Γνωρίζοντας ήδη την υψηλή ποιότητα της κάθε του σκηνοθετικής προσπάθειας, μπορούμε μετά βεβαιότητας να πούμε ότι και αυτή τη φορά ο Κώστας Μπάρας, πρόσφερε ό,τι καλύτερο στο κοινό του. Από την αρχή ως το τέλος, μια εξαιρετική παράσταση, την οποία τη συνιστούμε ανεπιφύλακτα. Θερμά συγχαρητήρια και μπράβο στον τόσο ταλαντούχο και εφευρετικό αυτό δημιουργό.
Παρακολουθήσαμε ένα θεατρικό που μας κράτησε με κομμένη την ανάσα από την πρώτη στιγμή ως την τελευταία. Δεμένη πλοκή, ένταση, κινηματογραφικοί ρυθμοί, μιάμιση ώρα θέασης σε ρόλο δικαστή και κατηγορούμενου ταυτόχρονα. Από τις πιο δυνατές παραστάσεις που είχαμε την τύχη να δούμε. Εξαιρετικό αποτέλεσμα, άριστη σκηνοθετική οπτική και ερμηνείες.
Οι ταυτότητες από κάποιο σημείο της παράστασης και μετά, αφομοιώνονται. Γίνονται ένα και το αυτό. Έχουμε μπροστά μας την αίσθηση ότι μια Εβραία ηλικιωμένη κυρία, μας αφηγείται τη ζωή της. Συμπάσχουμε, γελάμε, συγκινούμαστε μαζί της. Παρασυρόμαστε τόσο ώστε όταν τελειώσει να μιλάει και τελειώνει ο μονόλογος, στιγμιαία παγώνουμε γιατί δεν ξέρουμε ποια ακριβώς γυναίκα πρέπει να χειροκροτήσουμε. Είναι όμως η Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Από το πρώτο λεπτό ως το τελευταίο.
Δεν υπάρχει όριο. Ο έρωτας μηδενίζει κάθε όριο. Στον έρωτα αναθεωρείς, ζεις, πονάς, τα δευτερόλεπτα γίνονται ώρες και οι μέρες γίνονται λεπτά.
Επισκεφθήκαμε το Μικρό Παλλάς, έναν πρωτότυπο χώρο με αμφιθεατρικό σχήμα σαν αρχαίο θεατράκι και είδαμε την παράσταση “Η Μαρία πριν την Κάλλας” που αναφέρεται στην παιδική ηλικία της διάσημης ντίβας της Όπερας Μαρίας Κάλλας.
Ο σκηνοθέτης Λεωνίδας Παπαδόπουλος, δημιουργεί ένα δυναμικό πεδίο μάχης στη σκηνή του πολυχώρου Vault. Με μαύρο χιούμορ, ένταση, θυμό, γέλιο και δάκρυ, δημιουργική έκσταση και συγκίνηση, και μέσω μιας καλλιτεχνικής αντιδικίας, φέρει στην επιφάνεια όλες τις διακυμάνσεις της ανθρώπινης επικοινωνίας.
Με τη σωστή χρήση του χρόνου και όλων των λοιπών σκηνοθετικών μέσων, η Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη μπόρεσε μέσα στα ογδόντα λεπτά της παράστασης να μας περάσει μια ολόκληρη εποχή και ταυτόχρονα παρουσίασε την Τζένη και τον Καρλ Μαρξ με τα πιο ανθρώπινα χρώματά τους. Ένα εξαιρετικό έργο, δοσμένο με σαφήνεια και μεστότητα και κυρίως, ανώτατη ποιότητα.
“Slip and Tanga Wow ” στα μονοπάτια των ηρώων του. Μία κατάμαυρη κωμωδία…
Μέσα από το θεατρικό μας και την παρέα αυτή των τεσσάρων παιδιών, είδαμε σα σε σκηνή από ταινία το μέγεθος της ανθρώπινης ψυχής. Μάθαμε για άλλη μια φορά πόσο εύκολα ο άνθρωπος μπορεί να γίνει υπάνθρωπος ή και υπεράνθρωπος, ήρωας. Είδαμε ότι η ανθρώπινη φύση είναι παντοδύναμη. Μπορεί να επιδείξει τη μεγαλύτερη δύναμη, μπορεί να γίνει ηρωϊκή και αθάνατη. Μπορεί όμως να μοιράσει εξίσου εύκολα, θάνατο, μίσος και εφιάλτη, καθιστώντας τον άνθρωπο, το πιο τρομακτικό είδος στον πλανήτη.
Ο σκοπός του θεάτρου είναι να θέτει ερωτήματα μέσα από τα έργα και τις παραστάσεις. Δε προσφέρει λύσεις, γι αυτό και οι θεατές που αγαπούν το θέατρο και το στηρίζουν, είναι άνθρωποι που θέλουν να απαντούν οι ίδιοι στα ερωτήματα, που ψάχνουν μέσα τους για απαντήσεις.
