Αν η φτώχεια λέει, θέλει καλοπέραση, η τρέλα την επιβάλει! Ο γιατρός του γέλιου λοιπόν, μαζί με την φανταστική βοηθό του σας περιμένουν κάθε Παρασκευή του μήνα Οκτωβρίου στον ξεχωριστό Πολυχώρο Πολιτισμού «Ίχνος» για να ανακαλύψετε όλοι μαζί τις σωστές συνταγές και μονοπάτια που θα μας κάνουν όλους χαρούμενους!
Από τη μία πλευρά το γιν, η λευκοντυμένη αδερφή που συνθηκολόγησε και θάφτηκε ζωντανή στο σπίτι των αναμνήσεων και από την άλλη η αντίθετη ροπή… το μαύρο πρόβατο, η οποία αφού γνώρισε τα πάντα, επέστρεψε κι εκείνη στην πατρική μήτρα. Οξύμωρο, αλλά αληθινό. Το πατρικό ισοδυναμεί με σιγουριά, με λιμάνι, με καθαρτήριο, με τον απόλυτο μηδενισμό και την επανεκκίνηση στον σκληρό δίσκο της μήτρας. Ισοδυναμεί με μια μικρή αναγέννηση. Με την πλήρη ένωση αρσενικού και θηλυκού. Θετικού και αρνητικού. Αιτίας και αποτελέσματος.
Υπάρχουν αμέτρητες λέξεις να την περιγράψει κανείς, αλλά το «αιθέρια» είναι ίσως αυτή που συμπεριλαμβάνει και όλες τις υπόλοιπες ιδιότητές της: δυνατή και ζεστή σαν φωτιά, αέρινη και απαλή σαν άνεμος, ευέλικτη και δροσερή σαν δροσοσταλίδα, γήϊνη και ανθρώπινη, μα ταυτόχρονα ένα αστέρι. Ένα μουσικό αστέρι, που φωτίζει το δρόμο στα όνειρα μέσα από μια παράσταση που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί ποτέ.
Μία παράσταση ακατάλληλη για ηθικολάγνους, λέει… Η ηθική όμως δεν παρουσιάζει καμία απολύτως λαγνεία, όταν ένα έργο πραγματεύεται τόσο ωμά και ανοιχτά το ζήτημα της ευάλωτης, παιδικής ακόμα ψυχής και κυρίως τον θάνατο από αιτίες που δεν φέρουν καμία ευθύνη τα ίδια τα παιδιά. Ας λείπει λοιπόν, αυτού του είδους η λαγνεία. Είναι, λίαν επιεικώς, υποκριτική. Έτσι τουλάχιστον αντελήφθη την πραγματικότητα ο συγγραφέας μας και την παρουσίασε ως είχε. Με όλη τη σφοδρότητα, σκληράδα και ωμότητα των παιδιών που γίνονται έφηβοι και την καλυμμένη πίσω από τους καλούς τρόπους οπισθοδρομική, απρόσωπη και εξίσου σκληρή και ωμή κοσμοαντίληψη των ενηλίκων γονέων και εκπαιδευτικών στο «πώς» μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά.
Το ταξίδι κάθε χορευτικής ιστορίας μεταφέρεται και σε διαφορετικό χώρο της Αμαξοστοιχίας και βρίσκεται κανείς, χωρίς καν να το καταλάβει, από τον έξω χώρο των βαγονιών, μέσα στις θέσεις, στο θεατρικό βαγόνι, στο εστιατόριο του Τρένου, στην υπαίθρια σκηνή, ένα ταξίδι δηλαδή μέσα στο ταξίδι.
Κάθε προσπάθεια ανάδειξης της τοπικής ομορφιάς και πολιτισμού μιας περιοχής χρήζει της ανάλογης προσοχής και σημασίας, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή που είναι τόσο δύσκολη για τη χώρα μας. Αρμοδιότητες και κάθε είδους προσπάθεια εξωραϊσμού με σκοπούς καθαρά κοινωνικούς, όπως του Πολιτιστικού Ορειβατικού Συλλόγου Φενεού, πρέπει να χαιρετίζονται με αίσθηση χαράς, αποδοχής και αισιοδοξίας για το μέλλον.
Η όλη πρωτοβουλία ήταν ό,τι καλύτερο ως ιδέα και αποτελεί πραγματικά σημείο αναφοράς το γεγονός ότι η Λαίδη μας, επέλεξε με αυτόν τον τρόπο να γιορτάσει τα 40 χρόνια επιτυχημένης πορείας της στο ελληνικό τραγούδι: με μια πράξη ουσίας και περιεχομένου, ηχηρή και δυναμική, ειλικρινής και δοτική, όπως ακριβώς και η ίδια μας η καλλιτέχνης.
Ο Βασίλης Θωμόπουλος, με όλο το ταλέντο και την οξύνοια που τον διακρίνει, έχει κατορθώσει όλα αυτά τα χρόνια να εισχωρήσει στη νοοτροπία και στην εν γένει ψυχολογία του Έλληνα. Γνωρίζει πολύ καλά τι αρέσει, τι προβληματίζει και τι συγκινεί το ελληνικό κοινό και αυτό ακριβώς προσφέρει, με γνώμονα πάντα την ποιότητα σε κάθε κομμάτι του έργου που παρουσιάζει (σενάριο, σκηνοθεσία, ηθοποιοί) τόσο στην τηλεόραση, όσο και στο θέατρο. Το θεατρικό μας, χωρίς καμία απολύτως σκηνοθετική αδυναμία, κράτησε τον πήχη της ποιότητας και κυρίως το ενδιαφέρον, στο ανώτατο δυνατό σημείο.
Το βράδυ εκείνο του Αυγούστου, κάτω από το φως της σελήνης με σκηνή τον φωταγωγημένο ναό, σε μιαν άλλη σκηνή η φλογερή σαν αίμα Ηλέκτρα μας ανέβασε στη γέφυρα που χωρίζει το παρελθόν από το παρόν, μας θύμισε τι είναι αρχαία τραγωδία, μας δίδαξε ότι σε κάθε δράμα της ζωής επέρχεται η κάθαρση και μας έκανε να νιώσουμε περήφανοι για την ιστορία μας.
Ο Σπύρος Πούλης είναι από τους καλύτερους κωμικούς της νεότερης γενιάς, κι έχει πάρει μέρος σε πολλές αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές σειρές. Το φετινό καλοκαίρι του 2018, είναι ο πρωταγωνιστής του γνωστού έργου του Αλέκου Σακελλάριου “Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης”, σε σκηνοθεσία Βασίλη Θωμόπουλου, στο θέατρο Αθηνά.
