Η Μαρίλια Μητρούση ερμήνευσε παλιά και νέα κομμάτια με έναν εντελώς δικό της τρόπο, διατηρώντας τα στοιχεία που έπρεπε και προσθέτοντας με τη φωνή της, αυτό το κάτι που πήγαινε το κομμάτι και τη μελωδία παρακάτω.
Κάθε νέα δημιουργία προερχόμενη από ταλαντούχους ανθρώπους, πρέπει να κοινοποιείται και να στηρίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Σε κάθε εποχή και ιδιαίτερα σε αυτή που ζούμε τώρα, η δύναμη της τέχνης ξεπερνά κάθε εμπόδιο και σκοτεινή σκέψη ή διάθεση που μας κρατάει στάσιμους και αδρανείς. Η τέχνη γεννά και γεννιέται με τη δυναμική μέσα της και μπορεί στην περίπτωση του θεάτρου, το παλιό να ξαναγεννηθεί και το νέο να ανοίξει νέα μονοπάτια.
Μια πλήρης και πιστή αναπαράσταση της εκεί πραγματικότητας, στην οποία επιβιώνουν άνθρωποι χωρίς ηλεκτρισμό, οι οποίοι δεν έχουν φαγητό και περιμένουν με τις ώρες για ένα καρβέλι ψωμί, άνθρωποι που ψάχνουν στο χώμα για να βρουν τους δικούς τους σκοτωμένους, αντί για να μαζεύουν λουλούδια μια ανέμελη ανοιξιάτικη μέρα.
Ο ηθοποιός Σπύρος Πούλης κατάφερε να προσφέρει μια εντελώς ξεχωριστή ερμηνεία, κρατώντας την προσωπική του ταυτότητα ως ρόλος. Η ιδιαίτερη φωνή και η χροιά αυτής, η εμφάνιση και η όλη κίνησή του, τον κατατάσσουν, σύμφωνα με τη γνώμη μου, σε έναν σπουδαίο εκπρόσωπο της σύγχρονης κωμωδίας, μοντέλο μίμησης και αναφοράς για κάθε νέο ηθοποιό που κάνει τα πρώτα του βήματα.
Ο σκηνοθέτης μας, Χρήστος Σουγάρης, τολμά εις διπλούν. Αρχικά, να αναλάβει τη σκηνοθεσία μιας αρχαίας τραγωδίας. Κατόπιν, την απόδοση της υπάρχουσας τραγωδίας με εντελώς καινοτόμους όρους και όρια, ένα τεράστιο άλμα, το οποίο όμως δεν είναι στο κενό. Το αντίθετο, θα έλεγα. Είναι μια απόλυτα πετυχημένη, εμπνευσμένη και ρηξικέλευθη προσπάθεια, που συνδέει με τον πιο τέλειο τρόπο το παρόν με το παρελθόν. Την ιστορία με τη δημιουργία μιας παράλληλης ιστορίας, που έχει ως σκοπό να συγκινήσει και να δημιουργήσει ακριβώς αυτό που ήθελε και ο αρχαίος Σοφοκλής: δέος, συμπόνια και στο τέλος κάθαρση, σύμφωνα με τον ορισμό του φιλόσοφου Αριστοτέλη.
Οι σκηνοθέτες μας κατάφεραν σεβόμενοι το παρελθόν, να μεταφέρουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία του έργου στο παρόν και προσθέτοντας τις δικές τους, σύγχρονες πινελιές δημιούργησαν κάτι εντελώς ξεχωριστό. Ήταν κάτι παραπάνω από ένα όμορφα σκηνοθετικά και σκηνικά ρετουσαρισμένο παρελθόν. Ήταν μια πανέξυπνη, σύγχρονη, θεατρική και σεναριακή αναζωογόνηση. Φρέσκο και δροσερό, σαν το καλοκαίρι, τόσο ευχάριστο και χαρούμενο, που η ώρα έπαψε πια να υφίσταται.
Δεν μπορεί παρά να αντιπαραβάλει κανείς το κλίμα εκείνης της εποχής στην παράστασή μας, με το κλίμα που βιώνουμε για άλλη μια φορά ως λαός τα τελευταία χρόνια. Σε κάθε κομμάτι του έργου, άσχετα με το αν έχει γραφτεί πιο παλιά, ο καθένας μας ανακαλύπτει κι ένα κομμάτι δικό του. Η ελληνική ψυχή, συμπεριφορά και νοοτροπία ξεδιπλώνονται μπροστά μας με στοιχεία κωμωδίας και τραγωδίας, κυρίως μέσω μεγάλων ηθικών διλημμάτων, τα οποία πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν.
Με το χιούμορ λέγεται ότι μπορεί να περάσει κάποιος τα πιο σοβαρά θέματα με έναν ελαφρύ τρόπο, ο οποίος όμως δε μετριάζει τη σοβαρότητα αυτών, θίγοντας με καυστικότητα τα κακώς κείμενα και χτυπώντας τους ενόχους με το μαλακό γάντι της μαύρης κωμωδίας. Με αυτό το έργο, που είναι σαν μια φανταστική βόλτα με χρονομηχανή σε ένα μελλοντικό παράλληλο σύμπαν, έρχεται κάποιος αντιμέτωπος με μια άλλη πραγματικότητα, η οποία σε ένα βαθμό μοιάζει με την δική μας τα τελευταία χρόνια, μια και μοιράζονται και οι δυο ως καταστάσεις ένα κοινό σημείο: την ανεργία.
Με αυτό το έργο, νιώθει κάποιος σαν να μπαίνει στο παρασκήνιο του αθλητικού ιδεώδους. Όταν σβήνουν τα φώτα και το κοινό, οι θαυμαστές φεύγουν, τί μένει τελικά; Η μοναξιά της αλήθειας και ταυτόχρονα, η αλήθεια της μοναξιάς. Ο πρωταθλητής, πριν και μετά τον αγώνα, μένει μόνος. Μόνος του αγωνίζεται, με αντίπαλο τον χρόνο, την ταχύτητα και κυρίως, τον εαυτό του.
«To αίμα» είναι ομολογουμένως, μια πραγματικά ωμή και σκληρή πραγματικότητα σε μορφή παράστασης. Δεν χαϊδεύει αυτιά και λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι μια παράσταση που μας προσγειώνει και μας προβληματίζει για το τί μας επιφυλάσσει το μέλλον, το οποίο πολλές φορές είναι ανεξέλεγκτο και δυστυχώς δεν φορά λαμπρά χρώματα. Είναι μια άλλη πλευρά της ζωής, την οποία μπορούμε άνετα να την προσπεράσουμε. Όχι όμως όταν βλέπουμε αυτή την παράσταση.
