Η Μαίρη Βιδάλη ως Αγκάθα, στον ρόλο της μητέρας, κατορθώνει για άλλη μια φορά να αγγίξει τους θεατές με τη βαθιά συναισθηματικότητα και απόλυτη εμπιστοσύνη που δίνει σε ό,τι υποδύεται. Με αυτόν τον τρόπο, βιώνοντας στο έπακρο τα πάθη και τις αδυναμίες μιας ευάλωτης γυναίκας, και ταυτόχρονα την τραγικότητα και δύναμη μιας τιμωρού αρχαίας τραγωδίας, μας προσφέρει μια ερμηνεία που γεννά σεβασμό και θαυμασμό.
Σαββατοκύριακο λοιπόν και τι καλύτερο από μία επίσκεψη στο θέατρο της ημέρας, όπου επί πολλά έτη κάνει μόνο ποιοτικές δουλειές… Ο τίτλος του έργου “Το …
Ένας νέος καλλιτέχνης, ο Γιάννης Κοζής στην προκειμένη, ντύνεται Δον Καμίλο, διασκευάζει το ιταλικό έργο και σκηνοθετεί τον εαυτό του και την παράσταση, με εκπληκτικά ομολογουμένως αποτελέσματα. Με αντίπαλό του και ταυτόχρονα βοηθό σκηνοθέτη, τον πανούργο Καρδινάλιο, Νικόλα Καρανικόλα, δημιουργεί ένα ξεκαρδιστικό και απολαυστικό δίωρο το οποίο ενώνει με άμεσο και ζεστό τρόπο κοινό και ηθοποιούς. Ξεκάθαρη φαρσοκωμωδία, ξεσηκωτική ένταση, κι ένας εξαιρετικός ερμηνευτικά Δον Καμίλο.
Η σκηνοθεσία κατορθώνει να αποτυπώσει με σχεδόν τέλεια σκληρό τρόπο, τα βαθιά συναισθήματα των πρωταγωνιστών που προκαλούν τρόμο και στους ίδιους, τη σημασία της φύσης και της τέχνης στη ζωή, και κυρίως το παιχνίδι της μοίρας που πολλές φορές μας φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ένα βήμα παραπέρα ο συνδυασμός κλασικού, μοντέρνου και μεταμοντέρνου, δημιουργεί με τολμηρότητα μια εξαιρετική παράσταση που την προτείνω ανεπιφύλακτα.
Ένα πανέξυπνο ως ιδέα κείμενο, γεμάτο χιούμορ και ευαισθησία, μια παρουσία γεμάτη μπρίο και λάμψη, ένα ρεπερτόριο το οποίο συμπεριλαμβάνει κορυφαίες μουσικές στιγμές, ανθισμένες με υπέροχα μουσικά κομμάτια, μια δυνατή, πανέμορφη φωνή, κοντολογίς…μια “πρόβα”, σίγουρα όχι σαν όλες τις άλλες, χάρη στο ταλέντο της δημιουργού της, της Συράϊνας Κούτρα.
Στη σκηνή του θεάτρου “Άλμα”, ο σκηνοθέτης Γιάννης Μαργαρίτης, βασισμένος σε αυτή τη λογική, δημιουργεί μια μοντέρνα και ταυτόχρονα διαχρονική παράσταση, η οποία μέσα από ποικίλα ταξίδια σε ρυθμούς και αισθήματα, κατορθώνει να απεικονίσει την κοινωνία σε όλη της την αλήθεια.
Η μνήμη είναι εκείνη που θα καθορίσει το πραγματικό αποτέλεσμα ενός θεατρικού, το αν θα μείνει ως δρώμενο στη σκέψη του κοινού, το αν θα αναδείξει έναν καλλιτέχνη, πιο απλά….αν αντέξει το σκοινί μετά το χειροκρότημα. Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη είναι παρούσα από πάσα άποψη, εδώ και χρόνια. Πριν, κατά τη διάρκεια, και κυρίως…μετά το χειροκρότημα.
ΜΠΕΝΤ – Ένα συγκλονιστικό έργο – γροθιά στο στομάχι όπου μας διδάσκει ότι υπάρχει φως ακόμη και στο πιο βαθύ σκοτάδι!
Η παράσταση που είδαμε, τόσο στην Αγγλία όσο και εδώ στο θέατρο Νέος Ακάδημος, τελειώνει με την εξής παράκληση εκ μέρους της Αγκάθα Κρίστι: “To κοινό παρακαλείται να συνεχίσει την παράδοση της Ποντικοπαγίδας και να κρατήσει το μυστικό καλά σφραγισμένο στην καρδιά του”. Για τον λόγο αυτό κι εγώ, σεβόμενη την παράκληση αυτή, συνιστώ ανεπιφύλακτα να παρακολουθήσετε οκτώ εξαιρετικούς ηθοποιούς, οι οποίοι πέρα από το μυστικό της παράστασης, θα σας φανερώσουν με ποιον ακριβώς τρόπο είναι τόσο αγαπητοί στο κοινό τους.
H ονειρική σκηνοθεσία του Κοραή Δαμάτη, ακροβατώντας ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, στο παρόν και το παρελθόν, στις αναμνήσεις και το τώρα, στη ζωή και τον θάνατο, στην παρουσία και την απουσία, στη χαρά και τη λύπη, αναδεικνύει σωστά τις εναλλαγές της ψυχικής διάθεσης του ρόλου, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στο να χαρτογραφεί εσωτερικές σκηνοθεσίες οι οποίες ταξιδεύουν το κοινό σε ταξίδια με προορισμό την ψυχική ολοκλήρωση.
