Γνωρίζοντας τον τόσο ξεχωριστό του τρόπο δημιουργίας μοναδικών θεατρικών σκηνών, (και ενθυμούμενη την περσινή του παράσταση “Μάνα”), μπορώ να πω αναμφιβόλως ότι και φέτος, ο Σταμάτης Πακάκης έκανε τη διαφορά. Φρέσκο, δροσερό, γεμάτο καυστικό χιούμορ, νεανικό, βαθύ και τολμηρό, το “550”, λέει τα πράγματα με το όνομά τους και δε χαρίζεται σε κανέναν.
Kινηματογραφικοί ρυθμοί κι εναλλαγές, χρήση προτζέκτορα, χορός και τραγούδι, δραματικός μονόλογος και κωμωδία, γέλιο και δάκρυ μαζί, ένα παιχνίδι ζωής μέσα σε ένα ξενοδοχείο στο οποίο συναντώνται ανθρώπινες ιστορίες και ο χρόνος μοιάζει να συρρικνώνεται και να περιστρέφεται σε αυτό που όλοι μας έχουμε νιώσει και θέλουμε να βιώσουμε: την αγάπη.
Συνέντευξη με τη θεατρική ομάδα “ΚΛΕΨύΔΡΑ” ι kallitexnes.gr είχαν τη χαρά να συνομιλήσουν με τα μέλη της θεατρικής ομάδας ΚΛΕΨύΔΡΑ, την οποία διαχειρίζεται ιδιαίτερα επιτυχημένα …
Η τόσο νεωτεριστική και εξαιρετικά πρωτότυπη σκηνοθεσία της Μάριας Φλωράτου θέτει ακριβώς αυτό το ερώτημα. “Ποιο είναι το αληθινό ποιόν μας; Τι μας κινεί και μας παρακινεί;”. Θα μπορούσαν να είναι κάποια απραγματοποίητα όνειρα, η έλλειψη και απουσία κάποιου, μια επιθυμία που ποτέ δεν εκπληρώθηκε, όλα όσα είχαμε φανταστεί ως παιδιά και κάπου στην πορεία του χρόνου τα λησμονήσαμε.
Μέσα σε μια δίωρη παράσταση, θαυμάσαμε το τελικό αποτέλεσμα όλης της ετήσιας προετοιμασίας των σπουδαστών και μαγευτήκαμε τόσο από την υπέροχη κλασική και μοντέρνα μουσική, όσο και από τις απολαυστικές χορογραφίες.
Επαγγελματισμός, σκληρή δουλειά και προετοιμασία που οδήγησε σε κάτι μοναδικό, ομορφιά και αρμονία, ομαδικό πνεύμα, και μια σειρά από σολίστ που αγαπήθηκαν και καταχειροκροτήθηκαν από το πρώτο λεπτό.
Η ‘Ελλη Βοζικιάδου σκηνοθέτησε και μαζί χαρτογράφησε με μεγάλη ευκρίνεια και λεπτομέρεια, τα ήθη, τα έθιμα και κυρίως τους χαρακτήρες εκείνης της εποχής (19ος αιώνας) στα Επτάνησα. Ως γνωστόν, ειδικά εκείνα τα χρόνια, οι κοινωνικές κάστες είχαν τρομερή σημασία και καθόριζαν κάθε λογής ανθρώπινες συναναστροφές.
Σε μια συναυλία του Σταύρου Σαλαμπασόπουλου, που είναι προορισμένη για τα άστρα, δεν περνάει κάποιος απλά καλά την ώρα του. Παρακαλάει να μην σταματήσει ποτέ ο μαγικός αυτός κύκλος κι αν τελικά όλα όντως υπόκεινται στη θεωρία του χρόνου, τότε εκείνος μοιάζει να στέκεται ακίνητος σε ένα μουσικό δίωρο που ανοίγει τις πύλες σε έναν άλλο κόσμο.
Ο Δημήτρης Γιώτης, τόσο ως συγγραφικό, όσο και ως σκηνοθετικό και ερμηνευτικό δυναμικό, είναι ένας δυναμίτης. Απόλυτα σοβαρός και ουσιαστικός μέσα στο χιούμορ του, επικοινωνιακός και ζεστός με το κοινό του με το οποίο στήνει ολόκληρη συζήτηση, μετατρέπει τον χώρο σε μια τεράστια παρέα .
Ο κόσμος της Αλτσίνα, έτσι όπως παρουσιάζεται μέσα από τη σύλληψη του Γιώργου Πέτρου, είναι ένας διττός κόσμος που ζει και κινείται στους ρυθμούς του 18ου αι. οι οποίοι παντρεύονται ιδιαίτερα επιτυχημένα με τη σύγχρονη εποχή. Οι χρονικοί διαχωρισμοί χάνουν θα έλεγε κανείς τη σημασία τους (όχι όμως την αξία τους), μια και δύο κόσμοι και εποχές συναντιούνται, αναμειγνύονται, και στο τέλος συγκρούονται δημιουργώντας μια ιστορία με στοιχεία ρομαντικά και τραγικά μαζί.
Ο σκηνοθέτης μας, με τη βοήθεια της προσεγμένης μετάφρασης του Δημήτρη Δημητριάδη και τη συμβολή ως βοηθού σκηνοθεσίας της Μελίνας Μπουκουβάλα, πήρε ρίσκα, επένδυσε στην τόλμη του και στην όρεξη για δουλειά και δημιουργία, και έδωσε μια εντελώς νέα πνοή στον Αριστοφάνη.
Ήταν ένας Αριστοφάνης αλλιώτικος, μεταφρασμένος τόσο ως κείμενο, όσο και ως δυναμικότητα, με τρόπο που ανήκει στον σύγχρονο κόσμο και αναλύεται με μοντέρνους, τολμηρούς και ρηξικέλευθους καλλιτεχνικούς χειρισμούς.
