Μέσα σε μια δίωρη παράσταση, θαυμάσαμε το τελικό αποτέλεσμα όλης της ετήσιας προετοιμασίας των σπουδαστών και μαγευτήκαμε τόσο από την υπέροχη κλασική και μοντέρνα μουσική, όσο και από τις απολαυστικές χορογραφίες.
Επαγγελματισμός, σκληρή δουλειά και προετοιμασία που οδήγησε σε κάτι μοναδικό, ομορφιά και αρμονία, ομαδικό πνεύμα, και μια σειρά από σολίστ που αγαπήθηκαν και καταχειροκροτήθηκαν από το πρώτο λεπτό.
Η ‘Ελλη Βοζικιάδου σκηνοθέτησε και μαζί χαρτογράφησε με μεγάλη ευκρίνεια και λεπτομέρεια, τα ήθη, τα έθιμα και κυρίως τους χαρακτήρες εκείνης της εποχής (19ος αιώνας) στα Επτάνησα. Ως γνωστόν, ειδικά εκείνα τα χρόνια, οι κοινωνικές κάστες είχαν τρομερή σημασία και καθόριζαν κάθε λογής ανθρώπινες συναναστροφές.
Σε μια συναυλία του Σταύρου Σαλαμπασόπουλου, που είναι προορισμένη για τα άστρα, δεν περνάει κάποιος απλά καλά την ώρα του. Παρακαλάει να μην σταματήσει ποτέ ο μαγικός αυτός κύκλος κι αν τελικά όλα όντως υπόκεινται στη θεωρία του χρόνου, τότε εκείνος μοιάζει να στέκεται ακίνητος σε ένα μουσικό δίωρο που ανοίγει τις πύλες σε έναν άλλο κόσμο.
Ο Δημήτρης Γιώτης, τόσο ως συγγραφικό, όσο και ως σκηνοθετικό και ερμηνευτικό δυναμικό, είναι ένας δυναμίτης. Απόλυτα σοβαρός και ουσιαστικός μέσα στο χιούμορ του, επικοινωνιακός και ζεστός με το κοινό του με το οποίο στήνει ολόκληρη συζήτηση, μετατρέπει τον χώρο σε μια τεράστια παρέα .
Ο κόσμος της Αλτσίνα, έτσι όπως παρουσιάζεται μέσα από τη σύλληψη του Γιώργου Πέτρου, είναι ένας διττός κόσμος που ζει και κινείται στους ρυθμούς του 18ου αι. οι οποίοι παντρεύονται ιδιαίτερα επιτυχημένα με τη σύγχρονη εποχή. Οι χρονικοί διαχωρισμοί χάνουν θα έλεγε κανείς τη σημασία τους (όχι όμως την αξία τους), μια και δύο κόσμοι και εποχές συναντιούνται, αναμειγνύονται, και στο τέλος συγκρούονται δημιουργώντας μια ιστορία με στοιχεία ρομαντικά και τραγικά μαζί.
Ο σκηνοθέτης μας, με τη βοήθεια της προσεγμένης μετάφρασης του Δημήτρη Δημητριάδη και τη συμβολή ως βοηθού σκηνοθεσίας της Μελίνας Μπουκουβάλα, πήρε ρίσκα, επένδυσε στην τόλμη του και στην όρεξη για δουλειά και δημιουργία, και έδωσε μια εντελώς νέα πνοή στον Αριστοφάνη.
Ήταν ένας Αριστοφάνης αλλιώτικος, μεταφρασμένος τόσο ως κείμενο, όσο και ως δυναμικότητα, με τρόπο που ανήκει στον σύγχρονο κόσμο και αναλύεται με μοντέρνους, τολμηρούς και ρηξικέλευθους καλλιτεχνικούς χειρισμούς.
Το χιούμορ σίγουρα έχει ένα λυτρωτικό ρόλο. Όλοι μας αποζητάμε το γέλιο, το καλό χιούμορ, που βγαίνει αβίαστα και μας κάνει να γελάμε μέσα από την καρδιά μας και έχει πάντα κάτι να μας πει. Και φυσικά, και στη δική μου ζωή, το στοιχείο αυτό παίζει σπουδαίο ρόλο γιατί τελικά είναι η ματιά, είναι ο τρόπος που κοιτάς κάποιον για να δεις πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του.
Ένα θεατρικό γραμμένο από την πένα της Ξένιας Καλογεροπούλου και στολισμένο με τις νότες του Διονύση Σαββόπουλου, δε θα μπορούσε παρά να είναι κάτι διαφορετικό και ξεχωριστό. Έξυπνο, παιχνιδιάρικο, μοντέρνο και ταυτόχρονα διδακτικό και διαχρονικό, με τη συμβολή της σκηνοθετικής επιμέλειας του Φώτη Σπύρου, γίνεται το ιδανικό έργο που προορίζεται για τα παιδιά κάθε ηλικίας.
Αμαλία: Ο στόχος μου είναι το χαμόγελο του συνανθρώπου! Πώς λοιπόν θα έλειπε ο χορός και η μουσική μέσα από αυτό; Όλα είναι ρυθμός. Αν παρατηρήσετε τη φύση, όλα λειτουργούν με ένα συγκεκριμένο ρυθμό όπως και το ανθρώπινο σώμα, το τέλειο δημιούργημα.
Eίναι πραγματικά ιδιαίτερα συγκινητική η στιγμή που εμφανίζεται και ανεβαίνει στη σκηνή ο Μίμης Πλέσσας και για τρεις ολόκληρες ώρες που παίζει, συνοδεύει με τις νότες του πιάνου όλα τα παιδιά του- δηλαδή, τις μελωδίες του.
Όλα αυτά τα χρόνια αγγίζοντας “την ασπρόμαυρη αγαπημένη του, το πιάνο του”, όπως λέει χαρακτηριστικά και ο ίδιος, έχει στιγματίσει μουσικά τρεις ολόκληρες γενιές Ελλήνων.
