Αν η νύχτα σε ΄φερνε στο ελάχιστο
θα γύρευα το χάδι των χεριών σου.
Μα εσύ θα ήθελα να μ ‘ άφηνες
να κλάψω αγκαλιά σου.

Να γέμιζα το στήθος σου με δάκρυα.
Δύσκολη μέρα μάτια μου,
δύσκολα τα ανθρώπινα.
Κι αυτός ο κόμπος στο λαιμό
φορτώνει τόσα λάθη στην ψυχή.

Μου επιτρέπω να προσφέρομαι…..
κι έπειτα……
καραδοκούν στη γωνία το ψεγάδι μου
καραδοκούν την αδυναμία μου.

Ποίος θυμάται;
Γιατί να θυμάται άλλωστε;
Κρυώνει η ανάσα να βγει στον κόσμο.
Με παγώνει η αδικία του πλανήτη.
Άγαλμα στέκω στον κόσμο σας.

Βασιλική Μελισσουργού © HoneyMaker