Mια εξαιρετικά πρωτότυπη σκηνοθεσία, η οποία συνδυάζει ρεαλισμό και φαντασία, με τη χρήση μασκών και κούκλων που ντύνουν παιδιά τους εκάστοτε πρωταγωνιστές, με ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα, με πρωτότυπες εναλλαγές φωτισμών (έργο του ίδιου του σκηνοθέτη) και ξεχωριστή επιλογή μουσικής, το θεατρικό αυτό είναι ένα περίτεχνο μωσαϊκό που παντρεύει αφηγηματικό ντοκουμέντο με καλλιτεχνική οπτική και δημιουργεί ένα αισθητικό αποτέλεσμα που φανερώνει ποιότητα, ευαισθησία και ενσυναίσθηση.

Με περισσότερους από 17.000 θεατές ως τώρα, να έχουν προσπαθήσει να λύσουν το μυστήριο, η ομάδα “Βρες τον δολοφόνο”, σας περιμένει κάθε Κυριακή στις 9 το βράδυ, στο El Convento del Arte, για να βρείτε τα ίχνη του ενόχου, να ανακρίνετε, να γευματίσετε, να γελάσετε, να νιώσετε αγωνία, και κυρίως….να περάσετε ένα υπέροχο βράδυ! Μην το χάσετε με τίποτα!

Το κείμενο της Κέλλυς Σταμουλάκη, το οποίο κυκλοφορεί και σε βιβλίο για παιδιά, διάσπαρτο από πανανθρώπινα νοήματα, βρίσκει την ιδανική απεικόνισή του μέσα από μια φαντασμαγορική, άρτια οργανωμένη, ευφάνταστη και ταυτόχρονα ευαίσθητη σκηνοθεσία που κατορθώνει και αγγίζει τις καρδιές όλων μας. Μικρών και μεγάλων.

Θεωρώ ότι η λαϊκή μουσική στη χώρα μας υπήρξε ο σύντροφος του λαού μας σ’ όλες εκείνες τις μεγάλες και ιστορικά σοβαρές περιόδους, εμπόλεμες και μη. Η λαϊκή μας μουσική εκφράζει το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής ψυχής μας και θεωρώ ότι απ’ αυτή την ίδια δημιουργήθηκε.

Μέσα από σχέσεις αγάπης, αναδύεται η δύναμη της καταστροφής ή ακόμα και της αυτοκαταστροφής, και εύκολα αντιλαμβανόμαστε πόσο σκληρές και ταυτόχρονα πόσο εύθραυστες μπορούν να είναι οι ανθρώπινες σχέσεις.

Τα ερωτήματα που τίθενται μέσω αυτής της παράστασης είναι πάρα πολλά. Κοινωνικής, ψυχολογικής, νομικής, φιλοσοφικής, θρησκευτικής φύσης. Οποιεσδήποτε όμως θεωρίες ή συμπεράσματα, δεν αναιρούν την τραγική απώλεια μιας νεαρής γυναίκας και του μικρού της βρέφους, σε μια υποτίθεται σύγχρονη εποχή που έχει σημειώσει πρόοδο σε πολλούς τομείς της ζωής

Ένα τραγούδι που θα αγαπηθεί πραγματικά είναι εκείνο που θα αγγίξει την καρδιά και θα κάνει τον άλλο να χαμογελάσει. Ή ακόμα και να ξεκαρδιστεί στα γέλια. Ιδού το ταλέντο της Φλοράνς. Και της Ματθίλδης Μαγγίρα. Τόσο η θεατρική περσόνα όσο και η ίδια η ερμηνεύτρια, έχοντας ως όπλο ένα απίστευτο εκτόπισμα, είναι σε θέση να εκτοξεύσει στα ύψη μια παράσταση.

Κάθε ρίσκο, εμπεριέχει ως ιδέα και τον κίνδυνο. Ο μόνος κίνδυνος του “Ρίσκου” του Αλέξανδρου Αγγελούση, είναι να ρισκάρετε την καρδιά σας και να αγαπήσετε επικίνδυνα το συγκεκριμένο κομμάτι!

Από το πρώτο λεπτό κιόλας, μεταφερόμαστε αυτόματα σε ένα άλλο περιβάλλον και οπτική. Η παλιά ταινία αρχίζει να ξεθωριάζει, κι έχουμε μια νέα, φρέσκια, μοντέρνα παράσταση που είναι μεν η γνωστή μας Παριζιάνα, αλλά μια Παριζιάνα του 2019. Οπότε, γρήγορα αντιλαμβανόμαστε ότι έχουμε μπροστά μας κάτι εντελώς καινούργιο και μοναδικό, το οποίο αυτόματα θέτει σε ενέργεια την πιο ωραία αντίδραση: το γέλιο.

O σκηνοθέτης μας, έχτισε κομμάτι-κομμάτι τον χαρακτήρα ενός Άραβα μετανάστη και τον έφερε ενώπιόν μας για τη δίκη. Με τη μόνη διαφορά ότι ο δικαστής στέκεται πάνω στη σκηνή. Εμείς, ως ένορκοι, πρέπει να αποφασίσουμε ποιος τελικά είναι ο ένοχος. Είμαστε εκεί ως ετυμηγορία αλλά ταυτόχρονα είμαστε κι εμείς κατηγορούμενοι για φόνο εξ αδιαφορίας. Γιατί η αδιαφορία σκοτώνει ψυχές. Θα μπορέσουμε άραγε ν’ αθωωθούμε ποτέ ή όχι;