Ο ρομαντισμός γενικά, δεν ήταν μια ανακάλυψη του 19ου αιώνα. Ρομαντισμός μπορεί να χαρακτηριστεί κι ένα κίνημα ή σχολή λογοτεχνίας ή τέχνης που ανήκει σε άλλον αιώνα. Προσωπικά πιστεύω ότι από την πρώτη στιγμή της ανθρωπότητας, ο ρομαντισμός ήταν ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.

Προσωπικά, στο θέμα καθαρά της υποκριτικής, πιστεύω ότι υπάρχουν τόσες μέθοδοι υποκριτικής, όσοι και ηθοποιοί. Ο καθένας φέρνει στο σανίδι μια προσωπικότητα, έναν κόσμο δικό του…δεν μπορείς να του επιβάλλεις τον δικό σου τον τρόπο που σκέφτεσαι και νιώθεις. Το θέμα είναι να ανακαλύψει ο καθένας μαθητής, τον δικό του τον τρόπο. Δεν μπορούμε λοιπόν να μιλάμε για σχολές, λες και είναι κάποια συνταγή στο φαρμακείο.

Πρόκειται για ένα θεατρικό χωρίς κενά και τυχόν ελλείμματα στη διαχείριση του χρόνου και στην πλοκή, το οποίο κρατάει το ενδιαφέρον σταθερά επικεντρωμένο στην υπόθεση και στους πρωταγωνιστές από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Το στοιχείο της έκπληξης και του νοητικού παιχνιδιού, μαζί με τις σχεδόν ανάγλυφες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, το καθιστούν μια άκρως ενδιαφέρουσα παράσταση, την οποία τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Αν κάποιος επιθυμεί να χαθεί στους δαιδαλώδεις ψυχολογικούς δρόμους ενός φιλμ νουάρ, τότε η επιλογή του συγκεκριμένου θεατρικού είναι η καλύτερη. Αν και βασισμένο στην ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, αποτελεί ως θεατρική γραφή κάτι εντελώς νεωτεριστικό για τα ελληνικά δεδομένα. Είναι πραγματικά ενδιαφέρον να βλέπει κάποιος ένα έργο το οποίο ανοίγει πόρτες που κανείς δεν είχε σκεφτεί ότι ανοίγουν και άλλες που αν και είναι ανοιχτές, τελικά δεν οδηγούν πουθενά.

Μέσα σε ένα ζεστό, φιλικό κλίμα, όλοι μας ως κοινό είχαμε την ευκαιρία και τη χαρά να πληροφορηθούμε σχετικά με μια νέα φιλοσοφία ζωής, η οποία βασίζεται στην ηθική της ευαισθησίας, του σεβασμού και της αρμονικής συνύπαρξης όλων των όντων του πλανήτη.

Η ανάγνωση κειμένων από τα βιβλία του συγγραφέα, με τη φωνή του Γιώργου Κοψιδά, μας έφερε σε πλήρη επαφή με τους εκάστοτε ήρωες και οι οποίοι μας συγκίνησαν σε μεγάλο βαθμό με την αμεσότητα και την ανθρωπιά που εξέπεμπαν.

Σε κάθε περίπτωση, είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πάντρεμα σύγχρονου και κλασικού, καθώς σε μια θεατρική σκηνή συνδυάζονται με απόλυτη αρμονία μοντέρνα πρόζα με κλασική μουσική και τραγούδι. Ο σκηνοθέτης μας Ισίδωρος Σιδέρης, με τη συνεργασία του μαέστρου Φώτη Μιχαλάκη και με την επιτόπια παρουσία της Συμφωνικής Ορχήστρας και Χορωδίας του Δήμου ΑΘηναίων, στήνει για άλλη μια φορά, μια σκηνοθεσία η οποία απογειώνει και απογειώνεται.
Συνδυάζοντας τόσο κλασικά όσο και σύγχρονα στοιχεία, κατορθώνει να δημιουργήσει μια οπερέτα η οποία παντρεύοντας στοιχεία του παρελθόντος και του παρόντος, καθιστά τα μέτρα και τα σταθμά αυτού που θα ονόμαζα “σύγχρονη οπερέτα”.

Οι βραδιές οπερέτας στο θέατρο “Ολύμπια”, έχουν πάντοτε κάτι το μαγικό. Συνδέουν και συγχωνεύουν με απίστευτα επιτυχημένο τρόπο χρονικές στιγμές και δημιουργούν πολυδιάστατα και αξέχαστα έργα.

Tο Σάββατο 6 και Κυριακή 7 Απριλίου, στη θεατρική σκηνή του φιλόξενου Θεάτρου του Δημαρχείου Ηλιούπολης, πλήθος κόσμου συνέρρευσε προκειμένου να παρακολουθήσει μια τρυφερή ιστορία 4 φίλων που δοκιμάζουν και δοκιμάζονται μέσα από μια σχέση ζωής που καθορίζει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τελικά την πορεία προς το μέλλον όλων των πρωταγωνιστών μας.

Με πανέμορφο καλλιτεχνικό τρόπο, είδαμε τέσσερις δροσερές παρουσίες που ερμήνευσαν μια ολόκληρη θεατρική γκάμα: κωμωδία, δράμα,τραγούδι και χορός. Το τόσο πρωτότυπο και πανέξυπνο κείμενο, η ευφάνταση μουσικοθεατρική σκηνοθεσία, η έξοχη μουσική επιμέλεια και τα κομψά κοστούμια, έργο συνολικό της ομάδας, αποτελεί από μόνο του απόδειξη της φιλίας και συνεργασίας που διέπει τους τέσσερις αυτούς ταλαντούχους καλλιτέχνες!

Μέσα από μια παράσταση, που έμοιαζε σα ξεστρατισμένο όνειρο, γεμάτο χρώματα και μαγεία, σαν ένα παραμύθι με μουσική και χορό, γνωρίσαμε τον κόσμο των Τσιγγάνων και τα πάθη τους μέσα από μια παθιασμένη ιστορία αγάπης-μίσους-τυφλής εκδίκησης. Η Σοφία Φιλιππίδου που υπογράφει τη σκηνοθεσία και τη δραματουργική επεξεργασία, με τη βοήθεια της Σοφίας Καστρησίου, ξεκινώντας από το υπέροχο αυτό ,σχεδόν επαναστατικό για τα δεδομένα εκείνης της εποχής ,έργο του Παντελή Χορν, μας μεταφέρει σαν σε μαγικό χαλί, σε έναν άλλο κόσμο που μοιάζει να μην τον αγγίζει καμία εποχή και χρόνος.

Μια τέχνη που έχει την τόλμη και το όραμα να παρουσιάζει κάτι που ξεστρατίζει ,έχει τη δική της αξία και ομορφιά. Αρκεί να κάνει κάποιος το πρώτο βήμα προς αυτή. Η τέχνη, σε κάθε περίπτωση, ανταμείβει. Η “Μελάχρα” του Παντελή Χορν, σας περιμένει για να σας το αποδείξει ζωντανά!

Χάρη στην άριστα καλλιτεχνικά σκηνοθεσία του Νίκου Τουλιάτου, μπορεί η Άννα Μωραϊτου, ως ερμηνεύτρια, να ξεδιπλώσει σε όλο το βάθος της, μια εξαιρετική ερμηνεία η οποία δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο. Μέσα στα 40 λεπτά της παράστασης, μπόρεσε να αναβιώσει επί σκηνής, με ιδιαίτερα πειστικό τρόπο, ένα καλειδοσκόπιο αισθημάτων.

Με τις σκέψεις αυτές , και μέσα στο πνεύμα της παράστασης, καθώς φεύγαμε από το μπαράκι και κατηφορίζαμε προς την Ιπποκράτους, ένιωσα ότι κάθε γυναίκα είναι μέσα σε ένα τσέλο. Αν το τσέλο είναι το σώμα και η ψυχή της, ακόμα και ξεκουρδισμένο ή φθαρμένο ή κακοποιημένο, είναι η ταυτότητά της και πρέπει να παλέψει για να τη διατηρήσει. Ξεπερνώντας το φόβο και την αυτοτιμωρία.

Πρόκειται για μια εξαιρετική σκηνοθεσία η οποία μπόρεσε να προβάλει επί σκηνής τόσο το ξεχωριστό κείμενο του συγγραφέα μας, όσο και την αριστουργηματική παράσταση που έδωσε ο υπέροχος Πέτρος Αποστολόπουλος.

Θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης (Πέτρος Αποστολόπουλος) μπορεί να αποδώσει με μαεστρία και αυστηρό επαγγελματισμό οποιοδήποτε ρόλο αναλάβει. Και όχι μόνο αυτό….μπορεί και προχωράει τον κάθε ρόλο ένα βήμα παραπέρα δημιουργώντας πρότυπα υποκριτικής.

Μέσα από το υπέροχο αυτό κείμενο της Μαρίας Μαραγκουδάκη,πάτησε ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Τζαβάρας ,και δημιούργησε μια γεμάτη, δεμένη, δυνατή και ταυτόχρονα εύθραυστη και ψυχολογικά οριακή σκηνική απόδοση. Κατορθώνει μέσα από τα λόγια ενός μονόλογου να ζωντανέψει το παρελθόν και να το μεταφέρει αυτούσιο μέσα από τον χαρακτήρα της Σάντρα , σε όλο το κοινό.

Kατερίνα Γκατζόγια. Μια σπουδαία ερμηνεύτρια η οποία είναι ικανή να μεταδώσει με την ερμηνεία της ακόμα και τις πιο λεπτές συναισθηματικές πτυχές ενός ρόλου. Με τρυφερότητα και ευαισθησία, με χιούμορ, με τραγικότητα, θυμό, πίκρα, βαθιά συναισθηματική, ακραία και παθιασμένη, μας ανοίγεται σαν ένα συναισθηματικό καλειδοσκόπιο το οποίο ξεκινάει να ξετυλίγεται στο πιο εκτυφλωτικό λευκό και καταλήγει στο χαώδες , απόλυτο μαύρο του σκοταδιού της ανθρώπινης ψυχής.

Ο Νίκος Παναγιωτούνης, επενδύοντας σε ένα πανέμορφο, πολύχρωμο ποτ πουρί κειμένων του, οργάνωσε με αντίστοιχο τρόπο και τη σκηνοθεσία της παράστασης αυτής. Κάθε κείμενο και μελωδία, μια διαφορετική μικρή ,καθημερινή ιστορία αγάπης. Καταστάσεις που τις έχουμε δει ή βιώσει και οι ίδιοι, δοσμένες όμως με αφάνταστα ζωντανό, ποιητικό, σχεδόν χορευτικό τρόπο.

Oι τρεις μας ερμηνευτές, η Αναστασία Μαλανφρενιώτη, η Ιωάννα Δαρμή και ο Νίκος Παπαγιάννης, κατόρθωσαν με εκπληκτικό τρόπο να μεταπηδήσουν από κείμενο σε κείμενο, αλλάζοντας σαν χαμαιλέοντες στυλ και διάθεση, κίνηση και θεατρικό ύφος, ήχους και νότες!