Έχοντας ως υλικό έναν από τους πιο δημοφιλείς και αγαπητούς μύθους, η Κάρμεν Ρουγγέρη, με σύμβουλο τη μεγάλη της εμπειρία, το συγγραφικό, θεατρικό και σκηνοθετικό της ταλέντο, γράφει ένα πανέμορφο, απόλυτα κατανοητό, προσαρμοσμένο στα δεδομένα της παιδικής ηλικίας, κείμενο.
Έπειτα από τους εφιάλτες του “Μάνα” και από τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που αντιμετωπίσαμε στη διαδρομή του “550”, ερχόμαστε θεατές μιας άλλης διαδρομής. Εκείνης που ακολουθεί η αποκάλυψη της γυναικείας καρδιάς. Με προσωπική σκηνοθετική αφήγηση, υιοθετώντας το γνωστό, ξεχωριστό του στυλ, ο Σταμάτης Πακάκης αναλαμβάνει το έργο ενός μεγάλου Έλληνα ποιητή και το μεταφέρει στον δικό του, προσωπικό χώρο.
Το μέτρο και την ποιότητα τα είχα πάντοτε. Τώρα στα 58 μου χρόνια προσπαθώ να κατακτήσω τη σοβαρότητα, αλλά δεν μπορώ πάντα. Πάντα θέλω να κάνω μια σκανταλιά, να ξεφύγω από την παρτιτούρα, να παίξω κάτι εκτός προγράμματος.
Μέσα από ένα θέαμα που παντρεύει black humor, ρεαλισμό μαζί με μια γερή μείξη φαντασίας, κοινωνικό προβληματισμό και χρησιμοποιεί κούκλες βιτρίνας και φαντάσματα, η συγγραφέας και σκηνοθέτιδα Στέβη Κούβαρη Μπουζιάνη, κατορθώνει να περάσει πολλά μηνύματα που αφορούν τη γυναίκα. Κάθε γυναίκα. Ανεξάρτητα ηλικίας, οικονομικής επιφάνειας, επαγγέλματος, εμφάνισης.
Η σκηνοθέτιδα της παράστασης Χρύσα Καψούλη, στήνει μια σύγχρονη, σχεδόν ποιητική ελεγεία γεμάτη βαθιά νοήματα και ιδέες που κινούνται στη σφαίρα της πολιτικής φιλοσοφίας. Μέσα από δαιδαλώδεις συζητήσεις που όσο εξαπλώνονται άλλο τόσο τονίζουν τα αδιέξοδα, μας προσφέρει μια απόλυτα σοβαρή, βαθιά φιλοσοφημένη παράσταση.
Η σκηνοθεσία του Ζαχαρία Ρόχα, ξεκινώντας από τα τεράστια ψυχολογικά βάθη και αδιέξοδα του συγγραφέα μας προσφέρει ένα τέλεια μελετημένο, αναλυτικό και βαθύ αποτέλεσμα. Με αμεσότητα, νατουραλισμό και αναλυτική ματιά, ο σκηνοθέτης μας κατορθώνει να ζωντανέψει με απόλυτη επιτυχία τόσο την επιφάνεια όσο και όλες εκείνες τις υπόγειες, τεράστιες δυνάμεις που κινούν τον κάθε ήρωα του θεατρικού.
Αυτό το “κάτι” που έκανε το σεμινάριο αυτό τόσο ξεχωριστό ήταν η ενεργή συμμετοχή του κοινού, ο άμεσος και προσιτός τρόπος προσέγγισης και ομιλίας του Νικόλα Σμυρνάκη και φυσικά οι ερμηνείες των δύο καλλιτεχνών, (Nίκος Ορφανός, Γιώργος Κοψιδάς), οι οποίες δεν άφησαν κανέναν ασυγκίνητο. Η εισαγωγή των θεατρικών σκετς στη ροή της ομιλίας ήταν μια εξαιρετική ιδέα μια και όλοι μας διδαχτήκαμε ουσιώδεις έννοιες και αξίες με τον πιο ωραίο και επιτυχημένο τρόπο.
H Kάρμεν Ρουγγέρη, αφήνοντας το ταλέντο και την φαντασία της ελεύθερη, σκηνοθετεί ένα ρώσικο παραμύθι και μας φέρνει σε επαφή με την κουλτούρα, τα ήθη και τα έθιμα μιας μακρινής χώρας, πλούσια σε πολιτισμό, τέχνη και κυρίως…. γεμάτη από εκπληκτικά παραμύθια με ήρωες, παλάτια με τσάρους, χωρικούς, περίεργα πλάσματα, μάγισσες και εξωπραγματικούς κόσμους.
Ο 1900 είναι ο καλύτερος καπετάνιος. Ένας πραγματικός καπετάνιος δεν εγκαταλείπει ποτέ το καράβι του. Ένας πιανίστας δεν εγκαταλείπει αντίστοιχα το πιάνο του. Δεν εγκαταλείπει τη ζωή του, τις αναμνήσεις και όλα όσα έζησε. Δεν έχει σημασία ο τόπος και οι συνθήκες. Σημασία έχει η ιστορία. Το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος, πάντοτε, έχει κάτι να πει για τη ζωή που έζησε.
Αισθάνομαι ότι με τα κείμενα των αρχαίων μας ποιητών υπάρχει μέσα μου κάτι σα μυστική σύμβαση. Οι αρχαίοι ποιητές μας κατέθεσαν τις μεγάλες και πανανθρώπινες τους αξίες στα κείμενα τους. Εγώ καλούμαι σαν θεματοφύλακας να τα διαφυλάξω και να τα διαδώσω στις επόμενες γενιές.
