρχής της προφύλαξης, που λέει, ότι ακόμη κι αν ο ενδεχόμενος κίνδυνος δεν έχει αποδειχτεί επιστημονικά, επιβάλλεται να λαμβάνονται μέτρα προφύλαξης.
Ποιες λέξεις ή φράσεις σας χαρακτηρίζουν;
Επειδή αυτή την ερώτηση δεν την καταλαβαίνω, δεν έχω επιχειρήσει να αυτοχαρακτηριστώ και ούτε πιστεύω ότι θα μπορούσα να το κάνω, αδυνατώ να σου απαντήσω. Ίσως θα μπορούσε να το κάνει κάποιος τρίτος που με γνωρίζει.
Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς στο άμεσο μέλλον;
Δεδομένου ότι διανύω το τελευταίο τεταρτημόριο της ζωής μου, φυσιολογικά ο χρόνος είναι περιορισμένος, οπότε είμαι υποχρεωμένος να επισπεύσω αυτά που έχω προγραμματίσει. Συγκεκριμένα από τα πολλά θέματα που έχω αρχίσει να επεξεργάζομαι, θα δώσω προτεραιότητα σε ένα νέο νέο βιβλίο με τίτλο «ΜΟΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΡΩΣΤΙΑ» («Αντιμετώπιση απλών προβλημάτων υγείας, όταν δεν υπάρχει ιατρός ή πριν την επίσκεψη σε ιατρό»)
Τι θα θέλατε να πείτε κλείνοντας αυτή την συνέντευξη;
Θα κλείσω διαβάζοντας τη τελευταία φράση του δεύτερου βιβλίου μου («ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ»):
« Η ευχή μου είναι οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουν εγκαίρως ότι μόνο η ειρηνική συμβίωση, η αλληλεγγύη και ο αλληλοσεβασμός στους συνανθρώπους, καθώς και ο σεβασμός της φύσης, με ανάπτυξη της αειφορίας και μείωση έως κατάργηση της σπατάλης μη ανανεώσιμων πόρων, αναγνωρίζοντας επίσης την ισοτιμία, όλων των έμβιων όντων, θα μπορέσουν να αποτρέψουν ή τουλάχιστον να αναστείλουν τη σίγουρη καταστροφή.»
Σπύρος Καλαματιανός
Latest posts by Σπύρος Καλαματιανός (see all)
- Veronica Mortensen: ” Ανυπομονώ να τραγουδήσω ξανά στην Ελλάδα” - 27 Δεκεμβρίου 2024
- Η Shaya στο Χριστουγεννιάτικο Χωριό του Πάρκου Φλοίσβου - 24 Δεκεμβρίου 2024
- Μιχάλης Ρακιντζής: “Το Κορίτσι Μου” - 18 Δεκεμβρίου 2024
Καμία κριτική