Η τέχνη είναι παρηγοριά για την ψυχή και το πνεύμα. Είναι μια βαθιά ανάγκη του ανθρώπου κάθε εποχής, είτε να εκφραστεί μέσω αυτής, είτε να πάρει ερεθίσματα από τα έργα τέχνης. Είναι μέσο παιδείας και καλλιέργειας και μπορεί να λειτουργήσει ως καθρέφτης της κοινωνίας, να προβληματίσει, να θέσει ερωτήματα.
Πέρα από την αισθητική και το όραμα, σκηνοθεσία για εμένα είναι πρωτίστως η υποκριτική καθοδήγηση και η δραματουργία. Μετά έρχονται οι εικόνες, οι ήχοι, τα φώτα κλπ. Σκηνοθεσία είναι στην ουσία να αναλαμβάνεις την ευθύνη όλης της παράστασης, την τελική απόφαση.
Τα υπέροχα πρωτότυπα κείμενα της Άννας Μωραΐτου, δίνουν ζωή στους πέντε πρωταγωνιστές και το δικαστήριο, η τόσο ξεχωριστή και κρουστή μουσική του Νίκου Τουλιάτου, με τη συμβολή του κορυφαίου παίκτη κρουστών Simone Mongelli ξεστρατίζει την παράσταση σε ονειρικά μονοπάτια και η σκηνοθεσία του σφραγίζει κάτι το μοναδικό ως ήχο και μορφή.
Η Πολύνα Γκιωνάκη είναι μια όμορφη, λαμπερή παρουσία, που αφήνει την πόρτα της ψυχής της ανοιχτή και μπορεί κάποιος να δει το πρόσωπο και όχι το προσωπείο. Μέσα από έναν μονόλογο, αποδεικνύει το μεγάλο της ταλέντο και κρατάει συγκεντρωμένο και ιδιαίτερα συγκινημένο το κοινό της.
Όλοι μπορούν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, αρκεί να είναι μοναδικά…! Να μην είναι μαζικά όνειρα μιας βιομηχανίας ονείρων και ψευδαισθήσεων. Τα όνειρα πρέπει να έχουν μοναδικότητα και αξία, για να είναι όνειρα και άρα να μπορείς να τα κυνηγήσεις.
Με έναν ξεκάθαρο και ευθύ τρόπο, ο σκηνοθέτης μας φέρνει σε επαφή και ενίοτε σε αντίθεση και σύγκρουση δύο δυναμικά, που και τα ίδια βάλλονται από το προσωπικό τους παρελθόν και οικογένεια. Εκείνο που εντυπωσιάζει ιδιαίτερα είναι ότι μέσα από όλη αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα, από τη συσσωρευμένη οργή και τα αγωνιώδη ερωτηματικά αναδεικνύεται επίσης μια νοσταλγία, μια ευαισθησία και τρυφερότητα που μοιάζει κάποιες στιγμές να πέφτει σαν βάλσαμο πάνω σε πληγή.
Με μοναδικά, αλλά ταυτόχρονα κορυφαία όπλα το τεράστιο ταλέντο και το μεράκι της, τραγούδησε με όλη της την ψυχή κάθε είδους ρεπερτόριο, μια και για εκείνη σύμφωνα με όσα λέει «Δεν είναι θέμα είδους. Είναι θέμα ήθους, αισθητικής και έμπνευσης. Είναι θέμα του τι μπορεί να σε συγκινήσει κι εμένα μπορούν να με συγκινήσουν τα πάντα». Μια πρόταση που συνοψίζει μια στάση ζωής και μια σχεδόν ερωτική σχέση με το κοινό της, που τη λατρεύει και την ακολουθεί πιστά σε κάθε της καλλιτεχνικό βήμα.
Ο Στέφανος Παπατρέχας και ο Λάζαρος Βαρτάνης είναι δύο νέοι, εξαιρετικά ταλαντούχοι ηθοποιοί, οι οποίοι μας απέδειξαν το ταλέντο τους τόσο στη συγγραφή, όσο και στη σκηνοθεσία. Σε μια εποχή που δεν είναι εύκολη και πολλοί θέλουν να την παρουσιάσουν ακόμα πιο δύσκολη απ’ ό,τι είναι, έρχονται τέτοιου είδους δημιουργίες και βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Το ταλέντο υπάρχει και πάντα θα ανθίζει, ανεξάρτητα από τις εκάστοτε συνθήκες.
Ο σκηνοθέτης μας Γιάννης Κακλέας, χώρεσε σε μια θεατρική σκηνή ολόκληρη την ιστορία της Αγγλίας στα χρόνια του Σαίξπηρ και παντρεύοντας το χιούμορ με τον δραματικό ρομαντισμό, μπόρεσε με ιδιαίτερη πρωτοτυπία και επιτυχία να οργανώσει και να συνδυάσει επί σκηνής 24 άτομα με τρόπο κάτι παραπάνω από αρμονικό.
Μια ιστορία έρωτα-αγάπης-προδοσίας-χωρισμού, τέσσερις πρωταγωνιστές που αναμειγνύονται και χωρούν με θαυμαστό τρόπο σε αυτήν, μια σκηνοθεσία που θίγοντας κάτι καθημερινό, το κάνει ταυτόχρονα κάτι ξεχωριστό, το στολίζει με την φεγγαρόσκονη ενός παραμυθιού και συγχρόνως με τη σκόνη του δρόμου.
