Τέχνη και πάθος. Δύο λέξεις που ρέουν η μία μέσα στην άλλη σχηματίζοντας ανεξίτηλες αναμνήσεις σε όποιον διασταυρωθεί μαζί τους.

Γράφει η Μαρία Αγγέλου

Tέχνη και πάθος. Δύο λέξεις που ρέουν η μία μέσα στην άλλη σχηματίζοντας ανεξίτηλες αναμνήσεις σε όποιον διασταυρωθεί μαζί τους. Ένα αρμονικό συνταίριασμα εννοιών που όταν σφιχταγκαλιάζονται παρασύρουν στην δίνη της δημιουργικής τους σύμπραξης τον χώρο και τον χρόνο, βάζοντας μια άνω τελεία στις πολύβουες στιγμές της ζωής. Άλλωστε η τέχνη χρειάζεται το πάθος για να την εκτοξεύσει στις καρδιές των ανθρώπων, ενώ παράλληλα το πάθος χρειάζεται να συνδεθεί με ένα καλλιτεχνικό όραμα ως οδηγό και να του δώσει αρκετή από την ορμή του.

Όταν λοιπόν αυτό το αξιέραστο κράμα έκφρασης βρίσκει πρόσφορο έδαφος και υποστήριξη από έναν χαρισματικό άνθρωπο που αναγνωρίζει την αξία του, τότε ξεδιπλώνεται μια απαράμιλλη αισθητική που δίνει νόημα στις καλλιτεχνικές βραδιές που παρουσιάζονται με φόντο την διακριτική γοητεία του θεατρικού χώρου. Παράδειγμα μιας τέτοιας αισθητικής βραδιάς αποτελεί το μουσικό ραντεβού που έδωσε η ταλαντούχα ερμηνεύτρια Ζανέλ με το κοινό της στην ατμοσφαιρική σκηνή του θεάτρου «Κάτω από την γέφυρα» στον Πειραιά.

Με πυξίδα την αγάπη της για την μουσική και συνοδοιπόρο την ακόρεστη όρεξή της για την τέχνη, η αξιοπρόσεκτη ερμηνεύτρια με την εκρηκτική εσωτερική δυναμική και την ξεχωριστή μελωδική χροιά μαγνήτισε τους ακροατές της για άλλη μια φορά, παρασύροντας τους σε ένα μαγικό ταξίδι στον πυρήνα των συναισθημάτων. Ένα ταξίδι που μόνο η ευεργετική επίδραση της μουσικής μπορεί να χαρτογραφήσει.

Επιπροσθέτως η έντονη και θερμή της παρουσία και το αστείρευτο μουσικό της ταμπεραμέντο επισφράγισαν με τον καλύτερο τρόπο τις εμπνευσμένες ερμηνευτικές της προσεγγίσεις σε τραγούδια που έχουν διαγράψει την δική τους πορεία επιτυχίας στο πεντάγραμμο, αφήνοντας εποχή. Έτσι λοιπόν κομμάτια όπως το «Η μαύρη Φόρντ» (Μάνος Χατζηδάκις) μαζί με τα «Ας ερχόσουν για λίγο» (Μιχάλης Σουγιούλ, Μίμης Τραϊφόρος) και «Απότομα» (Μανώλης Χιώτης) συμπορεύτηκαν ιδανικά με μελωδίες όπως αυτές των τραγουδιών «Προσωπικά» (Λίνα Νικολακοπούλου, Γιάννης Σπανός), «Εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει» (Κώστας Κοφινιώτης, Γιώργος Μουζάκης), «Τι κρίμα αγάπη μου» (Γιάννης Σπάρτακος) και «Τόσα καλοκαίρια» (Μίμης Πλέσσας, Λευτέρης Παπαδόπουλος) σε ένα μουσικό πρόγραμμα που διατήρησε την διάθεση του κοινού σε συνεχώς αυξανόμενα επίπεδα.

Την επιτυχία της βραδιάς διάνθισαν με την παρουσία τους και οι δύο εκλεκτοί καλεσμένοι της Ζανέλ, οι οποίοι έβαλαν ο καθένας το δικό του πολύχρωμο μουσικό λιθαράκι στο γοητευτικό ψηφιδωτό της μελωδικής αυτής συνύπαρξης. Ο εξαιρετικός Δαυίδ Ναχμίας και η μοναδική Μαρία Κανελλοπούλου εμφανίστηκαν με περίσσιο μεράκι στο φιλοθεάμον ακροατήριο και απέδειξαν ότι η μουσική αγγίζει τον κάθε καλλιτέχνη διαφορετικά με αποτέλεσμα να δωρίζει πίσω στο κοινό μια δική του ονειρική θεώρησή της. Οι δυο τους άγγιξαν λοιπόν τους θεατές με έναν ξεχωριστό και μαγικό τρόπο, συμβάλλοντας ακόμη περισσότερο στην όμορφη βραδιά που χάρισε στους θαμώνες του θεάτρου «Κάτω από την γέφυρα» η Ζανέλ.

Από το πλευρό της καλλιτέχνιδος δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά ο εξίσου χαρισματικός και ουσιαστικός μουσικός Χρήστος Κουμούσης, η συνεισφορά του οποίου στην μουσική παράσταση απέφερε όπως πάντα τα μέγιστα, συντελώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στο ονειρικό αυτό ταξίδι.

Τέχνη και πάθος. Ένα αλησμόνητο κράμα οι ψηφίδες του οποίου αγγίζουν τις ψυχές μια φορά και η επίδραση τους αναζητούν διαρκώς την ανανέωση και την ολοκλήρωση μέσα από την συχνή επαφή με ό,τι μας συγκινεί πιο πολύ. Και μπορεί οι καλλιτέχνες, όπως η Ζανέλ, να μας χαρίζουν αυτές τις ψηφίδες αιωνιότητας που φτάνουν σε μια άνω τελεία, όμως πάντα επιστρέφουν για να μας τροφοδοτήσουν με νάμα ψυχής εκ νέου. Επόμενος σταθμός της Ζανέλ στο Concerto Cafe Artistic στο Μεταξουργείο το Σάββατο 2 Απριλίου. Γιατί μια φορά ποτέ δεν είναι αρκετή…

277692808_468916541585513_3180878783890834711_n